Συνεχίζουμε το 2ο μέρος σχολιασμού της συνεντεύξεως του κ. Μακαρίου.
Αναφέρει:
«Καταρχάς, από τον τίτλο αντιλαμβανόμαστε το γενικότερο πνεύμα που επικρατεί στο κείμενο. Δεν λέει ο τίτλος του εγκριθέντος κειμένου «σχέση της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τις άλλες Εκκλησίες» αλλά «με τον λοιπό χριστιανικό κόσμο». Σαφώς λοιπόν, η έννοια της Εκκλησίας ως θεοΐδρυτου και θεοσύστατου θεσμού δεν έχει καμμία σχέση με την ιστορική παρουσία αλλών ομολογιών. Αυτό, βέβαια, στάθηκε η αφορμή να μιλήσουν κάποιοι για ένωση με τους Λατίνους, για προδοσία του δόγματος κλπ. Αυτά δεν ισχύουν και ξέρουν πολύ καλά πρώτοι αυτοί που μιλούν για την δήθεν ένωση ότι δεν έγινε καμία ένωση ούτε τώρα ούτε κατά την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο θα γίνει αλλά ούτε και μετά από αυτήν. Θα το διαπιστώσουμε ότι δεν τίθεται θέμα ενώσεως. Και είναι μεγάλη αμαρτία γι᾽ αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι δηλητηριάζουν το λαό του Θεού, που είναι ήδη κουρασμένος και βασανισμένος.»
Ποιοί είναι αυτοί που δηλητηριάζουν τον λαό του Θεού; Ποιοί είναι αυτοί που ομιλούν για ένωση με τους Λατίνους; ο κ. Μακάριος δεν βλέπει καμία ένωση και ούτε θα γίνει! Τότε μπορεί να μας πεί το γιατί ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος εις τις τόσες του δηλώσεις που κατά καιρούς κάνει (θα παραθέσουμε μόνο μια) αναφέρει:
«Και νυν μετά χρηστών ελπίδων ατενίζομεν προς την συμπόρευσιν ημών προς το κοινόν ποτήριον. Δεν παραγνωρίζομεν τας υπαρχούσας δυσκολίας δια την ποθητήν ενότητα πάντων των χριστιανών...» (Επιστολή προς τον Πάπα Φραγκίσκο)
Για ποιά συμπόρευση ομιλεί; Για ποιό ''Κοινό Ποτήριο''; Για ποιά ενότητα; Αφού, κατά τον κ. Μακάριο, δεν επρόκειτο να γίνη καμία ένωση, τότε ο Πατριάρχης γιατί ονειροπολεί;
«Θέλω, όμως, στο σημείο αυτό να πω ότι, όπως αυτοί έχουν μια σειρά επιχειρημάτων για να στηρίξουν τις απόψεις τους, έτσι αντιστοίχως και όσοι μετέχουν στις Τοπικές Συνόδους των κατά τόπους Εκκλησιών έχουν τη δική τους επιχειρηματολογία. Ας δώσουμε ένα τέτοιο επιχείρημα. Ο Μέγας Βασίλειος ονομάζει τις σχισματικές και αιρετικές ομολογίες της εποχής του ως Εκκλησίες: «το επαναγαγείν προς ένωσιν τας Εκκλησίας τας πολυμερώς και πολυτρόπως απ᾽ αλλήλων διατμηθείσας». Σημαίνει αυτό ότι ο Μέγας Βασίλειος ήταν αιρετικός;»
Εις το επιχείρημα αυτό απαντήσαμε ΕΔΩ
«Ή, από την άλλη, μπορώ προσωπικά εγώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη φράση του Μεγάλου Βασιλείου σαν σημαία και να πω ότι όλοι οι αντιδρώντες είναι αιρετικοί και άχρηστοι; Όχι φυσικά. Ούτε το ένα είναι σωστό ούτε το άλλο. Γιατί δεν έχει σημασία η γνώμη μου αλλά η γνώμη της Εκκλησίας. Γιατί να ακούσω τι μου λέει, για παράδειγμα, ο Χριστουπόλεως και ο κάθε Χριστουπόλεως και να μην ακούσω την φωνή της Εκκλησίας; Ποιός μπορεί να μου πει τελικά την αλήθεια; Ο ένας η η Εκκλησία; Γι᾽ αυτό αφήνουμε τις προσωπικές ερμηνείες και την προσωπική επιχειρηματολογία στην άκρη, αφήνουμε τη επιλεκτική χρήση φράσεων και απόψεων των Πατέρων, τους οποίους κάποιες φορές χρησιμοποιούμε με εμπάθεια, και αναμένουμε να ακούσομε την φωνή της Εκκλησίας. Η Εκκλησία θα μας οδηγήσει και θα μας φωτίσει. Ή πιστεύουμε στην Εκκλησία η δεν πιστεύουμε σε αυτήν. Η Εκκλησία θα μας πει ποιά είναι η αλήθεια. Η Εκκλησία θα μας δώσει την καθαρή τροφή. Όχι τα μεμονωμένα πρόσωπα. Έτσι νομίζω.»
Ούτως ή άλλως δεν θα μπορούσατε να την χρησιμοποιήσετε, διότι η εν λόγω φράση του Μ. Βασιλείου έχει άλλο νόημα!
Επίσης η Εκκλησία ήδη έχει αποφασίσει ότι ο Παπισμός είναι αίρεση δια δεκάδων Συνόδων και δεν χρειάζεται να αναμένουμε! Ο Πατριάρχης και οι λοιποί Οικουμενιστές πιστεύουν ότι οι Παπικοί είναι αιρετικοί; Πιστεύουν ότι ο Παπισμός είναι αίρεση; Η Εκκλησία ήδη έχει αποφανθεί, οπότε τα μεμονωμένα πρόσωπα (Πατριάρχης και λοιποί) καλά θα κάνουν να υπακούσουν εις τας αποφάσεις της Εκκλησίας!
«Ο τρόπος με τον οποίο εκφράζεται η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ο συνοδικός. Μάλιστα στην Σύνοδο επικρατεί η γνώμη των πλειόνων κατά τον 6ο Κανόνα της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου και όχι η τακτική της ομοφωνίας, όπως αποφασίστηκε στον Κανονισμό Λειτουργίας της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου. Η ομοφωνία είναι το ζητούμενο αλλά δεν είναι αυτή καθεαυτή που καθορίζει τη ζωή και την πορεία της Εκκλησίας.»
Για ποιά γνώμη των πλειόνων ομιλεί ο Σεβασμιώτατος; Υπάρχει γνώμη πλειόνων όταν στην Συνόδο δεν θα συμμετάσχουν όλοι οι Επίσκοποι; Αφού δηλαδή κατάφεραν οι Οικουμενιστές να συγκαλέσουν "Μεγάλη" Σύνοδο, χωρίς να κληθούν όλοι οι επίσκοποι, τώρα μιλάνε για "γνώμη των πλειόνων", αδιαφορώντας αν εκείνοι που θα αποτελέσουν πλειοψηφία στην Σύνοδο, μπορεί να είναι μειοψηφία σε σχέση με τον αριθμό των ανά τον κόσμο επισκόπων!!! Παρόλα αυτά εδώ υπάρχει και άλλη μια διαστρέβλωση. Η φράση "η γνώμη των πλειόνων, κρατείτω", ή - όπως έχει ακριβώς - "κρατείτω ἡ τῶν πλειόνων ψῆφος" δεν ταιριάζει καθόλου στην περίπτωση! Ο Κανόνας αυτός (ΣΤ΄ της Α΄), όπως και ο σχετικός με αυτόν, ΙΘ΄ της Αντιοχείας, αναφέρονται:
β. Στην περίπτωση που εκείνοι οι λίγοι που αντιδρούν το πράττουν "δι' οἰκείαν φιλονεικίαν" και πείσμα (όπως αναφέρουν οι παραπάνω δύο Κανόνες), ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΟΤΑΝ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΥΛΟΓΗ ΑΙΤΙΑ.
Ειδικά για το α. αν ίσχυε η αρχή της πλειοψηφίας για θέματα Πίστεως, τότε κακώς αντιτάχθηκαν τόσοι Άγιοι Πατέρες στις Συνόδους, που κατά καιρούς συγκαλούσαν οι αιρετίζοντες, και στις οποίες αποτελούσαν την πλειοψηφία, κακώς ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής δεν υποτάχθηκε στα τέσσερα Πατριαρχεία της Ανατολής, των οποίων οι τότε επίσκοποι κακοδοξούσαν, κακώς οι εικονόφιλοι επίσκοποι δεν υποτάχθηκαν σην πλειοψηφία των 338 εικονομάχων επισκόπων της Συνόδου που συνήλθε στην Ιέρεια, κακώς ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός δεν ακολούθησε την πλειοψηφία στην Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας. (Για πλήρη ανάλυση δείτε εδώ http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2016/05/blog-post_25.html).
«Μπορεί κάποια σύνοδος να θεωρηθεί ληστρική (δηλαδή μη αναγνωρισμένη από το πλήρωμα της Εκκλησίας) μπορεί επίσης μία γνώμη ενός επισκόπου να εκφράζει την αλήθεια, αλλά αυτό θα πρέπει να περάσει από Σύνοδο. Η Σύνοδος τελικά θα μας πει ότι ο ένας είχε δίκιο και οι πολλοί άδικο. Μέσα σε αυτό το πνεύμα εάν κάποιος έχει κάποιο πρόβλημα η προβληματισμό, απευθύνεται στον Επίσκοπό του και ο Επίσκοπος στην Τοπική Σύνοδο. Κάποιοι από εμάς σήμερα, δυστυχώς, αντιστρέψαμε τη σειρά. Μαζεύουμε τους ανθρώπους και τους φανατίζουμε, λέγοντάς τους ότι προδόθηκε το δόγμα και αλλοιώθηκε η πίστη, ενώ, κατά βάθος, πολύ καλά γνωρίζουμε ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί και δεν έχει συμβεί. Είναι αυτό που σας έλεγα προηγουμένως για την αίρεση του ζηλωτισμού. Χωρίς να το καταλάβουμε, μοιράσαμε την Εκκλησία στους παραδοσιακούς και στους φιλελευθέρους. Έτσι, όμως, δεν διδάσκουμε εκκλησιαστικό ήθος και φρόνημα. Και θέλω εδώ να τονίσω ότι εξίσου σημαντική με τη διαφορά δόγματος είναι και η διαφορά ήθους. Βλέπετε, με τους παλαιοημερολογίτες δεν έχουμε καμία δογματική διαφορά. Έχουμε όμως διαφορά ήθους, γιατί αυτοί αλλιώς βλέπουν τα πράγματα κι αλλιώς τα εξετάζει η Εκκλησία. Αυτοί προτάσσουν τον εαυτό τους και το φρόνημά τους, ενώ ένας γνήσιος Ορθόδοξος Χριστιανός προτάσσει τη γνώμη της Εκκλησίας και αυτήν ακολουθεί και όχι το δικό του θέλημα.»
Η Εκκλησιαστική ιστορία διδάσκει και μας λέγει ότι πάντοτε υπήρχαν οι φιλοαιρετικοί και οι μη! Υπήρχαν οι ανθενωτικοί και οι μη!
Επίσης πως γίνεται οι ζηλωτές να είναι αιρετικοί (αίρεση του ζηλωτισμούκατά τον ίδιο) αλλά να μην υπάρχει και καμία δογματική διαφορά; Τώρα το πως τα βλέπουν αυτοί και το πως τα βλέπει η Εκκλησία είναι μεγάλο ζήτημα. Η Εκκλησία σήμερα είναι μια από τις 360 αιρέσεις του Π.Σ.Ε.! Είναι ισότιμο μέλος με τις άλλες αιρέσεις, και μάλιστα ιδρυτικό!!! Εμείς τέτοια Εκκλησία δεν γνωρίζουμε! Να μας πεί ο Σεβασμιώτατος αν οι παλαιοημερολογίτες βλέπουν τα πράγματα αλλιώς απ΄ ότι τα εξετάζει η Εκκλησία των 7 Οικουμενικών Συνόδων!!!
«Σχολαστική θεολογία είναι το να μην έχεις καρδιά. Να έχεις μόνο εγκέφαλο. Το να προσπαθείς ατομικά να τα ερμηνεύσεις όλα με το γράμμα του νόμου. Το να επικαλείσαι συνεχώς τους Κανόνες και την ίδια στιγμή να τους καταπατάς. Π.χ. άκουσα κάποιους που μιλούν με πολλή περιφρόνηση για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο και την προσπάθεια που γίνεται, επικαλούμενοι συγκεκριμένους Κανόνες που γράφτηκαν λόγω συγκεκριμένων ιστορικών συγκυριών και συγκεκριμένα χωρία Πατέρων. Όταν ρώτησα ποιοί είναι αυτοί που αντιδρούν, μου είπαν για μια ομάδα κληρικών και μοναχών. Μα υπάρχει κάτι τέτοιο στους Ιερούς Κανόνες; Προβλέπουν οι Ιεροί Κανόνες ομάδες από κληρικούς που δεν έχουν την αναφορά τους στον επίσκοπο ή επίσκοπο που να μην έχει την αναφορά του στη Σύνοδο; Μπορεί ο καθένας να εντάσσεται σε μια ομάδα ή να φτιάχνει τη δική του οργάνωση; Και, εν πάση περιπτώσει, θα το επαναλάβω, ποιός θα μας διασφαλίσει την αλήθεια; Η ομάδα; Η σύναξη; Ο ένας ή η Σύνοδος και η Εκκλησία;»
Ποιά είναι αυτή η ''ομάδα'' των κληρικών και μοναχών;
Πάλι πρέπει να κατατρέξουμε εις την εκκλησιαστική ιστορία δια να απαντἠσουμε στον Σεβασμιώτατο! Ποιόν να του πρωτοθυμίσουμε; Ας αναφέρουμε μόνο δύο περιπτώσεις ατόμων και «ομάδων»! Να του θυμίσουμε τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή που ήταν ένας και μάλιστα τον ειρωνεύονταν λέγοντας του ότι εσύ θα σώσεις την Εκκλησία; Την «ομάδα-ες» των Αγιορειτών Πατέρων που μαρτύρησαν επί Πατριάρχου Ιωάννου Βέκκου του λατινόφρονος; Ποιά προτιμά από τις δύο περιπτώσεις;
«Η Εκκλησία δεν λειτουργεί σαν τα μαθηματικά. Παλαιότερα οι Πατέρες μας εθέσπισαν τους Ιερούς Κανόνες μετά από έριδες, αιρέσεις και αντίθετες προς τη διδασκαλία της Εκκλησίας πράξεις. Οι Κανόνες ήταν λύση και ακολουθούσαν ως λύση το πρόβλημα. Δεν ήταν επιχείρημα. Σήμερα έχω την αίσθηση ότι χρησιμοποιούμε τους Κανόνες, για να δημιουργήσουμε πρόβλημα και όχι για να λύσουμε. Τότε, όμως, ο σκοπός των Κανόνων χάνει την αξία του. Αυτό είναι μια νέα προσέγγιση της Θεολογίας. Πάντως δεν είναι Ορθόδοξη Θεολογία αυτό. Η Ορθόδοξη Θεολογία έχει ακρίβεια, αλλά έχει και οικονομία. Η Ορθόδοξη Θεολογία έχει μεγαλείο και είναι σωστική. Σώζει, αναπαύει, ειρηνεύει, ενώνει. Στεναχωριέμαι, όταν βλέπω σήμερα κάποιους να επαγγέλλονται μια Θεολογία που ταράζει και διχάζει και πόρρω απέχει από την ειρήνη της ψυχής.»
Εμείς νομίσαμε ότι οι Κανόνες ήταν το ''Πηδάλιον'' της Εκκλησίας! Εμείς νομίσαμε ότι οι Κανόνες ρυθμίζουν την ζωή της Εκκλησίας! Εμείς νομίζαμε ότι: «Οι στηρίζοντες το εκκλησιαστικόν πολίτευμα ιεροί κανόνες, κεκτημένοι χαρακτήρα καθολικόν και αιώνιον, οίος είναι και ο προορισμός της Εκκλησίας, συγκροτούσι το θετικόν δίκαιον αυτής, το ρυθμίζον τας μεταξύ των μελών της σχέσεις, ώστε «πάντα εὐσχημόνως καί κατά τάξιν γινέσθω " (Α' Κορ. 14,40)» (Ιω. Καρμίρη, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησιολογία, ( Δογματικῆς Τμῆμα Ε'), Αθή ναι 1973, σελ. 520). Εμείς νομίζαμε ότι η δογματική αλήθεια της Εκκλησίας, η εκκλησιολογία της και οι Κανόνες της αποτελούν μία αδιάσπαστη ενότητα!
Όσο δι΄ αυτήν την περίφημη οικονομία.....«Οικονομητέον γάρ ένθα μή παρανομητέον» (Πηδάλιον, σ. 56). Άλλο οικονομία και άλλο παρανομία! Αλλά για ποιά οικονομία ομιλεί ο Σεβασμιώτατος; Ποιοί πρέπει να οικονομηθούν σήμερον;
Οι Ορθόδοξοι προ των Καινοτομιών και Οικουμενιστικών ανοιγμάτων, και ειρηνευμένοι, και αναπαυμένοι, και ενωμένοι ήσαν! Τι έφταιξε και διασπάστηκαν, έχασαν την ειρήνη τους αλλά και την ανάπαυσή τους; Η θεολογία που επικαλείται ο Σεβασμιώτατος ή η Οικουμενιστική - συγκρητιστική θεολογία του αιώνα μας;
Η απάντηση δική σας....
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου