ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ'': Η ΕΝ ΛΟΓΩ ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙ ΚΑΙ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΑΜΕ ΕΔΩ ΔΗΛΑΔΗ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΣΥΝΟΔΟ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΘΗΚΕ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ. ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΡΩΣΙΚΑ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ. ΟΠΟΙΟΣ ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΤΥΧΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ, ΑΣ ΜΑΣ ΑΠΟΣΤΕΙΛΕΙ ΜΗΝΥΜΑ.
Η ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΑΥΤΗ, ΟΠΩΣ ΗΔΗ ΠΡΟΑΝΑΦΕΡΑΜΕ, ΑΠΛΩΣ ΔΗΛΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΣΤΟ ΝΕΟΣΥΣΤΑΤΟ ΤΟΤΕ Π.Σ.Ε. ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΟΥΤΕ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΟΡΕΩΝ ΑΥΤΟΥ.
ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ:
"ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ"
Ερχόμενοι σε πλήρη και συνειδητή κατανόηση καταλήξαμε ότι επί
του παρόντος χρόνου η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει επηρεαστεί από δύο τουλάχιστον πλευρές (μέρη).
Από τη μία πλευρά, η ηγεσία της Ρωμαιοκαθολικής
Εκκλησίας οδηγήθηκε στο πρόσωπο του παπισμού, σαν να έχασε το αίσθημα της σωτηρίας
της πίστης της στο αήττητο της Εκκλησίας του Χριστού, διότι πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής, και φροντίζει μόνο για τη διατήρηση της επίγειας
εξουσίας της, ακολουθώντας τρόπους χρήσης πολιτικών δεσμών με τους ισχυρούς του
κόσμου τούτου, και προσπαθεί να αποπλανήσει την Ορθόδοξη Εκκλησία σε μια
συμφωνία μαζί της. Στον τελευταίο αυτόν στόχο, ο παπισμός επιδιώκει τη δημιουργία
διαφόρων μορφών ενώσεων, προς την κατεύθυνση συστάσεως οργανισμών.
Από την άλλη πλευρά, ο Προτεσταντισμός, σε όλη του
την ποικιλομορφία και τον κατακερματισμό του σε αιρέσεις και πεποιθήσεις-δοξασίες,
έχοντας μελετήσει την αιωνιότητα και το απαραβίαστο των χριστιανικών ιδεωδών, και με την υπερήφανη περιφρόνησή του για τους αποστολικούς και αρχαίους
εκπαιδευτικούς θεσμούς, επιδιώκει να ακολουθήσει τον δρόμο της αντιπολίτευσης
στον ρωμαϊκό παπισμό. Ο προτεσταντισμός αναζητά έναν σύμμαχο για αυτόν τον
αγώνα στο πρόσωπο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, για να αποκτήσει για τον εαυτό του τη
σημασία μιας ισχυρής διεθνούς δύναμης.
Και εδώ, για
την Ορθοδοξία είναι ακόμη ένας μεγάλος πειρασμός - να αποφύγει την αναζήτηση
της Βασιλείας του Θεού και να εισέλθει σε πολιτικό πεδίο ξένο προς στους
στόχους της. Αυτό είναι το πρακτικό έργο της οικουμενικής κίνησης στο... (σ.σ. λείπει η τελευταία φράσις).
Μαζί με την Ορθοδοξία, υπόκεινται στην ίδια επιρροή
οι Αρμένο-Γρηγοριανοί, οι Σύρο-Ιακωβίτες, οι Αβυσσινιακές, οι Κοπτικές και οι
Σύρο-Χαλδαϊκές μη Ρωμαιοκαθολικές Εκκλησίες, καθώς
και η παλαιά Καθολική Εκκλησία.
Λαμβάνοντας υπόψη αυτό
Α΄) Οι φιλοδοξίες-προσδοκίες της οικουμενικής κίνησης,
και ο σκοπός του «Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών» είναι η διαμόρφωση μίας «Οικουμενικής Εκκλησίας» με τη
σύγχρονη έννοια, και δεν αντιστοιχούν στα ιδεώδες και τας αρχάς του Χριστιανισμού αλλά και τα εν γένει καθήκοντα της Εκκλησίας του Χριστού, της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Β΄) Η κατεύθυνση των προσπαθειών τους προς την
διοργάνωση της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, τείνει εις την δημιουργία αυτής της
"Οικουμενικής Εκκλησίας", δυναμένης ν΄ ασκήση επιρροή επί των διεθνών ζητημάτων.
Γ΄) Το Οικουμενικό Κίνημα (η Οικουμενική Κίνησις), στο σύγχρονο πρόγραμμα
εργασίας του «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών», δεν είναι υπέρ της Εκκλησίας
του Χριστού και πολύ πρόωρα απέρριψε-απώλεσε την πίστη (ελπίδα) στη δυνατότητα επανένωσης (σ.σ. η μετάφρασις του κ. Βασιλείου Σταυρίδου αποδίδει την εν λόγω φράση ως ''ένωση'', αλλά εμείς σε όλα τα λεξικά την βρήκαμε μεταφρασμένη ως ''επανένωση'') της
Μίας, Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Η επικρατούσα προτεσταντική σύνθεση της
Συνδιάσκεψης του Εδιμβούργου του 1937, έσπευσε να θέσει τέρμα στις προσπάθειες της επανένωσης των Εκκλησιών. Για
λόγους αυτοσυντήρησης, ο Προτεσταντισμός πήρε το δρόμο της μικρότερης
αντίστασης, κατά μήκος της πορείας του αφηρημένου συνδικαλισμού για
κοινωνικοοικονομικούς και μάλιστα πολιτικούς λόγους. Αυτό το κίνημα και το
περαιτέρω σχέδιο του έργου του στηρίχτηκε στη θεωρία της δημιουργίας μίας νέας
εξωτερικής μορφής ''Οικουμενικής Εκκλησίας'', ως θεσμό στο κράτος, με τρόπο που να συνδέεται με αυτό και να έχει κοσμική επιρροή.
Δ΄) Κατά τα τελευταία δέκα
χρόνια (από το 1937 έως το 1948), η ιδέα της επανένωσης των Εκκλησιών δεν εξετάσθη σε δογματική βάση και δογματικό έδαφος - και έχει δευτερεύουσα
παιδαγωγική σημασία για την μελλοντική γενεά.
Ε΄) Η μείωση των απαιτήσεων για την κατάσταση της
ενότητας με την απλή αναγνώριση του Ιησού Χριστού ως Θεού και Σωτήρα μόνο, μας μειώνει
και υποβαθμίζει το χριστιανικό δόγμα στην πίστη (θεωρείται ελλιπής), σύμφωνα και με τον λόγο
του Αποστόλου η αναγνώριση αυτή είναι επίσης γνωστή και στους δαίμονες (Ιάκωβου, β΄ 19, Ματθαίος
η' 29, Μάρκος ε΄ 7), - και βλέπωντας
αυτήν την σύγχρονη-μοντέρνα κατάσταση, δηλώνουμε ότι η Συνάντηση των Αρχόντων και Εκπροσώπων των Ορθοδόξων Αυτοκέφαλων Εκκλησιών, πρέπει να γίνη με προσευχή ζητώντας τη
βοήθεια του Αγίου Πνεύματος:
Να ενημερώσουμε το «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών»,
απαντώντας στην πρόσκληση που ελήφθη από όλους μας δια να συμμετάσχουμε στη
Συνέλευση του Άμστερνταμ ως μέλη της, ότι οι Ορθόδοξες τοπικές Εκκλησίες έχουν υποχρέωση να αρνηθούν να συμμετάσχουν σε αυτήν την διάσκεψιν αλλά και στην Οικουμενική Κίνηση και στο σύγχρονο σχέδιό της.
+ Αλέξιος, Έλεος Θεού Πατριάρχης της Μόσχας και
ολόκληρης της Ρωσίας.
+ Καλλίστρατος, Καθολικός - Πατριάρχης της
Γεωργίας.
+ Γαβριήλ Πατριάρχης Σερβίας.
+ Ιουστινιανός, Πατριάρχης της Ρουμανίας, έλεος Θεού.
+ Στέφανος Βουλγαρίας.
Απο την Εκκλησία της Αντιοχείας και Αλεξανδρείας: + Μητροπολίτης Εμμέσης Αλέξανδρος και Μητροπολίτης Λιβάνου Ηλίας.
Από την Πολωνική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία: + Tιμόθεος, Αρχιεπίσκοπος του
Białystok και Belsky.
Από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας: + Επίσκοπος Korchinsky ΠΑΙΣΙΟΣ.
+ Έξαρχος του Πατριαρχείου Μόσχας στην Τσεχοσλοβακία Eλευθέριος, Αρχιεπίσκοπος Πράγας
και Τσεχίας.
Η αρμενική εκκλησία εντάσσεται στην εγκριθείσα
απόφαση για το ζήτημα της οικουμενικής κίνησης.
Γεώργιος Β ', Ανώτατος Πατριάρχης - Καθολικός όλων
των Αρμενίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου