Μία μέρα ήρθε κάποιος και με ρώτησε το εξής:
- κ. Παναγόπουλε πώς δικαιολογείται μερικοί πονηροί και ανάξιοι να ανέρχονται στην Εξουσία είτε στην Εκκλησία ως Επίσκοποι, είτε στην Πολιτεία ως Άρχοντες; Πώς δικαιολογείται αυτό το πράγμα; Τους βοηθάει δηλ. ο Θεός και ανεβαίνουνε;
- Τους προχειρίζεται αυτούς ο Θεός να γίνουν Άρχοντες της Εκκλησίας ή της Πολιτείας - του απάντησα - όχι διότι είναι άξιοι της Εξουσίας, αλλά ΠΑΡΑΧΩΡΕΙ ο Θεός για την ΠΟΝΗΡΙΑ του Λαού και δίνει Άρχοντες κατά τις καρδιές του Λαού. Δεν μας άξιζαν καλύτεροι! Αυτή είναι η απάντηση. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το γεγονός, που κάποιος είναι πάνω στο Πατριαρχείο, στην Επισκοπή, στην Κυβέρνηση ή στο θρόνο του Βασιλέως. Όχι! Ο Θεός παραχωρεί να ανέβουν Άρχοντες, όπως είναι οι υπήκοοί τους. Κάποτε μιλούσα με έναν Γέροντα γι' αυτό το θέμα και μου έφερε το εξής παράδειγμα: ''Ο Λαός είναι ένα σκαφίδι που μέσα στο σκαφίδι υπάρχει ζυμάρι. Από το ζυμάρι αυτό παίρνουμε και κάνουμε καρβέλια. Από το ίδιο ζυμάρι παίρνουμε και κάνουμε παξιμάδια. Από το ίδιο ζυμάρι κάνουμε φραντζόλες. Από το ίδιο ζυμάρι κάνουμε κουλούρια. Από το ίδιο ζυμάρι κάνουμε πρόσφορα. Αυτός είναι ο Λαός, αυτός είναι το φύραμα, αυτό είναι το σκαφίδι. Μην περιμένεις καλύτερους, ούτε Κληρικούς, ούτε λαϊκούς Άρχοντες, εφόσον είναι από το ίδιο το σκαφίδι το δικό μας, το σκαφίδι του Λαού. Αυτοί είμαστε και είναι λογικό να βγάζει τέτοιο καρπό...''
Δεν μας φταίει λοιπόν κανένας! Αν έχουμε κακούς Κυβερνήτες στην Πολιτική και στην Εκκλησία, είναι διότι εμείς είμαστε κακοί. Ο Θεός μας δίνει Κυβερνήτες κατά την καρδιά μας, είτε στην Εκκλησία, είτε στην Πολιτεία. Αλλάζουμε εμείς; Αυτομάτως θα αλλάξουν και αυτοί.. Εάν λοπόν θέλουμε να αλλάξουν τα πράγματα στην Πατρίδα μας, πρέπει εμείς να ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ, να ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ και ο Θεός θα φέρει τη λύση, ακόμα και αν μας κυβερνάει ο μεγαλύτερος ''σατανάς''.
Δημήτριος Παναγόπουλος, Ιεροκήρυκας (♰ 13 Φεβρουαρίου 1982)
ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ: Όπως μας λέγουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, οι πρώτοι φταίχτες, ειδικά όσον αφορά τους πολιτικούς και εκκλησιαστικούς άρχοντες, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Ακόμα χειρότερον είναι όμως αν ''εμείς οι ίδιοι'' είμαστε και Ορθόδοξοι Χριστιανοί! Όταν βλέπεις Ορθοδόξους να θέλουν να δουν αρετές στους άλλους, ενώ ο ίδιοι δεν έχουν, όταν θέλουν να δουν πνευματικότητα στους άλλους, ενώ οι ίδιοι δεν έχουν, όταν θέλουν να δουν έργα και πράξεις, ενώ οι ίδιοι δεν έχουν κ.α. τότε πως θα πρέπει να τους χαρακτηρίσουμε;
Βλέπουμε τους ίδιους να ονομάζουν (πάντα τους άλλους) με διάφορα ειρωνικά και υποτιμητικά επίθετα (αλλά και με ακόμα χειρότερα που δεν γράφονται καν λόγω της δυσοσμίας τους), και για τον εαυτό τους σφυρίζουν αδιάφορα ή αν δεν μπορούν να αποφύγουν τον έλεγχο, δηλ. να κρυφτούν, τότε ταπεινολογούν! Αν λοιπόν είσαι ''ταπεινός'' και εφόσον δεν μπορείς να κρυφτείς και να αποφύγεις τον έλεγχο για τις δικές σου πράξεις, πάψε επιτέλους, κλείσου στο ''ταμείο'' σου ή να μεταβείς σε κάνα σπήλαιο, μπας και αγιάσεις και βοηθήσεις και τους άλλους που εσύ ήθελες να αγιάσουν, δίχως εσύ να κάνεις και κάτι ή ίσως και να νόμιζες ότι δήθεν έκανες και κάτι!
Το ''ΟΥΑΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ'', αφορά και εμάς ξέρετε, όχι μόνον τους άλλους....
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ