ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΕΙΡΗΝΗ

Πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία, στο πλαίσιο του 34ου Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στις εγκαταστάσεις του ΟΗΕ Γενεύης, εκδήλωση με θέμα ‘’Ο αμοιβαίος σεβασμός και η ειρηνική συνύπαρξη ως προυπόθεση για τη διαθρησκειακή ειρήνη’’, βασιζόμενη σε πρωτοβουλία, η οποία αναλήφθηκε από τη Ρωσία, την Αρμενία, το Βατικανό και το Λίβανο, με την υποστήριξη της Ελλάδας, της Βραζιλίας, της Κροατίας, της Κύπρου, της Σερβίας και της Ισπανίας.

Τη συζήτηση συντόνισε ο John Laughland, δημοσιογράφος, ιστορικός και φιλόσοφος, νυν διευθυντής του ‘Ινστιτούτου για τη Δημοκρατία και τη Συνεργασία’ με έδρα το Παρίσι.

Στην εν λόγω εκδήλωση συμμετείχαν- καταθέτοντας τις απόψεις τους και συνομιλώντας διαδραστικά με τους εκπροσώπους των κρατών μελών του ΟΗΕ και τους εκπροσώπους άλλων διεθνών οργανισμών και ΜΚΟ οι εξής διακεκριμένοι ομιλητές:

-Μητροπολίτης Ιλαρίων, Επικεφαλής της διεύθυνσης εξωτερικών σχέσεων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας,

-Ηγούμενος Ivan Jurkovic, Αποστολικός Νούντσιος, μόνιμος παρατηρητής της Αγίας Έδρας στον ΟΗΕ,

-Davor Ivo Stier, αναπληρωτής Πρωθυπουργός και Υπουργός Εξωτερικών και Ευρωπαικών Υποθέσεων της Κροατίας,

-Peter Szijjarto, Υπουργός Εξωτερικών Υποθέσεων και Εμπορίου της Ουγγαρίας,

-Hovakim Manukyan, Επίσκοπος, Πριμάτος της Aρμενικής Επισκοπής του Ηνωμένου Βασιλείου και της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας,

-Σεβασμιότατος Maroun Nasser Gemayel, Έπαρχος της Notre Dame Παρισίων (Μαρωνίτης/ Λίβανος),

-Αιδεσιμότατος Olav Fykse Tveit, Γενικός Γραμματέας του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών,

-Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Σωτηριάδης, Γραμματέας της Συνοδικής Επιτροπής επί των Διορθοδόξων και Διαχριστιανικών Σχέσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος,

-Αδεσιμότατος Andrej, Επίσκοπος της Σερβικής Εκκλησίας για την Αυστρία και την Ελβετία,

-Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Νεαπόλεως Πορφύριος, Διευθυντής του Γραφείου της Εκκλησίας της Κύπρου παρά την Ευρωπαική Ένωση,

-Αιδεσιμότατος Michael, Αρχιεπίσκοπος για τη Γενεύη και τη Δυτική Ευρώπη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας εκτός Ρωσίας,

-Kamil Samiguillin, Πρόεδρος του Πνευματικού Μουσουλμανικού Συμβουλίου της Δημοκρατίας του Ταταρστάν,

-Μητέρα Agnes, Ηγουμένη (Συρία),

-Elena Agapova, Πρόεδρος του Κέντρου για την προστασία των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική, της Ορθόδοξης Αυτοκρατορικής Εταιρείας της Παλαιστίνης,

-Natalia Narochnitskaya, Πρόεδρος του Ινστιτούτου για τη Δημοκρατία και τη Συνεργασίας (Παρίσι).

Κύριος στόχος της εκδήλωσης, αποτέλεσε η κατάδειξη της ‘’αναγκαιότητας υποστήριξης των Χριστιανών και των λοιπών θρησκευτικών κοινοτήτων στις εμπόλεμες ζώνες/ περιοχές’’ καθώς και η εξέταση των κάτωθι θεματικών:

-‘Η αυξανόμενη θρησκευτική μισαλλοδοξία ως μορφή απειλής για την ειρήνη και τη σταθερότητα στις πολυθρησκευτικές και πολυεθνικές κοινωνίες αλλά και ως σύγχρονη πρόκληση’,

-‘Παροχή προστασίας και βοήθειας προς τους Χριστιανούς και τις λοιπές θρησκευτικές κοινότητες στις εμπόλεμες περιοχές του πλανήτη’- ‘Διδάγματα από το παρελθόν και τρέχουσα εμπειρία’,

-‘Ανοχή και πολυπολιτισμικότητα ή αμοιβαίος σεβασμός και ειρηνική συνύπαρξη: τρόποι διασφάλισης της σταθερότητας στις πολυθρησκευτικές κοινωνίες’.

Η προαναφερόμενη θεματική συζήτηση, είχε ως τελική επιδίωξη την καλύτερη εμπέδωση των θεμάτων, τα οποία δύναται με προσεγγισθούν μέσω του διαθρησκειακού διαλόγου από πλευράς των κρατών- μελών και των ενδιαφερόμενων μερών, αλλά και την ευαισθητοποίηση του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για ολοένα μεγαλύτερη εμπλοκή του στο εν λόγω πεδίο.

Από τις τοποθετήσεις των ομιλητών συγκρατούνται ως σημαντικότερα τα εξής σημεία:

-του Μητροπολίτη Ιλαρίωνα, ο οποίος -αφού καταδίκασε τις διώξεις, δολοφονίες, απαγωγές, εκτοπισμό και την εν γένει στοχοποίηση των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή, κάνοντας λόγο για διάπραξη γενοκτονίας και θρησκευτικο-πολιτιστικών εγκλημάτων από πλευράς του ’Ισλαμικού Κράτους’,- απηύθυνε έκκληση για την ανάγκη ενίσχυσης του διαθρησκειακού και του διαπολιτισμικού διαλόγου με στόχο τη διασφάλιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (πολιτιστικών και θρησκευτικών) καθώς και για την ανάγκη συστράτευσης στον κοινό αγώνα εναντίον της τρομοκρατίας, η οποία, ‘εσφαλμένα μεταμφιέζεται- όπως χαρακτηριστικά τόνισε- σε θρησκευτική διαμάχη’.

-του Ivan Jurkovic, Αποστολικού Νούντσιου, μόνιμου παρατηρητή της Αγίας Έδρας στον ΟΗΕ, ο οποίος εξέφρασε την ανησυχία και την αποδοκιμασία του για την επιδείνωση των αναφαίρετων θρησκευτικών δικαιωμάτων καθώς και για τις επιθέσεις με κίνητρο τη θρησκευτική πίστη, κάνοντας έκκληση για την επίδειξη έμπρακτης αλληλεγγύης και αδελφότητας στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης και για σεβασμό των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

-της Μητέρας Agnes, Ηγουμένης από τη Συρία, η οποία επιβεβαίωσε τη διάπραξη εγκλημάτων και βιαιοπραγιών όχι μόνο εναντίον των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή αλλά και εναντίον των σουνιτών και χαρακτήρισε τη Θρησκεία ‘εργαλείο άσκησης πολιτικής’, το οποίο μπορεί να μεταβάλλει μέχρι και σύνορα, υποστηρίζοντας ότι ‘η πολιτική δεν θα πρέπει επουδενί να αναμειγνύεται με τη θρησκεία’.

-του Επισκόπου Νεαπόλεως Πορφυρίου, ο οποίος υπέδειξε τον διαθρησκειακό διάλογο αλλά και την παροχή εκπαίδευσης ως τις βασικές προυποθέσεις για τη διασφάλιση μιας ειρηνικής συνύπαρξης στο σύγχρονο ασταθές περιβάλλον, στο οποίο ο θρησκευτικός πλουραλισμός μπορεί και πρέπει να έχει θέση.

– του Peter Szijjarto, Υπουργού Εξωτερικών Υποθέσεων και Εμπορίου της Ουγγαρίας, ο οποίος εξέφρασε την έντονη ανησυχία του για την επικίνδυνες διαστάσεις που λαμβάνει ο βίαιος εξτρεμισμός διεθνώς και ιδίως στη Μέση Ανατολή, όπου διαπράττονται καθημερινώς εγκλήματα εναντίον των Χριστιανών, κατά κύριο λόγο, από το ‘Ισλαμικό Κράτος’. Έκανε, μάλιστα, λόγο για ύπαρξη ‘Χριστιανοφοβίας’ καθώς και για επίδειξη υποκρισίας, πιστοποιούμενη στα έγγραφα της ΕΕ, στα οποία αποφεύγεται, συχνά, η χρήση του όρου Χριστιανός, ενώ πρότεινε ως αποτελεσματικά μέτρα για την προστασία και τη διασφάλιση των Χριστιανών της Μέσης Ανατολής: α. την αποστολή των υποθέσεων διάπραξης εγκλημάτων εναντίον των Χριστιανών στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης (ICC), β. τη σύσταση ‘διοικητικών ζωνών’ με στόχο τη δημιουργία ενός ασφαλούς περιβάλλοντος διαβίωσης για τους Χριστιανούς της Μέσης Ανατολής, προκειμένου να αποτρέπονται οι συχνά αναγκαστικές μετακινήσεις των χριστιανικών πληθυσμών στη Μέση Ανατολή, γ. τη δημιουργία κρατικής Γραμματείας, επιφορτισμένης με πολλαπλό έργο, όπως πχ επιτέλεση ελέγχων, επίβλεψη- συντονισμό δωρεών, υποτροφιών, προγραμμάτων αποκατάστασης χριστιανικών εκκλησιών κ.α. σε περιοχές όπως πχ Λίβανος, Συρία, Ερμπίλ κ.α. με απώτερο σκοπό την υποβοήθηση και στήριξη των Χριστιανών της Μέσης Ανατολής, με κάθε μέσον.

Ειδικότερα, την Εκκλησία της Ελλάδας, εκπροσώπησε στην εκδήλωση ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης, Ιγνάτιος Σωτηριάδης, Γραμματέας της Συνοδικής Επιτροπής επί των Διορθοδόξων και Διαχριστιανικών Σχέσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο οποίος κατά την ομιλία του ανάφερε, εισαγωγικά, ότι ‘η Ορθόδοξη Εκκλησία ανησυχεί ιδιαιτέρως για τους Χριστιανούς και τις λοιπές εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες, οι οποίες βρίσκονται υπό διωγμό στη Μέση Ανατολή’. ‘H Ορθόδοξη Εκκλησία καταδικάζει ανεπιφύλακτα τις απαγωγές, τις αποτρόπαιες εκτελέσεις και τα βασανιστήρια και καταγγέλλει την καταστροφή τόπων λατρείας, θρησκευτικών συμβόλων και πολιτιστικών μνημείων’, υπογράμμισε.

‘Ο σύγχρονος δοκιμαζόμενος κόσμος, δεν έχει ανάγκη, μόνον, από προσευχές για την επικράτηση της συμφιλίωσης και την εδραίωση της δικαιοσύνης και της ειρήνης αλλά και από συλλογική δράση και αμοιβαίο σεβασμό προς τα Ανθρώπινα Δικαιώματα’, πρόσθεσε ο ομιλητής.

Στη συνέχεια, ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης, Ιγνάτιος Σωτηριάδης εστίασε σε συγκεκριμένες, καθοριστικής σημασίας δράσεις/ πρωτοβουλίες, θρησκευτικές αλλά και πολιτικές, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν, κατά το πρόσφατο παρελθόν, και αποτελούν έμπρακτες προσπάθειες προώθησης του θρησκευτικού πλουραλισμού και του διαθρησκειακού διαλόγου/ διαθρησκειακής ειρήνης.

Αρχικά, αναφέρθηκε στην αποστολή ειδικής επιστολής, την οποία απηύθυνε η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος στους πιστούς της, το έτος 2015,- 1700 χρόνια μετά τη δημοσίευση του Διατάγματος των Μεδιολάνων για την ανεξιθρησκία και τη θρησκευτική ελευθερία- στην οποία γινόταν περιγραφή της ‘τραγωδίας’ των Χριστιανών της Μέσης Ανατολής. Επιπλέον, επιστολές διαμαρτυρίας για το ίδιο θέμα, απέστειλε η Ιερά Σύνοδος και στη διεθνή κοινότητα, όπως παραδείγματος χάριν, στα Ηνωμένα Έθνη και στα θεσμικά όργανα της Ευρωπαικής Ένωσης, καταγγέλλοντας τις αυξανόμενες παραβιάσεις των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Χριστιανών στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Στη συνέχεια, υπενθύμισε το επιτυχημένο διεθνές συνέδριο, το οποίο διοργανώθηκε από το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, στην Αθήνα (18-20/ 10/ 2015), με θέμα ‘’Θρησκευτικός – Πολιτιστικός Πλουραλισμός και Ειρηνική Συνύπαρξη στη Μέση Ανατολή’, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του στην ανθρωπιστική κρίση, που αντιμετωπίζουν οι θρησκευτικές και πολιτιστικές κοινότητες στη Μέση Ανατολή, πυροδοτούμενη από τις συνεχιζόμενες συγκρούσεις, εντάσεις και τον εξτρεμισμό στην περιοχή. Στο εν λόγω συνέδριο, στο οποίο μετείχαν Πατριάρχες και Πριμάτοι των Χριστιανικών Εκκλησιών, θρησκευτικοί αρχηγοί του Μουσουλμανικού και Ιουδαικού κόσμου εξέχουσες θρησκευτικές προσωπικότητες καθώς επίσης ακαδημαικοί, πολιτικοί και εκπρόσωποι της κοινωνίας των πολιτών, εκφράστηκε η ανησυχία για τις άνευ προηγουμένου παραβιάσεις των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των ενεργειών βίαιου εξτρεμισμού/ τρομοκρατίας εναντίον των θρησκευτικών και πολιτιστικών κοινοτήτων σε ζώνες παρατεταμένων συγκρούσεων όπως πχ στη Συρία και στο Ιράκ και προκρίθηκε η λήψη συγκεκριμένων δράσεων/ επιβοηθητικών μέτρων με στόχο τη στήριξη των Χριστιανών της Μέσης Ανατολής.

Επιπρόσθετα, επεσήμανε την ύπαρξη ενός σημαντικού ψηφίσματος του Ευρωκοινοβουλίου, της 20ης Ιανουαρίου του 2011, αναφορικά με την κατάσταση των Χριστιανών στο πλαίσιο της θρησκευτικής ελευθερίας, μέσω του οποίου, η Ευρωβουλή: α. καταδίκασε όλες τις βίαιες ενέργειες εναντίον των Χριστιανών και των λοιπών θρησκευτικών κοινοτήτων καθώς και τις διακρίσεις με βάση τη θρησκευτική πίστη, β. κατήγγειλε την ΄’εργαλειοποίηση’’ της θρησκείας στις συγκρούσεις πολιτικού περιεχομένου, γ. χαρακτήρισε τη θρησκευτική ελευθερία ως θεμελιακό ανθρώπινο δικαίωμα και δ. δεσμεύτηκε για την παροχή στήριξης σε πρωτοβουλίες συνδεόμενες με την προώθηση του διαθρησκειακού διαλόγου.

Ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης, Ιγνάτιος Σωτηριάδης, χαρακτήρισε όλες τις ανωτέρω προσπάθειες, θρησκευτικές και πολιτικές, ‘σοβαρές και σημαντικές’, υπογραμμίζοντας, ωστόσο, ότι η ανθρωπιστική κρίση και οι παραβιάσεις των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή εξακολουθούν να αποτελούν μια οδυνηρή πραγματικότητα, παρά τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, της ΕΕ αλλά και τις συζητήσεις στα διεθνή φόρα.

Ολοκληρώνοντας, εξέφρασε την πεποίθηση ότι η οικοδόμηση γεφυρών διαλόγου, συμφιλίωσης και ανοχής είναι εφικτή και εκτίμησε ότι ‘εναπόκειται πλέον στην ‘ειλικρίνεια’ των σημερινών, ισχυρών κρατών να κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση’.

Τέλος, επισημαίνεται ότι στην εκδήλωση παρέστη, εκπροσωπώντας τη χώρα μας,  η Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Ελλάδος στον ΟΗΕ και στους διεθνείς οργανισμούς στη Γενεύη, κυρία Άννα Κόρκα.

ΠΗΓΗ

Η «ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΣ» ΩΣ ΤΑΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΩΣ ΠΡΑΞΙΣ

Ὁ ὃρος «ἀποτειχίζομαι», χρησιμοποιεῖται ἐδῶ, μέ τήν ἒννοιαν τοῦ «ἀποκόπτομαι» ἀπό ἓνα σύνολον εἰς τό ὁποῖον εἶμαι ἐντεταγμένος, λόγω διαφωνιῶν μέ τάς ἀρχάς του, ἢ μέ μέρος αὐτῶν.

Ἡ σημασία τοῦ ὃρου μέ βάσιν τήν Ἑλληνικήν γλῶσσαν, εἶναι «κτίζω ἓναν τοῖχο ἀνάμεσα σέ μένα καί σέ κάποιους ἂλλους».

Μᾶς εἶναι χρήσιμος σήμερον, διότι εὑρισκόμεθα ἐνώπιον ἑνός φαινομένου, τό ὁποῖον μπορεῖ νά χαρακτηρισθῆ ὡς «ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΝ», ἀλλά γιά νά εἶναι ἀποτελεσματικόν καί ἀπολύτως ἐπωφελές, πρέπει νά συνοδεύεται ἀπό σωστή τακτική, μεθοδολογία καί νά ἒχη κατάληξη ἡ ὁποία δέν θά ἐμπεριέχη κινδύνους δημιουργίας καταστάσεων δυναμένων νά σκανδαλίσουν τούς Πιστούς, ὁπότε ἀντί εὐεργετικῶν καί θετικῶν ἀποτελεσμάτων θά ἒχωμεν ἀρνητικά.

Καί γιά νά ἐπεξηγήσωμεν τ’ἀνωτέρω, τά ἀναλύομε, ὣστε νά καταστοῦν ΠΛΗΡΩΣ κατανοητά ἀπό ΟΛΟΥΣ.

Τό «φαινόμενον» εἰς τό ὁποῖον ἀνεφέρθημεν ἀνωτέρω, εἶναι ἡ αὐξανομένη ἐμφάνισις Ἱερωμένων τῆς κρατούσης Ἐκκλησίας, ὃλων τῶν βαθμίδων, οἱ ὁποῖοι, μέ τήν βοήθειαν Τοῦ Θεοῦ, ἀποφασίζουν νά ἐκφράσουν μετά σθένους καί κατά πρόσωπον, τήν ΠΛΗΡΗ διαφωνίαν των μέ τήν ἀντιορθόδοξον καί λίαν ἐπικίνδυνον τακτικήν τῆς κρατούσης Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία, διά τῶν «ταγῶν» της, ἀκολουθεῖ κατά γρᾶμμα τάς ἐντολάς τοῦ Πάπα καί τῶν πάσης μορφῆς «παγκοσμιοποιητῶν»..!

Αἱ διαφωνίαι αὐταί, εὑρίσκονται εἰς τήν σκέψιν καί πολλῶν ἂλλων Ἱερωμένων τῆς μνημονευούσης Ἐπισκόπους καί Πατριάρχας παποδούλους καί ὁπαδούς τῆς ΕΠΑΡΑΤΟΥ παγκοσμιοποιήσεως, κρατούσης Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἐλέγχονται ἀπό τήν συνείδησίν των διά τάς θέσεις των αὐτάς, ἀλλά γιά διαφόρους λόγους, δέν ἀποτολμοῦν τό τελευταῖον καί ἀποφασιστικόν βῆμα πρός ἐξωτερίκευσιν τῶν, πάσης φύσεως, ἐνστάσεών των.

Οἱ λόγοι αὐτοί, ἒχουν σχέσιν καί μέ θέματα τά ὁποῖα οὐδείς δύναται νά παραβλέψη.

Ἓνας Ἱερωμένος τῆς Κρατούσης Ἐκκλησίας, ἒχων πλήρη ἐξάρτησιν μισθολογικήν ἀπό τόν φορέα εἰς τόν ὁποῖον ὑπάγεται, πρέπει νά σκεφθῆ τήν οἰκογένειάν του (ἂν εἶναι ἒγγαμος καί μάλιστα ἐάν ἒχη καί τἐκνα) καί δέν τοῦ εἶναι εὒκολον νά διαφωνίση μέ τούς «προΐσταμένους» του, διότι ἒτσι, αὐτοί θά τόν ἀποκόψουν ἀπό τό σῶμα τῆς Ἱεραρχίας των καί θά τοῦ στερήσουν κάθε πρόσοδον διά τήν ἐπιβίωσίν του (τοῦ ἰδίου καί τῆς οἰκογενείας του), εἰς ἀντίθεσιν μέ ἓναν Ἱερωμένον τῆς Ἐκκλησίας μας (τῶν «Παλαιοημερολογιτων»), ὁ ὁποῖος ἀπό τῆς ἀρχικῆς του ἐντάξεως εἰς τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μας, γνωρίζει πώς ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΙΣΘΟΝ καί πώς ἡ ἐπίβίωσίς του ἐξαρτᾶται άπό τήν βοήθειαν τοῦ Ποιμνίου του καί κυρίως ἀπό τήν Θείαν Πρόνοιαν.

Καί ἐρχόμεθα τώρα εἰς τό κυρίως θέμα μας, τό ὁποῖον εἶναι τό τῆς διευκρινήσεως τοῦ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΣ καί κυρίως, ποῖοι ΚΑΝΟΝΕΣ πρέπει νά τηροῦνται, προκειμένου ἡ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΣ αὐτή νά ἒχη ἀγαθά ἀποτελέσματα, σέ ΟΛΟ τό φᾶσμα τῆς ὑλοποιήσεώς της.

Οἱ ἐπαναστατοῦντες Ἱερωμένοι τῆς Κρατούσης Έκκλησίας, ἀπαρνούμενοι τάς σχετικάς προσόδους των καί διαφωνοῦντες ἀνοικτά μέ τάς θέσεις τῶν μη ἀκολουθούντων τάς Ὀρθοδόξους, ΑΠΑΡΑΒΑΤΟΥΣ Ἀρχάς, Ἐπισκόπους καί Πατριάρχας, δηλώνουν πώς ΠΑΥΟΥΝ ΤΗΝ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΙΝ ΤΩΝ καί διαχωρίζουν τάς θέσεις των ἀπέναντί των, ΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ καί ἂν ἒχουν αἱ δηλώσεις των αὐταί.

Καί ἐδῶ ἀρχίζουν τά ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ.

Οἱ Ἱερωμένοι αὐτοί, ΑΠΟΤΕΙΧΙΖΟΝΤΑΙ, κτίζοντες ἓναν τοῖχον ἀνάμεσα σέ αὐτούς καί στους αιρετικούς ταγούς των, ἀλλά δρῶντες μεμονωμένως, τελικῶς ἀπομονώνονται καί ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ εἰς Ἐκκλησίαν, παραμένοντες χωρίς κανονικήν νομιμοποίησιν. Κινδυνεύουν νά καταστοῦν τελικῶς, ὁ καθείς μόνος του «μία… ἐκκλησία…» μια προσωποπαγης κατάσταση!

Τό πόσο ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ εἶναι αὐτό, εἶναι, νομίζω, ΠΡΟΦΑΝΕΣ.

Ἒτσι δημιουργοῦνται, τελικῶς, τά ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ .. «ΠΑΡΑΜΑΓΑΖΑ», τά ὁποῖα ὁδηγοῦν εἰς ΠΟΛΥΔΙΑΣΠΑΣΙΝ τῶν Ὀρθοδόξων καί ἐμφάνισιν πυρήνων, δυναμένων νά ἐξελιχθοῦν, ἀκόμα καί εἰς ΑΙΡΕΤΙΚΑΣ ΚΥΨΕΛΛΑΣ.

Ἡ εὐλογημένη στιγμή τῆς λήψεως τῆς ΗΡΩΙΚΗΣ των ἀποφάσεως νά ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΤΟΥΝ, μέ τόν μεμονωμένον τρόπον πού γίνεται, δημιουργεῖ κάποιες «ΜΟΝΑΔΕΣ» εὐάλωττες καί εὒκολη λεία στα νύχια καί αἱρετικῶν ἀκόμα, οἱ ὁποῖοι εἶναι πάντοτε ἓτοιμοι νά ἐκμεταλλευθοῦν τήν ἀδυναμίαν τῶν μεμονωμένων καί .. «ξεκομμένων» ἀτόμων, ἐνῶ, ἐάν ΟΛΟΙ αὐτοί ἐνετάσσοντο εἰς μίαν Ὁμάδα μαχητικήν καί ἀπολύτως ΠΙΣΤΗΝ στα Ὀρθόδοξα Ἰδεώδη, θά ἀποτελοῦσαν μίαν πραγματικήν ΔΥΝΑΜΙΝ, μέ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ δυνατότητες.

Ἂς τό σκεφθοῦν οἱ φωτιζόμενοι, ἒστω καί κάπως ἀργά, ἀδελφοί Ἱερωμένοι τῆς κρατούσης Ἐκκλησίας καί ἂς μήν ἐπιτρέψουν εἰς τήν παρόρμησιν τῆς κρισίμου στιγμῆς τῆς λήψεως τῶν ΑΛΗΘΩΣ ΗΡΩΙΚΩΝ των ἀποφάσεων, νά τούς παρασύρη καί νά τούς ἀφήση «ξεκομμένους» καί ἀδυνάμους τελικῶς.

π.Ευθύμιος Μπαρδάκας

ΕΡΩΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ Π. ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ (3)

π. Ευθύμιε κατ΄ αρχάς σας ευχόμαστε καλή συνέχεια εις το στάδιο της Αγίας και Μεγάλης Σαρακοστής!

Πριν ξεκινήσουμε τις απαντήσεις στα ερωτήματά σας, θεωρούμε ότι πρέπει να κάνουμε κάποιες αναγκαίες διευκρινίσεις σε κάποια ζητήματα που εθίξατε.

Κάνατε κάποιες παρατηρήσεις επειδή δεν σας κάλυψαν οι απαντήσεις μας. Αυτό είναι δικαίωμά σας και κάθε παρατήρηση δεκτή διότι ο άνθρωπος γίνεται καλύτερος όταν τον ελέγχουν και τον παρατηρούν και όχι όταν τον επαινούν. Οπότε σας ευχαριστούμε μετά πάσης ειλικρίνειας. Αυτό που όντως μας λύπησε είναι οι εκφράσεις-διαπιστώσεις από εσάς (θα σημειώσουμε μερικές από αυτές) όπως:

«Ἐσεῖς, ἀντιθέτως καί παραπλανητικῶς....», «....ἡ διγλωσσία τήν ὁποία χρησιμοποιεῖτε καί μέ τήν ὁποία δύναστε εὐκόλως νά ἵστασθε καί εἰς τίς δύο ὄχθες τοῦ ποταμοῦ καί νά παίζετε, κατά τό δή λεγόμενο, σέ διπλό ταμπλώ», «Διά νά ἀποφύγετε λοιπόν αὐτόν τόν σκόπελο καί νά μή δείξετε ὅτι μάχεσθε μεταξύ σας, ἀλλά ὅτι ὑπάρχει στούς Γ.Ο.Χ. ἑνιαῖο μέτωπο...», «μᾶς ὑποτιμᾶτε μέ τόν χειρότερο τρόπο, διότι μᾶς ἀντιμετωπίζετε ὡς ἀνοήτους καί καθυστερημένους, ἤ ὡς νήπια καί μωρά...»,«μεταφέρετε πάλι ἀλλοῦ τό θέμα, ὥστε νά δώσετε τήν εἰκόνα καί τήν ἐντύπωσι ὅτι ἀπαντήσατε καί μάλιστα ἀποστομωτικά. Ἔτσι διατηρεῖτε, κατά τό δή λεγόμενο, καί τήν πίτα ὁλόκληρη καί τόν σκύλο χορτᾶτο...» κ.λπ. κ.λπ.

Σας πληροφορούμε π. Ευθύμιε ότι είσθε εντελώς άστοχος εις τις διαπιστώσεις σας αυτές, διότι εμείς σας εγράψαμε όπως ακριβώς μας πληροφορεί η καρδία μας. Αν η καρδία μας είναι ''χαλασμένη'' τότε εύχεσθε δια εμάς. Δεν είχαμε καμία διάθεση ούτε να παίξουμε σε διπλό ταμπλώ, ούτε να σας θεωρήσουμε ανόητους ή καθυστερημένους ή οτιδήποτε άλλο. Με λίγα λόγια πράξατε αυτό ακριβώς το οποίο μας προσάψατε! Δηλαδή το:

«οὔτε βεβαίως εἶστε παντογνῶστες διά νά γνωρίζετε τούς διαλογισμούς τῶν ἄλλων...»!

Το ίδιο ισχύει και δια εσάς π. Ευθύμιε! Ούτε εσείς γνωρίζετε τους διαλογισμούς μας ώστε να βγάλετε τοιαύτα συμπεράσματα! Αυτό το λέγουμε με παρρησία διότι όταν εγράφαμε την απάντησή μας προς εσάς, είχαμε εντελώς τα αντίθετα συναισθήματα, φρονήματα, σκέψεις, απ΄ ότι εσείς μας προσάψατε, ασχέτως εάν δεν σας κάλυψαν οι απαντήσεις μας. Μάρτυς μας εκείνη η ημέρα την οποία περιμένουμε εναγωνίως και τούτη είναι η Μεγάλη Κρίσις του Δεσπότη Χριστού και Θεού μας! Αν θεωρείτε ''άσχετες'' τις απαντήσεις μας, τότε ζητούμε την κατανόησή σας διότι δεν ομιλείτε με μεγάλους φιλοσόφους ή θεολόγους αλλά με ανθρώπους που γράφουν με πόνο δια τα τεκταινόμενα. Ούτε καν μπαίνουμε εις τον κόπο να διορθώσουμε τις ατέλειες των κειμένων μας, διότι θέλουμε να είναι αγνός και αυτούσιος ο λόγος που πηγάζει από εντός μας.

Συνεχίζουμε τις απαντήσεις προς τα ερωτήματά σας:

1) Αυτό που θα έπρεπε να γίνει εν καιρώ αιρέσεως είναι η ένωσις των διαιρεθέντων (λόγω της αιρέσεως) πιστών. Η Εκκλησία ενώνεται πρωτίστως δια του θεαρέστου αντιαιρετικού αγώνος των πιστών:

 «Ευεργεσία δέ είναι να ενωθούν τα έως τώρα διεσπασμένα, να περιορίσετε εις μικρόν αριθμόν τους βλασφημούντας, δεχόμενοι εις κοινωνίαν εκείνους που δεν βλασφημούν το Άγιον Πνεύμα (αίρεση). (Μ. Βασιλείου Ἐπιστολὴ 92, πρὸς Ἰταλοὺς καὶ Γάλλους Επισκόπους).  

Η ένταξη σε κάποια Σύνοδο θα πρέπει να γίνει δια να επιτευχθεί αυτό ακριβώς που μας λέγουν οι Πατέρες μας:

«Είναι ανάγκη ταχείας ενεργείας, και παρουσίας πολυαρίθμων αδελφών, ώστε όσοι έλθουν από αυτού να συμπληρώσουν σύνοδον, ούτως ώστε να έχουν την αυθεντίαν προς διόρθωσιν των πραγμάτων..... Αυτοί και την εν Νικαία συνταχθείσαν υπό των πατέρων ομολογίαν πίστεως θ΄ ανανεώσουν και την αίρεσιν θ΄ αποκηρύξουν και εις τας Εκκλησίας θ΄ απευθύνουν ειρηνικούς λόγους συναγόντες εις ομόνοιαν τους ομόφρονας. » (Μ. Βασιλείου Ἐπιστολὴ 92, πρὸς Ἰταλοὺς καὶ Γάλλους Επισκόπους. Επιστολή 113, πρός τους εν Ταρσώ Πρεσβυτέρους)

και όχι διότι άνευ αυτής της εντάξεως δεν ανήκουν εις την Εκκλησία  ή δεν υπάρχει καθαρός ορθόδοξος αγών ή Χάρη εις τους πιστούς αυτούς! Πολύ ορθά εσημείωσε και εις το Κοινό Εκκλησιολογικό της κείμενο η πολυπληθέστερη Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. και συγκεκριμένα εις το Ζ΄ άρθρο, παράγραφο 4:

«Τὸ ἀναγκαῖον σήμερον εἶναι, ἐπὶ τῇ βάσει τῆς κοινῆς καὶ Ὀρθῆς Ὁμολογίας τῆς Πίστεως, ἡ ἕνωσις εἰς ἕν κοινὸν Σῶμα πασῶν τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Γνησίας Όρθοδοξίας, προκειμένου νὰ δηµιουργηθοῦν αἱ προϋποθέσεις πρὸς συγκρότησιν/σύγκλησιν Μείζονος Γενικῆς Συνόδου Αὐτῶν, πανορθοδόξου ἐμβελείας καὶ κύρους, διὰ τὴν δραστικὴν ἀντιμετώπισιν τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, ὡς καὶ τοῦ ποικιλομόρφου Συγκρητισμοῦ, ἐπίσης δὲ καὶ διὰ τὴν ἐπίλυσιν ποικίλων προβλημάτων καὶ ζητημάτων πρακτικῆς καὶ ποιμαντικῆς φύσεως, ἅτινα ἀπορρέουν ἐκ τούτων καὶ ἀπασχολοῦν τὴν ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας γενικῶς, ἀλλὰ καὶ τῶν πιστῶν εἰδικῶς, ὥστε νὰ διασφαλισθῆ ὁ σύνδεσμος τῆς ἐν Χριστῷ Εἰρήνης καὶ Ἀγάπης».

Χρειάζεται ένωσις των πιστών σε ένα κοινό Εκκλησιαστικό Σώμα δια να υπάρξει εμβέλεια Καθολική και δια να υπάρξει κύρος και όχι να υπάρχουν διάσπαρτα μεμονωμένα «πηγαδάκια» είτε αποτειχισμένων ή είτε ακόμα και Γ.Ο.Χ., (τα οποία δεν χρησιμεύουν προς τον σκοπό τον οποίο δημιουργείται ένα κοινό Εκκλησιαστικό Σώμα, παρά μόνον εις την ατομικήν απεξάρτησιν από τους αιρετικούς η οποία είναι αυτονόητη).  Αυτό ακριβώς προσπαθεί εδώ και αρκετά έτη η Εκκλησία μας να επιτύχει, με τελευταίο γεγονός το να μας δώσει την χαρά να ενωθούμε με τους αδελφούς μας ''Κυπριανίτες'' αλλά και με αρκετούς ακόμη (Ρουμάνους, Βουλγάρους κ.λπ.). Δεν είναι εύκολο, αλλά όπως είδαμε δεν είναι αδύνατον! Το γιατί πρέπει να υπάρξει ένα κοινό Εκκλησιαστικό Σώμα (συν τους άλλους γνωστούς εκκλησιαστικούς λόγους) μας το εξήγησε ανωτέρω ο Μ. Βασίλειος! Μην ξεχνάτε ότι η Ζ΄ Οικ. Σύνοδος (όπως εγράψαμε και σε παλαιότερο άρθρο): «ἐγένετο, ἵνα ἑνωθῆ ἡ διηρεμένη τότε Ἐκκλησία ἕνεκα τῆς αἱρέσεως τῆς Εἰκονομαχίας...». Η ένωσις της Εκκλησίας εγένετο δια των Συνόδων. Γράφουν οι Πατέρες της Ζ΄ Οικουμενικής: «ἵνα τῶν διεστώτων τὴν διαφωνίαν εἰς συμφωνίαν μεταγάγωμεν καὶ τὸ μεσότειχον ἀρθῆ τῆς ἔχθρας, καὶ ἡ ἀρχῆθεν θεσμοθεσία τῆς Καθολικῆς (Ὀρθοδόξου) Ἐκκλησίας τὸ κῦρος ἀπολάβη» (Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Mansi, 13,408).

Το να αλλάξετε το ημερολόγιο δεν αφορά τόσο την ένωση με τους Γ.Ο.Χ. αλλά διότι όπως εσείς γράψατε: «οἱ Οἰκουμενιστές μέ κακό σκοπό τό ἄλλαξαν». Και μόνο αυτή η απάντηση φθάνει! Αλλά και αν θεωρούσαμε ότι η επιστροφή εις το Πάτριο πρέπει να γίνει δια λόγους ενότητος και τότε πάλιν φθάνει!

Διότι:

«Πόσον σπουδαίον είναι το αγαθόν της ειρήνης, τι χρειάζεται να το είπω προς άνδρας που είναι υιοί της ειρήνης; Επειδή λοιπόν το μέγα και περισπούδαστον αγαθόν κινδυνεύει τώρα να καταστή ψιλόν όνομα, διότι επληθύνθη η ανομία και εψυχράνθη πλέον εις τους πολλούς η αγάπη (Ματθ. 24,12), νομίζω ότι η μοναδική φροντίς των γνησίως και αληθώς δουλευόντων εις τον Κύριον αρμόζει τούτο, το να επαναφέρουν  εις ένωσιν τας Εκκλησίας...» (Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, ΕΠΙΣΤΟΛΗ 114).

 Το αν κάποιοι Γ.Ο.Χ. το «κακοποίησαν», τούτο εν μέρει είναι αληθές και πολλάκις τους έχουμε στηλιτεύσει από αυτήν την σελίδα και με αρκετά άρθρα, ασχέτως αν εσείς δεν τα έχετε προσέξει λέγοντας δια εμάς: «....νά μή δείξετε ὅτι μάχεσθε μεταξύ σας...».

2) Η δεύτερη ερώτησίς σας, επειδή είναι παρόμοια με την πρώτη, την απαντήσαμε ανωτέρω. Αλλά διατί π. Ευθύμιε υποτιμάτε τους υπολοίπους; Γράφετε ότι: «οἱ ὑπόλοιπες θέσεις καί διδασκαλίες δέν μᾶς ἐνδιαφέρουν». Δεν υπήρξαν ή δεν υπάρχουν σήμερα Ορθόδοξοι θεολόγοι, κληρικοί ή λαϊκοί, που να είχαν η έχουν υγιή διδασκαλία; Γιατί τους υποτιμάτε; Και γιατί να δεχθεί κανείς την δική σας θέση, άποψη, ακόμα και ερμηνεία, την οποία μερικοί την ασπάζονται και μερικοί όχι; Μία θέση, ή άποψη, η ερμηνεία, αποδεικνύεται συν τω χρόνω αν είναι αληθής ή όχι. Διότι μην λησμονείτε ότι οι πάντες (ακόμα και οι Οικουμενιστές), επικαλούνται και την Αγία Γραφή αλλά και τους Πατέρες! Ποιός είναι αυτός που θα κρίνει αν οι εκάστοτε θέσεις κ.λπ. είναι ορθές ή όχι; Μα η Σύνοδος η οποία είναι:

"Η ΥΣΤΑΤΗ ΨΗΦΟΣ ΚΑΙ ΚΡΙΣΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ" (Πηδάλιον, δ΄ ἔκδοση, Ἀθήνα, 1886, σέλ. 106)

Άνευ αυτής όλα τα υπόλοιπα που συζητούμε είναι προσωπικές θέσεις, απόψεις, αλλά και ερμηνείες οι οποίες έτη και έτη τις βλέπουμε επαναλαμβανόμενες με διαφορετικό προσωπείο κάθε φορά και σε διαφορετικό χώρο!

3) Ζητάτε παραδείγματα. Κατ΄ αρχάς πρέπει να τονίσουμε ότι: «ἐξ ἀνάγκης καὶ νόμου μετάθεσις γίνεται» (ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ, 7.12). Η αποτείχιση ή η χειροτονία "παραλλήλων" επισκόπων δεν είναι κάτι θετικό ή αρνητικό για την Εκκλησία. Αν οι παραπάνω τρόποι αντίδρασης στην αίρεση στοχεύουν στην επανάπαυση είναι απορριπτέοι. Αν στοχεύουν στην επαγρύπνηση και στην λύτρωση από την αίρεση, διά του ορθοδόξου αντιαιρετικού αγώνος, τότε είναι επαινετοί. 

Έτσι αν θεωρήσουμε αυτοσκοπό είτε την αποτείχιση ("αποτειχιζόμαστε και αφού λυτρωθήκαμε από την κοινωνία με την αίρεση δεν μας μέλλει για το τί θα γίνει"), είτε την "παράλληλη" Σύνοδο ("έχουμε τους επισκόπους μας και αφού λυτρωθήκαμε από την κοινωνία με την αίρεση δεν μας μέλλει για το τί θα γίνει") βρισκόμαστε σε πλάνη. Αντιθέτως αν θεωρήσουμε μέσο την αποτείχιση και προσωρινή κατάσταση την "παράλληλη" Σύνοδο, και θεωρήσουμε ότι είναι "καιρός ομολογίας, καιρός ενστάσεως, καιρός αθλήσεως" (Αγ. Θεοδώρου Στουδίτου, P.G. 99, 1013) και συνεχίσουμε επομένως ακατάπαυστα τον Ιερό Αγώνα για την συντριβή της αιρέσεως και τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας, διά συγκλήσεως Μεγάλης Συνόδου Ορθοδόξων, τότε καλώς βαδίζουμε! 

Θα αναφέρουμε μερικά παραδείγματα:

Ο Άγιος Ευστάθιος Αντιοχείας χειροτονεί τον Ευάγριο στην Κωνσταντινούπολη.

Βρισκόμαστε στην Κωνσταντινούπολη κατά το έτος 370. Το ορθόδοξο ποίμνιο βρίσκεται υπό διωγμό από τον αρειανόφρονα αυτοκράτορα Ουάλη και είναι ανεπίσκοπο. Το έτος εκείνο πεθαίνει ο επίσημος (δηλαδή ο αναγνωρισμένος από την Πολιτεία) αρειανόφρονας επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Ευδόξιος και εκλέγεται ως διάδοχος ο επίσης αρειανόφρονας Δημόφιλος. Οι ορθόδοξοι αντέδρασαν ("Καὶ μετάγεται Δημόφιλος ἀπὸ Βεῤῥοίας ἐν Κωνσταντινουπόλει, Οὐάλεντος τοῦ βασιλέως συνοδικὴν ὑποκριναμένου ψῆφον... ἐγκαθίσταται τῇ Κωνσταντινουπόλει ὑπὸ Θεοδώρου μάλιστα τοῦ Ἡρακλείας ἐπισκόπου. Ἐδόκει γὰρ τὸ προνόμιον οὖτος ἔχειν τῆς τοιαύτης ἱερουργικῆς ἐνεργείας. Πολλοὶ δὲ τοῦ παρόντος ὄχλου, ἐν τῇ τοῦ Δημοφίλου καθιδρύσει, ἀντὶ τοῦ ἄξιος, ἀνεβόων τὸ ἀνάξιος" (P.G. 65, 576), και εκμεταλλευόμενοι την παρουσία του Αγίου Ευσταθίου Αντιοχείας στην Πόλη (ο οποίος, μετά από την εκεί επάνοδο εκ της εξορίας του, κρυβόταν λόγω της ανόδου στον αυτοκρατορικό θρόνο του Ουάλεντος) εκλέγουν ως ορθόδοξο επίσκοπο της Πόλης τον Ευάγριο, τον οποίο χειροτονεί ο Άγιος Ευστάθιος. Το γεγονός αυτό εξοργίζει τον Ουάλη, ο οποίος συλλαμβάνει και εξορίζει και τους δύο (χειροτονηθέντα και χειροτονήσαντα). Μάλιστα στην Κωνσταντινούπολη υπήρχε εκείνη την εποχή και άλλος επίσκοπος, που είχαν εκλέξει οι Ανόμοιοι (η μερίδα των ακραίων αρειανών), ονόματι Φλωρέντιος (P.G. 65, 556 και 569.). Σημειωτέον πως όλοι αυτοί οι αιρετικοί (Όμοιοι, Ανόμοιοι, Μακεδονιανοί κλπ.) ήταν ακόμη άκριτοι, ο Άγιος Ευστάθιος δηλαδή τοποθέτησε ορθόδοξο επίσκοπο ΠΡΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ και καθαιρέσεως των αιρετικών αυτών, η οποία έγινε το 380 με την Β΄ Οικουμενική Σύνοδο (Για την χειροτονία του Ευαγρίου από τον Άγιο Ευστάθιο βλέπε στους Σωκράτη Σχολαστικό (P.G. 67, 497-500) και Ερμεία Σωζομενό (P.G. 67, 1328).

Ο Λουκίφερος Καλλάρεως χειροτονεί τον Παυλίνο στην Αντιόχεια.

Λίγα χρόνια πριν και συγκεκριμένα το 362 φθάνει στην Αντιόχεια ο επίσκοπος Καλλάρεως Λουκίφερος ο οποίος βρισκόταν στα μέρη της Μέσης Ανατολής εξόριστος από τους αρειανόφρονες.  Σκοπός της επίσκεψής του στην Αντιόχεια ήταν να βοηθήσει στην εξάλειψη του Αντιοχειανού Σχίσματος, μιας και το υγιαίνον μέρος (των ορθοδόξων) είχε χωριστεί σε δύο παρατάξεις τους "Ευσταθιανούς" (αποσχίστηκαν από την "επίσημη Εκκλησία" μετά την άδικη καθαίρεση του Αγίου Ευσταθίου Αντιοχείας) και τους "Μελετιανούς" (αποσχίστηκαν από την "επίσημη Εκκλησία" μετά την άδικη καθαίρεση του Αγίου Μελετίου Αντιοχείας). Εκεί ήλθε σε εκκλησιαστική κοινωνία με τους "Ευσταθιανούς", και επειδή συμφώνησε μαζί τους στο ζήτημα των εννοιών «ουσία» και «υπόσταση» (λόγω γλώσσας, αφού η στενότητα της λατινικής γλώσσας, απέδιδε και τις δύο έννοιες με το «substantiae»), θεώρησε τους "Μελετιανούς" ως τριθεΐτες και τον Άγιο Μελέτιο ως αιρετικό, επομένως χειροτόνησε και τοποθέτησε ως ορθόδοξο επίσκοπο της πόλης, τον ηγέτη των "Ευσταθιανών" Παυλίνο. Σημειωτέον ότι στην Αντιόχεια υπήρχε και ο "επίσημος" επίσκοπος, ο αρειανόφρονας Ευζώιος, ενώ αργότερα προστέθηκε και τέταρτος επίσκοπος ο απολλιναριστής Βιτάλιος. Βλέπουμε δηλαδή πως ο Λουκίφερος θεωρώντας ότι δεν υπάρχει ορθόδοξος επίσκοπος, χειροτονεί και αυτός ΠΡΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ και καθαιρέσεως των αιρετικών, επίσκοπο για τους ορθοδόξους. Η πράξη του αυτή θεωρήθηκε ορθή τόσο από τον Μέγα Αθανάσιο και την Εκκλησία της Αλεξανδρείας, όσο και από την Εκκλησία της Ρώμης, ενώ και οι Εκκλησίες της Μικράς Ασίας θα την θεωρούσαν σωστή, ΑΝ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ ότι ο Άγιος Μελέτιος ήταν ορθόδοξος στο φρόνημα (ο Μέγας Βασίλειος έκανε μεγάλο αγώνα για να πείσει τον Μέγα Αθανάσιο για αυτό και τα κατάφερε μόλις λίγο πριν την κοίμηση του τελευταίου). (Για την χειροτονία του Παυλίνου από τον Λουκίφερο βλέπε στους Σωκράτη (P. G. 67, 388-389) και Σωζομενό (P. G. 67, 1249-1252).

Τοποθέτηση "παράλληλης" Ιεραρχίας στην Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία από τον Ιεροσολύμων Θεοφάνη.

Το έτος 1596 οι πέντε από τους επτά ορθοδόξους επισκόπους του Πολωνο-Λιθουανικού Κράτους (https://en.wikipedia.org/wiki/Polish%E2%80%93Lithuanian_Commonwealth), και συγκεκριμένα οι Κιέβου Μιχαήλ, Βλαδιμηρ Υπάτιος, Λουτσκ Κύριλλος, Πολοτσκ Γρηγόριος, Πινσκ Ιωνάς και Χελμ Διονύσιος, αναγνωρίζουν τον Πάπα ως πρώτο επίσκοπο, χωρίς να μεταβάλλουν κανένα άλλο δόγμα ή παράδοση (Ουνία της Βρέστης). Οι μόνοι που δεν αναγνώρισαν τον Πάπα και διέκοψαν κοινωνία με τους υπολοίπους ήταν οι Λεοντοπόλεως Γεδεών και Περεμυσλ Μιχαήλ και μαζί με άλλους ορθοδόξους στην Τοπική Σύνοδο της Βρέστης αναθεμάτισαν την Ουνία και αποκήρυξαν τους αποστάτες.
Το επόμενο έτος ο Άγιος Μελέτιος Πηγάς, Πατριάρχης Αλεξανδρείας, στέλνει επιστολή στον Λεοντοπόλεως Γεδεών και του συστήνει να προσπαθήσουν να συστήσουν Σύνοδο τουλάχιστον τριών επισκόπων με σκοπό την ανάδειξη νέου Μητροπολίτου (Ο Μητροπολίτης εκεί σήμαινε τον "πρώτο" της Τοπικής Εκκλησίας. Στην δική μας αντιστοιχία δηλαδή "Αρχιεπίσκοπος-Μητροπολίτες", εκεί ήταν "Μητροπολίτης-Επίσκοποι".) και χειροτονία νέων επισκόπων, ώστε να γίνει ανασύσταση της Ιεραρχίας (Ολόκληρη η επιστολή στο Εκκλησιαστικός Φάρος, ΝΣΤ΄ (1974), σελ. 536-541. Το επίμαχο σημείο στην σελ. 538.). Αυτό δεν κατέστη δυνατόν και μετά από λίγα έτη κοιμήθηκαν και οι δύο εναπομείναντες επίσκοποι Γεδεών και Μιχαήλ, αφήνοντας το ποίμνιο ανεπίσκοπο.
Η ανασύσταση της Ιεραρχίας και η τοποθέτηση "παράλληλης" (με την επισήμως αναγνωρισμένη από το Κράτος ουνιτική) Συνόδου έγινε τελικώς το 1620. Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεοφάνης μετά από περιοδεία του στην Ρωσία επισκέφθηκε το Κίεβο. Στις 15 Αυγούστου τέλεσε πανηγυρική λειτουργία στην εκεί Λαύρα του Αγίου Θεοδοσίου στην οποία συνέρρευσε μέγα πλήθος ορθοδόξων, οι οποίοι του υπέβαλαν θερμή παράκληση να χειροτονήσει Αρχιερείς για την Τοπική Εκκλησία ξεκινώντας από τον Μητροπολίτη Κιέβου. Την παράκληση αυτή ενίσχυσαν οι Κοζάκοι, βεβαιώνοντας τον Πατριάρχη πως σε περίπτωση που το Κράτος θα επιχειρούσε να τον κακοποιήσει για την πράξη του θα τον υπεράσπιζαν με τα όπλα. Παρατίθεται εν συνεχεία η συγκινητική περιγραφή της πρώτης χειροτονίας: "Ο Θεοφάνης καλώς το πράγμα σταθμήσας και αναμετρήσας την υπέροχον σημασίαν της πράξεως αυτού, δι' ης έμελλε να καταστραφή ο ουνιτισμός και να θριαμβεύση η ορθοδοξία, απεφάσισε μετά της χαρακτηριζούσης αυτόν ευψυχίας να εκπληρώση των ορθοδόξων την βαρυσήμαντον αίτησιν. Όθεν παρήγγειλεν αυτοίς μετά πάσης προφυλάξεως και μυστικότητος να υποδείξωσι τους υποψηφίους. Τούτου γενομένου η χειροτονία του πρώτου επισκόπου ετελέσθη την νύκτα της 6 Οκτωβρίου εν τη παρά την ελληνοσλαυϊκήν Σχολήν Μονή, ης τα παράθυρα εκαλύφθησαν διά πυκνών παραπετασμάτων, η λειτουργία δε και η όλη τέλεση της χειροτονίας διεξήχθησαν μυστικώς, χαμηλοφώνως υποψάλλοντος του εκ των πατριαρχικών ακολούθων έλληνος μοναχού Γαβριήλ"

(Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου, Οι πατριάρχαι Ιεροσολύμων ως πνευματικοί χειραγωγοί της Ρωσίας κατά τον ΙΖ΄ αιώνα, Ιεροσόλυμα, 1907, σελ. 60.).

Κατά θεϊκή συγκυρία βρίσκονταν στην περιοχή και δύο ακόμη Αρχιερείς ο Σόφιας Νεόφυτος και ο Σταγών Αβραάμιος και έτσι έγινε η πρώτη χειροτονία. Σταδιακά χειροτονήθηκαν επτά Αρχιερείς, ο Μητροπολίτης Κιέβου και οι επίσκοποι των άλλων έξι επισκοπών του Κράτους. Δηλαδή είχαμε όχι απλά τοποθέτηση "παραλλήλων" Επισκόπων, αλλά "παράλληλης" Συνόδου! (Οι χειροτονηθέντες ήταν ο Κιέβου Ιώβ, ο Βλαδιμηρ Ιωσήφ, ο Λουτσκ Ισαάκιος, Πολοτσκ Μελέτιος, Πινσκ Αβράμιος (από Σταγών), Χελμ Παΐσιος και Περεμυσλ Ησαΐας.)
Το Κράτος δεν αναγνώρισε την Ιεραρχία των Ορθοδόξων επειδή, όπως γράφει ο καθηγητής Βάσιος Φειδάς, ισχυρίστηκαν πως ζούσαν ακόμη οι επίσκοποι των επισκοπών αυτών (ουνίτες), ότι δηλαδή ισχυρίζονται σήμερα οι νεοαποτειχισμένοι. Βλέπουμε μάλιστα να χρησιμοποιείται, εκτός των ίδιων επιχειρημάτων, ακόμη και η ίδια φρασεολογία ("παράλληλη Σύνοδος"). Ιδού τί γράφει επικριτικά ο σύγχρονος ουνίτης ιστορικός John-Paul Himka: "Με την βοήθεια των τελευταίων (μοναχών και Κοζάκων) και χωρίς κρατική έγκριση, μια ορθόδοξη ιεραρχία, παράλληλη (σ. ημ. parallel στο πρωτότυπο) στην ουνίτικη ιεραρχία αποκαταστάθηκε το 1620. Το Ποστοκ είχε τώρα δύο Ρουθήνους (Ουκρανούς) επισκόπους: τον Ιωσαφάτ Κούνσεβιτς για τους ουνίτες και τον Μελέτιο Σμοτρίνσκι για τους ορθοδόξους" (John-Paul Himka, Religion and Nationality in Western Ukraine, Montreal and Kingston: McGill-Queen's University Press, 1999, σελ. 28 (μετάφρ. ημετ.).

Το Πολωνο-Λιθουανικό Κράτος όχι απλά δεν αναγνώρισε την Ιεραρχία των ορθοδόξων, αλλά τους εδίωξε με μένος [20], ενώ το 1632, μετά από μια δωδεκαετία φρικτών διωγμών, αναγκάστηκε (λόγω της ισχυρής παρουσίας ορθοδόξων βουλευτών) να αναγνωρίσει υπό όρους την Μητρόπολη Κιέβου (επί Πέτρου Μογίλα) και άλλων τεσσάρων μόνο επισκοπών(Για την ανασύσταση της Ιεραρχίας στην Ουκρανία από τον Ιεροσολύμων Θεοφάνη βλέπε στα α) Andrzej Borkowski,  Αγώνας των Ορθοδόξων Πατριαρχείων κατά της Ουνίας, Αθήνα, 2008, σελ. 235, β) Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου, ό.π., σελ. 60, γ) Θεοδώρου Βαλλιάνου, Ιστορίας της Ρωσσικής Εκκλησίας, Αθήνα, 1851, σελ. 196, δ) Βλασίου Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία της Ρωσίας, εκδ. ε΄ Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα, 2005, σελ. 290, ε) π. Γεωργίου Φλωρόφκσυ, Σταθμοί της Ρωσικής Θεολογίας, μέρος α΄, εκδ, Πουρναρά, Θεσσαλονίκη, 1986, σελ. 95.). (Το πλήρες βαρυσήμαντο άρθρο περιέχεται στο αξιόλογο ιστολόγιο ''Κρυφό Σχολειό'' http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2016/08/blog-post_30.html)

Όπως βλέπετε π. Ευθύμιε, δεν είναι ''έγκλημα'' ή  ''παρανομία'' η χειροτονία Επισκόπων και η δημιουργία παράλληλης Συνόδου (προς την αιρετική), αλλά έγκλημα είναι ο εφησυχασμός είτε των απλών αποτειχισθέντων είτε όσων δημιούργησαν αυτές τις προσωρινές Συνόδους!

Ανταποδίδουμε τις εν Χριστώ ευχές σας και σας ευχόμαστε καλή συνέχεια εις τις επόμενες ημέρες της ευλογημένης αυτής νηστείας!


Υ.Γ. Οι 3 ερωτήσεις μας θα αποσταλούν μετά την λήξιν της νηστείας, όπου θα έχετε τον χρόνο να απαντήσετε. 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ ΕΙΣ ΤΟΝ Π.ΕΥΘΥΜΙΟ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝ΄ ΑΥΤΩ

 2η ἀπάντηση εἰς τὸν π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ καὶ τοὺς σὺν αὐτῶ

 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ Π. ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ 

ΕΡΩΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ Π. ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ

ΕΡΩΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ Π. ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ (2)