Πτυχές της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου επιχειρεί να φωτίσει η ημερίδα που διοργανώνει σήμερα στη Θεσσαλονίκη η Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου σε συνεργασία με την οικεία μητρόπολη.
Στην αίθουσα συνεδριάσεων της μητρόπολης Θεσσαλονίκης ξεκίνησε το πρωί η ημερίδα με θέμα “Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος και το μήνυμά της στον σύγχρονο κόσμο”. Καθηγητές των δύο τμημάτων της Θεολογικής Σχολής παρουσίασαν εισηγήσεις σχετικά με την προετοιμασία της Συνόδου, την ύψιστη σημασία του θεσμού της Συνοδικότητας και τις συζητήσεις για τα κείμενα της Συνόδου που διενεργήθηκαν τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια της Συνόδου τον Ιούνιο του 2016 στην Κρήτη.
Η ημερίδα ξεκίνησε με τον χαιρετισμό του Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ κ. Μιλτιάδη Κωνσταντίνου. Ο κ. Κωνσταντίνου επεσήμανε το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η σύγχρονη κοινωνία και την “τεράστια ευθύνη με την οποία επιφορτίζεται η Εκκλησία να διατυπώσει πνευματικό λόγο, επιστημονικά τεκμηριωμένο όσο και νηφάλιο και να καθοδηγήσει όσους την εμπιστεύονται”.
Ακόμη, τόνισε ότι η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος επιχείρησε να αναδείξει την αληθινή σημασία των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η σύγχρονη κοινωνία. “Σκοπός της ημερίδας είναι να ρίξει φως στις λύσεις που προκύπτουν μέσα από τα κείμενα της Συνόδου, βασιζώμενες στην εμπειρία της ζωής της εν Χριστώ και στην αλήθεια του Ευαγγελίου”, ανέφερε συγκεκριμένα.
Ο πρόεδρος του Τμ. Θεολογίας ΑΠΘ κ. Παναγιώτης Σκαλτσής, στον χαιρετισμό του, υπογράμμισε ότι “σε έναν αιώνα που συνεχώς δοκιμάζεται, η Εκκλησία δεν μπορεί να μην είναι παρούσα και να κάνει συνεχώς επίκαιρο το μήνυμά της”. Κάνοντας λόγο για τις αντιδράσεις που εκφράσθηκαν απέναντι στη σύγκληση της Μεγάλης Συνόδου, είπε ότι “οι αντιδρώντες στη Σύνοδο αντιδρούν απέναντι στην ίδια την Εκκλησία”. Συμπλήρωσε ότι “η σημερινή ημερίδα περνά το μήνυμα που απορρέει από τη Σύνοδο, ότι δηλαδή η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει να διαδραματίσει έναν πολυσήμαντο ρόλο. Είναι κρίμα εμείς με τον εγωισμό μας να σταθούμε εμπόδιο στον ρόλο αυτό”.
Τη θεμελιώδη σημασία του συνοδικού θεσμού για την Εκκλησία υπογράμμισε στον δικό του χαιρετισμό ο πρόεδρος του Τμ. Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας ΑΠΘ κ. Κωνσταντίνος Χρήστου. Ο κ. Χρήστου ανέφερε, ακόμη, ότι “οι στόχοι και τα αποτελέσματα της Συνόδου δεν είχαν την απαιτούμενη διάδοση στον λαό με αποτέλεσμα να υπάρξουν παρερμηνείες και ενστάσεις”.
“Δόξα τω Θεώ έγινε η Σύνοδος”
Με τη φράση αυτή ξεκίνησε την ομιλία του με θέμα “Σχόλια για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο” ο καθηγητής του Τμ. Θεολογίας κ. Χρυσόστομος Σταμούλης, τονίζοντας σχετικά με την πρόοδο που πέτυχε η Μεγάλη Σύνοδος ότι “ο δρόμος από το τίποτα στο ελάχιστο είναι πολύς”.
Ο κ. Σταμούλης μίλησε, ακόμη, για τη χρήση των όρων ‘άνθρωπος’, ‘πρόσωπο’ και ‘Εκκλησία’ στα κείμενα της Συνόδου. Αναφερόμενος στην επικοινωνία των μηνυμάτων της Συνόδου, διαπίστωσε ότι “η ιστοσελίδα της Συνόδου είχε μόνο 7500 επισκέπτες. Αν τη Σύνοδο την έκανε η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, θα είχε εκατομμύρια”. “Πρέπει να μας απασχολήσει σε ποιους απευθυνόμαστε, τι συζητάμε και τι λέμε”, συμπέρανε. Κλείνοντας, υποστήριξε ότι “η Εκκλησία θα πρέπει να διεκδικεί παρουσία στη δημόσια πλατεία”.
Για τη “θέση και τις θέσεις της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου” μίλησε ο καθηγητής του Τμ. Ποιμαντικής Θεολογίας ΑΠΘ κ. Θεόδωρος Γιάγκου, ο οποίος συμμετείχε στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο ως μέλος της αντιπροσωπείας του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Ο κ. Γιάγκου μετέφερε τις εμπειρίες του από τις Προσυνοδικές συζητήσεις καθώς και από τις συνεδρίες της Συνόδου και μίλησε για τα θέματα που προέκυψαν μεταξύ των Εκκλησιών. Επίσης, αναφέρθηκε στην ιστορία των Οικουμενικών Συνόδων, τα προβλήματα που τις απασχόλησαν αλλά και τις διαφωνίες που υπήρχαν.
“Η επιτυχία της Συνόδου είναι η πορεία προς τη Σύνοδο, οι τεράστιες θεολογικές κατακτήσεις του 20ου αιώνα που επετεύχθησαν στην πορεία για τη Σύνοδο, η γνωριμία με τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, το άνοιγμα προς τους ετεροδόξους που μας έδωσε την ευκαιρία να ξαναγνωρίζουμε τη δική μας παράδοση”, επεσήμανε, ολοκληρώνοντας την εισήγησή του.
Η τελευταία ομιλία της πρωινής συνεδρίας ήταν του αναπληρωτή καθηγητή του Τμ. Θεολογίας ΑΠΘ κ. Στυλιανού Τσομπανίδη με θέμα “Η απόφαση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου για τις σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας προς τον λοιπό χριστιανικό κόσμο: Μια πρώτη αποτίμηση”
“Για πρώτη φορά η Ορθόδοξη Εκκλησία δηλώνει με σαφήνεια ότι κατέχει κύρια θέση στην υπόθεση της προώθησης της ενότητας εντός του χριστιανικού κόσμου. Δηλώνει τη βούληση της συνέχισης της ενεργούς παρουσίας της στην οικουμενική κίνηση”, τόνισε ο κ. Τσομπανίδης.
Επιπλέον, ο κ. Τσομπανίδης ισχυρίστηκε ότι “η Σύνοδος αποτελεί ένα μεγάλο βήμα για τη συνέχιση του οικουμενικού διαλόγου, το βήμα αυτό, όμως, έμεινε μετέωρο. Υπάρχει έλειμμα όχι στην αυτοσυνειδησία της Ορθόδοξης Εκκλησίας αλλά στο πώς την υποστηρίζει”.
Αντιδράσεις και επικρίσεις
Μετά την ολοκλήρωση των ομιλιών, ακολούθησαν ερωτήσεις από το ακροατήριο. Κάποιες από αυτές εκφράσθηκαν σε θερμό τόνο καθώς προέρχονταν από αντιδρώντες απέναντι στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο αλλά και γενικότερα απέναντι στην οικουμενική κίνηση και τον διάλογο. Δεν έλειψαν, μάλιστα, οι αναφορές σε συγκεκριμένα εκκλησιαστικά πρόσωπα της Θεσσαλονίκης, γνωστά για την εναντίωσή τους απέναντι στον οικουμενικό διάλογο, που όπως υποστήριξαν οι ερωτώντες, διώκονται για αυτές τους τις απόψεις.
Την ίδια ώρα, έξω από το κτίριο της μητρόπολης όπου διενεργούνταν η ημερίδα, μέλη της ομάδας «Ορθόδοξοι Χριστιανοί νέοι της Θεσσαλονίκης» μοίραζαν έντυπο υλικό με επικριτικές απόψεις εναντίον της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου καθώς και τη «Χριστιανική Σπίθα».
Την πρωινή συνεδρία της ημερίδας παρακολούθησαν, μεταξύ άλλων, οι μητροπολίτες Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος και Μιλήτου κ. Απόστολος και ο επίσκοπος Αμορίου κ. Νικηφόρος. Η ημερίδα θα συνεχισθεί και θα ολοκληρωθεί το απόγευμα στο Α΄Αμφιθέατρο της Θεολογικής Σχολής.
Ακολουθεί ολόκληρος ο χαιρετισμός του Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ κ. Μιλτιάδη Κωνσταντίνου
Η συνειδητοποίηση ότι η σύγχρονη κοινωνία έχει φτάσει σε ένα αδιέξοδο από το οποίο αναζητά δρόμους εξόδου δεν περιορίζεται στους κύκλους των κοινωνιολόγων, αλλά συνιστά πλέον βασικό χαρακτηριστικό ολόκληρης της ανθρώπινης κοινωνίας, η οποία έχει αποδυθεί σε μια διαρκή αναζήτηση νέων αξιών και προσανατολισμών, που με τη σειρά της προκαλεί ραγδαίες μεταβολές σε όλα τα κοινωνικά στρώματα.
Το μέγεθος και την έκταση της αναζήτησης αυτής μπορεί να αποκαλύψει μια πρόχειρη αναζήτηση στον Χρυσό Οδηγό, που θα αποκαλύψει τον πραγματικά τεράστιο αριθμό των “επαγγελματιών” της εξαπάτησης του κόσμου και της εκμετάλλευσης της ανασφάλειας που γεννά η κρίση: Αστρολόγος, οραματιστής, μελλοντολόγος, καφεμάντης, χαρτομάντης, ταρομάντης, κρυσταλλομάντης, ερμηνευτής ονείρων, ειδικός στη μεταφυσική, στις καρμικές σχέσεις, στις εξακριβώσεις προτέρας ζωής, στην ερωτική συνάστρια, στη διόραση, στον μαγνητισμό, στην ενίσχυση της αύρας, στις επανασυνδέσεις σχέσεων, στο λύσιμο μαγείας, στο κοκκαλάκι της νυχτερίδας, στο κινέζικο ωροσκόπιο, στο αστρολογικό Φενκ-σουϊ, στα ρουνικά σύμβολα, στα αιγυπτιακά φυλακτά, στα ξόρκια, στα φίλτρα, στα έλαια, στις αναγεννησιακές συνταγές, στη μαντεία με κουκιά, αλλά και άλλα περίεργα, όπως τα τσάκρα και τα τάντρα, που έχουν σχέση με τη θεά Σίβα.
Εύκολα μετά την αναζήτηση αυτή μπορεί κανείς να αντιληφθεί την τεράστια ευθύνη με την οποία επιφορτίζεται η Εκκλησία να διατυπώσσει πνευματικό λόγο, επιστημονικά τεκμηριωμένο όσο και νηφάλιο, και να καθοδηγήσει όσους την εμπιστεύονται, καθώς ούτε από τον χώρο της Εκκλησίας απουσιάζουν δυστυχώς ανάλογα φαινόμενα, αν και με διαφορετικές ονομασίες: Γνήσιοι Ορθόδοξοι, Ενιστάμενοι, Αποτειχισμένοι, δήθεν επόμενοι τοις αγίοις Πατράσι, των οποίων τα συγγράμματα όμως ουδέποτε έκαναν τον κόπο να τα μελετήσουν μέσα στην ιστορική τους, πολιτισμική και κυρίως πνευματική συνάφεια, αλλά τα χρησιμοποιούν σαν συνθήματα που τα στρέφουν εναντίον οποιουδήποτε δεν ακολουθεί τον ολισθηρό δρόμο τους.
Απέναντι σ’ αυτήν την πρόκληση η Εκκλησία δεν έμεινε απαθής. Το κείμενο της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τίτλο: «Ἡ ἀποστολὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳ. Η συμβολή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς ἐπικράτησιν τῆς εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἀδελφοσύνης καί τῆς ἀγάπης μεταξύ τῶν λαῶν, καί ἄρσιν τῶν φυλετικῶν καί λοιπῶν διακρίσεων» επιχειρεί να αποτελέσει μια τέτοια φωνή που θα μπορεί να ακουστεί στην εποχή μας. Όπως τονίζεται στο εισαγωγικό σημείωμα του κειμένου, «Ἐμπνεομένη διαρκῶς ἀπό τήν προσδοκίαν καί τήν πρόγευσιν τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἡ Ἐκκλησία δέν ἀδιαφορεῖ διά τά προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου τῆς ἑκάστοτε ἐποχῆς, ἀλλά, ἀντιθέτως, συμμετέχει εἰς τήν ἀγωνίαν καί τά ὑπαρξιακά προβλήματά του, αἴρουσα, ὅπως ὁ Κύριός της, τήν ὀδύνην καί τάς πληγάς, τάς ὁποίας προκαλεῖ τό κακόν εἰς τόν κόσμον καί ἐπιχέουσα, ὡς ὁ καλός Σαμαρείτης, ἔλαιον καί οἶνον εἰς τά τραύματα αὐτοῦ (Λου 10:34) διά τοῦ λόγου “τῆς ὑπομονῆς καὶ παρακλήσεως” (Ρωμ 15:4, Εβρ 13:22) καί διά τῆς ἐμπράκτου ἀγάπης. Ὁ λόγος της πρός τόν κόσμον ἀποβλέπει πρωτίστως ὄχι εἰς τό νά κρίνῃ καί καταδικάσῃ τόν κόσμον (πρβλ Ιωα 3:17 καί 12:47), ἀλλά εἰς τό νά προσφέρῃ εἰς αὐτόν ὡς ὁδηγόν τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τήν ἐλπίδα καί βεβαιότητα ὅτι τό κακόν, ὑπό οἱανδήποτε μορφήν, δέν ἔχει τόν τελευταῖον λόγον εἰς τήν ἱστορίαν καί δέν πρέπει νά ἀφεθῇ νά κατευθύνῃ τήν πορείαν της». Διευκρινίζεται ακόμα από την αρχή ότι: «Ἡ ἀποστολή αὐτή πρέπει νά ἐκπληροῦται ὄχι ἐπιθετικῶς ἤ διά διαφόρων μορφῶν προσηλυτισμοῦ, ἀλλά ἐν ἀγάπῃ, ταπεινοφροσύνῃ καί σεβασμῷ πρός τήν ταυτότητα ἑκάστου ἀνθρώπου καί τήν πολιτιστικήν ἰδιαιτερότητα ἑκάστου λαοῦ».
Κύριο χαρακτηριστικό του παραπάνω κειμένου είναι ότι δεν αποφεύγει να κατονομάσει τις γενεσιουργές αιτίες των προβλημάτων που ταλανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο. Όσο αυτονόητο και να ακούγεται αυτό, συμβαίνει συχνά, ιδιαίτερα στη γλώσσα των πολιτικών, η περιγραφή των προβλημάτων να γίνεται με τέτοιο τρόπο που δύσκολα αναδεικνύεται η αληθινή σημασία τους και στις περισσότερες περιπτώσεις συσκοτίζονται οι αιτίες που τα προκαλούν.
Ακριβώς αυτή την αληθινή σημασία των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η σύγχρονη κοινωνία επιχείρησε να αναδείξει η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος και σκοπός της Ημερίδας αυτής είναι να ρίξει φως στις λύσεις που προκύπτουν μέσα από τα κείμενά της, βασιζώμενες στην εμπειρία της ζωής της εν Χριστώ και στην αλήθεια του Ευαγγελίου του. Κάποιοι, ευτυχώς ελάχιστοι, παρά τον μεγάλο θόρυβο που προσπαθούν να ξεσηκώσουν, αμφισβήτησαν το δικαίωμα της Εκκλησίας να ανταποκριθεί συνοδικώς στις σύγχρονες προκλήσεις. Όμως, αν μια Εκκλησία δεν μπορεί να δώσει μαρτυρία της πίστης της μέσα από τη ζωή, αν δεν μπορεί να βροντοφωνάξει το επιχείρημα του Φιλίππου προς τον φίλο του Ναθαναήλ “έλα και δες”, αυτό σημαίνει ότι έχει αποκοπεί από τη ζωή, οπότε η όποια διατύπωση της πίστης της παραμένει στην πραγματικότητα κενό γράμμα και αυτή ακριβώς είναι η παθογένεια του σύγχρονου φουνταμενταλισμού.
Με αυτές τις σκέψεις συγχαίρω τους διοργανωτές αυτής της ημερίδας και εύχομαι επιτυχία στις εργασίες της.
ΠΗΓΗ: http://orthodoxia.info/news/%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B1-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%BF%CE%B4%CE%BF/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου