ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΚ ΤΟΥ ΩΡΑΙΟΤΑΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ:
''ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΣΑΦΕΙΑΣ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ'' ΛΟΓΟΣ Α΄
Τετάρτη 11 Απριλίου 2018
Μια θρησκεία, μια πίστη και ένας Θεός για όλους!
Ο Γενικός Γραμματέας της CCA, Δρ. Mathews George Chunakara στη μέση, που περιβάλλεται από συναδέλφους, που αντιπροσωπεύουν τον Ταοϊσμό, Ινδουισμό, Βουδισμό και Ισλάμ.
Φωτογραφία: Jeba Singh Samuvel / CCA
* Από τον Claus Grue
Η ιστορία είναι γεμάτη συγκρούσεις και πολέμους στο όνομα της θρησκείας. Τα τελευταία χρόνια, ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός και ο πολιτικός εξτρεμισμός έχουν κερδίσει έδαφος όχι μόνο στη Μέση Ανατολή αλλά και στον Δυτικό κόσμο.
Ωστόσο, η θρησκεία από μόνη της μπορεί να μην είναι το πρόβλημα, αλλά μάλλον μέρος της λύσης σε μια φωτισμένη πορεία προς έναν ειρηνικό κόσμο.
Σε μια συζήτηση στην ολομέλεια με τίτλο «Φως και αλήθεια στην πλουραλιστική Ασία» που πραγματοποιήθηκε στην Ασιατική Ολομέλεια της Ασίας (AEYA) στο Μανάντο της Ινδονησίας την περασμένη Δευτέρα, οι θρησκευτικοί ηγέτες από διαφορετικές πίστες είχαν κοινές προοπτικές. Συμφώνησαν ότι ο συνεχής διαθρησκειακός διάλογος είναι το κλειδί για την καλύτερη αμοιβαία κατανόηση, ανοχή και σεβασμό. Και έτσι είναι ζωτικής σημασίας για τη μακροπρόθεσμη ειρήνη και σταθερότητα.
"Όταν οι άνθρωποι χάνουν τις προοπτικές και απομονώνονται στη δική τους θρησκεία προκύπτει η ένταση. Εάν δεν καταλαβαίνετε τις άλλες θρησκείες, δεν καταλαβαίνετε τη δική σας'', είπε ο Δρ Zhang Chongfu, καθηγητής στο Ινστιτούτο Σπουδών Ταοϊσμού και Θρησκευτικού Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο Sichuan της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.
Η ειρήνη είναι ένας κοινός παρονομαστής όλων των μεγάλων θρησκειών και "καμία θρησκεία δεν έχει τρομοκρατία και βία στο λεξικό της", όπως επεσήμανε ο συντονιστής της συζήτησης, Δρ Mathews George Chunakara, που εκπροσωπεί τον Χριστιανισμό. Ο Chunakara είναι γενικός γραμματέας του χριστιανικού συνεδρίου της Ασίας.
Αναφερόμενος στο θέμα του ΑΕΥΑ "Κύριε, στείλτε το Φως και την Αλήθεια για να μας οδηγήσει" τόνισε επίσης ότι καμία θρησκεία δεν έχει μονοπώλιο στο φως και την αλήθεια. Υπενθύμισε μια αρχαία ινδική ταύτιση: "Πιστεύω ότι έχω την αλήθεια, πιστεύετε ότι έχετε την αλήθεια, σέβομαι την αλήθεια σας, έτσι παρακαλώ σεβαστείτε την αλήθεια μου".
Ο μουσουλμάνος στην ομάδα, ο Δρ Media Zainul Bahri, επικεφαλής του τμήματος θρησκευτικών σπουδών του Κρατικού Ισλαμικού Πανεπιστημίου της Τζακάρτα, επεξεργάστηκε την ποικιλομορφία των σημερινών κοινωνιών όπου οι θρησκείες και οι παραδόσεις είναι διαφορετικές και όπου τα συγκρουόμενα συμφέροντα μεταξύ των θρησκευτικών ηγετών από την ίδια η πίστη μπορεί να προκαλέσει εσωτερικές εντάσεις και πόλωση. Εξέφρασε επίσης ανησυχίες σχετικά με κοινωνικά ζητήματα, όπως η φτώχεια, η μισαλλοδοξία και η περιθωριοποίηση, ως κτηνοτροφικές βάσεις για την τρομοκρατία.
"Οι θρησκευτικοί ηγέτες πρέπει να επικοινωνούν περισσότερο γύρω από κοινωνικά ζητήματα, όχι μόνο θεολογικά ζητήματα", κατέληξε.
Η αμοιβαία κατανόηση μεταξύ των ανθρώπων των διαφορετικών θρησκειών υποστηρίχθηκε επίσης από τον βουδιστή μοναχό Dr Phramaha Boonchuay Doojai, από το Βουδιστικό Πανεπιστήμιο της Ταϊλάνδης του Τσιάνγκ Μάι, που είδε ένα εμπόδιο στον παραδοσιακό τρόπο ζωής μέσα στις κοινότητές μας:
''Πρέπει να αλληλεπιδράσουμε και να μιλήσουμε περισσότερο μεταξύ μας για να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο και να συνυπάρξουμε. Αλλά ο διαθρησκευτικός διάλογος δεν αφορά μόνο την ομιλία, αλλά την πραγματική συνεργασία. Ο στόχος είναι η αξιοπρέπεια όλων των ανθρώπων'', είπε.
Για τον πέμπτο συμμετέχοντα, ο Swami Navananma Jnana Tapaswi, ο Shanthi Giri Ashram, ο οποίος εκπροσωπεί τον Ινδουισμό, ο διαθρησκευτικός διάλογος είχε ως στόχο να ''ενοποιήσει την πίστη σε ένα μοναδικό επίπεδο:
''Οι διαφορετικές θρησκείες θα συγχωνευθούν στις αλήθειες και η τελική αλήθεια θα προκύψει η οποία θα μας ενώσει στην πίστη. Μια θρησκεία, μια πίστη και ένας Θεός για όλους ".
* Ο Claus Grue είναι σύμβουλος επικοινωνίας για το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών.
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ Π.Σ.Ε. (14)
Όροι συμμετοχής
Για το τέταρτο, τέλος, ζήτημα, τους όρους και τις προϋποθέσεις της συμμετοχής της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο Π.Σ.Ε., η φιλοοικουμενική μερίδα, θεωρώντας τη συμμετοχή αυτή αυτονόητη, περιορίζεται στο να θέσει ορισμένες πρακτικής μόνον φύσεως προϋποθέσεις. Έτσι, υποστηρίζει ότι η Ε.τ.Ε. πρέπει να προσέξει, ώστε να επιλέγει τους εκπροσώπους της όχι με βάση τα αξιώματά τους, «άλλ’ έκ μέρους των άξιωματούχων, των κατά πάντα γνωριζόντων τά πράγματα καί δυναμένιον απολύτως καί έπαξίως προς τήν θέσιν τής Εκκλησίας των νά αντιπροσωπεύσουν αυτήν καί νά καταστήσουν σαφώς γνωστήν καί σεβαστήν τήν άποψίν των». Εκείνο που πρέπει να διακρίνει τους εκπροσώπους που επιλέγει η ελλαδική Εκκλησία για τις οικουμενικές συσκέψεις είναι το ότι οφείλουν να γνωρίζουν πως: «Μόνον ή θετική καί σοβαρά γνώσις των πραγμάτων καί ή άνάλογος τούτων έμφάνισις καί έκθεσις έχει σημασίαν ή άπλή εντυπωσιακή δι΄ εσωτερικήν κατανάλωσιν καυχησιολογία καί άξίωσις τίτλων υπερασπιστών τής ’Ορθοδοξίας, οπού ουδέ κάν σκιά κινδύνου τής ’Ορθοδοξίας ύφίσταται, φέρει άπλώς εις γελοιοποίησιν τής Εκκλησίας».
Κατά παράδοξο τρόπο, τόσο η μερίδα των αντίοικουμενιστών όσο και των φιλοοικουμενιστών φαίνεται να συγκλίνουν στο σημείο αυτό, καθώς συμφωνούν για την αποστολή στις συνεδριάσεις του Π.Σ.Ε. μόνον όσων έχουν τα απαραίτητα για αυτό προσόντα, υπαινισσόμενοι μάλλον αποκλεισμό οι μεν των δε. Πάντως, παρά την αντίθεσή τους προς τη συμμετοχή της Ε.τ.Ε. στο Π.Σ.Ε., οι εκφραστές της αντίοικουμενικής τάσης δεν διστάζουν να προβούν σε προτάσεις για τον τρόπο με τον οποίο αυτό όφειλε να λειτουργήσει, ώστε να καταστεί δυνατή η συμμετοχή της ελλαδικής Εκκλησίας σε αυτό. Όπως προκύπτει, η ανάπτυξη σχέσεων με το Π.Σ.Ε. θα πρέπει να αφορά μονάχα σε πρακτικά χωρίς οποιαδήποτε ανάμειξη σε δογματικά ζητήματα και υπό τις εξής προϋποθέσεις: (α) θα πρέπει να προηγηθεί η ενότητα του προτεσταντικού κόσμου υπό την ηγεσία της Αγγλικανικής Εκκλησίας, η οποία έχει ιεραρχική τάξη και τη μορφή της «συντεταγμένης Εκκλησίας καί προσεγγίζει προς τό σχήμα τών πρεσβυγενών ’Εκκλησιών» και στη συνέχεια (β) το Π.Σ.Ε. να επιδιώξει συνεννόηση με την Ορθόδοξη Εκκλησία, προσκαλώντας τη να συναντήσει τον ενωμένο προτεσταντικό κόσμο. (Ειρηναίος Σάμου, Περί τό Χριστιανικόν Συνέδριον του Άμστερνταμ, Δύο Υπομνήματα, στο Του ιδίου, Μελετήματα I, σ. 95-119 (103-104). Του ιδίου, Η Ορθόδοξος Εκκλησία και το Οικ. Συμβούλιον των Εκκλησιών, στο “Εν” Ζ71952, τ. 139/15.7.1952, σ. 149-150. Πρβλ. Ιω. Καρμίρης, Εξ αφορμής του πρώτου Συνεδρίου, σ. 51-53). Αλλά και σε αυτή την περίπτωση, η αντιοικουμενική μερίδα διαβλέπει δυσκολίες, καθώς εκτιμά ότι τα δόγματα έχουν πάρει κατευθύνσεις άλλες και έχουν γίνει ουσιαστικά τα στοιχεία ταυτότητας ομάδων και λαών, τα οποία πρέπει να προασπίσουν έναντι των άλλων. Μια άλλη (γ) προϋπόθεση αφορά στη αναζήτηση τρόπων για την από κοινού δημιουργία μιας τεράστιας ηθικής δύναμης που θα στηρίζεται σε βάση κοινωνικού και πρακτικού χαρακτήρα, η οποία θα συνέχει και θα εμπνέει την πολιτική ζωή των εθνών με σκοπό τη «διάδοσιν της ελευθερίας ως δημιουργού δυνάμεως, ως δικαιοσύνης και αμοιβαίου σεβασμού των ατόμων και των λαών, πρός προαγωγήν της αλληλεγγύης μεταξύ των, πρός παγίωσιν της ειρήνης εις τόν κόσμον». Επιπλέον, (δ) προϋποτίθεται αλλαγή της δογματικής και εκκλησιολογικής βάσης του Π.Σ.Ε. και αντικατάστασή της από άλλη σύμφωνη με την παλαιοχριστιανική πίστη στον ένα Τριαδικό Θεό και γενικότερα όλο το περιεχόμενο της πίστης της αρχαίας αδιαιρέτου Εκκλησίας των οχτώ πρώτων αιώνων, σύμφωνα με την Αγία Γραφή, το σύμβολο Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως και τους λοιπούς δογματικούς όρους των επτά Οικουμενικών Συνόδων. Μια ακόμη προϋπόθεση για τη συμμετοχή της Ε.τ.Ε. και γενικότερα της Ορθόδοξης στο Π.Σ.Ε. αφορά (ε) στην αντιπροσώπευσή της στην Κ.Ε. του Π.Σ.Ε., καθώς και στις επιτροπές, τα συνέδρια και όλα τα διοικητικά του όργανα, επί ίσοις όροις «και κατ’ αναλογίαν και επί τη βάσει του αριθμού των πιστών, ούς αντιπροσωπεύει εκάστη Εκκλησία». Στην ίδια συνάφεια, εκτιμάται ότι το Π.Σ.Ε. θα πρέπει να προσλάβει «εξ ίσου και ορθόδοξον χρώμα και ουχί καθ’ ολοκληρίαν προτεσταντικόν, ως μέχρι σήμερον, εφ’ όσον θα πρόκειται εν τη πραγματικότητι περί ισοτίμου και αμφοτεροβαρούς συνεργασίας Ορθοδόξων και Διαμαρτυρομένων». Τέλος, ως όρος προβάλεται (στ) και η τέλεια κατάργηση του προσηλυτισμού εκ μέρους των Εκκλησιών-μελών του Συμβουλίου.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
Κὶ ὅμως δὲν εἶναι ὅλα τόσο μαῦρα
Ὅταν πιστεύεις στὸ
Θεὸ, ἀναγνωρίζεις τὴν θαυμαστὴ παρουσία Του σὲ κάθε δημιούργημά Του στὴ φύση καὶ
στὶς ἀμέτρητες εὐεργεσίες Του στὴ ζωή σου, νιώθεις τὴν παρηγοριά Του σὲ ὅσες
δοκιμασίες συναντᾶς στὸ διάβα σου, ζεῖς τὴν προστασία
Του σὲ ὅποιες ἀπρόβλεπτες περιστάσεις καὶ σὲ ἄμεσους κινδύνους, αγάλλεσαι ἀπὸ τὸ
ἀμέτρητο ἔλεός Του γιὰ τὰ μικρὰ καὶ μεγάλα ἁμαρτήματά σου ποὺ ὁμολογεῖς καὶ
μετανοεῖς γι’ αὐτά, τότε μὲ τὶ λόγια μπορεῖς νὰ περιγράψεις τὴν
θλίψη σου, ὅταν κάποιοι γύρω σου, οἱ περισσότεροι βαπτισμένοι Ὀρθόδοξοι, καὶ
μάλιστα ἀνάμεσά τους ἀνήκουν καὶ αὐτοὶ ποὺ πήραν τὴν κυβέρνηση τῆς ἁγιασμένης
χώρας σου (μὲ τὴ ψήφο μιὰς μικρῆς ἀπεγνωσμένης μειοψηφίας
τῶν 35% ἀπὸ τοὺς μισοὺς περίπου ποὺ δέχτηκαν νὰ πάνε νὰ
ψηφίσουν), ὄχι μόνο ἀδιαφοροῦν γιὰ Αὐτὸν καὶ ἀλλὰ
οὐσιαστικὰ πολεμοῦν καὶ Αὐτὸν καὶ τοὺς πιστούς Του ἀπροκάλυπτα καὶ
εὐθέως.
Ἐκτὸς καὶ ἄν ἡ
πολύπλευρη καταπάτηση τοῦ βασισμένου στὴν Ὀρθόδοξη πίστη μας Συντάγματός μας δὲν
σημαίνει κάτι τέτοιο.
Ἐκτὸς καὶ ἄν ἡ
ἐπιβολή στὰ παιδιά μας νὰ μαθαίνουν γιὰ ὅλες τὶς θρησκείες τοῦ κόσμου, χωρὶς νὰ
ξεχωρίζει ἀνάμεσά τους ἡ πίστη ἡ δική μας (τὴν στιγμή μάλιστα ποὺ στὰ παιδιὰ τῶν
Ἑβραίων καὶ τῶν Μουσουλμάνων παρέχεται τὸ δικαίωμα νὰ διδάσκονται τὴν πίστη τῶν
γονέων τους καὶ μόνο – τὶ φοβερὴ ρατσιστικὴ διάκριση πράγματι) δὲν σημαίνει κάτι
τέτοιο.
Ἐκτὸς καὶ ἄν ἡ
ἀποποινικοποίηση τῆς βλασφημίας δὲν σημαίνει κάτι τέτοιο.
Ἐκτὸς καὶ ἄν ἡ
πολύπλευρη στήριξη καὶ προώθηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας ποὺ διαστρέφει τὴν ἀνθρώπινη
φύση καὶ τὴν δημιουργία τῶν δύο φύλων ἀπὸ τὸ Θεὸ δὲν σημαίνει κάτι
τέτοιο.
Ἐκτὸς καὶ ἄν ἡ
προώθηση τῆς κάνναβης (χασίς) μὲ τὸ πρόσχημα τῆς ἰατρικῆς ἐφαρμογῆς δὲν σημαίνει
κάτι τέτοιο (ἀλήθεια ἤδη ὡς τώρα τὰ ναρκωτικά δὲν χρησιμοποιοῦνται ὡς φάρμακα
γιὰ ἰατρικούς λόγους, χρειαζόταν νέα νομοθεσία;). Ὧ, τῆς ὑποκρισίας
καὶ τῆς δολιότητας τῆς ἀθεΐας.
Εἶναι λοιπόν δυνατὸν
κάποιος ποὺ πιστεύει στὸ Θεὸ νὰ μὴν θλίβεται μὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν
σήμερα;
Ὅταν ἀγαπᾶς τὴν
πατρίδα σου, γιὰ τὴν ὁποία θυσιάστηκαν οἱ προγονοί σου, ὥστε νὰ σὲ ἀφήσουν
κληρονόμο σὲ αὐτὴ καὶ νὰ ἔχεις μιὰ πατρίδα, νὰ μὴν εἶσαι χωρὶς ρίζες, χωρὶς
κληρονομιὰ, ξένος σὲ ξένη χώρα, ἀνάμεσα σὲ ξένους, καὶ νὰ εἶσαι ἐλεύθερος στὸ
τόπο σου, ὄχι δούλος ἄλλων καὶ ὑπηρέτης τους, ἀλλά ὅμως αὐτὴν τὴν πατρίδα σου
βλέπεις νὰ τὴν ξεπουλάνε σὲ ὅλα της καὶ μὲ κάθε μέσο, καὶ νὰ τὴν
ὑποδουλώνουν μὲ συνεχὴ χρέη καὶ μνημόνια (τὰ ὁποία ἡ νῦν κυβέρνηση προεκλογικὰ
εἶχε ὑποσχεθεῖ νὰ μὴν τὰ συνεχίσει, ποὺ αὐτὸ ἀκριβῶς νὰ κάνει πῆρε καὶ σαφὴ
ἐντολὴ ἀπὸ τὸ λαὸ στὸ δημοψήφισμα ποὺ ἡ ἴδια ἀποφάσισε καὶ διενέργησε, τὸ ὁποῖο
ὅμως τὸ χρησιμοποίησε μόνο γιὰ νὰ ἀποδείξει ποὺ τὸν ἔχει τοποθετήσει τὸν λαό, ἄν
καὶ ἀριστερή, καὶ ποὺ τὴν δημοκρατία, πετῶντας τὸν ψήφο τοῦ λαοῦ, τῆς πάνω ἀπὸ
60% πλειοψηφίας αὐτοῦ, στὰ ἄχρηστα), μέχρι καὶ νὰ θέλουν
νὰ χαρίσουν στοὺς σφετεριστές γείτονές της τὸ πιὸ ἔνδοξο ὄνομά της (Μακεδονία
καὶ Ἑλλάδα εἶναι ἕνα, δὲν μποροῦν νὰ διαφοροποιηθοῦν, συμπίπτουν – καὶ ὅσο γιὰ
τὸ συλλαλητήριο τοῦ πάνω ἀπὸ ἑνὸς ἑκατομμυρίου κόσμου, γι΄ αὐτοὺς ποὺ ἀποτελοῦν
τὴν σημερινὴ κυβέρνηση, ὅπως δήλωσαν μέσω τῆς ἀστυνομικῆς ἡγεσίας, ὁ κόσμος ἦταν
μόνο λίγο πάνω ἀπὸ ἑκατὸ χιλιάδες, ὁπότε μάλλον δὲν
βλέπαμε καλὰ τὴν ὀφθαλμοφανὴ λαοθάλασσα στὶς φωτογραφίες καὶ στὰ βίντεο, καὶ τὸν
ὁποῖο, ὅπως δήλωσε ὁ Πρωθυπουργὸς, ἀντὶ νὰ τὸν βλέπει σὰν τὸν λαὸ του ποὺ
καταλαβαῖνει καὶ τὸν ὑπηρετεῖ, τὸν βλέπει σὰν «ὄχλο» ποὺ γι’ αὐτὸν εἶναι
ἀξιοπεριφρόνητος, σὲ ἄγνοια καὶ πλάνη, ὅπως δηλαδὴ ἦταν ὁ ἑβραϊκὸς λαὸς γιὰ τοὺς
Ἀρχιερεῖς καὶ Φαρισαίους), τότε πῶς νὰ μὴν πονάς καὶ νὰ μὴν
λυπάσαι;
Ὅταν ἀγαπᾶς τὴν
οἰκογένεια, τὴν συζυγία, τὴν γονικότητα, καὶ βλέπεις νὰ σπέρνουν παντοῦ νάρκες
γιὰ τὴν διάλυσή της μὲ τὰ ΜΜΕ, ποὺ διαφημίζουν τὶς ἐξωσυζυγικὲς σχέσεις, καὶ ὧ
τῆς παραφροσύνης σήμερα καὶ τὴν παραφύση ὁμοφυλοφυλικὴ συμπεριφορά, ὅπως καὶ τὶς
ἐξώγαμες σχέσεις, μὲ τὴν κυβέρνηση ποὺ ψηφίζει συνεχῶς νόμους ὑπέρ τῆς
ὁμοφυλοφιλίας (τοὺς πάντρεψε καὶ
τώρα, ὧ τῆς χωρὶς ὅρια διαστροφῆς, θέλει νὰ τοὺς δώσει νὰ υἱοθετήσουν καὶ
παιδιὰ, ἐνῶ ταυτόχρονα προσπαθεῖ νὰ διδάσκει τὴν ἀλλαγὴ φύλου στὰ σχολεῖα καὶ
νομοθέτησε νὰ μπορεῖ αὐτὴ νὰ γίνει καὶ ἀπὸ τὰ ἄμυαλα ἀκόμα
δεκαπεντάχρονα), νόμους ὑπέρ τῆς
διάλυσης τοῦ γάμου καὶ ἀντικατάστασής του ἀπὸ ἁπλὴ συμβίωση, ἐνῶ παραμένει
ἀπαρασάλευτη ἡ ρίζα ὅλων τῶν κακῶν, ἡ νομοθεσία ὑπέρ τῶν ἀνθρωποκτόνων,
ψυχοφθόρων γιὰ τοὺς ὑπεύθυνους, καταστροφικῶν γιὰ τὴν οἰκογένεια καὶ τὸ
δημογραφικό, ἐκτρώσεων, τότε μπροστὰ σὲ ὅλα αὐτὰ μπορεῖς νὰ μὴν ὑποφέρεις καὶ νὰ
μὴν ἀναστενάζεις;
Ὅταν ἀγαπᾶς τὴν
Ἐκκλησία, τὴν Ἱερὴ Παράδοσή της, τὴν ἁγιοπατερικὴ παρακαταθήκη μας, καὶ
παρατηρεῖς τόση ἐκκοσμίκευση νὰ τὴν περιζώνει καθημερινά, τόσα κείμενα ποὺ
γράφονται στὸ ὄνομά Της στὸν ἀκαδημαϊκὸ χῶρο καὶ στὸ χώρο τῶν διαχριστιανικῶν
καὶ διαθρησκειακῶν σχέσεων νὰ ἀλλοιώνουν τὴν θεολογία της εἰσάγοντας ἐκ τῆς
φιλοσοφοῦσας δύσεως προϋποθέσεις ξένες στὶς δικές της, ὅπως τὶς ὅρισε ἠ
ἁγιοπνευματικὴ ἐμπειρία τῶν νηπτικῶν πατέρων, τόσες μὴ ὀρθόδοξες
καὶ ἀντικανονικὲς πρακτικὲς νὰ ἐφαρμόζονται ἀπὸ πολλὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τὸ
χειρότερο τὶς συμπροσευχές ποὺ γίνονται, καὶ ὅλα αὐτὰ ὡς ἀποκορύφωμα βρήκαν καὶ
συνοδικὴ στήριξη πρὶν σχεδὸν δύο ἔτη στὴν Κρήτη, τότε πραγματικὰ δὲν εἶναι νὰ
δακρύζεις;
Ὁ σημερινὸς κόσμος
εἶναι ἕνας κόσμος ποὺ ἔχασε τὸν δρόμο του καὶ βρισκόμενος σὲ ἀνεπανάληπτη στὰ
χρονικὰ σύγχυση τρέχει μὲς στὴ ζάλη του μὲ ὑπερβολικὴ ταχύτητα στὰ τυφλά, χωρὶς
νὰ ξέρει ποὺ βρίσκεται καὶ ποὺ πάει.
Σὰν τρελός, σαν
μανιακός, ἀγχωμένος, ταραγμένος, χωρὶς ἡσυχία, χωρὶς ἀνάπαυση, χωρὶς ὕπνο, χωρὶς
πραγματικὴ ἰκανοποίηση καὶ χαρά, ὑποφέρει, πάσχει, πέφτει σὲ κατάθλιψη, παθαίνει
κρίσεις, κάτι τοῦ λείπει πάντα, δὲν ξέρει τὶ ζητάει, δὲν ξέρει τὶ νὰ κάνει,
ἔρχεται σὲ ἀπόγνωση.
Γι’ αὐτὸ γέμισε ὁ
κόσμος ναρκωτικὰ καὶ ψυχοφάρμακα.
Ὅμως, ἐνῶ ὅλα
δείχνουν ὅτι ἡ κατάληξη θὰ εἶναι τὸ ἀδιέξοδο καὶ συνεπῶς ἡ καταστροφή, ὡστόσο
ὑπάρχει κάτι ποὺ ἄς μὴν παραβλέπεται: ἡ ἐλπίδα.
«Βάσταζε τὸν νοῦ σου
στὸν Ἅδη καὶ μὴν ἀπελπίζου», ἄς θυμηθοῦμε τὰ λόγια ποὺ στήριξαν τὸν Ἅγιο
Σιλουανό.
Ἤξερε ἤδη τὸν Ἅδη,
τὸν ζοῦσε, τὸν ξέρουμε καὶ μεῖς, τὸν βλέπουμε γύρω μας.
Δὲν ἤξερε ὅμως τὴν
ἐλπίδα, ἀλλὰ τελικὰ κατὰ Θεία Πρόνοια τὴν ἔμαθε καὶ αὐτή.
Ἄς τὴν μάθουμε καὶ
μεῖς.
Πράγματι σκοτεινὲς
καὶ δύσκολες μέρες, ἀλλὰ ὅσο καὶ ἄν εἶναι δύσκολο νὰ φανεῖ τὸ φῶς, αὐτὸ
ὑπάρχει.
Μετὰ τὸ χειμώνα
ἔρχεται ἡ ἄνοιξη, μετὰ τὴν Τεσσαρακοστὴ ἔρχεται τὸ Πάσχα καὶ ἡ Πεντηκοστή, μετὰ
τὸν Γολγοθὰ καὶ τὴν Σταύρωση ἔρχεται ἡ Ἀνάσταση.
Περάσαμε κρύα,
παγώσαμε ἀπὸ τὰ χιόνια, ἀρρωστήσαμε, ταλαιπωρηθήκαμε, ὅμως τώρα οἱ θερμὲς
ἀκτίνες τοῦ ἀνοιξιάτικου ἡλίου ἀρχίζουν νὰ ξεπροβάλλουν καὶ νὰ περιπτύσσουν τὰ
πάντα, διώχνοντας μακριὰ τὰ κρύα τοῦ χειμώνα, διαλύοντας τὴν ὑγρασία καὶ τὴν
μούχλα, καὶ ζεσταίνοντάς μας λίγο λίγο ἀπὸ τὸ δέρμα μέχρι τὰ κόκκαλα, γεμίζοντάς
μας εὐφορία καὶ φῶς.
Σηκώνοντας τὸ βλέμμα
στὸν οὐρανὸ παρατηροῦμε τὸ γαλάζιο χρώμα του ἀπὸ τὴν ἀνατολὴ μέχρι τὴν δύση, καὶ
ἀπὸ τὸν βορρά μέχρι τὸ νότο, καὶ δὲν εἶναι ἀπίθανο νὰ μὴν συναντήσουμε οὔτε μιὰ
μικρὴ ἀλλοίωση σὲ αὐτὴν τὴν ἀπίστευτη ὁμορφιὰ ἀπὸ τὴν παρεμβολὴ ἔστω καὶ ἑνὸς
γκρίζου ἥ καὶ ἄσπρου σύννεφου.
Ὅλη αὐτὴ ἡ γαλάζια
ἀπεραντοσύνη δὲν μπορεῖ νὰ σὲ γεμίσει καὶ σένα ἀγαλλίαση;
Δὲν μαρτυρεῖ ἕνα καὶ
μόνο πράγμα; Ὑπάρχει ἐλπίδα.
Ἐκεῖνος ποὺ
τοποθέτησε ὅλο αὐτὸ τὸ γαλάζιο θόλο πάνω μας καὶ μποροῦμε νὰ στρέφουμε τὸ βλέμμα
μας σὲ αὐτὸν, Ἐκεῖνος μας τὴν δίνει καὶ αὐτήν.
Πέρα ἀπὸ τὴν θλίψη,
ὑπάρχει ἡ λύτρωση, πέρα ἀπὸ τὰ δάκρυα, ὑπάρχει ἡ χαρὰ: «μακάριοι οἱ κλαίοντες
νῦν, ὅτι γελάσετε.», Λκ.6,21.
Εἶναι ἄγνωστα τὰ
σχέδια τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν κάθε μέρα ποὺ μας ξημερώνει, ἄγνωστο τὶ θὰ γίνει στὸν
τόπο μας, τὶ θὰ γίνει σὲ ὅλο τὸν κόσμο.
Ὡστόσο εἶναι γνωστὸ
ὅτι ἁμαρτήσαμε καὶ ἐπίσης εἶναι γνωστὸ ὅτι ὅποιος μετανοεῖ δέχεται τὸ ἔλεος τοῦ
Θεοῦ ποὺ εἶναι ἀπροσωπόληπτο, ἄπειρο καὶ παντοτινό. Ἐπομένως ἄν πιστεύουμε στὸ
Θεὸ μποροῦμε μὲ τὴν μετάνοια νὰ καθορίσουμε τὸ δικό μας προσωπικὸ μέλλον
διώχνοντας κάθε φόβο καὶ ἀπελπισία, ἀντιμετωπίζοντας ὁτιδήποτε μας φέρνει
μπροστὰ ἡ ζωή μὲ ὑπομονὴ καὶ θάρρος ποὺ ἀντλοῦμε ἀπὸ τὴν θεία παρηγοριὰ καὶ
βοήθεια.
Ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία
ἔχει νὰ ἐπιδείξει συνεχῶς πολέμους, ἀδικίες, δολοπλοκίες καὶ δολοφονίες,
διωγμούς, ἀποστασίες, ἁμαρτίες καὶ πάθη, φιλοδοξίες καὶ ἰδιοτέλειες, ἀρρώστιες,
φυσικές καταστροφές.
Αὐτὰ ὁ Ἴδιος ὁ
Χριστὸς ἔχει πεῖ θὰ συνεχιστοῦν μέχρι τέλος, καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπὸ
ὅτι βλέπουμε νὰ συμβαῖνει στὴν ἐποχή μας.
Ὡστόσο ἀπευθυνόμενος
σὲ ὅσους πιστεύουν σὲ Αὐτὸν τοὺς προτρέπει νὰ ἀντιμετωπίσουν χωρὶς νὰ χάσουν τὸ
θάρρος καὶ τὴν ἐλπίδα τους ὅσα μέλλει γενέσθαι, ἀκόμα καὶ τὶς ἔσχατες συμφορὲς
καὶ δοκιμασίες ποὺ θὰ εἶναι ἰδιαίτερα μεγάλες: «ἀρχομένων δὲ τούτων γίνεσθαι
ἀνακύψατε καὶ ἐπάρατε τὰς κεφαλὰς ὑμῶν, διότι ἐγγίζει ἡ ἀπολύτρωσις
ὑμῶν.», Λκ. 21,28.
Ὁ καθένας λοιπὸν ἀπὸ
τὸ Γολγοθὰ του, ἄς κοιτάξει λίγο παραπέρα, ἐκεῖ στὸ βάθος πρὸς τὴν ἀνατολὴ, ὅπου
εἶναι ἕτοιμο νὰ ξεπροβάλλει τὸ ἀνέσπερο φῶς τῆς ἀναστάσεως.
Toῦ
Βασίλειου Εὐσταθίου
Δρ.
Φυσικοῦ, πτ. Θεολογίας
(Τμ.Κοιν.Θ.ΕΚΠΑ)