ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ: Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΟΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΚΤΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ

 

                                                   ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ:
                                        Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΟΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΚΤΗ
                                                    ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ

Μετάφραση Δρος Ιωάννου Λότσιου, Μεταδιδακτορικού Ερευνητή ΕΚΠΑ: Μετάφραση της δηλώσεως του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου  για την Επέτειο της Συγκλήσεως της Β΄ Συνόδου του Βατικανού στην Εφημερίδα L'Osservatore Romano 11 ottobre 2022

Με ένα κείμενο ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος χαιρετίζει την εξηκοστή επέτειο της σύγκλησης της Β΄ Συνόδου του Βατικανού. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στις 11 Οκτωβρίου 2022 στην Εφημερίδα     L' Osservatore Romano.

Στο μήνυμά του ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναφέρεται στον Πάπα Ιωάννη τον ΚΓ΄, ο οποίος διετέλεσε Αποστολικός Νούντσιος στην Ανατολή. Η σύγκληση της Β΄ Βατικανής Συνόδου αποτελούσε, όπως υπογραμμίζει ο Οικουμενικός Πατριάρχης, μια λογική συνέπεια ολόκληρης της ζωής του Πάπα Ιωάννη του ΚΓ΄ στην Ανατολή. Τα χρόνια εκείνα αποτέλεσαν για τον ίδιο μια σχολή Οικουμενισμού.

Το Mήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη

Όταν ο Πάπας Ιωάννης ΚΓ΄ ανακοίνωσε τη σύγκληση μιας Μεγάλης Συνόδου όλων των Χριστιανών, στον Ορθόδοξο  κόσμο, ιδιαίτερα στον Μακαριστό Προκάτοχό μας Πατριάρχη Αθηναγόρα, γεννήθηκε η ελπίδα ότι επρόκειτο να συγκληθεί μια μεγάλη Οικουμενική Σύνοδος όλων των Χριστιανικών Εκκλησιών, με σκοπό  να βρεθούν τρόποι για την ενότητα του Σώματος του Χριστού.

Από την άλλη, η εμπειρία του Angelo Roncalli με την Ανατολή εδραιώθηκε με την παρουσία αυτού, ως Αποστολικού Νούντσιου, πρώτα στη Βουλγαρία και μετά στην Ελλάδα και την Τουρκία. Η πρώτη συνάντηση του μελλοντικού Πάπα με τον τότε Οικουμενικό πατριάρχη Βασίλειο Γ΄, χρονολογείται τον Μάρτιο του 1927, ο οποίος του είχε εκμυστηρευτεί την ανησυχία του για τη διάσπαση του Χριστιανικού κόσμου και την επιθυμία του να συγκληθεί μια Οικουμενική Σύνοδος όλου του Χριστιανισμού.

Ο Angelo Roncalli έφτασε για πρώτη φορά στη Βουλγαρία το 1925 όπου παρέμεινε μέχρι το 1934, όταν έγινε Αποστολικός Αντιπρόσωπος στην Τουρκία και την Ελλάδα, θέση που κράτησε μέχρι το 1944. Σίγουρα δύσκολα χρόνια, τόσο στο πολιτικό επίπεδο της Ευρώπης τότε, που προέκυψε από το μεγάλο διχασμό που άφησε ανοιχτά ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και στη δίνη των γεγονότων που θα συγκλονίσουν τον κόσμο με το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά και χρόνια αδιαφορίας μεταξύ των Εκκλησιών, αν όχι και ανοιχτής αντιπαλότητας στον επίσημο χαρακτήρα των σχέσεών τους.

 

Από την άλλη πλευρά, η προσωπική προσέγγιση μεταξύ των ανδρών της Εκκλησίας στον ιδιωτικό τομέα ήταν διαφορετική, ως προς την εγγενή τους επίγνωση ότι πρέπει να εργαστούν μαζί για το λαό του Θεού, στη συνειδητοποίηση ότι ανήκουν στον ίδιο Ένα και Τριαδικό Θεό, στη μία Εκκλησία του Χριστού που εν Χριστώ δεν μπορεί ποτέ να χωριστεί στην αόρατη κοινωνία της.

 

Στη Βουλγαρία η μορφή του Angelo Roncalli έγινε εμπειρία αυτής της αόρατης κοινωνίας,με τον Έξαρχο Στέφανο και τη Σύνοδό του, όπως και με τους απλούς πιστούς, “αφημένος στην αγία θέληση του Κυρίου ακόμη και στα μικρά πράγματα”, όπως έγραψε σε μια σημείωση το 1934. Ένας άνθρωπος, ένας πιστός, ένας επίσκοπος που κατάλαβε καλά ότι “Καθολικοί και Ορθόδοξοι δεν είναι εχθροί αλλά αδελφοί” παρά τις πολλές ασυμφωνίες και προβληματικές εκείνων των ετών.

 

    Τα χρόνια του στην Τουρκία και την Ελλάδα είναι καθοριστικά για να συναντήσει αυτούς τους δύο κόσμους, τόσο κοντά εκείνη την εποχή αλλά και τόσο διαφορετικούς, χωρισμένους μετά τις οδυνηρές εμπειρίες που τους έπληξαν και έτοιμους να βιώσουν νέες ανησυχίες, νέες αποσυνθέσεις, νέες συγκρούσεις.

 

Στην Τουρκία και την Ελλάδα, ο μελλοντικός Ιωάννης ΚΓ΄ γίνεται ψαράς ανθρώπων, ακολουθώντας το Χριστό, αισθάνεται ότι είναι δραστήριος ψαράς, παρατηρώντας τη σκληρή δουλειά των ψαράδων του Βοσπόρου και γίνεται άνθρωπος ευαγγελικής φιλανθρωπίας για να βοηθήσει τους πολλούς πρόσφυγες διαφόρων εθνοτήτων που συσσωρεύονται στην Κωνσταντινούπολη. Γίνεται σωτήρας στη μεγάλη πείνα στην Ελλάδα του πολέμου, επεμβαίνει για να σώσει και ενισχύει τις επαφές, ξεπερνώντας τις αρχαίες προκαταλήψεις. Αλλά είναι επίσης πάντα ένας πνευματικός άνθρωπος που έρχεται να ακούσει τις ελληνικές και αρμενικές λειτουργίες, από τη μεγάλη του αγάπη για τη λειτουργία. Δεν γίνεται πάντα κατανοητός από τους οπαδούς του, δεν υποστηρίζεται πάντα σε αυτή την εμπειρία ζωής, οι καρποί της οποίας θα φανούν κατά τη διάρκεια της Ποντιφικής του Αρχιερατείας και στο όραμά του για τη Β' Σύνοδο του Βατικανού. Όπως έχει γραφτεί, «η Ανατολή για τον Ρονκάλλι ήταν σχολή οικουμενισμού». Εκείνες τις δύσκολες στιγμές κατάφερε να δημιουργήσει ένα κλίμα εμπιστοσύνης με όλους.

Όπως είπαμε στην αρχή, η ανακοίνωση της Β' Συνόδου του Βατικανού φαίνεται, στα μάτια του Πατριάρχη Αθηναγόρα, να εδραιώνει την επιθυμία που εξέφρασε ο μακαριστός προκάτοχος Βασίλειος Γ' στο Roncalli το 1927. Χαιρέτισε την εκλογή με τον στίχο βγαλμένο από το Ευαγγέλιο του Ιωάννη: «Ἐγένετο ἄνθρωπος ἀπεσταλμένος παρὰ Θεοῦ, ὄνομα αὐτῷ Ἰωάννης·» ( Ιωάν. 1, 6). Στα μάτια του Ορθόδοξου κόσμου φαίνεται η απάντηση της Εκκλησίας της Ρώμης στις Εγκυκλίους του 1902 του Οικουμενικού Πατριάρχη Ιωακείμ Γ' και του 1920 για την ενότητα της Εκκλησίας.

Ο Ορθόδοξος κόσμος διασχίζεται από ενθουσιώδεις και σκεπτικιστές της πρωτοβουλίας μιας Οικουμενικής Συνόδου. Όταν έγινε κατανοητό ότι αυτή η Σύνοδος θα αφορά μόνο την Ρωμαϊκή Εκκλησία, υπήρξε κάποια απογοήτευση και θα σκεφτεί κανείς έναν περιορισμό που επιβάλλεται στις ιδέες του Πάπα Ιωάννη. Όμως ο Πατριάρχης Αθηναγόρας δεν θα παραλείψει να φτάσει στη Ρώμη η μεγάλη του επιθυμία να ξεπεράσει το παρελθόν και να περπατήσει στα μονοπάτια της συνάντησης, δείχνοντας έτσι ενδιαφέρον για την πρωτοβουλία της Εκκλησίας της Ρώμης. Αυτή η επιθυμία για Διαχριστιανική ενότητα υποστηρίζεται επίσης από μια νέα πραγματική Πανορθόδοξη ενότητα με τις διάφορες επισκέψεις Προκαθημένων στο Φανάρι και τις εντυπωσιακές επισκεψεις του Πατριάρχη Αθηναγόρα στις Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, οι οποίες επαφές θα οδηγήσουν στις Ορθόδοξες Διασκέψεις της Ρόδου το 1961 και την αργή αλλά αδυσώπητη πορεία προς την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης το 2016. Η Οικουμενική Οδός έχει ανοίξει στην Ανατολή και στη Δύση και δε θα μπορέσει πια να κλείσει

 

Η Β' Σύνοδος του Βατικανού θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον για τον Ορθόδοξο κόσμο, τους θεολόγους και τους ποιμένες του, θα ακολουθηθεί σε όλες τις φάσεις και σε όλα τα έγγραφά της. Η Εκκλησία της Ρώμης εισέρχεται πλήρως στην Οικουμενική κίνηση, ξεπερνώντας τη θεωρία της επιστροφής, αλλά πάνω από όλα αυτή η σύνοδος είναι πραγματικά «η λογική συνέπεια όλης της ζωής του Πάπα Ιωάννη», είναι ο χαιρετισμός του στο τέλος της ημέρας μετά την έναρξη της Συνόδου: «Ας κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον έτσι, στη συνάντηση, για να συλλάβουμε τι ενώνει, αφήνοντας στην άκρη ό,τι μπορεί να μας κρατήσει διχασμένους…».

 

Ως εκ τούτου, υπενθυμίζοντας αυτή τη σύνοδο από Ορθόδοξη πλευρά, θα υπήρχαν πολλά θέματα που έχουν προκαλέσει έντονο ενδιαφέρον, αλλά θέλουμε να θυμίσουμε ένα από αυτά που φαινόταν σημαντικό για την ορθόδοξη ευαισθησία, δηλαδή τον Κανονισμό για τη Θεία Λειτουργία και την αναφορά της στην παράδοση, όχι ως αρχαιολογία, αλλά ως ζωντανή έκφραση της Εκκλησίας, που εκφράζει την αρχή της επιστροφής " ad pristinam Sanctorum Patrum normam», την επιστροφή στις αρχαιότερες πηγές των διαφόρων Λειτουργιών της Εκκλησίας, αναδεικνύοντας την πιο γόνιμη πνευματικότητά της στην ενεργό συμμετοχή των πιστών, μια κοινότητα που πανηγυρίζει, μια ποιμαντική πράξη που προκύπτει από το έργο της Λύτρωσης του Χριστού, χωρίς κοινωνιολογικές ή ψυχολογικές λειτουργίες, πάντα μία, ακόμη και στην ποικιλομορφία των τελετουργιών. Γίνεται για άλλη μια φορά το «έργο του λαού» στο οποίο η ιερατική Σύναξη και οι πιστοί συγκροτούν ένα ενιαίο λειτουργικό σώμα, στο οποίο ο καθένας έχει τον ιδιαίτερο ρόλο του.

 

Η κεντρική θέση της Θείας Ευχαριστίας, η κοινή προσευχή, τα βιβλικά αναγνώσματα, το συλλείτουργο, η χρήση της ζωντανής γλώσσας, η δυνατότητα κοινωνίας και στα δύο είδη, αναφέρονται στα λόγια του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου: «Ολόκληρη η Ευχαριστία προσφέρθηκε μια φορά και δεν εξαντλήθηκε ποτέ. Ο Αμνός του Θεού, πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος (In Epist. Ad Hebr. , Hom. 17, pg 63, 131).

 

Ο Πάπας Ιωάννης ΚΓ΄,  όπως έχουμε ήδη πει, αγάπησε τη Λειτουργία ως την υψηλότερη μορφή προσευχής στην Εκκλησία. Η Λειτουργία είναι σημάδι ενότητας μεταξύ Θεού και Ανθρώπου και μεταξύ Ανθρώπου και Θεού. Σε κάθε ιεροτελεστία της Λειτουργίας βρίσκουμε αυτό που ενώνει πάνω από όλα και για όλα. Η Δεύτερη Σύνοδος του Βατικανού αποκατέστησε αυτή την κεντρική θέση στη Ρωμαϊκή Λειτουργία σε όλους εμάς τους Χριστιανούς του σήμερα, το καθήκον να εργαστούμε για να ξαναβρούμε την ενότητά μας σε εκείνο τον έναν Άρτο και σε εκείνο το ένα Ποτήριο, τον Χριστό «τον μελιζόμενο και μη διαιρούμενο, τον πάντοτε εσθιόμενο και μηδέποτε δαπανώμενο, αλλά τους μετέχοντας αγιάζοντα» (Θεία Λειτουργία Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου).

  Πηγή: La via ecumenica è aperta e non potrà più chiudersi

 και: https://panorthodoxsynod.blogspot.com/2022/12/blog-post_13.html

Ημερίδα για το Κίνημα των Φοκολάρι

 

Στην Πατριαρχική Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Κρήτης

Στην Αίθουσα Τελετών της Πατριαρχικής Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Κρήτης έλαβε χώρα χθες, 12.12.2022, η βιβλιο-παρουσίαση του νέου μεταφρασμένου στα ελληνικά βιβλίου της Chiara Lubich (ιδρύτριας του Focolare Movimento) με τίτλο «Ένας Νέος Δρόμος - Η πνευματικότητα της ενότητας».

Όπως τονίζεται:

"Η ΠΑΕΑΚ ακολουθώντας το πρότυπο των διαχριστιανικών σχέσεων και την ποιμαντική γραμμή του Οικου-μενικού Πατριαρχείου στις σχέσεις του με το Κίνημα των Φοκολάρι ενθάρρυνε την εν λόγω εκδήλωση, καθώς προάγει την ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των Χριστιανών και τον αμοιβαίο σεβασμό, θέτοντας εν των μέσω ημών την λυτρωτική παρουσία του Χριστού. 

Η Chiara αναμφισβήτητα υπήρξε μία σημαντική προσωπικότητα στο σύγχρονο οικουμενικό γίγνεσθαι, επιδιώκοντας να βρει απαντήσεις σε δύο βασικά ερωτήματα:

α) Ποιο είναι το μέλλον του Χριστιανισμού και β) Πώς μπορούμε ως Χριστιανικές Εκκλησίες να εργαστούμε από κοινού προς την ενότητα ακολουθώντας τον Εγκαταλελειμμένο Ιησού. Στο ταξίδι αυτό η Lubich συνεργάστηκε με τον αοίδιμο Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα, αναπτύσσοντας βαθιά πνευματικές σχέσεις με την Ορθόδοξη Ανατολή, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που η ίδια ενήργησε ως κομιστής έμπιστων επιστολών του Οικουμενικού Πατριάρχη προς τον Πάπα Ρώμης Παύλο ΣΤ’. 

«Ἡ Chiara Lubich ἀφῆκεν ἀνεξίτηλον ἀποτύπωμα εἰς τόν χῶρον τῆς χριστιανικῆς πνευματικότητος εἰς τήν ἐποχήν μας, μέ τήν προ-σωπικήν παρουσίαν καί μαρτυρίαν της, μέ τάς ἰδέας καί τά συγγράμματά της καί μέ τάς δράσεις της εἰς τήν πορείαν τῆς Ρωμαι-οκαθολικῆς καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τήν ποθεινήν ἑνότητα. Κατώρθωσε νά ἐγγίσῃ τάς ψυχάς ἀναριθμήτων συγχρόνων μας, οἱ ὁποῖοι εἶδον, καί συνεχίζουν νά βλέπουν, εἰς τό πρόσωπόν της μίαν καθοδηγητικήν μορφήν πρός τήν πνευματικήν ζωήν, τήν ἔχουσαν κέντρον τήν βιωμένην ἀγάπην ὡς πεμπτουσίαν τοῦ χριστιανικοῦ ἤθους καί ὡς ἀπάντησιν εἰς τάς ὑπαρξιακάς ἀναζητήσεις τοῦ ἀνθρώπου. Χαρακτηριστικόν γνώρισμα αὐτῆς τῆς πνευματικότητος εἶναι ἡ ἀδιάσπαστος ἑνότης τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί τῆς ἀγάπης πρός τόν ἀδελφόν, δῶρον τῆς φιλανθρώπου ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός πάντας ἡμᾶς», αναφέρεται στο Πατριαρχικό Μήνυμα του σεπτού Προκα-θημένου της Ορθοδοξίας Παναγιωτάτου κ.κ. Βαρθολομαίου, με το οποίο ξεκίνησε η όλη εκδήλωση και το οποίο ανέγνωσε ως εκπρόσωπος του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχη ο Μέγας Πρωτοσύγκελλος της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας και Καθηγητής της ΠΑΕΑΚ Θεόδωρος Μεϊμάρης.

Στο πλαίσιο της βιβλιοπαρουσίασης συμμετείχαν πέντε ομιλητές, οι οποίοι περιέγραψαν τη δομή και το περιεχόμενο του βιβλίου, παρουσιάζοντας ο καθένας από την πλευρά του την πνευματικότητα, τις δράσεις και εν γένει το Κίνημα του Φοκολάρι και τις σχέσεις του με το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Συγκεκριμένα, εισηγήσεις παρουσίασαν ο Μέγας Πρωτοσύγκελλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και Καθη-γητής της ΠΑΕΑΚ Θεόδωρος Μεϊμάρης (‘Our Common Journey: Ecumenical Patriarch Bartholomew and the Focolare Movement’) και ο Γενικός Διευθυντής της ΟΑΚ Δρ. Κωνσταντίνος Ζορμπάς (‘The new way for our Christian Witness in today’s world’), ενώ εκ μέρους του Κινήματος μίλησαν η Patrizia Taranto, από το Φοκολάρε της Αθήνας (‘The origins of the Focolare Movement’), ο Enno Dijkema (‘Introduction to the spirituality of the Focolare Movement’) και η Δρ. Sandra Ferreira Ribeiro (‘The relationship between Chiara Lubich and Ecumenical Patriarch Athenagoras’), εκπρόσωποι του Centro Uno (Ρώμη). 

Εγκάρδιο χαιρετισμό απηύθυνε ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Ευγένιος, συνοδευόμενος από τον Σεβασμιώτατο Μητρο-πολίτη Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνό, μιλώντας στο ακροατήριο με τρόπο καρδιακό, εξομολογητικό, ενώ τόνισε μεταξύ άλλων ότι κάθε προσπάθεια που συμβάλλει στην επικράτηση της εν Χριστώ ειρήνης και αγάπης πρέπει να ενισχύεται. Παράλληλα, επισήμανε την ανάγκη προαγωγής της διαχριστιανικής συνεργασίας σε όλα τα επίπεδα, ενθυμούμενος μάλιστα το γεγονός της επιστροφής της τιμίας κάρας του Αγίου Αποστόλου Τίτου, Πρώτου Επισκόπου Κρήτης, κατά την περίοδο του οραματιστού Αρχιεπισκόπου Κρήτης Ευγενίου Α’, όταν και παρέλαβε το ιερό λείψανο από τον Καρδινάλιο Augustino Bea. Τέλος συνεχάρη τους διοργανωτές, συντελεστές και συμμετέχοντες στην εκδήλωση. 

Επίσης, χαιρετισμό απηύθυνε ο Προεδρεύων της ΠΑΕΑΚ, Αν. Καθηγητής και Διευθυντής Ιερατικών Σπουδών κ. Εμμανουήλ Δουνδουλάκης, ο οποίος με λόγο ουσιαστικό μίλησε για την ανάγκη εξωστρέφειας και ανοίγματος της ΠΑΕΑΚ στο σύγχρονο κοινωνικό γίγνεσθαι, η οποία ακολουθώντας το παράδειγμα της σεπτής Κορυφής της Ορθοδοξίας καλείται να συνδράμει στο έργο του διαλόγου με τις άλλες Χριστιανικές παραδόσεις και Εκκλησίες με τρόπο ακαδημαϊκό και με λόγο θεολογικό. Το αυτό τονίζεται άλλωστε και στο σεπτό Πατριαρχικό Μήνυμα με τους εξής λόγους:

«Ὡς «Πατριαρχική» εἶναι, καί ὀφείλει νά τό ἀποδεικνύῃ ἐν τῇ πράξει, φορεύς ἀνοικτοσύνης, οἰκου-μενικοῦ πνεύματος καί διαπολιτισμικοῦ διαλόγου. Αὕτη ἡ στάσις ὄχι μόνον δέν ἀντίκειται εἰς τήν ἀμετακίνητον προσήλωσιν εἰς τήν Παρά-δοσιν καί τάς παραδόσεις τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά ἀποτελεῖ συνέπειαν καί προέκτασίν της. Τό ἴδιον καί ἡ ἀποτελεσματικότης τῆς χριστιανικῆς μαρτυρίας χάνεται, ὅταν αὐτή προσαρμόζηται εἰς κοσμικά πρότυπα καί σχήματα καί ὅταν ἐγκλωβίζηται εἰς ἐσωστρέφειαν καί ἄγονον κλειστότητα, δῆθεν διά νά διασωθῇ ἡ καθαρότης τῆς παραδεδομένης ἀληθείας». 

Χαιρετισμό απέστειλαν ο Ρωμαιοκαθολικός Επίσκοπος Σύρου, Θήρας και Κρήτης Θεοφιλέστατος κ. Πέτρος και ο Ελλογ. Καθηγητής κ. Piero Coda, Συμπρόεδρος της Οικουμενικής Καθέδρας Athenagoras – Chiara Lubich του Πανεπιστημίου Sophia και Γενικός Γραμματέας της Διεθνούς Θεολογικής Επιτροπής εκ μέρους της Ρωμαιοκαθολικής Εκ-κλησίας. 

Τον συντονισμό της όλης εκδήλωσης είχε ο Πρωτοπρεσβύτερος κ. Αυγουστίνος Μπαϊραχτάρης, Αν. Καθηγητής της ΠΑΕΑΚ και Διευθυντής Μουσικών Σπουδών, ενώ το όλο γεγονός πλαισίωσαν οι ελλογιμότατοι καθηγητές/τριες και φοιτητές/τριες της ΠΑΕΑΚ.

ΠΗΓΗ