(ΣΕΒΑΣΤΟΣ ΚΥΜΙΝΗΤΗΣ: ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΑ'' (1701).
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΑΝΝΗ, ''ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΣΠΙΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΑΝΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ'', ΑΘΗΝΑ 2016)
Ένας από τους γηραιότερους ιερείς της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς, ο πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Λάριν, είχε μια ιδιαίτερη ευλογία στη ζωή του: ως μικρό παιδί στη Σανγκάη, ήταν πολύ κοντά στον άγιο Ιωάννη της Σανγκάης και του Σαν Φρανσίσκο και έμαθε πολλά από εκείνον. Αρκετές φορές, ο τότε Ζόρα και μετέπειτα πατήρ Γεώργιος, γιόρτασε με τον επίσκοπο Ιωάννη τη Λαμπρή Ανάσταση του Χριστού και θυμόταν καλά πώς, στην κυριολεξία, πετούσε στην εκκλησία ανάμεσα στο πλήθος των προσκυνητών. Αυτή την πασχαλινή χαρά την κουβαλούσε μέσα του σε όλη του τη ζωή.
O άγιος Ιωάννης της Σανγκάης
– Πατέρα Γεώργιε, θυμάστε πώς λειτουργούσε ο επίσκοπος το Πάσχα;
– Στη Σανγκάη υπήρχε ένας αρκετά μεγάλος ναός. Τη νύχτα του Πάσχα πλημμύριζε με κόσμο και ο επίσκοπος Ιωάννης κυριολεκτικά πετούσε ανάμεσα από το πλήθος. Περνούσε δίπλα από τον κόσμο με το θυμιατήρι και τους χαιρετούσε όλους με τη φράση: «Χριστός Ανέστη! Χριστός Ανέστη!» Το έλεγε με τέτοιο ενθουσιασμό, σαν παιδί. Ήταν όντως έτσι, είχε στ’ αλήθεια ψυχή μικρού παιδιού, ήταν πολύ ασυνήθιστος άνθρωπος. Ξέρετε, ήταν σαν να εμφανίστηκε ο άγιος Νικόλαος ο Θαυματουργός ζωντανός ανάμεσά μας, και με τέτοιο ενθουσιασμό, με τέτοια χαρά ευχόταν σε όλους για αυτή τη μεγάλη γιορτή.
Ήταν σαν να εμφανίστηκε ο άγιος Νικόλαος ο Θαυματουργός ζωντανός ανάμεσά μας
Ο επίσκοπος περιφερόταν τόσο γρήγορα μέσα στον ναό, που ήταν σαν να πετούσε, στην κυριολεξία. Οι διάκονοι, οι οποίοι δεξιά και αριστερά κρατούσαν τα Δικηροτρίκηρα, έτρεχαν πίσω του αλλά δεν προλάβαιναν. Και με αυτόν τον τρόπο ο επίσκοπος περιδιάβαινε σε όλο τον ναό. Δε θα το ξεχάσω ποτέ.
Έχω πολλά άλλα πράγματα που σχετίζονται με τον επίσκοπο Ιωάννη. Αν δεν ήταν αυτός, η ζωή μου θα ήταν τελείως διαφορετική, και εκείνος το προέβλεψε αυτό.
– Οι διάκονοι δεν προλάβαιναν τον επίσκοπο. Και εσείς, μικρό παιδί και βοηθός του, προλαβαίνατε;
– Ναι, ναι. Μα ήμουν πολύ μικρός, έτρεχα δίπλα του, αλλά μερικές φορές συμβαδίζαμε. Δίπλα ήταν δύο μεγάλοι διάκονοι. Και έτσι έτρεχα σε όλο τον ναό, έχοντας τεράστια χαρά, την οποία μού μετέδιδε ο επίσκοπος. Είναι δύσκολο να εξηγήσω αυτό το συναίσθημα, αλλά ήταν κάτι πολύ ωραίο.
Και είμαι σίγουρος ότι και οι άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι βρίσκονταν τότε στον ναό, αισθάνθηκαν αυτή τη χαρά. Πολλοί έμεναν μέχρι το τέλος της Λειτουργίας, αλλά οι γονείς μου συνήθως έφευγαν νωρίτερα, μετά τον Όρθρο και πριν αρχίσει η Λειτουργία. Μας έπαιρναν εμάς, τα παιδιά, στο σπίτι και εκεί τρώγαμε, αφού είχαμε νηστέψει. Ήμουν πολύ μικρός, 8–10 χρονών και αδερφός μου δύο χρόνια μικρότερος.
– Περάσατε το Πάσχα με τον επίσκοπο Ιωάννη αρκετές φορές. Θυμάστε καμία ιστορία σχετικά με αυτόν;
– Συνέβη πριν πολλά χρόνια. Μέναμε όλα κι όλα τρία τετράγωνα από τον ναό, δεκαπέντε λεπτά με τα πόδια. Ο επίσκοπος ερχόταν σε εμάς. Όλες τις μέρες του Πάσχα ήταν πολύ χαρούμενος. Είχε ένα τόσο παιδικό χαμόγελο, και μια τέτοια χαρά που μεταδιδόταν σε όλους.
Έπειτα φύγαμε από τη Σανγκάη και μετακομίσαμε στο νησί Τουμπαμπάο, στις Φιλιππίνες, όπου μείναμε ένα χρόνο. Από εκεί η οικογένειά μας μετανάστευσε στην Αυστραλία. Ο επίσκοπος μού έγραφε γράμματα, και τα κρατάω, για μένα είναι πολύτιμα. Παρεμπιπτόντως, εκείνος χρησιμοποιούσε μόνο την παλιά ορθογραφία, όπως ο πατέρας μου, ο οποίος δε δεχόταν τους καινούργιους κανόνες και θεωρούσε ότι είναι μια σοβιετική εφεύρεση, μια παραμόρφωση της ρωσικής γλώσσας.
– Τι μάθατε εσείς, σαν μικρό αγόρι, από τον επίσκοπο στις γιορτές του Πάσχα; Η επαφή με αυτόν τον άνθρωπο, βοήθησε στο να κατανοήσετε πόσο σημαντική είναι αυτή η γιορτή;
– Βέβαια! Χάρη στη γνωριμία μας κατανόησα πολλά πράγματα, τα οποία με απασχολούσαν. Ο επίσκοπος έλεγε ότι το Πάσχα είναι η πιο σημαντική μέρα, την ονόμαζε Εορτή των Εορτών. Διαρκεί σχεδόν ένα μήνα και λέμε: «Χριστός Ανέστη» έως την Ανάληψη του Κυρίου.
Τη χαρά που είχε το Πάσχα ο επίσκοπος Ιωάννης, την είχε σε όλη του τη ζωή, και τη Μεγάλη Σαρακοστή και όλο το χρόνο. Ήταν κάτι απίστευτο!
