Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2022
7ο Συνέδριο Ηγετών Παγκοσμίων και Παραδοσιακών Θρησκειών
Στο Νουρ-Σουλτάν, στο Παλάτι της Ανεξαρτησίας, άνοιξε το 7ο Συνέδριο Ηγετών Παγκοσμίων και Παραδοσιακών Θρησκειών – η πρώτη μεγάλη διεθνής εκδήλωση που διοργανώνει το Καζακστάν από την έναρξη της πανδημίας.
Ο Προκαθήμενος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, Παναγιώτατος Πατριάρχης Μόσχας και πάσης Ρωσίας Κύριλλος, έστειλε τους χαιρετισμούς του στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας του Καζακστάν Kassym-Jomart Kemelevich Tokayev, διοργανωτές, συμμετέχοντες και προσκεκλημένους του VII Συνεδρίου Ηγετών του Κόσμου και των Παραδοσιακών Θρησκείες, το οποίο, ειδικότερα, αναφέρει: «Το τρέχον φόρουμ είναι αφιερωμένο στον ρόλο των θρησκευτικών ηγετών στην πνευματική και κοινωνική ζωή των ανθρώπων σε περιόδους μετά την πανδημία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σήμερα η ανθρωπότητα διανύει μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας.
Στις προκλήσεις που θέτει η πανδημία του κορωνοϊού προστίθενται τα τρόφιμα, η ενέργεια και τα οικονομικά προβλήματα που προκαλούνται από τις προσπάθειες να οικοδομηθεί ένας κόσμος χωρίς ηθικές αξίες. Αυτές οι προσπάθειες οδήγησαν τις τελευταίες δύο δεκαετίες όχι μόνο στην απώλεια της έννοιας της δικαιοσύνης στις διεθνείς σχέσεις,
Ο Σεβασμιώτατος εξέφρασε ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη προς τις αρχές του Καζακστάν για το γεγονός ότι, μετά από πρόσκλησή τους, έγκυροι θρησκευτικοί ηγέτες από όλο τον κόσμο μπόρεσαν και πάλι να συγκεντρωθούν στην πρωτεύουσα της Δημοκρατίας. «Η ευκαιρία διεξαγωγής διαλόγου στις τρέχουσες δύσκολες συνθήκες είναι ένας πολύτιμος πόρος, ένα σημαντικό βήμα προς την επίλυση των υφιστάμενων προβλημάτων. Είμαι βέβαιος ότι ο ειρηνευτικός διάλογος των θρησκευτικών ηγετών, σε συνδυασμό με την επιρροή τους στο μυαλό και τις καρδιές των ανθρώπων, μπορούν και πρέπει να συμβάλουν στην υπέρβαση των προκλήσεων της εποχής μας, στην εναρμόνιση των διεθνών σχέσεων και στην εγκαθίδρυση μιας δίκαιης παγκόσμιας τάξης», ο Πατριαρχικός χαιρετισμός σημειώσεις.
Με την ευλογία του Παναγιωτάτου Πατριάρχη Κυρίλλου, τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία εκπροσωπούν στο φόρουμ οι: Επικεφαλής της Μητροπολιτικής Περιφέρειας Καζακστάν, Μητροπολίτης Αστάνα και Καζακστάν Αλέξανδρος, Πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, Μητροπολίτης Αντώνιος Βολοκολάμσκ, Πατριαρχικός Έξαρχος Πάσης Λευκορωσίας, Μητροπολίτης Μινσκ και Ζασλάβλ Βενιαμίν, Επικεφαλής της Μητροπόλεως Ταταρστάν, Μητροπολίτης Καζάν και Ταταρστάν Κύριλλος.
Στο Συνέδριο έφτασε και ο Πάπας Φραγκίσκος και αντιπροσωπεία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Η μορφή του φόρουμ περιλαμβάνει τη διοργάνωση διαφόρων συναντήσεων θρησκευτικών ηγετών, συνεδριάσεων ολομέλειας.
Ανοίγοντας την ολομέλεια «Ο ρόλος των ηγετών των παγκόσμιων και παραδοσιακών θρησκειών στην πνευματική και κοινωνική ανάπτυξη της ανθρωπότητας στη μεταπανδημική περίοδο», Πρόεδρος C.-J.C. Ο Τοκάγιεφ σημείωσε ότι είναι μεγάλη τιμή για το Καζακστάν να συγκεντρώνει τους πιο σεβαστούς πνευματικούς ηγέτες του κόσμου και να καθιερώνει διάλογο. Ο Πρόεδρος εξέφρασε τον σεβασμό του στον Πάπα Φραγκίσκο, τους εκπροσώπους της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, τον Ανώτατο Ιμάμη του παλαιότερου ισλαμικού πανεπιστημίου “Al-Azhar” Sheikh Ahmad al-Tayeb και όλους τους συμμετέχοντες στο φόρουμ: “Σας ευχαριστώ όλους που αποδεχτήκατε την πρόσκλησή μας και ήρθατε στο Καζακστάν. Αυτό μαρτυρεί το κοινό μας ενδιαφέρον για τη διατήρηση της ειρήνης και την ενίσχυση του διαπολιτισμικού διαλόγου. Σε μια εποχή αλλαγών και αβεβαιότητας, η σημερινή συνάντηση έχει ιδιαίτερη σημασία. Το Συνέδριό μας έχει γίνει ένα από τα βασικά παγκόσμια σχήματα διαλόγου μεταξύ πολιτισμών. Είναι συμβολικό ότι η πρωτοβουλία για τη διεξαγωγή αυτού του διαθρησκευτικού φόρουμ προήλθε από το Καζακστάν».
«Η αρχαία γη μας έχει λειτουργήσει ως συνδετική γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης για χιλιάδες χρόνια. Εδώ, στη Μεγάλη Στέπα, χτυπούσε η καρδιά τεράστιων νομαδικών αυτοκρατοριών, μέρος του πολιτιστικού κώδικα των οποίων ήταν πάντα η θρησκευτική ανοχή», είπε ο Kassym-Jomart Kemelevich.
Σύμφωνα με τον αρχηγό του κράτους, ο λαός του Καζακστάν έχει απορροφήσει τις παραδόσεις διαφορετικών πολιτισμών και θρησκειών, το πνεύμα της ανεκτικότητας και της διαφάνειας. Ως εκ τούτου, όπως είπε ο Πρόεδρος, η αρχή της «ενότητας στη διαφορετικότητα» έχει γίνει θεμελιώδης για τη χώρα μας.
Στη συνέχεια ακολούθησαν ομιλίες του Πάπα Φραγκίσκου και του Ανώτατου Ιμάμη του Πανεπιστημίου Al-Azhar Sheikh Ahmad At-Tayeb.
Ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Αντώνιος, Πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, ο οποίος ηγείται της αντιπροσωπείας της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στο φόρουμ, διάβασε το μήνυμα του Παναγιωτάτου Πατριάρχη Μόσχας και πάσης Ρωσίας Κυρίλλου.
Στην ομιλία του ο Μητροπολίτης Αντώνιος επεσήμανε την ιδιαίτερη ευθύνη των θρησκευτικών ηγετών για τις τύχες των ανθρώπων στη σημερινή δύσκολη περίοδο της παγκόσμιας ιστορίας. Τόνισε ότι το παράδειγμα της σύγχρονης μαζικής κουλτούρας, που προτείνεται από τους υποστηρικτές της κοσμικής άθεης κοσμοθεωρίας, οδηγεί στην «άνοδο των ανθρώπινων κακών και παρεκκλίσεων πάνω από τις αξίες μιας υγιούς ανθρώπινης κοινωνίας, οι οποίες εμπνεύστηκαν από τον Δημιουργό και διατηρήθηκαν για χιλιετίες», και «τα σημερινά γεγονότα στην παγκόσμια σκηνή, συμπεριλαμβανομένης της απειλής της πείνας και του παγκόσμιου πολέμου δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της τέρψης του ανθρώπινου κακού. Η καλύτερη απάντηση στις προκλήσεις της εποχής μας είναι «ο διάλογος των θρησκειών, η ευρεία ανάπτυξη της θρησκευτικής εκπαίδευσης, η ενότητα των πιστών στη βάση μιας κοινής ηθικής βάσης», πιστεύει ο πρόεδρος του DECR.
Κατά τη διάρκεια της συνόδου ολομέλειας, έγιναν επίσης ομιλίες από τον Αρχηγό Ασκενάζι Ραβίνο του Ισραήλ Ντέιβιντ Λάου και ένα βιντεοσκοπημένο μήνυμα από τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Αντόνιο Γκουτέρες, μετά την οποία έγινε η τελετή απονομής του Διεθνούς Βραβείου Αστάνα για Συμβολή στον Διαθρησκειακό Διάλογο και του Μεταλλίου Τιμής του πραγματοποιήθηκε το συνέδριο. Ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Αντώνιος ήταν ένας από τους παραλήπτες.
Στο τέλος της πρώτης ημέρας του φόρουμ, πραγματοποιήθηκε επίσημη δεξίωση εκ μέρους του Προέδρου της Δημοκρατίας του Καζακστάν, στην οποία συμμετείχαν μέλη της εκκλησιαστικής αντιπροσωπείας.
Οι εργασίες του Συνεδρίου συνεχίζονται σήμερα 15 Σεπτεμβρίου με συνεδριάσεις.
Με πληροφορίες από mitropolia.kz
ΣΥΝΟΨΗ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ (Μέρος 7ο)
Ἁγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς
7. Ταπεινοφροσύνη
Οι αρετές της ταπεινοφροσύνης, του πνευματικού πένθους και της φιλαλήθειας
(Πρώτος, δεύτερος και τέταρτος Μακαρισμός εκ του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου).
Σύμφωνα με τη διδασκαλία των αγίων Πατέρων -των ασκητών και λύχνων της χριστιανικής ευσέβειας- η πρώτη από όλες τις χριστιανικές αρετές είναι η ταπεινοφροσύνη. Αυτή είναι η αρετή χωρίς την οποία δεν μπορεί να αποκτηθεί άλλη και χωρίς την οποία η πνευματική τελειότητα ενός χριστιανού είναι αδιανόητη. Ο ίδιος ο Σωτήρας Χριστός ξεκινά τους Μακαρισμούς της Καινής Διαθήκης με την εντολή της ταπεινοφροσύνης: «Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι· ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»[1]!
Πτωχούς -με την συνήθη έννοια του όρου- αποκαλούμε εκείνους τους ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα και ζητούν βοήθεια από τους άλλους. Τέτοιοι πτωχοί δεν είναι σε καμία περίπτωση πάντοτε «μακάριοι», γιατί ανάμεσά τους υπάρχουν κλέφτες, μέθυσοι, απατεώνες κ.λπ.. Κάθε Χριστιανός (είτε πτωχός, είτε πλούσιος) πρέπει να αναγνωρίσει τον εαυτό του ως πνευματικά πτωχό, δηλαδή να δει ότι δεν υπάρχει τίποτα δικό του καλό μέσα του. Όλα τα καλά μέσα μας είναι από τον Θεό. Από τον εαυτό μας προσθέτουμε μόνο το κακό: τον εγωισμό, τις ιδιοτροπίες του αισθησιασμού και την αμαρτωλή υπερηφάνεια. Και αυτό πρέπει να το θυμάται ο καθένας μας. Διότι δεν είναι μάταιο αυτό που λέγεται στην Αγία Γραφή: «ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν»[2]. Και, όπως είπαμε ήδη, χωρίς την ταπεινοφροσύνη, καμία άλλη αρετή δεν είναι δυνατή, διότι αν κάνει κάποιος κάτι δίχως το πνεύμα της ταπεινοφροσύνης, σίγουρα θα πέσει σε ασεβή υπερηφάνεια και θα απομακρυνθεί από το έλεος του Θεού…
Μαζί με την ειλικρινή βαθιά ταπεινοφροσύνη, ο Χριστιανός πρέπει να έχει ένα πνευματικό πένθος, για το οποίο γίνεται λόγος στον δεύτερο μακαρισμό. Ποιος δεν ξέρει ότι η ταπεινοφροσύνη ενός ανθρώπου είναι συχνά ρηχή και απατηλή; Επιπλέον, η παροιμία «η ταπεινολογία είναι χειρότερη από την υπερηφάνεια» δεν δημιουργήθηκε χωρίς λόγο. Συχνά ένας άνθρωπος -φαινομενικά- ταπεινώνεται, καταδικάζει τον εαυτό του. Αλλά αποδεικνύεται ότι δεν ήταν μια βαθιά, σταθερή διάθεση και εμπειρία της ψυχής, αλλά ένα επιφανειακό, ρηχό συναίσθημα. Οι άγιοι ασκητές πατέρες υπέδειξαν μια μέθοδο με την οποίαν αναγνωρίζεται η ειλικρίνεια και το βάθος της ταπεινοφροσύνης. Δηλαδή: αρχίστε να κατακρίνετε ένα άτομο κατά πρόσωπο γι’ αυτές ακριβώς τις αμαρτίες, και με αυτές ακριβώς τις εκφράσεις τις οποίες χρησιμοποιεί ο ίδιος «ταπεινά» για να καταδικάσει τον εαυτό του. Εάν η ταπεινοφροσύνη του είναι ειλικρινής, θα ακούσει τις επικρίσεις χωρίς θυμό, και μερικές φορές ακόμη και θα σας ευχαριστήσει για την ταπεινωτική παραίνεση. Εάν δεν έχει αληθινή ταπεινοφροσύνη, δεν θα υπομείνει την επίπληξη και θα θυμώσει, γιατί αυτή η επίπληξη θα εμφανίσει τελικά την υπερηφάνειά του…
Και έτσι, λέει ο Κύριος: «μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται…»[3]. Μακάριοι δηλαδή όσοι όχι μόνο πενθούν για την ατέλεια και την αναξιότητά τους, αλλά και κλαίνε γι’ αυτήν. Έτσι, ο κλαυθμός εδώ σημαίνει πρωτίστως τον πνευματικό κλαυθμό -τον κλαυθμό για αμαρτίες και, σε σχέση με αυτό, για την απομάκρυνση από την Βασιλεία του Θεού. Επιπλέον, μεταξύ των ασκητών του Χριστιανισμού υπήρχαν πολλοί, γεμάτοι αγάπη και συμπόνια, που έκλαιγαν για τους άλλους ανθρώπους – για τις αμαρτίες, τις πτώσεις και τα βάσανά τους. Αλλά γενικά δεν είναι αντίθετο με το πνεύμα του Ιερού Ευαγγελίου να εννοεί επίσης όλους τους θλιμμένους και άπορους ανθρώπους, εάν αποδέχονται την θλίψη τους με χριστιανικό τρόπο -ταπεινά και υπάκουα. Είναι πραγματικά μακάριοι, γιατί θα παρηγορηθούν από τον Θεό της αγάπης. Και το αντίθετο -όσοι στην επίγεια ζωή αναζητούν και επιτυγχάνουν μόνο ανέσεις και απολαύσεις δεν είναι σε καμία περίπτωση μακάριοι. Αν και θεωρούν τους εαυτούς τους τυχερούς, και οι άλλοι τους θεωρούν έτσι, με βάση το πνεύμα της ευαγγελικής διδασκαλίας είναι οι πιο δυστυχείς άνθρωποι. Γι’ αυτούς ισχύει η τρομερή προειδοποίηση του Κυρίου: «Οὐαὶ ὑμῖν τοῖς πλουσίοις, ὅτι ἀπέχετε τὴν παράκλησιν ὑμῶν. Oὐαὶ ὑμῖν οἱ ἐμπεπλησμένοι, ὅτι πεινάσετε. Oὐαὶ ὑμῖν οἱ γελῶντες νῦν, ὅτι πενθήσετε καὶ κλαύσετε…»[4].
Όταν ένας άνθρωπος είναι γεμάτος ταπεινοφροσύνη και πόνο για τις αμαρτίες του, δεν μπορεί πλέον να ανέχεται το κακό της αμαρτίας, που τόσο μολύνει τον εαυτό του και τους άλλους ανθρώπους. Από την αμαρτωλή διαφθορά του, την αναλήθεια της ζωής γύρω του, αγωνίζεται να φθάσει στην αλήθεια, στην αγιότητα και την αγνότητα. Και γι’ αυτή την επιθυμία για την αλήθεια του Θεού και τον θρίαμβό της επί των ανθρωπίνων αδικιών -τον οποίο επιδιώκει και επιθυμεί πολύ πιο έντονα από όσο ένας πεινασμένος θέλει να φάει ή ένας διψασμένος να πιει- μας λέει ο τέταρτος Μακαρισμός, που συνδέεται με τον πρώτο: «Μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύνην, ὅτι αὐτοὶ χορτασθήσονται…»[5]. Πότε θα χορτάσουν; Εν μέρει ήδη εδώ, στην επίγεια ζωή, στην οποίαν αυτοί, οι πιστοί οπαδοί της αλήθειας του Θεού, κατά καιρούς βλέπουν ήδη τις απαρχές του θριάμβου και της νίκης του στις ενέργειες της Πρόνοιας του Θεού και τις εκδηλώσεις της δικαιοσύνης και της παντοδυναμίας Του. Αλλά η πνευματική τους πείνα και δίψα θα ικανοποιηθούν πλήρως και θα σβήσουν πλέον εκεί -στην ευλογημένη αιωνιότητα, σε ένα νέο ουρανό και σε μια νέα γη, «ἐν οἷς δικαιοσύνη κατοικεῖ»[6].
(συνεχίζεται)
[1] Ματθ. ε΄ 3.
[2] Ιακ. δ΄ 6.
[3] Ματθ. ε΄ 4.
[4] Λουκ. ϛ΄ 24-25.
[5] Ματθ. ε΄ 6.
[6] Β΄ Πέτρ. γ΄ 13.
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
ΣΥΝΟΨΗ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ (Μέρος 2ο)
ΣΥΝΟΨΗ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ (Μέρος 3ο)
ΣΥΝΟΨΗ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ (Μέρος 4ο)
ΣΥΝΟΨΗ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ (Μέρος 6ο)
Ἁγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς
6. Ανθρώπινες Ευθύνες
Καθήκοντα προς τον εαυτό μας: η ανάπτυξη πνευματικής προσωπικότητα
(σε αντίθεση με τον εγωισμό). Σταδιακή εξέλιξη αυτής της ανάπτυξης.
Ζώντας σε αυτόν τον κόσμο, ένας Χριστιανός βρίσκεται σε συνεχή, ζωντανή κοινωνία με τον Θεό και με τον πλησίον του – τους ανθρώπους γύρω του. Ταυτόχρονα, καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του, φροντίζει τον εαυτό του – την σωματική του ευεξία και την πνευματική του σωτηρία. Επομένως τα ηθικά του καθήκοντα μπορούν να χωριστούν σε τρεις κατηγορίες: 1) σε αυτά που έχουν σχέση με τον εαυτό του, 2) σε αυτά που έχουν σχέση με τον πλησίον του και 3) τα υψηλότερα καθήκοντα που έχουν σχέση με τον Θεό.
Το πρώτο και σημαντικότερο καθήκον ενός ανθρώπου σε σχέση με τον εαυτό του είναι να αναπτύξει μέσα του μια πνευματική προσωπικότητα – το αληθινό, χριστιανικό μας «εγώ». Η πνευματική προσωπικότητα του χριστιανού δεν είναι κάτι που του δόθηκε εξαρχής, όχι, είναι κάτι που αναζητείται, αποκτάται και αναπτύσσεται με τους προσωπικούς του κόπους και προσπάθειες. Ούτε το σώμα ενός χριστιανού, με τις ικανότητες, τις δυνάμεις και τις προσδοκίες του, ούτε η ίδια η ψυχή του ως έμφυτο κέντρο των συνειδητών του εμπειριών, ως ζωτική αρχή, είναι η πνευματική του προσωπικότητα, το πνευματικό «εγώ». Αυτή η πνευματική προσωπικότητα σε έναν Χριστιανό είναι που τον διακρίνει έντονα από κάθε μη Χριστιανό, και στην Αγία Γραφή δεν ονομάζεται ψυχή, αλλά πνεύμα. Αυτό το πνεύμα είναι ακριβώς το κέντρο, το επίκεντρο της πνευματικής ζωής, που αγωνίζεται για τον Θεό και την αθάνατη, μακάρια και αιώνια ζωή. Ορίζουμε το καθήκον ολόκληρης της ζωής ενός ανθρώπου ως την ανάγκη να χρησιμοποιηθεί η επίγεια προσωρινή ζωή προκειμένου να προετοιμαστεί η αιώνια, πνευματική ζωή. Αυτή η περίπτωση, μπορεί να ειπωθεί και με άλλα λόγια: Το καθήκον της επίγειας ζωής ενός ανθρώπου είναι ότι κατά τη διάρκεια αυτής της ζωής μπορεί να δημιουργήσει και να αναπτύξει την πνευματική του προσωπικότητα, το αληθινό ζωντανό, αιώνιο «εγώ» του.
Μπορείτε να φροντίσετε το «εγώ» σας με διάφορους τρόπους. Υπάρχουν άνθρωποι που ονομάζονται εγωιστές και νοιάζονται πολύ για το «εγώ» τους και το λατρεύουν. Αλλά ο εγωιστής σκέφτεται μόνο τον εαυτό του και κανέναν άλλον. Στον εγωισμό του, προσπαθεί να επιτύχει την προσωπική του ευημερία και ευτυχία με κάθε τρόπο – ακόμη και με τίμημα τα βάσανα και την κακοτυχία των συνανθρώπων του. Και μέσα στην τύφλωσή του, δεν παρατηρεί ότι από την αληθινή σκοπιά – με την έννοια της χριστιανικής κατανόησης της ζωής – βλάπτει μόνο τον εαυτό του, το αθάνατο «εγώ» του.
Έτσι ο Χριστιανισμός, καλώντας έναν άνθρωπο στη δημιουργία της πνευματικής του προσωπικότητας, τον προστάζει εδώ, με τους τρόπους αυτής της δημιουργίας, να διακρίνει μεταξύ του καλού και του κακού, και του αληθινά χρήσιμου από το δήθεν χρήσιμο, αλλά επιβλαβές. Μας διδάσκει ότι πρέπει οτιδήποτε μας δόθηκε από τον Θεό – υγεία, δύναμη, ικανότητες, φυσικές ιδιότητες και χαρακτηριστικά – να τα θεωρούμε όλα αυτά όχι ως το «εγώ» μας, αλλά ακριβώς ως δώρα προς εμάς από τον Θεό, τα οποία πρέπει να τα χρησιμοποιήσουμε (όπως τα υλικά στην κατασκευή ενός κτιρίου) για την δημιουργία του πνεύματος. Και γι’ αυτό πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλα αυτά τα «ταλέντα» που έδωσε ο Θεός, όχι μόνο για τον εαυτό μας – εγωιστικά -, αλλά και για τους άλλους. Διότι οι νόμοι της Ουράνιας Αλήθειας είναι αντίθετοι με τους νόμους του επίγειου κέρδους. Σύμφωνα με τις επίγειες έννοιες, αυτός που συλλέγει για τον εαυτό του, αποκτά κέρδος στη γη. Σύμφωνα με τη διδασκαλία της ουράνιας αλήθειας του Θεού αυτός ο οποίος στην επίγεια ζωή μοιράζει στους άλλους και κάνει το καλό, κερδίζει στην αιωνιότητα. Στην γνωστή παραβολή για τον άδικο οικονόμο (Λουκ. κεφ. ιϛ΄) η κύρια ιδέα και το κλειδί για τη σωστή κατανόησή της είναι η αρχή της αντίθεσης μεταξύ των εννοιών του επίγειου εγωισμού και της αλήθειας του Θεού. Σε αυτή την παραβολή, ο Κύριος αποκάλεσε ευθέως τον επίγειο πλούτο, που συλλέχθηκε εγωιστικά, «άδικο πλούτο» και διέταξε να τον χρησιμοποιεί κάποιος όχι για τον εαυτό του, αλλά για τους άλλους, προκειμένου να γίνει δεκτός στις αιώνιες μονές.
Το ιδανικό της χριστιανικής τελειότητας είναι ασύλληπτα υψηλό. «Να είστε τέλειοι όπως είναι τέλειος ο Επουράνιος Πατέρας σας»[1], είπε ο Σωτήρας Χριστός. Και επομένως στο έργο ενός ανθρώπου πάνω στον εαυτό του για την ανάπτυξη της πνευματικής του προσωπικότητας δεν μπορεί να υπάρξει τέλος. Όλη η επίγεια ζωή του Χριστιανού είναι ένα αδιάκοπο κατόρθωμα ηθικής αυτοτελειοποίησης. Και φυσικά η χριστιανική τελειότητα δεν δίνεται στον άνθρωπο αμέσως, αλλά σταδιακά. Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ σε έναν Χριστιανό που, λόγω της απειρίας του, σκέφτηκε να επιτύχει αμέσως την αγιότητα, είπε: «Κάνε τα πάντα αργά και όχι βιαστικά, η αρετή δεν είναι αχλάδι, δεν θα το φας μονομιάς…». Και ο Απόστολος Παύλος, με όλο το πνευματικό του ύψος και την δύναμη, δεν θεωρούσε ότι είχε φτάσει στην τελειότητα, αλλά είπε μόνο ότι εξακολουθούσε να αγωνίζεται για τέτοια τελειότητα «για το βραβείο της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού…»[2].
[1]«Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ Πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν» (Ματθ. ε΄ 48).
[2] «Οὐχ ὅτι ἤδη ἔλαβον ἢ ἤδη τετελείωμαι, διώκω δὲ εἰ καὶ καταλάβω, ἐφ᾿ ᾧ καὶ κατελήφθην ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ Ἰησοῦ. Ἀδελφοί, ἐγὼ ἐμαυτὸν οὔπω λογίζομαι κατειληφέναι· ἕν δέ, τὰ μὲν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος τοῖς δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος κατὰ σκοπὸν διώκω ἐπὶ τὸ βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Φιλ. γ΄ 12-14).
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΣΥΝΟΨΗ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ (Μέρος 2ο)
ΣΥΝΟΨΗ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ (Μέρος 3ο)