Σάββατο 16 Ιουλίου 2022

Για τις προφητείες του Αγίου Παϊσίου. Από τον Μητροπολίτη Λεμεσού, Αθανάσιο.

 


(Σημ. Ο Πανιερώτατος συνδεόταν στενότατα με τον Άγιο Παΐσιο δεκαέξι χρόνια)

Ακούγονται, ακούγονται, ακούγονται πολλά.. Δεν ήθελα τίποτα, να ζούσε ο γέρων Παΐσιος και θα έπιανε ένα βούρδουλα και θα έδινε ώσπου έβλεπε μπροστά του! Κι όποιους έβλεπε μπροστά του!
Πραγματικά τίποτα δεν τον εκνεύριζε -να με συγχωρέσει ο γέροντας που λέω έτσι, λέω για να καταλάβετε ότι- τίποτα δεν τον στεναχωρούσε τόσο όσο όταν του έβαζαν στο στόμα του λόγια που δεν τα έλεγε ή ερμήνευαν πράγματα τα οποία ο άνθρωπος δεν τα είπε έτσι.
Έλεγε και αστεία ο γέροντας.
Καμιά φορά άμα έβλεπε κανένα παλικάρι, έλεγε: "Άντε ρε λεβέντη, πάρε κι ένα λουκούμι να πάμε να πάρουμε την Πόλη!"
Το έλεγε για αστείο!
Έδεσες το ψιλό μαντήλι ότι θα πας εσύ να πάρεις την Πόλη;
Ξέρετε πόσοι πελλοί (τρελοί) ερχόντουσαν; Συγνώμη που το λέω έτσι...
Μια φορά πήγα, βρίσκω έναν εκεί και έλεγε κάτι του γέροντα Παΐσιου και γέλαγε ο Γέρων Παΐσιος. Και μου λέει: "Έλα εδώ, έλα εδώ, σε θέλω".
Λέω: "τι είναι γέροντα;"
Μου λέει: "έλα εδώ διότι έχουμε ένα μεγάλο θέμα. Αυτός ο κύριος εδώ θα είναι ο αυτοκράτορας της Κωνσταντινουπόλεως!
Να σας συστήσω! Από δω ο Παπαθανάσης."
Εντάξει, λέω, χαίρω πολύ!
"Και τώρα θα πάει να πάρει την Πόλη κι εγώ θα γίνω Πατριάρχης!" λέει ο γέροντας.
Του λέει μετά: "δύο λεπτά ρε παιδί, να γίνω Πατριάρχης αλλά πρέπει να πάω στον Φιρφιρή να μάθω τις καταβασίες πρώτα και μετά να πάω στον παπα-Αρσένη (είχε ένα παπα-Αρσένη, οδοντίατρο) να μου βάλει και μια μασέλα" (γιατί του έλειπαν δόντια). Αστεία πράγματα!

Πολλοί άνθρωποι άκουγαν πολλά και τα ερμήνευαν όπως ήθελαν.
Ο γέροντας έλεγε και αστεία, έλεγε και πράγματα στη ρύμη του λόγου..
Άλλοι έπιαναν τα αστεία και τα κάνανε προφητείες, άλλοι τα παρερμήνευαν,
έβαζαν διάφορα πράγματα και έχει βγει πλέον ένα σύννεφο προφητειών ότι τα είπε ο γέροντας Παΐσιος.
Μα εμείς τόσα χρόνια κοντά του, εγώ δεκαέξι χρόνια συνδεόμουν στενότατα με αυτόν τον Άγιο άνθρωπο, τέτοια πράγματα που λέγονται δεν τα ακούσαμε!
Εσείς που πήγατε μια φορά πώς τα ακούσατε; Και πώς σας τα είπε μάνι-μάνι όλες αυτές τις προφητείες και τις γράψατε;
Ο γέροντας έλεγε, πράγματι, θα σας πω τι έλεγε.
Έλεγε, πράγματι, ότι θα πάρουμε την Κωνσταντινούπολη. Αυτό το έλεγε.
Δεν έλεγε ποτέ πότε θα την πάρουμε.
Δεν είπε σε 10 χρόνια, σε 12 χρόνια, σε 15 χρόνια. Δεν το είπε ποτέ.
Έλεγε ότι οι Τούρκοι έχουν τα κόλλυβά τους στο ζωνάρι τους. Αυτή τη φράση έλεγε. Έλεγε: "Οι Τούρκοι τα έχουν τα κόλλυβα στο ζωνάρι".
Ιδίως αν ήμασταν τίποτα Κύπριοι, τίποτα Μικρασιάτες το έλεγε αυτό.
Εννοούσε ότι: "μη φοβάστε, οι Τούρκοι θα καταστραφούν μια στιγμή".
"Τα κόλλυβα στο ζωνάρι" δηλαδή όπου να'ναι θα πάθουν κακό.
Έλεγε ότι η Τουρκία θα καταστραφεί και θα φύγουν οι Τούρκοι.
Και ότι θα ξαναπάρουν πίσω την Καππαδοκία, τους Αγίους αυτούς τόπους. Αυτά τα 'λεγε. Αλλά δεν έλεγε πότε θα γίνουν αυτά τα πράγματα. Αυτά μπορεί να γίνουν σε 100 χρόνια, σε 200 χρόνια, σε 500 χρόνια. Δεν έλεγε ποτέ ημερομηνίες.

Ούτε ποτέ ήταν του πνεύματος: "ξέρετε, πάτε αγοράστε τρόφιμα και έρχεται πόλεμος!"
Απαπαπα! Όταν το άκουγε αυτό το πράγμα σηκώναν οι τρίχες της κεφαλής του!
Μια φορά ήμουν παρών, ήρθε ένας και του λέει: "Γέροντα, θα γίνει πόλεμος;"
"Γιατί, βρε", του λέει, "θέλεις να μάθεις αν θα γίνει πόλεμος;"
Λέει: "γέροντα, να αγοράσουμε τρόφιμα!"
-Τι τρόφιμα μωρέ θα αγοράσεις;
-Εε, να αγοράσουμε γάλα, μακαρόνια...
-Βρε χαμένε, του λέει -έτσι ακριβώς όπως σας λέω: "βρε χαμένε"- και πόλεμος να γίνει θα πας να πίνεις γάλα, βρε συ; Δηλαδή θα έχεις όρεξη να πίνεις γάλα; Τι είναι αυτά τα πράγματα που λες; Δεν ντρέπεσαι;
Δηλαδή γινόταν έξω φρενών να λέγονται τέτοια πράγματα!
Και να μαζέψεις μέσα στο σπίτι σου, και να μην έχει ο γείτονας, δε θα δώσεις στο γείτονά σου;
Τι λογική να μαζεύεις τρόφιμα άμα γίνει πόλεμος; Γινόταν εκτός εαυτού όταν του λέγανε αυτά τα πράγματα!

Και όταν έλεγε κάτι, το έλεγε για να βοηθήσει πνευματικά τους ανθρώπους:
-Γέροντα, θα ελευθερωθεί η Κύπρος;
-Άμα ελευθερωθείτε από τα πάθη σας, έλεγε, θα ελευθερωθεί και η Κύπρος.

Ο γέροντας ήταν Άγιος άνθρωπος.
 Αυτό που μου έκανε εντύπωση τώρα που πήγα στην Κόνιτσα και πήγα στο σπίτι του, το πατρικό του σπίτι, που ζει ακόμα ο αδερφός του ο τελευταίος, ο Ραφαήλ, και η νύφη του και είναι το μοναστήρι της Μονής Στομίου, στην Κόνιτσα. Κατέβαινε από το μοναστήρι στην Κόνιτσα -που η Κόνιτσα τι είναι, είναι 3.000 κόσμος, μια μικρή πολίχνη, ας πούμε -και δεν πήγαινε σπίτι του! Πήγαινε το βράδυ και έμενε στο Εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας. Που το σπίτι του είναι από εδώ ίσα με την τσαμούδα. Δεν πήγαινε σπίτι του. Δεν πήγε ποτέ σπίτι του ως μοναχός.
Ρώτησα, λέω: "Ερχόταν εδώ; Πού έμενε όταν ερχόταν εδώ ο γέροντας;"
 Μου λέει η νύφη του: "Πάτερ μου, δεν ήρθε ποτέ σαν μοναχός. Από την ημέρα που έγινε μοναχός, ενώ ερχόταν στην Κόνιτσα από το μοναστήρι για να ψωνίσει, να κάνει δουλειές, διανυκτέρευε στο Εκκλησάκι, δεν πήγαινε σπίτι του".
Δηλαδή ο γέροντας ήταν ένας άνθρωπος που ήταν υπεράνω των επιγείων πραγμάτων, απάντων. Άρα εκείνο που τον ενδιέφερε πρώτιστα ήταν η πνευματική ελευθερία. Η ελευθερία και η σωτηρία του κόσμου και των ανθρώπων. Όχι αν θα πάρεις την Αμμόχωστο, ή αν θα πάρεις την Καππαδοκία, ή αν θα πάρεις την Κωνσταντινούπολη. 

 Βέβαια ήταν Μικρασιάτης. Ήταν Καππαδόκης. Αγαπούσε την πατρίδα του, αγαπούσε τον τόπο του. Νοσταλγούσε όλη εκείνη την Καππαδοκική παράδοση και τη Μικρασιατική ευλάβεια και αγιότητα και λοιπά. Αλλά το πρώτο που τον ενδιέφερε ήταν οι άνθρωποι να είναι κοντά στο Θεό και να σώζονται. Όχι αν θα πάνε πίσω ή δεν θα πάνε. Το να πάνε πρωτίστως στη βασιλεία του Θεού και ύστερα όλα τα υπόλοιπα. Και αυτά μιλούσε και αυτά έλεγε και ποτέ δεν ήταν άνθρωπος ο οποίος έλεγε πράγματα για να τρομοκρατήσει τον κόσμο!
Ή για να δημιουργήσει εντυπώσεις, ή για να δημιουργήσει θόρυβο...

 Οπότε όλα αυτά τα οποία λέγονται και ακούγονται είναι έξω από το πνεύμα του γέροντος Παϊσίου. Ούτε τον εκφράζουν ούτε και έχουν εμπιστοσύνη. Ο γέροντας ήταν σοβαρός άνθρωπος, ήταν Άγιος άνθρωπος, ήταν σοφός άνθρωπος, μετρημένος, ήξερε τι έλεγε. Και δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη
διότι, λένε: "εγώ που πήγα, μου είπε έτσι και έτσι.."
Μα, εσύ που πήγες, λες, σου είπε έτσι..
Πόσες φορές μάς είπαν, πολλές φορές, ακόμα όταν ζούσε, ερχόντουσαν - εγώ ήμουνα θυρωρός στη μονή εκεί κοντά- και λέγανε:
-Ξέρεις, πήγαμε στον γερο-Παΐσιο και μας είπε αυτό και αυτό το πράγμα!
-Σοβαρά; Σας είπε αυτό;
-Σοβαρά!
Πηγαίναμε το απόγευμα εμείς στο γέροντα.
-Γέροντα, μάθαμε σήμερα είπατε αυτό το πράγμα;
-Εγώ, λέει, είπα αυτό το πράγμα;
-Μα, έτσι μας είπαν οι προσκυνητές!
-Δεν είπα εγώ τέτοιο πράγμα! Ούτε εννοούσα αυτό έτσι όπως το λέτε εσείς!
Δηλαδή, πολλές φορές, τα πράγματα άλλαζαν. Είτε δεν τα καταλάβαιναν σωστά είτε τα μετέφεραν λάθος.
Οπότε δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη όλες αυτές οι προφητείες και όλα αυτά: ο τάδε κύριος μού είπε αυτό.., ο άλλος κύριος μού είπε το άλλο...
Αυτά είναι λόγια του καθενός. Δεν έχουμε εμπιστοσύνη.
Αλλά επαναλαμβάνω: Ο γέροντας ήταν και αυτός ένας άνθρωπος. Δεν ήταν προφήτης από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε. Γράφει μια επιστολή, ξέρω γω, στα τριάντα του χρόνια. Ε, μιλά σαν ένας 30χρονος άνθρωπος.
Άλλως πώς ήταν ο γέροντας Παΐσιος στα τριάντα του χρόνια άλλως πώς ήταν στα εβδομήντα του. Έτσι δεν είμαστε όλοι;
Βέβαια ο συγκεκριμένος γέροντας ήταν ενάρετος και Άγιος άνθρωπος από νεαρή ηλικία. Και αξιοθαύμαστος ο βίος του.
Αλλά σίγουρα, κάθε Άγιος έχει μία πορεία και τελειούται εν τω πορεύεσθαι τη ζωή του. Και οι Άγιοι ωριμάζουν εν τω πορεύεσθαι. Δεν γεννιούνται αλάνθαστοι ούτε γεννιούνται θεόπνευστοι και προφήτες...

Πρέπει να είμαστε πολύ διακριτικοί. Κριτήριο είναι η Εκκλησία. Η Εκκλησία είναι υπεράνω των Αγίων. Δεν είναι οι Άγιοι υπεράνω της Εκκλησίας! Η Εκκλησία είναι αυτή η οποία θα σφραγίσει ακόμα και τις ερμηνείες της Αγίας Γραφής και των προφητειών και όλων.
Άρα λοιπόν, αδερφοί μου, να μην λαμβάνεται καθόλου υπόψιν όλες αυτές τις λεγόμενες "προφητείες".Τι πρέπει να κοιτάζουμε;
Αυτά που πράγματι έλεγε ο γέροντας Παΐσιος για τη σωτηρία μας. Να αγωνιζόμαστε με φιλότιμο να μη λυπήσουμε το Χριστό.
Να αγωνιζόμαστε να πάμε όχι στην Κωνσταντινούπολη αλλά στη βασιλεία του Θεού!
Και τι θα ωφελήσει αν πάω στην Κωνσταντινούπολη και την πάρω
και χάσω τη βασιλεία του Θεού, δηλαδή;Θα με σώσει η Κωνσταντινούπολη;
Ή η βασιλεία του Θεού είναι το ζητούμενο;
Μακάρι να έρθει εκείνη η ώρα να μας αξιώσει ο Θεός να πάρουμε την Πόλη.
Είμαστε Ρωμιοί, είμαστε Έλληνες θέλουμε να την πάρουμε. Θέλουμε να χαρούμε εκείνη τη στιγμή. Αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο
της ζωής μας. Δεν είναι το νόημα της ζωής μας η Κωνσταντινούπολη αλλά η Άνω Ιερουσαλήμ! Ούτε η κάτω Ιερουσαλήμ, ούτε αυτή καν η επίγεια Ιερουσαλήμ. Η Άνω, η βασιλεία του Θεού, η Άνω Ιερουσαλήμ.
Τα άνω ζητείτε!
«Οὐ γάρ ἐχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλαά τηήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν».
Επιζητούμε τη βασιλεία του Θεού.
Αυτό έλεγε ο Γέρων Παΐσιος: "αγωνίζεστε με φιλότιμο να πάρετε τη βασιλεία του Θεού και τα άλλα θα τα δώσει ο Θεός, αν χρειάζονται".
Μην μπαίνουμε στη λογική η οποία παρουσιάζει τους Αγίους σαν μέντιουμ, σαν φακίρηδες. Σαν ανθρώπους οι οποίοι έλεγαν, ας πούμε, πράγματα είτε για να τρομοκρατούν είτε για να θαμπώνουν.
Ούτε χρησιμοποιούσαν το προφητικό χάρισμα για να εκβιάσουν την ελευθερία του άλλου ανθρώπου.

Και κάτι και τελειώνω.
Ξέρετε μπορεί, καμιά φορά, ο Ίδιος ο Θεός να αλλάξει ακόμα και την προφητεία που δίνει ο Ίδιος. Απλό και σαφέστατο παράδειγμα με τον Προφήτη Ιωνά.
Ο Θεός μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα Του. Δεν δεσμεύεται ο Θεός. Ο Θεός έχει ελευθερία. Είναι υπεράνω αυτών των πραγμάτων. Οπότε μπορεί, όντως, να είναι και προφητεία ένα γεγονός -όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση (με τον προφήτη Ιωνά) που το λέει η Αγία Γραφή- και τελικά ο Θεός να αλλάξει τη γνώμη Του γιατί βρέθηκε μετάνοια στους ανθρώπους ή Άγιοι προσευχήθηκαν και άλλαξαν τα δεδομένα.
Ο Θεός δεν υπόκειται σε δεσμά ανθρώπινα. Γι'αυτό εμείς πρέπει να κοιτάζουμε αυτό που πράγματι έλεγαν οι Άγιοι.
Και θυμάμαι τότε και με τον αντίχριστο, αυτά που λέγανε... Και ρωτούσαμε τους γέροντες. Και τι λέγανε, και ο γέρων Παΐσιος και ο παπά Εφραίμ:
"Εσείς να κάνετε τα πνευματικά σας καθήκοντα, να είστε καλοί μοναχοί, να είστε καλοί Χριστιανοί, να αγαπάτε το Θεό, να αγαπάτε την Εκκλησία, να ζείτε μέσα στα μυστήρια και αφήστε τα όλα αυτά τα πράγματα!"
Ποιο είναι το ζητούμενο;
Αν θα πάρω την Κωνσταντινούπολη ή τι λέει η προφητεία; ή τι λέει το Ευαγγέλιο!
Το Ευαγγέλιο δεν το διαβάζουμε και μαθαίνουμε τις προφητείες απ' έξω!
Αυτό είναι το ζητούμενο;
Δεν μας χρειάζονται οι προφητείες.
Το Ευαγγέλιο, ο λόγος του Θεού χρειάζεται! Ό,τι μας είπαν οι άγιοι, σεβαστό. Το αφήνουμε εκεί. Όταν θα επαληθευτεί θα το δούμε.
Εμείς να είμαστε έτοιμοι εις μετάνοια ανά πάσα στιγμή. Να συναντήσουμε το Χριστό κατά την έξοδό μας από τον βίο αυτόν και να ζούμε ενωμένοι με την Εκκλησία και τα Άγια μυστήρια. Αυτό είναι το ζητούμενο, αυτό έλεγαν οι Άγιοι!

π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού/πηγή
at Δεν υπάρχουν σχόλια:

π. ΠΑΙΣΙΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ (3ο ΜΕΡΟΣ)

Πολλάκις εζητήσαμεν σχετικά ντοκουμέντα - έγγραφα από διαφόρους αρθρογράφους που ισχυρίζονται τα περί διακοπής μνημοσύνου του πασίγνωστου Γέροντος Παΐσιου. Φυσικά δεν έχουν να παρουσιάσουν σχετικές αποδείξεις, παρά μόνο μαρτυρίες προσωπικές τους και τίποτε παραπάνω! Τους απαντήσαμε ότι και εμείς έχουμε μαρτυρίες που αναφέρουν ότι ο Γέροντας έστελνε κόσμο εις τους παλαιοημερολογίτες. Γιατί δεν τις δημοσιεύουμε; Διότι είναι απλές μαρτυρίες και δεν έχουμε σχετικές αποδείξεις. Την μόνη απόδειξη που έχουμε και ήδη έχουμε δημοσιεύσει είναι το γεγονός ότι Γέροντας Παΐσιος και Πορφύριος είχαν δώσει ''ευλογία'' να εκδοθεί βιβλίο για τον γνωστό παλαιοημερολογίτη Γέροντα Ιερώνυμο Αιγίνης!

Ο Γέροντας Παΐσιος και Πορφύριος για τον παλαιοημερολογίτη Γέροντα Ιερώνυμο Αιγίνης.




Πριν δώσω αρχικώς το έργο «περί του Γέροντος Ιερωνύμου» στον Εκδοτικό Οίκο, παρεκάλεσα δι' επιστολής μου και τον μακαριστό Γέροντα Παίσιο του Αγίου Όρους, να με πληροφόρηση, αν γνώριζε κάτι περί του Γέροντος Ιερωνύμου και την γνώμη του, περί της συγγραφής του βιβλίου.

Ό Γέρων Παίσιος, είθε πλέον αι εύχαί του και από εκεί πού βρίσκεται να μας συνοδεύουν, μου απήντησε με την εις το τέλος καταχωρουμένην εύλογημένην επιστολή του, διά της οποίας άφ' ενός μεν ηύχετο να «γίνει καλή ή εργασία κλπ.», άφ' ετέρου δε την συμβουλή να το διάβαση προηγουμένως ό π. Πορφύριος (του Ωρωπού), διότι «μοιάζει ή πνευματική ειδικότητα του ενός μετά του άλλου».

Ό Γέρων, μακαριστός π. Πορφύριος, από ταπείνωση, όταν τηλεφωνικώς τον παρεκάλεσα να διεξέλθει το κείμενο και να δώσει την ευλογία του για την εκτύπωση, μου απήντησε: 
«Ποιος κάνει τον Πρόλογο;». 
Του απήντησα: «ό κ. Πάσχος Γέροντα, τον γνωρίζετε».
 Και άπαντα: «Αφού το είδε και το προλογίζει ό κ. Πάσχος, πού είναι και Καθηγητής Πανεπιστημίου, δεν χρειάζομαι εγώ, ένας αμόρφωτος άνθρωπος».

Εν συνεχεία και με διστακτικότητα στην υπενθύμιση μου: «Γέροντα, τί θα κάνουμε τώρα, πού έτσι γράφει ό π. Παΐσιος, ότι πρέπει να το δείτε και σεις;».
Και τότε, υπακούων ό μεγάλος και άγιος Γέροντας Πορφύριος στον Αγιορείτη πατέρα Παίσιο, λέγει:

«Καλά, πάρε το κείμενο και διάβαζε μου από το τηλέφωνο, όπου σου λέω. Διάβασε 15 σελίδες από την αρχή. Δέκα σελίδες, μετά την 65η σελίδα. Δέκα σελίδες μετά την 100ή. Δέκα σελίδες μετά την 150ή. Πήδηξε 50 σελίδες και διάβαζε μου...».

Τις σελίδες πού υπεδείκνυε και τις διάβαζα, τηλεφωνικώς, τις άκουγε μετά πολλής προσοχής. Κάποιες λέξεις υπέδειξε προς διόρθωση, ιδίως για την λέξι «άγχος» πού κάπου αναγράφετε, μου λέει με έντονο ύφος: «Μωρέ, σβήσε την αυτήν την λέξι! Να μη υπάρχει στο βιβλίο σου! Δεν επιτρέπεται στον Χριστιανό ούτε να την αισθάνεται, ούτε να την λέει. Δεν υπάρχει άγχος για τον πιστό!», και μετά στο τέλος της αναγνώσεως των αποσπασμάτων, με κάποια ικανοποίηση, λέγει: 

«Τώρα, εντάξει είναι, να το δώσεις στο Τυπογραφείο. Με την ευχή μου».

Λοιπόν, μετά από την ευχή και ευλογία και αυτών των δύο Αγίων Γερόντων και με την άγαπητική δίψα του Γέροντος Ιερωνύμου προς νουθεσία και σωτηρία ψυχών, πού όταν ζούσε έντονα την εξεδήλωσε, πώς τα ταπεινά λόγια περί του Γέροντος Ιερωνύμου και αι σοφαι συμβουλαί του, να μη διαποτίζουν, ωφελούν και γλυκαίνουν, όποιον με ζήλο και αγάπη εγκύπτει εις αυτά;



Σωτηρίας Νούση-Ο Γέροντας Ιερώνυμος της Αίγινας



Σε τελευταίο άρθρο του π. Θεόδωρου Ζήση, αναφέρεται πάλιν το εξής:

«Ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ἀσκούμενος ὡς μοναχός γιά κάποιο διάστημα στήν Ἱερά Μονή Σταυρονικήτα Ἁγίου Ὄρους, δέν διέκοψε κατ᾽ ἀρχήν μαζί μέ ὅλη τήν μοναστική Ἀδελφότητα τό μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ὅπως εἶχαν πράξει οἱ ἄλλες Μονές τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἐνοχλήθηκαν καί στενοχωρήθηκαν, ὅταν πληροφορήθηκαν ὅτι ὁ οἰκουμενιστής καί μασόνος πατριάρχης δημόσια ἐδίδαξε οἰκουμενιστικές θέσεις ἀπό τίς ὁποῖες προέκυπτε ὅτι δέν δεχόταν τήν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἔλεγε ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες βελτιώνουν τούς ἀνθρώπους, καί τό φοβερότερο, ὅτι δέν ὑπάρχει τώρα ἡ Ἐκκλησία πού ἵδρυσε ὁ Χριστός, ἀλλά πρέπει νά ἑνωθοῦν ὅλες οἱ χριστιανικές ὁμολογίες καί νά ἐπανιδρύσουν τήν Ἐκκλησία. Τό σχετικό γράμμα αὐτῆς τῆς ἐνόχλησης τό ὑπογράφουν ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς ἀρχιμανδρίτης Βασίλειος (Γοντικάκης), ὁ ἱερομόναχος Γρηγόριος (Χατζηεμμανουήλ), καί ὁ μοναχός Παΐσιος. Τό γράμμα ἐγράφη στίς 21.11.1968». 


(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΟΠΟΥ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ)


Όντως τούτο είναι αληθές. Το όνομα του Γέροντος Παισίου πάντοτε εμφανιζόταν όταν επρόκειτο περί μνημονεύσεως του Πατριάρχη. Όταν (όπως ισχυρίζονται μερικοί) είχε δήθεν διακόψει ήτο άφαντος! Πως γίνεται ενώ εμφανίζεται το ΄68, έπειτα εις την διακοπή να μην εμφανίζεται;

Σημαντικό να τονίσουμε ότι το ΄69 ο Γέροντας έγραφε:

«Εἰς τούς καιρούς μας βλέπομεν ὅτι πολλά πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας μας, Μοναχοί καί λαϊκοί, ἔχουν δυστυχῶς ἀποσχισθῆ ἀπό αὐτήν ἐξ αἰτίας τῶν φιλενωτικῶν. Ἔχω τήν γνώμην ὅτι δέν εἶναι καθόλου καλόν νά ἀποχωριζώμεθα ἀπό τήν Ἐκκλησίαν κάθε φοράν  πού θά πταίῃ ὁ Πατριάρχης . ἀλλά ἀπό μέσα, κοντά στήν Μητέρα Ἐκκλησία ἔχει καθῆκον καί ὑποχρέωσι ὁ καθένας ν' ἀγωνίζεται μέ τόν τρόπον του. Τό νά διακόψῃ τό μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου, νά ἀποσχισθῇ καί νά δημιουργήσῃ ἰδικήν του Ἐκκλησίαν καί νά ἐξακολουθῇ νά ὁμιλῇ ὑβρίζοντας τόν Πατριάρχην, αὐτό, νομίζω, εἶναι παράλογον.

Ἐάν διά τήν α ἤ τήν β λοξοδρόμησι τῶν κατά καιρούς Πατριαρχῶν χωριζώμεθα καί κάνωμε δικές μας Ἐκκλησίες - Θεός φυλάξοι! - θά ξεπεράσωμε καί τούς Προτεστάντες ἀκόμη. Εὔκολα χωρίζει κανείς καί δύσκολα ἐπιστρέφει. Δυστυχῶς, ἔχουμε πολλές «Ἐκκλησίες» στήν ἐποχή μας. Δημιουργήθηκαν εἴτε ἀπό μεγάλες ὁμάδες ἢ καί ἀπό ἕνα ἄτομο ἀκόμη. Ἐπειδή συνέβη στό Καλύβι των (ὁμιλῶ διά τά ἐν Ἁγίῳ Ὄρει συμβαίνοντα) νά ὑπάρχῃ καί Ναός, ἐνόμισαν ὅτι μποροῦν νά κάνουν καί δική τους ἀνεξάρτητη Ἐκκλησία. Ἐάν οἱ φιλενωτικοί δίνουν τό πρῶτο πλῆγμα στήν Ἐκκλησία, αὐτοί, οἱ ἀνωτέρω, δίνουν τό δεύτερο. Ἄς εὐχηθοῦμε νά δώσῃ ὁ Θεός τόν φωτισμόν Του σέ ὅλους μας καί εἰς τόν Πατριάρχην μας κ. Ἀθηναγόραν, διά νά γίνῃ πρῶτον ἡ ἕνωσις αὐτῶν τῶν «ἐκκλησιῶν», νά πραγματοποιηθῇ ἡ γαλήνη ἀνάμεσα στό σκανδαλισμένο Ὀρθόδοξο πλήρωμα, ἡ εἰρήνη καί ἡ ἀγάπη μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν καί κατόπιν ἄς γίνῃ σκέψις διά τήν ἕνωσιν μετά τῶν ἄλλων «Ὁμολογιῶν», ἐάν καί ἐφ' ὅσον εἰλικρινῶς ἐπιθυμοῦν νά ἀσπασθοῦν τό Ὀρθόδοξον Δόγμα».

(Ἡ ἀνωτέρω ἐπιστολή τοῦ Ὁσίου Παϊσίου ἐστάλη στό Διευθυντή τοῦ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ», ἀρχιμ. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, τό 1969. Δημοσιεύθηκε μέ τίτλο «“Ἄγνωστη” ἐπιστολή πόνου κατά οἰκουμενιστῶν καί φιλενωτικῶν»).


Συνεχίζει ο π. Θεόδωρος:

«Τελικῶς, ὅπως γράφει σέ ἄλλο γράμμα του πρός τήν Ἱερά Κοινότητα ὁ ἡγούμενος Βασίλειος ἐκ μέρους τῆς Μοναστικῆς Ἀδελφότητος, καί τοῦ Ἁγίου Παϊσίου, στίς 7 Ὀκτωβρίου 1970, «Μετά τήν περί Φιλιόκβε καί Πρωτείου, ὡς ἁπλῶν ἐθίμων, δήλωσιν τοῦ Πατριάρχου, ἐπαύσαμεν τό μνημόσυνον, αἰσθανθέτες ὅτι ἐξέλιπεν πᾶν περιθώριον ἀνοχῆς ἤ προθεσμία ἀναμονῆς». 


Περιμένουμε να δούμε το όνομα του Γέροντα στο περιβόητο αυτό γράμμα, και τι βλέπουμε; Διαβάστε μόνοι σας το πως υπογράφεται η επιστολή:



Eνώ εις το πρώτο έγγραφο εμφανίζεται το όνομά του, εις το δεύτερο είναι άφαντος όπως ήδη προαναφέραμε! 
Και κλείνει ο π. Θεόδωρος λέγοντας:

«Μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ μόνο ὅσοι ἀποτειχισθήκαμε βαδίζουμε στόν δρόμο τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τοῦ Ἁγίου Παϊσίου».

Το συμπέρασμα βγήκε και πάλιν, απόδειξη όμως δεν υπάρχει....
Επαναλαμβάνουμε· δώστε μας την απόδειξη και θα είμαστε οι πρώτοι που θα την δημοσιεύσουμε!



ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ





at Δεν υπάρχουν σχόλια:

Σημεῖο τῶν καιρῶν: Προβολὴ διαστροφῆς ἀπὸ ἐπίσημα χείλη

ΣΤΙΣ θλιβερὲς ἡμέρες μας ἐκπληρώνεται ὁ προφητικὸς λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὅτι θὰ ὑπάρξουν ἄνδρες μεταξὺ τῶν φερομένων ὡς Ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι θὰ λαλοῦν διεστραμμένα, διαστρεβλώνοντας τὴν Ἀλήθεια γιὰ νὰ ἐξαπατοῦν τοὺς πολλοὺς (βλ. Πράξ. 20:30).

Σὲ αὐτὴ τὴν κατηγορία ἀνήκει ἀναμφίβολα μητροπολίτης τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, ὁ ὁποῖος ἐκτὸς ἀπὸ τὴν μακρόχρονη Οἰκουμενιστικὴ δραστηριότητά του καὶ τὶς πολιτικὲς διασυνδέσεις του, προκάλεσε δυσμενῶς τὸ χριστιανικὸ αἴσθημα μὲ τὶς σχετικὰ μὲ τὴν ὁμοφυλοφιλία ἀπαράδεκτες ἀπόψεις του. Αὐτὸς λοιπὸν τόλμησε νὰ ἀποδώσει τὶς ὁμοφυλοφιλικὲς τάσεις κάποιων ἀνθρώπων στὸν ἴδιο τὸν Θεό, πρᾶγμα ἀπαράδεκτο καὶ δαιμονικό!

Διότι αὐτὸ ποὺ ξεκάθαρα ὁ διαιώνιος λόγος τοῦ Θεοῦ θεωρεῖ βαρύτατη ἐκτροπή, ἀτιμία καὶ ἀναισχυντία ποὺ ἐπισύρει καταδίκη καὶ εἰδικὴ ἀγωγὴ Μετανοίας (βλ. Λευϊτ. 18:22, 20:13, Ρωμ. 1:26-27, Α’ Κορ. 6:26-27, Ζ’ καὶ ΞΒ’ Ἱ. Κανόνα Μ. Βασιλείου, Δ’ Γρηγορίου Νύσσης, ΙΗ’ Ἰωάννου Νηστευτοῦ, μὲ ἐπικύρωση ἀπὸ Β’ ἁγίας ΣΤ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου), δὲν μπορεῖ νὰ ἀλλάξει ὅσο καὶ ἄν κάποιοι προσπαθοῦν νὰ ἀποδείξουν ὅτι διαφορετικὸ εἶναι τὸ νόημα καὶ τὰ ἰσχύοντα γιὰ τοὺς συγχρόνους «ἀγαπημένους σὲ μοναδικὴ σχέση» ὁμοφυλόφιλους.

Ἡ σοβαρὴ αὐτὴ πάθηση, ὡς μὴ φυσικὴ κατάσταση, ὀφείλεται σὲ ψυχιατρικὰ καὶ γενικὰ ψυχοπαθολογικὰ προβλήματα. Ὁ ἑρμαφροδιτισμὸς καὶ κάποιες ὁρμονικὲς ἤ ὀργανικὲς διαταραχὲς παραπέμπονται σὲ εἰδικὴ θεραπεία. Ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἡ πιθανότητα βιολογικῶν αἰτίων, πρᾶγμα συζητήσιμο ὡς ἐξαιρετικὰ σπάνιο, δὲν ἀμνηστεύει τὸ ἐμπαθὲς τοῦ προβλήματος καὶ τὴν ἀνάγκη γιὰ σοβαρὴ ἀντιμετώπιση.

Ὅμως, ὁ περὶ οὗ ὁ λόγος κάνει τὸ ἀπίθανο τονίζοντας: «Ἐκ τῶν πραγμάτων ὁ Θεὸς ἔχει δώσει σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους νὰ αἰσθάνονται τὴν ἕλξη πρὸς τὸ ἴδιο φύλο, δὲν μπορῶ νὰ ξέρω γιατί, δὲν θὰ κατηγορήσω ἐγὼ τὸν Θεό… (Ἡ ὁμοφυλοφιλία) εἶναι μία σχέση, ἡ ὁποία, ἐὰν ὑπάρχει μέσα ὁ Χριστός, [μπορεῖ] νὰ λειτουργεῖ λίγο πιὸ πνευματικὰ (μὲ ἀξιοπρέπεια, χωρὶς πολλοὺς καὶ ἐναλλασσόμενους συντρόφους)…Ἕνα παιδὶ ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἐπιλέξει τὴν ζωή του, ἄν θέλει νὰ γίνει ὁμοφυλόφιλος… (Ὁ Χριστὸς) ἦλθε νὰ σώσει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἀνεξαρτήτως τί εἶναι ὁ καθένας… Ἡ ὁρμὴ πρὸς τὸ ἴδιο φύλο ὑπάρχει. Δὲν ξέρω γιατὶ ὑπάρχει. Ὅταν τὴν δίνει ὁ Θεός, θὰ πολεμήσω αὐτήν;…».

Ἡ προφανῶς σκόπιμη διαστρέβλωση εἶναι τόσο κραυγαλέα, ὥστε νὰ ἀπορεῖ κανεὶς γιὰ τὸ μέγεθος τῆς ἀναίδειας ποὺ διαδίδεται δημοσίως ἀπὸ ὑποτιθέμενο ἐκκλησιαστικὸ πρόσωπο. Θὰ τὸν ἐπαναφέρει στὴν τάξη ἡ ἐκκλησιαστική του ἀρχή; Ἤ θὰ συγκαλύψει τὰ πράγματα, ὅπως ἔκανε καὶ παλαιότερα, γιὰ δηλώσεις ὑπὲρ τῶν προγαμιαίων σχέσεων σὲ πορνοπεριοδικὸ ἀπὸ ἄλλον ὁμόσχημο τολμητία; 

Στὸ ἀνωτέρω ἀπόσπασμα ἀπηχοῦνται συζητήσιμες σύγχρονες ἀπόψεις, καὶ μάλιστα ἐδῶ «ἠθικὸς αὐτουργὸς» κατὰ τὸν ἐν λόγῳ διαστρεβλωτὴ ποὺ θέλει νὰ δώσει πνευματικὸ ἐπίχρισμα, εἶναι πλέον ὁ ἴδιος ὁ Θεός! Ἴσως νὰ ὑποκρύπτεται ἐδῶ κάποια Λουθηρανικῆς προελεύσεως ἀπενοχοποίηση τῆς συγκεκριμένης ἁμαρτίας, ποὺ ὁ Καινοτόμος κληρικὸς υἱοθέτησε ἀπὸ τὴν πολυετῆ ἐντρύφησή του σὲ συνάξεις τοῦ «Π.Σ.Ε.» στὴν Γενεύη, ὅπου σύχναζε ἀπὸ ἀρχιμανδρίτης, καὶ ἀλλοῦ. Εἶναι γνωστὸν ὅτι ἀναπτύχθηκαν προτεσταντικὲς διδασκαλίες οἱ ὁποῖες τείνουν νὰ ἀπενοχοποιήσουν κάθε ἁμαρτωλὴ διαστροφή, διότι κατ΄ αὐτοὺς πρόκειται περὶ ὀντολογικῆς καταστάσεως στὸν ἄνθρωπο, ὥστε αὐτὲς νὰ τύχουν ἀκόμη καὶ θεσμικῆς ἀναγνωρίσεως ὡς «ἀτομικὰ δικαιώματα» καὶ «φυσικὲς λειτουργίες».

Ἄλλωστε, εἴμαστε σὲ ἀποκαλυπτικὴ ἐποχὴ γενικευμένης Ἀποστασίας καὶ καθολικῆς ἀνταρσίας τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἠθικὴ παρακμὴ καταλήγει σὲ «ἔκφυλη ἠθική» καὶ γιγάντωση τῶν σαρκικῶν παθῶν καὶ διαστροφῶν, τὰ ὁποῖα στὸν Δυτικὸ κόσμο καὶ τὸν Δυτικὸ ψευδοχριστιανισμὸ βρίσκουν σημαντικὴ ἀπήχηση· καὶ τοῦτο διότι τὸ κριτήριο ἔχει μετατεθεῖ ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο στὸν πτωτικὸ ἀλύτρωτο ἄνθρωπο, στὴν ἐκπλήρωση τῶν ἀκαθάρτων ἐπιθυμιῶν του, στὴν ἑωσφορικὴ αὐτοθέωσή του, στὴν σχιζοφρενικὴ ὑπερηφάνειά του, στὸ καταστροφικὸ σύνθημά του: «Κάνε ὅ,τι θέλεις, ὅπως θέλεις, μὲ ὅποιον θέλεις»!…

Ἕτερος δὲ βαθμοφόρος ἀπὸ ἄλλη Ἤπειρο, ἀρχιεπίσκοπος τῆς ἀπελπισίας καὶ συμφορᾶς, ἐπισφραγίζοντας τὶς παραπάνω δηλώσεις καὶ ἐπιβραβεύοντας ζεῦγος ὁμοφυλοφίλων, προέβη σὲ ὑποτιθέμενη βάπτιση τῶν παιδιῶν τους (!) σὲ ναὸ στὴν Ἀττικὴ πρόσφατα, καὶ κατόπιν, μαζὶ μὲ τὸν ἐξ Ἑλλάδος ὁμόφρονα μητροπολίτη τῆς παρανομίας, συλλειτούργησαν σὲ Ἁγιορειτικὸ Μετόχι (!) στὴν Βόρειο Ἑλλάδα, δίδοντες ἕναν ἰδιαίτερα «παραδοσιακὸ τόνο» στὶς δραστηριότητές τους!… Ἄλλωστε οἱ προκαθήμενοί τους, Κωνσταντινουπόλεως καὶ Ἀθηνῶν, συνευωχοῦντο ἑορτίως στὴν πρωτεύουσα τῆς Ἠπείρου, στὴν ὑποτιθέμενη τιμὴ συγχρόνου κατ΄ αὐτοὺς ὁσίου Ἁγιορείτου Γέροντος!

Εἰς πεῖσμα τῆς θλιβερῆς αὐτῆς συμπαιγνίας, στὴν ὁποίαν συμμετέχουν καὶ οἱ ψευδο-ορθόδοξοι τῆς σήμερον, θυμίζουμε ὅτι κατὰ τὸν ἀπαράμιλλο ἑρμηνευτὴ τοῦ θείου λόγου Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο, «πάντα μὲν ἄτιμα τὰ πάθη, μάλιστα δὲ ἡ κατὰ τῶν ἀρρένων μανία» (Ὁμιλία Ε’ στὴν πρὸς Ρωμαίους). Αὐτοῦ τοῦ εἴδους τοὺς ἀνθρώπους «τοὺς λέγω πὼς εἶναι χειρότεροι ἀπὸ τοὺς δολοφόνους γιατὶ εἶναι καλύτερο νὰ πεθάνει κανείς, παρὰ νὰ ζεῖ καὶ νὰ προσβάλλεται ἔτσι. Γιατὶ ὁ δολοφόνος ἀπέσπασε τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὸ σῶμα, ἐνῶ αὐτὸς κατέστρεψε τὴν ψυχὴ μαζὶ μὲ τὸ σῶμα. Καὶ ὅποιο ἁμάρτημα καὶ ἄν πεῖς, δὲ θὰ πεῖς κανένα ἴσο μὲ τὴν παρανομία αὐτή. Καὶ ἄν ἐκεῖνοι ποὺ παθαίνουν αὐτὰ τὰ αἰσθάνονταν θὰ δέχονταν ἄπειρους θανάτους, προκειμένου νὰ μὴν πάθαιναν αὐτό. “Οὐ γάρ ἐστιν, οὐκ ἔστι ταύτης τῆς ὕβρεως ἀλογώτερόν τε καὶ χαλεπώτερον”»!

Εἶναι τόσο φοβερὸ τὸ ἁμάρτημα, συνεχίζει ὁ ἱερὸς Πατήρ, ὥστε συνέβη νὰ ἀναγκάσει κάποτε νὰ ἐμφανισθεῖ πρὶν ἀπὸ τὸν καιρό της ἡ γέενα τῆς κολάσεως στὴν γῆ κατὰ τὸν ἐμπρησμὸ τῶν Σοδόμων.

Γιατί δὲ κάποιοι φθάνουν σὲ αὐτὸ τὸ φρικτὸ κατάντημα; Ἐρωτᾶ ὁ ἱερὸς Πατὴρ καὶ ἀπαντᾶ μὲ φυσικὴ ἀπολυτότητα: Ἀπὸ θεία ἐγκατάλειψη. Ὥστε κάποιοι νὰ διαμορφώνουν «δόγμα σατανικόν» καὶ «βίον διαβολικόν». Ὅ,τι ξεφεύγει ἀπὸ τοὺς νόμους ποὺ τέθηκαν ἀπὸ τὸν Θεόν, αὐτὸ καὶ ἐπιθυμεῖ ὅ,τι τὸ ἀλλόκοτο καὶ ἀηδές. Σὰν κάποιον, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὴν σφοδρή του δίψα ἐπιθυμεῖ ἀκόμη καὶ τὸν βόρβορο. Ἔτσι καὶ οἱ ἀρρενομανεῖς ἐκβράσθηκαν σὲ τοῦτο τὸν παράνομο ἔρωτα. Καὶ αὐτὸ τὸ παθαίνουν ἀπὸ ἐγκατάλειψη Θεοῦ.

Λοιπόν, ἡ κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο θεία ἐγκατάλειψη ἐκλαμβάνεται μὲ τρόπο διαστρεβλωτικὸ ἀπὸ τὸν θλιβερὸ συνήγορο τῆς παρανομίας Νεοημερολογίτη μητροπολίτη ὡς θεία δόση (!)… Πρόκειται, προφανῶς, γιὰ θεία ἐγκατάλειψη…

Ὁ Σωτῆρας μας Χριστὸς βεβαίως καὶ ἦλθε γιὰ νὰ σώσει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ κήρυξε ὡς βάση ἐξ ἀρχῆς τὴν Μετάνοια εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Ὅλους χωρεῖ ἡ Ἐκκλησία Του καὶ ὅλους συγ-χωρεῖ, ἐφ΄ ὅσον ἀπαρνηθοῦν τὸν κακὸ ἑαυτό τους. Ὅλοι δύνανται νὰ μεταμορφωθοῦν ἐν Χριστῷ, διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐφ΄ ὅσον ἐγκαταλείψουν μὲ «τέλειον μῖσος» τὰ πάθη τῆς βδελυρίας. Οὐδεὶς ἀποστρέφεται τὸν ἁμαρτωλό, ἀλλὰ δὲν δικαιολογεῖ οὔτε ὡραιοποιεῖ τὴν ἁμαρτία του, ἄν πρέπει νὰ τὸν ὁδηγήσει σὲ ἐπίγνωση ἀληθείας, σὲ μετάνοια, θεραπεία καὶ σωτηρία.

Ἄν δεχθοῦμε ὅτι ὅποια ὁρμὴ καὶ ἐπιθυμία, ἀκόμη καὶ ἡ πιὸ ἀκάθαρτη καὶ ἀναίσχυντη, εἶναι μέσα στὸν ἄνθρωπο ἐκ Θεοῦ καὶ πρέπει νὰ βρεθεῖ τρόπος ἱκανοποιήσεώς της (ἔστω καὶ «ἀξιοπρεπῶς»!), τότε καταλύουμε τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας. Κάθε πάθος νομιμοποιεῖται καὶ ἀμνηστεύεται καὶ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μετατρέπεται ἀπὸ ἐργαστήριο Ἁγιότητος σὲ προθάλαμο τοῦ ἀπωλείας!

Μόνον ὅταν λέγουμε καὶ ὁμολογοῦμε τὴν Ἀλήθεια, παραμένουμε πραγματικὰ μαθητὲς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Ὁ θεῖος λόγος ἰσχύει καὶ θὰ ἰσχύει καὶ κανεὶς διαστρεβλωτής, ὅ,τι θέση καὶ νὰ ἔχει, δὲν δύναται νὰ τὴν κλονίσει· ἁπλῶς ἐκπίπτει στὸ ἔρεβος τοῦ ψεύδους καὶ συμπαρασύρει ὅσους ἐξαπατᾶ.

Εὐχόμενοι μετάνοια στοὺς διαστρεβλωτές, θυμίζουμε τὰ θεόπνευστα καὶ ἀκλόνητα ἀποστολικὰ λόγια: «μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι οὐ λοίδοροι οὐχ ἅρπαγες, βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (Α’ Κορ. 6:9-10).

+Ὁ Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος ΚΛΗΜΗΣ

30-6-2022 (ἐκ.ἡμ.)
Σύναξις Ἁγίων Ἀποστόλων





ΠΗΓΗ

at Δεν υπάρχουν σχόλια: