Ὅπως γνωρίζετε, διάφοροι κληρικοὶ ἐκ τῆς Ἐπίσημης Ἐκκλησίας κατὰ καιροὺς ἔχουν γράψει ἡ γράφουν κατὰ τῶν παλαιοημερολογιτῶν.
Παλαιότερα ὁ γνωστὸς ἀντιζηλωτὴς καὶ κατὰ τὰ ἄλλα ἀξιόλογος εἰς τὸ
ἦθος κληρικὸς π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ἐνῶ στιγμάτιζε μερικῶς τὰ
οἰκουμενιστικὰ ἔκτροπα συνέχιζε νὰ κοινωνάει μὲ αὐτοὺς ποὺ ὁ ἴδιος κατέκρινε
πολεμώντας ὅσους ἀπεμακρύνονταν ἀπὸ αὐτούς, τοὺς Οἰκουμενιστὲς, θεωρώντας ὅτι
βγαίνουν ἐκτὸς Ἐκκλησίας!
Ὁ σύγχρονος ἀντιζηλωτὴς π. Βασίλειος Παπαδάκης, εἰς τὴν ἡμερίδα τῆς
Μητροπόλεως Πειραιῶς ἀφοῦ διέστρεψε τοὺς ἅγιους πατέρες, μᾶς εἶπε ὅτι σήμερα
δὲν ὑπάρχει καμία αἵρεση!
Ὁ γνωστὸς π. Ἰωήλ Γιαννακόπουλος ἀφοῦ ἐπολέμησε καὶ αὐτὸς μὲ τὴν σειρὰ
τοῦ τοὺς ζηλωτὲς δεν δίστασε νὰ εἶναι ὑπέρμαχος τῶν διαχριστιανικῶν «διαλόγων»!
Ὅταν τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1965 ὁ π. Ἰωὴλ βραβεύτηκε ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν
γιὰ τὸ ἔργο τῆς ἑρμηνείας καὶ σχολιασμοῦ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὁ Οἰκουμενικὸς
Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἀποστέλλει πρὸς αὐτὸν στὶς 23-2-1966 συγχαρητήρια
ἐπιστολὴ γράφοντας μεταξὺ ἄλλων :
«…Και επί πάσιν ησθανόμεθα υμάς ως πολύτιμον συνεργάτην εις την από ετών
προσπάθειαν προσεγγίσεως των αδελφών Εκκλησιών. Διο και καθιστώμεν την ημετέραν
αγαπητή Οσιολογιότητα επί ταύτη τη ευκαιρία μέτοχον και της καταπεμφθείσης παρά
Θεού χαράς και ευλογίας τη 7η Δεκεμβρίου λήξαντος έτους 1965, κατά την οποίαν
εν ιδιαιτέροις επισήμοις και ταυτοσήμοις εν τω καθ’ ημάς Π. Πατριαρχικώ Ναώ του
Αγίου Γεωργίου εν Φαναρίω και εν τω Ι. Ναώ του Αγίου Αποστόλου Πέτρου εν Ρώμη
Ιεροτελεστίαις ήρθη από της μνήμης και του μέσου της Εκκλησίας και εις λήθη
παρεδόθη το θλιβερόν εκείνο γεγονός του 1054 και νέα περίοδος ενεγκαινιάσθη εις
τας σχέσεις Ανατολής και Δύσεως, υπό την θέρμην και τον φωτισμόν της επελθούσης
αγάπης του Χριστού. Νυν πρόκειται ενώπιον ημών επί το πλέον ο Θεολογικός μετά
της Αγγλικανικής Εκκλησίας, της Παλαιοκαθολικής και των Ανατολικών Εκκλησιών,
ήτοι Αρμενικής, Κοπτικής, Αιθιοπικής, Ασσυριανής και του Μαλαμπάρ των Ινδιών
Διάλογος, εις τον οποίον κατερχόμεθα Πανορθοδόξως. Και τώρα πάντες, Εκκλησία,
Ιερός Κλήρος και ευσεβής Λαός ημών ας εργασθώμεν ομού, όπως επαναφέρωμεν τον
Κύριον και Σωτήρα ημών Ιησούν Χριστόν εν μέσω ημών, οπόθεν απουσιάζει και εξ
αιτίας αυτής της τρομεράς συμφοράς το μίσος κυριαρχεί μεταξύ των πλασμάτων του
Θεού.
Και επί τούτοις βέβαιοι, ότι και εν τοις εφεξής θα έχωμεν υμάς
συνεργάτην προσφιλή και εκάστοτε θα μανθάνωμεν εξ υμών απονέμομεν υμίν και τοις
αγαπητοίς οικείοις υμών την Πατριαρχικήν υμών ευχήν …».
Ὁ πατὴρ Ἰωὴλ ἀπαντᾶ στὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα ὡς ἑξῆς :
« Εν Καλάμαις τη 7η Ιουνίου 1966
Παναγιώτατε,
Υποβάλλω τα σέβη μου και εξαιτούμαι τας ευχάς και ευλογίας Σας.
Έλαβον την υμετέραν ευχαριστήριον και συγχαρητήριον και πλήρη
ευλογιών επιστολήν επί τη βραβεύσει της ερμηνείας μου της Παλ. Διαθήκης υπό της
Ακαδημίας Αθηνών και ευχαριστώ θερμώς την αυθόρμητον ταύτην χαράν Σας.
Και εγώ, Παναγιώτατε, παρακολουθώ μετά θερμού ενδιαφέροντος τα
μεγάλα βήματα της αγάπης Σας προς τας άλλας Εκκλησίας Ανατολής και Δύσεως και
ευλογώ τον Κύριον.
Είναι γεγονός, ότι η ένωσις των Εκκλησιών δια την οποίαν πάντοτε
ευχόμεθα εις τα Ειρηνικά της λειτουργίας και υπέρ ης και ο ίδιος ο Κύριος
προσευχήθη εις την Αρχιερατικήν του προσευχήν ( Ιωάν. 17,11) την προτεραίαν του
θανάτου του, λόγω των δογματικών μας διαφορών είναι πολύ μακράν. Εν
τούτοις η αγάπη μας μετά των άλλων Εκκλησιών πρέπει δια λόγους σκοπιμότητος και
ουσίας να καλλιεργείται μέσω διαλόγων και συναντήσεων εντατικώς.
Είναι κρίμα και στίγμα δια τον Χριστιανισμόν να μην δύνανται οι
Αρχηγοί των διαφόρων Εκκλησιών να συναντώνται και να συζητούν, καθ’ ην στιγμήν
Αρχηγοί Κρατών, οίτινες διίστανται οξύτατα μεταξύ των, να μπορούν να
παρακάθηνται εις κοινάς τραπέζας προς επίλυσιν των Διαφορών των. Ο
κόσμος δεν θα σκανδαλισθή αν μάθη ότι έχομεν και ημείς ωρισμένας διαφοράς
αντιλήψεων μεταξύ μας. Θα σκανδαλισθή, εάν δεν έχωμεν μεταξύ μας την αγάπην,
ώστε να συναντώμεθα και να συνομιλώμεν. Η ανάγκη λοιπόν των Διαλόγων
μεταξύ των Εκκλησιών υποκρύπτει ύψιστην σκοπιμότητα : Ευπροσωπούμεν ενώπιον των
άλλων ανθρώπων, οι οποίοι δεν διάκεινται ευμενώς προς τον Χριστιανισμόν .
Εκτός όμως της εξωτερικής ταύτης σκοπιμότητος των Διαλόγων
υπάρχει και ουσία δι’ ημάς τους ιδίους, όταν δια των Διαλόγων αυτών
καλλιεργείται μεταξύ μας η αγάπη, η εξής : Γνωρίζομεν, ότι όταν ο Κύριος
εσταυρώθη οι μαθηταί και Απόστολοι του έχασαν την πίστιν των προς Αυτόν.
Έμεινεν όμως η αγάπη των προς τον Διδάσκαλον των και μεταξύ των, διότι ήσαν
συγκεντρωμένοι εις τον αυτόν χώρον. Ο Κύριος αμείβων την αγάπην, την οποίαν
είχον μεταξύ των, τους έδωσε και την πίστιν εμφανισθείς προς αυτούς.
Διατί λοιπόν να αποκλείσωμεν νέαν ανάστασιν και εμφάνισιν του
Κυρίου εις ημάς που έχομεν χάσει μεταξύ μας την πίστιν, όταν μας ενώσει η Αγάπη
του Ιησού και συναντώμεθα εις κοινούς χώρους ;
Εύχομαι εις τον Πανάγαθον Κύριον να στεφανώση τας προσπαθείας Σας ταύτας
υπό επιτυχίαν προς δόξαν του Αγίου Ονόματός Του.
Ευπειθέστατον της υμετέρας Παναγιότητος τέκνον
Αρχ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος»
Σημειῶστε ὅτι μετὰ ἀπὸ
6 μήνες συνέγραψε τὸ ἀντιζηλωτικὸ ἔργο τοῦ ''Παλαιὸ καὶ Νέο ἡμερολόγιο''!
ΠΗΓΗ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑΣ ΤΟΥ Π. ΙΩΗΛ : I. Π. ΜΠΟΥΓΑΣ, ΘΕΟΛΟΓΟΣ, ΔΙΔΑΚΤΟΡΑΣ ΝΕΩΤΕΡΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ'' AMEN. GR.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου