Ὁ διδάσκαλος τοῦ γένους κατὰ τὴν περίοδο τῆς τουρκοκρατίας, Ἠλίας Μηνιάτης (1669-1774), στὸν δεύτερο λόγο του περὶ πίστεως, βλέποντας ξεκάθαρα ἀπὸ τί κινδυνεύει ἡ Ὀρθοδοξία στὶς ἡμέρες του, ἀφήνει κατὰ μέρος τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ξιφουλκεῖ ἐναντίον τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν τῆς ἐποχῆς του. Ὅτι ἐπισημαίνει ὁ ἀείμνηστος Μηνιάτης ἰσχύει καὶ στὶς ἡμέρες μας. Γιʼ αὐτὸ σὰν ὑπομνηματισμὸ τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος «Κυριακῆς τῶν Πατέρων» θὰ θέλαμε νὰ παρουσιάσουμε τὴν εἰσαγωγή του στὸ λόγο αὐτό.
«Πάλι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πανηγυρίζει τὴ νίκη της ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν τῆς ἁγίας μας πίστεως. Πάλι κατατροπώνεται ἡ αἵρεση καὶ πάλι θριαμβεύει ἡ Ὀρθοδοξία. Πόση πνευματικὴ χαρὰ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουν οἱ χριστιανοὶ ἐνθυμούμενοι σήμερα τοὺς θεοφόρους ἐκείνους πατέρες, οἱ ὁποῖοι μὲ τόσο ἔνθεο ζῆλο, σὲ τόσες συνόδους, οἰκουμενικὲς καὶ τοπικὲς στερέωσαν τὴν εὐσέβεια! Μὰ καὶ πόση λύπη θὰ ἔχουν αὐτοὶ οἱ ἴδιοι οἱ θεοφόροι πατέρες, βλέποντας αὐτὴ τὴν εὐσέβεια, γιὰ τὴν ὁποία τόσο πολὺ ἀγωνίστηκαν ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν, νὰ εἶναι τόσο πολὺ περιφρονημένη ἀνάμεσα στοὺς ὀρθοδόξους.»
Ἄχ! Ἂν ἦταν δυνατὸν νὰ ἐπιστρέψετε πάλι σʼ αὐτὸν τὸν κόσμο ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ, διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας, θεόπνευστα στόματα τοῦ ἁγίου Πνεύματος νὰ κηρύξετε πάλι τὴν πίστη στοὺς χριστιανούς, νὰ διδάξετε καὶ πάλι τὴν Ὀρθοδοξία στοὺς ὀρθοδόξους. Ὄχι νὰ πολεμήσετε πιὰ τοὺς ἐχθρούς τῆς πίστεως, μὰ καὶ πάλι νὰ κατηχήσετε τὰ τέκνα τῆς πίστεως. Γιατί ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ δὲν πολεμεῖται πλέον ἀπὸ τὶς βλαστήμιες τῶν αἱρετικῶν καὶ τὴν δυσσέβειά τους, ἀλλὰ πολεμεῖται ἀπὸ τῶν χριστιανῶν τὴν ἀμάθεια καὶ τὴν κακία.
»Ἁγιωτάτη πίστη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ κάποτε ἔλαμψες σὰν ἥλιος μέσα ἀπʼ τὰ σύννεφα τῆς εἰδωλολατρικῆς πλάνης, ποὺ ἄνθισες σὰν ρόδο ἀνάμεσα στὰ πολύπλοκα ἀγκάθια τῶν αἱρέσεων, ποὺ θριάμβευσες ἀνίκητη παρʼ ὅλους τούς πολέμους τῶν εἰδωλολατρικῶν διωγμῶν... Τώρα πόσο σκοτεινιασμένη, μαραμένη, καὶ καταπατημένη εἶσαι μέσα στὴν πολιτεία τῶν χριστιανῶν! Ἐκεῖ ποὺ ἔπρεπε πολὺ περισσότερο νὰ θριαμβεύεις, νὰ ἀνθεῖς καὶ νὰ λάμπεις μέσα στὴ θεωρία τῆς ἀληθείας σου, μέσα στὴν πράξη τῆς ἁγνότητάς σου.
»Ραββὶ θειότατε διδάσκαλε, σὺ ποὺ κατέβηκες ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ μᾶς δίδαξες τέτοια πίστη, ἐμεῖς ὁμολογοῦμε καὶ πιστεύουμε μαζὶ μὲ τὸν ἄδολο Ἰσραηλίτη, τὸν Ναθαναήλ, πὼς “σὺ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, σὺ ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ”. Ὅμως ἐμεῖς δὲν καταλαβαίνουμε τί ὁμολογοῦμε. Ἐμεῖς δὲν ζοῦμε ὅπως πιστεύουμε. Ἐμεῖς ἔχουμε τὴν ἁγία σου πίστη, τὴν ὁποία πήραμε μὲ τὸ ἅγιο βάπτισμα, ἀλλὰ στὴ θεωρία τῆς πίστεως εἴμαστε τυφλοὶ καὶ στὴν πράξη τῆς πίστεως εἴμαστε νεκροί. Καὶ μεῖς ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα τὴν Ὀρθοδοξία, αὐτῆς τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν ἔχουμε τίποτα ἄλλο παρὰ τὸ ὄνομα.
»Αὐτὸ ποὺ εἶναι πέρα γιὰ πέρα ἀληθινό, μὲ παρακινεῖ ἀγαπητοὶ νὰ μιλήσω γιʼ αὐτὴν τὴν πίστη, ποὺ ἔχουμε σήμερα ἐμεῖς οἱ χριστιανοί. Θὰ ἀποδείξω πὼς αὐτὴ ἡ πίστη εἶναι πολὺ ἀτελής, ἐπειδὴ ὑπολείπεται κατὰ πολὺ καὶ ἀπὸ τὴν θεωρία καὶ ἀπὸ τὴν πράξη τῆς πίστεως. Ὑπολείπεται στὴν θεωρία, γιατί δὲν γνωρίζουμε αὐτὰ ποὺ πιστεύουμε. Ὑπολείπεται στὴν πράξη, γιατί δὲν ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὴν πίστη μας»..
«Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτης καὶ δευτέρας νουθεσίας παραιτοῦ» λέγει ὁ Ἀπόστολος. Μὲ τοὺς «ὀρθοδόξους χριστιανοὺς» τί γίνεται ἅγιε ἀπόστολε Παῦλε;
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΜΑΣ BLOG
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου