Ο ΚΥΡΙΟΣ ΔΙΩΧΝΕΙ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΣΜΟ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ
Σε προηγούμενο άρθρο μας είχαμε αναφέρει ότι:
«Μετάνοια είναι η μεταστροφή του νόος
(=κρίσης). Είναι η αλλαγή της προηγουμένης νοητικής δυσλειτουργίας η οποία
μπορεί να έχει ως συνέπειες την διαστρέβλωση γεγονότων, την συκοφαντία, την ου
κατ΄ επίγνωσιν διαβολή κ.λπ. Επίσης η συγκεκριμένη γνώση τής παθολογικής
την οποία ο άνθρωπος αποκτά με τη μετάνοια, αποτελεί αναγκαία
συνθήκη για τη θεραπεία του. Διότι, για να μπορέσει
να ζητήσει από το θείο Ιατρό και να λάβει
από Αυτόν τις πρέπουσες για την ψυχή του φροντίδες, οφείλει
πρώτα να διαπιστώσει σε ποιο βαθμό αυτή νοσεί. Ο Θεός
σεβόμενος την ελευθερία του ανθρώπου, δεν τον θεραπεύει παρά
τη θέλησή του· αναμένει δε να εκδηλώσει την επιθυμία νά τύχει τής
φροντίδας Του, να επικαλεστεί τη βοήθεια τής ιαματικής Του χάρης.
Εάν ό άνθρωπος το πράξει, τότε ο Θεός τον θεραπεύει
οπωσδήποτε».
Έτσι λοιπόν αυτές τις ευλογημένες ημέρες της νηστείας,
η μετάνοια είναι απαραίτητη προϋπόθεση, καλύτερα αφετηρία, ώστε
να διεξάγουμε δια νίκης τον αγώνα της Μ. Τεσσαρακοστής.
Αν και δεν πέρασαν αρκετές ημέρες από το άρθρο που
γράψαμε στην αρχή της νηστείας, μερικοί δεν εννόησαν τα λεχθέντα και μας
στέλνουν σχόλια και άρθρα γεμάτα εμπάθεια, κακή κρίση, παρερμηνείες, και ότι άλλο
μπορεί να φαντασθεί ανθρώπινος νους! Για να αναιρεθούν όλες αυτές οι παρερμηνείες, άσχετα το αν είναι δική μας ''δουλειά'' να το κάνουμε ή όχι, όλα τα άρθρα της σελίδος θα έπρεπε να είναι κατά όλων αυτών των παρερμηνειών, πράγμα αδύνατον, τουλάχιστον για εμάς!
Οπότε είναι αδύνατον
να δημοσιεύουμε τοιαύτα άρθρα και σχόλια ενθυμούμενοι τους λόγους του αββά
Δωροθέου:
«Ἐμεῖς οἱ ἄθλιοι, ὀ,τιδήποτε κι ἂν δοῦμε ἢ ἀκούσουμε ἢ ὑποθέσουμε, ἀρχίζουμε
νὰ τὸ κατακρίνουμε, νὰ τὸ συχαινόμαστε ἢ νὰ τὸ ἐξευτελίζουμε δίχως καμιὰ
διάκριση. Ἐκεῖνο μάλιστα, ποῦ εἶναι ἀκόμη χειρότερο, εἶναι ὅτι δὲν περιοριζόμαστε
μόνο στὴ βλάβη τοῦ ἐαυτοῦ μας, ἀλλὰ καὶ προχωρᾶμε πιὸ πέρα. Συναντᾶμε τὸν ἄλλον
ἀδελφὸ καὶ ἀμέσως τοῦ λέμε· αὐτὸ κι αὐτό. Κι ἔτσι κοντὰ σὲ ἐμᾶς βλάφτουμε καὶ
τὸν ἄλλο, μιὰ καὶ τοῦ βάζουμε στὴν καρδιὰ τοῦ τὴν ἁμαρτία. Δὲν φοβόμαστε,
βλέπετε, αὐτὸν ποῦ εἶπε: ‘‘Οὐαί, ὁ ποτίζων τὸν πλησίον αὐτοῦ ἀνατροπὴν
θολεράν (Ἀμβακοὺμ 2, 15)’’, ἀλλὰ ἐκτελοῦμε τὸ ἔργο τοῦ διαβόλου,
δίχως καθόλου νὰ μᾶς μέλει».
και πόσο μάλλον όταν
τα γραφόμενα περιέχουν παρερμηνείες λόγω λανθάνουσας κρίσεως, διότι όπως ήδη
έχουμε προαναφέρει:
«Είναι παρατηρημένο, ότι
πολλά από τα καλά, δεν φαίνονται ως καλά και σωστά σε ανθρώπους που
δεν έχουν σωστή κρίση. Από αυτή τη λαθεμένη κρίση βγάζουν πολλοί
συμπεράσματα. Αλλά και το μέλι φαίνεται σε μερικούς πικρό, επειδή χάλασε η
γεύση τους από κάποια αρρώστια. Έτσι πάλι ένα μάτι με κακή όραση
πολλά από τα γύρω πράγματα δε βλέπει, ενώ φαντάζεται άλλα που δεν
υπάρχουν. Κάτι ανάλογο γίνεται συχνά και με το νόημα των λόγων, όταν αυτός που
τους κρίνει είναι κατώτερος διανοητικά από το περιεχόμενο του
κειμένου που διαβάζει. Για το λόγο αυτό πρέπει και αυτός που γράφει
και αυτός που κρίνει τα γραμμένα να έχουν σχεδόν την ίδια μόρφωση. Όπως
αυτός που δεν ξέρει γεωπονία δεν μπορεί να κρίνει τα γεωργικά έργα και όπως
αυτός που δεν κατέχει τη μουσική παιδεία δεν μπορεί να διακρίνει πότε τα
διάφορα μουσικά κομμάτια έχουν σωστό μέλος ή όχι, πως μπορεί να θέλει κανείς να
γίνεται έτσι αμέσως κριτής των λόγων, όταν δεν έχει να παρουσιάσει δάσκαλο που
τον δίδαξε ή να αναφέρει τον χρόνο που σπούδασε ή κι όταν πάλι δεν έχει ούτε
πολύ ούτε λίγο ιδέα γύρω από το λόγο; Το ίδιο πράγμα βλέπω και για τους
λόγους του Πνεύματος, ότι δηλαδή δεν επιτρέπεται στον καθένα να εξετάζει τα
λεγόμενα, παρά μόνο σ΄ αυτόν που έχει το πνεύμα της διακρίσεως...» (Μ.
Βασιλείου, Επιστολαί 204, 5/ΒΕΠΕΣ 55, 236, 13).
Πρέπει να καταλάβουν μερικοί αδελφοί
ότι τα ''Χαρίσματα'' που δίνει ο Θεός δεν είναι ίδια σε όλους:
«Διαιρέσεις δὲ χαρισμάτων εἰσί, τὸ δὲ αὐτὸ Πνεῦμα·
καὶ διαιρέσεις διακονιῶν εἰσι, καὶ ὁ αὐτὸς Κύριος·
καὶ διαιρέσεις ἐνεργημάτων εἰσίν, ὁ δὲ αὐτός ἐστι
Θεός, ὁ ἐνεργῶν τὰ πάντα ἐν πᾶσιν.
Ἑκάστῳ δὲ δίδοται ἡ φανέρωσις τοῦ Πνεύματος πρὸς τὸ
συμφέρον.
ᾧ μὲν γὰρ διὰ τοῦ Πνεύματος δίδοται λόγος σοφίας, ἄλλῳ δὲ
λόγος γνώσεως κατὰ τὸ αὐτὸ Πνεῦμα,
ἑτέρῳ δὲ πίστις ἐν τῷ αὐτῷ Πνεύματι, ἄλλῳ δὲ χαρίσματα
ἰαμάτων ἐν τῷ αὐτῷ Πνεύματι,
ἄλλῳ δὲ ἐνεργήματα δυνάμεων, ἄλλῳ δὲ προφητεία, ἄλλῳ
δὲ διακρίσεις πνευμάτων, ἑτέρῳ δὲ γένη γλωσσῶν, ἄλλῳ δὲ ἑρμηνεία γλωσσῶν·
πάντα δὲ ταῦτα ἐνεργεῖ τὸ ἓν καὶ τὸ αὐτὸ Πνεῦμα,
διαιροῦν ἰδίᾳ ἑκάστῳ καθὼς βούλεται».
(Α΄ Κορ. 12,4-11)
Μην θέλουν λοιπόν μερικοί, ενώ δεν έχουν ανακαλύψει
ακόμα με την Χάριν του Θεού την δική τους ''υπηρεσία'' στην Εκκλησία Του
Χριστού, να ''αρπάζουν'' βιαίως και αναρμοδίως ''εξουσία'' η οποία δεν είναι
δική τους:
«Εξήτασες όμως επιμελέστατα και
επληροφορήθης ακριβέστατα και έχεις πεισθή πλέον τελείως; Και, αν τυχόν
τοιουτοτρόπως είναι το πράγμα, το καθήκον σου και πάλιν είναι να περιμένης τον
Κριτήν και να μη σπεύδης και αρπάζης την θέσιν του Χριστού. Εις Εκείνον ανήκει
η κρίσις, όχι εις εσέ. Συ είσαι υπήκοος, όχι Κύριος. Και δεν σου αρμόζει να
σφετερίζεσαι δικαιώματα, τα οποία ανήκουν εις την ανωτέραν διοίκησιν της
Εκκλησίας και εις τον Θεόν».
(Ι. Χρυσοστόμου, Εκ της Β' ομιλίας του εις την Β' προς
Τιμόθεον)
και πάλιν:
«Όχι, δεν είναι επιτετραμμένον εις τους λαϊκούς, οφείλοντας
υποταγήν, να εμφανίζωνται επικριταί και να αξιούν ότι αυτοί είναι αρμόδιοι να
διορθώσουν την Εκκλησίαν. Διότι, εάν ο ένας και ο άλλος, με πρόφασιν να
διορθώσουν τα κακώς κείμενα, έκαμνον επέμβασιν εις τα Ιερατικά δικαιώματα, ούτε
πρόφασις επεμβάσεως θα λείψη ποτέ, ούτε θα γνωρίζωμεν ποίοι είναι εις την
Εκκλησίαν οι άρχοντες και ποίοι οι αρχόμενοι, αλλά θα επήρχετο γενικόν
ανακάτευμα και θαλάσσωμα».
(Εκ της 86ης ομιλίας του εις το κατά Ιωάννην
Ευαγγέλιον)
Αν μερικοί επιμένουν, αντιπαραθέτοντας
το επιχείρημα του δήθεν ''ζητήματος πίστεως'', ήδη έχουμε απαντήσει εκατοντάδες φορές:
«Ἀκόμα δὲ κι ἡ δῆθεν ὑπεράσπιση τῆς
ὀρθοδοξίας ἔχει ἐπινοηθεῖ ἀπὸ μερικοὺς σὰν ὅπλο στὴ μεταξύ τους
διαμάχη καὶ κρύβοντας τὶς δικές τους ἔχθρες, καμώνονται
πὼς ἐχθρεύονται γιὰ χάρη τῆς ὀρθοδοξίας. Κι ἄλλοι, ξεφεύγοντας τὸν ἔλεγχο
γιὰ τὶς μεγάλες ντροπές τους, ἀνάβουν στὰ πλήθη μανία στὴ
μεταξύ τους φιλονικία, ὥστε νὰ σκεπάσουν μὲ τὰ γενικὰ κακὰ τὸ δικό
τους.....» (Μ. Βασιλείου Ἐπιστολὴ
92).
Ευελπιστούμε ότι οι πράξεις τους είναι εν αγνοία κινούμενες
και όχι εν γνώσει τους διότι:
«ἐκεῖνος δὲ ὁ δοῦλος, ὁ γνοὺς τὸ θέλημα
τοῦ Κυρίου ἐαυτοῦ καὶ μὴ ἐτοιμάσας μηδὲ ποιήσας πρὸς τὸ θέλημα αὐτοῦ, δαρήσεται
πολλᾶς· ὁ δὲ μὴ γνούς, ποιήσας δὲ ἄξια πληγῶν, δαρήσεται ὀλίγας». (Λουκ.
12, 47‑48).
Καλή συνέχεια εις τον αγώνα της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής!
ΣΑΡΑΝΤΑΡΙΟΝ ΟΡΟΣ: Η ΠΕΤΡΑ ΟΠΟΥ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΚΑΘΙΣΕ
ΕΚΔΙΩΚΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΣΜΟ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
