Ἄρση ἀκοινωνησίας καί ὄχι ἀναθεμάτων ἔγινε τό 1965! (3ο ΜEΡΟΣ)

2 – Ἀποστασία.

Τόν Δεκέμβριο τοῦ 1965 ἔγινε ἡ ἄρση τῶν ἀναθεμάτων μεταξύ Ρώμης καί Κωνσταντινουπόλεως. Δηλαδή ὁμολογεῖ καί δηλώνει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, ὅτι γιά 1.000 περίπου χρόνια ἡ Ὀρθοδοξία ἦταν πλανεμένη στό θέμα τοῦ Πάπα καί τῶν αἱρέσεών του καί τώρα ἦρθαν αὐτοί νά τήν βάλουν στό σωστό δρόμο. Δέ σταμάτησαν ὅμως ἐκεῖ. Ἡ ἴδια τακτική γενικεύτηκε ὡς τρόπος στούς κόλπους τῆς Νεοημερολογίτικης Ἐκκλησίας πρός ὅλες τίς αἱρέσεις, δηλώνοντας ξεκάθαρα, δηλαδή, καί ὁμολογῶντας, ὅτι ὅλες οἱ Οἰκουμενικές, Πανορθόδοξες καί τοπικές σύνοδοι, πού ἀναθεμάτισαν τούς αἱρετικούς, ἦταν πλανεμένες καί ληστρικές καί μᾶς ἀπέκοψαν ἀπό τούς ἄλλους Χριστιανούς ἀδελφούς μας (Ἀρειανούς, Νεστοριανούς, Μονοφυσίτες, Εἰκονομάχους, Παπικούς, Προτεστάντες, καί ἄλλους ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός), καί τώρα ἦρθε ἡ ὥρα νά ἑνωθοῦμε καί νά ἀγαπηθοῦμε στό ὄνομα τοῦ ἑνός Θεοῦ, πού δέν εἶναι κατ' ἀνάγκην Τριαδικός, ἀφοῦ δέν πρεσβεύουν τό ἴδιο καί ἄλλοι ἀδελφοί μας, καί πού ἡ μητέρα τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι Ἀειπάρθενος, ἀφοῦ οἱ ἄλλοι πιστεύουν, ὅτι μετά τό Χριστό ἦρθε σέ σαρκική μείξη κι ἔκανε ἀκόμα 6-7 παδιά, καί πού δέν ὑπάρχουν μυστήρια, οὔτε ἅγιοι, ἀφοῦ ἄλλοι «ἀδελφοί» μας αὐτά δέν τά παραδέχονται. Ἐπίσης, δηλώνει καί ὁμολογεῖ, ὅτι οἱ μεγάλοι Πατέρες καί Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας ἦταν πλανεμένοι, ἀφοῦ αὐτοί πρωτοστάτησαν στίς ἀποφάσεις γιά τόν ἀναθεματισμό καί τήν ἀποκοπή τῶν αἱρέσεων. Δηλαδή ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὁ Ἅγιος Νικόλαος, ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, οἱ Καππαδόκες πατέρες, ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, ὁ Μέγας Φώτιος, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καί τόσοι ἄλλοι, δέν ἦταν παρά ἐμπαθεῖς ἄνθρωποι, πού ἔτρεφαν τάχα μίσος γιά τούς συνανθρώπους τους καί μέ σοφιστικά ἐπιχειρήματα, κατάφερναν νά ἐξουδετερώνουν τούς ἀντιπάλους τους καί νά πείθουν τό λαό! Ἀλλά ἐδῶ ὑπάρχει ἕνα ἄτοπο. Ἀφοῦ ὅλοι αὐτοί, Πατέρες καί Σύνοδοι, ἔκαναν τέτοιο κακό, γιατί τούς

τιμοῦν ἀκόμα;

Τί λέει, ὅμως, ἡ Ἐκκλησία μας γιά τήν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων; Ἄς σταχυολογήσουμε μερικές θέσεις τῶν Πατέρων καί τῶν Συνόδων, γιά νά πάρουν μία ἰδέα, ὅσοι δέ γνωρίζουν:

«Ἐχθρούς γάρ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας, μεγάλῃ καί πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο»

«Οἵτινες τήν ὑγιῆ πίστιν προσποιοῦνται ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δέ τοῖς ἐτερόφροσι, τούς τοιούτους, εἰ μετά παραγγελίαν μή ἀποστῶσι, μή μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλά μηδέ ἀδελφούς ὀνομάζειν» (Μέγας Βασίλειος, PG 160, σ. 101)

«Οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τῆς ἀληθείας εἰσί καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες, οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί» (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς).

 «Μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου του ἀναφέρειν τόν αἱρετικόν, ἀκόμη καί ὅταν ὁ ἀναφέρων εἶναι ὀρθόδοξος" (Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης).

«Ὁ αἱρετικόν δεχόμενος, τοῖς αὐτοῦ ἐγκλήμασιν ὑπόκειται» (Οἱ ἐπί Βέκκου μαρτυρήσαντες Ἁγιορεῖται Πατέρες). 11

«Πᾶς ὁ λέγων, φησί, παρά τά διατεταγμένα, κἄν ἀξιόπιστος ᾖ, κἄν νηστεύῃ, κἄν παρθενεύῃ, κἄν σημεῖα ποιῇ, κἄν προφητεύῃ, λύκος σοί φαινέσθω ἐν προβάτου δορᾷ προβάτων φθοράν κατεργαζόμενος» (Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος, PG 160, σ. 101)

«Ὁ μή λέγων τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα, ἀνάθεμα ἔστω» (Συνοδικόν της Ὀρθοδοξίας καί Τῶν Ἱερῶν Συνόδων νέα δαψιλεστάτη Συλλογή, σελ. 126 (632) τόμος δεύτερος, (Μέρος Β΄), ἀπό ἔτους Χριστοῦ 449 ἄχρι ἔτους 1643, ἔκδοσις Καλύβης Τιμίου Προδρόμου, Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Ἄννης, Ἅγιον Ὄρος, (Θεσσαλονίκη 1986).

Καί παλαιότερα ἡ Σύνοδος τῆς Καρθαγένης: «Αὐτός πού ἀναγνωρίζει βάπτισμα στούς αἱρετικούς χάνει τό βάπτισμά του» (Mansi 1, 980).

Ἄν κανείς ἀνοίξει τά Πρακτικά τῶν Οἰκουμενικῶν καί ἄλλων Ὀρθοδόξων Συνόδων ἤ τά κείμενα τῶν Πατέρων θά πάθει ἕνα ψιλοσόκ. Θά διαπιστώσει ἰδίοις ὄμμασι, ὅτι ὅσα ξέρει ἤ ὅσα τοῦ ἔχουνε πεῖ περί Ὀρθοδοξίας, αἱρέσεων, κλπ. ἀπέχουν παρασάγγας ἀπό τήν ἀλήθεια.

Ὅσα βλέπουμε σήμερα δέν εἶναι ἡ ἀσθένεια, ἀλλά τά συμπτώματα τοῦ θανάτου. Αὐτό πού  πολλοί ἐπιμένουν νά θεωροῦν "Ἐκκλησία" δέν εἶναι παρά καθαρή Οὐνία, κι ἄς διαμαρτύρονται γιά τήν προδοτική στάση τῶν ταγῶν της. Οἱ διαμαρτυρίες ἀπό τίς κερκίδες εἶναι περιττή πολυτέλεια, χαρτοπόλεμος μέ εἰκονικά πυρά. Ἡ ἐντολή τῶν ἁγίων Πατέρων πρός τούς ὀρθοδόξους, στοιχίζει, ἀλλά εἶναι περισσότερο ἀπό σαφής: «Μακάριος ὁ ἀποσχισθείς συναγωγῆς πονηρευομένων» (Migne PG 59, 549).

3 - Κοινωνία μέ τήν αἵρεση – Οἰκουμενισμός

α. Συμπροσευχές - συλλείτουργα - Κοινό ποτήριο. Ὅλα αὐτά ἕνα σκοπό εἶχαν καί τώρα βλέπουμε τά ἀποτελέσματά τους. Τήν ἔνωση (ψευδένωση) τῶν Ἐκκλησιῶν καί τό κοινό ποτήριο (μέ τούς Παπικούς, διότι οἱ Προτεστάντες δέν ἔχουν κἄν ποτήριο). Νά κοινωνοῦν, δηλαδή, ὅλοι οἱ χριστιανοί ἀπό τό ἴδιο ποτήριο, ἀσχέτως τοῦ τί πιστεύουν.

Ἡ Ἑλλάδα ἀποδείχθηκε ὁ πιό δύσκολος τόπος νά διαφθαρεῖ ὡς πρός τήν πίστη γι' αὐτό καί οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους δούλεψαν καί δουλεύουν μεθοδικά παραπάνω ἀπό ἕναν αἰῶνα τώρα. Ξεκινήσανε μέ τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου. Συνέχισαν μέ συμπροσευχές, ὑπό τήν ἔννοια, ὅτι ἕνας εἶναι ὁ Θεός καί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι παιδιά του.

Δέν εἶναι, ὅμως, ἔτσι. Διότι δέν εἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι παιδιά του, παρά μόνον οἱ ὀρθοδόξως πιστεύοντες καί βαπτισθέντες, ὅπως ρητά ἀναφέρει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης "ὅσοι δέ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν

αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τό ὄνομα αὐτοῦ" (Ἰωάν. α΄, 12), καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος "ὅτε δέ ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἑξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσει, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν" (Γαλ. δ΄, 4). Οἱ ἄλλοι εἶναι ἁπλῶς πλάσματά του, δημιουργήματά του, ὄχι παιδιά του.

Ὅσοι δέν πιστεύουν σωστά, ὀρθόδοξα, μέχρι γιώτα καί κεραίας, νά ξεχάσουν, ὅτι εἶναι παιδιά τοῦ Θεοῦ, διότι δέν εἶναι. Ἄλλο τό τί κάνει ὁ Κύριος γιά νά τούς φέρει σέ ἐπίγνωση.

Καί ποιά εἶναι ἡ σωστή πίστη;

Εἶναι αὐτή πού γράφει τό Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ὁποῖο διαβάζουμε κάθε Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπ' Ἐκκλησίας μέ μεγαλοπρέπεια καί λιτανεῖες, καί τό ὁποῖο οὔτε πού τολμᾶνε νά διαβάσουν στίς Ἐκκλησίες τῆς καινοτομίας καί τῆς ἀποστασίας τοῦ Ν/Ἡ, (ἐκτός ἀπό μερικά "αἰωνία ἡ μνήμη" ἔτσι γιά τά μάτια τοῦ

κόσμου πού νομίζουν, ὅτι δέν τούς "πιάνουν"), διότι τά φριχτά ἀναθέματα πού ἀναφέρονται ἐκεῖ μέσα, (60 ἀναθέματα, τριπλά τά περισσότερα) εἶναι καί γι' αὐτούς, καί πέφτουν στά κεφάλια τους.

Ἡ σωστή πίστη, λοιπόν, εἶναι:

"ὅ,τι παντοῦ, πάντοτε καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη" (Ἅγιος Βικέντιος Λειρινίου) καί ὅπως γράφει τό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας: 12

"Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν (ἀπό ποῦ παρέλαβε ἡ Ἐκκλησία τό Νέο Ἡμερολόγιο;), οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, (πότε ἐδογμάτισαν οἱ Διδάσκαλοι τήν ἄρνηση τῆς Ἁγίας Τριάδος καί τήν κατάργηση τῆς Ἀειπαρθενίας τῆς Θεοτόκου πού πιστεύουν τά συνεταιράκια μας, οἱ «ἀδελφοί μας» στό ΠΣΕ;), ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφρόνηκεν, ἡ Χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ Ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τό ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, (ἐδῶ τό ψεῦδος υἱοθετήθηκε), ἡ Σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο (οἱ Νεοημερολογίτες ντρέπονται νά ὁμολογήσουν τά δόγματα τῆς Ὀρθοδοξίας στά προδοτικά παζάρια τῶν Οἰκουμενιστικῶν συνάξεων καί στά συλλείτουργα τῆς προδοσίας), ὁ Χριστός ὡς ἐβράβευσεν, (ποιόν καινοτόμο καί προδότη ἐβράβευσεν ὁ Κύριος;)∙ οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τόν ἀληθινόν Θεόν ἡμῶν, καί τούς αὐτοῦ Ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες … ὡς αὐτοῦ γνησίους θεράποντες … Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τήν Οἰκουμένην ἐστήριξεν … "

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ

Ἄρση ἀκοινωνησίας καί ὄχι ἀναθεμάτων ἔγινε τό 1965! (1ο ΜEΡΟΣ)

Ἄρση ἀκοινωνησίας καί ὄχι ἀναθεμάτων ἔγινε τό 1965! (2ο ΜEΡΟΣ)