Ο άδειος τενεκές κάνει θόρυβο

Τους συναντάμε αρκετά συχνά και κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να τους αποφύγουμε. Αν δεν μπορούμε, τους ανεχόμαστε, ξινίζουμε ενίοτε τα μούτρα μας ή συμφωνούμε συγκαταβατικά με κάθε πομπώδες σχόλιο που θα κάνουν για τους εαυτούς τους. Αναφέρομαι σε εκείνους που θέλουν να τραβάνε συνεχώς τα βλέμματα πάνω τους μη χάνοντας ευκαιρία να εντυπωσιάζουν τα πλήθη.

Είναι τα βαθιά ανασφαλή άτομα που νιώθουν ένα μόνιμο άγχος να αποδείξουν ότι είναι πολύ καλοί σε ό,τι κάνουν. Ενδόμυχα φοβούνται την απόρριψη, την οποία δεν είναι σε θέση να διαχειριστούν, γι’ αυτό παλεύουν να προκαλούν αίσθηση με τα υπαρκτά ή –ακόμα χειρότερα– ανύπαρκτα κατορθώματά τους.

Τέτοιοι άνθρωποι ζουν αλυσοδεμένοι με την έντονη ανησυχία να αρέσουν και να νιώθουν αποδεκτοί γιατί έχουν συνηθίσει να βλέπουν τον εαυτό τους μέσα απ’ τα μάτια των άλλων. Πίσω από κάθε σχόλιο γυρεύουν την επιβράβευση. Συνήθως μας ρωτάνε για κάτι, όχι από ενδιαφέρον αλλά με σκοπό να αρπάξουν όσο γρηγορότερα γίνεται τη σειρά για να μιλήσουν για τους ίδιους. Ουσιαστικά μας ρωτάνε αυτό που θα ήθελαν να τους ρωτήσουμε.

Είναι εκείνοι που έχουν ριχτεί στο κυνήγι των εντυπώσεων, περιαυτολογούν και κομπάζουν με τα όποια χαρίσματά τους πιστεύοντας ανόητα ότι θα μας εντυπωσιάσουν και θα προκαλέσουν ντόρο γύρω από το όνομά τους. Ως ετερόφωτα πλάσματα αναμένουν την αναγνώριση που δεν είναι σε θέση να αποδώσουν οι ίδιοι στον εαυτό τους.

Μήπως τελικά δεν υπάρχει κάτι αξιόλογο να αναγνωριστεί και γι’ αυτό πασχίζουν να κάνουν τόσο εφέ; Μήπως η μόνιμη προσπάθεια να μας εντυπωσιάσουν αποδεικνύει εντέλει την κενότητα και τη βαθιά ανασφάλειά τους; Μήπως λαχταρούν τον προβολέα στραμμένο πάνω τους για να νιώσουν έστω πρόσκαιρα σημαντικοί;

Άραγε πώς θα ήταν οι ίδιοι ως άνθρωποι αν δεν είχαν τη μανία να μας εντυπωσιάζουν; Σίγουρα θα ήταν πιο όμορφοι, συμπαθητικοί κι ελκυστικοί στα μάτια μας. Θα διέθεταν μια ισχυρή, ελεύθερη και θελκτική προσωπικότητα που δε θα είχε να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Που θα ‘καναν ό,τι θα’ καναν για την ευχαρίστησή τους αφήνοντας στην άκρη την προβολή και την πρόκληση σκόνης στο πέρασμά τους.

Τελικά όσο λιγότερο προσπαθείς να εντυπωσιάσεις τους άλλους, τόσο περισσότερο τους εντυπωσιάζεις. Τους εντυπωσιάζεις με τη σιγουριά σου, την αυτοπεποίθησή σου, την άνεσή σου, να είσαι αυτός που είσαι χωρίς να αποζητάς το χειροκρότημα. Όταν τελικά δε χτυπιέσαι κάτω σαν το χταπόδι κάθε φορά για να φανείς, καταφέρνεις να κάνεις τους άλλους να ελκύονται κοντά σου.

Αποπνέεις ωριμότητα κι αυτοπεποίθηση που πηγάζει από την ταπεινοφροσύνη σου, πράγμα που χαρίζει πόντους στην προσωπικότητά σου. Ομορφαίνεις τον κόσμο των ανθρώπων που σε πλαισιώνουν, δε νιώθουν ότι έχουν να κάνουν με ένα κενό, ανώριμο πλάσμα που αποζητάει  συνεχώς επιβεβαίωση και προσοχή. Την επιβεβαίωση είθισται να τη ζητούν άνθρωποι που δε διαθέτουν κάτι άξιο λόγου να αναγνωρίσουν οι ίδιοι στους εαυτούς τους κι αναμένουν από τους έξω να το κάνουν.

Όταν έχεις παραιτηθεί από το παιχνίδι των εντυπώσεων, αποδεικνύεις αυτό που είσαι αληθινά μέσα σου. Με τις όποιες αδυναμίες σου κι ιδιότητές σου, τα χαρίσματα και τα τρωτά σου σημεία, αποδεικνύεις ότι έχεις έναν όμορφο εσωτερικό κόσμο που έχει απελευθερωθεί από χαρακτηριστικά που απωθούν και κουράζουν τους άλλους. Εκπέμπεις μια αίσθηση ελευθερίας κι ισχύος, αίσθηση που μεταδίδεται στους γύρω σου παρακινώντας τους να είναι κι οι ίδιοι ταπεινοί.

Όταν δεν προσπαθείς να εντυπωσιάσεις γίνεσαι πιο συμπαθητικός, πιο προσηνής, πιο ωραίος άνθρωπος. Γίνεσαι ένα ολοζώντανο παράδειγμα έμπνευσης για τους άλλους. Όχι γιατί είσαι ικανός ή τα καταφέρνεις με όλα, αλλά γιατί ενώ είσαι ικανός και καταφέρνεις τόσο πολλά, δεν προσπαθείς να εντυπωσιάσεις κανέναν. Δε θεωρείς τον εαυτό σου τόσο δα σπουδαίο που θα πρέπει ντε και καλά να τρίβεις στη μούρη των άλλων τα όποια καλά σου στοιχεία. Κάνεις ό,τι κάνεις για την πάρτη σου κι όχι την επίδειξη.

Με τον τρόπο αυτό από τη μια ελκύεις το σωστό είδος ανθρώπων με τους οποίους γεμίζεις ουσιαστικά τη ζωή σου κάνοντας παράλληλα χώρο στους επιδειξιομανείς, που θα σε στολίσουν κι από πάνω βαρετό.

Μην πέσεις στην παγίδα να τους αποδείξεις ότι δεν είσαι. Μιλάνε οι πράξεις του καθενός κι όλη η πορεία της ζωής του για το ποιος είναι. Και δυστυχώς επειδή όλα γι’ αυτούς είναι βιτρίνα κι εφέ, με τον ίδιο τρόπο έχουν μάθει να κρίνουν και τους υπόλοιπους. Δε χωράει ο νους τους ότι υπάρχουν κι άτομα που δε θέλουν να προκαλούν ούτε καν να φαίνονται. Δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν καν το γιατί. Ψιλά γράμματα, δυσανάγνωστα γι’ αυτούς.

Οι πραγματικά όμορφοι, ταλαντούχοι κι έξυπνοι άνθρωποι αν τους παρατηρήσει κανείς είναι αυτοί που συνήθως αγνοούν πόσο καλοί είναι. Είναι συνήθως άνθρωποι ήσυχοι που πάντα κρατάνε μικρό καλάθι κι αποβλέπουν σε πιο υψηλούς στόχους. Οι πραγματικά επαρκείς είναι αυτοί που αισθάνονται την ανεπάρκεια σε μόνιμη βάση. Δεν έχουν χρόνο να επαναπαύονται στις δάφνες τους και να προκαλούν το θαυμασμό των γύρω τους.

Δεν έχουν τη διάθεση για ανούσιους εντυπωσιασμούς και τυμπανοκρουσίες τη στιγμή που τους περιμένει πολλή δουλειά ακόμα για να φτάσουν στο επίπεδο που θέλουν. Θα τους δεις να δυσκολεύονται και να ντρέπονται να μιλάνε για όσα έχουν καταφέρει, πολύ απλά γιατί δεν τη βρίσκουν να μιλάνε για ‘κείνους. Θα τους δεις να μη στέκονται πουθενά, να νιώθουν ανικανοποίητοι γεμάτοι αμφιβολίες κι ανησυχίες προσπαθώντας  συνεχώς να ξεπερνάνε τον εαυτό τους.

Σύγκρινε τώρα αυτούς με τους θορυβώδεις, αυτούς που άμα δε σου μπουν στο μάτι (συνήθως με ευτελούς σημασίας πράγματα) δε θα ησυχάσουν, κι αναρωτήσου: Ποιο βαρέλι κάνει πιο δυνατό θόρυβο; Το γεμάτο ή το άδειο;

ΠΗΓΗ: http://pointfromview.blogspot.gr/2018/03/blog-post_919.html