ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ ☦: ΑΣΥΝΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ ΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΩΝ! (2o MEΡΟΣ)

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΕΝΕΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑΣ

Οὐδέποτε ἐφανταζόμεθα ὅτι θὰ ἐσυνέχιζαν μέχρι τῆς σήμερον τὸ ἀδόκιμον κήρυγμα περὶ τῆς ἀπώλειας τῆς Χάριτος τῶν Νεοημερολογιτῶν ἕνεκα τῆς ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας!

Μερικὲς θεωρίες που ασπάζονται μέχρι καὶ σήμερον εἶναι:

«Καὶ ἂν (οἱ νεοημερολογίται) ἔχουν χάριν, εἰς ποῖον κανόνα θὰ στηριχθῶμεν ἡμεῖς ἴνα ἀποκηρύξωμεν τὴν 'Ἐκκλησίαν ταύτην; Καὶ διατὶ νὰ τὴν ἀποκηρύξωμεν, ἀφοῦ ἔχει χάριν καὶ σωζόμεθα καὶ ἐκεῖ; Καὶ τότε, διατὶ νὰ διωκώμεθα, ταλαιπωρούμεθα, κοπιῶμεν, φυλακιζώμεθα, ἐξoριζώμεθα, καὶ κακοπαθῶμεν ἀσκόπως; Καὶ ἄν, λοιπόν, οἱ σχισματικοὶ ἔχουν ἀκόμη χάριν, τότε ἀλλοίμονον εἰς ἤμας δημιουργήσαντας σχίσμα καὶ χωρισθέντας ἀπ' αὐτῶν» ! (Ὃρα Ε. Τόμπρου, Πρὸς εὐλαβέστατον ἱερέα μοχθοῦντα... σελ. 3 'Ἀθῆναι 1972).

Ἃς ἴδωμεν λοιπὸν προσεκτικῶς τὸ πέλαγος τῆς συγχύσεως τὸ ὁποῖον δημιουργοῦν οἱ ἀνωτέρω λόγοι μετὰ πάσης δυνατῆς συντομίας.

Εἰς τὴν ἀνωτέρω περικoπὴ δεχόμενος τοὺς Νεοημερολογίας de facto καὶ ἐνεργεία σχισματικούς, διαρρηγνύει τὰ ἱμάτιά του καὶ μόνον ἐπὶ τῇ σκέψει ὑπάρξεως χάριτος παρ' αὐτοῖς.

Ὁ π. Εὐγένιος τονίζει ὅτι, ἐὰν ἔχουν χάριν οἱ Νεοημερολογίται «τότε εἰς ποῖον κανόνα θὰ στηριχθῶμεν ἡμεῖς ἴνα ἀποκηρύξωμεν τὴν 'Ἐκκλησίαν ταύτην;» Τί τούτου αφελέστερον και αντιπαραδοσιακώτερον. Οὐδέποτε ἀσφαλῶς θὰ ἀνέγνωσε τοὺς ὡραιοτάτους λόγους τοῦ ἁγίου Νικοδήμου ὁ ὁποῖος εἰς τὸ θαυμάσιον ἔργον τοῦ «Περὶ τῆς συνεχοῦς θείας Μεταλήψεως γράφει τὰ κάτωθι λίαν ἁρμόδια εἰς τὴν περίπτωσιν μας. «Ὁ χρόνος δεν θέλει με φθάσει εἰς τὸ να ἀπαριθμῶ μύρια παραδείγματα τόσων καὶ τόσων ἁγίων οἵτινες ἐκακoπάθησαν καὶ ἀπέθανον διὰ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς θεσμοὺς καὶ Κανόνας» (σελ. 108 ἐκδ. 1962). 'Ἐν ἄλλοις λόγοις, διὰ πάντα κανόνα ὁ ὁπoῖoς καταπατεῖται, διὰ πάντα ἐκκλησιαστικὸν θεσμὸν ὅστις ἀποτελεῖ παράδοσιν τῆς ἁγίας Ὀρθοδοξίας καὶ ἀθετεῖται, ἐπιβάλλεται ὁ πιστὸς να ἀντιδράση καὶ να χύσῃ εἰσέτι καὶ αὐτὸ τὸ αἷμα τοῦ προκειμένου να φέρῃ ἐμπόδιον εἰς τὸ ἔργον τῶν καινοτομούντων. Θὰ ἧτο ἀληθὴς μωρία να ἀνέμενον οἰ πιστοὶ ὅπως ἀπωλεσθοῦν τὰ μυστήρια πρῶτον ἐκ τῆς καινοτομούσης 'Ἐκκλησίας (πῶς θὰ τὸ ἐπληροφοροῦντο;) καὶ κατόπιν ν' ἀντιδράσουν καὶ χωρίσουν τὰς εὐθύνας τῶν, διότι αὐτὸ ἀκριβῶς διδάσκει ὁ π. Εὐγένιος!

Τὰ σχετικὰ παραδείγματα, εἶναι ἀναρίθμητα καὶ οὐδὲν ἕτερον διατρανοῦν καὶ κηρύττουν εἰμὴ τὴν γενικὴν ὑποχρέωσιν τῶν πιστῶν ὅπως ἀντιδροῦν καιρίως καὶ ἀμέσως κατὰ πάσης προσβολῆς ἱεροῦ κανόνος ἡ παραδόσεως ὀποθενδήποτε προερχομένης. 'Ἀναφέρομεν μερικὰ ἐκ τῆς 'Ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας.

α) Διὰ τοὺς ἱεροὺς κανόνας οἵτινες κατεπατήθησαν ἐπὶ ἁγίου Χρυσοστόμου, οἱ φίλoι αὐτοῦ «Ἰωαννῖται» ἐπίσκοποι μετὰ πλήθους πιστῶν, ἀντέδρασαν μεγάλως καὶ μέχρι σχίσματος διὰ τὴν ἀπόφασιν τῆς ἀδίκου ἐξορίας τοῦ μεγάλου πατρὸς.

β) Διὰ τὸν ἀνωτέρω λόγον ἡ Ἐκκλησία τῆς Ῥώμης τὸ 407 διέκοψε τὰς σχέσεις τῆς μετὰ τῶν 'Ἐκκλησιῶν Ἀλεξανδρείας, 'Ἀντιοχείας καὶ Κων)πόλεως. Οἱ ἱστορικοὶ τὸ χαρακτηρίζουν ὣς τὸ πρῶτον σχίσμα μεταξὺ 'Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως καὶ τοῦτο διὰ τὴν ἄδικον καὶ μόνον ἐξορίαν ἔνας Πατριάρχου ( !) καὶ ἔρχεται κατόπιν ὁ π. Εὐγένιος ἐρωτῶν ἀνερυθριάστως: «εἰς ποῖον κανόνα θὰ στηριχθῶμεν ἡμεῖς ἴνα ἀποκηρύξωμεν τὴν 'Ἐκκλησίαν ταύτην;» Εἰς ποῖον κανόνα; Εἰς τὴν πρᾶξιν ἀκριβῶς τῆς 'Ἐκκλησίας, ἥτις καὶ ἐθεσμοθέτησεν ἀργότερον τοὺς σχετικοὺς ἱεροὺς κανόνας (31ον Ἄποστ., 15ον τῆς ΑΒ' Συνόδου), ὣς ἀναγλύφως καὶ λίαν παραστατικῶς ἐμφαίνεται εἰς τὰς περὶ γραφομένας νῦν σχετικὰς περιπτώσεις.

γ) Τὸν Η΄ αἰῶνα ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης δημιουργεῖ ἀληθὲς σχίσμα ὁμοῦ μετὰ κλήρου καὶ λαοῦ προκειμένου ν' ἀντιδράσει εἰς τὸν παράνομον Δ' γάμον τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ ΣΤ'.

δ) Τὸν Θ΄ αἰῶνα ἔχομεν τὸ σχίσμα μεταξὺ τῶν Πατριαρχῶν, Ἰγνατίου καὶ Φωτίου, ἀκριβῶς διὰ τὴν ἀντικανονικὴν ἄνοδον τοῦ δευτέρου εἰς τὸν Πατριαρχικὸν θρόνον, ἀσχέτως ἂν τοῦτο ἀπετέλει τὴν βουλὴν καὶ ἐπιθυμίαν τοῦ διοικοῦντος τότε τά του Κράτους πανισχύρου Βάρδα. Κατὰ τοὺς ἱστορικούς, καὶ πάλιν, τὸ ἀνωτέρω σχίσμα διήρκεσεν ὑπὲρ τὰ 30 ἔτη.

ε) Τέλη τοῦ Θ΄ αἰῶνος ἔχομεν πάλιν νέον σχίσμα μεταξὺ τῶν ὀπαδῶν τῶν Πατριαρχῶν Νικολάου καὶ τοῦ ἀντικανονικοῦ διαδόχου τοῦ Εὐθυμίου, ἀκριβὼς διὰ τὸν δ΄ γάμον τοῦ αὐτοκράτορος Λέοντος τοῦ Σοφοῦ, ὣς δηλαδὴ καὶ ἐπὶ ἁγίου Θεοδώρου.

στ) Τὸν ΙΓ΄ αἰῶνα ἐξ αἰτίας τῆς ἑνωτικῆς συνόδου τῆς Λυῶν (1275) ἀντιδρὰ ὁ λαὸς καὶ μέγα μέρος τοῦ κλήρου τῆς Κων-λεως. Τὰ βίαια μέτρα τοῦ αὐτοκράτορος Μιχαὴλ Η΄ καὶ τοῦ ἐνωτικοῦ Πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου εἰς οὐδὲν ἴσχυσαν. ΤΟ Ἅγιον Ὅρος εἰς τὴν ἐν λόγῳ περίοδον προσέφερεν ὑπὲρ τοὺς πεντήκοντα μάρτυρας, ἀρνηθέντας να ὑποκύψουν εἰς τὰς ἀποφάσεις τῆς ἀνωτέρας συνόδου!

ζ) τὰ αὐτὰ συμβαίνουν καὶ μάλιστα εἰς μεγαλυτέραν κλίμακα ἐπὶ τῇ ψευδενώσει τῆς Φλωρεντίας (1438-9). Οὔτε εἰς τὴν ἀνωτέρω περίπτωσιν, οὔτε ἐνταύθα ἔχομεν μαρτυρίας ὅτι ὁ λαὸς ἡ ὁ κλῆρος ἀνέμενε ὅπως ἀπωλεσθοῦν τὰ μυστήρια ἐκ τῶν φιλενωτικῶν καὶ κατόπιν ν' ἀντιδράσουν. Οὐδεὶς ἱστορικὸς ἀναφέρει ὅτι ἐκηρύχθη παρά τινος τοιαύτη διδαχή!

η) Τὸν ΙΓ΄ αἰῶνα ἔχομεν ἐπίσης τὸ εἰς πολὺ ὀλίγους γνωστὸν σχίσμα τῶν Ἀρσενιατῶν (1250-1372) ἀκριβῶς ἐξ αἰτίας μιᾶς ἀντικανονικῆς ἀνόδου εἰς τὸν Πατριαρχικὸν θρόνον τῆς Κων-λεως τοῦ Ἐφέσου Νικηφόρου.

θ) Τέλος, πρὸ διακοσίων περίπου ἐτῶν (1754-1809) ἐν Ἁγίῳ 'Ὅρει λαμβάνει χώραν τὸ περιώνυμον Κολλυβαδικὸν κίνημά με πλήρη ἐκκλησιαστικὴν διακοπὴν τῶν δύο ἀντιμαχομένων παρατάξεων. Οἱ σύγχρονοι «Ζηλωταὶ» ~Ἁγιoρείται πατέρες ἀναφερόμενοι τὸ ἔτος 1934 εἰς αὐτό, γράφουν τὰ ἑξῆς χαρακτηριστικὰ εἰς τὴν «Ἀπολογίαν» τῶν.

«οἱ τηρηταὶ τῆς ἀρχαίας ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως ὑπέστησαν μαρτύρια ὁλόκληρα ὑπὸ τῶν ἀντιφρονούντων... Τὶ μεγάλον πρᾶγμα ἧτο ἐὰν παρεβίαζον ὀλίγον τὴν παράδοσιν οἱ μακάριοι ἐκεῖνοι καὶ ἐτέλουν τὰ μνημόσυνα καὶ κατὰ Κυριακήν; Δεν τὸ ἔπραξαν ὅμως προτιμήσαντες τὸν θάνατον, προξενήσαντα αὐτοῖς τὴν αἰώνιον ζωὴν καὶ τὸν στέφανον τοῦ μαρτυρίου» (σελ. 36).

Μήπως πάντα τὰ ἀνωτέρω σχίσματα ἐγένοντο ἐπειδὴ αἱ ἀντίθετοι παρατάξεις εἶχον ἀπωλέσει προηγουμένως τὴν θείαν Χάριν; 'Ἀσφαλῶς ὄχι, δεδομένου ὅτι οὐδαμοῦ μαρτυρεῖται τοῦτο, ἀλλ' ἁπλῶς διότι παρεβιάσθησαν Ἱεροί τινες κανόνες ἡ καὶ μία μόνον ἱερὰ παράδοσις. Καὶ ὅμως ὁ π. Εὐγένιος, στεντορείως διακηρύσσει: «Καὶ διατὶ να τὴν ἀποκηρύξωμεν (τὴν Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησίαν) ἀφοῦ ἔχει χάριν καὶ σῳζώμεθα καὶ ἐκεῖ;» Ποῖος εἶναι δυνατὸν ν' ἀμφιβάλλῃ ὅτι τὰ ρήματα ταῦτα δεν ἀποτελοῦν κατ' εὐθεῖαν βλασφημίαν τῆς ἱερᾶς μνήμης πάντων τῶν ἀγωνισθέντων εἰς τὰ πρὸ ὀλίγου ἀναφερθέντα ἐπαινετὰ σχίσματα, καὶ οἱ ὁποῖοι διὰ τῆς στάσεώς τῶν αὐτῆς διέσωσαν τὴν 'Ἐκκλησίαν τῶν ἀπὸ τὰ μείζονα καὶ χειρότερα δεινά;

Καὶ ὅμως οἱ ἀνωτέρω ἀγῶνες θεωροῦνται τελείως «ἄσκοποι», ὣς ἀκριβῶς γράφουν: «Διατὶ να διωκώμεθα, κοπιῶμεν, φυλακιζόμεθα... ἀσκόπως;» Ἐρωτῶμεν· ὑπάρχει πλέον ἀντιπαραδοσιακὸν κήρυγμα τῆς ἀνωτέρω διδαχῆς; Ἐὰν οἱ πιστοὶ ἔπρεπε ν' ἀγωνίζωνται μόνον ὅταν ἔχῃ πλέον χαθὴ ἡ χάρις ἐκ τῶν Ἐκκλησιῶν τῶν, ἐρωτῶμεν· δεν θὰ ἦσαν οἱ πλέον χλιαροὶ καὶ δειλοὶ χριστιανοί, ἐφ' ὅσον ἐπέτρεψαν να φθάσῃ ἡ Ἐκκλησία τῶν εἰς μίαν τοιαύτην ἀθλιεστάτην κατάστασιν; Δεν θὰ ἔπρεπε κατὰ τὸν ἱερὸν Χρυσόστομον ν' ἀντιδράσουν ἐφ' ὅσον ἧτο μικρὰ εἰσέτι ἡ καινοτομία καὶ τὸ κακὸν νηπιάζον καὶ ἐν τῇ ἀναπτύξει του, δυνάμενον κατὰ τὸν ψαλμῳδὸν «να ἐδαφισθὴ» ἐπὶ τὴν πέτραν τῆς ὁμολογουμένης ἀντιδράσεώς τῶν;

«Τότε ἀλλοίμονον εἰς ἡμᾶς δημιουργήσαντας σχίσμα καὶ χωρισθέντας ἀπ' αὐτῶν» (δηλαδὴ τῶν Νεοημερολογιτῶν).

Οὐδὲν ἀλλοίμονον ἀνήκει εἰς τοὺς ἀντιδράσαντας κατὰ τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας πιστούς, ἀλλὰ ἀντιθέτως ἔπαινος καὶ τιμή. Τὸ ἀλλοίμονον ἀνήκει εἰς τοὺς διακηρύσσοντας ὅτι πρέπει να μὴ διακόπτωμεν κοινωνίαν διὰ τυχὸν καινοτομίαν ἐν τῇ 'Ἐκκλησίᾳ, ἀλλὰ μόνον ὅταν γίνη τοιαύτῃ ὥστε να προκαλέσῃ τὴν ἀπώλειαν τῆς χάριτος!!.. 'Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, ἀλλοίμονον εἰς τὴν 'Ἐκκλησίαν ἥτις θὰ ἔχῃ τοιούτους πιστούς οἰ ὁποῖοι ἀληθῶς εἰς οὐδὲν θὰ διαφέρουν με τοὺς στρατιώτας ἐκείνους οἰ ὁποῖοι φυλάσσοντες τὴν πολιορκουμένην πόλιν τῶν, ἀφήνουν ν' ἀνέβουν εἰς τὰ τείχη καὶ να εἰσέλθουν διὰ τῆς πύλης τῆς οἱ ἐχθροὶ καὶ τότε μόνον λαμβάνουν τὰ ὅπλα πρὸς ἀντιμετώπισίν τῶν! Ποῖος δεν διακρίνει τὸ ἔνοχον καὶ μάταιον μιᾶς τοιαύτης ἀντιδράσεως;

ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ ΤΟΥ ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΚΥΚΛΑΔΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΝ ΒΑΡΥΚΟΠΟΥΛΟΝ

Ἐπίσης πολλάκις τοὺς βλέπουμε νὰ υἱοθετοῦν ἐπιχειρήματα Νεοημερολογιτῶν - Οἰκουμενιστῶν διὰ νὰ στηρίξουν τὰ λεγόμενά τους! Μερικὰ ἀπὸ αὐτὰ δημοσιεύουμε κατωτέρω, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸ προσεχὲς μέλλον θὰ ἀναλύουμε κατὰ καιρούς.

Διὰ νὰ στηρίξουν λοιπὸν τὰ λεγόμενά τοὺς μᾶς θυμίζουν τὴν προδοσία δύο Ἐπισκόπων (Παϊσίου καὶ Βικεντίου), οἱ ὁποῖοι προσέφυγαν τὸ 1997 εἰς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο μετανοοῦντες ζητῶντας τὴν «ἀποκατάστασή» τους!

Προσθέτουν λοιπὸν ὡς τίτλο:

καὶ γράφουν:

Ἡ Σύνοδος τοῦ Οικ. Πατριαρχείου κατέληξε ὅτι οἱ ἐκπεσόντες Ἐπίσκοποι εἶναι ἐντελῶς ἀνίεροι καὶ οἱ χειροτονίες τοὺς εἶναι ἀντικανονικές, ἀνύπαρκτες καὶ ἄκυρες, δηλ. ὅτι ἀκριβῶς πιστεύουν καὶ σήμερα ἐπὶ τὸ πλεῖστον διὰ τοὺς παλαιοημερολογίτες ὄχι μόνον τὸ Οικ. Πατριαρχεῖο, ἀλλὰ καὶ οἱ περισσότερες Νεοημερολογίτικες Ἐκκλησίες.

Μὰ τί περίμεναν οἱ ἀγαπητοὶ Ματθαϊκοῖ; Μήπως ὅτι τὸ Οικ. Πατριαρχεῖο θὰ τοὺς ἀναγνώριζε; Μὰ αὐτὸ θὰ ἦταν τραγελαφικό! Φαντάζεσθε τὸ Οικ. Πατριαρχεῖο καὶ ὄχι μόνο, νὰ ἀναγνώριζε Μυστήρια καὶ Ἱερωσύνη εἰς τοὺς παλ/τες;

Κλείνουν λοιπὸν λέγοντας:

Ἐμεῖς λοιπὸν ἀπὸ αὔριο, θὰ ἀποστείλουμε ἐπιστολὴ εἰς τὸ Οἰκ. Πατριαρχεῖο ἀλλὰ καὶ εἰς τὶς ὑπόλοιπες Νεοημερολογίτικες Ἐκκλησίες νὰ μᾶς ποῦν τί πιστεύουν διὰ τὴν κανονικότητα τῶν χειροτονιῶν ἀλλὰ καὶ τῆς χειροθεσίας τῶν Ματθαϊκῶν Ἐπισκόπων!!!

Διατὶ ὅμως τὰ λέγουν αὐτὰ καὶ ρίχνουν τόσο τὸ ἐπίπεδό τους ὥστε νὰ υἱοθετοῦν καὶ τὰ ἐπιχειρήματα τῶν πολεμίων; Ὁ λόγος καὶ πάλιν περὶ μυστηρίων!!!

Θαυμάστε:

(ΚΕΟ τ. 35 σελ. 221-225)

Πρωτίστως ἃς μᾶς ποῦν οἱ ἀγαπητοὶ ἀπὸ ποὺ εἶχαν τὸ δικό τους μύρο που χρησιμοποιοῦσαν ἕως τὸ 1958. Μήπως εἶχαν αὐτὸ ποὺ εὐλόγησε ὁ Πατριάρχης Ἰωακεὶμ τὴν Μ.Πέμπτη του 1912;

Περὶ τοῦ Πατριάρχου Ἰωακεὶμ κατωτέρω.....

Ἀδυνατοῦν οἱ ταλαίπωροι αὐτοὶ ἄνθρωποι νὰ ἀντιληφθοῦν ὅτι ἄλλο τὸ ζήτημα τῶν μυστηρίων καὶ ἄλλο τὸ ζήτημα τῆς καταπατήσεως ἱερῶν θεσμῶν, παραδόσεων, Κανόνων κ.λπ. Ἐπίσης θὰ ἔπρεπε νὰ γνωρίζουν ὅτι οὔτε οι ποινὲς ἀλλὰ οὔτε καὶ οι «ἀποκαταστάσεις» ἔχουν κύρος ἀπὸ Ἐπισκόπους ποὺ παραβιάζουν Ἱεροὺς Κανόνες ἀλλὰ καὶ κηρύττουν «δημοσία», «γυμνὴ τὴ κεφαλὴ» καὶ «ἒπ΄ἐκκλησίας», αἵρεσιν «παρὰ τῶν Ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην» (ΙΕ΄ Κανόνος τῆς ΑΒ Συνόδου) διότι δὲν ἀποτελοῦν Ὀρθόδοξη Σύνοδο, ἀλλὰ ΑΝΤΙΣΥΝΟΔΟ ἡ ὁποία ἀποτελείτο ἀπὸ καινοτόμους καὶ κακοδόξους Ἐπισκόπους!

Υπάρχουν αναγκαίοι όροι δια να είναι μια Σύνοδος ἔγκυρη καὶ Ορθόδοξη. Απαριθμούμε τους εξής :

α) Δεν δύνανται να μετάσχουν της Συνόδου οι περί την πίστιν ασεβούντες. Τούτο τονίζει ο Μ. Αθανάσιος, γράφων το εξής <<Ού γάρ οίον τε συνόδω συναριθμηθήναι τους περί την πίστιν ασεβούντας>>

(Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 31, 260).

β) Δεν δύνανται να συγκαθήσουν έν Συνόδω οι διατελούντες υπό κατηγορίαν <<παρά αξιοπίστων ανθρώπων>> (ΟΔ΄ Κανών των Αποστόλων) και δή επί κακοδοξία (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 31, 260).

γ) Δεν επιτρέπεται έν Συνόδω να αποσιωπάται διαφωνία τις επί ζητήματος πίστεως. <<Χρή γάρ πρώτον πάσαν περί της πίστεως διαφωνίαν εκκόπτεσθαι, και τότε την περί των πραγμάτων έρευναν ποιείσθαι>> (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 31, 260).

Πάσα διαφωνία επί ζητήματος πίστεως δέον όπως μή παραγκωνίζεται, διά παραθεωρήσεως, ή παρασιωπήσεως των δογματικών διαφορών, ή διά συμβιβασμού έπ΄ αυτών, αλλά επιβάλλεται να αντιμετωπίζηται σοβαρώς, βάσει της Παραδόσεως της Ορθοδοξίας.

δ) Διό έν Συνόδω <<ουδέ πρέπει προκρίνεσθαι πράγματος εξέτασιν της περί πίστεως εξετάσεως>> (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 31, 260). Είναι αναγκαίον, όπως πρώτον εξετασθούν και τακτοποιηθούν ορθοδόξως τα προκύψαντα έν τή Εκκλησία ζητήματα πίστεως, και κατόπιν να αντιμετωπισθή πάν άλλο πράγμα.

ε) Έν τή Συνόδω ο ορθόδοξος λόγος πρέπει να είναι παντελώς ελεύθερος. Ούτε έν ονόματι του χρόνου να περιορίζεται, ούτε παρά του προεδρεύοντος να καταστέλληται, ουδέ διά του προγράμματος να περιστέλληται, μηδέ υπό πολιτικής εξουσίας να δεσμεύηται. Μάλιστα έν Συνόδω <<ού πρέπει τώ καιρώ δουλεύειν, αλλά τώ Κυρίω>> ( Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 33, 172). Οι μετέχοντες ταύτης οφείλουν να ενδιαφέρωνται πρωτίστως διά την ορθόδοξον διερεύνησιν και τακτοποίησιν εκάστου θέματος, ακολουθούντες το <<πολλής δέ συζητήσεως γενομένης>> ( Πραξ. ιε΄ 7) της Αποστολικής Συνόδου. Χάριν τούτου, ο ορθόδοξος λόγος δέον να λαλήται έν πάση ανέσει, τηρουμένης της αποστολικής τάξεως, <<προφήται δέ δύο ή τρείς λαλείτωσαν, και οι άλλοι διακρινέτωσαν· εάν δε άλλω αποκαλυφθή καθημένω, ο πρώτος σιγάτω>> (1 Κορ. ιδ΄, 29-30). Εάν η πολιτική αρχή δεν διακατέχηται υπό διαφέροντος ορθοδόξου πίστεως, τότε <<γινέσθω λοιπόν εκκλησιαστική Σύνοδος μακράν του παλατίου, έν ή βασιλεύς ού παρέστιν, ού κόμις παραγίνεται, ού δικαστής απειλεί, αλλά μόνον ό του Θεού φόβος αρκεί και η των Αποστόλων διάταξις>> (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 31, 260).

στ) Οι μετέχοντες της Συνόδου δέον να έχουν την ειλικρινή διάθεσιν, ίνα συζητήσουν και αποφασίσουν ουχί ίδια, ή αλλότρια, αλλά έν τή θεία Χάριτι τα δόξαντα <<τώ Αγίω Πνεύματι>> (Πραξ. ιε΄ 28) και ούτοις.

ζ) Οθεν επιβάλλεται, όπως αί αποφάσεις της Συνόδου μή είναι προαποφασισμέναι εκτός Συνόδου. Ενταύθα το προαποφασίζειν αποτελεί ουσιαστική κατάλυσιν της Συνόδου και αναιδή εμπαιγμόν του συνοδικού θεσμού της Ορθοδοξίας, αλλά και Αυτής της Εκκλησίας. Προσέτι, και Αυτού του Πνεύματος του Αγίου εμπαιγμόν, όστις είναι αληθώς αμάρτημα βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος. Άς έχουν υπ΄ όψιν των οι τούτο πράττοντες, ότι <<Θεός ού μυκτηρίζεται>> (Γαλ. στ΄ 7). Συνερχομένοι είς Σύνοδον, οφείλουν να προσέρχωνται ώς οι της Αποστολικής Συνόδου, περί των οποίων εγράφη <<Συνήχθησαν δέ οι Απόστολοι και οι πρεσβύτεροι ιδείν περί του λόγου τούτου>> (Πραξ. ιε΄ 6).

η) Αί συζητήσεις της συνόδου δέον όπως διεξάγωνται μόνον βάσει της Παραδόσεως της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας.

θ) Αί αποφάσεις της Συνόδου είναι αναγκαίον να έπωνται και να συμφωνούν πρός τάς προγενεστέρας Ορθοδόξους Συνόδους, τους Αποστόλους και τους Πατέρας της Ορθοδοξίας. Οι Πατέρες της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου ανεφώνησαν έν αυτή σχετικώς <<Αύτη η πίστις των Πατέρων· αύτη η πίστις των Αποστόλων· πάντες ούτω πιστεύομεν· οι Ορθόδοξοι ούτω πιστεύουσιν>> (Πρακτικά Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Mansi, 6, 972).

ι) Η Σύνοδος πρέπει να έχη συγκληθή κανονικώς. Δηλαδή να κρατή και έν προκειμένω <<η των Αποστόλων διάταξις>>, ώς λέγει ο Μ. Αθανάσιος (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 31, 260).

ια) Ίνα η Σύνοδος κριθή ώς όντως ορθόδοξος, είναι αναγκαίον αί αποφάσεις της να γίνουν αποδεκταί υπό της καθ΄ όλου Εκκλησίας. Δηλαδή υπό πάντων των ορθοδόξων ιεραρχών, των λοιπών κληρικών, των μοναχών και των λαικών. Διότι, ώς ελέχθη κλασσικώς υπό του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, <<τάς γενομένας Συνόδους η ευσεβής πίστις κυροί, και πάλιν η των δογμάτων ορθότης κρίνει τάς Συνόδους>>

(Πηδάλιον, σ. 118).

Ἂν δὲν τηροῦνται οἱ ἀναγκαῖοι ὄροι, τότε αὐτὴ δὲν εἶναι Ὀρθόδοξη Σύνοδος ἀλλὰ ΑΝΤΙΣΥΝΟΔΟΣ, ὅπως ἀρκετὲς φορὲς εἴδαμε παρόμοιες (Ἀντισυνόδους) εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία.

Διὰ τῶν ἀντισυνόδων τούτων, οἱ πολέμιοι μάχονται τὴν ἐν Χριστῷ ἀλήθειαν καὶ Χάριν, ὑπὸ τὸ πρόσχημα ἐκκλησιαστικῆς ἐνεργείας. Καταφέρονται ἐναντίον τῶν θείων δογμάτων, τῶν ἱερῶν Κανόνων καὶ τῶν λοιπῶν συνοδικῶν ἀποφάσεων, μὲ συνέπειαν τὴν κατάλυσιν τοῦ θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ματαίωσιν τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας.

ΑΝΙΕΡΟΙ λοιπὸν οἱ ''Φλωρινο - Σεραφειμικοὶ'' ὅπως τοὺς ἀποκαλοῦν Ματθαϊκοῖ καὶ Οἰκ. Πατριαρχεῖο. Εὐελπιστοῦμε νὰ μᾶς ἀπαντήσουν συντόμως εἰς τὴν ἐπιστολὴ μᾶς ὅπως προαναφέραμε, διὰ νὰ δοῦμε τὶ θὰ μᾶς ἀπαντήσουν διὰ τοὺς ἰδίους!

Εἶναι αὐτονόητο βέβαια ὅτι σὲ κανέναν παλαιοημερολογίτη δὲν ἀναγνωρίζουν οὔτε τὰ Μυστήρια ἀλλὰ οὔτε καὶ τὴν Ἱερωσύνη!

Λυπηρὸς λοιπὸν ὁ ξεπεσμὸς τῶν καταφευγόντων εἰς τὰ τοιαῦτα ἐπιχειρήματα διὰ νὰ ἀποδείξουν τοὺς λόγους τους ὡς ἀληθεστάτους! Μᾶλλον ἀπὸ στέρηση ἐπιχειρημάτων πάσχουν διὰ νὰ ἐπιστρέφουν εἰς τὸ ἰδίον ξέρασμα! Ἐννοοῦμε αὐτοὺς ποὺ κατηγοροῦν ὡς de facto αἱρετικούς, ἀπὸ αὐτοὺς λαμβάνουν καὶ τα ''ἐπιχειρήματα''!!!

Ο Π. ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΤΟΜΠΡΟΣ

Γιὰ τὴ δημιουργία τῆς «ἐκκλησίας» τοῦ Ματθαίου συνεργάσθηκαν συντόνως ὁ Ἱερέας Εὐγένιος Τόμπρος καὶ ἡ μοναχὴ – γερόντισσα τῆς Κερατέας Μαριὰμ Σουλακιώτου.

Ὃ Εὐγένιος Τόμπρος ἦταν ἀπὸ τὴν Κέρκυρα, Ἱερέας τοῦ νέου ἡμερολογίου, ἐφημέριος στὸ χωριὸ Εὐρωποῦλοι, οἱ κάτοικοι τοῦ ὁποίου στὴν πλειοψηφία τοὺς ἀκολουθοῦσαν τὸ πάτριον ἑορτολόγιον καὶ πίεζαν τὸν Τόμπρον νὰ γυρίση καὶ αὐτός. Τὸ 1936 ὁ Τόμπρος ἔκανε προσπάθειες ἀλλὰ ἀπέτυχε νὰ μετατεθῆ ἀπὸ τὸν τότε «μητροπολίτη» Κερκύρας Ἀλέξανδρο στὸν ἐνοριακὸ Ναὸ Ἁγίων Πάντων στὴν πόλι τῆς Κερκύρας, καὶ ἐνώπιον του ἀδιεξόδου, ἀπεφάσισε νὰ στραφῆ ὑπὲρ τῶν κατοίκων τοῦ χωρίου του καὶ στὶς 30 Ἴουλίου 1936 ἀποκηρύσσει τὸν ‘Ἀλέξανδρο καὶ προσχωρεῖ στους Παλαιοεορτολογίτας. Στὶς 18 Σεπτεμβρίου τοῦ 1936 τὸ πρωτοβάθμιο συνοδικὸ δικαστήριο τὸν κατεδίκασε σὲ πενταετῆ ἀργία, ἀπὸ κάθε ἱεροπραξία καὶ στὶς 23 Φεβρουαρίου 1938 τo αὐτὸ πρωτοβάθμιο συνοδικὸ δικαστήριο καταδικάζει τὸν Εὐγένιον Τόμπρον στὴν ποινὴ τῆς καθαιρέσεως. Συνεχίζοντας ὁ Τόμπρος νὰ ἱερουργεῖ παραπέμπεται ἀπό το Συμβούλιο τῶν Πλημμελειοδικῶν βάσει τοῦ ἄρθρου 229 τοῦ Ποινικοῦ Νόμου ἐπὶ ἀντιποίησει ἀρχῆς, καὶ φυλακίζεται στὶς ἐπανορθωτικὲς φυλακὲς Κερκύρας. Ὅμως ὁ ἴδιος δειλίασε καὶ ἀπέστειλε τὸ ἑξῆς ἔγγραφον:

Έν Κέρκυρα την 10 Ιουλίου 1938

Προς τον Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην

Κερκύρας και Παξών

Κον κ. Άλέξανδρον ‘Αθήνας

Σεβασμιότατε

Παραπλανηθείς άπό διετίας περίπου ηκολούθησα το παλαιόν ημερολόγιον διά την έπαναφοράν τοϋ όποιου ηγωνίσθην. Τά άποτελέσματα της αφ’ Υμών άποσχίσεως είναι γνωστά Ύμίν, ήδη δε ευρίσκομαι, ως κοινός εγκληματίας προφυλακισμένος έν ταις ενταύθα έπανορθωτικαίς φυλακαϊς, παραπεμφθείς ύπό του ένταύθα Συμβουλίου των πλημμελειοδικών βάσει του άρθρου 229 του Ποιν. Νόμου, τουτέστιν έπί άντιποιήσει άρχης. Άπό πολλού ήδη καιρού Σεβασμιώτατε πεισθείς περί της πλάνης μου όσον αφορά το παλαιόν ημερολόγιον, και μεταμεληθείς είλικρινώς ήσθανόμην την άνάγκην να ομολογήσω την πλάνην μου και να αιτήσωμαι την είς τους κόλπους κόλπους της ‘Επισήμου του Κράτους Εκκλησίας έπαναφοράν μου.

‘Ατυχώς όμως με έπρόλαβεν ή σύλληψίς μου και ή έν ταίς ένταύθα φυλακαΐς έγκάθειρξίς μου, έκ των οποίων και υπέβαλα δι’ Υμών την άπό 28 ‘Ιουνίου έ.ε. αιτησίν μου Μετανοίας προς την Ίεράν Σύνοδον ημών, ήτις ως πληροφορούμαι αρμοδίως διεβιβάσθη.

‘Ήδη αισθάνομαι την ανάγκην, όπως υποβάλλω Ύμίν εύσεβάστως την παρουσάν μου δι’ ης να αίτήσωμαι παρ’ Υμών πρωτίστως, όπως συγχωρηθή είς έμέ το έπί τοϋ παλαιού ημερολογίου παράπτωμά μου, παράπτωμα ατυχώς είς το όποιον υπέπεσαν και ανώτεροι κληρικοί.

Θλίβομαι είλικρινώς διά την ως ανωτέρω πλάνην μου, ετι δε πλέον θλίβομαι διότι, χάρις εις την πλάνην μου ταύτην, έλύπησα εκείνον όστις με κατέταξεν είς την χωρίαν των λειτουργών του ύψιστου, τουτέστιν την Σεβασμιώτητα Υμών.

Έλύπησα Ύμας ιδιαιτέρως, και τω λόγω τούτω αισθάνομαι την ανάγκην ιδιαιτέρως και πρωτίστως να αίτήσωμαι παρ’ Υμών όπως συγχωρήσητε παν παράπτωμα μου και να ξεχάσητε πασαν προξενηθεϊσαν Ύμίν παρ’έμού λύπην κατά το παρελθόν, ελπίζω δε ότι θα τύχω της μακροθυμίας και της επιεικείας Σας, τοσούτω μάλλον καθ’ όσον κατέφυγον είς την ύποβολήν της ως άνω προς την Ίεράν Σύνοδον αιτήσεως μου, ορμηθείς έκ της είλικρινούς μεταμελείας και μόνον και ουχί έξ οιουδήποτε ετέρου λόγου, μη προσήκοντος κατ’ έμέ, εις ένα τοϋ ύψιστου λειτουργόν. Πέποιθα πανιερώτατε ότι, Ύμείς όστις με κατεξιώσατε είς την χωρίαν των λειτουργών τοϋ ύψιστου, θα με άξιώσητε και πάλιν της χάριτος όπως επανέλθω και πάλιν είς το ύψηλόν της Ίερωσύνης αξίωμα.

Κατασπαζόμενος την άγίαν Σας δεξιάν

Διατελώ αφοσιωμένος.

Ιερεύς Ευγένιος Τόμπρος

( Υπογραφή)

Ὁ Εὐγένιος Τόμπρος, ἔστειλε καὶ ἄλλες συγχωρητικὲς ἐπιστολὲς ἀρνούμενος τὴν Ὁμολογίαν του καὶ παρακαλοῦσε τὸν Κερκύρας Ἀλέξανδρον νὰ τὸν συγχώρηση, νὰ τὸν ἀποφυλακίση καὶ νὰ τοῦ… ἐπιστρέψη τὴν… ἱερωσύνην του.

Μετὰ ἀπὸ τὶς ἐπιστολές του καὶ κυρίως τὴν δήλωσι μετανοίας καὶ τὴν πλήρη ὑποταγή του, ὁ Κερκύρας ‘Ἀλέξανδρος τὸν ἀποφυλάκισε, ζήτησε ἀπὸ τὴν Ί. Σύνοδον νὰ τὸν συγχώρηση, καὶ αὐτὴ τοῦ ξαναέδωσε τὴν… ἱερωσύνην του, ζητώντας ἀπὸ τὸν Ἀνώτατον «Ἄρχοντα νὰ ἐκδώση σχετικὸ Βασιλικὸ Διάταγμα, ποῦ ἐκδόθηκε στὶς 7/10/1938 καὶ δημοσιεύθηκε στὶς 14/10/1938 στὴν Ἔφημερίδα της Κυβερνήσεως.

Μετὰ τὴν «ἀποκατάστασίν» τοῦ ὁ Τόμπρος καὶ μὲ τὴν δήλωσί του πρὸς τὸν Κερκύρας Ἀλέξανδρον ὅτι τίθεται στὶς διαταγές του γιὰ οἱοδήποτε ἐκκλησιαστικὸν ζήτημα ἤθελε διαταχθῆ, ἀνεχώρησε εἷς ‘Ἀθήνας καὶ προσεχώρησε στὴν Κερατέα. Τὸ ἑπόμενον ἔτος δὲ 1939 ὁ Γερμανὸς Βαρυκόπουλος καὶ ὁ Ματθαίος Καρπαθάκης τὸν ἔκαναν Πρωτοσύγγελο τῆς ἀποσχισθεῖσης ἀπό το 1937 παρατάξεώς τους. Από τότε ξεκίνησε κυρίως τὸ διαλυτικὸ καὶ καταστροφικό του ἔργο. Ἄρχισε νὰ σπέρνη τὴν διχόνοια ἀνάμεσα στὸν Ματθαίο καὶ τὸν Γερμανό, καταφέροντας ν’ ἀπομακρυνθῆ ὁ Βαρυκόπουλος. Ὃ κύριος σκοπὸς τοῦ ἦταν νὰ καταστῆ μονοκράτωρ καὶ νὰ κατευθύνη αὐτὸς τὶς ἐξελίξεις στὰ ἀνακύπτοντα ἐκκλησιαστικῆς φύσεως ζητήματα. Ξεκίνησε λοιπὸν ἕναν ἀγώνα συκοφαντίας καὶ λάσπης κατὰ τοῦ Βαρυκόπουλου, σὲ σημεῖο νὰ τὸν ὑβρίζει ὡς ἀρνητὴ τῆς ὁμολογίας του! Αὐτὸς ἐπίσης στάθηκε ἢ αἰτία νὰ μὴν προχωρήσουν σὲ «χειροτονίες» νέων «ἐπισκόπων» ἀπὸ κοινοῦ ὁ Γερμανὸς καὶ ὁ Ματθαῖος, πείθοντας τὸν Ματθαῖον νὰ ξεκινήσουν οἱ χειροτονίες ἄπό τους ἔγγαμους! Ἔτσι κατόρθωσε ν’ ἀπομακρύνη τὸν μοναδικὸ ἀντίπαλό του γιὰ νὰ διαδραματίση τὰ ἑπόμενα χρόνια ἡγετικὸ ρόλο στοὺς Ματθαϊκοῦς κύκλους καὶ νὰ τοὺς ὁδηγήση σὲ τραγικὰ ἀδιέξοδα.
Ἰδοῦ ὁ στυλοβάτης τῆς «καθαρωτέρας ὁμολογίας», αὐτὸς που ἔκρινε τὸν πρ. Φλωρίνης, τὸν Γερμανὸν Βαρυκόπουλον, καὶ ἄλλους Φλωριναίους με τὴν κατηγορίαν ὄτι «ἐπρόδωσαν την ὁμολογία»

Προσπάθησε διὰ τινῶν πραγματειῶν του νὰ ἀποδείξη (δικαιολογήση) τὸ κανονικόν των ἀπαραδέκτων χειροτονιῶν, δικαιολογούμενος ὅτι ὑπῆρξε διωγμός. Ὁ ἴδιος ὅμως ἐν ὑπομνήματί του δημοσιευθέντι ἐν τῇ ἐν Ἀθήναις ἐκδιδομένη ἡμερησία ἐφημερίδι «Ἐθνικὸς Κῆρυξ» τῆς 6 Ἰουλίου 1948, ἀνέγραψε (καὶ ἀνεγνώριζε) ὅτι ὑπῆρχαν πέντε Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι, πῶς λοιπὸν δικαιολογεῖται ἡ περίπτωσις τοῦ διωγμοῦ;

Καὶ διὰ ποιὸν λόγον προέβη εἰς τοιαύτην ἀντικανονικὴν πράξιν (τῶν χειροτονιῶν), ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπιχειρησθῆ πρότερον ἡ ἀπὸ κοινοῦ συνεννόησις μετὰ τῶν λοιπῶν Ἐπισκόπων;

ΦΩΤΟΤΥΠΙΑ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ ''ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ'' 6 ΙΟΥΛΙΟΥ 1948

Κατὰ τὴν δεκαετίαν τοῦ 1940, καὶ πάλιν κατὰ τὴν δεκαετίαν τοῦ 1960, ὁ π. Εὐγένιος Τόμπρος ἐπεσκέφθη τὰ Ἱεροσόλυμα ὅπου συλλειτούργησε μὲ ἱερεῖς τοῦ Πατριαρχείου. Εἰς τὴν ὡς ἄνω φωτογραφία διακρίνεται ἐξ ἀριστερῶν ὁ π. Εὐγένιος λαμβάνων ἀντίδωρον ἀπὸ ἱερεῖς τοῦ Πατριαρχείου!!!

Κατὰ τὸ 1960 ὁ π. Εὐγένιος Τόμπρος εἰς τὸ ἐπίσημον ὄργανον τῆς Ματθαϊκῆς Παρατάξεως «Κῆρυξ Ἐκκλησίας Ὀρθοδόξων» δημοσιεύει συνέντευξιν ποὺ εἶχε μὲ τὸν Ἐπίσκοπον «Βοστώνης» Ἰωακεὶμ Σουρῆ. Εἰς τὴν δημοσίευσιν ὀνομάζει τὸν Ἰωακεὶμ Σουρῆ «Σεβασμιώτατον» καθὼς καὶ «Ἐπίσκοπον της Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.»!!!

Ἰδοὺ φωτοτυπία (σκανάρισμα) τῆς σχετικῆς σελίδος ἐκ τοῦ Περιοδικοῦ «Κήρυξ Ἐκκλησίας Ὀρθοδόξων»...

Δηλαδὴ τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς μαρτυρικῆς καὶ ὁμολογιακῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς οἱ σημερινοὶ Ματθαιϊκοὶ θεωροῦν «ἄκυρον», καὶ τοὺς χειροτονηθέντες παρ’ αὐτοὺς Ἀκακιακοὺς ἐπίσης δὲν ἀναγνωρίζουν, ἐνῷ κατὰ τὴν δεκαετίαν τοῦ 1960 οἱ Ματθαϊκοὶ εἰς τὸ ἐπίσημον περιοδικόν τους ἀνεγνώριζαν τὸν ψευδεπίσκοπον Ἰωακείμ Σουρῆ ὡς «Σεβασμιώτατον Ἐπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.»!!! Ὁπότε διὰ τους Ματθαϊκοὺς οἱ Ὁμολογιταὶ εἶναι «ἄκυροι», ἐνῷ οἱ ψευδεπίσκοποι εἶναι «ἔγκυροι»!

Ἰδοὺ καὶ παρόμοια συνέντευξιν με τὸν ψευδεπίσκοπον Βενεζουέλας Νικόλαον Κατσουνάκην:

Κατὰ τὴν δεκαετίαν τοῦ 1960 ὁ π. Ευγένιος Τόμπρος ἐμετέβη εἰς Ἀντιόχειαν καὶ Ἱεροσόλυμα. Κατόπιν συνεντεύξεως με τὸν Πατριάρχην Ἀντιοχείας Θεοδόσιον, ἐδημοσίευσεν τὸ περιεχόμενον τῆς συνεντεύξεως μαζί με φωτογραφία τοῦ Πατριάρχου, παρουσιάζοντος αὐτὸν ὡς Ὀρθόδοξον!!! Βεβαίως τὸ Πατριαρχεῖον Ἀντιοχείας ἤτο τότε με τὸ παλαιὸν ἡμερολόγιον (ἐδέχθη τὴν καινοτομία μόνο τὸ 1968). Ἀλλὰ σύμφωνα με τὴν Ματθαϊκὴν «ἐκκλησιολογίαν» τὸ Πατριαρχεῖον Ἀντιοχείας ἤτο σχισματικὸν ἀπὸ τὸ 1924 λόγῳ τῆς μὴ διακοπῆς κοινωνίας με τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος ἀναμένοντας Πανορθόδοξον Σύνοδον να δικάσῃ τὴν καινοτομίαν καὶ καταδικάσῃ τοὺς καινοτόμους. Ἀλλὰ πῶς τότε ὁ π. Εὐγένιος ἔλαβεν ἀντίδωρον ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, καὶ πῶς δημοσιεύει τὴν φωτογραφίαν τοῦ Πατριάρχου Ἀντιοχείας ὁσὰν νὰ ἤτο Ὀρθόδοξος Πατριάρχης;

Αἰ σχετικαὶ σελίδαι ἐκ τοῦ «Κ.Ε.Ο.»:

Ἰδοὺ καὶ τὸν Ἁρχιεπίσκοπον Μαδάβων Βαρθολομαίον (τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων). Σύμφωνα με τὴν πληροφορία τοῦ Μητροπολίτου Μεσσηνίας Γρηγορίου (+2009), ὄπως ἐξέδωσεν τὴν πληροφορίαν ταύτην εἰς τὸν κ. Σ. Μάρκου καὶ τὸν κ. Θ. Κέκην ὄταν ἐπισκέφθηκαν αὐτὸν κατὰ τὸ 2008, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Βαρθολομαίος ἔδωσε τὴν ἔγκρισιν διὰ τὴν ὑφ’ ἑνός χειροτονίαν τοῦ 1948, ὄταν ὁ π. Εὐγένιος Τόμπρος ἐπήγεν εἰς Κύπρον καὶ Ἱεροσόλυμα τὸ 1946 καὶ συνάντησε τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Βαρθολομαίον, ὁ ὁποῖος ἤτο παλαιὸς σύντροφος τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου κατὰ τὴν διαμονὴν τοῦ τελευταίου εἰς Ἱεροσόλυμα.

ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ

Σὲ διάφορα σχόλια ποὺ ἁλιεύσαμε εἰς τὸ διαδίκτυο ἀπὸ λόγους Ματθαϊκῶν θὰ σχολιάσουμε τὰ ἑξῆς:

Σὲ διάλογο εἰς τὸ διαδίκτυο και σχετική ερώτηση - ἀπάντηση:

«ὁ μασῶνος, οἰκουμενιστὴς, σχεδὸν νεοημερολογίτης «Πατριάρχης» (Πατριάρχης Ἰωακεὶμ) εἶναι ὁ Ἐπίσκοπος που ἐχειροτόνησε τὸν πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομον τὸ 1909, ὁ ὁποῖος ἐχειροτόνησε τὸν Βρεσθένης Ματθαῖον τὸ 1935! Δηλαδὴ ἡ Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου προέρχεται ἀπὸ Μασῶνον, Οἰκουμενιστὴν καὶ Νεωτεριστὴν»!

ἀπαντοῦν:

«αυτος που μετεδωσε αποστολικη διαδοχη στον αγιο ματθαιο, τον κυκλαδων γερμανο, τον χριστοφορο και πολυκαρπο ηταν ο γερμανος ως ο πρωτος στην αρχιερωσυνη όλων και τελων την χειροτονια και αναγινωσκων την ευχην...... αν τωρα ο πατριαρχης ηταν οντως μασσωνος γιατι η πηγη σας ηταν όπως εσεις η ιδια λετε η μασσωνικη επισημη ιστοσελιδα.... αν λοιπον εσεις εμπιστευεστε μασσωνικες πηγες δικαιωμα σας.... και τον καποδιστρια μασσωνο τον βαπτισαν καποιοι επισημα... και τον μακρυγιαννη, και, και, και,...και τον γεωργιο παπαδοπουλο πολλοι τον εμφανιζουν μασσωνο αλλα τελικα μονο ο παττακος ηταν και ο παπαδοπουλος και μακαρεζος δεν ηταν....»

Τὴν Μασσωνικὴ ἰδιότητα τοῦ Πατριάρχη Ἰωακεὶμ οὔτε οἱ ἴδιοι Νεοημερολογίτες δὲν ἀμφισβητοῦν. Περιττὸν θεωροῦμε νὰ ἀποδείξουμε ἂν ἦταν, ἀρκεῖ νὰ ἀνατρέξει κανεὶς εἰς τὸ διαδίκτυο διὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθές! Ἀλλὰ ἃς ὑποθέσουμε ὅτι δὲν ἦταν, μήπως μποροῦν νὰ μᾶς δείξουν οἱ Ματθαϊκοὶ τὶς πηγὲς περὶ τῆς Μασσωνικῆς ἰδιότητας τοῦ Μελετίου Μεταξάκη, Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καὶ Προύσσης Δωροθέου, ἀλλὰ καὶ ὅτι ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ἑορτολογίου ἦταν ἐντολὴ τῆς ἐβραιοσιωνιστικῆς Μασσωνίας ὅπως γράφουν καὶ οἱ ἴδιοι; (Βλ. ΚΕΟ σελ. 79)

Ὁ Ἰωακεὶμ εἰς τὴν Πατριαρχικὴν Ἐγκύκλιον τοῦ 1904 ἐζήτησε ἀπὸ τοὺς Προκαθημένους τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν ἵνα συνοδικῶς δώσουν ἀπάντησιν εἰς διάφορα ζητήματα ὅπως: «α) ἡ ἐν ὁμονοίᾳ καὶ ἀγάπῃ συνάντησις καὶ ἐνίσχυσις τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, β) ἡ δυνατὴ τούτων πρὸς τὰς δύο μεγάλας τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀναδενδράδας, τὸν Καθολικισμὸν καὶ τὸν Προτεσταντισμὸν, σχέσις καὶ ἐν χριστιανικῇ ἀγάπῃ προσέγγισις, γ) πῶς δεῖ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν προσενεχθῆναι ἰδίᾳ πρὸς τοὺς λεγομένους Παλαιοκαθολικοὺς, ἐπιποθοῦντας τὴν μετ’ αὐτῆς ἕνωσιν, καὶ δ) τὸ περὶ δυνατῆς ἡ μὴ τροποποιήσεως καὶ ἀκριβεστέρου καθορισμοῦ τοῦ παρ’ ἡμῖν κρατοῦντος Ἡμερολογίου.»

Ἐπίσης ἔγραψε: «θεοφιλὲς ἔτι καὶ εὐαγγελικὸν ἑστιν ἐπιζητῆσαι τὰ δοκοῦντα ταῖς ἁγιωτάταις αὐτοκεφάλοις Ἐκκλησίαις περὶ τῶν ἐν τῷ παρόντι καὶ ἐν τῷ μέλλοντι σχέσεων ἡμῶν μετὰ τῶν δύο μεγάλων τοῦ χριστιανισμοῦ ἀναδενδράδων, τῆς δυτικῆς δηλονοῦν καὶ τῆς τῶν διαμαρτυρομένων Ἐκκλησίας. Καὶ γνωστὸν μὲν ὅτι διηνεκοῦς εὐχῆς καὶ δεήσεως ὑπὸ κείμενον διατελεῖ ἐν τῇ καθ’ ἡμᾶς Ἐκκλησία καὶ παντὸς γνησίου χριστιανοῦ τῇ εὐαγγελικῆ τῆς ἑνότητος διδασκαλίᾳ στοιχοῦντος πόθος εὐσεβεὴς καὶ ἐγκάρδιος ἡ ἐν τῇ ὀρθοδόξῳ πίστει μεθ’ ἡμῶν ἕνωσις αὐτῶν καὶ πάντων τῶν εἰς Χριστὸν πιστευόντων, ἀλλ΄ οὐκ ἀγνοοῦμεν ἄμα ὅτι προσκόπτει ὁ θεοφιλὴς πόθος οὖτος πρὸ τῆς ἀδιασαλεύτου τῶν Ἐκκλησιῶν τούτων ἐμμονῆς ἐν δοξασίαις, ἑφ’ ὦν, ὡς ἐπὶ βάθρου συμπαγοῦς διὰ τοῦ χρόνου καταστάντος, ἑστηκυϊαι, ὅλως ἀπρόθυμοι φαίνονται προσχωρῆσαι εἰς ὁδὸν ἑνώσεως, οἴα ὑπὸ τῆς εὐαγγελικῆς καὶ τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας ἐνδείκνυται, ἤ ἐκδηλοῦσι μὲν πρόθυμίαν, ἀλλ’ ἑφ’ ὅροις καὶ βάσεσιν, ἑφ’ οἶς ἡ ποθεινὴ δογματικὴ ὁμοφροσύνη καὶ κοινωνία τυγχάνει οὖσα ἡμῖν ἀπαράδεκτος.»

καὶ ὁ ἀγαπητὸς Ματθαϊκὸς μας λέγει:

«αναδενδραδες του χριστιανισμου σημαινει παραφυαδες οχι αδελφες εκκλησιες»!!!

Μᾶλλον ὁ ἀγαπητὸς ''σχολιαστὴς'' λησμόνησε ἡ προσπερνᾶ ὅτι ἐδῶ υἱοθετεῖται ἀπὸ τὸν Ἰωακεὶμ ἡ θεωρία τῶν κλάδων. Ἡ ἐγκύκλιος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τοῦ 1902, μὲ τὴν ὁποία ὁ Πατριάρχης Ἰωακεὶμ Γ΄ ἔκανε ἀναφορὰ στὸν Παπισμὸ καὶ στὸν Προτεσταντισμὸ ὡς “ἀναδενδράδες” τοῦ χριστιανισμοῦ, δείχνει ὅτι ὁ ἀοίδιμος Πατριάρχης ἐγκολπώθηκε αὐτούσια τὴ Θεολογία τοῦ Α΄ Συνεδρίου τοῦ Ἀγγλικανῶν στὸ Λάμπεθ ὅπου διατυπώθηκε ἡ διαβόητη “θεολογία τῶν κλάδων”. Ὅτι δηλαδὴ πρέπει νὰ ἑνωθοῦν ὅλοι οἱ κλάδοι τοῦ χριστιανισμοῦ γιὰ νὰ ἀπαρτισθεῖ ἡ Una Sancta.

Ἐπίσης καὶ πάλιν οὔτε οἱ ἴδιοι οἱ Νεοημερολογίτες (καὶ μάλιστα πολέμιοι τῶν παλ/τῶν) δὲν ὐπερασπίζονται τὸ λεγόμενο ποὺ ὐπερασπίστηκε ὁ ἀγαπητὸς Ματθαϊκὸς σχολιαστῆς!

(βλ. http://www.egolpion.com/alwsh_oikoumenismou.print.el.aspx σελ. 2 παρ. 9).

Γραφεῖ ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνὸς:

«ΑΥΤΟ ΠΟΥ αἰφνιδιάζει εἶναι ἡ χρησιμοποιούμενη στὸ κείμενο αὐτὸ γλώσσα. Χωρὶς καμμία, καὶ στὸ ἐλάχιστο, κίνηση ἐπιστροφῆς τοῦ Προτεσταντικοῦ κόσμου στὴν ἐκκλησιαστικότητα καὶ ἐνῶ τριανταδύο χρόνια πρὶν εἶχε δογματισθεῖ τὸ παπικὸ ἀλάθητο στὴν Αʹ Βατικανὴ (1870), οἱ χριστιανικὲς αἱρέσεις τῆς Δύσεως καλοῦνται «αἱ δύο μεγάλες τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀναδενδράδες», «ἡ Δυτικὴ (δηλ. ὁ Ρωμαιοκαθολικισμὸς) καὶ ἡ τῶν Διαμαρτυρομένων ᾿Εκκλησία.

Επιχειρώντας δὲ νὰ μετριάσει (Βλάσιος Φειδᾶς) τὴν ἐντύπωση, ποὺ δημιουργεῖ τὸ ἴδιο τὸ πατριαρχικὸ κείμενο, ἀποσαφηνίζει τὸν ὅρο «ἀναδενδράδες», καὶ προσθέτει, ὅτι ἡ ᾿Εγκύκλιος «ἀναγνωρίζει μία συγκεκριμένη μορφη ἐκκλησιαστικότητας στὰ ἀπεσχισμένα ἀπὸ τὴν ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία ἐκκλησιαστικὰ σώματα τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου τῆς Δύσεως...» (Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον καὶ Οἰκουμενισμὸς Μερος Β΄ σελ. 2).

Μὲ λίγα λόγια ἡ δικαιολογία τοῦ ἀγαπητοῦ Ματθαϊκοῦ εἶναι παρόμοια μὲ τὴν δικαιολογία τοῦ φιλοοικουμενιστὴ Βλασίου Φειδᾶ!!!

«.....ὁ ὅρος ῾῾ἀναδενδρὰς᾿᾿ παρουσιάζει μεγαλύτερη σημασιολογικὴ συγγένεια πρὸς τὶς῾῾παραφυάδες᾿᾿, οἱ ὁποῖες τρέφονται ἀπὸ τη ρίζα τοῦ δένδρου, ἀλλὰ δὲν παράγουν καρπούς». (Βλασ. ᾿Ι. Φειδᾶ, Αἱ ᾿Εγκύκλιοι..., σ. 135).

Νεοημερολογιτῶν καὶ φιλοοικουμενιστῶν ἐπιχειρήματα προβάλλουν οἱ ἀγαπητοὶ Ματθαϊκοῖ; Μᾶλλον τα δικὰ τους εἶναι χειρότερα τῶν πολεμίων! λέγουν οι ἴδιοι:

«η προσεγγιση οπου ηθελε να κανει ο ιωακειμ ηταν διπλωματικης φυσεως αν εχεις μελετησει εκκλησιαστικη ιστορια και οχι δογματικης φυσεως οπως γινεται τα 60 τελευταια χριονια, τοτε υπηρξε η καλη διαθεση για διαλογο διπλωματικης προσεγγισης με μελλοντικη βλέψη σε δογματικο διαλογο. αυτο απο μονο του δεν τον καθιστα σχεδον νεοημερολογιτη όπως τον ονομαζεις... και ο ιερεμιας ο τρανος ειχε διαλογο με τους λουθηρανους ηταν προδοτης;;; και ο αγιος μαρκος πηγε και χαιρετησε τον Παπα με την προσφωνηση ''αγιε πατερ'' ηταν προδοτης;;;»

Σίγουρα καλύτερους ὑπερασπιστὲς (σαν τὸν συγκεκριμένο), δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἔχουν οἱ Νεοημερολογίτες!!!

Ἐπίσης δικαιολογοῦν ὅτι ἐπειδὴ ὁ Γερμανὸς τέλεσε τὴν χειροτονία τοῦ Ματθαίου τότε δὲν ἰσχύει τὸ ἄνωθεν λεχθέν. Ὁ Δημητριάδος Γερμανὸς ὅμως ἐπίστευεν ὅτι τὰ Πατριαρχεία καὶ αἳ Αὐτοκέφαλαι Ἐκκλησίαι αἳ ὁποῖαι διατηροῦσαν τὸ Πάτριον Ἑορτολόγιον ἤσαν ἀπασαι κανονικαὶ καὶ Ὀρθόδοξαι, ἔστω καὶ ἐὰν κοινωνοῦσαν μετὰ τῶν Νεοημερολογιτῶν, ἀναμένοντες μίαν Πανορθόδοξον Σύνοδον νὰ τοὺς καταδικάση προτοῦ κόψουν τὴν Ἐκκλησιαστικὴν Κοινωνίαν. Ὡς ἐκ τούτου ὁ Δημητριάδος Γερμανὸς ἐδημοσίευσεν τὸ 1935 τὴν ἀκόλουθον Ποιμαντορικὴν Ἐγκύκλιον εἰς τὸ ὁποῖον γράφει ὅτι ΣΤΟΧΟΣ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν τῶν Γ.Ο.Χ. ἦτο νὰ συνεργασθοῦν μετὰ τῶν Πατριαρχιῶν καὶ Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν τῶν ἀκολουθούντων τὸ Παλαιὸν Ἑορτολόγιον!

Ἡ Ἐγκύκλιος γράφει:

«...Ἐμμένοντες πιστοὶ εἰς τὰς παραδόσεις τῶν ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τῶν ὁποῖων τὰς διατάξεις σέβεται καὶ διακρατεῖ ἀπαρασαλεύτως ἡ ἡμετέρα Ἐκκλησία [τῶν Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος], θὰ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΘΑ μετὰ τῶν ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ Ἐκκλησιῶν Ἱεροσολύμων, Ἀντιοχείας, Ὄρους Σινᾶ, Ἁγ. Ὅρους, Ρωσσίας, Πολωνίας, Σερβίας καὶ λοιπῶν ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ Ἐκκλησιῶν, αἴτηνες κρατοῦσι τὸ πάτριον παλαιὸν ἑορτολόγιον, μὴ στέργοντες νὰ διατελῶμεν ὑπὸ τὰς ἀρὰς καὶ τὰ ἀναθέματα τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν, οἴτινες ἐν Οἰκουμενικαῖς καὶ Τοπικαῖς Συνόδοις ὡρισαν τὰ συμφέροντα...»

Ἐφ’ ὅσον ὁ Δημητριάδος Γερμανὸς ἐθεωρούσε τὰ Πατριαρχεία Ἱεροσολύμων, Αντιοχείας, Ρωσσίας, Σερβίας, κλπ, ὡς ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ, καὶ ὄτι στόχος τῆς «ἡμετέρας Ἐκκλησίας» (δηλαδὴ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.) ἤτο ἡ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ μετὰ τῶν Πατριαρχειῶν τοῦτον, ἡ θέσις ταύτη δὲν εἴναι ἀκριβῶς «Παλαιοημερολογιτικὸς Οἰκουμενισμὸς» κατὰ τὴν «ἐκκλησιολογίαν» και «θεολογίαν» των Ματθαϊκῶν;

Αφοῦ ὁ Δημητριάδος Γερμανὸς ἤτο ὁ ἴδιος ὄργανον τῆς «αἱρέσεως» τοῦ «Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ» κατὰ τὴν ἴδιαν ὥραν που χειροτονοῦσε τὸν Ἐπίσκοπον Βρεσθένης Ματθαῖον, κατὰ ποῖον τρόπον ἔλαβεν ὁ Ματθαῖος ἔγκυρον καὶ «καθαρώτατην» χειροτονίαν; Καὶ πῶς διαφέρει ἡ χειροτονία ταύτη ἀπὸ τὴν χειροτονίαν τῶν Ἀκακιακῶν Ἐπισκόπων τὸ 1962 ὑπὸ τοῦ παλαιοημερολογίτου Ρώσου Ἀρχιεπισκόπου Χιλῆς Λεοντίου, ἀφοῦ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Δημητριάδος Γερμανὸς κατὰ τὴν χειροτονίαν τοῦ Ματθαίου τὸ 1935 ἐπίστευεν ὅτι ἤτο ἐν πλῆρῃ κοινωνίᾳ καὶ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ μετὰ τῶν Πατριαρχείων Ἱεροσολύμων, Ἀντιοχείας, Ρωσσίας, Σερβίας, κλπ;;;

Ἰδέτε τὴν ἐν λόγῳ Ἐγκύκλιον τοῦ 1935 τοῦ Δημητριάδος Γερμανοῦ (ἀπὸ τὸ ἀρχεῖον τοῦ κ. Κοντογιάννη):

Ὅμως πῶς δικαιολογοῦν οἱ ''ὑπερασπιστὲς'' τῶν Ματθαϊκῶν τὴν ἐν λόγω Ἐγκύκλιο; Θαυμάστε:

«η εγκυκλιος με βαση την οποιαν εγιναν οι χειροτονιες του 1935 ηταν ορθοδοξοτατη και ο αγιος ματθαιος εκανε δεκτη την προταση της χειροτονιας απο τους 3 μητροπολιτες χαρη σε αυτην τηνν εγκύκλιο, αν εξεδωσε όπως λετε άλλη εγκυκλιο αργοτερα ο γερμανος τοτε μονη σας απαντατε και στο ερωτημα γιατι ο ματθαιος το 1937 απετειχίσθη απο του άλλους ''γοχ'' που δηλωναν παλαιοημερολογιτες, οποτε μας βοηθησατε να σας απαντησουμε και σας ευχαριστουμε δεοντως, η εγκύκλιος που εκανε δεκτη κληρος και λαος και με βαση αυτη εδεχθη και τους 3 μητροπολιτες πισω στην εκκλησια ειναι της 13ης μαιου του 1935, ηταν η πρωτη, οποτε η εγκυκλιος που εσεις αναφερετε ειναι κατοπινη και δικαιολογει απολυτως την σταση του αγιου ματθαιου συν τα πολλα άλλα παιχνιδια των ''γοχ'' μητροπολιτων και οδηγησαν τον αγιο ματθαιο μακρυα απο τους ψευτοποιμενες...»

Μόνο ποὺ ὁ ἀγαπητὸς ''ὑπερασπιστὴς'' λησμόνησε ὅτι ἡ ἐν λόγω Ἐγκύκλιος δὲν εἶναι καθόλου ''κατοπινή''!!! Ὁπότε καλύτερα θὰ ἦταν νὰ μελετοῦν πρὸ τῆς ἀπαντήσεώς τους!

Η ΦΩΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ''ΘΕΣΣΑΛΙΑ'' ΚΑΙ ''ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ'' ΤΟΝ ΜΑΙΟ ΤΟΥ 1935

Μᾶς λέγει ὁ Ματθαϊκὸς ''ὑπερασπιστῆς'' ὅτι ὁ πρ. Φλωρίνης ἦταν διώκτης τῶν παλ/τῶν καὶ ἀναφέρει ὄτι δεν χειροτόνησε αὐτὸς τον Βρεσθένης Ματθαίο ἀλλὰ:

Ὅμως λησμονεῖ ὅτι ὁ Δημητριάδος Γερμανὸς ἐψήφησεν ὑπὲρ τῆς ἀποδοχῆς τοῦ νέου ἡμερολογίου!!! Ἰδοὺ ἕνα ἔγγραφον περιέχων τὰς πράξεις τῆς ἐν λόγω ἀποφάσεως:

Ἂς ἀφήσουμε ὅμως τοὺς ἰδίους τοὺς Ματθαϊκοῦς να ὁμιλήσουν:

«Ὁ Δημητριάδος Γερμανός συμμετεῖχε στήν Ε’ Ἱεραρχία (24. 12. 1923), καθώς καί στήν ἐπιτροπή συντάξεως τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Κατά τήν Ε’ Ἱεραρχία (ἀλλά καί κατά τίς ἑπόμενες), συζητουμένης τῆς ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου, τοποθετήθηκε ἐπί τοῦ διαδικαστικοῦ μέρους τοῦ θέματος (πῶς ἔπρεπε νά γίνει ἡ ἀλλαγή) καί ὄχι ἐπί τοῦ οὐσιαστικοῦ (ἄν ἔπρεπε νά γίνει).

Ὁ Δημητριάδος στήν παρέμβασή του δέν συντάχθηκε μέ τήν πλευρά τῶν προβληματιζομένων Ἱεραρχῶν, ἀλλά μέ τίς θέσεις τοῦ Κορινθίας. «Δευτέρα γνώμη δέν ὑπάρχει – εἶπε - ὅτι τό Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον εἶναι ἀνώτερον τοῦ Ἱουλιανοῦ. Φρονῶ, ὅτι δέον νά ἐφαρμοσθῆ, ὡς ὁ Ἅγιος Κορινθίας εἶπεν. Πλήν, δέον νά ζητηθῆ ἡ γνώμη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί τῶν ἄλλων Πατριαρχῶν». (Βλ. γενικά Θ. Στράγκα αὐτ. τ. Β, σελ. 1196).

Μετά τήν ἀλλαγή τοῦ Ἡμερολογίου, ὁ Δημητριάδος συμμετεῖχε στήν Στ’ Ἱεραρχία (12. 5. 1924), ἀλλά δέν ἔκανε κάποια σχετική παρέμβαση, παρά τόν σάλο πού εἶχε δημιουργηθεῖ μέ τήν ἀλλαγή. Στήν ἑπομένη Ζ’ Ἱεραρχία (3. 10. 1924), ὄχι μόνον δέν ὑπεραμύνθηκε τῶν δικαιωμάτων τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, ἀλλά ὁμολογεῖ ἑαυτόν διώκτη τους! καθ’ ὅτι δήλωσε: «Μοναχοί τινές ἔγραψαν εἰς κατοίκους τῆς ἐπαρχίας μου, ὅπως μή ἀκολουθῶσι τό Νέον Ἡμερολόγιον καί παρέπεμψα τήν ὑπόθεσιν εἰς τόν κ. Εἰσαγγελέα τῶν Πρωτοδικῶν, ὅστις καί ἐπελήφθη τῶν σχετικῶν ἀνακρίσεων. Οἱ ἴδιοι μοναχοί ἐνσπείρουσιν ζηζάνια» (ἀρχιμ. Θ. Στράγκα αὐτ., τ. Β, σελ. 1333).

Κατά τήν ΙΔ’ Ἱεραρχία (31. 10. 1931), κατά τήν ὁποία συζητήθηκε τό αἵτημα τῶν Παλαιοημερολογιτῶν νά ἀφεθοῦν ἐλεύθεροι στήν ἄσκηση τῶν θρησκευτικῶν τους καθηκόντων, πάνω στό ὁποῖο τοποθετήθηκαν πολλοί Ἀρχιερεῖς (οἱ Κασσανδρείας Εἰρηναῖος, Παροναξίας Ἱερόθεος, Χαλκίδος Γρηγόριος, Θεσσαλονίκης Γεννάδιος, Μυτιλήνης Ἰάκωβος, Λαρίσης Ἀρσένιος, Σάμου Εἰρηναῖος, Μαρωνείας Ἄνθιμος καί Σπάρτης Γερμανός), ὁ Δημητριάδος Γερμανός ἐσίγησε! Ἀντίθετα εἶχε γνώμη καί λόγο στό θέμα τῆς συγχωνεύσεως ἤ μή κάποιων Μητρο-πόλεων! (ἀρχιμ. Θ. Στράγκα αὐτ. τ. Γ’, σελ. 1860 – 1861).

Ἡ πρώτη παρέμβαση τοῦ Δημητριάδος κατελέγχεται ὡς ψευδής, διότι κατά τήν Ε’ Ἱεραρχία (24. 12. 1923), ὄχι μόνο δέν διεφώνησε μέ τήν ἀλλαγή, ἀλλά ἀγνόησε τήν προβληματική Ἱεραρχῶν γιά τό θέμα τοῦ σκανδαλισμοῦ τοῦ λαοῦ (λ.χ. τῶν Κυθήρων Δωροθέου καί Χαλκίδος Γρηγορίου) καί συντάχθηκε μέ τίς θέσεις τοῦ Κορινθίας Δαμασκηνοῦ, ὅπως ἀναφέρθηκε προηγουμένως. (Βλ. ἀρχιμ. Θ. Στράγκα αὐτ. τ. Β, σελ. 1196).

Πέρα ἀπό κάθε συναισθηματική φόρτιση, ἡ μελέτη τῶν κειμένων (τῶν Πρακτικῶν καί τοῦ Κώδικα τῆς ὑπό τόν Χρυσόστομο Παπαδόπουλο Συνόδου ἀπό τό 1923 μέχρι τό 1944), καθώς καί τῆς πορείας τοῦ ἰδίου τοῦ Γερμανοῦ Μαυρομάτη πρίν καί μετά τό 1935, ἀποδεικνύει, ὅτι ἡ προσχώρησίς του στήν Γνησία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία τό 1935 εἶχε σάν βασικό αἴτιο τήν προσωπική του ἀντιπαλότητα πρός τόν Χρυσόστομο Παπαδόπουλο. Γιά τόν λόγο αὐτό δέν ἐνστερνίσθηκε ποτέ τήν Ὁμολογία - Ἐκκλησιολογία τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τελικά ἀπεβίωσε «ἐν μετανοίᾳ» πρός τήν μητέρα του Νεοημ. Ἐκκλησία, ὡς ἐν ἐνεργείᾳ Ἀρχιερεύς της».

Καὶ κλείνοντας διαβάζουμε τὸ τραγελαφικὸ:

«Αὐστηρά, λοιπόν, κρινόμενος ὁ Δημητριάδος Γερμανός εὑρίσκεται γνησίως Ὀρθόδοξος «ἐν τόπῳ καί χρόνῳ» (Μάϊος 1935) καί ἀναγνωρίζεται ὡς ὁ πρῶτος Προκαθήμενος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μετά τό 1924. Κατά τά λοιπά καί χρονικῶς μεταγενέστερα εἶναι ἕνας «πεπτωκός», γιά τόν ὁποῖο ἐπικαλούμεθα τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ». (Αντώνιος Μάρκου: ''Ο Δημητριάδος Γερμανός'' http://trueorthodoxchurcharchive.blogspot.gr/2010/11/blog-post.html)

Τὸ 1924 μέχρι τὸ 1935 ὁ Δημητριάδος Γερμανὸς ἐκαταδίκαζε εἰς ποινὰς ἀργίας, καθαιρέσεως καὶ ἐξορίας τοὺς παλαιοημερολογίτας ἱερομονάχους που ἐνεργούσαν ἐντὸς τῆς μητροπολιτικῆς του περιφερείας! Δηλαδὴ ὁ Δημητριάδος Γερμανὸς ἤτο νεοημερολογίτης με τὴν θέλησίν του καὶ τὸν ψήφον του! Χωρὶς νὰ κριθῇ ὑπὸ καμμίας Συνόδου, ἐμετανόησεν εἰς τὸν ἐαυτόν του καὶ ἀνέλαβεν τὴν ποιμαντορίαν τῶν παλαιοημερολογιτῶν τῆς Ἑλλάδος! Καὶ ὁλίγον ἀργότερον, ἀρχιερωσύνης ἐμετέβει εἰς «χειροτονίας» τεσσάρων νέων ἐπισκόπων! Καὶ τὴν πρᾶξιν ταύτην ὁνομάζουν «ἀκόλυτος» καὶ «καθαροτάτη» μετάδωσις τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς! Καὶ κατὰ τὴν ἴδιαν χαρακτηρίζουν τὴν ἀποστολικὴν διαδοχὴν τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς ὡς δῆθεν «μολυσμένη»!

Ὁ Δημητριάδος Γερμανὸς ἤτο ἕνας ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοὺς Ἐπισκόπους που ὑπέγραψαν τὴν ὑπὸ 27ης Δεκεμβρίου 1923 ἀπόφασιν τῆς μεταβολῆς τοῦ Ὀρθοδόξου Ἡμερολογίου, καὶ ἐδέχθη τὸ νέον ἡμερολόγιον διὰ 11 ὁλόκληρα ἔτη (1924‐1935).

Μὲ λίγα καὶ κατανοητά λόγια ὁ Γερμανός δεν ἦταν Ὀρθόδοξος, ἀλλὰ τὸν Μάϊο τοῦ ΄35 ποὺ ἐχειροτόνησε τὸν Βρεσθένης ἦταν, ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ τὴν χειροτονίαν πάλι δεν ἦταν ἀλλὰ ἐκοιμήθη ''πεπτωκὸς'' διὰ τὸν ὁποίο μάλιστα ἐπικαλοῦνται καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ!!! Πὼς γίνεται ὅταν χειροτονοῦν ἡ χειροθετοῦν τοὺς Ματθαϊκοῦς να εἶναι οἱ πάντες Ὀρθόδοξοι, καὶ μετὰ ἀπὸ την ἐπιτυχὴ ὀλοκλήρωση του ἐπιδιωκομένου στόχου να μὴν εἶναι, μόνον ὁ Θεὸς γνωρίζει!!!

Ἀς πάψουν νὰ μᾶς κοροϊδεύουν καὶ ὰς μετανοήσουν διὰ τὰ πολλὰ σχίσματα που ἐδημιούργησαν. Πρώτα ἀς μετανοήσουν διὰ τὸ σχίσμα του 1937. Ἔπειτα διὰ τὸ πρόσφατον σχῖσμα που ἐποίησαν τὸ 2005. Μετὰ ἀς μετανοήσουν καὶ διὰ τὸ σχὶσμα τοῦ 1995. Τέταρτον ἀς μετανοήσουν διὰ τὸ σχῖσμα τοῦ 1976, μὲ τὴν ὁποῖαν ἐνέγκασαν τὴν Σύνοδον νὰ χωρίσῃ ἀπὸ τὸν ΑΓΙΟΝ ΦΙΛΑΡΕΤΟΝ, τὸν Νέον Ὁμολογητὴν καὶ Θαυματουργὸν, τοῦ ὁποῖου τὰ ἄφθαρτα λείψανα μαρτυροῦν τὴν καλήν του Ὁμολογίαν τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ Ὀρθοπραξίας.

ΤΟ ΑΝΑΘΕΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ (ΡΩΣΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ 1983)

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ'': EIΣ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΜΕΡΟΣ ΣΥΝ ΤΟΙΣ ΑΛΛΟΙΣ, ΘΑ ΣΧΟΛΙΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΜΑΤΘΑΙΚΩΝ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΩΣ Η ''ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ'' (ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΑΤΘΑΙΚΟΥΣ ΤΙ ΤΟΥΣ ΘΕΩΡΟΥΝ ΑΡΑΓΕ??) ΚΑΙ ΥΠΑΓΟΝΤΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ Κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ ΤΖΑΝΗ. Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΜΜΕΣΩΣ ΠΛΗΝ ΣΑΦΩΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΩΝ ΥΠΟ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ! ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΚΑΤΩΘΙ ΕΙΣ ΤΟ ''ΑΣΥΝΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ ΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΩΝ''.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΑΣΥΝΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ ΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΩΝ!

Ἡ ἐκκλησία τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς καί οἱ Ματθαιϊκοί ἀδελφοί μας

Ἡ ἐκκλησία τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς καί οἱ Ματθαιϊκοί ἀδελφοί μας (2o ΜΕΡΟΣ)

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

ΑΣΥΝΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ ΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΩΝ! (2o MEΡΟΣ)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου