ΟΙ ΜΥΡΜΗΓΚΟΛΕΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Αγαπητοί μου εν Χριστώ αδελφοί, χαίρετε εν Κυρίω!

Το παρόν κείμενο αναφέρεται σε μια κατηγορία αντιοικουμενιστών εκκλησιαστικών ανδρών των τελευταίων δεκαετιών (από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και μετά), οι οποίοι με τη στάση τους, δηλαδή με την επιλογή τους να κοινωνούν με τους οικουμενιστές, ευθύνονται για την ύπαρξη "μερισμῶν καὶ σχισμάτων"[1].

Είναι συνήθως δυνατοί θεολόγοι, δόκιμοι συγγραφείς, συντηρητικοί μοναχοί, αυστηροί ιερείς, σεβάσμιοι ιεράρχες, εκκλησιαστικά πρόσωπα δηλαδή σεβαστά και κοινής αποδοχής που θα μπορούσαν με τον λόγο τους να καθοδηγήσουν το λογικό ποίμνιο της Εκκλησίας και να ανάψουν μέσα στις καρδιές τους τον ζήλο για την προδομένη Ορθοδοξία!

Θα μπορούσαν να καταστούν "ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσιν", και αυτό θα γινόταν φανερό αν είχαν παρόμοιο βίο με τους Αγίους Πατέρες. Αν τους καθαιρούσαν, όπως καθαιρέθηκαν τόσοι Άγιοι εν καιρώ αιρέσεως. Αν τους εξόριζαν, όχι πλέον σε κάποιο ξερονήσι, αλλά μακριά από την πανεπιστημιακή τους έδρα ή το μοναστήρι τους. Αν τους καταδίκαζαν, όχι σε φυλάκιση μέσα σε κάποιο υγρό και σκοτεινό κελί, αλλά σε κοινωνική απομόνωση. Αν τους έκοβαν όχι τη σωματική γλώσσα, όπως έκαναν με τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, αλλά τις άδειες για ομιλίες και εκδηλώσεις. Αν τους απέκοπταν επίσης, όχι το χέρι τους, όπως του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, αλλά τα κείμενά τους, με μια αυστηρή λογοκρισία σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα.

Τα πρόσωπα όμως αυτά δεν είναι δυστυχώς "ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσιν" και στην καλύτερη περίπτωση, μπορούν να γίνουν επόμενοι εκείνων των κληρικών που περιγράφει ο Μέγας Αθανάσιος στην προς Ρουφινιανό επιστολή του [2], αναφερόμενος στο πως πρέπει να δεχτεί η Εκκλησία εκείνους που κοινώνησαν, από φόβο ή για άλλο λόγο, με τους αιρετικούς, χωρίς όμως να αποδεχτούν την αίρεση.

Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρόκειται για "λέοντες", όπως αρέσκονται οι οπαδοί τους να τους αποκαλούν, αλλά μάλλον για μυρμηγκολέοντες της Ορθοδοξίας. Παρουσιάζουν ως μεγάλη προδοσία την αίρεση του Οικουμενισμού, αλλά ως μικρό και ανύπαρκτο γεγονός τις συμπροσευχές των προϊσταμένων τους, που τάχα "πάντοτε γινόντουσαν". Παρουσιάζουν ως μεγάλη την παρεκτροπή όταν στέλνουν ελεγκτικές επιστολές στους προκαθημένους της αιρέσεως, αλλά ως ασήμαντο το γεγονός της μνημόνευσης το ονόματός τους στη Λειτουργία, στις καθησυχαστικές επιστολές τους προς τα πνευματικά τους παιδιά. Τη μία Κυριακή προσθέτουν στο Συνοδικό και εκφωνούν αναθέματα κατά της αιρέσεως, την άλλη συλλειτουργούν με τους φορείς και θιασώτες της αιρέσεως αυτής. Είναι λέοντες στη θεωρία, αλλά μέρμηγκες στην πράξη...
Τους είδαμε και πάλι μετά από την συνάντηση Πατριάρχη - Πάπα στα Ιεροσόλυμα. Περιμέναμε βρυχηθμούς, αλλά αποδείχθηκαν φρούδες οι ελπίδες μας και πάλι. Αντιθέτως, αντί να ξιφουλκήσουν κατά της παναιρέσεως του Οικουμενισμού και των απαισίων εκπροσώπων τους, έσπευσαν να χτυπήσουν τον γνωστό κώδωνα του δήθεν κινδύνου του σχίσματος!
Να μην φύγουμε δήθεν από την Εκκλησία, εξαιτίας των απλά "αντικανονικών ενεργειών" ή "ευφυών διπλωματιών" των προσώπων αυτών που επέλεξαν, όχι να ακολουθήσουν το πολιτικό στάδιο που ακολούθησαν οι αδελφοί τους στις μασονικές στοές Παπανδρέηδες, Σαμαράδες, Βενιζέληδες και άλλοι πολιντικάντηδες, αλλά να αφήσουν μούσια και να  φορέσουν ράσα, νομίζοντας οι ταλαίπωροι πως ο Θεός τους χειροτόνησε ποιμένες [3] της Εκκλησίας Του, την οποία αφού καταπρόδωσαν με τις αιρέσεις στις οποίες υπέπεσαν, και κυρίως με την παναίρεση του Οικουμενισμού, έχουν το θράσος να νομίζουν ότι αυτοί είναι η Εκκλησία!
Με το τελευταίο συμφωνούν και οι μυρμηγκολέοντες! "Προς Θεού, να μην γίνει σχίσμα", φωνάζουν! Κοιτάξτε δηλαδή τί φοβερή κακοδοξία κηρύττουν: ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΧΙΣΜΑ ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ! ΚΑΙ ΟΤΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΕΚΜΗΡΙΟ ΟΤΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!!!
Ο "καθηρημένος" όμως Άγιος Πατέρας της Εκκλησίας, ο Μέγας Ιωάννης ο Χρυσόστομος, συντρίβει αυτούς τους τερατώδεις μυρμηγκολέοντες, τους "δοκούντες ὀρθοδοξεῖν", δηλαδή όσους νομίζουν πως είναι ορθόδοξοι: "Ἔστιν οὖν σχισθῆναι καλῶς, καὶ ἔστιν ὁμονοῆσαι κακῶς. Διὰ τοῦτο φησιν∙ Ἐὰν ὁ ὀφθαλμός σου σκανδαλίζῃ σε, ἔκκοψον αὺτὸν"[4].
Το να φεύγει κανείς λοιπόν από την κοινωνία των κακοδόξων, δεν αποτελεί σχίσμα, αλλά επικράτηση της αλήθειας και διεκδίκηση των νόμων του Θεού, κατά τον Άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη [5].
Όπως αντιλαμβάνεσθε, αγαπητοί αδελφοί, η λύση είναι μία. Να φύγουμε μακριά από τους αιρετικούς για να σώσουμε την ψυχή μας και βλέποντας ο Θεός το βήμα μας αυτό, θα σώσει την Εκκλησία Του.
Αυτήν την Κυριακή είναι των Αγίων Πατέρων. Αυτήν την Κυριακή ας προσευχηθούμε να βρούμε αληθινά ορθόδοξο πνευματικό, που θα δώσει στην ψυχή μας αέρα Ορθοδοξίας και νάματα ευσεβείας. Αυτήν την Κυριακή ας φροντίσουμε να βρούμε ναό στον οποίο να μνημονεύεται γνήσιος ορθόδοξος επίσκοπος με κανονική Αποστολική Διαδοχή (και όχι αιρετικός ή κοινωνών με τους αιρετικούς), ώστε να συμψάλλουμε με όλη μας την ψυχή το στιχηρό των αίνων των Αγίων Πατέρων "Ὅλην συλλεξάμενοι, ποιμαντικὴν ἐπιστήμην, καὶ θυμὸν κινήσαντες, νῦν τὸν δικαιότατον ἐνδικώτατα, τοὺς βαρεῖς ἤλασαν, καὶ λοιμώδεις λύκους, τῇ σφενδόνῃ τῇ τοῦ Πνεύματος, ἐκσφενδονήσαντες, τοῦ τῆς Ἐκκλησίας πληρώματος, πεσόντας ὡς πρὸς θάνατον, καὶ ὡς ἀνιάτως νοσήσαντας, οἱ θεῖοι Ποιμένες, ὡς δοῦλοι γνησιώτατοι Χριστοῦ, καὶ τοῦ ἐνθέου κηρύγματος, μύσται ἱερώτατοι".

Νικόλαος Μάννης, δάσκαλος 

 

 

[1] ΙΕ΄ Κανόνας της Πρωτοδευτέρας Συνόδου
[2] Πηδάλιον, δ΄ έκδοση, Αθήνα 1886, σελ. 470
[3] "Πάντας μὲν ὁ Θεὸς οὐ χειροτονεῖ" βοά ο Ιερός Χρυσόστομος (P.G. 62, 610)
[4] P.G. 59, 314
[5] P.G. 99, 1001