Τα θαύματα του αγίου (απαντήσεις και σε σύγχρονους αγιομάχους....)

 

Προκειμένου ἐν συνεχείᾳ νὰ συμβιβάσῃ τὴν κατηγορίαν τοῦ αἱρετικοῦ καὶ τὴν ἐπιτέλεσιν τῶν θαυμάτων, γράφει τὰ ἑξῆς: Τὰ θαύματα τοῦ Νεκταρίου ὀφείλονται: α) «ἢ εἰς τὰ κατὰ ἐνέργειαν τῶν πονηρῶν δαιμόνων ἢ β) εἰς τὰ κατὰ παραχώρησιν τοῦ Θεοῦ, ὡς ἀντιμισθίαν τοῦ τυχόντος ἠθικοῦ βίου αὐτοῦ». Ἴδωμεν λοιπὸν καὶ τὰς νέας απόψεις τῆς ἱεροκατηγόρου.
Καὶ διὰ μὲν τὴν α ́ κατηγορίαν γράφομεν ὅτι οἱ δαίμονες οὐδέποτε ἐνεργοῦν θαύματα πρὸς τὸ καλὸν τῶν ἀνθρώπων, διὸ καὶ ἐν τῷ εὐαγγελίῳ ἀναφέρεται ὅτι, ὅταν οἱ κακόπιστοι Φαρισαῖοι ἀπέδωκαν λόγους καὶ ἔργα τοῦ Κυρίου εἰς τὸν Σατανᾶ, (βλασφημοῦντες οὕτω εἰς τὸ Αγιον Πνεῦμα, ὡς πράττει νῦν ἡ ἁγιομάχος Μοναχή), ὁ ἁπλοῦς καὶ πιστὸς λαὸς ἔλεγε: «Ταῦτα τὰ ρήματα οὐκ ἔστι δαιμονιζομένου· μὴ δαιμόνιον δύναται τυφλῶν ὀφθαλμοὺς ἀνοίγειν;» (Ιωάνν: 1,21), τὸ ὁποῖον σημαίνει, ὅτι τὰ δαιμόνια οὐδέποτε εὐεργετοῦν τοὺς ἀνθρώπους, οὐδὲ κατέχουν δυνάμεις θαυματουργικάς, ὡς ὁ Θεός, διὸ καὶ ὡς γράφει ἑρμηνευτὴς τοῦ παρόντος χωρίου: «ὁ σατανᾶς δὲν εἶναι φίλος τῶν ἀνθρώπων, ὥστε διὰ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ νὰ εὐεργετῇ τούτους. Καὶ θὰ ἐτύφλωνεν τὸ ταχύτερον τοὺς ὀφθαλμοὺς τῶν ἀνθρώπων, ἐὰν ἐδίδετο ἐξουσίαν εἰς αὐτὸν παρὰ θὰ ἐθεράπευεν αὐτούς», ὡς ἔπραξεν εἰς τὸν δίκαιον Ιώβ.

Οἱ πατέρες ἐπίσης λέγουν ὅτι τὰ ὑπὸ τῶν δαιμόνων καλούμενα θαύματα δὲν εἶναι ἀληθινὰ «οὐκ ἐν ἀληθείᾳ ἀλλ' ἐν φαντασίᾳ» γιγνόμενα. (Μ. Αθανάσιος, Ιππόλυτος κ.λ.π.). Οὕτως, ἐνῷ φαίνεται ὅτι ἐπιτελοῦνται θαύματα, ἢ ἀκόμη καὶ νεκρός τις νὰ ἀνίσταται, στὴν πραγματικότητα ὁ ἴδιος ὁ Σατανᾶς ὑποδύεται τὸν ἀναστάντα, χωρὶς ὁ νεκρὸς νὰ ἔχῃ ὄντως ἀναστηθῇ![1] Τοῦτο κηρύττει χωρὶς νὰ τὸ θέλῃ καὶ ἡ Μοναχὴ γράφουσα: «Θαύματα κάμνουν καὶ οἱ ἄνθρωποι τοῦ Σατανᾶ, τὰ δὲ θαύματα αὐτῶν εἶναι κυρίως φανταστικά διενεργούμενα διὰ τῆς δυνάμεως τῶν πονηρῶν πνευμάτων» (σ. 237). Εἰς τὴν περίπτωσιν ὅμως τοῦ ἁγίου Νεκταρίου τὰ θαύματα δὲν εἶναι φανταστικά, ἀλλὰ πραγματικά, καὶ μάλιστα μεγαλειώδη καὶ ἀναρίθμητα καὶ συνεπῶς οὐδεμία διέξοδος ἀπομένει διὰ τὴν ἱεροκατήγορον!
Ας ἴδωμεν νῦν καὶ τὴν δ ̓ ἄποψιν, ὅπως τὴν ἀναφέρει εἰς τὸ βιβλίον της γράφουσα: «Εν τούτοις ἀναγνῶστα, μὴ ἐκθαμβῆσαι ἀπὸ τὰ φανταστικὰ ψευδοθαυματάκια τοῦ αἱρετικοῦ Νεκταρίου Κεφαλᾶ, ὁ ὁποῖος εἰς τὰ τέλη τῶν αἰώνων, ἀνεδείχθη καὶ αὐτὸς ἅγιος ἀπὸ ἕνα Μασῶνον πατριάρχην. Σου λέγομεν λοιπόν, συνεχίζει, ὅτι ἴσως-ἴσως ὁ Νεκτάριος Κεφαλᾶς νὰ ἦτο ἠθικὸς καὶ καλὸς ἄνθρωπος καὶ νὰ ἔπραξεν ἔργα ἄξια ἀνταποδόσεως παρὰ τοῦ δικαιοκρίτου Χριστοῦ. Ἐπειδὴ ὅμως ὑπῆρξεν, ὡς διεπίστωσες μέγας αἱρετικός, ἠθέλησεν ὁ Κύριος, ὥστε διὰ τῶν ψευδοθαυμάτων αὐτῶν νὰ λάβῃ εἰς τὴν παροῦσαν ζωὴν πᾶσαν ἀνταμοιβήν, ὥστε εἰς τὴν ἄλλην νὰ μὴ χρεωστῇ ὁ Κριτὴς εἰς αὐτὸν παρὰ μόνον βάσανον καὶ ὀδύνην....» (σ. 245).

Διὰ νὰ ὑποστηρίξῃ δὲ τοὺς ἀνωτέρω λόγους της ἐπικαλεῖται ἕνα πατερικὸν χωρίον, τὸ ὁποῖον λέγει τὰ ἑξῆς: «Πλὴν δεῖ καὶ τοῦτο γιγνώσκειν, ὅτι πολλάκις τινὲς ΚΑΚΟΠΙΣΤΟΙ καμάτους πολλοὺς δι' ἀσκήσεως τῷ Θεῷ προσήγαγον καὶ τὴν ἀντιμισθίαν αὐτῶν ἔλαβον ἐν τῷ νῦν αἰῶνι ἐκ Θεοῦ, τὸ τῶν ἰαμάτων καὶ προρρήσεων χάρισμα, ἵνα ἐν τῷ μέλλοντι ἀκούσωσι: ἀπελάβετε τὰ ἀγαθὰ ὑμῶν...» Εξετάσωμεν λοιπὸν ἕκαστον τῶν ἀνωτέρω καὶ ἴδωμεν ἐὰν ὑπάρχῃ, ἔστω καὶ ἴχνος ἀληθείας παρ' αὐτοῖς. α) Κατ' ἀρχὴν πῶς τὰ χαρακτηρίζει «ψευδοθαυματάκια» ἐφ' ὅσον τὰ θεωρεῖ ὡς ἀνταμοιβήν διδομένην ὑπὸ τοῦ Θεοῦ διὰ τὸν καλόν του βίον;

Μὲ ψευδοθαύματα τί εἴδους ανταμοιβὴ παρέχεται, ἀφοῦ τοιούτου εἴδους θαύματα εἶναι τῶν δαιμόνων;

Β ́) 'Αναφορικῶς δὲ μὲ τὴν ἀνακήρυξιν τοῦ ἁγίου ὑπὸ τοῦ αἱρετικοῦ  ̓Αθηναγόρου, τοῦτο οὐδόλως μειώνει τὴν ἀξίαν καὶ ἁγιότητα τοῦ πατρός, καθόσον ἡ ἀνακήρυξις ὑπὸ τοῦ Πατριαρχείου ἁγίου τινός, δὲν σημαίνει ὅτι τὸ Πατριαρχεῖον ΤΟΝ ΚΑΝΕΙ ἅγιον, ἀλλ' ὅτι τὴν πεποίθησιν καὶ τὸ πιστεύω τοῦ πιστοῦ λαοῦ διὰ τὴν ἁγιότητα τοῦ α' ἢ β' προσώπου ἔρχεται νὰ τὴν ἐπισφραγίσῃ καὶ ἀναγγείλῃ ἐπισήμως καὶ ἐπ' ἐκκλησίας. Διὰ τοῦτο ἄλλως τε καὶ ἡ ἱεροκατήγορος τιμᾷ καὶ προσκυνᾷ ἰδιαζόντως τὸν ἅγιον Νικόδημον τὸν  ̔Αγιορείτην, καίτοι ἀνεκηρύχθη καὶ αὐτὸς ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ αἱρετικοῦ  ̓Αθηναγόρου ἅγιος!...

Γ ́) Περὶ δὲ τοῦ πατερικοῦ χωρίου, ὡς εὐκόλως δύνασαι νὰ παρατηρήσῃς, πρόκειται περὶ δικαίας τιμωρίας θαυματουργησάντων μὲν πλὴν ὅμως ΚΑΚΟΠΙΣΤΩΝ, ὡς ἀναφέρει τὸ κείμενον, ἐνῷ εἰς τὴν περίπτωσιν τοῦ ἁγίου μας οὐδεμία κακοπιστία ὑπάρχει παρ' αὐτῷ, καθόσον τὰ γραφέντα περὶ αὐτοῦ ὡς κακοπίστου καὶ μεγάλου αἱρετικοῦ τυγχάνουν κυήματα καὶ μόνον τῆς ἀρρώστου διανοίας καὶ ψυχῆς τῆς ἱεροκατηγόρου, ὡς ἄλλως τε σαφῶς ἀπεδείχθη ἐν τοῖς προηγουμένοις. Σημείωσαι δὲ καὶ ἑτεραν παρερμηνείαν ἐπὶ τοῦ ἀνωτέρω πατερικοῦ χωρίου, ὁμιλοῦντος περὶ θαυματουργησάντων ἐν τῷ βίῳ αὐτῶν, ἤτοι ἐν ὅσῳ ἔζων, διὸ καὶ ἀναφέρει καὶ «τὸ τῶν προρρήσεων χάρισμα» καὶ συνεπῶς δικαίως ν' ἀκούσουν εἰς τὸν ἄλλον βίον «ἀπελάβετε τὰ ἀγαθὰ ἡμῶν καὶ τοὺς καμάτους ὑμῶν». Διότι ἐάν, ὡς εἰς τὴν περίπτωσιν τοῦ ἁγίου μας, ἐγίνοντο θαύματα ὑπ' αὐτῶν καὶ μετὰ τὴν τελευτήν των, πῶς θὰ ὡμίλει ἡ περικοπὴ περὶ ἀντιμισθίας αὐτῶν «ἐ ν τῷ νῦν αἰῶνι καὶ τί εἴδους αντιμισθία θὰ ἦτο αὕτη, ἀφοῦ οἱ ἴδιοι καὶ πρὸ τῆς γενικῆς κρίσεως θὰ εὑρίσκον. το ἐν βασάνοις κακόπιστοι ὄντες;

Δ ́) Τέλος, ὡς πρὸς τὸ ἐπιχείρημα τῆς Μοναχῆς, ὅτι ὑπάρχουν καὶ θαυματουργοὶ ποὺ κολάζονται κατὰ τὸ Γραφικόν: «Κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν;» σοῦ λέγω τὰ ἑξῆς: Οἱ ἅγιοι πατέρες ἑρμηνεύοντες τὸ ἀνωτέρω χωρίον λέγουν ὅτι, τοῦτο ἔπαθον, διότι δὲν είχον ἀρετὴν «διὸ καὶ κολάζεσθαι δίκαιον, λέγουν, ὅτι περὶ τὸν οὕτω τιμήσαντα (αὐτούς), ὡς καὶ ἀναξίοις δοῦναι τὴν χάριν, ἀγνώμονες γεγόνασι καὶ ἀναίσθητοι». Καὶ καταλήγει συμπερασματικῶς ὁ μέγας Χρυσόστομος: «Ο γὰρ δεῖξαι ἐσπούδακε, τοῦτό ἐστιν· ὅτι οὔτε πίστις, οὔτε θαύματα ἰσχύει, ΒΙΟΥ ΜΗ ΠΑΡΟΝΤΟΣ». Συνεπῶς καὶ εἰς τὴν προκειμένην περίπτωσιν ὁ ἅγιος Νεκτάριος δὲν πρόκειται ν ̓ ἀκούσῃ λόγον τοιοῦτον ἀπὸ τὸν Κύριον κατὰ τὴν δευτέραν αὐτοῦ παρουσίαν, διότι πιστῶς ἐτήρησε τὰς ἐντολάς, διαλάμψας μὲ ἔνθεον βίον ἐπὶ τῆς γῆς!

 

---

[1] Τοῦτο θὰ πράξῃ καὶ ὁ ἐλθὼν Αντίχριστος, ἵνα τὰ πλήθη νομίση θεωρεῖν νεκρὸν ἐγειρόμενον τὸν μὴ ἐγειρόμενον, καὶ χωλούς περιπατοῦντας καὶ τυφλοὺς ἀναβλέποντας, μὴ γενομένης τῆς ἰάσεως» ὡς γράφει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων. (ΒΕΠΕΣ 39, 190).




ΠΗΓΗ: ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ, ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑ ΜΙΑΣ ΑΓΙΟΜΑΧΟΥ ΜΟΝΑΧΗΣ