Πέμπτη 4 Μαΐου 2023
Περί παρερμηνειών για το θαύμα της εμφανίσεως του Τιμίου Σταυρού το 1925
Οι περισσότεροι ήδη γνωρίζουν για το θαύμα του Τιμίου Σταυρού το 1925.
Πολλές φορές - από την εποχή εκείνη - πολλοί προσπάθησαν είτε να το κρύψουν, είτε να το αμφισβητήσουν, είτε να το παρερμηνεύσουν.
Άλλοι είχαν γράψει ότι ήταν «ψευδόραμα του σατανά»!
Άλλοι ότι ήταν «σκηνοθέτημα της φαντασίας»!
Άλλοι ότι ήταν «ψευδές»!
και άλλοι ότι ναι μεν έγινε, όμως προειδοποιούσε τους Παλ/τες ότι βρίσκονταν σε πλάνη!
Διαβάσαμε λοιπόν μία νέα θεωρία (ΕΔΩ) που αναφέρει ναι μεν ότι το θαύμα έγινε αλλά:
«2. Το θαύμα έγινε στις 14.9.1925, ήτοι πριν το 1935• Τότε, που δεν υπήρχε Σύνοδος των Παλαιοημερολογιτών. Τότε που όλοι ήταν ενσωματωμένοι στην Μία Εκκλησία !
3. Με το θαύμα του Τιμίου Σταυρού, δεν έδειξε ο Θεός την Ορθότητα του ιουλιανού ημερολογίου. Έδειξε την Ορθότητα και την ευλογία Του στους Ορθοδόξους που αποτειχίστηκαν απο την Κρατική Εκκλησία. Διότι η Εκκλησία της Ελλάδος καταπατώντας πλείστους κανόνες έκανε μονομερή αλλαγή μέσα σε μια νύχτα, όπως επίσης και ο σκοπός της αλλαγής αυτής, που ήταν ο οικουμενισμός, όπως φαίνεται από την ιδιά την πατριαρχική εγκύκλιο του 1920 αλλά όπως φαίνεται ξεκάθαρα από τα ίδια τα γεγονοτα. Έτσι λοιπόν, δεν είναι θέμα ημερολογίου, αλλά θέμα Ορθοδοξίας.»
Ο αρθρογράφος λοιπόν αναφέρει ότι όλοι ήταν ενσωματωμένοι στην Μία Εκκλησία και δεν υπήρχε Σύνοδος Παλ/τών. Γιατί αναφέρει όμως τα τοιαύτα καθόλου τυχαία και συνδεδεμένα μεταξύ τους στο κείμενο; Φυσικά διότι θεωρεί τα ίδια με την επίσημη εκκλησία, και δεν αναγνωρίζει καμία νομιμότητα κ.α. σε καμία Σύνοδο! Ξεκάθαρο! Ποιά Μία Εκκλησία εννοεί όμως και πώς στηρίζει την θεωρία αυτή; ''Με το θαύμα του Τιμίου Σταυρού, δεν έδειξε ο Θεός την Ορθότητα του ιουλιανού ημερολογίου. Έδειξε την Ορθότητα και την ευλογία Του στους Ορθοδόξους που αποτειχίστηκαν απο την Κρατική Εκκλησία''.
Η ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ για τον αρθρογράφο είναι λοιπόν η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ, οι Παλαιοημερολογίτες είχαν την ορθότητα - πάντα κατά τον ίδιο - διότι δήθεν αποτειχίστηκαν!!!
Πως καταρρέει όλο αυτό το οικοδόμημα που ο αρθρογράφος προσπαθεί να κτίσει; Μα απλούστατα από τα ίδια τα γεγονότα που ο ίδιος ή αγνοεί ή κάνει πως τα αγνοεί..... Οι Παλαιοημερολογίτες του 1924 ΔΕΝ ΔΙΕΚΟΨΑΝ κάποιο μνημόσυνο (έχουμε δημοσιεύσει πάμπολλες φορές αποδείξεις γι΄ αυτό με ιστορικά στοιχεία) ούτε και ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΤΗΚΑΝ! Οι ιερείς που συνέχιζαν να ακολουθούν το παλαιό, και που δεν διέκοψαν κάποια εκκλησιαστική κοινωνία, διώκονταν από την επίσημη εκκλησία δια μέσω αστυνομικών οργάνων , και οι Ναοί είτε σφραγίζονταν, είτε αντικαθιστούσαν τους ιερείς που ακολουθούσαν το παλαιό με άλλους.
Οπότε όχι μόνον είναι λανθασμένη η θεωρία του αρθρογράφου, αλλά θα λέγαμε ότι αποπροσανατολίζει από την αλήθεια διότι ο ίδιος έχει αποτειχιστεί και δεν χρειάζεται περαιτέρω εξήγηση από εμάς αναλύοντας περισσότερο το γιατί ερμηνεύει το αδιαμφισβήτητο γεγονός με τον τρόπο αυτό.
Αξίζει να συνεχίσουμε αναιρώντας και τις υπόλοιπες ανοησίες του άρθρου; Ειλικρινά έχουμε βαρεθεί να ασχολούμαστε με διαφόρους που διαστρέφουν την πραγματικότητα, και το λυπηρό είναι ότι όσοι αποτειχίζονται αποκτούν μίαν ''ΑΥΘΕΝΤΙΑ'' ερμηνεύοντας (παρερμηνεύοντας δηλαδή) ζητήματα όπως οι ίδιοι θέλουν, ανακαλύπτοντας κάθε φορά και μία νέα θεωρία, μία νέα εξήγηση, μία νέα ''ανακάλυψη'' για να στηρίξουν την θέση τους!
Είναι τραγικό να διαστρέφεται η πραγματικότητα και η αλήθεια για να περάσεις άλλα ''μηνύματα''..... Το ζήτημα της νομιμότητας των Συνόδων των Παλ/τών είναι άλλο ζήτημα που δεν έχει καμία σχέση με το θαύμα!
Αν οι Παλαιοημερολογίτες στιγματίστηκαν από τον υπερζηλωτισμό άλλων, οι αποτειχισμένοι στιγματίζονται από την υπεροψία και υπερ-εγωισμό των άλλων.
Παντού όμως υπάρχουν οι εξαιρέσεις, και μένουμε με την ελπίδα ότι οι εξαιρέσεις αυτές κάποια στιγμή θα πορευθούν μαζί, θα τους ενώσει ο Κύριος, μυστικώ τω τρόπω, σε αυτούς τους δύσκολους και διαστροφικούς καιρούς που ζούμε!
Χριστός Ανέστη!
Χριστός Ανέστη!
Τὸ ἦθος τῆς ἀφάνειας καὶ τὸ πάθος τῆς ἀναγνώρισης
«Δόξαν παρὰ ἀνθρώπων οὐ λαμβάνω» (Ἰω. 5, 41)
ΕΙΝΑΙ γεγονός, πὼς ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὴν ἀναγνώριση τῶν πράξεών του καὶ τὴν ἐκτίμηση τῆς διακονίας του. Καὶ μέχρις ἑνὸς σημείου αὐτὸ δὲν εἶναι κακό. Ἡ ἐπιβράβευση ἐνισχύει τὴν αὐτοπεποίθηση, ἐνθαρρύνει τὴν πρόοδο καὶ συμβάλλει στὴν ψυχολογικὴ ὡριμότητα τοῦ ἀτόμου. Στηρίζει τὶς καλὲς πρωτοβουλίες καὶ οἰκοδομεῖ μιὰ ἤρεμη καὶ ἰσορροπημένη προσωπικότητα. Ἐνδέχεται ὅμως ὁ ὑπερτονισμὸς τῶν δυνατοτήτων ἑνὸς ἀνθρώπου καὶ ἡ ἄκρατος ἐπαινολογία, νὰ δημιουργήσουν μιὰ ἀρρωστημένη συνείδηση κι ἕνα ἀλλοτριωμένο πρόσωπο γεμᾶτο ἐγωϊστικὸ κομπασμὸ καὶ ματαιόδοξη μεγαλομανία.
Ἡ συνεχὴς καὶ μανιώδης ἀναζήτηση τῆς ἀνθρώπινης δόξας, ἀποτελοῦν λανθασμένο δρόμο γι’ αὐτὸ ποὺ λέμε δικαίωση καὶ ἀναγνώριση. Αὐτὸς ποὺ βλέπει τὰ ἐνδεχόμενα ταλέντα του ὡς μέσα προβολῆς καὶ ἐπιβολῆς καὶ ὄχι ὡς χαρίσματα πνευματικῆς καλλιέργειας καὶ διακονίας, συμπεριφέρεται ἐγωκεντρικὰ καὶ θέτει ὡς μέτρο ὅλων τῶν προβληματισμῶν καὶ ἀναζητήσεων τὸν ἑαυτό του. Δὲ μπορεῖ νὰ πειθαρχήσει στοὺς ὅρους τῆς πνευματικῆς ζωῆς καὶ τοὺς κανόνες τῆς κοινωνικῆς συμπεριφορᾶς. Ἡ τάση τῆς ὑπεροχῆς καὶ τῆς ἐντύπωσης, ἐνθαρρύνει τὴν ὑποκριτικὴ διάθεση τοῦ ἀνθρώπου γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ἐπιβάλλεται σ’ ὅλες τὶς καταστάσεις, καὶ τὸν παγιδεύει στοὺς νόμους τῆς ἐμπορευματοποίησης τῆς ζωῆς καὶ τῆς πλαστογράφησης τῶν ἀξιῶν, γιὰ νὰ μπορεῖ εὐκολότερα νὰ ἐνισχύει τὴν ψευδώνυμη ταυτότητά του.
Εἰκόνα καὶ προέκταση αὐτοῦ τοῦ πάθους τῆς ἀναγνώρισης καὶ τῆς προβολῆς, εἶναι τὸ σύμπτωμα τῆς σημερινῆς κοινωνικῆς ματαιοδοξίας καὶ μαζικῆς ὑποβολῆς ποὺ ἀκούει στὸ ὄνομα διαφήμιση. Ἕνα γεγονὸς ποὺ ξεπερνᾶ τὴ ζεστασιὰ τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων καὶ ἐπηρεάζει ἀρνητικὰ τὴ συμπεριφορὰ καὶ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς μας. Μιὰ νοοτροπία καταναλωτικῆς ὑστερίας καὶ ἀπώλειας τῆς αἴσθησης τοῦ μέτρου καὶ τῆς αὐτάρκειας.
Θὰ ἐπανέλθουμε ὅμως στὸν προβληματισμὸ ποὺ ἐπιβάλλει τὸ κενό, ἡ ὑποκριτικὴ συμπεριφορὰ καὶ ἡ ἐσωτερικὴ ἀνασφάλεια τοῦ μεγαλομανοῦς καὶ ματαιόδοξου ἀνθρώπου, μὲ μιὰ γνώμη τοῦ καθηγητῆ Ἰ.Ν. Ξηροτύρη, ὁ ὁποῖος ἀναφερόμενος στὸ παράδειγμα, ποὺ δίνει σχετικὰ ὁ Ντοστογιέφσκυ μὲ τὴ μορφὴ τοῦ Φόμο Φομοβίτς, σημειώνει:
«Ὁ Φόμο εἶναι ματαιόδοξος, κούφιος καὶ φορτωμένος ἀπὸ ἀχόρταγη μανία νὰ παρουσιάζεται ὅτι ἀξίζει, χωρὶς βέβαια νὰ ἔχει ἀξία· κατορθώνει νὰ τοποθετεῖ τὸν ἑαυτό του στὸ κέντρο τοῦ περιβάλλοντός του, νὰ προσελκύει τὸ ἐνδιαφέρον τῆς μάζας καὶ νὰ πετυχαίνει βέβαια, ἀλλὰ μὲ διάφορες ψευτιὲς καὶ παραμόρφωση τῶν γεγονότων. Δὲν ἀφήνει καμιὰ εὐκαιρία ἀνεκμετάλλευτη, τοποθετεῖ τὸν ἑαυτό του στὴ θέση τοῦ ἀδικούμενου, στὴ θέση τοῦ ἀνθρώπου ποὺ τὸν κακομεταχειρίσθηκαν καὶ πάσχει ἄδικα, φτάνει νὰ πάρει τὴ μορφὴ τοῦ μάρτυρα γιὰ τὸ δίκιο. Τὸ ἄτομο μὲ τὴν ὑπερτονισμένη τάση γιὰ ἀναγνώριση καὶ ἀξία, μὲ τὴ στάση του γενικὰ καὶ μὲ τὰ μέσα, τὰ ὁποῖα μεταχειρίζεται, ὁδηγεῖται στὶς τεταμένες σχέσεις, στοὺς διαπληκτισμοὺς καὶ στὴ διχόνοια» (βλ. ἄρθρο μὲ τὸν τίτλο: «Ἡ μανία νὰ μᾶς λογαριάζουν», σὲ παλαιότερο τεῦχος τοῦ περιοδ. «Ἐπιλογές»).
Θὰ προσθέταμε ἐδῶ, πὼς τὰ ἄτομα αὐτὰ πολὺ εὔκολα ὁδηγοῦνται στὴν ἐσωτερικὴ ἀπομόνωση καὶ τὴν αὐτοπαραίτηση ἀπὸ τὴ ζωή. Ὁ κύριος ἐκφραστὴς τῆς ἑλληνικῆς ρὸκ μουσικῆς Παῦλος Σιδηρόπουλος λίγο πρὶν τὸν σκοτώσει ἡ ἡρωίνη στὰ 41 του μόλις χρόνια, δήλωνε σὲ ἀθηναϊκὴ ἐφημερίδα (30 Ἰουλίου 1989) τὰ ἑξῆς:
«Κάνοντας μιὰ βαθιὰ ἐνδοσκόπηση, νομίζω ὅτι μ’ ἔστειλε ἐκεῖ (στὰ ναρκωτικὰ δηλαδή), ἡ ἀπουσία ἀναγνώρισης ἀπὸ τὴν ἐποχή μου. Πιστεύω, ὅτι στὴ χώρα ποὺ ζῶ, ἡ προσφορά μου καὶ τὸ ταλέντο μου δὲν ἀναγνωρίστηκαν ἀρκετά».
Ἀξίζει ὅμως ἡ ὑπερεκτίμηση τῶν δυνατοτήτων μας νὰ πληρωθεῖ μὲ τὸ θάνατο;
Στὸ σημεῖο αὐτὸ εὔκολα ἔρχεται στὸ νοῦ ὁ χαρακτηρισμὸς τῆς ματαιοδοξίας ἀπὸ τὴ Βίβλο, ὡς ἀπιστία καὶ ἔκφραση αὐταρέσκειας: «πῶς δύνασθε πιστεῦσαι δόξαν παρὰ ἀλλήλων λαμβάνοντες καὶ τὴν δόξαν τὴν παρὰ τοῦ μόνου Θεοῦ οὐ ζητεῖτε;» (Ἰω. 5, 41). Ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ νὰ θυμηθοῦμε τὸν Ἔριχ Φρόμ, δὲ βρίσκεται σὲ ὅ,τι ἔχει, ἀλλὰ σὲ ὅ,τι εἶναι· στὴν ἀνόρθωση μέσα του τοῦ θεανθρώπινου μεγαλείου του, στὴν ἐσχατολογικὴ ἐλπίδα, ὅτι μπορεῖ νὰ γίνει κοινωνὸς τῆς Ἀναστάσεως καὶ νὰ ζήσει στὴν αἰωνιότητα. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ «καυχώμενος ἐν Κυρίῳ καυχάσθω» (Β΄ Κορ. 10, 17).
Ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ δὲν ἀρνεῖται τὴν πρόοδο καὶ τὴ δημιουργικότητα, ἀλλὰ δίνει σ’ αὐτὲς τὸ νόημα ποὺ πρέπει. Σχετικοποιεῖ τὰ πράγματα τοῦ κόσμου καὶ προφυλάσσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν εὐτέλεια, τὸ ἐφήμερο καὶ τὶς μεταπτώσεις τῆς ἀνθρώπινης δόξας, καθόσον «ἡ μὲν γὰρ παρὰ τῶν ἀνθρώπων δόξα, τῶν δοξαζόντων μιμεῖται τὴν εὐτέλειαν, ὅθεν καὶ μεταπίπτει ῥαδίως· ἡ δε τοῦ Θεοῦ οὐχ οὕτως, ἀλλ’ ἀκίνητος μένει διὰ παντὸς» (Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Πρὸς τοὺς τὰς συνάξεις καταλιμπάνοντας… καὶ περὶ τῆς Ἄννης, Λόγος Δ΄, ΡG 54, 663).
Ὅταν ὅμως τὸ ἔργο μας γίνεται μὲ ὑπευθυνότητα καὶ ταπείνωση, εἶναι ἀποδοτικὸ κι εὐλογημένο. Τὸ παράδειγμα τῶν Ἀποστόλων εἶναι ἀποκαλυπτικὸ στὸ σημεῖο αὐτό· «οὔτε γάρ ποτε ἐν λόγῳ κολακείας ἐγενήθημεν…», γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «οὔτε ζητοῦντες ἐξ ἀνθρώπων δόξαν…, ἀλλ’ ἐγενήθημεν ἤπιοι ἐν μέσῳ ὑμῶν» (Α΄ Θεσ. 2, 5-7). Δὲ ζητήσαμε, τονίζει, νὰ ἀρέσουμε, ἀλλὰ νὰ εἴμαστε ταπεινοὶ ἀνάμεσά σας. Ἔτσι, δὲ μετέδιδαν μόνο τὸ Εὐαγγέλιο, ἀλλὰ καὶ τὶς ἴδιες τὶς ψυχές τους, ἀποδεικνύοντες στὴν πράξη τὸ μεγαλεῖο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς.
Ἡ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση καὶ ἐμπειρία μᾶς λέγει, πὼς ἡ ἀληθινὴ μεταμόρφωση καὶ δόξα τοῦ ἀνθρώπου δὲν θεμελιώνεται στὸ θόρυβο καὶ στὸ κυνῆγι τῆς ἀποδοχῆς, ἀλλὰ στὴ δύναμη τῆς μετάνοιας, τῆς ταπείνωσης καὶ στὴ σιωπὴ τῆς ἄσκησης· «τὰ τῆς ἐννοίας ἐγκλήματα, τῇ σιγῇ τῆς ἀσκήσεως ἀπέπνιξας» (βλ. Δοξαστικὸ Ἑσπερινοῦ Κυριακῆς Ε΄ Νηστειῶν).
Ἡ ἀνακάλυψη τῆς δικῆς μας δόξας, βρίσκεται στὴ δόξα τῶν παθημάτων τοῦ Ἰησοῦ, «ἵνα», ὅπως γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ» (Β΄ Κορ. 4, 10).
Π.Σ.