Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΩΝ ΕΙΔΩΛΩΝ.
«Χαίρε, η της βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας».
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Στο σημερινό κόσμο της αποστασίας, της αμφισβήτησης και συγχύσεως βλέπουμε να πληθαίνουν οι φωνές εκείνων που προκρίνουν την αρχαία λατρεία του Δωδεκαθέου και «νοσταλγούν» τις ιδέες και τον τρόπο ζωής των αρχαίων προγόνων. Επικαλούνται την πρόοδο των τεχνών και επιστημών της αλλοτινής εποχής, την ανάπτυξη της φιλοσοφίας, αλλά και όσα συνοδεύει η αρχαία ελληνική σκέψη. Όμως εν τέλει πέρα από όσα καταγράφει επιστημονικά η ιστορία (δεν χωρεί αμφιβολία για τα περισσότερα), ο κόσμος των ειδώλων (δαιμόνων), ο κόσμος χωρίς Θεό έχει πολλά που θλίβουν και δημιουργούν ντροπή και αποτροπιασμό. Ο τόκος της Θεοτόκου ήρθε να καταργήσει και να λυτρώσει τους ανθρώπους από τη βάρβαρη λατρεία.
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΟΙ ΘΕΟΙ ΤΩΝ ΕΙΔΩΛΩΝ
* Ο Θεός γι’αυτούς υπήρξε ξένος και απόμακρος. Όσοι απ’αυτούς είχαν κάποια ιδέα ή σκέψη, είχαν την ικανότητα της έρευνας, Τον έβλεπαν μέσα από πυκνή αχλή, ομίχλη, σκοτεινιά και καταχνιά. Μη έχοντας λοιπόν την γνώση του αληθινού Θεού, θεοποίησαν κατά τα πάθη και τις ορέξεις τους, σύμφωνα με τις ασχολίες τους, ποτάμια, θάλασσες, πηγές, ξύλα, πέτρες, μάρμαρα, χρυσό και άργυρο. Με λίγα λόγια ότι τους περιέβαλε, συγκινούσε και θεωρούσαν ότι κατέχει μια ανεξήγητη δύναμη.
* Δεν λάτρεψαν (μη γνωρίζοντες) τον Κτίστη, αλλά τα κτίσματά Του που φυσικά βρίσκονταν γύρω τους. Γράφει χαρακτηριστικά ο Βασίλειος Σελευκείας για την Αθήνα (την περίοδο που πέρασε να κηρύξει ο Απ. Παύλος): «Παντού μεν θεοί, ουδαμού δε Θεός». Και ας δεχθούμε ότι το περιβάλλον παρέχει αφορμές θεοποίησης (αφού δεν υπάρχει γνώση και εξήγηση), οι άνθρωποι όμως εκείνου του καιρού ενέταξαν στην παραπάνω θεώρηση ακόμα και ανήθικες και ασελγείς πράξεις (προστάτιδα η Αφροδίτη), κλεψιές και εξαπατήσεις (προστάτες ο Δίας και ο Άρης), μέθες και κραιπάλες (Διόνυσος) και γενικά κάθε άνθρωπος «συν ταις πράξεσι και ταις επιθυμίαις» (Κολασ. 3, 9) κατασκεύαζε όχι μόνο από τα λαμπρά δημιουργήματα του Θεού, αλλά και από όσα ατιμώτερα, ελεεινά και αισχρά έπραττε στην καθημερινότητά του.
* Το κυριότερο όμως υστέρημα της πίστης των ειδώλων υπήρξε ο φόβος του θανάτου. Για να απαλύνουν αυτή την φρίκη έφτιαχναν λαμπρά έργα τέχνης, διακοσμούσαν περίτεχνα με αγάλματα και λαμπρές κατασκευές, αλλά και πάλι ο θάνατος είχε σκληρό πρόσωπο και δεν «εξευμενιζόταν» όπως ήθελαν να πιστεύουν απέναντι στον άνθρωπο. Ήταν «οι μη έχοντες ελπίδα», ήσαν «οι λοιποί» (Α΄ Θεσ. 4, 13) όπως λέει ο Παύλος καθώς μόνο ο χριστιανισμός τολμά να «συνοδεύσει» τον άνθρωπο πέραν του τάφου. Όχι μόνο αρχαίο αλλά και κάθε νεότερο φιλοσοφικό σύστημα τον εγκαταλείπουν στην πόρτα του νεκροταφείου τραγικά μοναχικό!
Β) Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΙΣΤΗ ΕΛΑΜΨΕ
* «...ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα, και τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου φως ανέτειλεν αυτοίς» (Ματθ. 4, 16). Πραγματικά έτσι ακριβώς, όπως περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος ήταν η ανθρωπότητα όταν γνώρισε την Σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού. Συμπληρώνει άριστα ο απαράμιλλος Ι. Χρυσόστομος: Ποιός είναι καθήμενος και άπραγος; Αυτός που παρατάει κάθε ενέργεια και δραστηριότητα καθώς έχει χάσει την ελπίδα του.
* Ο Χριστός, ο «μεγάλης βουλής άγγελος» (Ησ. 9, 6) ήρθε και έφερε διά της Θεοτόκου την χαρμόσυνη αγγελία της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Δεν θα ήταν πλέον έρημοι και ορφανοί οι άνθρωποι, «ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα» (Μαρκ. 6, 34) αλλά αφ’ενός είχαν Πατέρα στον Ουρανό και αδελφό και συνοδοιπόρο τον Υιόν Του εδώ στη γη. Εκείνος δεν θα κόμιζε μόνο την Ουράνιο διδασκαλία αλλά θα θεράπευε, θα ευεργετούσε, θα σπλαχνιζόταν τον πεσόντα και δυστυχισμένο άνθρωπο δημιουργώντας «καινή κτίση» στηριγμένη στην κορωνίδα των αρετών που ονομάζεται ΑΓΑΠΗ.
* Και όμως σήμερα οι γύρω μας αμφισβητούν τον Θεό, συκοφαντούν το λυτρωτικό Του έργο, επιμένουν ασύστολα να λασπώνουν το Άγιο Όνομά Του, καθώς ο εγωκεντρισμός της ψυχής τους δεν τους επέτρεψε να δούν παραπέρα από τον εαυτό τους. Θαυμάζουν τα τεχνικά και πνευματικά τους επιτεύγματα, καμαρώνουν και καυχιούνται επί του εφήμερου πλούτου και υλισμού μας, ενώ δεν αναγνωρίζουν τον Ένα και Μόνο Δημιουργό του σύμπαντος κόσμου.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Αυτόν μας αποκάλυψε η Θεοτόκος, στην γνώση Του μας οδηγεί καθημερινά. Μιά γνώση που ο Θεός απέκρυψε «από σοφών και συνετών και απεκάλυψας νηπίοις» (Ματθ. 11, 25). Όντως ο άνθρωπος με τα μάτια της πίστεως αναγνωρίζει την ανάπλαση της Πίστεως, κατανοεί τα θεϊκά δώρα και αναφωνεί μαζί με τον Παύλο: «τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε καινά τα πάντα» (Β΄ Κορ. 5, 17).
ΠΗΓΗ: https://ec-goc.gr/home/arthra-dimosiefseis/xairetismoi-v-stasi
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου