Το ήθος ενός δια της αποτειχίσεως Ομολογητού και ενός επισκόπου Οικουμενιστού!

ΤΟ  ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ  ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟΝ

ΗΘΟΣ  ΕΝΟΣ  ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ

 ΚΑΙ  ΤΟ  ΑΗΘΕΣ  ΑΝΤΟΡΘΟΔΟΞΟΝ

ΗΘΟΣ  ΕΝΟΣ  ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΟΥ

 

            Δύο ἐκ διαμέτρου ἀντίθετα φρονήματα ἐντός τοῦ αὑτοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου ἀντικατοπτρίζονται  σέ δύο προσφάτως κυκλοφορηθέντα, ἀπό θρησκευτικές ἱστοσελίδες τοῦ διαδικτύου, γραπτά κείμενα.

 

 

          Τό πρῶτο κείμενο, ὑπογεγραμμένο ἀπό ἕναν ἀκόμη σύγχρονό μας ἡρωϊκό ὁμολογητή ὑπέρ της Ὀρθοδόξου Πίστεως, τοῦ Ἱερομονάχου Ἀρχιμανδρίτου π. Εὐθυμίου Χαραλαμπίδου, ὁ ὁποῖος διακονεῖ στήν Ἱερά Μονή τοῦ Ἁγ. Νικολάου στήν Ἄνδρο, ἐξεικονίζει τό ἀκραιφνές ὀρθόδοξο, ὁμολογιακό ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί στερρῶς θεμελιωθέν ἐπί τοῦ ἀκαταμαχήτου θεμελίου τῆς Ἁγιοπατερικῆς Ὀρθοδόξου Ἱερᾶς Παραδόσεως, φρόνημα τοῦ συντάκτου αὐτοῦ.

 

 

          Τό ἄλλο κείμενο τό ὁποῖο ἀποδίδεται ἀπό τίς ὡς ἄνω ἱστοσελίδες τοῦ διαδικτύου στόν Μητροπολίτη Σύρου κ. Δωρόθεο, ὡς συντάκτου αὐτοῦ, Μητροπολίτου γνωστοῦ ἀνά τό πανελλήνιον διά τίς ἀπροκάλυπτες οἰκουμενιστικές δραστηριότητές του, μεστό (τό ὡς ἄνω κείμενο) «ἰοῦ θανατηφόρου», (διά τόν συγγράψαντα αὐτό μητροπολίτη), πλῆρες ὕβρεων, διαστροφῆς τῆς ἀληθείας καί ὑστεροβούλου οἰκουμενιστικῆς σκοπιμότητος, ἐξεικονίζει  μέ  τίς νοηματικές του ἀσυνταξίες  καί  τίς ἐξ ἐμπαθείας ἐκπηγάζουσες φραστικές ἐπιθέσεις, τήν ψυχική σύγχυσι ὑπό τό κράτος τῆς ὁποίας διακατεχόμενος, ἐπιχειρεῖ -κατά τήν παγία τακτική καί μέθοδο τῶν Οἰκουμενιστῶν- ὄχι βεβαίως τήν ἀνασκευή δι’ ὀρθοδόξων ἐπιχειρημάτων (ἐάν διαθέτει τέτοια) τῶν ἐπικρίσεων ἐκ μέρους τοῦ προαναφερθέντος ὁμολογητοῦ Ἱερομονάχου π. Εὐθυμίου, τοῦ ἐγκαλοῦντος αὐτόν ἐπί αἱρέσει ἔργῳ καί λόγῳ, γιά τίς αἱρετικές ἐν τῇ πράξει οἰκουμενιστικές του δραστηριότητες, ἀλλά (ἐπιχειρεῖ) τήν, μετά πλήρους διαστροφῆς τῆς ἀληθείας καί τῆς σπιλώσεως τοῦ ὀρθοδόξου ὁμολογιακοῦ φρονήματος τῶν ὀρθοδόξως ἐνισταμένων κατά τοῦ παναιρετικοῦ - πανθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ, συγκάλυψι αὐτῶν, ἀφοῦ ἐπιβεβαιώνει δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου πώς καί οἱ οἰκουμενιστές, ὅπως ὅλοι οἱ κατά καιρούς ἐμφανισθέντες αἱρετικοί εὑρίσκονται ὡς «ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας τήν δέ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι» (Β΄ Τιμ. γ΄ 5).

 

          «Ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος» (Ἑβρ. ια΄ 32), ἐάν ἐπιχειρήσω τήν ἀνασκευή δι’ ὀρθοδόξων ἐπιχειρημάτων τοῦ διαστρεβλωτικοῦ τῆς ἀληθείας κειμένου τοῦ ὡς ἄνω μητροπολίτου, τῆς ὁποίας πρωταρχικός ἐπιδιωκόμενος σκοπός θά ἦταν ἡ ὀρθόδοξος διαφώτισι αὐτοῦ, «μήποτε δῷ αὐτῷ ὁ Θεός μετάνοιαν εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας καί ἀνανήψει ἐκ τῆς τοῦ Διαβόλου παγίδος...» (Β΄ Τιμ. β΄ 25-26).

      

 

    Ἔχοντας ὅμως ὑπ’ ὄψιν τήν τεράστια δυσκολία τῆς διαφωτίσεως τῶν πλανωμένων, τήν ὁποία τονίζει ὁ Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στά συγγράμματά του γράφοντας: «ἡμῖν οὐ πρός ἀκροωμένους ἁπλῶς... ἀλλά πρός ἐναντιουμένους ὁ λόγος ἦν∙ καί ἐναντιουμένους αὐτῇ τῇ ἀληθείᾳ τῆς εὐσεβείας...», κρίνω συνετώτερα ὅπως ἐπί τοῦ παρόντος ἀποφύγω μία τέτοια ἀντιπαράθεσι.  Ἄλλωστε κατά τήν Παύλειο ρῆσι, «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν (πρᾶγμα τό ὁποῖο ἐπιχειρήθηκε πολλές φορές ἀπό πολλούς), παραιτοῦ∙ εἰδώς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ. γ΄ 10-11).

 

 

          Ἐν κατακλεῖδι τῶν σκέψεών μου θά ἤθελα στά πλαίσια τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης νά ὑποδείξω στόν Μητροπολίτη Δωρόθεο ἕνα ἀπαράμιλλο ὑπόδειγμα ἀκραιφνοῦς χριστιανικοῦ μεγαλειώδους ἤθους καί εὐσεβοῦς καί ταπεινοῦ φρονήματος,  ἀπό τό ὁποῖο εὔχομαι ὅπως, χειραγωγούμενος ἐν μετανοίᾳ στήν ἄσκησι ἀληθινῆς ὀρθοδόξου ποιμαντικῆς ἐπισκοπικῆς διακονίας, μέ τή συνεργία τῆς Θείας Χάριστος, ἐπιτύχει τήν «μετά τοῦ βασιλέως Χριστοῦ συμφιλίωσιν» κατά τά λόγια τοῦ Χρυσορρήμονος Ἁγ. Ἰωάννου.

 

 

          Καί τό ὑπόδειγμα τοῦτο εὑρίσκεται στό βιβλίο τῶν Πράξεων (κεφ. ια΄ 1-18), στό ὁποῖο ἐξιστορεῖται πώς ὅταν ὁ ἐκ τῶν πρωτοκορυφαίων Ἀπόστολος Πέτρος ἐπεκρίθη ἀπό τούς Ἰουδαίους Χριστιανούς, ἐπειδή εἰσῆλθε «εἰς ἄνδρας ἀκροβυστίαν ἔχοντας» (δηλαδή ἐθνικούς), δέν ἐξετράπη σέ ὕβρεις καί σέ,  ἀπό ὑστεροβουλία ἐκπηγάζουσα διαστροφή τῆς ἀληθείας, ἀλλά ἀπολογήθηκε σ’ αὐτούς μέ ὑποδειγματική ταπείνωσι καί ἀνυπόκριτη ἀγάπη, διδάσκοντας στήν πρᾶξι πρωτίστως, ὅ,τι ἐδίδαξε ἀργότερα καί μέ τόν γραπτό λόγο πρός τούς ἀνά τούς αἰῶνας Χριστιανούς, προτρέποντας αὐτούς ὅπως εὑρίσκονται «ἕτοιμοι ἀεί πρός ἀπολογίαν παντί τῷ αἰτοῦντι ὑμᾶς λόγον περί τῆς ἐν ὑμῖν ἐλπίδος, μετά πραΰτητος καί φόβου, συνείδησιν ἔχοντες ἀγαθήν...» (Α’ Πέτρ. γ΄ 15-16).

                                                  ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ  ΓΕΩΡΓΙΤΣΗΣ

                                                            ΜΩΛΟΣ ΛΟΚΡΙΔΟΣ

Τό παρόν κοινοποιεῖται:

Α. Στό περιοδικό «Ἅγ. Ἀγαθάγγελος ὁ Ἐσφιγμενίτης».

Β. Στήν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος».

Γ. Στό περιοδικό «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος».

Δ. Σέ θρησκευτικά ἱστολόγια τοῦ Διαδικτύου.