ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙΩΜΕΝΟ ΦΡΟΝΗΜΑ

Ιερομονάχου  Γρηγορίου  Ζιώγου

Σήμερα η ορθοδοξία είθισται να ταυτίζεται μόνον με την αποδοχή του Χριστού. Δηλαδή δεχόμεθα τον Χριστόν και επειδή πηγαίνουμε στην Εκκλησία και ανάβουμε και κανένα κεράκι, πηγαίνομε και σε καμιά θρησκευτική εκδήλωση, υποτίθεται ότι κλείσαμε θέση στον παράδεισο.

Ποιό το νόημα να ενταχθεί στους  κόλπους της Εκκλησίας ένας αιρετικός και να μετέχει των αχράντων μυστηρίων, ενώ την ίδια στιγμή να είναι ακατήχητος στις βασικές αλήθειες της πίστεως; Έτσι αντικαθιστούμε η ανταλλάσουμε το προηγούμενο εσφαλμένο δόγμα του ανθρώπου με ένα καινούργιο, το οποίο λέγεται η Απεραντολογία της οικονομίας.   Αυτή η πρακτική έχει ως αποτέλεσμα να ανταλλάσουμε μέσα τους την μία δεισιδαιμονία με μία άλλη δεισιδαιμονία. Και τούτο διότι η ορθοδοξία όταν έτσι παρουσιάζεται και προσφέρεται, σε τι διαφέρει από την δεισιδαιμονία; Όταν η ορθοδοξία παρουσιάζεται και προσφέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, δηλαδή σαν ένας Χριστιανικός οργανισμός  πού δεν θεραπεύει τις ψυχές, ( παρ’ όλο που αυτός είναι ο σκοπός του ) τότε σε τι διαφέρει από την δεισιδαιμονία; Και γιατί να πιστέψει κάποιος μη ορθόδοξος στην ορθοδοξία και όχι σε ένα άλλο Χριστιανικό δόγμα; Εν τελευταία αναλύσει ποια η διαφορά της ορθόδοξης διδασκαλίας από την διδασκαλία των Οικουμενιστών; Αφού και τα δύο με τον τρόπο που προσφέρονται δεν προσφέρονται σαν αγωγές και σαν δρόμοι πρός την σωτηρία, αλλά σαν δεισιδαιμονία αλλάζοντας την παλαιά πλάνη με την καινούργια. Δεν καθαρίζεται έτσι η ψυχή του ανθρώπου. Προηγείται ο φόβος του θεού και η μετάνοια, η οποία συνεχίζεται κατά το στάδιο της καθάρσεως και ολοκληρώνεται με τον φωτισμό του νού του ανθρώπου από την χάρη του Αγίου Πνεύματος. 

 Η ορθόδοξη διδασκαλία δεν ενδιαφέρεται μόνον για το τι θα συμβεί στον άνθρωπο μετά θάνατον, αλλά εκείνο κυρίως πού την ενδιαφέρει είναι το τι  θα γίνει ο άνθρωπος σ’ αυτήν την ζωή. Μετά θάνατον δεν υπάρχει θεραπεία του νοός. Οπότε πρέπει σ’ αυτήν την ζωη ν’ αρχίσει η θεραπεία. Γι’ αυτό λοιπόν η ορθόδοξη διδασκαλία δεν είναι μόνον μελλοντολογική, εσχατολογική και υπερκοσμική, αλλά είναι ακραιφνώς ενδοκοσμική. Συνεπώς το έργο της Εκκλησίας και των κληρικών δεν έγκειται στο να μας βοηθήσουν να δούμε την δόξα του θεού μετά θάνατον, διότι αυτό θα γίνει οπωσδήποτε.  Το έργο της Εκκλησίας εστιάζεται στο πώς θα δει ο  άνθρωπος τον θεόν και όχι αν θα δει τον θεόν. Δηλαδή το έργο της Εκκλησίας είναι να κηρύττει ότι όλοι οι άνθρωποι κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού θα δούμε τον Θεόν είτε ως Φως, είτε ως πυρ καταναλίσκον και να προετοιμάζει τα μέλη της, ώστε να δούν τον Θεόν όχι σαν φωτιά, αλλά σαν Φως. Κατόπιν τούτων ρωτάμε:

Πως θα φωτισθεί ένας άνθρωπος ακατήχητος;

Πως θα φωτισθεί ο νούς του ανθρώπου εάν δεν καθαρισθεί;

Πως θα καθαρισθεί ο άνθρωπος εάν δεν μετανοήσει;

Και πώς θα μετανοήσει εάν δεν εννοήσει;

Σήμερα θέλουμε να μιλάμε για την αλλαγή της θρησκευτικής νοοτροπίας του ανθρώπου, για την αλλαγή του αιρετικού δόγματος του Οικουμενισμού, αλλά χωρίς την κατήχηση στις βασικές αλήθειες της ορθοδόξου πίστεως, αφήνοντας έτσι την ψυχή του ανθρώπου απροστάτευτη. Εάν δεν πράξουμε τα παραπάνω τότε σε τι διαφέρουμε από τους μη ορθοδόξους;  Στο δόγμα; Και τι να το κάνουμε το ορθόδοξο δόγμα όταν δεν το χρησιμοποιούμε για την θεραπεία των ψυχών; Το δόγμα έτσι δεν ωφελεί σε τίποτα και κανέναν. Ουδέν ωφελείται ο άνευ της κατανοήσεως του λόγου, καθ’ ον δίδοται η μετάληψις του σώματος και του αίματος του Χριστού. - Μέγας Βασίλειος.

Θα προσπαθήσουμε  να  δούμε την σημερινή διάσταση της Εκκλησίας και την πορεία της, σε σχέση με τη λεγομένη  Νέα Τάξη Πραγμάτων.

Η  Ορθόδοξη  Εκκλησία αποτελεί εμπόδιο, στη Νέα Τάξη που επιθυμεί υπάκουα ρομπότ και όχι ελεύθερους ανθρώπους. Τα όργανα της Νέας Τάξης προσπαθούν να πολεμήσουν την Εκκλησία  με δύο τρόπους. Ο ένας είναι ο πόλεμος εναντίον της Εκκλησίας από έξω. Αυτή η απ’ ευθείας πολεμική εκτός του ότι στο βάθος ωφελεί και δυναμώνει την Εκκλησία ( Χρυσόστομος ), δεν είναι τόσο επικίνδυνη όσο η ύπουλη τακτική πού χρησιμοποιείται για τη διάβρωση της Εκκλησίας από μέσα. Αυτός είναι ο δεύτερος  τρόπος πολέμου εναντίον της Εκκλησίας.

Η  Νέα Εποχή δεν επιθυμεί να αδειάσουν οι Ορθόδοξοι ναοί, αλλά να γεμίσουν με ανθρώπους  που θα έχουν αλλοιωμένο  φρόνημα.

Αυτός είναι  ο στόχος. Η Νέα Τάξη δεν επιθυμεί να γκρεμίσει την Εκκλησία ( τα ντουβάρια ), αυτό εξ’ άλλου απεδείχθη ανέφικτο και από την πρόσφατη ιστορική εμπειρία στην πρώην Σοβιετική Ένωση και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, επιθυμεί όμως να μεταλλάξει την Εκκλησία σε κάτι άλλο από αυτό που είναι στην ουσία της.

Δεν επιθυμεί η Νέα Τάξη να κάνει απλώς την Εκκλησία να μην αντιδρά στα σχέδιά της· επιθυμεί να την κάνει θεραπαινίδα και χειροκροτητή της. Επιθυμεί να την μεταλλάξει σε έναν άνευρο οργανισμό, ο όποιος θα ενσωματωθεί πλήρως στο σύστημα και θα δουλεύει, για λογαριασμό του συστήματος, απορροφώντας τους κραδασμούς πού προκαλούν οι ενέργειες της κοσμικής εξουσίας σε εθνικό ή παγκόσμιο επίπεδο. Η διάβρωση της ανθρωπότητας περιλαμβάνει πρωτίστως την χειραγώγηση της Εκκλησίας.  Όσοι αρνούνται να μπουν σ' αυτήν την διαδικασία, στιγματίζονται από το «προοδευτικό» Ιερατείο της Νέας Τάξης ως ακραίοι,  φανατικοί και  ανόητοι. 

Για την απώλεια της ψυχής  αιτία  είναι  το ψεύδος, η αίρεση, η πλάνη και η αμαρτία. Σήμερα προβάλλεται από πολλούς κληρικούς, όλων των βαθμίδων της Ιεροσύνης έτερος Χριστός.

Το ίδιο πρόβλημα εις τους αιώνες. Πολλοί κηρύττουν Χριστόν Ασταύρωτο, στα μέτρα των ανθρώπων. Εμείς κηρύττουμε Χριστόν Εσταυρωμένο. Ο Παύλος συμβούλευε τον μαθητή του Τιμόθεο, ότι Το πνεύμα, μέσω των προφητών το λέει ξεκάθαρα,  ότι στους έσχατους καιρούς θα αποστατήσουν πολλοί από την πίστη και θα προσκολληθούν σε πνεύματα παραπλανητικά και διδασκαλίες δαιμονικές. 

Γίναμε χριστιανοί αγνώριστοι  σε σημείο να μη διαφέρουμε από απίστους και άθεους και σε πολλά να τους ξεπερνούμε.  Πώς έγινε αυτό;  Πώς φθάσαμε σ’ αυτό το κατάντημα; 

Μας έφθειραν  οι υπολογισμοί, ιδιοτέλειες  δειλία, καριέρα,  ματαιοδοξία. Και ιδού το αποτέλεσμα:

Απομένει ν’ ακούσουμε  και το ρήμα του Κυρίου εν ημέρα  κρίσεως:   “Ουκ οίδα ημάς”

Ο Μέγας Βασίλειος  Δεν μασούσε  τα λόγια του.

Δεν πήγε  σε κοσμοπολίτικους και εξωτικούς προορισμούς για να υπογράψει ύπουλα κείμενα. Πάνω από όλα λέγει κατάμουτρα στον έπαρχο Μόδεστο ότι η αίρεση είναι απεχθής στον  Θεό και οδηγεί στην απώλεια. Δεν νοιάζεται ο Μέγας Βασίλειος αν θα τον αποκαλέσουν οι αιρετικοί "ακραίο" ή φονταμενταλιστή ή οπισθοδρομικό ή κάτι παρεμφερές.  Μιλά την γλώσσα της αλήθειας γνωρίζοντας  ότι οι αιρετικοί έχουν με το μέρος τους την πολιτική εξουσία - η οποία την εποχή που ζούσε ήταν ασύγκριτα  πιο αδίστακτη από ότι σήμερα.

Λέγει  ο Μ. Βασίλειος: Τίποτα να μη λογαριάσετε και να ομολογήσετε την πίστη μας. Ούτε εξορία, ούτε φυλακίσεις, ούτε θάνατο.  Πολλώ  μάλλον,  δεν λέγει νερώστε το κρασί σας επειδή μπορεί να μη σας επιτρέψουν να συνεχίσετε να λειτουργείτε στον Μέγα Αντώνιο, ή στον Προφήτη Ηλία.

Δεν είπε ο Μέγας Βασίλειος ότι εδώ που είμαι στην Καισάρεια επιτελώ σπουδαίο έργο και δεν                  θέλω να διακινδυνεύσει ότι έχτισα,  με την  ακραία Ορθόδοξη Ομολογία μου. 

Δεν είπε έστησα το πιο σπουδαίο σύμπλεγμα φιλανθρωπικών ιδρυμάτων που έγινε ποτέ και παρέχω σε χιλιάδες ανθρώπους βοήθεια και για χάρη τους βάζω νερό στο κρασί μου σε θέματα πίστεως,  από  διάκριση.  Το ακριβώς αντίθετο είπε στον Μόδεστο.  Όλα θα τα κάψω χωρίς κανένα ενδοιασμό αλλά την Ομολογία της πίστεως δεν θα την νερώσω.

Ο θεός άλλα θα ζητήσει από τον έναν και άλλα από τον άλλον. Υπάρχει όμως κάτι το οποίο θα το ζητήσει από όλους.  Την ορθόδοξη ομολογία.

Ο Απόστολος Παύλος μιλώντας στους πρεσβυτέρους της Εφέσου λέει μεταξύ άλλων και τα εξής:  Μέσα από την Εκκλησία, από τους ηγέτες της Εκκλησίας, θα ξεπηδήσουν άτομα, που θα λαλούν διεστραμμένα, που θα είναι αιρετικοί. Τότε και οι πιστοί που τους ακολουθούν, καθίστανται και αυτοί κακόδοξοι  και ας έχουν ορθόδοξο  φρόνημα. 

Γι’  αυτό και  ο Κύριος  είπε  τον φοβερό εκείνο λόγο:   

 «άρα ελθών ο Υιός του ανθρώπου ευρήσει την πίστιν επί της γης;»