ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΚΑΒΟΥΡΙΔΗΣ ''Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ'' (ΜΕΡΟΣ 2ο)

Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ (2)

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης παρακολούθησε λειτουργία Μονοφυσιτών στην ανατολική Τουρκία, στο νησί Ακνταμάρ.

Σχόλιο ΑΚΤΙΝΩΝ : Παραθέτουμε το δημοσίευμα για την  παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου σε λειτουργία Μονοφυσιτών για να γίνει κατανοητό πόσο μεγάλη σύγχυση μπορεί να προέλθει από τέτοιες ενέργειες. Το δημοσίευμα μιλά για «ελληνική, αρμενική και ασσυριακή ορθόδοξη εκκλησία» και για «ορθόδοξες κοινότητες». Τελικά οι μονοφυσίτες έπαψαν να είναι αιρετικοί για τον Οικουμενικό Πατριάρχη;

Έλληνες, Ασσύριοι και Αρμένιοι σε κοινή λειτουργία (φωτο)

Παρουσία και του Οικουμενικού Πατριάρχη στην ανατολική Τουρκία, στο νησί Ακνταμάρ της λίμνης Βαν. 

Την Κυριακή η αρμενική ορθόδοξη εκκλησία του Σταυρού στο νησί Ακνταμάρ της λίμνης Βαν γέμισε και πάλι από πιστούς που ήρθαν να προσευχηθούν από κάθε γωνιά της Τουρκίας αλλά και από το εξωτερικό. 

Φέτος όμως, σε αντίθεση με τις προηγούμενες χρονιές, η κυριακάτικη λειτουργία κατόρθωσε κάτι μοναδικό: για πρώτη φορά βρέθηκαν μαζί οι πνευματικοί ποιμένες από την ελληνική, την αρμενική και την ασσυριακή ορθόδοξη εκκλησία. Παρόντες ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο Πατριαρχικός Επίτροπος της Ασσυριακής Ορθόδοξης Εκκλησίας Γιουσούφ Τσετίν και ο Μητροπολίτης της Αρμενικής Εκκλησίας της Ανατολικής Ακτής των ΗΠΑ Χαζάκ Μπαρσαμιάν. 

Ο Πατριάρχης των Αρμενίων της Κωνσταντινούπολης Αράμ Ατεσιάν, που χοροστάτησε στη λειτουργία, μιλώντας στο τέλος ανέφερε ότι πρόκειται για μια ιστορική ημέρα για την αρμενική ορθόδοξη κοινότητα. «Είναι η πρώτη φορά από τον 10ο αιώνα, οπότε και ιδρύθηκε η εκκλησία του Σταυρού, που ελληνορθόδοξος Πατριάρχης βρέθηκε στο Ακνταμάρ», ανέφερε χαρακτηριστικά, και συμπλήρωσε: «η παρουσία όλων εδώ δείχνει ότι οι ορθόδοξες κοινότητες δεν έχουν καμία σύγκρουση μεταξύ τους». 

Το 2010 ήταν η πρώτη χρονιά, έπειτα από 95 χρόνια, που η τουρκική κυβέρνηση επέτρεψε στους Αρμενίους να λειτουργήσουν τη συγκεκριμένη, αναστηλωμένη πλέον, εκκλησία. Ωστόσο, μόλις τη δεύτερη χρονιά τους επετράπη να φτιάξουν και σταυρό. «Από την ιστορία ξέρουμε ότι Τούρκοι, Κούρδοι, Αρμένιοι και άλλες εθνικές κοινότητες ζούσαν μαζί στην περιοχή, ειρηνικά», δήλωσε ο εφημέριος της Αρμενικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Τουρκίας. 

Δείτε εδώ το ρεπορτάζ του δικτύου Haberturk με πλάνα από τη λειτουργία. 

Τμήμα σύνταξης pontos-news.gr με πληροφορίες-φωτογραφίες από Πρακτορείο Ανατολή,Daily Sabah, Hürriyet 

O ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΕΝΙΣΤΑΜΕΝΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

«l'église c'est moi»

Του Σεβ. Μητροπολίτου Σύρου κ. Δωροθέου

 Στη συνείδηση των δημοκρατικά σκεπτόμενων πολιτών όλου του κόσμου, η περίφημη φράση του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου ΙΔ' "Το κράτος, είμαι εγώ" (L'État, c'est moi), αντηχεί ως κορύφωση μιας αυταρχικής, δεσποτικής και ολοκληρωτικής αντίληψης για την άσκηση της εξουσίας, μιας αντίληψης, που μόνο δεινά επισώρρευσε στην πλάτη των λαών και έχει αμετάκλητα καταδικαστεί και πλήρως απορριφθεί.

Από την άλλη, προδίδει και μία ακραία έξαρση εγωιστικής αυτοπεποίθησης, αληθινά εωσφορικής και ριζικά αντιχριστιανικής, κατά το Κυριακό λόγιο “Εί τις θέλει πρώτος είναι, έσται πάντων έσχατος και πάντων διάκονος” [Μαρκ. Θ'35] .

Αν, όμως, η διεκδίκηση, η απόκτηση και η νομή της εξουσίας κρίνεται ότι δεν συνάδει με το πρότυπο του αληθινού Χριστιανού, ο οποίος θελει, και πρέπει να θέλει, να εξουσιάζει μόνο τα πάθη του και τον κακό του εαυτό, πώς θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί η νοοτροπία και πρακτική ενίων Χριστιανών, Κληρικών και Λαϊκών, οι οποίοι με λόγια και με έργα παρουσιάζονται κατώτεροι από τον αλήστου μνήμης Λουδοβίκο ΙΔ' , διακηρύσσοντας ότι “l'église c'est moi”, η Εκκλησία είμαι εγώ;

Ειδικά τα τελευταία χρόνια, παρατηρούνται και εντοπίζονται ομαδικές ή ατομικές εκδηλώσεις, οι οποίες, με το πρόσχημα της κινδυνευούσης από υπαρκτούς ή και ανύπαρκτους κινδύνους και εχθρούς Ορθόδοξης πίστης, αναιρούν αυτό τούτο το Συνοδικό πολίτευμα της Εκκλησίας, το οποίο θεόπνευστοι Οικουμενικές Σύνοδοι και Θεοφόροι Πατέρες θέσπισαν, και οικειοπούνται ρόλο, έργο και λόγο υπερ-Εκκλησίας και υπέρ-Συνόδου!

Βλέπουν παντού εχθρούς της Ορθοδοξίας, και, αν δεν τους βρουν, κινούν γη και ουρανό για να τους ανακαλύψουν, ενίοτε δε και να τους κατασκευάσουν...

Διυλίζουν λόγια και κινήσεις, παρερμηνεύουν λέξεις και φράσεις, επιστρατεύουν και επικαλούνται κατά το δοκούν Κανόνες και Πατερικές απόψεις, και μόλις βρουν την ευκαιρία, ή μάλλον τον “προδότη” της πίστεως και της Ορθοδοξίας, ξιφουλκούν με πύρινα λόγια και άρθρα εναντίον του και, όπως οι καλόγηροι του Μεσαίωνα “βάπτιζαν” το κοτόπουλο και το μεταποιούσαν σε λάχανο, μετονομάζουν το ολέθριο Σχίσμα, την ευθύνη για το οποίο ούτε το αίμα του μαρτυρίου δεν μπορεί να εξαλείψει, κατά τον ιερό Χρυσόστομο, με την εύηχη λέξη “αποτείχιση”!

Καθώς, όμως, βαυκαλίζονται ότι αγωνίζονται για την Ορθοδοξία, δεν αντιλαμβάνονται ότι αποτειχιζόμενοι από τον Κανονικό τους Επίσκοπο, τον οποίο δικάζουν και καταδικάζουν αυτοί μόνοι, περικλείονται στα τείχη του εγωισμού, τη βασική αιτία κάθε αίρεσης, όπως υπογραμμίζει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος γράφοντας πως «εάν είναι αδύνατο να προέλθει φλόγα από το χιόνι, πιο αδύνατο είναι να υπάρχει ταπείνωση στους αιρετικούς».

Γιατί, βέβαια, δεν συνιστά ταπείνωση η πεποίθηση και η διακήρυξη ότι αυτοί μόνοι είναι οι γνήσιοι Ορθόδοξοι και όλοι οι άλλοι προδότες, ούτε δηλώνει Ορθόδοξο φρόνημα η αυθαίρετη κρίση και κατάκριση “αλλοτρίων οικετών” και μάλιστα Επισκόπων, οι οποίοι διατηρούν ακέραιη την αγιαστική δύναμη της Θείας Χάριτος...

Ούτε, φυσικά, συνιστά ταπείνωση η αυτοπροβολή τους ως “ομολογητές της πίστεως” και η εκ του ασφαλούς ηρωοποίησή τους από τους ομόφρονές τους, μέσω του διαδικτύου!

Μια ηρωοποίηση που ενέχει έντονο αντιεπισκοπικό χαρακτήρα και συνοδεύεται από παντελή απουσία αγάπης και αυτογνωσίας.

Όποιος απροκατάληπτος διαβάσει κείμενά τους, θα διαπιστώσει με πόση εμπάθεια, με πόσο μίσος στρέφονται καθ` όσων, κατά την αλάθητη άποψή τους, προδίδουν την Ορθοδοξία, ιδιαιτέρως δε αν αυτοί είναι Επίσκοποι, και καθ` όσων ευρίσκονται εκτός της Ορθοδοξίας, ένα μίσος και μια εμπάθεια, που απάδουν σε γνήσιο Χριστιανό, και μάλιστα Ορθόδοξο...

Συνέπειες και αυτά του υπέρμετρου εγωισμού και της τάσεως αυτοπροβολής, που τους διακρίνει, και, έτσι, χωρίς να το συνειδητοποιούν, οδηγούνται εκτός Εκκλησίας, εκεί όπου ουδεμία υπάρχει σωτηρία, ει μη μόνον αίρεση και θεομίσητο σχίσμα, τοποθετώντας τον εαυτό τους πάνω από την Εκκλησία, ή και ταυτίζοντάς τον-βαβαί της βλασφημίας-μ` Αυτήν!

Διότι, δεν είναι, ούτε μπορούν να λέγονται, Ορθόδοξοι όσοι διεκδικούν για τον εαυτό τους το Παπικό αλάθητο και διέπονται από την προτεσταντική αντίληψη ότι ο κάθε ένας φωτίζεται απευθείας από το Άγιο Πνεύμα!

Αναφέρεται για τον Άγιο Ιερομάρτυρα Επίσκοπο Τύρου Δωρόθεο ότι όταν ξέσπασε ο φονικός διωγμός κατά της Εκκλησίας στα χρόνια του Διοκλητιανου, το ποίμνιό του, προκειμένου να χάσει τον πολύτιμο ποιμένα του, με θερμές παρακλήσεις κατάφερε και τον έπεισε να απομακρυνθεί από τον τόπο των διωγμών.

Αποχώρησε στη Δυσσό, πόλη της Θράκης, και εκεί ασκήτευε μέχρι να περάσει ο άγριος αυτός διωγμός. Όταν πέρασε η θύελλα του διωγμού, επανήλθε στο ποίμνιό του και με όλη την πατρική στοργή που τον διέκρινε, στήριζε στην πίστη τους αδυνάτους και πρωτοστατούσε στη βοήθεια των χηρών, ορφανών, ασθενών, και γενικά, των θλιβομένων.

Είναι βεβαιο ότι εάν ζούσαν τότε οι σημερινοί “απολογητές” και “πρόμαχοι” της Ορθοδοξίας, θα κατηγορούσαν και αυτόν ως δειλό και ως προδότη της πίστεως, και με περηφάνεια περισσή θα “διέκοπταν το μνημόσυνό του”... “ίνα μη μιανθώσι, αλλ` ίνα φάγωσι το Πάσχα”....

ΠΗΓΗ http://www.romfea.gr/arthra-apopseis/26494-l-eglise-c-est-moi/ 

ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ''

8 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ (Π.Η) ΕΤΕΛΕΣΘΗ Η ΝΕΚΡΩΣΙΜΟΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Ἀπό τῆς ἐπανόδου ἐκ τῆς ἐξορίας τοῦ ὁ ἀείμνηστος Χρυσόστομος ἐπανήρχισε τό προσφιλές αὐτῶ ἔργον τῆς διαποιμάνσεως τοῦ κλήρου καί λαοῦ τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων, παρ' ὄλας τάς προβαλλομένας ἀντιδράσεις ἐκ μέρους τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας ὁ Προκαθήμενος ἀπό Ἰωαννίνων κ. Σπυρίδων Βλάχος, διά μέσου του ἀνωτέρου ὑπαλλήλου τοῦ ὑπουργείου Παιδείας καί Θρησκευμάτων κ. Ἰωάννου Πούλου, ἐκάλεσε τοῦτον εἰς τήν ἐν τῷ Ψυχικῶ οἰκίαν του καί διά σχήματος ὑποκρινομένης φιλίας εἶπε πρός αὐτόν∙ «Ἄκουσε Χρυσοστομε∙ Σύ ἔχεις μίαν πολύ καλήν "θέσιν" εἰς τήν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας, μή θέλης ἑπομένως νά ἀμαυρώσης τό παρελθόν σου ἐπιμένων εἰς τό Παλαιόν Ἡμερολόγιον. Βλέπεις ὅτι σέ ἐγκατέλειψαν οἱ συνεργᾶται σου καί διέρρευσαν διαλυθέντες οἱ ὀπαδοί τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου. Ἐπανελθε λοιπόν εἰς τούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία μεταξύ των ἄλλων θά σοῦ δώση καί τάς καθυστερουμένας ἀποδοχᾶς ἐκ τῶν συντάξεών σου ἀνερχομένας εἰς πολλᾶς χιλιάδας λιρῶν».

        Αὐτά καί πλείονα ὅμοια τούτων εἶπεν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σπυρίδων, νομίζων ὅτι δι' αὐτῶν θέλει ἐκφοβίσει ἡ δελεάσει καί κλονίσει τόν ἀκλόνητον βράχον διακόψαντα τοῦτον ἀποτόμως καί εἰπόντα πρός αὐτόν:

       «Μακαριώτατε∙ Φρόντισε νά ἑνώσης τήν Ἐκκλησίαν ἐπαναφέρων εἰς αὐτήν τό πατροπαράδοτον Ἑορτολόγιον, ἵνα ἡσυχάσουν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Περί συντάξεων καί χρημάτων δέν ἐνδιαφέρομαι, οὐδέ χάριν τούτων ἀποφασίζω νά παραβιάσω τήν συνείδησίν μου, τώρα μάλιστα εἰς τάς δυσμᾶς τοῦ βίου μου. Εἶναι ψευδέστατον ὅτι διελύθησαν ἡ διαλύονται οἱ Παλαιοημερολογίται, τῶν ὁποίων μάλιστα χαλυβδοῦται τό θρησκευτικόν αἴσθημα. Ἀλλά καί ἄν, καθ' ὑπόθεσιν, ὅλοι οἱ Παλαιοημερολογίται διαρρεύσουν πρός τό νέον ἡμερολόγιον, ὡς ἰσχυρίζεσθε, καί μείνη εἰς καί μόνον Παλαιοημερολογίτης, αὐτός θά εἶμαι ἐγώ».

        Κατάπληκτος ἐπί τῷ ἀκούσματι τῶν λόγων τούτων ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σπυρίδων, ἀντί ἄλλης ἀπαντήσεως εἶπε πρός τόν ἀείμνηστον Χρυσοστομον∙ «Ὁ Θεός νά Σέ ἐλεήση». Πλήν ἤκουσεν εἰς ἀπάντησιν ἐκ τοῦ ἁγίου ἐκείνου στόματος∙ «Ἀμήν. Νά ἐλεήση καί ἐμέ καί σας, Μακαριώτατε, καί νά σᾶς φωτίση νά ἐνώσητε τήν Ἐκκλησίαν, τῆς ὁποίας εἶναι ἀρκετά τα βέλη τά ὁποῖα δέχεται ἐκ τῶν ἔξωθεν ποικιλωνύμων ἐμφανῶν καί ἀφανῶν ἐχθρῶν της. Μή θέλητε λοιπόν καί σεῖς ἴνα πληγώνητε τά σπλάγχνα αὐτῆς ἐκ τῶν ἔνδον διά τῆς διαιρέσεως. Νέα ἐξορία μου δέν μέ φοβίζει∙ διότι ἐσυνήθισα τάς ἐξορίας, δέν ἔλυσα ἄλλωστε ἀκόμη καί τάς ὀλίγας ἀποσκευάς μου ἐπανελθῶν ἐκ τῆς προσφάτου ἐξορίας».

         Αὐτή ἦτο ἡ ἀπάντησις, ἀλλά καί ἡ τελευταία συνάντησις τοῦ ἀειμνήστου Χρυσοστόμου μετά τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος ἐξακολουθοῦντος τήν ἰδίαν τακτικήν καί τάς ἰδίας πιέσεις κατά τοῦ ἀειμνήστου καί γενικῶς ὅλων των Παλαιοημερολογιτῶν Κληρικῶν καί λαϊκῶν, ἀλλά ἐξ ἀντιθέτου καί ὁ μακάριος Ἡγέτης τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Κυρός Χρυσόστομος ἐξηκολούθησε τήν ἰδίαν τακτικήν μετά τοῦ αὐτοῦ θάρρους καί τῆς αὐτῆς αὐταπαρνήσεως μέχρι τῆς μακαρίας τελευτῆς καί μεταθέσεώς του εἰς τάς αἰωνίους Μονάς, λαβούσης χῶραν τήν 6ην πρός 7ην Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 1955, τῆς κηδείας τοῦ γενομένης τήν 8ην Σεπτεμβρίου ἡμέραν Τετάρτην ἐκ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Κυψέλης ἔνθα ἐψάλη ἡ νεκρώσιμος Ἀκολουθία. Ἡ σορός ἀκολουθουμένη ὑπό πομπῆς 300 καί πλέον ταξί αὐτοκινήτων, μετεφέρθη καί ἐτάφη εἰς τήν παρά τήν Πάρνηθα Ἱεράν Μονήν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου∙ το δέ μακάριον πνεῦμά του ἐποπτεύει οὐρανόθεν τους συνεχίζοντας τό ἔργον αὐτοῦ.

Αἰωνία αὐτοῦ ἡ μνήμη!