ΟΙ ΔΟΚΗΣΙΣΟΦΟΙ!

ΔΟΚΗΣΙΣΟΦΟΣ, εἶναι στὰ ἀρχαῖα Ἑλληνικά, αὐτὸς ποῦ δοκεῖ ὅτι εἶναι σοφός, δηλ. αὐτὸς ποῦ ἔχει τὴν αὐταπάτη ὅτι εἶναι σοφός.

Οἱ δοκησίσοφοι εἶναι ὑαλοφόροι μίας αὐθαδιάζουσας ἠλιθιότητας· μετροῦν τὴν ἀντοχὴ τῆς διαφορετικότητας περιφέροντας τὴν ἀπὸ καθέδρας ἄποψη τῆς διορισμένης αὐθεντίας.

Ἕνας λοιπὸν δοκησίσοφος, νομίζει ὅτι ξέρει τὰ πάντα, ὅτι μπορεῖ νὰ ἑρμηνεύσει, ὅτι μπορεῖ νὰ κρίνει! Καὶ ἀρχίζει τὶς ἀρλουμπώδεις ἐρωτήσεις, τὶς δῆθεν ἔξυπνες ἀπορίες!

Ἔχουν πλανηθεῖ οἱ ἄνθρωποι αὐτοί. Καὶ δὲν φθάνει ποῦ πλανήθηκαν ἀπὸ τὴν πνευματική τους τύφλα, ὁ ἀπροσμέτρητος ἐγωϊσμός τους, τοὺς κινεῖ νὰ πλανήσουν καὶ ἄλλους!

O Ἀπόστολος Παῦλος ὀμιλώντας δὶ' αὐτοὺς μας λέγει ὅτι  δὲ θὰ προκόψουν περισσότερο, γιατί ἡ ἀνοησία τους θὰ εἶναι καταφανὴς σὲ ὅλους, αὐτοὶ ὅμως δὲ θὰ τὸ καταλαβαίνουν.

Ἀκόμα μᾶς λέγει ὅτι ὁδηγοῦνται ἀπὸ ποικίλες ἐπιθυμίες,  ποὺ πάντοτε μαθαίνουν καὶ ποτὲ δὲ δύνανται νὰ ἔρθουν σὲ ἐπίγνωση τῆς ἀλήθειας.  Και μὲ ὅποιο τρόπο ὁ Ἰάννης καὶ ὁ Ἰαμβρὴς ἀντιστάθηκαν στὸ Μωυσῆ, ἔτσι καὶ αὐτοὶ ἀντιστέκονται στὴν ἀλήθεια, ἄνθρωποι διεφθαρμένοι στὸ νοῦ, κίβδηλοι ὡς πρὸς τὴν πίστη. 

Διὰ τοῦτο ἃς λυπηθοῦμε τοὺς ἀνθρώπους αὐτούς, προσευχόμενοι εἰς τὸν Κύριο νὰ καρποφορήσει εἰς τὴν ἔρημο ψυχή τους, ἀλλὰ καὶ διὰ νὰ μὴν ἐπιτρέψει νὰ γίνουμε καὶ ἐμεῖς σὰν αὐτούς.