Περί "παραλλήλων" Επισκόπων (Γ΄ - Η περίπτωση των "Ιωσηφιτών")

 

Σύναξη "Ιωσηφιτών" στην Αγία Πετρούπολη (1929). Διακρίνεται στο κέντρο με την ράβδο ανά χείρας ο Αρχιεπίσκοπος Γκντόβ Δημήτριος Λουμπίνοφ (+1935) και δεξιά του (αριστερά όπως κοιτάμε) ο Επίσκοπος Νάρβας Σέργιος Ντράζινιν (+1937).

Στο προηγούμενο άρθρο επί του θέματος (http://krufo-sxoleio.blogspot.com/2018/12/blog-post_52.html) είχα γράψει μεταξύ άλλων τα εξής: "Με την περίφημη "Διακήρυξη" υποταγής του Μητρ. Σεργίου το 1927 προς την Σοβιετική Κυβέρνηση του Στάλιν, οι αληθινοί Ορθόδοξοι Αρχιερείς αντέδρασαν έως θανάτου χωρίς να περιμένουν την καθαίρεση του Σεργίου, η οποία άλλωστε ποτέ δεν ήρθε. Και άλλοι διέκοψαν την κοινωνία μαζί του, άλλοι χειροτόνησαν κρυφά Ιερείς, αλλά και Αρχιερείς για να ποιμαίνουν το διωκόμενο ποίμνιο, άλλοι έκαναν και Συνόδους ακόμη (με γνωστότερη την του Ιερομάρτυρος Ιωσήφ Πετρουπόλεως, οι ακόλουθοι του οποίου ονομάστηκαν "Ιωσηφίτες")".

Ο Ιερομάρτυς Ιωσήφ (περί του οποίου βλ. και εδώ: http://krufo-sxoleio.blogspot.com/2022/11/blog-post_20.html) ηγήθηκε ξεχωριστής Συνόδου, η οποία αναγνώριζε ως επικεφαλή της τον Τοποτηρητή του Πατριαρχείου Ρωσίας, τον Μητροπολίτη Κρουτίτσης Πέτρο (ο οποίος όμως ήταν εξόριστος), και όχι τον Αναπληρωτή Τοποτηρητή, Μητροπολίτη Σέργιο Στραγκορόντσκι, που αναγνώριζε το Κράτος). Η Σύνοδος των "Ιωσηφιτών" (όπως ονομάστηκαν περιφρονητικά), προέβησαν συνολικά σε 28 τουλάχιστον γνωστές χειροτονίες Επισκόπων [1], σε κάποιες από αυτές μάλιστα ενώ ήδη υπήρχαν ορθόδοξοι Επίσκοποι (δεν αναφερόμαστε σε "Ανακαινιστές" και άλλους σχισματοαιρετικούς) που δεν είχαν καθαιρεθεί.

Ας δούμε ενδεικτικά τρεις χαρακτηριστικές περιπτώσεις, που αποδεικνύουν ότι και αλλού οι αποτειχισμένοι προέβησαν, χάριν του Αγώνος, σε χειροτονίες Επισκόπων σε μη κενές έδρες: 

α) Επισκοπή Σέρπουκοφ

Από τις 15 Απριλίου 1928 έως τις 31 Ιανουαρίου 1930 επίσημος Επίσκοπος Σέπρουκοφ (πόλη νότια της Μόσχας) ήταν ο Μανουήλ Λεμεσέφκσι [2], συνεργάτης του Μητροπολίτη Σεργίου Στραγκορόντσκι. 

Στις 12 Οκτωβρίου 1928 χειροτονήθηκε κρυφά στην Αγία Πετρούπολη ο Μάξιμος Ζιζιλένκο [3], ως Επίσκοπος Σέπρουκοφ, κατόπιν αιτήσεως πολυάριθμων πιστών της πόλης, που δεν είχαν κοινωνία με τον Μανουήλ, και οι οποίοι κατείχαν τις μισές εκκλησίες. Την χειροτονία τέλεσε ο Αρχιεπίσκοπος Γκντόβ Δημήτριος Λουμπίνοφ με τον Επίσκοπο Νάρβας Σέργιο Ντράζινιν, αμφότεροι συνεργάτες του Ιωσήφ Πετρουπόλεως και μετέπειτα Ιερομάρτυρες και οι ίδιοι.

Ο "παράλληλος" Επίσκοπος Σέρπουκοφ Ιερομάρτυς Μάξιμος (+1931)

Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί προσφάτως (11 Μαρτίου 2020) και η επίσημη Ρωσική Εκκλησία αναγνώρισε την αγιότητα του Μαξίμου Ζιζιλένκο και του Σεργίου Ντράζινιν [4], ήδη αναγνωρισμένων ως αγίων από την Εκκλησίας της Ρωσικής Διασποράς το 1981 [5].

β) Επισκοπή Πσκοφ

Από τις 16 Σεπτεμβρίου 1927 έως τις 12 Νοεμβρίου 1935 επίσημος Επίσκοπος - Αρχιεπίσκοπος συγκεκριμένα - Πσκοφ (πόλη νοτιοδυτικά της Αγίας Πετρούπολης κοντά στα σύνορα με την Εσθονία) ήταν ο Θεοφάνης Τουλιακόφ [6]. 

Στα τέλη του 1928 χειροτονήθηκε μυστικά ως Επίσκοπος Πσκοφ ο Ιωάννης Λόσκοφ, φίλος του προαναφερθέντος Σεργίου Ντράζινιν [7].

Ο, συμμετέχων στις χειροτονίες των "παραλλήλων" Επισκόπων, Επίσκοπος Νάρβας Ιερομάρτυς Σέργιος (+1937). 

γ) Επισκοπή Κρονστάνδης

Από τις 28 Αυγούστου 1920 μέχρι τις 16 Ιουνίου 1933 επίσημος Επίσκοπος Κρονστάνδης (νησιωτική πόλη πλησίον της Αγίας Πετρούπολης) ήταν ο Βενέδικτος Πλότνικοφ [8].

Το 1930 χειροτονήθηκε μυστικά ως Επίσκοπος Κρονστάνδης ο Αλέξιος Τερεσίχιν [9] από τον προαναφερθέντα Επίσκοπο Σέργιο και τον Επίσκοπο Καργκοπόλεως Βασίλειο Ντοχτόροφ [10].

Ο "παράλληλος" μυστικός Επίσκοπος Κρονστάνδης Ιερομάρτυς Αλέξιος (1937) ως Αρχιμανδρίτης.

Σκοπός του παρόντος σύντομου άρθρου δεν είναι η "κατατρόπωση" των αδελφών, αλλά η παραδοχή της αλήθειας, διότι είναι κρίμα οι αποτειχισμένοι εκ της αιρέσεως του Οικουμενισμού να εφευρίσκουν νέους λόγους για διαφωνία, και να στερούνται "τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις" που αξιώνοται μόνο όταν "οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι". 

Επαναλαμβάνω λοιπόν ότι το πρόβλημα με τους λεγόμενους Γ.Ο.Χ. δεν είναι οι χειροτονίες "παραλλήλων" Επισκόπων, όσο η απεμπόληση της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας που δικαιολογούσε  τις χειροτονίες αυτές (ως πράξεις Οικονομίας για την ποιμαντική εξυπηρέτηση των αγωνιζομένων Ορθοδόξων), αλλά και η υιοθέτηση της αιρετικής εκκλησιολογίας του Ακραίου Ζηλωτισμού, η οποία είναι αυτή που καθιστά τις χειροτονίες - παραλλήλων ή μη - Επισκόπων (αλλά και κάθε άλλη ενέργεια) καταδικαστέα, ως αντιβαίνουσα στον σκοπό του αντιαιρετικού Αγώνος (ο οποίος ξεκινά με την Αποτείχιση, προχωρά με την Ορθόδοξη Ένσταση και Μαρτυρία και ολοκληρώνεται με την σύγκληση της αρμόδιας αληθούς Πανορθοδόξου Συνόδου).

Νικόλαος Μάννης

[1] https://azbyka.ru/otechnik/Iosif_Petrovyh/mitropolit-iosif-petrovyh-i-iosifljanskoe-dvizhenie/

[2] https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9C%D0%B0%D0%BD%D1%83%D0%B8%D0%BB_(%D0%9B%D0%B5%D0%BC%D0%B5%D1%88%D0%B5%D0%B2%D1%81%D0%BA%D0%B8%D0%B9)

[3] https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9C%D0%B0%D0%BA%D1%81%D0%B8%D0%BC_(%D0%96%D0%B8%D0%B6%D0%B8%D0%BB%D0%B5%D0%BD%D0%BA%D0%BE)

[4] http://www.patriarchia.ru/db/text/5605576.html

[5] https://sinod.ruschurchabroad.org/Arh%20Sobor%201981%20spisok%20novomuchenikov.htm

[6] https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A4%D0%B5%D0%BE%D1%84%D0%B0%D0%BD_(%D0%A2%D1%83%D0%BB%D1%8F%D0%BA%D0%BE%D0%B2)

[7] http://true-orthodox.narod.ru/library/history/bf1.html

[8] https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%92%D0%B5%D0%BD%D0%B5%D0%B4%D0%B8%D0%BA%D1%82_(%D0%9F%D0%BB%D0%BE%D1%82%D0%BD%D0%B8%D0%BA%D0%BE%D0%B2)

[9] http://true-orthodox.narod.ru/library/shkarovsky/priests/tereshihin.html και http://histor-ipt-kt.org/KNIGA/len.html

[10] https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%92%D0%B0%D1%81%D0%B8%D0%BB%D0%B8%D0%B9_(%D0%94%D0%BE%D1%85%D1%82%D0%BE%D1%80%D0%BE%D0%B2)

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Περί "παραλλήλων" Επισκόπων και Συνόδων (απαντήσεις σε ενστάσεις νεοαποτειχισμένων)

Περί παραλλήλων Επισκόπων και Συνόδων (Β΄)

Η απάντηση του Φώτου Τζαβέλλα!

Δεκέμβριος!

  Μήνας αίματος, θρήνου και ξεριζωμού των Σουλιωτών μα και λύτρωσης, όταν αξιώθηκαν να επιστρέψουν στο Βουνό στις 6 Δεκεμβρίου του 1820, για να ρίξουν το πρώτο ντουφέκι της επανάστασης των Ελλήνων και να χαρίσουν νέες σελίδες δόξας στο Γένος!

  Βρισκόμαστε στις 4 Δεκεμβρίου του 1803 λίγο πριν το τέλος του Σουλίου και ο Βεζύρης επιθυμεί διακαώς την εξόντωση των Σουλιωτών με πόλεμο και όχι την έξοδό τους με συνθήκη, κάτι που τον κάνει να επιπλήξει τον γιο του Βελή που φαίνεται να συμφώνησε λίγο νωρίτερα με τους Ζερβάτες της Κιάφας για την αποχώρησή τους!

  Ο Φώτος Τζαβέλλας με επιμονή του Βελή έχει αφεθεί από τον Αλή Πασά από τα Γιάννενα να επιστρέψει στο Σούλι για να διαπραγματευτεί την συνθήκη αποχώρησης και των υπόλοιπων Σουλιωτών, αφήνοντας με την σειρά του (όπως κάποτε ο πατέρας του ο Λάμπρος είχε αφήσει αυτόν), όλη του την φαμελιά σε ομηρία!
Την γυναίκα του την Δέσπω Πάνου, την τσούπρα του και τους γιους του Νικόλαο, Κίτσο, Γιαννάκη (Μπακατσέλο) και Κωνσταντή, γνωστοί μετέπειτα αγωνιστές και Στρατηγοί της επαναστάσεως.

  Η οικογένεια του Φώτου βγήκε από το πολιορκημένο Κούγκι και με συνοδεία Τουρκαλβανών αφού έφτασε στα Γιάννενα, αφέθηκε ο Φώτος να πάει στο Σούλι που είχε πλέον καταλάβει ο Βελή Πασάς.

Μετά την αποτυχία του όμως να πραγματοποιήσει το σχέδιό του, που ήταν να φυγαδευτούν οι άμαχοι στην Κέρκυρα και να μείνουν οι μάχιμοι άνδρες για να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων, απομονώθηκε με τον Καλόγερο Σαμουήλ και τους υπό αυτόν Σουλιώτες στο Κούγκι.
Ο Βελής Πασάς λέει στον πατέρα του:
«εάν εγώ πάτερ μου εστάθηκα ανάξιος δια τον αφανισμόν των Ζερβάτων, ιδού αντίκρυ ο Τζαβέλλας με την γενεάν του και εναπολειφθέντας Σουλιώτας εκλείσθη εις το Κούγκι.
Πήγαινε ο ίδιος δια να τον πάρης με τ’ άρματα»

Ο Αλή Πασιάς ευθύς έγραψε τω Τζαβέλλα δια να παραδοθή με όσους ευρίσκεται κλεισμένος και ότι αν κάμη το εναντίον, θέλει τους απεράσει όλους μικρούς και μεγάλους από το σπαθί του. Ο Τζαβέλλας τω απεκρίθη ως ακολούθως:
«Βεζύρη μου, μη στοχασθής ότι θέλει με εύρης δειλόν και μικρόψυχον επειδή έχεις την γυναίκα μου και τα παιδία εις χείρας σου.
Η περίστασις της Πατρίδος μου με κάνει να μη στοχαστώ, ούτε γυναίκα ούτε παιδιά.
Είσαι εξουσιαστής να τους κάμης ότι και όπως θέλεις, εγώ όμως με όλην μου την γενεάν και όσους συμπατριώτας έχω μαζί μου είναι αδύνατον να σοι παραδώσωμεν τ’ άρματα»
4 Δεκεμβρίου 1803
Η απόκρισις αύτη εις πολύν θυμόν έφερε τον Βεζύρην κατά του Τζαβέλλα....
(Χρ. Περραιβός έκδοση 1815)

Ο Φώτος τίμησε το όνομα του Πατέρα του και με τη σειρά του θυσιάζει την οικογένειά του για την Πατρίδα, ποντάροντας όμως στην πίστη των συμπατριωτών του και γνωρίζοντας καλά μέσα του ότι αν κάνουν αυτό που πρέπει ως Σουλιώτες, δεν θα τολμήσει ο Πασάς να τους πειράξει. Όπως και έγινε!
Επακολούθησε φονικότατη μάχη (η τελευταία που καταγράφεται) των στρατευμάτων του Αλή Πασά με τους Σουλιώτες, όπου οι εκατόμβες των νεκρών Αλβανών έπεισαν τον Αλή Πασά να αφήσει τους Σουλιώτες να φύγουν με ευνοϊκή για αυτούς συνθήκη!
Γνώριζε ο Βεζύρης καλά μέσα του ότι με τους Σουλιώτες αντίπαλους σε όσο δεινή θέση κι αν βρίσκονταν, ο θρίαμβος από την καταστροφή απείχαν μία μόνο στιγμή.
Το θυμόταν από το 1792 μα και από την πρόσφατη εμπειρία του από την τετράχρονη φθοροποιό για αυτόν πολιορκία, όπου του είχαν φύγει σχεδόν τα μισά στρατεύματα, εκτός των χιλιάδων νεκρών και του καταβαραθρωμένου τους ηθικού!
Η οικογένεια του Φώτου αφήνεται ελεύθερη και μαζί με τις άλλες οικογένειες Σουλιωτών, αναχωρούν για την Πάργα και την Κέρκυρα μεγαλώνοντας τη νέα γενιά Ηρώων! Αυτή που θα μπει μπροστά στην Ελληνική Επανάσταση και θα απελευθερώσει την Ελλάδα μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες.
Δεκέμβριος!
Μήνας Σουλιωτών!
Του Κωστα Τζαβέλλα.

ΠΗΓΗ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΜΟΣΧΩ ΤΖΑΒΕΛΑΙΝΑ

Ο ΚΑΛΟΓΗΡΟΣ ΣΑΜΟΥΗΛ

 ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΝ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ