Ἄρση ἀκοινωνησίας καί ὄχι ἀναθεμάτων ἔγινε τό 1965! (3ο ΜEΡΟΣ)

2 – Ἀποστασία.

Τόν Δεκέμβριο τοῦ 1965 ἔγινε ἡ ἄρση τῶν ἀναθεμάτων μεταξύ Ρώμης καί Κωνσταντινουπόλεως. Δηλαδή ὁμολογεῖ καί δηλώνει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, ὅτι γιά 1.000 περίπου χρόνια ἡ Ὀρθοδοξία ἦταν πλανεμένη στό θέμα τοῦ Πάπα καί τῶν αἱρέσεών του καί τώρα ἦρθαν αὐτοί νά τήν βάλουν στό σωστό δρόμο. Δέ σταμάτησαν ὅμως ἐκεῖ. Ἡ ἴδια τακτική γενικεύτηκε ὡς τρόπος στούς κόλπους τῆς Νεοημερολογίτικης Ἐκκλησίας πρός ὅλες τίς αἱρέσεις, δηλώνοντας ξεκάθαρα, δηλαδή, καί ὁμολογῶντας, ὅτι ὅλες οἱ Οἰκουμενικές, Πανορθόδοξες καί τοπικές σύνοδοι, πού ἀναθεμάτισαν τούς αἱρετικούς, ἦταν πλανεμένες καί ληστρικές καί μᾶς ἀπέκοψαν ἀπό τούς ἄλλους Χριστιανούς ἀδελφούς μας (Ἀρειανούς, Νεστοριανούς, Μονοφυσίτες, Εἰκονομάχους, Παπικούς, Προτεστάντες, καί ἄλλους ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός), καί τώρα ἦρθε ἡ ὥρα νά ἑνωθοῦμε καί νά ἀγαπηθοῦμε στό ὄνομα τοῦ ἑνός Θεοῦ, πού δέν εἶναι κατ' ἀνάγκην Τριαδικός, ἀφοῦ δέν πρεσβεύουν τό ἴδιο καί ἄλλοι ἀδελφοί μας, καί πού ἡ μητέρα τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι Ἀειπάρθενος, ἀφοῦ οἱ ἄλλοι πιστεύουν, ὅτι μετά τό Χριστό ἦρθε σέ σαρκική μείξη κι ἔκανε ἀκόμα 6-7 παδιά, καί πού δέν ὑπάρχουν μυστήρια, οὔτε ἅγιοι, ἀφοῦ ἄλλοι «ἀδελφοί» μας αὐτά δέν τά παραδέχονται. Ἐπίσης, δηλώνει καί ὁμολογεῖ, ὅτι οἱ μεγάλοι Πατέρες καί Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας ἦταν πλανεμένοι, ἀφοῦ αὐτοί πρωτοστάτησαν στίς ἀποφάσεις γιά τόν ἀναθεματισμό καί τήν ἀποκοπή τῶν αἱρέσεων. Δηλαδή ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὁ Ἅγιος Νικόλαος, ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, οἱ Καππαδόκες πατέρες, ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, ὁ Μέγας Φώτιος, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καί τόσοι ἄλλοι, δέν ἦταν παρά ἐμπαθεῖς ἄνθρωποι, πού ἔτρεφαν τάχα μίσος γιά τούς συνανθρώπους τους καί μέ σοφιστικά ἐπιχειρήματα, κατάφερναν νά ἐξουδετερώνουν τούς ἀντιπάλους τους καί νά πείθουν τό λαό! Ἀλλά ἐδῶ ὑπάρχει ἕνα ἄτοπο. Ἀφοῦ ὅλοι αὐτοί, Πατέρες καί Σύνοδοι, ἔκαναν τέτοιο κακό, γιατί τούς

τιμοῦν ἀκόμα;

Τί λέει, ὅμως, ἡ Ἐκκλησία μας γιά τήν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων; Ἄς σταχυολογήσουμε μερικές θέσεις τῶν Πατέρων καί τῶν Συνόδων, γιά νά πάρουν μία ἰδέα, ὅσοι δέ γνωρίζουν:

«Ἐχθρούς γάρ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας, μεγάλῃ καί πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο»

«Οἵτινες τήν ὑγιῆ πίστιν προσποιοῦνται ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δέ τοῖς ἐτερόφροσι, τούς τοιούτους, εἰ μετά παραγγελίαν μή ἀποστῶσι, μή μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλά μηδέ ἀδελφούς ὀνομάζειν» (Μέγας Βασίλειος, PG 160, σ. 101)

«Οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τῆς ἀληθείας εἰσί καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες, οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί» (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς).

 «Μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου του ἀναφέρειν τόν αἱρετικόν, ἀκόμη καί ὅταν ὁ ἀναφέρων εἶναι ὀρθόδοξος" (Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης).

«Ὁ αἱρετικόν δεχόμενος, τοῖς αὐτοῦ ἐγκλήμασιν ὑπόκειται» (Οἱ ἐπί Βέκκου μαρτυρήσαντες Ἁγιορεῖται Πατέρες). 11

«Πᾶς ὁ λέγων, φησί, παρά τά διατεταγμένα, κἄν ἀξιόπιστος ᾖ, κἄν νηστεύῃ, κἄν παρθενεύῃ, κἄν σημεῖα ποιῇ, κἄν προφητεύῃ, λύκος σοί φαινέσθω ἐν προβάτου δορᾷ προβάτων φθοράν κατεργαζόμενος» (Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος, PG 160, σ. 101)

«Ὁ μή λέγων τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα, ἀνάθεμα ἔστω» (Συνοδικόν της Ὀρθοδοξίας καί Τῶν Ἱερῶν Συνόδων νέα δαψιλεστάτη Συλλογή, σελ. 126 (632) τόμος δεύτερος, (Μέρος Β΄), ἀπό ἔτους Χριστοῦ 449 ἄχρι ἔτους 1643, ἔκδοσις Καλύβης Τιμίου Προδρόμου, Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Ἄννης, Ἅγιον Ὄρος, (Θεσσαλονίκη 1986).

Καί παλαιότερα ἡ Σύνοδος τῆς Καρθαγένης: «Αὐτός πού ἀναγνωρίζει βάπτισμα στούς αἱρετικούς χάνει τό βάπτισμά του» (Mansi 1, 980).

Ἄν κανείς ἀνοίξει τά Πρακτικά τῶν Οἰκουμενικῶν καί ἄλλων Ὀρθοδόξων Συνόδων ἤ τά κείμενα τῶν Πατέρων θά πάθει ἕνα ψιλοσόκ. Θά διαπιστώσει ἰδίοις ὄμμασι, ὅτι ὅσα ξέρει ἤ ὅσα τοῦ ἔχουνε πεῖ περί Ὀρθοδοξίας, αἱρέσεων, κλπ. ἀπέχουν παρασάγγας ἀπό τήν ἀλήθεια.

Ὅσα βλέπουμε σήμερα δέν εἶναι ἡ ἀσθένεια, ἀλλά τά συμπτώματα τοῦ θανάτου. Αὐτό πού  πολλοί ἐπιμένουν νά θεωροῦν "Ἐκκλησία" δέν εἶναι παρά καθαρή Οὐνία, κι ἄς διαμαρτύρονται γιά τήν προδοτική στάση τῶν ταγῶν της. Οἱ διαμαρτυρίες ἀπό τίς κερκίδες εἶναι περιττή πολυτέλεια, χαρτοπόλεμος μέ εἰκονικά πυρά. Ἡ ἐντολή τῶν ἁγίων Πατέρων πρός τούς ὀρθοδόξους, στοιχίζει, ἀλλά εἶναι περισσότερο ἀπό σαφής: «Μακάριος ὁ ἀποσχισθείς συναγωγῆς πονηρευομένων» (Migne PG 59, 549).

3 - Κοινωνία μέ τήν αἵρεση – Οἰκουμενισμός

α. Συμπροσευχές - συλλείτουργα - Κοινό ποτήριο. Ὅλα αὐτά ἕνα σκοπό εἶχαν καί τώρα βλέπουμε τά ἀποτελέσματά τους. Τήν ἔνωση (ψευδένωση) τῶν Ἐκκλησιῶν καί τό κοινό ποτήριο (μέ τούς Παπικούς, διότι οἱ Προτεστάντες δέν ἔχουν κἄν ποτήριο). Νά κοινωνοῦν, δηλαδή, ὅλοι οἱ χριστιανοί ἀπό τό ἴδιο ποτήριο, ἀσχέτως τοῦ τί πιστεύουν.

Ἡ Ἑλλάδα ἀποδείχθηκε ὁ πιό δύσκολος τόπος νά διαφθαρεῖ ὡς πρός τήν πίστη γι' αὐτό καί οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους δούλεψαν καί δουλεύουν μεθοδικά παραπάνω ἀπό ἕναν αἰῶνα τώρα. Ξεκινήσανε μέ τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου. Συνέχισαν μέ συμπροσευχές, ὑπό τήν ἔννοια, ὅτι ἕνας εἶναι ὁ Θεός καί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι παιδιά του.

Δέν εἶναι, ὅμως, ἔτσι. Διότι δέν εἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι παιδιά του, παρά μόνον οἱ ὀρθοδόξως πιστεύοντες καί βαπτισθέντες, ὅπως ρητά ἀναφέρει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης "ὅσοι δέ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν

αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τό ὄνομα αὐτοῦ" (Ἰωάν. α΄, 12), καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος "ὅτε δέ ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἑξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσει, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν" (Γαλ. δ΄, 4). Οἱ ἄλλοι εἶναι ἁπλῶς πλάσματά του, δημιουργήματά του, ὄχι παιδιά του.

Ὅσοι δέν πιστεύουν σωστά, ὀρθόδοξα, μέχρι γιώτα καί κεραίας, νά ξεχάσουν, ὅτι εἶναι παιδιά τοῦ Θεοῦ, διότι δέν εἶναι. Ἄλλο τό τί κάνει ὁ Κύριος γιά νά τούς φέρει σέ ἐπίγνωση.

Καί ποιά εἶναι ἡ σωστή πίστη;

Εἶναι αὐτή πού γράφει τό Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ὁποῖο διαβάζουμε κάθε Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπ' Ἐκκλησίας μέ μεγαλοπρέπεια καί λιτανεῖες, καί τό ὁποῖο οὔτε πού τολμᾶνε νά διαβάσουν στίς Ἐκκλησίες τῆς καινοτομίας καί τῆς ἀποστασίας τοῦ Ν/Ἡ, (ἐκτός ἀπό μερικά "αἰωνία ἡ μνήμη" ἔτσι γιά τά μάτια τοῦ

κόσμου πού νομίζουν, ὅτι δέν τούς "πιάνουν"), διότι τά φριχτά ἀναθέματα πού ἀναφέρονται ἐκεῖ μέσα, (60 ἀναθέματα, τριπλά τά περισσότερα) εἶναι καί γι' αὐτούς, καί πέφτουν στά κεφάλια τους.

Ἡ σωστή πίστη, λοιπόν, εἶναι:

"ὅ,τι παντοῦ, πάντοτε καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη" (Ἅγιος Βικέντιος Λειρινίου) καί ὅπως γράφει τό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας: 12

"Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν (ἀπό ποῦ παρέλαβε ἡ Ἐκκλησία τό Νέο Ἡμερολόγιο;), οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, (πότε ἐδογμάτισαν οἱ Διδάσκαλοι τήν ἄρνηση τῆς Ἁγίας Τριάδος καί τήν κατάργηση τῆς Ἀειπαρθενίας τῆς Θεοτόκου πού πιστεύουν τά συνεταιράκια μας, οἱ «ἀδελφοί μας» στό ΠΣΕ;), ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφρόνηκεν, ἡ Χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ Ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τό ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, (ἐδῶ τό ψεῦδος υἱοθετήθηκε), ἡ Σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο (οἱ Νεοημερολογίτες ντρέπονται νά ὁμολογήσουν τά δόγματα τῆς Ὀρθοδοξίας στά προδοτικά παζάρια τῶν Οἰκουμενιστικῶν συνάξεων καί στά συλλείτουργα τῆς προδοσίας), ὁ Χριστός ὡς ἐβράβευσεν, (ποιόν καινοτόμο καί προδότη ἐβράβευσεν ὁ Κύριος;)∙ οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τόν ἀληθινόν Θεόν ἡμῶν, καί τούς αὐτοῦ Ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες … ὡς αὐτοῦ γνησίους θεράποντες … Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τήν Οἰκουμένην ἐστήριξεν … "

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ

Ἄρση ἀκοινωνησίας καί ὄχι ἀναθεμάτων ἔγινε τό 1965! (1ο ΜEΡΟΣ)

Ἄρση ἀκοινωνησίας καί ὄχι ἀναθεμάτων ἔγινε τό 1965! (2ο ΜEΡΟΣ)

Ἄρση ἀκοινωνησίας καί ὄχι ἀναθεμάτων ἔγινε τό 1965! (2ο ΜEΡΟΣ)

Μέ τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου τό 1924 μ.Χ. οἱ χριστιανοί χωρίστηκαν στά δύο. Ἄλλοι μέ τό Παλιό (πατρῶο, πάτριο), ἄλλοι μέ τό Νέο. Παλαιοημερολογίτες καί Νεοημερολογίτες. Ἤ σωστότερα Ὀρθόδοξοι καί Νεοημερολογίτες. Δύο Ἐκκλησίες! Ἀλλά ὁ Χριστός εἶναι ἕνας καί ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό σῶμα του. Καί ρωτᾶμε: Μία κεφαλή, δύο σώματα; Ποιά Ἐκκλησία εἶναι ἡ κανονική; Τό ἐπίσημο κράτος πῆρε τό μέρος τοῦ Νέου καί ἄρχισαν διωγμοί. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ 7 Παλαιοῦ χειμάστηκε. Κόσμος διώχθηκε, βασανίστηκε, θανατώθηκε. Ἱερεῖς σύρθηκαν σέ φυλακές καί ἐξορίες. Ξυρίστηκαν, ἀποσχηματίστηκαν, διαπομπεύτηκαν, φυλακίστηκαν.

Καί μέ περισσό θράσος, καί ἐνῶ αὐτοί ἄλλαξαν τό ἡμερολόγιο-ἑορτολόγιο, χωρις ἐκκλησιαστικό λόγο, καί ἐνῶ αὐτοί γίνανε εἰδωλολάτρες τῶν 13 ἡμερῶν, καί ἐνῶ αὐτοί κόπτονταν καί κόπτονται (δῆθεν) γιά τήν ἀστρονομική ἀκρίβεια, (αὐτή εἶναι ἡ ἐπίσημη δικαιολογία τους), καί ἐνῶ αὐτοί προδώσανε, αὐτοί ξεπουλήσανε, καί αὐτοί ξεπουλᾶνε, ... τούς ἄλλους κατηγοροῦν.

Ὑποκριτές, πού τό μόνο πού φροντίζουν εἶναι νά τά ἔχουν καλά μέ ὅλους γιά περνᾶνε καλά σέ τούτη τή ζωή. Σάν τό βλάχο πού προσκυνοῦσε τόν Ἁη-Γιώργη καί φίλησε καί τό Δράκο μουρμουρίζοντας, "ποῦ ξέρεις…"; Κατηγοροῦν οἱ Καινοτόμοι αὐτούς πού παρέμειναν στήν πατρώα παράδοση, ὅτι παραμένουν ἀπό παθολογική ἀγάπη γιά 13 μέρες στό Παλιό! Ποιοί; Αὐτοί πού ἀγάπησαν τίς 13 μέρες περισσότερο ἀπό τήν Ἐκκλησία, τήν ὁποία ἔσκισαν στά δύο. Λές καί παλιώνει ποτέ ἡ Ἐκκλησία καί ἡ πίστη!

Καί τούς ὀνομάζουν χλευαστικῶς "παλαιοημερολογίτες". Ποιοί; Οἱ Νεοημερολογίτες! Οἱ Καινοτόμοι, οἱ προδότες τῆς πίστεως, οἱ ἀρνητές καί καταπατητές τῶν παραδόσεων. Καί τό χειρότερο εἶναι, ὅτι τό πιστέψανε κιόλας...

Ἐν τῷ μεταξύ, ὅλες οἱ ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, (πρώην ΕΣΣΔ καί Βαλκάνια) καί τά Πατριαρχεῖα παρέμειναν στό Παλαιό ἡμερολόγιο. Ἀπό τά 250 ἑκατομμύρια Ὀρθοδόξων στόν κόσμο μόνο τά 4 ἑκατομμύρια (τότε) τῆς Ἑλλάδος γύρισαν στό Νέο. Στό Παλαιό παρέμειναν ἐπίσης τό Ἅγιον Ὅρος καί τά Ἱεροσόλυμα.

Μέ τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ἄλλαξε, ἀναγκαστικά, καί τό ἑορτολόγιο. Ἦρθαν τά πάνω κάτω στόν ἑορταστικό κύκλο τῆς Ἐκκλησίας. Χάθηκε ἡ ἑνότητα, καταργήθηκαν νηστεῖες, μετατέθηκαν ἑορτές, κόπηκαν Κυριακές καί ἐπινοήθηκαν ἄλλες, οἱ ἐξαιρέσεις ἔγιναν κανόνες, ἦρθε σύγχυση στό Τυπικό, χάθηκε ἡ τάξη, χάθηκε ὁ τρόπος γιά τήν κατανόηση γραφῶν καί προφητειῶν, (ποιός καταλαβαίνει πιά τί εἶναι τό Κύριον Πάσχα - οἱ διπλές Πασχαλιές, πού λέει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός;), καί ἄλλα πολλά.

Μετά τήν ἀλλαγή, τό 1924, ὁ πολύς λαός ἀπό τούς πιστούς, καί κυρίως στήν ἐπαρχία, δέν κατάλαβε, τί ἔγινε. Δέν πῆρε χαμπάρι τήν ἀλλαγή. Χρόνια δύσκολα. Φτώχεια, δυστυχία, συμφορές. Κόσμος ἀγράμματος ἤ ὀλιγογράμματος, ξωμάχοι ἐπί τό πλεῖστον, ἐργάτες καί βιοπαλαιστές. Μέ νωπά τά τραύματα τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων, τοῦ Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου καί τῆς Μικρα-σιατικῆς καταστροφῆς. Μέ ἀπώλειες χιλιάδων ἀνδρῶν ἀπό τούς πολέμους καί ἑκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες ἀπό τή συμφορά τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί ἄλλες ἑκατοντάδες χιλιάδες ἀπό τήν ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν τήν ἴδια χρονιά τοῦ '24.

Ἔτσι βρέθηκε ὁ κόσμος ἄκων στό Νέο Ἡμερολόγιο καί τό ἀκολούθησε. Συνέχιζε νά ἐκφράζει τήν εὐσέβεια καί τήν πίστη του σέ μία νέα Ἐκκλησία, γιά τήν ὁποία, πολλές φορές, δέν εἶχε (οὔτε ἀκόμα ἔχει) ἰδέα ὅτι δέν ἦταν ἡ Ἐκκλησιά τῶν Πατέρων του.

Ἀκόμα καί σήμερα προκαλεῖ ἐντύπωση ἡ παντελής ἄγνοια τῶν νεοελλήνων γιά τό Παλαιό. Τί εἶναι αὐτό, σοῦ λένε, ἄν τύχει καί γίνει ἀναφορά στό θέμα. Καί σέ κοιτᾶν παράξενα. Λές καί δέν ἦταν τό ἡμερολόγιο τῆς Ἐκκλησίας γιά 1600 χρόνια! Ἄλλοι πάλι νομίζουν, ὅτι οἱ παλαιοημερολογίτες εἶναι κάτι σάν τούς Γιαχωβάδες. Ἔτσι τούς λένε οἱ πονηροί. Λές καί δέν εἶναι μέ τό Παλιό τό Ἅγιον Ὅρος καί τά Ἱεροσόλυμα! Καί οὔτε προβληματίζονται, ὅταν ἀκοῦνε καί βλέπουν στίς εἰδήσεις, ὅτι οἱ Ρῶσοι ἤ τό Ἅγιον Ὅρος ἤ τά Ἱεροσόλυμα ἑορτάζουν Χριστούγεννα στίς 7 Ἰανουαρίου (25 Δεκέμβρη μέ τό Παλαιό).

Σήμερα εἶναι, βέβαια, πολύ δύσκολο νά γίνει κατανοητό κάτι μέ τό ὁποῖο μεγάλωσαν ἤδη 3-4 γενιές. Εἶναι δύσκολο νά γίνει ἀντιληπτή ἡ διαφορά μεταξύ καταστάσεων πού ἐξωτερικά μοιάζουν πολύ. Τό κυριώτερο πρόβλημα εἶναι νά κατανοηθεῖ, ὅτι τό ἡμερολόγιο ἀπό μόνο του δέν εἶναι ἐμπόδιο. Ὁ λαός πού ἀκολουθεῖ τό Νέο δέν εἶναι αἱρετικοί. 8

Πιστεύουν εἰλικρινά, ἀκολουθοῦν τίς παραδόσεις, (ὅσες θυμοῦνται ἀπό μόνοι τους), πάσχουν γιά τό χάλι πού βλέπουν, ἀλλά, δέν μποροῦν νά καταλάβουν, οὔτε πῶς ἔγινε αὐτός ὁ ξεπεσμός, οὔτε πῶς μπορεῖ νά διορθωθεῖ. Τούς ἔχουν ἀλλάξει σιγά- σιγά, (καί συνεχίζουν νά τούς ἀλλάζουν), τήν παράδοση, τά νοήματα τῶν δογμάτων, καί τελικά τήν πίστη, καί, φτάνουν νά ἔχουν βρεθεῖ σέ κάποια ἄλλη ἐκκλησία, χωρίς νά τό ἔχουν ἀντιληφθεῖ. Γι' αὐτό καί ὅποιος τό ψυλλιαστεῖ ἀρχίζει νά ψάχνεται πανικόβλητος. Καί μετά τό πρῶτο σόκ, κατανοεῖ, καί, ἀργά ἤ γρήγορα, ἐπιστρέφει στήν ἀληθινή ἐκκλησία. Στήν ἐκκλησία τῶν Πατέρων του. Στήν Ἀρχαία Ἐκκλησία.

Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ἦταν ἡ ἀρχή τοῦ ξεπουλήματος. Τό ξεπούλημα εἶναι τό πρόβλημα. Καί βλέπουμε σέ τί ξεπούλημα ἔχουν ἐπιδοθεῖ ὅλες οἱ ἐκκλησίες τῆς Καινοτομίας. Ἄν συμφωνοῦσαν ὅλες οἱ ἐκκλησίες, (οἱ Ὀρθόδοξες ἐννοεῖται), ὅτι ὑπάρχει ἀνάγκη ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου, μέ ἀνάλογες διορθώσεις τοῦ ἑορτολογίου σέ μία νέα κοινή ἐορτολογική βάση, καί μόνο αὐτό, ἴσως τό θέμα νά εἶχε λήξει. Ἀλλά ἀπό τήν ἴδια τήν Ἐκκλησία δέν προκύπτει ἀνάγκη γιά κάτι τέτοιο. Ἀντιθέτως ἡ «νεκροψία» ἀπέδειξε, (ἐνενῆντα χρόνια τώρα), ὅτι ἄλλα εἶχαν στό μυαλό τους οἱ πρωτεργάτες τῆς καινοτομίας. Ἄν μελετήσουμε ὅλες τίς αἱρέσεις θά δοῦμε, ὅτι ὅλες πρόβαλαν προφάσεις. Γιά ἀσήμαντες φαινομενικά ἀφορμές ἔγινε μεγάλο κακό. Βέβαια τά αἴτια ἦταν βαθιά, καί αὐτά ἦταν ἡ ρίζα τοῦ κακοῦ, ἀλλά ἦταν κρυμμένα σάν κακοήθεις ὄγκοι. Σιγά μήν ἔγινε ὁ Τρωικός πόλεμος γιά τά μάτια τῆς Ἑλένης ἤ μήν ξεκίνησε ἡ Εἰκονομαχία ἀπό τήν ἔγνοια τοῦ αὐτοκράτορα μή γίνουν εἰδωλολάτρες οἱ χριστιανοί, πού ἀσπάζονταν τίς εἰκόνες. Ὅμως κάπως ἔτσι ξεκινᾶνε αὐτά τά πράματα. Τό θέμα εἶναι νά καταφέρουμε νά διαβάσουμε πίσω ἀπό τά γράμματα καί τίς προφάσεις.

Εἶναι φανερό, ὅτι τό ἡμερολόγιο ἦταν ὁ δούρειος ἵππος. Οἱ ὑποψιασμένοι τό πήρανε χαμπάρι ἀμέσως. Ἄλλοι τό καταλάβανε στήν πορεία. Κάποιοι δέν θέλουν νά τό καταλάβουν μέ τίποτα, καί ἄλλοι, οὔτε πρόκειται νά τό πάρουν χαμπάρι ποτέ, οὔτε καί τούς ἐνδιαφέρει.

Βέβαια ὑπάρχουν καί οἱ ἀντίθετες περιπτώσεις Ἐκκλησιῶν, πού κράτησαν τό Παλαιό ἡμερολόγιο (ἑορτολόγιο), ἀλλά ἔχουν πλήρη κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς ἤ ἄλλες πού χρησιμοποιοῦν καί τά δύο ἡμερολόγια (θέλεις μῆλον ἔπαρε, θέλεις κυδώνι, λάβε). Αὐτοί εἶναι σέ χειρότερη πλάνη. Αὐτοί μποροῦν ἄνετα νά χαρακτηριστοῦν ὡς "παλαιοημερολογίτες". Ποιός εἶπε ὅτι τό νά  ἀκολουθεῖς τό Παλιό, ἔτσι γιά τό Παλιό, σέ καθιστά Ὀρθόδοξο; Τό ἡμερολόγιο ἀπό μόνο του δέν λέει τίποτα. Λέει μόνο, ὅταν λειτουργεῖ στό σῶμα τῆς ἐκκλησίας, τῆς παραδόσεως καί τῆς ὁμολογίας.

Καί ὅπως λέει κι ἕνας ἐκλεκτός φίλος, πῶς γίνεται οἱ χριστιανοί νά πέσουν γιά ὕπνο τό βράδυ τῆς 9ης Μαρτίου 1924 ὡς Ὀρθόδοξοι καί, χωρίς νά ξέρουν τίποτα, τό πρωί νά ξυπνήσουν "σχισματικοί" καί "παλαιοημερολογίτες" καί νά εἶναι καί 23 τοῦ Μάρτη; Καί τήν παράλλη μέρα ἀντί νά πᾶνε στά χωράφια τους, οἱ χωροφύλακες νά τούς χτυπᾶνε καί νά τούς ἐμποδίζουν γιατί, λέει, ἦταν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ κι ἔπρεπε νά πᾶνε στήν Ἐκκλησία;

Ὅλα λοιπόν προφάσεις. Ὁ δρόμος τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἁπλός καί δύσκολος ἀλλά ὁδηγεῖ στήν οὐράνια δόξα. Εἶναι ὁ δρόμος τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

* * * * * * *

Τί ἔγινε ὅμως μέ τήν Ἐκκλησία τοῦ Νέου Ἡμερολογίου (Ν/Ἡ); Ἦταν ἀλήθεια τό ἡμερολόγιο ἐμπόδιο στήν πρόοδο καί προκοπή της, ὅπως ἰσχυρίζονταν οἱ καινοτόμοι, καί τώρα πού ἐξέλειπε, ἡ Ἐκκλησία τραβᾶ γιά νέες δόξες; Γιά νά δοῦμε, τί ἔγινε στήν Ἐκκλησία τοῦ Ν/Ἡ σέ μερικά σπουδαῖα θέματα.

1 - Προδοσία. Τό 1948 γίνεται ἰδρυτικό (ναί, ἰδρυτικό) μέλος τοῦ Παγκσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ). Μία ὀργάνωση ἤ καλύτερα ἕνα συνονθύλευμα αἱρέσεων, ὅπου συμμετέχουν πολλές χριστιανικές αἱρέσεις, κυρίως προτεσταντικές. Στό καταστατικό του ὁρίζεται ρητά, ὅτι καμμιά Ἐκκλησία δέν κατέχει τήν ἀπόλυτη ἀλήθεια, ἀλλά ὅλες ἔχουν μέρος τῆς ἀλήθειας καί ὅλη ἡ ἀλήθεια θά προκύψει ἀπό τήν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν.

Εἶναι ἡ περίφημη παναιρετική "θεωρία τῶν κλάδων". Δηλαδή τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἕνα, ἀλλά κομμάτια, καί ἀφοῦ ὁ Χριστός δέν μπορεῖ νά τό συναρμολογήσει μόνος του, ἀποφάσισαν νά τό κάνουν οἱ ἄνθρωποι (νά κλάψεις; νά γελάσεις;) !!!

Ὅποιος συμμετέχει στό ΠΣΕ ὁμολογεῖ, ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἡ "ΜΙΑ" πού ὁμολογοῦμε στό "Πιστεύω" (Εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν…). Ἄρα ἡ Νεοημερολογίτικη Ἐκκλησία ὁμολογεῖ ἀπεριφράστως, ἤ μᾶλλον διατρανώνει ἐμπράκτως, ὅτι ἀπεμπολεῖ τό Σύμβολο τῆς Πίστεως (τό

"Πιστεύω") καί δέν πιστεύει πιά στήν "ΜΙΑ" Ἐκκλησία. Καί δέν ἀπεμπολεῖ μόνο αὐτό.

Συμμετέχοντας στό ΠΣΕ ἀποδέχεται μέ τόν ἐπισημότερο τρόπο ὅλες τίς πλάνες τους, (τῶν μελῶν τοῦ ΠΣΕ), καί κάθε μέρα ὑποχωρεῖ ὅλο καί περισσότερο, ἐνῶ αὐτοί κάνουν ψευτο-ὑποχωρήσεις (τί ὑποχωρήσεις, δηλαδή, μήν τούς νοιάζει μή χάσουνε τίς πλάνες τους;) γιά νά φαίνεται, ὅτι προσπαθοῦν νά μοιράσουν τήν ἀπόσταση. Ἐπαληθεύεται ἔτσι πανηγυρικῶς τό ψαλμικό "Μετά ὁσίου ὅσιος ἔση, καί μετά ἀνδρός ἀθώου ἀθῶος ἔση, καί μετά ἐκλεκτοῦ ἐκλεκτός ἔση καί μετά στρεβλοῦ διαστρέψεις", (Ψάλμ.17, 26-27).

Οἱ πλάνες, βέβαια, δέ σταμάτησαν ἐδῶ. Αὐτά ἦταν ἡ ἀρχή. Εἶναι νά μήν ἀρχίσει τό ξήλωμα ... Ἔτσι κι ἀρχίσει …

Ἄς δοῦμε ὅμως μερικές ἀκόμη πλάνες, γιά νά καταδειχθεῖ, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Ν/Ἡ ἀπεμπόλησε τά περισσότερα ἀπό τά ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως.

Πρῶτα-πρῶτα ἡ Ἐκκλησία τοῦ Ν/Ἡ ἀρνεῖται τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀφοῦ ἀδελφοποιήθηκε μέ Προτεστάντες, οἱ ὁποῖοι τό βλασφημοῦν ὡς μή ἀρτίως λαλῆσαν ἐν ταῖς Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις. Οἱ Προτεστάντες δέν δέχονται τίποτα ἀπό τήν Παράδοση· οὔτε Συνόδους, οὔτε Πατέρες, οὔτε προφορικές παραδόσεις, οὔτε μυστήρια, οὔτε Θεία Κοινωνία, οὔτε Ἁγίους, οὔτε τό Ἀειπάρθενόν τῆς Θεοτόκου, οὔτε καί τήν προσωνυμία "Θεοτόκος" στήν Παναγία. Οὔτε βέβαια καί "Παναγία". Μαριάμ σκέτο. Μία καλή γυναίκα, τίποτα παραπάνω.!!!

Δηλαδή ἡ Νεοημερολογίτικη Ἐκκλησία συμμετέχοντας -(ἰδρυτικό μέλος, εἴπαμε)- στό ΠΣΕ ὁμολογεῖ στήν πράξη, ὅτι ἀρνεῖται τά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας, τίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τά ἀποφθέγματα τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἀρνεῖται τό Ἀειπάρθενον τῆς Θεοτόκου, καί, ἀκόμα χειρότερα, τήν ἴδια Θεοτόκο, ἀφοῦ οἱ Προτεστάντες δέν δέχονται τήν Παρθένο Μαρία ὡς "Θεοτόκον" καί ὡς "Παρθένον".

Καί ἀφοῦ δέν δέχονται τήν Παναγία ὡς Θεοτόκον, ἄρα ἡ Μαριάμ δέν ἔτεκε Θεόν, ἄρα ὁ Χριστός δέν εἶναι Θεός, ἄρα, οὔτε καί τόν Χριστό δέχονται. Ὅμως "Εἴ τις οὐ Θεοτόκον τήν Μαριάμ ὑπολαμβάνει, χωρίς ἐστί τῆς Θεότητος", (Ἅγιος Γρηγόριος Θεολόγος, ἐπιστ. πρός Κλήδ. τόμ. ά σελ. 738). Ὁπότε, γιά ποιά Ἁγία Τριάδα νά μιλήσεις, γιά ποιά ἐνσάρκωση, γιά ποιά σωτηρία;

Τί κέρδισε, λοιπόν, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Ν/Ἡ ἀπό τό συγχρωτισμό της μέ τούς αἱρετικούς; Τί τούς ζήλεψε; Ἤ μήπως δέν βλέπουμε τόν ξεπεσμό τους; Ὄχι μόνο δέν κέρδισε τίποτα, ἀλλά ἔχασε κι αὐτά πού εἶχε. Εἴπαμε, «καί μετά στρεβλοῦ διαστρέψεις». Οἱ τάξεις τῶν

αἱρετικῶν κληρικῶν εἶναι γεμάτες ὁμοφυλόφιλους. Ἡ παπική Ἐκκλησία σείεται συθέμελα καθημερινῶς ἀπό τέτοια σκάνδαλα. Ὅσο γιά τούς Προτεστάντες, τί νά πεῖ κανείς, καί τί νά ἀφήσει, γιά τίς παπαδίνες, τίς ἐπισκοπίνες, τούς ὁμοφυλοφιλικούς γάμους τους, καί νά μή φρίξει! Ὁ Θεός τή σήκωσε τή Χάρη του ἀπό πάνω τους. Δέν κατοικεῖ τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ στούς ἀσελγεῖς καί πονηρούς. "μή

πλανάσθε∙ οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι, οὔτε μοιχοί, οὔτε μαλακοί, οὔτε ἀρσενοκοῖται, οὔτε πλεονέκται, οὔτε κλέπται, οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὔχ ἅρπαγες, βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι". (Α΄ Κορ. στ', 9-10) 10

Ὁ κατήφορος εἶναι μεγάλος καί χωρίς τέλος. Ἐνδίδοντας ἔστω καί σέ μία μικρή πλάνη ἀρχίζει τό ξήλωμα τῶν δογμάτων τῆς ἀληθείας σάν πλεχτό. Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη πλάνη στήν πίστη ἀπό νά πιστέψεις ἤ νά ἀποδεχθεῖς, ὅτι ὑπάρχει κάτι, -(ἀπό τά δόγματα ἐννοεῖται)- πού νά παζαρεύεται. Ἐκεῖ θέλουν νά φέρουν τό θέμα, καί τό κατάφεραν. Νά πιστέψουμε, ὅτι δέν κάνει καί ἐμεῖς νά μένουμε ἀνυποχώρητοι στά πατρικά ὀχυρά, ἀφοῦ αὐτοί εἶναι τόσο καλοί, τόσο ὑποχωρητικοί, τόσο εὐγενικοί, τόσο διαλλακτικοί. Καί ἔτσι μεταφέρεται τό θέμα τῆς πίστεως σέ ἄλλο πεδίο· στό πεδίο τῶν διαπραγματεύσεων, τοῦ παζαρέματος, τῆς "εὐγένειας". Ὅμως ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός τό λέει ξεκάθαρα· "οὐ γάρ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τά τῆς Ὀρθοδοξίας". Τέλος. Τί δουλειά ἔχει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, (ἔστω καί τοῦ Νέου), ἐκεῖ μέσα; Τί πήγανε νά κάνουνε;

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ

Ἄρση ἀκοινωνησίας καί ὄχι ἀναθεμάτων ἔγινε τό 1965! (1ο ΜEΡΟΣ)