Ἄρση ἀκοινωνησίας καί ὄχι ἀναθεμάτων ἔγινε τό 1965! (1ο ΜEΡΟΣ)

(ὑπό ἀδελφοῦ Διονυσίου Κυπριώτη, μαθηματικοῦ καί διευθυντοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου)

Ἄρση τῶν ἀναθεμάτων ὡς πράξη τῆς Ἐκκλησίας δέν ὑφίσταται. 

Δέν ὑπάρχει τέτοιο πράμα. 

Ἄσε πού δέν ἔχει καί νόημα. 

Καί ὅταν χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος, μόνο ἐντός εἰσαγωγικῶν μπορεῖ νά χρησιμοποιηθεῖ, ὡς καταχρηστικός ὤν.  Τά ἀναθέματα, γι’ αὐτούς πού ἔχουν πέσει σέ αἵρεση, (διαστρεβλωτική & κακόβουλη καί ἀντορθόδοξη διδασκαλία), φανερώνουν, ὅτι αὐτή ἡ διδασκαλία, αὐτή ἡ θεώρηση τέλος πάντων της διδασκαλίας τοῦ Κυρίου εἶναι ἐσφαλμένη, ἐπικίνδυνη, κακόβουλη, διεστραμμένη καί ἄρα καταδικαστέα καί ἀπορριπτέα. Γι' αὐτό καί καταδικάζεται, ὥστε νά ἐνημερωθοῦν οἱ πιστοί καί νά φυλάγονται.

Καί ἡ ἐκκλησιαστική καταδίκη γίνεται μέ τήν ἐπιβολή ἐπιτιμίων, (ἀναθεμάτων), δηλαδή, βγαίνει ἀπόφαση Συνόδου (Οἰκουμενικῆς, Πανορθόδοξης) πού δημοσιεύεται καί καταδικάζει τήν ἐν λόγῳ διδασκαλία ὡς αἵρεση, (αὐθαίρετη ἑρμηνεία μέ ἐπικίνδυνες συνέπειες γιά τίς ψυχές τῶν πιστῶν, πού τούς ἀπομακρύνει ἀπό τήν ἀληθινή διδασκαλία καί τήν ὁδό τῆς σωτηρίας). Καί ἡ ἰσχύς τῶν ἀναθεμάτων εἶναι αἰώνια.

Συνεπῶς, ἄν μία διδασκαλία εἶναι ἐπικίνδυνη, πῶς θά ἄρεις (θά σηκώσεις) τά ἀναθέματα πού ἔχεις ἐπιβάλει σ’ αὐτούς πού τήν διατύπωσαν; Μήπως μία τέτοια διδασκαλία θά πάψει ποτέ νά εἶναι βλαβερή; Ὁ Παπισμός π.χ. εἶναι μία τέτοια διδασκαλία. Σημαίνει, ὅτι αὐτός ὁ τρόπος προσεγγίσεως τοῦ θείου λόγου εἶναι ἐσφαλμένος. Πάει καί τελείωσε. Ἄλλο πρᾶμα εἶναι, νά ἀλλάξουν γνώμη ὅσοι τόν ἀκολουθοῦν καί νά ἐπιστρέψουν στήν ἀλήθεια. Αὐτό γίνεται. Καί τότε, μιλᾶμε γιά ἐπιστροφή, γιά μετάνοια τῶν αἱρετικῶν. Ἡ αἵρεση ὅμως εἶναι μία κατάσταση. Δέν ἀλλάζει. Λέμε, ὅτι αὐτή ἡ διδασκαλία εἶναι ἐσφαλμένη, φυλαχτεῖτε. Ἡ διδασκαλία δέν διορθώνεται. Ἁπλῶς χαρακτηρίζεται, καταχωρεῖται καί γνωστοποιεῖται πρός προφύλαξη καί σωτηρία τοῦ ποιμνίου εἰς τό διηνεκές. Ἄρα, ἄρση τῶν ἀναθεμάτων ἐπί αἱρέσεως εἶναι ἄνευ νοήματος. Προσκρούει στήν κοινή λογική.

Τώρα, ἄν τά ἀναθέματα ἔχουν πέσει στά κεφάλια προσώπων, (κυρίως τῶν ἀρχηγῶν τῶν αἱρέσεων), τότε αὐτοί παύουν νά εἶναι μέλη τῆς ἐκκλησίας. Στήν οὐσία ἀκυρώνεται τό βάπτισμά τους. Δέ θεωροῦνται πλέον χριστιανοί. Καί ἡ ἐκκλησία πολύ σπάνια προχωράει σέ ἀναθεματισμούς προσώπων, πολύ σπάνια ἀφορίζει. Καί αὐτό τό κάνει ὄχι γιά νά τιμωρήσει, ἀλλά γιά νά ἐνημερώσει τό πλήρωμα, ὅτι τό συγκεκριμένο ἄτομο ἔχει μόνο του καταστήσει τόν ἑαυτό του ἐχθρό τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας, καί οἱ πιστοί νά φυλάγονται, καί νά μήν τό ἀκολουθοῦν, παρά τά ὅσα λογικοφανῆ λέει.

Ἄν, τώρα, ὁ ἀφορισμένος αἱρετικός μετανοήσει καί ζητήσει νά ἐπιστρέψει στήν Ἐκκλησία, τότε ἡ Ἐκκλησία, ἀφοῦ ἐξετάσει μέ προσοχή τήν ὅλη στάση του, τήν εἰλικρινῆ μεταμέλειά του καί διάθεση, μπορεῖ νά τόν δεχτεῖ, ἀλλά πρέπει νά (ξανα)βαπτιστεῖ ἤ νά μυρωθεῖ ἤ, τέλος πάντων, μέ διάφορους τρόπους νά οἰκονομήσει τήν ἐπιστροφή του, ἀναλόγως τῶν συνθηκῶν πού ἐπικρατοῦν, ὅπως μπορεῖ κανείς νά δεῖ, μελετῶντας τήν ἐκκλησιαστική ἱστορία καί τά Πρακτικά τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τούς τρόπους πού κατά περίπτωση ἡ Ἐκκλησία δέχθηκε τήν ἐπιστροφή τῶν πεπλανημένων.

Συνεπῶς οὔτε καί ἐδῶ ἔχουμε ἄρση τῶν ἀναθεμάτων. Τό ἀνάθεμα ἀκύρωσε τό βάπτισμα καί γιά γίνει ἡ ἐπιστροφή πρέπει νά γίνει καινούργια ἐκκλησιαστική πράξη.

Ἄρα, συνοψίζοντας, ἔχουμε νά ποῦμε πώς:

Ὁ ὅρος "ἄρση ἀναθεμάτων", σημαίνει τά ἑξῆς δύο ἁπλᾶ πράματα: Ἤ ἡ ἀρχαία Ἐκκλησία πού ἐπέβαλε τά ἀναθέματα εἶχε λάθος ἤ ἡ σημερινή Ἐκκλησία πού τά σήκωσε (τά ἦρε, ἔκανε ἄρση) ἔχει λάθος.

Δηλαδή, ἤ οἱ παλαιοί Πατέρες καί οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι πού ἐπέβαλαν τά ἀναθέματα στίς αἱρέσεις καί στά κεφάλια τῶν αἱρεσιαρχῶν ἔπραξαν σωστά ἤ οἱ σημερινοί δεσποτάδες καί πατριάρχες τοῦ Νέου Ἡμερολογίου πού τά σήκωσαν ἐποίησαν καλῶς. Κάποιος ἀπό τούς δύο ἔχει δίκιο κι ὁ ἄλλος ἄδικο. Οἱ δυό Ἐκκλησίες δέν συμφωνοῦν.

Ποιά ἔχει δίκιο;

Ἡ παλιά ἤ ἡ νέα;

Ἡ δουλειά ξεκίνησε τό 1965 μέ τήν "ἄρση" τῶν ἀναθεμάτων κατά τοῦ Παπισμοῦ. Ἀναθέματα πού εἶχαν θεσπιστεῖ ἀπό τόν 11ο αἰῶνα. Καί σιγά-σιγά τό πράμα ἄρχισε νά παίρνει διαστάσεις, νά ἀπλώνεται καί νά ἐπεκτείνεται, ἄτυπα ἤ ἐπίσημα, ὑπόγεια ἤ ὁλοφάνερα, σέ ὅλο τό φάσμα τῶν αἱρέσεων, (καί τά κατ' αὐτῶν ἀναθέματα ἀπό ὅλες τίς Οἰκουμενικές Συνόδους), μέ ἀποτέλεσμα, σήμερα, οἱ σύγχρονοι καί μοντέρνοι ἱερωμένοι καί θεολόγοι, ὄχι μόνο νά μήν βλέπουν τίποτα κακό σ' αὐτές, ἀλλά ἀντιθέτως νά προβαίνουν καί σέ περαιτέρω ἀναγνωρίσεις, ἀδελφοποιήσεις, συμπροσευχές, συλλείτουργα καί διαφόρων εἰδῶν "ἀγάπες".

Ἡ κατάσταση, βέβαια, εἶναι πολύ χειρότερη ἀπό ὅ,τι φαίνεται, διότι δέν ἔχουμε μόνο "ἄρση ἀναθεμάτων". Στό ξενόγλωσσο κείμενο τῆς συμφωνίας μεταξύ παπικῶν καί Φαναρίου τό 1965 δέν ἀναφέρεται "ἄρση ἀναθεμάτων" ἀλλά κάτι πολύ χειρότερο. Ἐκεῖ ἀναφέρεται "ἄρση ἀκοινωνησίας" δηλαδή "ἄρση τοῦ Σχίσματος" τό ὁποῖο σημαίνει «Ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν». Δηλαδή οἱ Ἐκκλησίες εἶναι πιά ΜΙΑ !!! Ἄρα μποροῦν οἱ Ὀρθόδοξοι νά κοινωνοῦν τά παπικά ἄζυμα καί ἀντιστρόφως οἱ παπικοί νά κοινωνοῦν τό πανάχραντο σῶμα καί αἷμα τοῦ Κυρίου, ὄντες ἀβάπτιστοι. Στό ἑλληνικό, ὅμως, κείμενο ἀναφέρεται ὡς "ἄρση ἀναθεμάτων", πού εἶναι ὅρος μικρότερης σοβαρότητας καί ἀκούγεται ἠπιότερα, γιά νά μήν καλο- καταλάβει ὁ λαός καί ξεσηκωθεῖ.

Συνεπῶς, ἄν ἡ Ζ΄ Οἰκ. Σύνοδος, πού ἀναθεμάτισε κάθε κακόβουλη διδασκαλία (καί τούς ἀρχηγούς της) καί κάθε ἕναν πού δέν ἀκολουθεῖ τίς προφορικές ἤ γραπτές παραδόσεις, εἶχε λάθος, τότε γιά αἰῶνες ἀκολουθοῦμε μία ἐκκλησία πού δέ στηρίζεται στήν ἀλήθεια. Ἀκολουθοῦμε μία πλάνη, μία ἀκόμα αἵρεση, καί ὅ,τι ἀλλαγές ἤ διαφοροποιήσεις ἔχουν γίνει ἐντός αὐτῆς (Κολλυβαδικό ζήτημα, Παλαιό - Νέο ¨Ημερολόγιο, κλπ.) εἶναι ὅλα ἐκφράσεις τῆς ἀρχικῆς πλάνης, δηλαδή ὅλα πλάνες. Ἄρα πρός τί ὁ καυγᾶς; Πρός τί νά μιλᾶμε γιά Παλιό ἤ Νέο; Λάθος καί τά δύο ἀφοῦ εἶναι λάθος ἡ ρίζα. Ὁπότε πᾶμε γι' ἄλλα. Πᾶμε πίσω νά ψάξουμε, ποῦ στράβωσε ἡ δουλειά καί νά ξαναβροῦμε τό νῆμα. Ἄν ... μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ ἀλήθεια.

Ἄν, ὅμως, ἡ ἐκκλησία τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, πού σήκωσε τά ἀναθέματα (καί τό Σχίσμα) καί ἐνεργεῖ ἀντίθετα στίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἔχει λάθος, τότε αὐτή εἶναι μία ἐκκλησία πού δέ στηρίζεται στήν ἀλήθεια.

Ὁ χριστιανός ὀφείλει, ἔχει χρέος, νά ψάξει καί νά βρεῖ τήν ἄκρη.

* * * * * * *

Η Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος τό 787 μ.Χ. δίνει ὁριστική λύση στό θέμα τῆς Εἰκονομαχίας, ἀνακεφαλαιώνει ὅλες τίς προηγούμενες Οἰκουμενικές Συνόδους καί ἀναθεματίζει ὅλες τίς αἱρέσεις καί ὅλους τους ἀρχηγούς τῶν αἱρέσεων (Συνοδικό της Ὀρθοδοξίας). Ἡ Ἐκκλησία συνεχίζει τήν πορεία της στό χρόνο, ἀναδεικνύει ἁγίους, καί μάλιστα μεγάλους, σέ ὅλες τίς κατοπινές ἐποχές καί βρίσκεται σέ ἀπόλυτη ἁρμονία μέ τή διδασκαλία τοῦ Κυρίου καί τῶν προηγούμενων μεγάλων Πατέρων καί Διδασκάλων της.

Τό 1924 μ.Χ. ἀντικανονικά, (ἐνάντια δηλαδή στούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας), καί χωρίς τήν συμφωνία ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν, ὡς ὤφειλε, παράνομα καί προδοτικά, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας καί τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλάζουν ἡμερολόγιο μέ τό πρόσχημα τῆς ἀστρονομικῆς ἀκρίβειας, παρά τίς ἀντιδράσεις τοῦ λαοῦ καί τίς διαμαρτυρίες 4 τῶν ἄλλων Πατριαρχείων καί τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν. Εἰσάγεται ἔτσι, βιαίως καί μέ τήν βοήθεια τῶν δυνάμεων καταστολῆς, (τῆς χωροφυλακῆς), τό παπικό, Γρηγοριανό ἡμερολόγιο, τό ὁποῖο εἶναι καταδικασμένο ἀπό τρεῖς Πανορθοδόξους Συνόδους (1583, 1587, 1593 μ.Χ.) ἤδη ἀπό τήν ἐποχή πού ἐμφανίστηκε (1582 μ.Χ.).

Ἡ ἀλλαγή ἔγινε μέ δόλο καί ἀντικανονικά, διότι ἦταν μία προσπάθεια ἑνώσεως τῶν "ἐκκλησιῶν", βασισμένη στήν αἱρετική ἐγκύκλιο τοῦ 1920, καί, ὡς ἐκ τούτου, οἱ πρωτεργάτες τῆς ἀλλαγῆς, καί οἱ συνεχιστές τους, φέρνουν ἀκέραια τήν εὐθύνη λόγῳ τοῦ δόλου καί τῆς κακῆς τους προαιρέσεως.

Καί τό ἐρώτημα πού ὑποβάλλει ὁ πολύς κόσμος, ὁ κόσμος πού δέν γνωρίζει, εἶναι :

Γιατί ἄλλαξαν τό ἡμερολόγιο ἀφοῦ ἡ ἀστρονομική ἀκρίβεια δέν ἦταν ὁ ἀληθινός λόγος; Ἀφοῦ ἡ ἀστρονομική ἀκρίβεια εἶναι πρόφαση, ποιά εἶναι ἡ ἀληθινή αἰτία; Εἶναι τόσο σοβαρό αὐτό; Ἀφοῦ θέλανε νά μεθοδεύσουν τήν ἕνωση, εἶχε τόσο μεγάλη σημασία τό ἡμερολόγιο; Τελικά, ἔχει τόση δύναμη, τόση σπουδαιότητα τό ἡμερολόγιο στήν Ἐκκλησία; Ἔχει τόση σημασία ἄν γιορτάζουμε μέ τό Νέο ἤ τό Παλιό;

Ὁ ἀληθινός λόγος ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου-ἑορτολογίου ἀναφέρεται στήν αἱρετική ἐγκύκλιο τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 1920, (αὐτό τό κατάπτυστο, αἱρετικό καί προδοτικό ἔγγραφο, στό ὁποῖο περιγράφεται βῆμα - βῆμα ἡ μεθόδευση γιά τήν διάλυση τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας), καί δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τό συνεορτασμό μέ τούς αἱρετικούς Λατίνους (καί κατ' ἐπέκτασιν τούς Προτεστάντες) ὡς πρῶτο βῆμα γιά τήν ἕνωση τῶν "ἐκκλησιῶν". Χωρίς ἐορτολογική ἕνωση ἡ διαφορά τῶν «ἐκκλησιῶν» εἶναι φανερή στό λαό, καί ἕνωση δέν μπορεῖ νά γίνει. Οἱ λοιπές διαφορές (δογματικές, θεολογικές, ἐκκλησιολογικές), πού δέν ἀπασχολοῦν τόν πολύ λαό, διότι δέν ξέρει, οὔτε ἀσχολεῖται, θά δρομολογοῦνταν καί θά ἀπαλείφονταν σιγά-σιγά καί ἀνεπαισθήτως, (ὅπως λέει κι ὁ Καβάφης). Ὅπως κι ἔγινε!

Οἱ ἐχθροί της Ὀρθοδοξίας ἤξεραν πάρα πολύ καλά τήν ἀξία καί τή δύναμη τοῦ ἡμερολογίου-ἑορτολογίου μας, ὅπως, βέβαια, καί οἱ παλιοί Πατέρες πού τό ὑπερασπίστηκαν καί κατεδίκασαν τό Νέο - Γρηγοριανό ἡμερολόγιο. Οἱ μόνοι πού ἀγνοοῦν τήν σπουδαιότητά του εἴμαστε ἐμεῖς, ὁ Ὀρθόδοξος λαός.

Καί βέβαια δέν ἦταν αὐτή ἡ πρώτη φορά πού ἡ Ἐκκλησία ἀρνήθηκε νά ἀλλάξει ἡμερολόγιο. Ἀπό πολύ παλιότερα καί ἐπανειλημμένως, ὀρθόδοξοι μαθηματικοί καί ἀστρονόμοι εἶχαν προτείνει ἀλλαγές στό ἡμερολόγιο, γιά τακτοποίηση τῆς ἀστρονομικῆς ἀκρίβειας, (ὅπως π.χ. τό 1324 ὁ Νικηφόρος Γρηγορᾶς, τό 1371 οἱ Ἰσαάκιος καί Ματθαῖος, τό 1425 ὁ Πλήθων Γεμιστός), ἀλλά ἡ Ἐκκλησία δέν ἀποδέχτηκε τίς κατά καιρούς προτάσεις, ἐξηγῶντας, ὅτι τέτοια ἐνέργεια θά φέρει ἀκαταστασία καί δέν θά προκύψει κανένα ὄφελος. Τήν Ἐκκλησία δέν τήν ἐνδιαφέρει ἡ ἀστρονομική ἀκρίβεια.

Δέν ἔχει κανένα οὐσιαστικό νόημα οὔτε γιά τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν, πού εἶναι ἡ πρώτη καί σπουδαιότερη φροντίδα της, οὔτε γιά τήν ἀκρίβεια τῶν δογμάτων καί τῆς διδασκαλίας της. Ὑπενθυμίζει, ὅτι καί οἱ ἀρχαῖοι Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (325 μ.Χ.) γνώριζαν πολύ καλά, ὅτι τό ἡμερολόγιο εἶχε ἤδη σφάλμα 3-4 ἡμερῶν στήν ἐποχή τους, ἀλλά αὐτό δέν τούς ἐμπόδισε νά τό υἱοθετήσουν, καί πάνω του νά στηρίξουν ὅλον τόν ἑορτολογικό κύκλο τῆς Ἐκκλησίας. Δηλαδή τό θέμα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου δέν ἦταν κάτι ἄγνωστο στούς Πατέρες τοῦ 16ου αἰῶνα, ὅταν ὁ πάπας ἄλλαξε τό ἡμερολόγιο στή Δύση, οὔτε, ὅταν προδοτικά προχώρησαν στήν ἀλλαγή τό 1924 οἱ πουλημένοι «ποιμενάρχες» μας. Κομίζει γλαύκας εἰς τάς Ἀθήνας, ὅποιος ἰσχυρίζεται κάτι τέτοιο. Καί, βεβαίως, προσβάλλει, πρῶτον, τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, διότι ὑπονοεῖ, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἕνα σκοταδιστικό σύστημα πού ἀρνεῖται τήν γνώση, τήν ὑλική πρόοδο καί τίς ἐπιστημονικές ἀνακαλύψεις καί, δεύτερον, τό κῦρος καί τήν ἀξία τῶν Πατέρων, οἱ ὁποῖοι πάντοτε ὑπῆρξαν φωτεινά πνεύματα, πολλοί ἀπ' αὐτούς, κορυφαῖοι ἐπιστήμονες καί διδάσκαλοι, ἀκόμα καί τῆς θύραθεν παιδείας, πάντοτε, ὅμως, ἤξεραν νά ξεχωρίζουν τήν ἀσύγκριτη 5 ἀνωτερότητα τῆς θεϊκῆς γνώσεως πού ὁδηγεῖ στή θέωση καί τήν ἁγιότητα.

Ἀντιθέτως βλέπουμε, ποῦ ὁδηγεῖ τόν πλανήτη ἡ προσκόληση στήν ὕλη (ἀκόμα καί ὡς ἐπιστήμη, τεχνολογία, ἔρευνα ἤ φιλοσοφία) τοῦ δυτικοῦ κόσμου. Μᾶς ὁδηγεῖ μέ μαθηματική ἀκρίβεια στήν καταστροφή. Διότι «πᾶσά τε ἐπιστήμη, χωριζομένη δικαιοσύνης καί πάσης ἄλλης ἀρετῆς, πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται» (Πλάτων, Μενέξενος, 247α). Ἄν ἡ ἐπιστήμη δέν ὑπηρετεῖ τόν ἄνθρωπο καί τή σωτηρία του, εἶναι μάταιη κι ἐπικίνδυνη.

Ὅμως ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει ἡμερολόγιο.

Αὐτό πού ἔχει ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ἑορτολόγιο. Δηλαδή ἕνα ἡμερολόγιο, πάνω στό ὁποῖο ἔστησε ὅλες τίς ἑορτές της. Σκοπός τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου, (πού τότε γίνεται Ἑορτολόγιο), εἶναι ὁ ἐξαγιασμός τοῦ χρόνου. Γιά τήν Ἐκκλησία ἡ ἀρίθμηση τῶν ἡμερῶν δέν ἔχει κανένα νόημα. Τό ἡμερολόγιο γιά τήν Ἐκκλησία εἶναι ἕνας φέρων ὀργανισμός. Ἕνας σκελετός. Ἕνα σασί. Εἶναι ἀδύνατον νά ἀλλάξει τό ἡμερολόγιο καί νά μήν πειραχτεῖ ὁ κύκλος καί ἡ σειρά τῶν ἑορτῶν της. Τό ἄν οἱ Ἅγιοι Πατέρες κέντησαν τίς γιορτές σέ καμβά Ἰουλιανοῦ, σημασία δέν ἔχει ὁ καμβάς ἀλλά τό δημιούργημα πάνω στόν καμβά. Ἄν θελήσει κάποιος νά καταργήσει τόν καμβά πάνω στόν ὁποῖο κεντήθηκε ὁ ἑορταστικός κύκλος καί νά τόν ἀντικαταστήσει μέ νεώτερο, πλέον σύγχρονο καί ἀποδεκτό, τί θά γίνει; Ἐ, εἶναι ἁπλό. Θά καταστραφεῖ τό δημιούργημα !

Μά, λένε, ἄν ἀφήναμε τό Ἰουλιανό, σέ κάποιες χιλιάδες χρόνια θά γιορτάζαμε Χριστούγεννα τό καλοκαίρι. Λοιπόν, καί τί πειράζει αὐτό; (χώρια πού, καί μέ τό Γρηγοριανό, σέ κάποιες ἄλλες χιλιάδες χρόνια πάλι καλοκαίρι θά γιορτάσουμε τά Χριστούγεννα μέ ἀντίθετης κατευθύνσεως σφάλμα). Μήπως στό νότιο ἠμισφαίριο δέν γιορτάζουν Χριστούγεννα ντάλα καλοκαίρι; Τί εἶναι ἐντέλει αὐτό πού κάνει τά Χριστούγεννα; Τά χιόνια στό καμπαναριό καί τά ἐλαφάκια τοῦ Σάντα Κλάους ἤ τό ντεκόρ τῶν βιτρινῶν; (γιά τά δικά μας τά ἔθιμα δέν γίνεται πλέον λόγος, τά περιφρονήσαμε). Στή φάτνη περιμένουμε νά γεννηθεῖ ὁ Κύριος ἤ στίς καρδιές μας; Τό ἡμισφαίριο κάνει τή Γέννηση ἤ οἱ ἁμαρτίες μας; Γιά νά προλάβει χειμερινούς Ὀλυμπιακούς ἦρθε ὁ Κύριος ἤ γιά νά μᾶς σώσει;

Τό σημαντικό πρᾶγμα γιά τήν Ἐκκλησία δέν εἶναι οἱ ἡμερομηνίες, ἀλλά οἱ ἑορτές. Εἶναι ἀπό τούς πλέον θεμελιώδεις κανόνες της. Εἶναι μία θεμελιώδης ἀρχή πού τονίζεται ἀπό τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο καί ἕνας ἀπό τούς βασικότερους λόγους πού συνεκλήθη τό 325 μ.Χ. Γνώριζαν οἱ Πατέρες, ὅτι τό τότε ἰσχῦον ἡμερολόγιο (τό Ἰουλιανό, σημερινό Παλιό) εἶχε ἤδη χάσει 3-4 ἡμέρες, ἀλλά οὐδόλως τούς ἐνόχλησε τό γεγονός.

Τήν Ἐκκλησία δέν τήν ἐνδιαφέρει ἡ ἀστρονομική ἀκρίβεια, ἀλλά ἡ ἐορτολογική ἑνότητα, δηλαδή, νά ἑορτάζουν ὅλοι οἱ χριστιανοί μαζί καί νά μήν ἐμπαίζονται ἀπό τούς ἀλλόθρησκους, ὅπως μέ ἔμφαση τονίζεται στά πρακτικά τῶν Συνόδων καί μέ ἔμφαση ἐπεσήμανε καί ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, πού συνεκάλεσε τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο. Μόνο ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, τῆς στρατευόμενης μέ τήν θριαμβεύουσα ἔχει νόημα, ἡ συνέχεια δηλ τῆς ἑνιαίας ἑνοποιητικῆς ἐκκλησιαστικῆς καί πατερικῆς παράδοσης.

"… καί μίαν ἔδειξας, Δέσποτα, Ἐκκλησίαν ἀνυμνοῦσάν σε τοῖς ἐπί γῆς καί οὐρανοῦ συμφώνως ψάλλουσιν" (Παρακλητική, ἦχος δ΄, ἀναστάσιμος κανόνας Κυριακῆς πρωί, ὠδή η΄, α΄ τροπάριο).

Πόσο πιό ξεκάθαρα νά μᾶς τό πεῖ ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία, πού διά τοῦ ὑμνογράφου της δηλώνει κατηγορηματικά, ὅτι μόνο μία Ἐκκλήσια ὑπάρχει σέ οὐρανό καί γῆ (θριαμβεύουσα καί στρατευομένη ἑνωμένη), πού ἀνυμνεῖ "συμφώνως", (ταυτοχρόνως, σέ πλήρη συμφωνία καιροῦ), τόν Κύριο; Τό ἴδιο λέει καί ἡ εὐχή τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου Ἱεροσολύμων, πού διαβάζουμε τά Ἅγια Θεοφάνεια, κατά τήν τέλεση τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ:

"Σήμερον τά ἄνω τοῖς κάτω συνεορτάζει, καί τά κάτω τοῖς ἄνω συνομιλεῖ".

Πῶς συνεόρτασαν, δηλαδή, τά Φῶτα οἱ 6 ἀδελφοί μας τοῦ Νέου; Μήπως ἄλλαξε ἡμερολόγιο καί ὁ οὐρανός; Ἄλλαξαν οἱ ἅγιοι ἑορτολόγιο; Μήπως ἡ θριαμβεύουσα Ἐκκλησία, στήν ὁποία ἀνήκουν καί οἱ πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου πού θέσπισαν τό ἑορτολόγιο ἄλλαξε γνώμη;

Ἐκεῖ, δίπλα στό θρόνο τοῦ Κυρίου τῆς δόξης, παίζει μεγαλύτερο ρόλο ἡ ἀστρονομική ἀκρίβεια ἀπό τήν ἐορτολογική ἑνότητα; Μήπως ἡ νεφέλη στό Θαβώρ ἤ τό πισωγύρισμα τοῦ Ἰορδάνη ἐμφανίζονται μέ τό Νέο, ἤ μήπως ἡ Βηθλεέμ καί τά Ἱεροσόλυμα ἔπαψαν νά ἑορτάζουν μέ τό Παλαιό; Καί, ἐντέλει, ἀφοῦ Χριστούγεννα καί Θεοφάνεια γιορτάστηκαν δυό φορές, μέ Παλιό καί Νέο, οἱ οὐρανοί πότε γιόρτασαν;

Διότι, "Κύριος οὐ μυκτηρίζεται", οἱ οὐρανοί δέν γιορτάζουν δύο φορές τήν ἴδια γιορτή.

Καί τό ἑορτολόγιο δέν εἶναι οὔτε Νέο, οὔτε Παλαιό. Εἶναι ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ.

Αὐτή εἶναι ἡ βάση καί ἡ ἀρχή τῆς Ἐκκλησίας. Γι' αὐτό καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες θέσπισαν "αἰώνιο Κανόνα", κανείς νά μήν πειράξει εἰς τό ἑξῆς τό Ἑορτολόγιο, κανείς νά μήν διασαλεύσει τήν τάξη καί τήν ἑορτολογική ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, γιά τήν ὁποία τόσοι καί τόσοι ἀγῶνες ἔγιναν μέχρι νά ἐπιτευχθεῖ, καί γι' αὐτό ἡ Ἐκκλησία φρόντισε νά τό διαφυλάξει καί νά τό περιφρουρήσει μέ βαριά ἐπιτίμια γιά τά ὁποῖα οἱ καινοτόμοι κρατοῦν σιγήν ἰχθῦος ...

Ἐξάλλου, ἄν ὑπῆρχε τέτοια ἀγωνία γιά τήν ἀστρονομική ἀκρίβεια, γιατί δέν υἱοθετήθηκαν τά ἀκόμα τελειώτερα ἡμερολόγια τοῦ 20ου αἰῶνα, ἀλλά ἕνα, ἐπίσης ἀτελές, τοῦ 16ου αἰῶνα; Τό κύριο ἐπιχείρημα, (δηλαδή ἡ πρόφαση), ἦταν τό σφάλμα τοῦ Ἰουλιανοῦ. Καί ἀλλάξανε ἕνα λανθασμένο ἡμερολόγιο μέ ἄλλο ἐπίσης λανθασμένο. Λιγότερο λανθασμένο, ἀλλά λανθασμένο. Τόση ὑποκρισία!!!

Τό ἀνοσιούργημα τῶν πρωταγωνιστῶν τῆς ἀλλαγῆς δέν καλύπτεται μέ καμμιά ψευτοδικαιολογία. Οἱ Ἑβραῖοι, γιά παράδειγμα, ἔθνος ἄκρως ἐμπορικό καί τετραπέρατο, πρωτοπόρο σήμερα παγκοσμίως σέ κάθε ἐπιστημονική καί τεχνολογική καινοτομία, καθορίζουν τό ἑορτολόγιό τους βάσει τοῦ παραδοσιακοῦ τους σεληνιακοῦ ἡμερολογίου. Πρόκειται γιά ἕνα, ὄχι ἁπλῶς παλαιό, ἀλλά, πρωτόγονο ἡμερολόγιο μέ σεληνιακούς μῆνες καί ἡλιακά ἔτη. Ὑπάρχει, ὅμως, κανείς πού νά πιστεύει, ὅτι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι εἶναι ὀπισθοδρομικοί ἤ τούς ἐμποδίζει σέ τίποτα νά χρησιμοποιοῦν ταυτοχρόνως καί τό σημερινό Νέο ἡμερολόγιο γιά τίς δουλειές καί τίς συναλλαγές τους μέ ὅλο τόν κόσμο; Ἄς σοβαρευτοῦμε. Ὅλα αὐτά δείχνουν, ὅτι ἡ σκοπιμότητα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἑορτολογίου εἶναι ξεκάθαρα θέμα προδοσίας !

Ἕνα κοινό σανίδι μποροῦμε νά τό κάψουμε, νά τό ποδοπατήσουμε, νά τό πετάξουμε ἄθυρμα τοῖς κυσί, (παίγνιο στά σκυλιά). Ὅταν ὅμως πάνω του ζωγραφιστεῖ ἡ εἰκόνα τοῦ Κυρίου ἤ τῆς Παναγίας ἤ τῶν Ἁγίων μας, τό προσκυνοῦμε καί τό εὐλαβούμαστε. Δέν τό καταστρέφουμε. Ὄχι γιά τό σανίδι, ἀλλά γιά τόν εἰκονιζόμενο. Ἔτσι καί τό ἡμερολόγιο, - τό ὁποιοδήποτε ἡμερολόγιο - ὅταν πάνω του κεντηθεῖ ὁ ἑόρτιος κύκλος τῆς Ἐκκλησίας, δέν εἶναι πιά ἕνα ἡμερολόγιο, πού σήμερα εἶναι καί αὔριο τό πετᾶμε στά σκουπίδια, ἀλλά εἶναι τό Ἐκκλησιαστικό ἡμερολόγιο, δηλαδή τό Ἑορτολόγιο.

Ἀγνοεῖ ὁ πολύς ὁ κόσμος, ὅτι μεταξύ τῶν Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὑπῆρχαν ἄνθρωποι μέ πολύ ὑψηλή γνώση τῶν μαθηματικῶν καί τῆς ἀστρονομίας.

Εἰδικά οἱ Πατέρες τῆς Ἀλεξάνδρειας πού ἦταν τό κέντρο τῆς Μαθηματικῆς ἐπιστήμης καί Ἀστρονομίας στά χρόνια της Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

* * * * * * * *

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Παράκληση τῆς Παναγίας καὶ μετά, μερακλώματα καὶ λαϊκὰ ἄσματα!

Λάβαμε τὸ παρακάτω σχόλιο ἀνώνυμου ποὺ ἐστάλη δυό φορές  στὸ ἱστολόγιο «Ἀκτίνες» καὶ δὲν τὸ δημοσίευσαν, πιθανὸν γιατί ἔθιγε τὸ Δεσπότη τοῦ Βόλου Ἰγνάτιο!!! Δυστυχῶς, τὰ λεγόμενα «ἀντι-Οἰκουμενιστικὰ»  ἱστολόγια θέλουν νὰ τὰ ἔχουν καλὰ μὲ ὅλους τοὺς Δεσποτάδες, ἔστω κι ἂν αὐτοὶ προάγουν τὴν αἵρεση, εἴτε Οἰκουμενιστική, εἴτε μετα-πατερική!

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΙΣ «ΑΚΤΙΝΕΣ» ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΕΒΑΛΑΝ...

Aγαπητό ιστολόγιο θα ήθελα να ρωτήσω κάτι σχετικό με την μεγάλη θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.  Χθες το απόγευμα σε ιστορικό και βυζαντινό μνημείο-εξωκκλήσι του Βόλου που τιμάται στην Υπεραγία Θεοτόκο, ετελέσθη η Παράκληση της Παναγίας μας και αμέσως μετά έλαβε χώρα στον προαύλιο χώρο του ιερού αυτού Ναού στο λόφο της Επισκοπής συγκεκριμένα, συναυλία με παραδοσιακά τραγούδια, με λαϊκά όργανα και τραγουδιστές, με παλαμάκια και τα συναφή.

Σήμερα θα τελεσθεί στον ίδιο χώρο Μέγας Εσπερινός και όπως κάθε χρόνο θα ψαλούν και τα εγκώμια της Υπεραγίας Θεοτόκου, όπως ακριβώς γίνεται και στην περιφορά του επιταφίου της Παναγίας μας από το σπίτι της στα Ιεροσόλυμα μέχρι το προσκύνημα της Γεθσημανής, όπου ευρίσκεται και ο τάφος της.

Το ερώτημά μου είναι απλό; Πώς γίνεται από τη μιά να υμνούμε την Υπεραγία μας Θεοτόκο με ύμνους και ωδές κι εγκώμια πνευματικά και από την άλλη να τραγουδάμε άσματα λαϊκά και να  μερακλώνουμε χρονιάρα μέρα και μάλιστα έξω από το ίδιο της το σπίτι!!!

Αφήστε όλα τα άλλα που συμβαίνουν στον Βόλο, στα πλαίσια διαφόρων εκδηλώσεων πολιτιστικών με αναγνώσεις παραμυθιών, βραδυνούς περιπάτους και πορείες στα δάση που οργανώνονται από διαφόρους φορείς (π.χ. Σύλλογος Πηλίου «Παν» κλπ) για να γιορτάζουμε τη φύση, έχουμε και παρόμοιες εκδηλώσεις στο ίδιο πλαίσιο, παραμονές της Κοιμήσεως της Παναγίας μας να περιδιαβαίνει ο δέσποτας του Βόλου το Πήλιο και τα μετόχια και να οργανώνει βραδιές ανάγνωσης με το όνομα «συναξαριστικές μελέτες»...

Πολλά περίεργα συμβαίνουν εδώ στο Βόλο, νεωτεριστικά, προχωρημένα και σκανδαλιστικά... Καλή Παναγιά.

ΠΗΓΗ ''ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ''

Μητρ. Ηλείας κ. Γερμανού : Τι συμβαίνει; τα τελευταία 30 χρόνια έχουν αγιοποιηθή τόσα πρόσωπα, όσα δεν αγιοποιήθηκαν αιώνες!

1.῾Ως γνωστόν ἕνα ἀπό τά 4 ἰδιαίτερα γνωρίσματα τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας μας εἶναι τό «ΑΓΙΑ», ἀφοῦ κεφαλή αὐτῆς εἶναι ὁ ΠΑΝΑΓΙΟΣ Θεάνθρωπος Κύριος ᾿Ιησοῦς Χριστός. ᾿Αλλά καί ὁ γλυκύτερος καρπός τῆς ᾿Εκκλησίας μας εἶναι ὁ ἁγιασμός τῶν μελῶν της, ἀφοῦ «τοῦτο γάρ ἐστι θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ἁγιασμός ὑμῶν» (Α΄ Θεσσαλ. δ΄ 3), ἐνῶ ὁ Θεάνθρωπος εἰς τήν ἀρχιερατικήν του προσευχήν ἔλεγεν· «ὑπέρ αὐτῶν ἐγώ ἁγιάζω ἐμαυτόν, ἵνα καί αὐτοί ὦσιν ἡγιασμένοι ἐν ἀληθείᾳ» καί παρεκάλει τόν Οὐράνιον Πατέρα του· «ἁγίασον αὐτούς ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου» (᾿Ιωάννου ιζ´ 17 – 19). Διά τοῦτο καί ἡ θεϊκή παραγγελία· «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμι» (Α΄ Πέτρου α΄ 16).

῎Επειτα βασική πίστις τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας μας εἶναι, ὅτι πᾶς ἄνθρωπος βαπτιζόμενος εἰς τό ὄνομα τῆς ῾Αγίας Τριάδος ἑνοῦται μέ τό μυστικό Σῶμα τοῦ Κυρίου καί ὡς τοιοῦτος εἶναι ἅγιος. Διότι κατά τόν ᾿Απ. Παῦλον «εἰ ἡ ἀπαρχή ἁγία καί τό φύραμα· καί εἰ ἡ ρίζα ἁγία καί οἱ κλάδοι» (Ρωμαίους ια´ 16 ). ᾿Εξ οὗ καί ὁμιλοῦμεν περί «ἁγίων ἀδελφῶν», ὅταν ἀπευθυνόμεθα σέ χριστιανούς συνανθρώπους μας (Ρωμαίους α΄ 7, ιε΄ 25 – 26, Β΄ Κορινθίους α΄ 1, ᾿Εφεσίους α΄ 1, κ.λπ.).

2. Παρά ταῦτα ἡ ᾿Εκκλησία μας ἐκ πάντων τῶν ἁγίων μελῶν της ἐξεχώρισε κάποια μέλη της, τά ὁποῖα ἐχαρακτήρισε μέ τό ἰδιαίτερο προσωνύμιο τοῦ «ἁγίου», διά τήν μεγίστην τους προσφορά στήν ᾿Εκκλησίαν (ἱεραποστολική, ὁμολογιακή, θυσιαστική, ἀσκητική, θεολογική, θαυματουργική κ.λπ.), ἀλλά καί διά τήν ἰδιαιτέραν χάριν καί τήν τιμήν, πού ἔλαβαν ἀπό τόν Θεόν καί τήν παρρησίαν, πού ἀπέκτησαν παρά τῷ Θεῷ (Θεοτόκος, Πρόδρομος, ᾿Απόστολοι, Πρωτομάρτυς Στέφανος, ᾿Αποστολικοί Πατέρες, Μάρτυρες, Μεγάλοι ἱεράρχες κ.λπ.). Τοῦτο ἀποτελοῦσε κοινή πεποίθησι, καθολική συνείδησι τῶν πιστῶν τῆς᾿Εκκλησίας μας. Δηλαδή οἱ πιστοί ἀπελάμβαναν καί ζοῦσαν τά διά τοῦ ἁγίου προσώπου ἐκ πεμπόμενα θεῖα χαρίσματα (ἐμφανίσεις του, θαύματα, θεραπείας, εὐωδία λειψάνων, ἱκανοποίησι δια φόρων αἰτημάτων κ.λπ.) στήν καθημερινή τους ζωή. ῎Ετσι, ὅταν ἡ συνείδησις τῶν πιστῶν μαρτυροῦσε διά τήν ἁγιότητα ἑνός συγκεκριμένου προσώπου, τότε, χωρίς καμμίαν ἐπίσημον πρᾶξιν συνήρχοντο οἱ πιστοί διά τήν ἐπέτειον τῆς μνήμης του, ἀνεγείροντο Ναοί ἐπ᾿ ὀνόματί του, ἐποιοῦντο τροπάρια, κ.λπ. Τότε καί ἡ Διοικοῦσα ᾿Εκκλησία ὡμολόγει ἐπισήμως τήν ἁγιότητα τῶν ἁγίων ἀνδρῶν (Συνοδικό Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου), ἀπεδέχετο τίς ἱερές ᾿Ακολουθίες καί τίς ἐν σωμάτωνε στά ἐν χρήσει λειτουργικά της βιβλία. Πολύ ἀργότερα δέ ἄρχισε νά ἐκδίδη καί ἐπισήμους Πράξεις ἀναγνωρίσεως ἁγίων ( Γρηγόριον Παλαμᾶ, ῞Αγιον Διονύσιον Ζακύνθου, ὅσιον Γεράσιμον κ.λπ. ).

Τέλος θέλω νά ὑπογραμμίσω καί τοῦτο, ὅτι ἡ τιμή τῶν ἁγίων, γίνεται ΜΟΝΟΝ διά νά δοξάζεται δι᾿ αὐτῶν ὁ Θεός καί νά ἐνισχύωνται στόν πνευματικόν τους ἀγῶνα οἱ ἀγωνιζόμενοι χριστιανοί, ἐπικαλούμενοι τίς πρεσβεῖες των. Διά ΚΑΝΕΝΑΝ ἄλλον λόγον.

3. Στίς ἡμέρες μας, ὅμως, βλέπω μιάν ἄλλου εἴδους προσπάθεια τινῶν. Δηλαδή σήμερα ἐπιδιώκεται ἀπό τινας ὄχι ἡ ἀναγνώρισις ἐπισήμως τῆς ἤδη ὑπαρχούσης ἐκκλησιαστικῆς πεποιθήσεως, ἡ ὁποία ἀντικειμενικά καί ἐκκλησιολογικά ἔχει σχηματισθῆ καί βιώνεται ἐπί μακρόν ἀπό τά μέλη τῆς ᾿Εκκλη σίας, ἀλλά πρῶτα νά γίνη ἡ ἀναγνώρισις τῆς ἁγιότητος κάποιων προσώπων ἀπό τά ὄργανα τῆς ᾿Εκκλησίας καί ἔπειτα ἡ ἀποδοχή αὐ τῶν ἀπό τά μέλη της. Κατά ἕνα τρό πον δηλαδή γίνεται προσπάθει α ἐπιβολῆς ἀπό τήν ἐκκλησιαστικήν Διοίκησιν τῶν ὑπʼ αὐτῆς θεωρουμένων ἁγίων προσώπων στό Πλήρωμα τῆς ᾿Εκκλησίας, ὥστε νά μή ὠφελῆται τό Πλήρωμα τῆς ᾿Εκκλη σίας ἐκ τῆς ἁγιοποιήσεως τούτων καί νά ἀποβαίνη ἄσκοπος ἡ ἐπίσημος ἀναγνώρισίς των, κάποτε δέ καί ἐπιζήμιος, ἀφοῦ ἀκούονται καί γράφονται δυσμενῆ σχόλια καί διά τά ἁγιοποιημένα πρόσωπα (Χρυσόστομος Σμύρνης) καί διά τήν σπουδήν τῆς Διοικούσης ᾿Εκκλησίας μας, ὡς εἰς τήν περίπτωσιν τοῦ ἰατροῦ Λέκκα, ὥστε τινές νά ὁμιλοῦν περί «βιομηχανίας ἁγίων». Διότι πράγματι τά τελευταῖα 30 χρόνια ἔχουν ἁγιοποιηθῆ τόσα πρό σωπα, ὅσα δέν ἁγιοποιήθηκαν αἰῶνες!

4. Διά τοῦτο διερωτᾶται κανείς· Τί συμβαίνει; Εἶναι μεγάλη ἡ ἁγιότητα σήμερα καί τόσοι πολλοί στήν ἐποχή μας εὐηρέστησαν τῷ Θεῷ, ὥστε ᾿Εκεῖνος τούς ἐθαυμάστωσε καί ἀποδεδειγμένως δημοσίως τούς ἐνεφάνισε ἤ ἐμεῖς ἔχομε χάσει τά ἁγιοπνευματικά κριτήρια ἀναγνωρίσεως ἑνός ἁγίου; Μήπως στήν σημερινή ἀπιστία καί τήν ἀδιαφορία τῶν ἀνθρώπων, οὗτοι ζητοῦν «σημεῖα», ὡς ζητοῦσαν οἱ ᾿Ιουδαῖοι καί οἱ ῞Ελληνες τῶν χρόνων τοῦ ᾿Ιησοῦ ( ῎Ιδε σχετικά περιστατικά: Ματθαίου ιβ΄ 38 – 45, ιστ΄ 1 – 4, κζ΄ 42 – 44, Λουκᾶ δ΄ 23 – 30, ια΄ 29, ᾿Ιωάννου στ΄ 30 – 41, Α΄ Κορινθίους 22 – 26), καί ἡ Ἐκκλησία, ἀντιθέτως ἀπʼ ὅ,τι ἔπραξεν ὁ Κύριος, προσπαθῆ νά ἱκανοποιήση τό αἴτημα μέ τήν ἁγιοποίησι νέων προσώπων; Μήπως ἡ ᾿Εκκλησία μας ἐπηρεασμένη ἀπό τήν μόδα τοῦ συγχρονισμοῦ ἤ τῆς νέας ἐποχῆς, ἀναζητεῖ νά προβάλη στούς χριστιανούς μας νέα ἅγια πρότυπα, ἐγκαταλείποντας τά ὑπάρχοντα σπουδαῖα καί μεγάλα τοιαῦτα; Μήπως εἶναι τοῦτο κάτι «πού πουλάει» κατά τήν σημερινήν ὁρολογίαν, καί κάποια μέλη της δέν θέλουν νά στερηθοῦν τῶν ὠφελημάτων του; 

Πάντως ὅ,τι καί ἄν συμβαίνη, ἔχω τήν αἴσθησιν ὅτι εὑρισκόμεθα εἰς λάθος δρόμο.

5. ᾽ Ακόμη θέλω νά ὑπογραμμίσω, ὅτι δέν ἐπιτρέπεται νά λαμβάνωνται ἀπό τήν Ἐκκλησίαν ἀποφάσεις ἀναγνωρίσεως ἁγίων, γιατί τό θέλουν, τό ἐπιδιώκουν καί πιέζουν πρός τοῦτο κάποιοι συμπατριῶτες τους (Σμυρνιοί, Χιῶτες, ῾Αγιορεῖτες, Αρμπουναῖοι, κ.λπ.). Τό γεγονός τῆς ὑποβολῆς πολλῶν αἰτήσεων διαφόρων μή ἐκκλησιαστικῶν φορέων, Συλλόγων, Σωματείων, ἀκόμη καί ἰδιωτῶν διά τήν ἁγιοποίησι προσώπων εἶναι κατά τήν ἄποψί μου ἕνα ἀκόμη σημεῖον κοσμικοποιήσεως τοῦ ζητήματος, φανερώνει τό ἀντικανονικόν τοῦ πράγματος καί τό ἀπαράδεκτον τῆς ἐκκλησιαστικῆς τακτικῆς. Εἶναι ὄντως ἀνεπίτρεπτον νά λαμβάνωνται ἀπό τήν ᾿Εκκλησίαν τοιαῦται ἀποφάσεις μέ κοσμικά κριτήρια. Τό γεγονός τοῦτο, δηλαδή τῆς ἐν τάχει καί σωρηδόν ἁγιοποιήσεως ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν, θεωρῶ ὡς «σημεῖον τῶν καιρῶν» καί μέ καταλαμβάνει φόβος καί τρόμος, ὅταν βλέπω λαϊκούς καί Κληρικούς, νά ἐπιδιώκουν τήν ἁγιοποίησι κάποιων μελῶν τῆς ᾿Εκκλησίας μας.

Διά τοῦτο πιστεύω, ὅτι ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος καί ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀλλά καί τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον πρέπει νά εἶναι πολύ προσεκτικοί, ὅταν πρόκειται νά λαμβάνουν ἀποφάσεις διά τό τόσον σοβαρόν τοῦτο ἐκκλησιαστικό ζήτημα.

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ'': ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΥΤΗ, ΤΗΝ ΕΛΑΒΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ''ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΦΩΝΗ'' ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΑΙ ΕΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕ ΜΙΚΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ (ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ).  ΕΜΕΙΣ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΑΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ.

Ο.Τ. ΑΡ. ΦΥΛ. 1823, ΣΕΛ. 5