Ο ''ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ'' ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ

Κατά τήν ἐπίσκεψίν του εἰς τήν Ἑλλάδα πιστεύομεν ὅτι δέν χρειάζονται «πεζοδρομιακαί» ἀντιδράσεις ὑπό τῶν ἀντιοικουμενιστῶν καί τῶν καταγγελλόντων τήν καταφρόνησιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῆς προδοσίας τῆς πίστεως ὑπ᾽ αὐτοῦ.

Ἐκεῖνο τό ὁποῖον χρειάζεται εἶναι ἡ ἀνάδειξις τῆς προδοσίας τῆς πίστεως μέσῳ εἰδικῶν ἐντύπων, τά ὁποῖα νά μοιρασθοῦν εἰς ὥρας, αἱ ὁποῖαι δέν θά συμπίπτουν μετά τῆς ὑποδοχῆς ἤ ἄλλων ἐκδηλώσεων, διά νά μή ἔχωμεν συλλήψεις ἤ καί καταγγελίας περί ζηλωτῶν. Ἡ ἀνάδειξις τῆς προδοσίας τῆς πίστεως δύναται νά γίνη μέ σχόλια εἰς ἐκκλησιαστικάς καί ἄλλας σελίδας ἤ ἀπό τάς στήλας τοῦ τοπικοῦ τύπου.

Ὁ βουλγαρικός τύπος μέ τό σύνθημα καί τήν ἀνάλυσιν, τόν ὑπεχρέωσεν προσφάτως νά δηλώση ὅτι δέν εἶναι οἰκουμενιστής καί προδότης τῆς πίστεως. Ἡμεῖς ἄς τόν ὑποχρεώσωμεν ὄχι ἁπλῶς νά ἐπαναλάβη αὐτήν τήν δήλωσιν, ἀλλά νά ἀποκηρύξη ὅσα οἰκουμενιστικά καί φιλοπαπικά ἔχει πράξει ὑποσχόμενος ὅτι θά τερματίση ὁριστικῶς καί ἀμετακλήτως τήν γραμμήν τῆς προδοσίας. Πρός αὐτήν τήν κατεύθυνσιν ὀφείλει νά πιέση καί τό Ἅγιον Ὄρος καί μέ τήν στάσιν του νά ὑποχρεώση τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην νά γίνη ὁ φύλαξ τῆς Ὀρθοδοξίας. Μή λησμονοῦν εἰς τό Ἅγιον Ὄρος ὅτι προσφάτως, προσφωνῶν τόν νέον Πάπαν, ὡμίλησε περί «διηρημένης Ἐκκλησίας» μετά τῶν Παπικῶν, ἐνῶ ἔχομεν σχίσμα καί αἵρεσιν. Ὁ Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος, ὁ ὁποῖος συνδέεται πολλαπλῶς μέ πολλάς Ἱ. Μονάς τοῦ Ἁγίου Ὄρους (θέλει καί αὐτός τήν ἕνωσιν, ἀλλά μέ διαφορετικόν τρόπον) διεκήρυξε προσφάτως τό σχίσμα δέν εἶναι ἁπλός ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά τοῦ Θεοῦ. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης δέν ὁμιλεῖ περί σχίσματος, ἀλλά περί διηρημένης Ἐκκλησίας.

Τέλος, ὀλίγον πρός τῆς ἐλεύσεώς του εἰς τήν Ἑλλάδα ἐπληροφορήθημεν ὑπό τῶν στηλῶν ἐφημερίδων ὅτι θά ἀνατρέψη τό πρόγραμμά του εἰς τήν Ἱ. Μητρόπολιν Σταυρουπόλεως καί θά ἐγκαινιάση τά πρῶτα συσσίτια. Ἡ ἐνέργειά του αὐτή θά τοῦ προσφέρη ἐπικοινωνιακήν προβολήν, χωρίς ὁ ἴδιος νά ἔχη προσφέρει κάτι εἰς τόν δοκιμαζόμενον λαόν τῆς Ἑλλάδος. Τί θά ἠδύνατο νά προσφέρη; Ἐνίσχυσιν τοῦ ἐθνικοῦ καί ὀρθοδόξου φρονήματος, λόγους ἐκκλησιαστικούς, παρηγορητικούς καί τήν ἀνάληψιν πρωτοβουλιῶν πρός τά γερμανικά κέντρα τοῦ Προτεσταντισμοῦ ἤ τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ διά τήν οἰκονομικήν ἐπούλωσιν τῶν πληγῶν τῆς Ἑλλάδος.

Γ.Ζ

ΠΗΓΗ: ''ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ ΑΡ.ΦΥΛ. 1994

Ο ΑΘΩΣ ΕΑΛΩ;

Ο ΑΘΩΣ ΕΑΛΩ;

Ο ΕΞΟΥΝΤΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓ. ΟΡΟΥΣ!

ἤ

Η  ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ  ΚΑΙ  ΟΙ  19  «ΝΑΝΟΙ»!

Δημητρίου Κάτσουρα

Θεολόγου - Τραπεζικού

Αὐτές τίς ἡμέρες ἐπισκέπτεται τό Ἅγιον Ὄρος ὁ Ἐπίσκοπός του, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ἐξ ἀφορμῆς τοῦ ἐπισήμου ἑορτασμοῦ τῆς συμπληρώσεως ἑκατό (100) ἐτῶν ἀπό τήν ἐνσωμάτωσι τοῦ Ἁγίου Ὄρους στό Ἑλληνικό Κράτος, τοῦ ὁποίου ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστο πλήν αὐτοδιοίκητο τμῆμα. Ἐπιφυλάσσεται ἐπίσημη ὑποδοχή καί ἀπόδοση μεγάλων τιμῶν στόν ὑψηλό ἐπισκέπτη.

Κάθε ἐπίσκεψι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου θά ἦταν εὐχάριστο καί εὐλογημένο γεγονός γιά τό Ἄγιον Ὄρος, ἐάν δέν συνέβαινε ὁ νῦν ἔχων ἤ φέρων αὐτή τήν ἰδιότητα νά εἶναι Οἰκουμενιστής, δηλαδή αἱρετικός! Τό γεγονός αὐτό αὐτομάτως μετατρέπει σέ δυστυχία καί ἀλογία τήν (κάθε) ἐπίσκεψι τοῦ συγκεκριμένου Πατριάρχου, τοῦ κ. Βαρθολομαίου, στό Ἅγιον Ὄρος.

Τό Ἅγιον Ὄρος θεωρεῖται καί τιμᾶται ὑπό τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν, ὅπου γῆς, ὡς προπύργιο τῆς Ὀρθοδοξίας! Δέν εἶναι ὁ τόπος ἁπλῶς, ἀλλά ὁ «τρόπος» τόν ὁποῖο διαφυλάσσει ὁ περιώνυμος Ἁγιορειτικός μοναχισμός, δηλαδή ὁ ὀρθόδοξος ἡσυχασμός, ὁ ὁποῖος καθιστᾶ αὐτή τήν χερσόνησο τῆς Ἑλληνικῆς γῆς Ἁγιώνυμο Ὄρος καί «Περιβόλι τῆς Παναγίας»! Ὁ συνδυασμός τῆς μοναδικῆς ἀληθοῦς Πίστεως, τῆς Ὀρθοδοξίας, και τῆς ἐν Χριστῶ πνευματικότητος καί ἀσκήσεως συνιστοῦν, ἀδιαιρέτως, τήν οὐσία τῆς Ἁγιορειτικῆς μαρτυρίας καί ταυτότητος.

Τήν ἐπίσημη μοναστική Ἀρχή τοῦ Ὄρους ἀποτελεῖ ἡ Ἱερά Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τήν ὁποία συναποτελοῦν οἱ ἀντιπρόσωποι καί Ἡγούμενοι τῶν εἴκοσι Ἱερῶν Μονῶν τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας. Αὐτοί οἱ Ἡγούμενοι δίδουν σήμερον ἐπισήμως τό γε νῦν ἔχον μέ τούς λόγους καί τίς πράξεις των (ἀποφάσεις, θέσεις, κείμενα, ἐνέργειες, κινήσεις) τή σύγχρονη μαρτυρία τοῦ Ἱεροῦ Τόπου, ὅσον ἀφορᾶ στό φρόνημα καί τήν ἐν γένει στᾶσι τῶν προσώπων πού τόν διοικοῦν.

Εἶναι, λοιπόν, φυσικό καί ἑπόμενο οἱ σεβόμενοι καί ἀγαπῶντες τό Ὄρος πιστοί, δηλαδή ἅπαντες οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, νά προσβλέπουν στό Ἅγιον Ὄρος γιά νά ἰδοῦν ἐκεῖ καί ἀκούσουν ἐκεῖθεν στᾶσι καί λόγο Ὀρθοδόξου Πίστεως καί μαρτυρίας. Καί ἐπειδή, «φῶς μέν μοναχοῖς ἄγγελοι, φῶς δέ πάντων ἀνθρώπων μοναδική πολιτεία», κατά τόν Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, κατά δέ τόν Μέγα Ἀθανάσιο ὀφθαλμός τοῦ κάθε πιστοῦ, μοναχοῦ ἤ λαϊκοῦ, θεωρεῖται ὁ Ἐπίσκοπός του ( «οἷον ἐάν ὁ ἐπίσκοπος ἤ ὁ πρεσβύτερος οἱ ὄντες ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας κακῶς ἀναστρέφονται καί σκανδαλίζουσι τόν λαόν, χρή αὐτούς ἐκβάλλεσθαι» P.G. 35, 33), ἀνακύπτει μεῖζον ζήτημα ἐκ τῆς στάσεως τῶν συγχρόνων Ἁγιορειτῶν ἔναντι τοῦ Ἐπισκόπου τοῦ Ὄρους, ἤτοι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Καί τοῦτο διότι, ὡς προελέχθη, ὁ νῦν Οἰκουμενικός Πατριάρχης εἶναι δεδηλωμένος Οἰκουμενιστής, δηλαδή αἱρετικός!

Ποῖα ὅμως καί σέ τί συνίσταται ἡ στᾶσι αὐτή τῶν ἐπισήμων ἐκπροσώπων τοῦ συγχρόνου Ἁγιορειτικοῦ μοναχισμοῦ; Ἀπαντῶμεν: Στή μετ’ αὐτοῦ ἐκκλησιαστική κοινωνία καί μνημόνευσι τοῦ ὀνόματός του ὡς ἄλλη ἀπόδειξι τῆς ἐκκλησιολογικῆς των ταυτότητος (καθότι κοινωνία σημαίνει ταυτότητα) μετ’ αὐτοῦ. Καί, ἐπιπλέον στή σαφή ἀνοχή καί ἔμμεση, πλήν σαφή, ἀποδοχή ὑπ’ αὐτῶν τῆς αἱρετικῆς παρεκκλίσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τήν ὁποίαν ὁ συγκεκριμένος Πατριάρχης, «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ», ὁμολογεῖ καί σταθερῶς ἐφαρμόζει!

 

Ὁ χαράσσων αὐτές τίς γραμμές εἶναι ταπεινός προσκυνητής τοῦ Ἁγίου Ορους ἀπό τῆς ἐφηβικῆς του ἡλικίας καί μέχρι σήμερον. Δέν ἔχει δέ καμμία προσωπική διαφορά καί δέν εὑρίσκεται σέ ἀντιπαράθεση μέ κανέναν Ἁγιορείτη, Ἡγούμενο ἤ ἁπλό μοναχό. Ἔχει γνωρίσει πολλούς ἐπιφανεῖς Ἁγιορείτες καί Γεροντάδες καί ἔχει συζητήσει μαζί τους πολλά, μεταξύ ἄλλων δέ καί τό μεῖζον θέμα τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὅταν δέ πρό ἐτῶν συνέγραψε ἕνα μικρό πόνημα, ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Πάπα γιά πρώτη φορά στήν Πατρίδα μας, ἔλαβε συγχαρητήριο ἐπιστολή ἀπό τόν λόγιο Ἁγιορείτη μοναχό Θεόκλητο Διονυσιάτη (+).

Πιστεύω, ὅμως, ἀκραδάντως ὅτι ἔχουν πλέον ἐξαντληθεῖ ὅλα τά περιθώρια δικαιολογιῶν γιά τήν παρατεταμένη σιωπή καί ἀνοχή τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἔναντι τῆς συνεχιζομένης καί διευρυνομένης ἀποστασίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ὡς ἄλλο «σαράκι» ἔχει διαβρώσει καί ἀλλοιώσει σέ μέγιστο βαθμό πρόσωπα καί καταστάσεις ἐντός τοῦ ὀρθοδόξου χώρου. Ἡ εὐθύνη τῶν Ἁγιορειτῶν ἔναντι αὐτῆς τῆς τραγικῆς πραγματικότητος εἶναι, ἐξ ἀντικειμένου καί κατά τήν, περί τῆς στάσεως τῶν μοναχῶν ἐν καιρῶ αἱρέσεως, Ὀρθόδοξο Παράδοση, μεγάλη καί ἀδιάσειστη!

Ὁ ὀρθόδοξος μοναχός καί δή ὁ Ἁγιορείτης ὡς πνευματικός ἀπόγονος τῶν ὑπό τῶν λατινοφρόνων τελειωθέντων Ἁγιορειτῶν Ὁσιομαρτύρων τοῦ 13^ου αιώνος ἀλλά καί τῶν μεγάλων ἡγιασμένων Πατερικῶν μορφῶν τοῦ Ἁγιορειτικοῦ μοναχισμοῦ, ὅπως ὁ μέγας Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καί ὁ Ἱερομάρτυς Κοσμᾶς ὁ Αιτωλός, ἔχει ἱερό καθῆκον νά διακόπτει τή σιωπή του ὅταν «πίστις ἐστί τό κινδυνευόμενον»! Μόνον ἡ θεομίσητη πνευματική ἀδιαφορία γιά θέματα Πίστεως καί ἡ εὐρύτερη πνευματοκτόνος ἐκκοσμίκευσι τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος μποροῦν νά τό ἀποτρέψουν!

Ὁ πιστός λαός, ὁ ὁποῖος πληροφορεῖται τίς διάφορες κατά καιρούς συστηματικῶς γενόμενες ἀσεβεῖς καί αἱρετικές δηλώσεις καί τίς ἀντορθόδοξες καί ἀντικανονικές ἐνέργειες του Πατριάρχου Βαρθολομαίου στά πλαίσια τῆς λεγομένης «Οἰκουμενικῆς Κινήσεως» ἀλλά καί τῶν διαθρησκειακῶν προσεγγίσεων καί διαλόγων στούς ὁποίους αὐτός πρωτοστατεῖ, αἰσθάνεται κυριολεκτικῶς προδομένος καί ἐξαπατημένος. Ἀκόμη δέ περισσότερον ὅταν ἐνημερώνεται γιά τήν θεοστυγή μετ’ αὐτοῦ συμπόρευσι, τήν ἔνοχο σιωπή καί τόν ἄθεο φόβο τῶν συγχρόνων Ἁγιορειτῶν ἔναντι αὐτοῦ.

Ἀγανακτεῖ ἐξ ἱερᾶς ἀγανακτήσεως ὅταν ἐμπαίζεται ὄχι μόνον ἀπό τόν προβαλλόμενο ὡς Προκαθήμενο τῆς Ὀρθοδοξίας καί μαρτυρικό Πατριάρχη τοῦ Γένους, ἀλλά καί ἀπό τούς μεγαλοσχήμονας Ἁγιορείτας Ἡγουμένους, οἱ ὁποῖοι ἀνέχονται καί καταπίνουν ἀμάσητον τήν κοροϊδίαν τοῦ πρώτου, συνασπίζονται  δέ καί τρίζουν τούς ὀδόντας των μόνον ἔναντι τῶν ἀνθισταμένων στόν παποκαίσαρα τοῦ Βοσπόρου ζηλωτῶν μοναχῶν καί κυρίως τῶν Ἐσφιγμενιτῶν Πατέρων.

Εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νά ὁμολογήσωμε ὅτι, ἐντός τοῦ φυράματος τῶν ὑπερδισχιλίων ἁγιορειτῶν μοναχῶν, τήν ζῶσα καί ὑγιή «ζύμη» ἀποτελοῦν κυρίως οἱ ἀριθμητικῶς μειοψηφοῦντες ζηλωτές Ἁγιορείτες Πατέρες, μέ κορωνίδα τήν ἡρωϊκή κανονική Ἀδελφότητα τῆς ἱστορικής Μονῆς Ἐσφιγμένου.

Στό διαδύκτιο ὑπάρχει ἀναρτημένη μαγνητοσκοπημένη παρουσίαση δηλώσεων (εἰδική ταινία) τῶν περισσοτέρων ἐκπροσώπων καί Ἡγουμένων τῶν Ἁγιορειτικῶν Μονῶν διά τό «πρόβλημα» τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου, ὅπως κακῶς παρουσιάζεται ὅτι εἶναι, ἐνῶ πρόκειται γιά θέμα αἱρετικοῦ Πατριάρχου. Ὁ οἱοσδήποτε ἀντικειμενικός παρατηρητής τοῦ ἐν λόγῳ ντοκουμέντου διαπιστώνει ἀβιάστως τήν ἐκπληκτική ἔνδεια ἐπιχειρημάτων, ἀλλά καί τήν ἀπογοητευτική ἐπιπολαιότητα τοῦ ἀκρίτου καί ἁμαρτωλοῦ συμβιβασμοῦ ὅλων αὐτῶν, χάριν «ὑπακοῆς» καί «ἑνότητος»! Οὐδείς ἐξ αὐτῶν τολμᾶ νά ὁμολογήση μέ εἰλικρίνεια τήν ὕπαρξη τοῦ ζητήματος Πίστεως καί συγχρόνως νά ἀναφέρη τι ἐν προκειμένω προβλέπει ἡ τάξι καί ἡ παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας.

Τά ἐρωτήματα, λοιπόν, πού προκύπτουν καί τίθενται ἐνώπιον τῶν ἰθυνόντων τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας πρός ἀπάντησι εἶναι καίρια καί ἀπαιτοῦν εὐθεῖες ἀπαντήσεις:

α) Εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός αἵρεσι;

β) Εἶναι ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος Οἰκουμενιστής;

γ) Ἐπιτρέπεται ἡ μνημόνευσι ὑπό ὀρθοδόξων τοῦ ὀνόματος ἑνός αἱρετικοῦ ἐπισκόπου;

δ) Συνιστᾶ ἤ ὄχι κοινωνία μέ τήν αἵρεσι ἡ μνημόνευσι τοῦ ὀνόματος ἑνός δεδηλωμένου αἱρετικοῦ;

ε) Ποία ἡ διαφορά μεταξύ τοῦ Ἀθηναγόρου, τοῦ ὁποίου διεκόψατε παλαιότερον τό μνημόσυνον καί τοῦ κ. Βαρθολομαίου; Καί,

στ) Ποιός ἀναλαμβάνει τήν εὐθύνη ἔναντι Θεοῦ καί ἀνθρώπων γιά τό σκάνδαλο (τό ὁποῖο σοφῶς ὁρίζει ὁ ἱερός Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ὡς κάθε τι τό ἀντιπίπτον στό νόμο τοῦ Θεοῦ καί τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας) τό ὁποῖο προκαλεῖ ἡ στᾶσι σας, δηλαδή τό  ὅτι δέχεσθε καί ἀναγνωρίζετε ὡς ὀρθόδοξο καί κανονικό Πατριάρχη ἕναν συνειδητό ἀρνητή τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ἀδίστακτο προωθητή τῆς πανθρησκείας τοῦ Ἀντιχρίστου;

Γνωρίζετε καλῶς, πλήν, ὅμως, κακῶς, δέν ἐφαρμόζετε ὅσα διδάσκει ἡ Ὀρθοδοξία διά τῶν Ἀποφάσεων τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων καί τῶν συγγραμμάτων τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Δέν ἀναλογίζεσθε τί θά ἔπραττον στή θέσι σας οἱ Ἅγιοι Ἁγιορεῖτες Πατέρες καί νά ἐνεργήσετε κι ἐσεῖς ὁμοίως. Φενακίζεσθε ἐκ τῶν παιδαριωδῶν καί σκανδαλωδῶς ὑποκριτικῶν καί προκλητικῶν δικαιολογιῶν, τίς ὁποῖες προβάλλει καί ἐπικαλεῖται ὁ κ. Βαρθολομαῖος γιά νά διασκεδάση τίς ἐπικρίσεις πού δέχεται γιά τά ὅσα πάντολμα λέγει καί ἐνεργεῖ σέ βάρος τῆς παραδοθείσης Πίστεως καί τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Τό Φανάρι, δυστυχῶς, ἀπό τίς ἀρχές τοῦ περασμένου αἰῶνος προσδέθηκε στό ἅρμα τοῦ ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ καί ἔκτοτε ἐσβεσμένο πλέον ὄχι μόνο δέν φωτίζει ἀλλά πνίγει στούς δυσώδεις καπνούς τῆς ἀποστασίας του ὅσους τό ἀναγνωρίζουν ὡς ὁδηγό τους. Ἀθηναγόρας, Δημήτριος, Βαρθολομαῖος ἐτήρησαν και τηροῦν τήν ἴδια προδοτική στᾶσι καί βαδίζουν, κατά τίς ὁμολογίες καί δηλώσεις τῶν ἰδίων, μέ ὁδηγό τήν περιβόητη Ἐγκύκλιο τοῦ 1920, τόν Καταστατικό Χάρτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πρός τήν πλήρη ἀποστασία!

Ὁ πρό ἐτῶν (2001) ἐρχομός τοῦ ἀμετανοήτου Πάπα στήν Ἑλλάδα γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία καί ἡ ἀντορθόδοξος ὑποδοχή του ἐπέφερε πολλά δεινά στή Πατρίδα μας. Τό ἴδιο καί οἱ συχνές ἐπισκέψεις τοῦ «ἀδελφοῦ» του, τοῦ κ. Βαρθολομαίου, στήν Ἑλλάδα καί στό Ἅγιον Ὄρος θά προκαλέσουν τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ ἐπ’ αὐτῶν! Ὁ Θεός οὐ μυκτηρίζεται καί «φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος»! Ἰδιαιτέρως ἐάν συνεχισθοῦν ἤ καί ὁλοκληρωθοῦν οἱ κατά τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου διωγμοί,τό κῦρος τοῦ Ὄρους θά καταργηθῆ καί ἡ ὑπεύθυνη γι’ αὐτά (Ἱερά Κοινότης) θά μετανοήση πικρῶς!

Ἰδιαιτέρως οἱ ὑποδεχόμενοι, ἀποδεχόμενοι καί ἀναγνωρίζοντες ἀδιαμαρτυρήτως, ὡς ὀρθόδοξο καί κανονικό Ἐπίσκοπο τόν δεδηλωμένο καί ἀποδεδειγμένως  Οἰκουμενιστή Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, 19 (ἐκ τῶν 20) Ἡγούμενοι τῶν ἰσαρίθμων (19 ἐκ τῶν 20) κυριάρχων Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους - πλήν τοῦ ἀξιοσεβάστου ἀγωνιστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Μεθοδίου τοῦ καί Καθηγουμένου τῆς χειμαζομένης καί διωκομένης μοναδικῆς ἡρωϊκῆς Ἀδελφότητος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου – θά παραμείνουν στήν ἱστορία τοῦ ἱεροῦ Τόπου καί τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς πνευματικοί «νάνοι»! Διότι ἀρνήθηκαν νά ἐπιδείξουν ὑψηλό πνευματικό ἀνάστημα ἀληθῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν καί γνησίων Ἁγιορειτῶν Πατέρων, ἀνταξίων τῶν ὁσίων προκατόχων των.

Ἡ ἐπέκτασι τοῦ ψηλαφητοῦ ἐξουνιτισμοῦ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καί στό Ἅγιον Ὄρος, διά τῆς βιαίας ἐκριζώσεως καί καταστολῆς κάθε ὀρθοδόξου ἀντιστάσεως καί τῆς ἐπιβολῆς, παποκαισαρικῶ δικαίῳ, τῆς οἰκουμενιστικῆς τυρρανίδος, τοῦ ἐπιλεγέντος, ὑπό σκοτεινῶν κέντρων, ὡς ἰδιαιτέρως ἱκανοῦ γιά τήν ὁλοκλήρωσι τῆς Προδοσίας τῆς Ὀρθοδοξίας ἀρχιαιρεσιάρχου Βαρθολομαίου, σ’ αὐτό, θά σημάνη τόν πνευματικό καταποντισμό τοῦ Ἄθωνος!

Σεβαστοί Ἁγιορεῖτες Ἡγούμενοι καί ἐκπρόσωποι τῶν κυριάρχων Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους μή λησμονεῖτε ὅτι ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἔχει ὑπογράψει (1995) ἀπό κοινοῦ μέ τόν Πάπα κείμενο Πίστεως, ὅπου διακηρύσσει τήν ἀντίχριστη θεολογία τῶν «ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν», τοῦ μοναδικοῦ Βαπτίσματος καί τῆς ἐνσωματώσεως στόν Χριστό διά τῶν ἀλληλοαναγνωριζομένων μυστηρίων παπικῶν και ὀρθοδόξων! Ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἀνεγνώρισε μέ δήλωσί του καί τό μυστήριο τοῦ παπικοῦ «χρίσματος» καί τήν δι’ αὐτοῦ μετάδοσι τῶν χαρισμάτων τοῦ ἁγίου Πνεύματος στούς παπικούς νέους! Ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἀναγνωρίζει ὡς ὀρθοδόξους τούς ἀρχαίους αἱρετικούς Μονοφυσίτες! Ὁ κ. Βαρθολομαῖος ὁμολογεῖ γραπτῶς ὡς ἐκφράζουσα τό θέλημα τοῦ Θεοῦ τήν παν-αἱρετική Ἐγκύκλιο τοῦ 1920 καί θεάρεστο τό ἔργο καί τήν πορεία τοῦ Μασώνου καί ἀρνητοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, τό ὁποῖο δηλώνει ὅτι συνεχίζει καί ἀκολουθεῖ. Ὁ κ. Βαρθολομαῖος θεωρεῖ καί χαρακτηρίζει τούς ἀνθενωτικούς Πατέρες μας, οἱ ὁποῖοι ἀντιστάθηκαν στήν ὑποταγή τῆς Ὀρθοδοξίας στόν Παπισμό, ὡς «θύματα τοῦ Διαβόλου»! Ὁ κ. Βαρθολομαῖος μόλις πρό 11 μηνῶν ἐδήλωσε δημοσίως καί ἀπεκάλυψε τό πραγματικό σχέδιό του, ὅτι « Πρέπει, δηλαδή, νά δαπανῶμεν τάς πνευματικάς δυνάμεις μας οὐχί ἐν τῆ προσπαθεία ἀνευρέσεως δικαιολογιῶν διά τήν ἐνίσχυσιν τῶν θέσεων, τάς ὁποίας ὑπεστηρίξαμεν κατά τό παρελθόν πρός δικαιολόγησιν τοῦ σχίσματος, ἀλλά νά καταβάλλωμεν εἰλικρινῆ προσπάθειαν διά τήν ἀνεύρεσιν ἐπιχειρημάτων, ἐπιβεβαιούντων τό ἐσφαλμένον τῆς διχαστικῆς τάσεως καί ἀναζητούντων τρόπους προσεγγίσεως καί, ἔτι περισσότερον, πλήρους ἀποκαταστάσεως τῆς ἐνότητος τῶν Ἐκκλησιῶν»! Καί διά νά μή ὑπάρχουν ἀμφιβολίες τί ἐννοεῖ προσέθεσε μέ θάρρος πώς πρέπει νά ξεπεράσουμε  « θέσεις  καί  καταστάσεις καί  << θ ε ο λ ο γ ί α ς >> ( ; ), ὑποστηριχθείσας μέχρι πρό τινος, καί εἰσέτι ὑπό πολλῶν μέχρι σήμερον, ἐντός τῶν κόλπων ἀμφοτέρων τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, προβαλλομένας»! (Φανάρι, Νοέμβριος 2012). Δηλαδή, ἀντίο Ὀρθοδοξία καί ζήτω ἡ «Ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν»!

Εἶναι βέβαιον ὅτι γνωρίζετε πώς τά ἀνωτέρω ἀποτελοῦν μικρό μόνο μέρος τοῦ πελάγους τῶν ἀποδείξεων τῆς ἀποστασίας καί τῆς ἀντορθοδόξου πορείας τοῦ Οἰκουμενιστοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Προσέξατε, λοιπόν, διότι ἡ δική σας στᾶσι ἔναντι ὅλων αὐτῶν, πέραν τῆς ὄντως φοβερῆς ζημίας τήν ὁποία προξενεῖτε στίς ψυχές σας, πέραν τοῦ κακοῦ τό ὁποῖον θά χρεωθεῖτε ὅτι ἐνεργεῖτε στή πνευματική σας Πατρίδα, τό Ἅγιον Ὄρος, θά ἔχη καί συνέπειες γιά ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία καί θα σᾶς κατατάξη μετά τῶν πολεμούντων τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν αἱρετικῶν ὡς, κατά τόν μέγα Βασίλειο, «δοκούντων ὀρθοδοξεῖν»!

Ἐνθυμηθεῖτε τι ἀνέφεραν στήν ἀπάντησί των πρός τόν Λατινόφρονα Αὐτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο οἱ προκάτοχοί σας Ἁγιορεῖτες Πατέρες, τόν 13^ον αἰῶνα: «Εἰ γάρ τό ἁπλῶς χαίρειν κοινωνίαν δίδωσι τοῖς ἔργοις τοῖς πονηροῖς, πόσον ἡ διάτορος αὐτοῦ μνημοσύνη, αὐτῶν τῶν Θείων Μυστηρίων φρικτῶς προκειμένων; Εἰ δε ὁ προκείμενος αὐτός ἐστίν ἡ αὐτοαλήθεια, πῶς ἄν τό μέγα τοῦτο ψεῦδος εἰκάζειν εἰκός, τό συντάττειν αὐτόν ὡς Ὀρθόδοξον Πατριάρχην…, ἐν καιρῶ φρικτῶν μυστηρίων, σκηνικῶς παίξωμεν; Καί πῶς ταῦτα ἀνέξεται ὀρθοδόξου ψυχή και οὐκ ἀποστήσεται τῆς κοινωνίας τῶν μνημονευσάντων αὐτίκα καί ὡς καπηλεύσαντας τά Θεῖα τούτους ἡγήσεται; Καί τί ἄν εἴη ταύτης τῆς οἰκονομίας ζημιωδέστερον;» ! ! ! Νομίζομεν ὅτι αὐτό τό κείμενο ἁρμόζει πλήρως στήν περίστασι καί τά λέει ὅλα!

Ἐάν, ὅμως, σᾶς φαίνονται παρωχημένα καί ἄσχετα τά γεγονότα ἐκεῖνα τοῦ 13^ου αἰῶνος, ἐνθυμηθεῖτε ἔστω τήν ἀντίδρασι τῶν προκατόχων σας τοῦ  20οῦ αἰῶνος, οἱ ὁποῖοι μέ προκήρυξί των πρός τόν Ἑλληνικόν Λαόν, ὡς γνήσια τέκνα τῶν Ἀγίων Ἁγιορειτῶν Πατέρων, διεκήρυτταν ὅτι:  « Οἱ κάτωθι Ἁγιορεῖται Πατέρες, Καθηγούμενοι, Ἱερομόναχοι καί μοναχοί, λαβόντες γνῶσιν διά τά ἐσχάτως τεκταινόμενα ἐναντίον τῆς ἀμωμήτου, Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως ὑπό τῆς Παπικῆς Ἀνταρσίας καί τά φιλενωτικά συνθήματα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί τῶν συνεργατῶν του, διακηρύσσομεν …ὅτι ἀποκηρύσσομεν τά τοιαῦτα φιλενωτικά συνθήματα καί φιλενωτικάς τάσεις καί μένομεν στερεοί καί ἀκλόνητοι εἰς τήν Ὀρθόδοξον ἡμῶν Πίστιν…ἀποκρούοντες τήν Ἕνωσιν ἤ Ἑνότητα, ὅπως τήν ἀποκαλοῦν ἐσχάτως οἱ φιλενωτικοί. Ἐάν οἱ Καθολικοί (Παπικοί) καί οἱ λοιποί αἱρετικοί θέλουν νά ἐπιστρέψουν εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, νά ἔλθουν…ἀσπαζόμενοι εἰς τό ἀκέραιον τά δόγματα καί Παραδόσεις τῆς ἀμωμήτου Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως καί ὄχι νά τρέχωμεν ἡμεῖς πρός τούς αἱρετικούς. Ποιοῦμεν ἔκκλησιν πρός τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην νά παύση ἐξακολουθῶν τάς φιλενωτικάς του ἐνεργείας, καθ’ ὅσον, ἐάν συνεχίση, θ’ ἀποκηρύξωμεν καί αὐτόν. Προσεπιδηλοῦμεν ὅτι θέλομεν ἀγωνισθῆ μέχρις ἐσχάτης ἡμῶν ἀναπνοῆς διά τήν Ὀρθοδοξίαν μας, χύνοντες καί αὐτό τό αἶμα μας ἐάν τό καλέση ἡ ἀνάγκη, μιμούμενοι τούς ἀειμνήστους προκατόχους μας καί…» ( Ἅγιον Ὄρος 23/1/1964 π.ἡμ.).

Καί ἐάν χάριν δῆθεν ταπεινώσεως καί ἀναρμοδιότητος ἐπικαλεσθεῖτε τήν μοναχική σας ἰδιότητα γιά νά ἀποφύγετε τήν σωτήριο ἐν προκειμένῳ ἀντιπαράθεσι μέ τόν Ἐπίσκοπό σας, τότε ἐνθυμηθεῖτε τούς λόγους τοῦ ὁμοτρόπου σας, ὡς μονάζοντος καί Ἡγουμένου, Ἀγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου λέγοντος: « Εἰ οὖν μοναχοί είσίν τινές ἐν τοῖς νῦν καιροῖς, δειξάτωσαν ἀπό τῶν ἔργων. ΕΡΓΟΝ ΔΕ ΜΟΝΑΧΟΥ, μηδέ τό τυχόν ἀνέχεσθαι καινοτομεῖσθαι τό Εὐαγγέλιον, ἵνα μή ὑπόδειγμα τοῖς λαϊκοῖς προτιθέμενοι αἱρέσεως καί αἱρετικῆς συγκοινωνίας, τῆς ὑπέρ αὐτῶν ἀπωλείας λόγον ὑφέξωσι.» (Θ.Σ. στ. 1049 D).

Προσέξατε δέ, ἐάν τελικῶς ἀναλάβετε τήν εὐθύνη σας, νά μή ἀρκεσθεῖτε σέ λόγους καί γραφές διαμαρτυρίας. Διότι, «οὐκ ἐν γράμμασιν, ἀλλ’ ἐν πράγμασιν ἡμῖν ἡ εὐσέβεια», κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, Ἁγιορείτη καί ἡγούμενο τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου χρηματίσαντα! Διότι πλέον, ἡ παναίρεσις, ἀφοῦ κατέστησε κενό ὀρθοδόξου περιεχομένου τό Φανάρι, καλπάζει καί ἤδη προχωρεῖ στή διάβρωσι, μέχρι μυελοῦ τῶν ὀστέων, κατατρώγουσα τά πάντα στήν πάλαι ποτέ Ὀρθόδοξο Ἀνατολή. Ἀπαιτοῦνται ἐνέργειες καί δή ἡ ἐφαρμογή ὅσων ρητῶς προβλέπουν σέ ἀναλόγους περιπτώσεις οἱ διαιωνίου κύρους Ἱεροί Κανόνες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Καί ἐπειδή ὁ συγκεκριμένος «Πατριάρχης» γνωρίζει καλῶς τό «παίγνιον» τῆς ὑποκρισίας καί τῆς ἀπάτης, διά τῶν λόγων, οἱ ὁποῖοι θωπεύουν ἀκοάς ἄνευ πραγματικοῦ ἀντικρύσματος, ἐάν καί πάλι τό ἐπιχειρήσει, μή τόν ἀκολουθήσετε! Ἡ ψευδώνυμη γνῶσι καί ἡ ἀοριστολογία ἔχουν ἀνάγκη σοφισμάτων καί ψευδῶν διαβεβαιώσεων, ἐνῶ γιά τήν Ὁμολογία τῆς Πίστεώς μας ἀρκεῖ ἡ ἁπλότητα καί ἡ ἰσχύς τῆς Ἀληθείας!

Μόλις, ὅμως, πληροφορούμεθα ὅτι ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἀφιχθείς ἤδη στό Ἅγιον Ὄρος καί χοροστατήσας σέ Δοξολογία στόν πάνσεπτο Ναό τοῦ Πρωτάτου, ἐπανέλαβε μέ θράσος τό ψεῦδος ὅτι : «….Ἡμείς, ἀδελφοί καί τέκνα, ἐν Φαναρίω συνεχίζομεν ἐπί αἰώνας τήν ἐκπλήρωσιν τῆς κενωτικῆς ἀποστολῆς τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν διατήρησιν ἀφ’ ἑνὸς μέν τῆς ἀληθείας τοῦ Ὀρθοδόξου δόγματος, μή ἀφιστάμενοι κεραίας ἤ ἱώτα ἑνός τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τῶν Πατέρων καί τῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί ἀφ’ ἑτέρου τῆς ποιμαντικῆς φροντίδος τῶν ἀπανταχοῦ τῆς οἰκουμένης διεσκορπισμένων τέκνων αὐτῆς.» (Ἀντιφώνηση Πατριάρχου, Πρωτᾶτο, 15 Ὀκτωβρίου τρ. ἔτ.).

Δέν γνωρίζω, ἐάν ὑπάρχουν ἀκόμη τά ὑποστηλώματα τῶν ἐπισκευαστῶν τοῦ Πρωτάτου, συγκρατοῦντα τήν ὀροφή τοῦ Ναοῦ νά μή πέση καί τόν καταπλακώση, τόσον προκλητικῶς ἐνώπιον τῆς φοβερᾶς μορφῆς τῆς Ἐφόρου τοῦ Ὄρους, Κυρίας Θεοτόκου, ψευδομένου, ἀλλ’ εἶμαι βέβαιος ὅτι ὅσο μεγάλη εἶναι ἡ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ, τόσο φοβερά θά εἶναι καί ἡ «ἀποτομία» του, ὅταν Ἐκεῖνος τό κρίνει!

Ἐν κατακλεῖδι, ἐν ἀγνοία διατελῶν ποῖος εἶναι κατά μείζονα λόγο ὁ βαθύτερος σκοπός καί ὁ στόχος τῆς ἐν ἐξελίξει ἐπισκέψεως τοῦ Οἰκουμενιστοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου στό Ἅγιον Ὄρος, μεταξύ τῶν ἤδη ἀναφερομένων ἀπό ὅσους γνωρίζουν πρόσωπα καί πράγματα (ὅπως: «ἀναβαπτισμός» τοῦ ἰδίου στό κῦρος τῆς Ἁγιορειτικῆς Πολιτείας ὡς Ἐπίσκοπός του, «ἀναβαπτισμός» τῆς ἐπισήμου Ἁγιορειτικῆς Πολιτείας στήν, διά τῆς μετ’ αὐτοῦ κοινωνίας, ἀταλάντευτη οἰκουμενιστική πορεία του, προσπάθεια νά ἰσχυροποιήση τή θέση του στό «πανορθόδοξο» σκηνικό καί νά ἐμπεδώση τήν πρωτοκυριαρχία του στόν Οἰκουμενισμό, ἔναντι τῶν Ρωσικῶν βλέψεων, ἐξ οὗ καί ἡ προγραμματισθεῖσα ἐπίσκεψι στό Ρωσικό Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, κ. ἄ. π.) εἶναι βέβαιο ὅτι θά ἐπιδιώξη καί τήν κλιμάκωσι τοῦ διωγμοῦ τῆς κανονικῆς Ἀδελφότητος τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου!

Μέ αὐτό, λοιπόν, θά κλείσωμε τό παρόν ὑπενθυμίζοντας καί πρός αὐτόν, τόν δῆθεν ἐσταυρωμένο Πατριάρχη, ἀλλ’ ἐν τοῖς πράγμασιν σταυρωτή τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως καί πρός τούς μετ’ αὐτοῦ ἀμετανοήτως συμπορευομένους στήν ἀποστασία «δοκοῦντας ὀρθοδοξεῖν» ἡγουμένους, τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου, ἀληθῶς Ὀρθοδόξου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, λέγοντος: «Εἰ δέ καί πάνυ ὀλίγοι (καί μοναχοί) ἐν τῆ Ὀρθοδοξίᾳ καί εὐσεβείᾳ διαμείνωσιν (καί ἐν Ἁγίω Ὄρει), οὗτοι εἰσίν Ἐκκλησία (καί ἀληθεῖς Ἁγιορεῖται) καί τό κῦρος καί ἡ προστασία τῶν Ἐκκλησιαστικῶν θεσμῶν (καί τοῦ γνησίου Ἁγιορειτικοῦ μοναχισμοῦ) ἐν αὐτοῖς κεῖται»!

Καλή φώτισι, καλόν ἀγώνα καί καλή δύναμι σέ ὅλους, πρός δόξαν Θεοῦ! Εἴθε δέ, ἡ Ἔφορος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, Κυρία Θεοτόκος, νά διαφυλάσση τόν κλῆρο Της καί νά τόν προστατεύη ἐκ τῶν μηχανῶν καί ἐπιβουλῶν τῶν ἐχθρῶν τοῦ Υἰοῦ Της, τῶν παναιρετικῶν Οἰκουμενιστῶν! ΑΜΗΝ, ΓΕΝΟΙΤΟ!

''ΑΠΑΝΤΑ'' ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΒΟΥΡΙΔΟΥ (ΤΟΜΟΣ Α΄,6)

ΑΠΑΝΤΑ (Α,6)

γξφγξ

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Οικουμενιστικά αίσχη Ορθοδόξων στη Ρώμη και Ο αετός στο κοτέτσι (ποίημα) [ΒΙΝΤΕΟ-2013]

ΠΗΓΗ ''ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΝΥΞΙΣ''

ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΕΣ ΠΙΟΤΟ

῾Ο Μάρκος κρατοῦσε τό γεμᾶτο πουγκί μέ τά χρήματα  πού τοῦ ᾽χαν βάλει στά χέρια του καί προσπαθοῦσε νά καταλάβει ἐπακριβῶς τί τοῦ ἔλεγαν.

- ῾Λοιπόν; Εἴμαστε σύμφωνοι;᾽ ἄκουσε νά τοῦ λέει χαμηλόφωνα ὁ ἕνας ἀπό τούς τρεῖς προύχοντες τῆς πόλης τῶν Βόστρων πού εἶχε μπροστά του. ῾Κι αὐτά πού σοῦ δίνουμε εἶναι μόνο ἡ ἀρχή. ῞Οταν κάνεις τήν δουλειά θά σοῦ δώσουμε διπλάσια. Φτωχός ἄνθρωπος εἶσαι. ῎Εχεις οἰκογένεια κι εἶναι μεγάλη ἡ εὐκαιρία γρήγορα νά ἀποκτήσεις τόσα πού θά σοῦ ἀρκέσουν γιά πολύ καιρό. Καί μή φοβᾶσαι ὅτι μπορεῖ νά σέ κυνηγήσει κανείς, γιατί ὅλοι οἱ ἄρχοντες τοῦ τόπου τό θέλουν καί εἶναι σύμφωνοι᾽.

῾Ο φτωχός ἄνθρωπος ἄρχισε νά μπαίνει καλά στό νόημα. ῎Οχι ὅτι δέν εἶχε καταλάβει ἀπό τήν ἀρχή πού βρέθηκε στό ἀρχοντικό ἑνός ἀπό τούς ἰσχυρούς τῆς πόλης περί τίνος ἐπρόκειτο. Αὐτός πού τοῦ εἶχε μηνύσει νά ἔλθει νύκτα στό σπίτι τοῦ ἄρχοντα κάτι τοῦ εἶχε πεῖ μέσες ἄκρες, ἀλλά δέν περίμενε μέ τόση ὠμότητα νά τοῦ τό θέσουν: ἔ π ρ ε π ε  ὁ νέος ἐπίσκοπος τῶν Βόστρων ᾽Ιουλιανός νά βγεῖ ἀπό τήν μέση κι ὁ ἴδιος ἦταν ὁ πιό κατάλληλος ὡς ὁ ὑπηρέτης του πού τοῦ φτιάχνει τό κρασί. Καθημερινά συναναστρέφεται τόν ἐπίσκοπο, ὁ ἐπίσκοπος τοῦ ἔχει ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη, λοιπόν δέν ἦταν δά καί πολύ δύσκολο τήν ὥρα πού θά τοῦ προσφέρει στό φαγητό του τό κρασί νά ἔχει ρίξει μέσα  δηλητήριο. Οὔτε πού θά τό πάρει εἴδηση κανείς.

 Δέν τοῦ εἶπαν πολλά πράγματα γιά τήν αἰτία τοῦ φόνου, ἀλλά δέν ἦταν καί κανένα χαϊβάνι ὁ φτωχός Μάρκος γιά νά μήν καταλάβει: ἀπό τήν ἀρχή πού τοποθετήθηκε στήν πόλη ὁ ᾽Ιουλιανός  φάνηκε ὅτι δέν θά ᾽ναι εὔκολο νά γίνει ὑποχείριο κανενός. ῞Ολοι οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐξουσίας πού τόν πλησίασαν ἀπ᾽ τήν πρώτη στιγμή πού πάτησε τό πόδι του στήν πόλη, κατάλαβαν ὅτι ὁ νέος ἐπίσκοπος εἶναι ῾σκληρό καρύδι᾽. Δέν ἄφηνε περιθώρια γιά χαριεντισμούς καί φιλικά χτυπήματα στήν πλάτη. Δέν φαινόταν νά ῾κλίνει τό μάτι᾽ σέ ἠθικές παρεκκλίσεις ἤ σέ ῾φιλοδωρήματα᾽ γιά νά ἐξυπηρετοῦνται καταστάσεις. Τό στόμα του μᾶλλον δέν θά μποροῦσε κανείς νά τοῦ τό κλείσει γιά νά ᾽μαστε ὅλοι ῾ἥσυχοι᾽. Συνεπῶς ἡ θέση του ἦταν στούς ἐχθρούς.

῾Ο Μάρκος δέν ἄργησε νά συγκατανεύσει στό ὑποχθόνιο σχέδιο. Μπορεῖ νά εἶχε κάνει ἤδη τήν ἐκτίμησή του γιά τόν ἐπίσκοπο, ὅτι ἦταν πράγματι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὅμως ὁ ἴδιος δέν εἶχε καί πολλά ῾πάρε -δῶσε᾽ μέ τόν ῞Υψιστο. Περισσότερο τόν ἐνδιέφερε ὁ κόσμος μέ τά θέλγητρά του καί πάνω ἀπό ὅλα ἡ οἰκογένειά του. ῾Η γυναικούλα του, τά παιδάκια του. ῎Αν αὐτοί ἦταν καλά, τότε καί ἐκεῖνος ἦταν καλά. Καί τώρα μάλιστα πού ἔβλεπε στά χέρια του τό ζεστό χρῆμα ἦταν σά νά κρατοῦσε τήν εὐτυχία στά χέρια του. ῎Ω, ἦταν βέβαιος ὅτι ἡ ἐπιλογή πού ἔκαναν οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐξουσίας στό πρόσωπό του δέν ἦταν τυχαία. Πρέπει νά ἤξεραν τήν ἀδυναμία του στά χρήματα, τά ὁποῖα ὅμως ποτέ δέν τοῦ ἦταν ἀρκετά. Τώρα λοιπόν μέ μιᾶς ἀπέκτησε ἀρκετά καί θά ἔρχονταν καί ἄλλα. ῾Η προσμονή καί τῶν ὑπολοίπων πολλαπλασίων χρημάτων τόν ἔκανε νά ριγήσει.

῾Σύμφωνοι᾽, εἶπε, καί σάν νά αἰσθάνθηκε τήν ὥρα πού τό ἐκστόμισε ἕνα τσίμπημα στήν καρδιά. ῾Η εἰκόνα τοῦ ᾽Ιούδα ξάφνου σχηματίστηκε μέσα του. ῾Σύμφωνοι. ᾽Αφῆστε το ἐπάνω μου᾽.

῾Ο ἐπίσκοπος ᾽Ιουλιανός σηκώθηκε ἀπό τήν προσευχή του. Δέν εἶχε περάσει πολύς καιρός πού ἡ ᾽Εκκλησία τόν εἶχε καλέσει νά ἀναλάβει τήν Μητρόπολη τῶν Βόστρων καί ἤδη ἔνιωθε ἀρκετά ἔξω ἀπό τά νερά του. Χρόνια στό κοινόβιο μοναστήρι του ζοῦσε τήν καλογερική ζωή μέ μεγάλη χαρά. Αἰσθανόταν εὐλογημένος ἀπό τόν Θεό πού εἶχε ἀνοίξει αὐτόν τόν συγκεκριμένο δρόμο στήν ζωή του καί πάλευε διαρκῶς ἀπό τήν ὥρα πού μπῆκε στό κοινόβιο γιά τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς του. Σύντομα ὁ ἡγούμενος εἶδε τήν ἁγνότητα καί τήν ἁγιότητα τῆς ζωῆς του καί τόν πρότεινε γιά διάκονο καί στήν συνέχεια γιά πρεσβύτερο. Καί νά λοιπόν πού τελικά ἡ ᾽Εκκλησία τόν ἀνύψωσε καί στόν ἀρχιερατικό θρόνο. Δέν ἤθελε, ἀρνήθηκε στήν ἀρχή, ἀλλά πείστηκε ὅτι δέν πρέπει νά ἐναντιώνεται στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τά Βόστρα ἐκεῖ στήν ᾽Αραβία θά ἦταν ἐφεξῆς ὁ χῶρος τῆς διακονίας του. ᾽Εκεῖ θά ἔπρεπε νά δίνει τίς μάχες ἀπέναντι στά πάθη του καί τόν πονηρό.

Ζήτησε νά μάθει καί τό ἐπιβεβαίωσε καί ὁ ἴδιος πώς ἡ πόλη τῆς ὁποίας ἀνέλαβε τήν διαποίμανση δέν ἦταν εὔκολη. ῾Υπῆρχαν βέβαια οἱ ἁπλοί ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, κι αὐτοί ἦταν ἡ παρηγοριά του, ἀλλά οἱ προεστοί καί οἱ ἰσχυροί, ὅπως κι ἕνα μεγάλο πλῆθος τοῦ λαοῦ, εἶχαν χαρακτηριστικά διαφθορᾶς. ᾽Ανηθικότητες, δολοπλοκίες, διαμάχες, ἔχθρες, βρίσκονταν στήν καθημερινή διάταξη. ῎Επρεπε νά βρίσκεται ἀδιάκοπα σέ ἐγρήγορση. Σκέφτηκε ὅτι ἄν ὁ ἀγώνας του στό μοναστήρι γινόταν μέ ἔνταση, αὐτή τώρα ἔπρεπε νά πολλαπλασιαστεῖ. Νά μή δώσει ῾τοῖς βλεφάροις του νυσταγμόν καί ὕπνον τοῖς κροτάφοις του᾽ κατά τόν ψαλμικό στίχο. Ζήτησε μέ πόνο τήν βοήθεια τοῦ Κυρίου καί τῆς Παναγίας Μητέρας Του. ῾Σύ, Κύριε᾽, ἔλεγε, ῾πού μέ ἔφερες ἐδῶ σ᾽ αὐτόν τόν τόπο, ἐνίσχυσέ με μέ τίς πρεσβεῖες τῆς ἁγίας Μητέρας Σου. Ξέρεις ὅτι δέν τό ἐπεδίωξα. Στό δικό Σου θέλημα ἀφέθηκα. Κύριε, ἐλέησον ἐμένα  καί τούς δούλους Σου στήν πόλη αὐτή᾽.

Τοῦ ἦρθε στόν νοῦ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νεοκαισαρείας. Κι ἐκεῖνος εἶχε βρεθεῖ σέ τόπο πού ἦταν γεμᾶτος ἀπό εἰδωλολάτρες μέ ἐλάχιστους μόνον χριστιανούς. Καί τό ἀποτέλεσμα; ῞Οταν κοιμήθηκε, ὁ τόπος ἦταν γεμᾶτος ἀπό χριστιανούς μέ ἐλάχιστους εἰδωλολάτρες. Μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ οἱ ἄνθρωποι αὐτοί εἶχαν μεταστραφεῖ. Τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν ἔκανε προστάτη του μετά τόν Κύριο καί τήν Παναγία. Τό δικό του παράδειγμα τόν ἠλέκτριζε ἔκτοτε καθημερινά.

Δέν ὑπῆρξε ἡμέρα πού νά μήν συνεχίζει τόν καθημερινό του κανόνα. Τό ὄνομα τοῦ Κυρίου δέν ἔφευγε καθόλου ἀπό τά χείλη του,  ἐνῶ ἔβαλε πρόγραμμα γιά καθημερινές λατρευτικές συνάξεις στούς ναούς, κήρυγμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, προσφορά στούς φτωχούς καί ἀναγκεμένους ἀνθρώπους, προσανατολισμός διαρκής στήν ἀληθινή πατρίδα, τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. ῾Ο κόσμος πολύ σύντομα διχάστηκε: οἱ καλοπροαίρετοι τόν ἀποκαλοῦσαν ἅγιο καί τόν θεωροῦσαν στήριγμα καί παρηγοριά τους, οἱ κακοπροαίρετοι ὑποκριτή πού ξέρει νά παίζει καλά τόν ρόλο του. Οἱ ἄγγελοι χαίρονταν, οἱ δαίμονες ἔφριτταν. Καί μέσα στούς δαίμονες βεβαίως ἦταν καί οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐξουσίας, οἱ ὁποῖοι βάλθηκαν ὅπως εἴδαμε νά τόν βγάλουν γρήγορα ἀπό τήν μέση.

῾Ο ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ᾽Ιουλιανός σηκώθηκε ἀπό τήν προσευχή του.  ῎Ενιωθε μιά βαθειά ἀγαλλίαση ἀλλά καί μιά ὀδύνη. ῾Ο Κύριος τοῦ εἶχε ἀποκαλύψει τήν σκευωρία πού ἐξύφαιναν πίσω ἀπό τήν πλάτη του. ῾Ωστόσο δέν εἶπε οὔτε ἔκανε τίποτε. ῾Απλῶς περίμενε.

Κάθησε στό μικρό γραφεῖο του γιά τό σερβίρισμα τοῦ λιτοῦ φαγητοῦ του. Πίσω του δέσποζε μία εἰκόνα τοῦ ᾽Εσταυρωμένου Κυρίου. ῾Ο Μάρκος ὁ ὑπηρέτης τοῦ Μητροπολίτη ἐμφανίστηκε στήν πόρτα ὅπως πάντα τήν καθιερωμένη ὥρα. ῾Υποκλίθηκε στόν ἐπίσκοπο καί σ᾽ ἕναν δίσκο τοῦ ἄφησε τό φαγητό. Μαζί ἦταν καί τό ποτήρι μέ τό κρασί. Μόνο πού ὁ Μάρκος ἤξερε ὅτι τό κρασί εἶχε μέσα καί τό δηλητήριο. Τά μάτια του ἔλαμψαν μέ μιά περίεργη λάμψη. ῾Η καρδιά του σάν νά σφίχτηκε.

῾Μάρκο, παιδί μου᾽, εἶπε μέ μεγάλη στοργή ὁ ᾽Ιουλιανός, ῾κάθησε σέ παρακαλῶ σήμερα μαζί μου᾽. Τοῦ ὑπέδειξε ἕνα κάθισμα μπροστά σχεδόν στό γραφεῖο του. Διστακτικά ὁ Μάρκος κάθησε χωρίς νά πεῖ τίποτα. Περίμενε μέ ἀγωνία νά φάει καί νά πιεῖ ὁ ἐπίσκοπος.

᾽Εκεῖνος ὅμως δέν ἔκανε καμμία κίνηση γιά φαγητό καί πιοτό. Οὔτε τήν καθιερωμένη προσευχή του. Πῆρε μόνο τό ποτήρι καί τό ἔβαλε στό κέντρο τοῦ δίσκου, ἀκριβῶς μπροστά του. ῾Η καρδιά τοῦ Μάρκου κόντευε νά σπάσει. Τό χέρι τοῦ θείου ᾽Ιουλιανοῦ κινήθηκε ἔπειτα σ᾽ ἕνα μικρό κουδούνι πάνω στό γραφεῖο. ᾽Αμέσως ἐμφανίστηκε ὁ διάκονός του. ῾Εὐλογεῖτε᾽, εἶπε σεμνά.

῾Σέ παρακαλῶ, διάκονε, στεῖλε ἀμέσως καί φώναξε ἐδῶ ὅλους τούς προύχοντες τῆς πόλης καί ὅλους ἐκείνους πού κατά καιρούς ἔχουν ἐκφράσει παράπονα ἐναντίον μου. Νά τούς πεῖς ὅτι εἶναι πολύ μεγάλη ἀνάγκη καί τούς παρακαλῶ προσωπικά ἐγώ νά ἔλθουν. Νά μή λείψει, εἰ δυνατόν, κανείς᾽.

῾Ο διάκονος ἔκανε πράξη τήν ἐντολή τοῦ ἁγίου ἐπισκόπου. ῾Ο Μάρκος συνέχιζε νά κάθεται μέ γουρλωμένα μάτια στήν θέση του, ἐνῶ τό ποτήρι μέ τό δηλητήριο ἦταν ἀνέγγιχτο μπροστά στόν ἐπίσκοπο. ῾Ο ᾽Ιουλιανός δέν ἔλεγε τίποτε στόν ὑπηρέτη ἐνῶ νοερῶς προσευχόταν ἀκατάπαυστα. ῾Ο Κύριος τοῦ εἶχε δώσει πληροφορία ἐπακριβῶς τό τί εἶχε συμβεῖ.

Δέν ἄργησαν νά προσέλθουν ὅλοι. Μέ ἔνοχη ἀπορία ζωγραφισμένη στά πρόσωπά τους κάθονταν τώρα ἔναντι τοῦ ἐπισκόπου, τοῦ ῾ἐχθροῦ᾽ τους, καί περίμεναν μέ ἀγωνία τόν λόγο του.  Ὅσο ἔβλεπαν τό ποτήρι τοῦ κρασιοῦ μπροστά στόν ᾽Ιουλιανό τόσο καί ἡ ἀγωνία τους κορυφωνόταν. ῾Η στάση τοῦ Μάρκου, ἔνοχη καί ταραγμένη καί αὐτοῦ, ἐπέτεινε τήν ψυχική τους ἄσχημη κατάσταση.

῾Νά μέ συγχωρεῖτε πού σᾶς κάλεσα ἔτσι ἀπότομα σήμερα ἐδῶ᾽,  ἀκούστηκε ἡ φωνή τοῦ ἁγίου, ῾ἀλλά ἔπρεπε ὁπωσδήποτε νά σᾶς ἔχω κοντά μου γι᾽ αὐτό πού πρόκειται νά συμβεῖ τώρα᾽, εἶπε κοιτάζοντας μέ νόημα τό ποτήρι μέ τό δηλητήριο. Οἱ ἄλλοι ἀδυνατοῦσαν νά καταλάβουν τά λεγόμενα τοῦ ἐπισκόπου καί ὅ,τι διαδραματιζόταν.

῾Δέν θέλω νά σᾶς κρατῶ ἄλλο σέ ἀγωνία. Αὐτό πού ἔχω ὅμως νά σᾶς πῶ εἶναι τοῦτο᾽. Σηκώθηκε ὄρθιος ὁ ᾽Ιουλιανός καί κοίταξε ὅλους κατάματα. ῾῎Αν νομίζετε ὅτι θά σκοτώσετε τόν ταπεινό ᾽Ιουλιανό μέ δηλητήριο, νά πού τό πίνω μπροστά σας᾽.

῞Υψωσε τό χέρι του καί μέ τά δάχτυλά του σταύρωσε τρεῖς φορές τό ποτήρι καί εἶπε: ῾Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος πίνω τοῦτο τό ποτήρι᾽.

Τό ἤπιε ὅλο μέχρι τόν πάτο. Μπροστά σέ ὅλους. Τό ἄφησε κάτω σταθερά, τούς ξανακοίταξε μέ θλιμμένη ἀγάπη, καί τούς εἶπε: ῾Σᾶς συγχωρῶ ἀπό τήν καρδιά μου γι᾽ αὐτό πού θελήσατε νά πάθω. ῾Ο ᾽Εσταυρωμένος Κύριός μου Τόν ὁποῖο βλέπετε πάνω ἀπό τό γραφεῖο μου αὐτό μοῦ ἐπιτάσσει.  ῞Οπως ᾽Εκεῖνος συγχώρησε τούς σταυρωτές Του, ἔτσι κι ἐγώ μέ τήν χάρη Του συγχωρῶ κι ἐσᾶς. Δέν σᾶς κρατῶ καμμία κακία κι οὔτε πρόκειται νά σᾶς καταγγείλω. Τό μόνο πού θέλω νά ξέρετε εἶναι ὅτι ὁ Κύριός μας εἶναι ὁ Παντοδύναμος καί μόνον ἀληθινός Θεός᾽.

Οἱ προεστοί καί ὅλοι οἱ ἐχθροί τοῦ Μητροπολίτη, ὁ Μάρκος ὁ ὑπηρέτης, ὁ διάκονος, ὅλοι οἱ παρευρισκόμενοι στέκονταν μαρμαρωμένοι. ῾Ο Θεός ἐπέτρεπε νά γίνονται θεατές ἑνός μεγάλου θαύματος, διάκονος τοῦ ὁποίου ἦταν ὁ ἐπίσκοπός τους. ῾Ο ᾽Ιουλιανός, ἀβλαβής καθ᾽ ὅλα μετά καί τήν πόση τοῦ δηλητηρίου, φαινόταν θεόρατος μπροστά τους. ᾽Αδυνατοῦσαν νά κατανοήσουν πῶς τό θανατηφόρο δηλητήριο γι᾽ αὐτόν λειτουργοῦσε ὡς τό νεράκι τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἀκόμη περισσότερο δέν χωροῦσε τό μυαλό τους τήν γεμάτη στοργή καί ἀνεξικακία στάση του ἀπέναντί τους. Αὐθόρμητα ὁ καθένας ἔσκυψε καί τοῦ ᾽ βαλε μετάνοια.

(᾽Από τό ῾Λειμωνάριον᾽ τοῦ ᾽Ιωάννου Μόσχου)

ΠΗΓΗ ''ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ''

ΠΟΣΟ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ Ο ΧΑΡΤΟΠΟΛΕΜΟΣ;

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ'': ΑΝΑΓΝΩΣΑΜΕ ΤΗΝ ΕΞΗΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΕΚ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΚΑΙ ΕΡΩΤΟΥΜΕ. ΠΟΣΟ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ Ο ΧΑΡΤΟΠΟΛΕΜΟΣ;

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 7ῃ Ὀκτωβρίου 2013

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

Θλιβερὲς διαπιστώσεις

Δύο ἱστορικῆς σημασίας ἐπιστολές, κατὰ τὴν ἐκτίμηση πολλῶν, ἔγραψε καὶἀπέστειλε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Σεραφεὶμ στὸ πρόσφατο παρελθόν. Ἐπιστολὲς, ποὺ προκάλεσαν πανελλήνια αἴσθηση καὶ εὐρύτατο σχολιασμὸ ἀπὸ πολλούς, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς. 
Ἡ πρώτη ἐγράφη τὸν παρελθόντα Μάϊο πρὸς τὸν ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμο Β΄καὶ τὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μὲ θέμα τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, στὴν ὁποία ὁ Σεβασμιώτατος ἐπισημαίνει τὴν ἐπείγουσα ἀναγκαιότητα συγκλήσεως τοπικῆς Συνόδου γιὰ τὴν ἄμεση καταδίκη της καθὼς καὶὅσων τὴν προωθοῦν: «Διὰ τὸν λόγον αὐτόν, ἐκφράζοντες τὴν ἀγωνία μας, ἀπευθυνόμεθα πρός Σας,…ἰκετευτικῶς καὶ ταπεινῶς παροτρύνοντας καὶ προτείνοντας, ὅπως ἐμεῖς,…ἀναλάβωμεν τὰς εὐθύνας μας ἔναντι Αὐτοῦ καὶ τοῦ πιστοῦ λαοῦ Του καὶ ἀρθῶμεν στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων καὶ συγκαλέσωμε Τοπικὴ Σύνοδο, ἡ   ὁποία καθηκόντως ὀφείλει νὰ προχωρήσει στὴν ἐπίσημο συνοδικὴ καταδίκη της εἰρημένης κακοδοξίας καὶ δεινῆς αἱρέσεως».

Ἕνα θέμα καυτὸ, ἐπίκαιρο, φλέγον, πρώτης προτεραιότητος, τοῦ ὁποίου ἡ ἐπίλυση καὶ ἡ συνοδικὴ ἀντιμετώπιση, χρονίζει δυστυχῶς ἐδῶ καὶ ἑκατὸ χρόνια. Ἕνα θέμα μεγίστης ἐπισκοπικῆς εὐθύνης, τὸ ὁποῖο θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε ἀπασχολήσει πρὸ πολλοῦ τούς ἱεράρχες μας, ἀφοῦ ἡ παναίρεση αὐτὴ ὁλοένα καὶ περισσότερο ἑξαπλοῦται ἐν εἴδει ἐπιδημικῆς νόσου, προξενοῦσα μεγίστη διάβρωση καὶ φθορὰ στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. 
Ἕνα θέμα γιὰ τὸ ὁποῖο Πανορθόδοξα Συνέδρια καὶ Ἡμερίδες ἔχουν διοργανωθῆ, βιβλία καὶ φυλλάδια ἔχουν γραφῆ, ὅπως τὸ ἱστορικὸ κείμενο τῆς Συνάξεως Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν «Ὁμολογία πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», ἀποτειχίσεις μέρους τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ἔχουν σημειωθῆ. Ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο, χάρις στὴν ἐπιστολὴ τοῦ Σεβασμιωτάτου, τίθεται πλέον ἐπισήμως σὲ ἐπίπεδο Ἱεραρχίας. 
Ὡστόσο ἡ Ἱεραρχία μας, ὅπως ἦταν δυστυχῶς ἀναμενόμενο, σὲ πεῖσμα ὅλων των ἀνωτέρω, ἐξακολουθεῖ τὴν ἐκκωφαντικὴ σιωπή Της. Οὔτε καὶ αὐτὴ ἀκόμη ἡ συγκλονιστικὴ στὸ περιεχόμενό της ἐπιστολὴ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας ἴσχυσε δυστυχῶς νὰ ἐπιδράση στὸ νοῦ καὶ τὶς καρδιὲς τῆς πλειονότητος τῶν ἱεραρχῶν μας, προκειμένου νὰ πράξουν τὸ αὐτονόητο καθῆκον των. Ἔχουν ἤδη παρέλθει ἕξι μῆνες ἀπὸ τῆς ἐκδόσεως τῆς ἐπιστολῆς καὶ ὁ ἅγιος Πειραιῶς οὐδεμία ἐπίσημη συνοδικὴ ἀπάντηση ἔλαβε μέχρι σήμερα. 
Τὸ δὲ τραγικότερο εἶναι, ὅτι ἐλάχιστοι ἱεράρχες μέχρι σήμερα ἔσπευσαν νὰ ἐπιδοκιμάσουν δημοσίως καὶ νὰ ἐκφράσουν ἐπισήμως τὴν σύμφωνη γνώμη τους γιὰ τὴν ἀναγκαιότητα συγκλήσεως συνόδου. Μὲ θλίψη καὶ ἀπογοήτευση πληροφορηθήκαμε, ὅτι τὸ θέμα αὐτὸ δὲν πρόκειται νὰ ἀπασχολήσει τὴν Ἱεραρχία κατὰ τὴν ἐτήσια τακτική της συνεδρία τοῦὈκτωβρίου. Παραμερίζεται λοιπὸν τὸ καυτὸ καὶ φλέγον, τὸ κολοσσιαίων διαστάσεων, «τὸ ἐκρηκτικό, τὸ διαιρετικὸ τοῦ ποιμνίου, τὸ διαβρωτικό της Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ζωῆς» θέμα τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, Διαχριστιανικοῦ καὶ Διαθρησκειακοῦ, τὴν ὁποία αἵρεση σύγχρονοι Πατέρες καὶ ἅγιοι Γέροντες, ὅπως ὁἅγιος Ἰουστίνος ὁ Πόποβιτς χαρακτήρισαν ὡς τὴν χειρότερη ἐκκλησιολογικὴ αἵρεση ὅλων των αἰώνων. 
Ἄφατη θλίψη καὶ ὀδύνη, ἀλλὰ καὶ δικαία ὀργὴ καὶ ἀγανάκτηση συνέχουν τὶς καρδιὲς τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Τί ἀπολογία θὰ δώσωμε στὸν Θεὸ ἐν ἡμέρα κρίσεως ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ βήματός Του γιὰ τὴν ἀδιαφορία, τὴν ἐγκληματική μας ἀμέλεια; Γιὰ τὸν βαρύτατο σκανδαλισμὸ τῶν πιστῶν; Γιὰ τὴν καταπάτηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ὅπως τοῦ 37ου Ἀποστολικοῦ, ὁ ὁποῖος ὁρίζει: «Δεύτερον τοῦ ἔτους Σύνοδος γινέσθω τῶν ἐπισκόπων καὶ ἀνακρινέτωσαν ἀλλήλως τὰ δόγματα τῆς εὐσεβείας καὶ τὰς ἐμπιπτούσας ἐκκλησιαστικάς ἀντιλογίας διαλυέτωσαν…» .  Τί ἀπολογία θὰ δώσωμε γιὰ τὴν ἔνοχη σιωπή μας, τὴν ὁποία μάλιστα ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς χαρακτηρίζει ὡς τρίτο εἶδος ἀθεΐας; «τρίτον δὲ ἐστὶν εἶδος οὗ πόρρω τῆς ἀνωτέρω πονηρᾶς ξυνωρίδος, τὸ παραιτεῖσθαι τί λέγειν τῶν δεδογμένων περὶ Θεοῦ» .

***

    Καὶ ἐρχόμεθα στὴν δεύτερη ἐπιστολὴ τοῦ Σεβασμιωτάτου πρὸς τὸνΠαναγιώτατον Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο. Μιὰ βαρυσήμαντη ἐκτενέστατη ἐπιστολὴἀντι-οἰκουμενιστικοὺ χαρακτῆρος, στὴν ὁποία τὰ θιγόμενα θέματα, βαθείαν ἐσωτερικὴν σχέσιν ἔχοντα μεταξύ των, παραπέμπουν ὅλα σὲ ἕνα κοινὸ παρονομαστή, τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. 
Στὴν ἐπιστολὴ αὐτὴ ὁ Σεβασμιώτατος, σὲ καιροὺς πνευματικῆς ἀφασίας καὶ ἐπισκοπικῆς ἀδρανείας, πρώτον μὲν ἐπισημαίνει «ἀδήριτη τὴν ἀνάγκη συγκλήσεως Πανορθοδόξου Συνόδου μὲ τὴν συμμετοχὴἁπάντων των Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν, Ἀρχιεπισκόπων, Μητροπολιτῶν καὶ Ἐπισκόπων καὶ λαϊκῶν θεολόγων, ἡὁποία θὰ ἔχει μέγα χρέος καὶ πρώτιστο καθῆκον νὰ καταδικάσει τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὑπὸ τὸ φῶς τῆς Ἁγιογραφικῆς, Ἁγιοπατερικῆς καὶ Ἱεροκανονικὴς διδαχῆς καὶ παραδόσεως…». 
Στὴ συνέχεια, σχολιάζων τὰ πραχθέντα καὶ λεχθέντα τοῦ Παναγιωτάτου στὸ Μιλάνο καὶ στὴν Κωνσταντινούπολη μὲ ἀφορμὴ τὸν ἑορτασμὸ τῶν 1700 ἐτῶν ἀπὸ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ«Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων», καθὼς καὶ τὴν ἐπακολουθήσασα ἐπίσκεψή του στὴν Τσεχία καὶ Σλοβακία, ἀφ’ ἑνὸς μὲν θέτει ὁρισμένα καυτὰ ἐρωτήματα πρὸς Αὐτόν, καὶ ἀφ’ ἑτέρου καταλογίζει σ’ Αὐτὸν εὐθύνες γιὰ λόγους καὶ πράξεις του.

Παραθέτουμε ὁρισμένα χαρακτηριστικὰ ἀποσπάσματα τῆς ἐπιστολῆς: «Εἶναι πασιφανές, ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὶς ὁμιλίες, ποῦἐκφώνησε ἡ Ὑμετέρα Παναγιότης στὸ Μιλάνο, ὅτι διδάσκετε καινοφανῆ, πρωτοφανῆ καὶ οἰκουμενιστικὴἐκκλησιολογία, ἡὁποία, βεβαίως, τυγχάνει ἀλλοτρία καὶ ξένη πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία.  Ἀποδέχεσθε τὶς κακόδοξες οἰκουμενιστικὲς θεωρίες περὶ “ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν” καὶ “δύο πνευμόνων”. Ἀναγνωρίζετε τὶς αἱρετικὲς παρασυναγωγὲς τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ (Λουθηρανοί, Μεταρρυθμισμένοι) ὡς “Ἐκκλησίες” ἰσότιμες καὶ ἰσάξιες της Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀναγνωρίζετε τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα, τοὺς Καρδιναλίους, τοὺς Πάστορες σὰν νὰ ἔχουν ἔγκυρη ἱερωσύνη, μυστήρια καὶἀποστολικὴ διαδοχή. Χρησιμοποιεῖτε ὁμοειδῆ θεολογία καὶ γιὰ τοὺς ἀλλοθρήσκους (Μουσουλμάνους, Ραββίνους). 
Γιά Σάς, Παναγιώτατε, ὅλες οἱ παραπάνω αἱρέσεις μαζὶ μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποτελοῦν ἤδη τὴ “Μία Ἐκκλησία”, ἡ ὁποία ὅμως, στὸν παρόντα καιρὸ εἶναι διηρημένη καὶ προχωρᾶ πρὸς τὴν ἑνότητά της». «…Ἐπὶ τῶν ἀνωτέρω ἀπαραδέκτων ἐξ ἐπόψεως θεολογικῆς, δογματικῆς καὶ ἐκκλησιολογικὴς δηλώσεων Ὑμῶν, Παναγιώτατε Δέσποτα, ἐπισημαίνομεν ὅτι σφάλλετε». 
«…Μετὰ ταῦτα, ἐρωτοῦμεν Ὑμᾶς, Παναγιώτατε Δέσποτα: Πῶς χρησιμοποιεῖτε τὸν ὄρο “ἀδελφὲς ἐκκλησίες”, ὅταν αὐτὸς εἶναι ἁγιοπατερικῶς ἀμάρτυρος καὶ μάλιστα πανορθοδόξως ἔχει ἀπορριφθεῖ καὶ ἀκυρωθεῖ; Διατὶ κάνετε ἐπιλεκτικὴ χρήση τῶν πανορθοδόξων ἀποφάσεων;». «Ἀναγνωρίζετε, Παναγιώτατε Δέσποτα, τὸν Παπισμὸ ὡς “Ἐκκλησία;” Εἶναι, ὅμως, “ἐκκλησία” ἢ αἵρεσις; Πλῆθος Ὀρθοδόξων Συνόδων ἔχουν καταδικάσει τὸν Παπισμὸ ὡς αἵρεση…». «Ἀναγνωρίζετε, Παναγιώτατε Δέσποτα καὶ τὸν Προτεσταντισμὸ ὡς “Ἐκκλησία”. «Ὡς φυσικὸς ἀπότοκος τῆς ἀναγνωρίσεως τῶν αἱρέσεων ὡς “Ἐκκλησιῶν” ἐκ μέρους Ὑμῶν, Παναγιώτατε Δέσποτα, ἀκολουθεῖ ἡ ἀναγνώριση  ἐγκυρότητος τοῦ βαπτίσματος, τῆς ἱερωσύνης καὶ τῶν μυστηρίων τους». 
«Εἶναι φανερὸ πλέον, Παναγιώτατε Δέσποτα, ὅτι διαχέετε τὸ πνεῦμα τοῦ συγχρόνου διαχριστιανικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γι’αὐτὸ καὶ δέχεσθε, ὀνομάζετε καὶ ἀναγνωρίζετε τὶς αἱρέσεις ὡς  “Ἐκκλησίες”, ἐρχόμενος σὲ πλήρη ἀντίθεση καὶἀντίφαση μὲ τὴν διαχρονικὴ παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». «Ταπεινῶς ἐρωτῶμεν, Παναγιώτατε Δέσποτα: Διατί, ἐνῶ  ἀποδίδετε τίτλους ἐκκλησιαστικότητος στοὺς πρόδηλα κακοδόξους αἱρετικούς, δὲν προβαίνετε στὴν μαζί τους διαμυστηριακὴ κοινωνία;» «…προσπαθεῖτε νὰ στηρίξετε τὴν παναίρεση τοῦ συγκρητιστικοῦ διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοὺ Οἰκουμενισμοῦ,βασιζόμενος στὴν ἀνεξιθρησκεία τοῦ Διατάγματος, τὸ ὁποῖο, ὅμως, δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ ὅσα σήμερα τεκταίνονται στὸ χῶρο τοῦ διαθρησκειακοῦ καὶ διαχριστιανικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος δὲν προβάλλει τὴν μοναδικότητα τοῦ Εὐαγγελίου, δὲν εὐνοεῖ τὸ Χριστιανισμό, ὅπως τὸν εὐνόησε τὸ “Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων” καὶ ἡ μετέπειτα ἰσαπόστολη δράση τοῦ Μ. Κωνσταντίνου». «Εἶναι ἡλίου φαεινότερον, Παναγιώτατε Δέσποτα, ὅτι Ὑμεῖς, ἐκφράζετε καὶ υἱοθετεῖτε τὴ θεωρία περὶ “διηρημένης Ἐκκλησίας”, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία, ἡ Ἐκκλησία εἶναι διηρημένη σὲ ἐπὶ μέρους “ἐκκλησίες” (ὄχι τοπικές, ἀλλ’ ὁμολογιακὲς- δογματικές, βλ. τὸ κείμενο τοῦ Porto Alegre) καὶ χρήζει ἑνώσεως. Ἡ τοιαύτη θεώρησις τοῦ θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πέραν πάσης σοβαρῆς, ἔστω βασικῆς, κατανοήσεως τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας».

   
Παρῆλθον ἤδη 4 μῆνες ἀπὸ τῆς δημοσιεύσεως τῆς ἐπιστολῆς καὶ ὁ Σεβασμιώτατος, ὅπως ἦταν ἀναμενόμενον, οὐδεμία ἀπάντηση ἔλαβε ἀπὸ τὸν Παναγιώτατον. Πῶς ὅμως ἐξηγεῖται νὰ μὴν δέχεται διάλογο ὁ Παναγιώτατος μὲ τοὺς ἐντός της Ἐκκλησίας ὁμοδόξους, καθ’ ὃν χρόνον ἐμφανίζεται ὁ κατ’ ἐξοχὴν θιασώτης καὶ ὑπέρμαχος τῶν διαλόγων μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, παρὰ τὸ γεγονὸς μάλιστα ὅτι οἱ τελευταῖοι ἔχουν ἀποτελματωθῆ καὶ χρεοκοπήσει; 
Ἀντὶ ἄλλης ἀπαντήσεως περιορίστηκε νὰ κάνη μιὰ σύντομη ἀναφορὰ στὸ θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῶν διαλόγων, στὸν χαιρετισμό, τὸν ὁποῖον ἀπηύθυνε πρὸς τὸν Μακαριώτατον Πατριάρχη Βουλγαρίας κ. Νεόφυτον, κατὰ τὴν εἰρηνικὴ ἐπίσκεψή του στὸ Φανάρι στίς 20-9-2013.

Στὶς δηλώσεις του προσπαθεῖ νὰ ἀπορρίψει, ἀνεπιτυχῶς βέβαια, τὴν κατηγορία, ὅτι κατέχεται ἀπὸ οἰκουμενιστικὲς ἀντιλήψεις. Λέγει ἐπὶ λέξει: «…Διὰ τῆς τακτικῆς ταύτης δὲν προδίδομεν τὴν Ὀρθοδοξίαν, ὡς κατηγορούμεθα, οὔτε ὑποστηρίζομεν οἰκουμενιστικάς ἀντιλήψεις, ἀλλὰ κηρύσσομεν πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους καὶ πρὸς πάντας τὴν Ὀρθόδοξον ἀλήθειαν». 
Ὡστόσο ἡ διπλωματικοῦ χαρακτῆρος αὐτὴ ἀόριστη δήλωση κανέναν δὲν πείθει πλέον. Ἀκριβῶς τὸἀντίθετο συμβαίνει. Ὑπάρχει ἕνα μπαρὰζ λόγων καὶ πράξεων στὴν ἐπὶ 22 χρόνια πατριαρχική Του πρωθιεραρχία, ποὺ ἐπιβεβαιώνει τὴν ἀλήθεια αὐτή. 
Εἰλικρινὰ θὰ θέλαμε πολύ, νὰ πιστεύσωμε στὴ διακήρυξή Του αὐτή. Ἀναγνωρίζοντας ἐκκλησιαστικὴ ὑπόσταση καὶ ἀποστολικὴ διαδοχὴ στὶς αἱρετικὲς προτεσταντικὲς καὶ παπικὲς κοινότητες, ἀποκαλώντας αὐτὲς «ἀδελφὲς ἐκκλησίες», κηρύσσει «πρὸς πάντας τὴν Ὀρθόδοξον ἀλήθειαν;». 
Ὅταν συμπροσεύχεται μὲ αἱρετικούς, ἀλλοθρήσκους, μάγους καὶ εἰδωλολάτρες μπροστά σε ὁμοίωμά της ... «θεᾶς» Γαίας στὴ Γροιλανδία, κηρύσσει «πρὸς πάντας τὴν Ὀρθόδοξον ἀλήθειαν;». 
Ὅταν προσφέρει τὸ Κοράνιο, τὸ ὁποῖο μάλιστα χαρακτηρίζει ὡς «ἅγιο», ὡς δῶρο στὸν πρόεδρο τῆς Κόκα Κόλα κ. Μουχτάρ, ἀντὶ Ἁγίας Γραφῆς, κηρύσσει  «πρὸς πάντας τὴν Ὀρθόδοξον ἀλήθειαν;». Ὅταν χαρακτηρίζει τοὺς ἁγίους Πατέρες ὡς «κληροδοτήσαντες εἰς ἠμᾶς τὴν διάσπασιν» καὶ ὡς «θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως» κηρύσσει «πρὸς πάντας τὴν Ὀρθόδοξον ἀλήθειαν;». 
Ὅταν ὑποδέχεται τὸν αἱρεσιάρχη τῆς Ρώμης Πάπα Βενέδικτο τὸν 16ο στὸ Φανάρι τὸ 2006 μὲ κωδωνοκρουσίες, θυμιατίσματα, ἀσπασμούς, λειτουργικὲς δεήσεις καὶ αἰτήσεις ὑπὲρ αὐτοῦ, «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος», πολυχρόνια, κοινὴ εὐλογία, δῶρα, ἀπαγγελία τοῦ «Πιστεύω» καὶ τοῦ «Πάτερ ἠμῶν», κηρύσσει «πρὸς πάντας τὴν Ὀρθόδοξον ἀλήθειαν;». 
Ὅταν ἰσχυρίζεται, ὅτι «ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν ἐπιδιώκει νὰ πείση τοὺς ἄλλους περὶ συγκεκριμένης τινὸς ἀντιλήψεως τῆς ἀληθείας ἢ τῆς ἀποκαλύψεως, οὔτε ἐπιδιώκει νὰ τοὺς μεταστρέψει εἰς συγκεκριμένον τινὰ τρόπον σκέψεως», κηρύσσει «πρὸς πάντας τὴν Ὀρθόδοξον ἀλήθειαν;». Ὅταν διακηρύσσει, ὅτι «…Ρωμαιοκαθολικοὶ καὶ Ὀρθόδοξοι, Προτεστάντες καὶ Ἑβραῖοι, Μουσουλμάνοι καὶἸ νδοί, Βουδιστὲς καὶ Κομφουκιανοί, ἦλθε ὁ καιρὸς ὄχι ἁπλῶς γιὰ προσέγγιση, ἀλλὰ γιὰ μιὰ συμμαχία καὶ συλλογικὴ προσπάθεια πρὸς τὸν σκοπὸν τῆς καθοδηγήσεως τοῦ κόσμου, μακράν των ψευδοπροφητῶν τοῦ ἐξτρεμισμοῦ καὶ τῆς μισαλλοδοξίας», κηρύσσει «πρὸς πάντας τὴν Ὀρθόδοξον ἀλήθειαν;». 

Δὲν εἶναι δυνατὸν βέβαια νὰ ἀπαριθμηθοῦν ὅλα αὐτὰ (λόγοι καὶ ἔργα) ἕνα πρὸς ἕνα, στὰ πλαίσια ἑνὸς ἄρθρου, τὰ ὁποῖα ὡστόσο κατὰ καιροὺς ἔχουν ἐπισημανθῆ καὶ δημοσιευθῆ μὲ ἄρθρα καὶ μελέτες στὸν ἔντυπο καὶ ἠλεκτρονικὸ τύπο. Τέτοιου εἴδους διπλωματικοὶ ἑλιγμοὶ δὲν ὀφελοῦν, διότι ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ ἔχει πρὸ πολλοῦ ἀφυπνιστῆ καὶ εὐαισθητοποιηθῆ ἀπέναντι στὴν φοβερὴ αὐτὴ αἵρεση.

Ματαίως ἐπίσης προσπαθεῖ νὰ πείσει τὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ, ὅτι οἱ Διαχριστιανικοὶ Διάλογοι δῆθεν «δὲν ἀποσκοποῦν, ὡς ἐγράφη καὶ ἐν Βουλγαρία καὶ ἀλλαχοῦ, εἰς τὴν δημιουργίαν ἑνὸς κοινῶς ἀποδεκτοῦ “συνονθυλεύματος” δοξασιῶν. Δηλαδή, δὲν ἐπιδιώκεται διὰ τῆς λεγομένης οἰκουμενικῆς κινήσεως ἡἀποδοχὴ μιᾶς “χριστιανικῆς συγκρητιστικῆς ὁμολογίας”, ἀλλὰ ἡ ἐμβάθυνσις εἰς τὴν Χριστιανικὴν Ὀρθόδοξον πίστιν καὶ εἰς τὴν κοινωνικὴν συνεργασίαν τῶν ἐπικαλουμένων τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ». Τὰ συμφωνηθέντα στὸ Balamand τοῦ Λιβάνου τὸ 1993 καὶ στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε της Βραζιλίας τὸ 2006, γιὰ νὰ περιοριστούμε μόνον σ’ αὐτά, ἐπιβεβαιώνουν τὸν ἰσχυρισμὸ Του αὐτὸν ἢ μαρτυροῦν τὸἀντίθετο;

    
 Στὴν προσπάθειά Του νὰ δικαιώσει τοὺς Διαλόγους ὁ Παναγιώτατος ἐπιχειρεῖ νὰ τοὺς θεμελιώσει πατερικῶς, ἐπικαλούμενος τοὺς ἁγίους Ἰωάννην τῆς Κλίμακος καὶ Ἰωάννην τὸν Χρυσόστομον. Λέγει ὁ πρῶτος ἐξ’ αὐτῶν: «Ἐν τοῖς μὲν κακοθελῶς ἠμὶν μαχομένοις ἀπίστοις, ἢ κακοπίστοις, μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παυσώμεθα. Ἐν δὲ τοῖς τὴν ἀλήθειαν μαθεῖν βουλομένοις, τὸ καλὸν ποιοῦντες, ἕως αἰῶνος μὴ ἐκκακῶμεν. Πλήν, καὶ πρὸς στηριγμὸν ἠμῶν τῆς καρδίας ἐν ἀμφοτέροις χρησώμεθα» (Κλίμαξ, Λόγος ΚΣΤ΄, περὶ διακρίσεως, 2,11). 
Ἐδῶ ὁ ἅγιος οὐδόλως δογματίζει ἀτέρμονες διαλόγους μὲ τοὺς αἱρετικούς. Ἀπεναντίας σαφέστατα διευκρινίζει τοὺς ὅρους καὶ τὶς προϋποθέσεις τοῦ διαλόγου, ἐρχόμενος σὲ πλήρη συμφωνία μὲ τὴν παραγγελία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στὴν πρὸς Τίτον ἐπιστολὴ του (Τίτ.3,10). 
Ὅταν εὐρισκόμεθα πρὸ αἱρετικῶν καὶ ἀθέων («ἀπίστοις ἢ κακοπίστοις»), οἱὁποῖοι δὲν ἔχουν τὴν καλὴ διάθεση καὶ θέληση («κακοθελῶς»), νὰ γνωρίσουν τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ ἀντίθετα μάλιστα ἐναντιώνονται μὲ πεῖσμα («μαχομένοις ἠμὶν») καὶἐπιμένουν στὴν πλάνη τους, τότε ὀφείλομε μετὰἀπὸ μία πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν, νὰ σταματήσωμε τὸν διάλογο («μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παυσώμεθα»). Μόνον ὅταν διαπιστώνουμε διάθεση μαθητείας («τοῖς τὴν ἀλήθειαν μαθεῖν βουλομένοις»), ἃς εἴμαστε ἀκούραστοι στὸ νὰ κάνουμε τὸ καλὸ ἀκατάπαυστα («το καλὸν ποιοῦντες, ἕως αἰῶνος μὴἐκκακῶμεν»). 
Τί συμβαίνει λοιπὸν μὲ τοὺς «κακοπίστους» καὶ αἱρετικοὺς Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες; Ἔδειξαν μέχρι τώρα κάποια διάθεση μαθητείας καὶ ἀποδοχῆς τῆς ἀλήθειας τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, στοὺς μέχρι τώρα γενομένους διαλόγους; Καμμία ἀπολύτως.Ὄχι μόνο σημάδια ἐπιστροφῆς καὶ προσεγγίσεως πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία δὲν διαπιστώθηκαν, ἀλλὰ τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο. Μὲ κάθε τρόπο καὶ μέσον, θεμιτὸ καὶ ἀθέμιτο, μὲ τὴν διπλωματία, μὲ τὸν προσηλυτισμὸ καὶ τὴν Οὐνία, μὲ τὸ πρόσχημα τῆς ἀγάπης (διάλογος τῆς ἀγάπης), μὲ τὴν βία (σταυροφορίες, φραγκοκρατία, γενοκτονία τῶν Σέρβων τὸ 1941, βομβαρδισμοὶ στὴ Σερβία τὸ 1999 κ.λ.π.), καὶ μὲ τοὺς ἐπὶ αἰῶνες μέχρι τώρα γενομένους θεολογικοὺς  διαλόγους, προσπάθησαν  νὰ προσελκύσουν στὶς πλάνες τους τοὺς Ὀρθοδόξους μὲ σκοπὸ νὰἐξαφανίσουν, ἢ δυνατόν, τὴν Ὀρθοδοξία. Παραθέτει ἐπίσης ὁ Παναγιώτατος μία φράση τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: «Ὁ Θεὸς ἀεὶ μεθ’ ἠμῶν διαλέγεται». Δὲν διευκρινίζει ὅμως, ποῦ ὁ ἅγιος εἶπε αὐτὴ τὴν φράση, ὥστε ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα νὰ προσδιορίσουμε τὸ πραγματικὸ νόημά της.

    Περαίνοντες, υἱϊκῶς παρακαλοῦμεν τὸν Παναγιώτατον γιὰ ἀλλαγὴ πορείας πλεύσεως μὲ ἀμετάκλητη στροφὴ πρὸς τὴν ἁγιοπατερικὴ μας παράδοση, ἡ ὁποία θὰ ἐπισφραγισθῆ μὲ τὴν σύγκληση Πανορθοδόξου Συνόδου, ἡ ὁποία θὰ καταδικάσει τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Πράγμα τὸ ὁποῖον εὐχόμεθα ἀπὸ καρδίας!

Ἐκ τοῦ Γραφείου Αἱρέσεων καὶ Παραθρησκειῶν.

Ὁ ὑπεύθυνος

Ἀρχ. Παῦλος Δημητρακόπουλος.

Ὁ Γραμματέας

κ. Λάμπρος Σκόντζος, Θεολόγος