Περίοδος Δ΄
Ἔτος ΛΕ΄
Φλώρινα, ἀριθμ. φύλλου
2114
Κυριακὴ ΙΑ΄ Ματθαίου (Ματθ.
18,23-35)
12 Αὐγούστου 2018
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου
Καντιώτου
ΔEN
ΣΥΓΧΩΡΕΙΣ; ΔΕΝ ΘΑ ΣΩΘΗΣ!
«Τότε
προσελθὼν αὐτῷ ὁ Πέτρος εἶπε· Κύριε, ποσάκις ἁμαρτήσει εἰς ἐμὲ ὁ ἀδελφός μου
καὶ ἀφήσω αὐτῷ; ἕως ἑπτάκις; λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Οὐ λέγω σοι ἕως ἑπτάκις, ἀλλ᾽
ἕως ἑβδομηκοντάκις ἑπτά» (Ματθ. 18,21-22)
Τί μᾶς λέει, ἀγαπητοί μου, τὸ εὐαγγέλιο σήμερα; Πολλὰ
ὡραῖα πράγματα· διαμάντια εἶνε τὰ λόγια του. Γιά νὰ τὰ
προσέξουμε
Τὸ εὐαγγέλιο μᾶς διδάσκει, ὅτι ὁ Θεὸς εἶνε
εὔσπλαχνος, ὅτι ἔχει ἄπειρη ἀγάπη· ὅταν ἐμεῖς καταφεύγουμε μὲ ταπείνωσι καὶ
συντριβὴ καρδίας στὸ ἔλεός του, ἐκεῖνος συγχωρεῖ ἀκόμη καὶ τὰ πιὸ μεγάλα
ἁμαρτήματά μας.
Μὲ τὴ σημερινὴ παραβολὴ ὅμως, τῶν μυρίων
ταλάντων (βλ. Ματθ. 18,23-35), ὁ Χριστός μας προειδοποιεῖ ὅλους ὅτι, ἂν θέλουμε
νὰ δείξῃ σ᾽ ἐμᾶς τὴ μεγάλη του εὐσπλαχνία, πρέπει νὰ δείξουμε κ᾽ ἐμεῖς
ἀμέριστη τὴν εὐσπλαχνία μας στὸ συνάνθρωπό μας.
Τὴν ἀφορμὴ
γιὰ νὰ πῇ τὴν παραβολὴ αὐτὴ ὁ Χριστὸς τοῦ ἔδωσε τὸ ἐρώτημα ἑνὸς μαθητοῦ του.
Εἶνε τὰ λόγια ποὺ ἀκούσατε στὴν ἀρχή· «Τότε προσελθὼν αὐτῷ ὁ Πέτρος εἶπε·
Κύριε, ποσάκις ἁμαρτήσει εἰς ἐμὲ ὁ ἀδελφός μου καὶ ἀφήσω αὐτῷ; ἕως ἑπτάκις;
λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Οὐ λέγω σοι ἕως ἑπτάκις, ἀλλ᾽ ἕως ἑβδομηκοντάκις ἑπτά»
(Ματθ. 18,21-22). Δηλαδή, ἡ συγχώρησις δὲν τελειώνει σὲ μερικὲς μετρημένες
φορές· πρέπει νὰ συνεχίζεται ὅσο διαρκεῖ ἡ ζωή μας, γιατὶ εἶνε ἀπαραίτητη στὸ
κάθε βῆμα ποὺ κάνουμε. Αὐτὸ λέει ἐδῶ ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσῃ νὰ
σωθοῦμε.
Μᾶς ἀγαπᾷ ὁ Θεὸς καὶ θέλει τὴ σωτηρία ὅλων τῶν
ἀνθρώπων. Κάθε πατέρας θέλει πάντοτε τὸ καλὸ τοῦ παιδιοῦ του, καὶ ὁ οὐράνιος
Πατέρας θέλει τὴν αἰώνια εὐτυχία μας. Γι᾽ αὐτὸ μᾶς δίνει συμβουλὲς καὶ
ἐντολές.
Γιὰ νὰ τηρήσουμε λοιπὸν τὴ συμβουλή του θὰ μοῦ
ἐπιτρέψετε νὰ σᾶς ὑπενθυμίσω τὴν ἐντολή του. Ποιά ἐντολή;
* *
*
Εἶνε, ἀγαπητοί μου, μιὰ εὔκολη, πολὺ
εὔκολη ἐντολή. Δὲν θὰ σᾶς πῶ νὰ σηκώσετε ἕνα βουνό, αὐτὸ εἶνε ἀδύνατον· ἕνα
χαλικάκι θὰ σᾶς δώσω νὰ σηκώσετε σήμερα. Ποιός δὲν μπορεῖ νὰ σηκώσῃ ἕνα
χαλικάκι; ἀκόμη καὶ τὸ μικρὸ παιδὶ μπορεῖ.
Ἕνα χαλικάκι. Καὶ
ὅμως δὲν τὸ σηκώνουμε! Ἐνῷ ἡ ἐντολὴ εἶνε εὔκολη, ὁ δαίμονας δὲν μᾶς ἀφήνει νὰ
τὴν κάνουμε πρᾶξι· μᾶς φαίνεται βουνό. Γιατί; Γιατὶ ἔχουμε τὸ κακὸ μέσα μας.
Ποιό εἶνε τὸ χαλικάκι αὐτό; Προσέξτε.
Ἐδῶ στὸν κόσμο δὲν
ζοῦμε μόνοι μας. Ἔφτειαξε ἔτσι ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπο ὥστε νὰ μὴ μπορῇ νὰ ζήσῃ
μόνος· ὁ ἄντρας ἔχει ἀνάγκη τὴ γυναῖκα, ἡ γυναίκα ἔχει ἀνάγκη τὸν ἄντρα, τὰ
παιδιὰ ἔχουν ἀνάγκη τοὺς γονεῖς, ὁ γείτονας ἔχει ἀνάγκη τὸ γείτονα κ.τ.λ.. Ἔτσι
πλησιάζουν, συμβιώνουν, μαζεύονται ὅλοι καὶ σχηματίζονται συνοικίες, χωριά,
πολιτεῖες καὶ χῶρες· δὲν μπορεῖ νὰ ζήσῃ κανείς μόνος. Ἐξαίρεσι ἀποτελοῦν ὅσοι
ζοῦν στὰ βουνὰ καὶ στὰ μοναστήρια· οἱ ἄλλοι ζοῦμε μέσ᾽ στὴν κοινωνία καὶ
συνάπτουμε μεταξύ μας ποικίλες σχέσεις (προσωπικές, οἰκογενειακές, συγγενικές,
φιλικές, ἐργασιακές, κοινωνικές, καὶ προπαντὸς πνευματικές
-ψυχικές).
Καὶ ὅπως λέει ὡραῖα ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὶς
ἐπιστολές του (βλ. Α΄ Κορ. 12,12-31), ἡ κοινωνία μας καὶ ἡ Ἐκκλησία μας εἶνε σὰν
τὸ ἀνθρώπινο σῶμα. Ὅπως τὸ σῶμα δὲν εἶνε ἕνα πρᾶγμα, ἀλλὰ εἶνε πολλά (μάτια,
αὐτιά, καρδιά, χέρια, πόδια, διάφορα μέλη ποὺ ὅλα μαζὶ συνεργάζονται γιὰ νὰ
λειτουργῇ ὁ ἄνθρωπος), ἔτσι καὶ στὴν κοινωνία καὶ στὴν Ἐκκλησία συμβιώνουν
πολλοί, καὶ ὅλοι χρειάζονται.
Ἀλλὰ ὅλοι δὲν εἶνε ἅγιοι. Ἂν
ἦταν ὅλοι ἅγιοι, ἡ Γῆ αὐτὴ θὰ ἦταν παράδεισος. Δυστυχῶς δὲν εἴμαστε ἅγιοι. Ὅλοι
μας (ἄντρες – γυναῖκες, πλούσιοι – φτωχοί, λαϊκοὶ – κληρικοί), ὅλοι οἱ
ἄνθρωποι εἴμαστε ἀτελεῖς κ᾽ ἔχουμε μέσα μας τὸ κεντρὶ τοῦ κακοῦ. Ὅπως κεντοῦν ἡ
σφήγκα καὶ ὁ σκορπιός, ἔτσι συχνὰ ὁ ἄνθρωπος κεντάει τὸ διπλανό του· τὸν
ἐνοχλεῖ, τὸν πειράζει, τὸν ὑβρίζει, τὸν κακολογεῖ, τὸν συκοφαντεῖ, τὸν κλέβει,
τὸν περιφρονεῖ, τὸν παραγκωνίζει, τὸν βλάπτει, τὸν
ἀδικεῖ.
Τὸ εὐαγγέλιο λοιπὸν ὑποδεικνύει πῶς πρέπει νὰ
σταθοῦμε ἀπέναντι σὲ ὅποιον τυχὸν μᾶς ἔχει κάνει κάποιο κακό, μᾶς ἔχει βλάψει
εἴτε στὰ ὑλικὰ εἴτε στὰ πνευματικὰ πράγματα. Τί πρέπει νὰ κάνουμε; νὰ κρατᾶμε
μέσα μας μῖσος; Ὄχι, λέει τὸ εὐαγγέλιο· πρέπει νὰ συγχωροῦμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Ἡ
συγχώρησις εἶνε ὅ,τι πιὸ ὡραῖο ὑπάρχει στὸν κόσμο. Ὁ ἄντρας νὰ συγχωρῇ τὴ
γυναῖκα καὶ ἡ γυναίκα τὸν ἄντρα, ὁ πατέρας καὶ ἡ μάνα νὰ συγχωροῦν τὰ παιδιὰ
καὶ τὰ παιδιὰ τοὺς γονεῖς, οἱ νύφες νὰ συγχωροῦν τὶς πεθερὲς καὶ οἱ πεθερὲς τὶς
νύφες, ὁ κάθε συγγενὴς καὶ γείτονας νὰ συγχωρῇ τὸν ἄλλο. Ἂν δὲν ὑπάρχῃ
συγχώρησις, δὲν ὑπάρχει κοινωνία. Νὰ δίνουμε καὶ νὰ παίρνουμε συγχώρησι
πάντοτε.
Εὔκολο εἶνε αὐτό. Τὸ κάνουμε ὅμως; Πάει κάποιος
στὸν πνευματικὸ καὶ ἐξομολογεῖται τὰ ἁμαρτήματά του· καὶ ὅπως ὁ γιατρὸς δίνει
φάρμακα στὸν ἄρρωστο γιὰ νὰ γίνῃ καλά, ἔτσι καὶ ὁ πνευματικὸς δίνει τὰ δικά
του φάρμακα. –Νὰ νηστέψῃς, λέει· κ᾽ ἐκεῖνος νηστεύει. –Νὰ δίνῃς ἐλεημοσύνη· κ᾽
ἐκεῖνος δίνει ἐλεημοσύνη. –Νὰ κάνῃς κάθε βράδυ μετάνοιες· κ᾽ ἐκεῖνος κάνει
μετάνοιες. Ἅμα ὅμως τοῦ πῇ –Νὰ συγχωρήσῃς τὸ γείτονά σου, τότε ἐκεῖνος
ἀρνεῖται· –Ὄχι, ὄχι, δὲν τὸν συγχωρῶ.
Μοῦ ᾽λεγε ἕνας
πνευματικὸς τὸ ἑξῆς. Σ᾽ ἕνα χωριὸ πέθαινε κάποιος γέρος 85 χρονῶν, καὶ μ᾽ ἕνα
γείτονά του εἶχε 50 χρόνια νὰ μιλήσῃ. Δίπλα καθόταν, τὸν συναντοῦσε κάθε πρωί,
μὰ «καλημέρα» δὲν τοῦ ἔλεγε. Καὶ τώρα πέθαινε. Τοῦ λέει ὁ πνευματικός· –Συχώρεσέ
τον· εἶνε ἀπ᾽ ἔξω, ἕτοιμος νὰ σοῦ βάλῃ μετάνοια γιὰ ὅ,τι σοῦ ἔφταιξε. –Ὄχι,
ὄχι
–Μὰ πεθαίνεις, θὰ πάρουν τὴν ψυχή σου οἱ δαίμονες!
Τίποτα αὐτός. Καὶ πέθανε ἔτσι, χωρὶς νὰ δώσῃ συγχώρησι. Μεγάλο κακὸ
αὐτό.
Ξέρετε πῶς μοιάζουμε; σὰν τὴν καμήλα, τὸ ζῷο αὐτὸ τῆς
Ἀνατολῆς καὶ τῆς Ἀφρικῆς. Τὴν πείραξες τὴν καμήλα; Ὅσα χρόνια νὰ περάσουν, δὲν
τὸ ξεχνάει· ἅμα σὲ ξαναδῇ, τὸ θυμᾶται καὶ θέλει νὰ σ᾽ ἐκδικηθῇ. Γι᾽ αὐτὸ λένε,
«Αὐτὸς ἔχει μνησικακία σὰν τὴν καμήλα». Ἀλλὰ ἡ καμήλα εἶνε ζῷο, ὁ Χριστιανὸς
εἶνε ἄνθρωπος καὶ διδάχθηκε τὴν ἀγάπη.
Τὸ εὐαγγέλιο μᾶς
μαθαίνει, νὰ μὴν κρατᾶμε στὴν ψυχή μας μῖσος καὶ κακία, ἀλλὰ νὰ ἔχουμε ἀγάπη
καὶ νὰ συγχωροῦμε ὅλους, ὅπως ὁ Χριστός, ποὺ πάνω ἀπ᾽ τὸ σταυρό του συγχώρησε
τοὺς σταυρωτάς του.
Ἡ συγχώρησις εἶνε ὅρος σωτηρίας
ἀπαραίτητος. Χίλια κεριὰ ν᾽ ἀνάψῃς, χίλια καντήλια ν᾽ ἀφιερώσῃς, χίλιες
μετάνοιες νὰ κάνῃς, χίλιες ἐλεημοσύνες νὰ δώσῃς, χίλια προσκυνήματα νὰ πᾷς στὰ
Ἰεροσόλυμα, χίλιες ἐκκλησίες νὰ χτίσῃς, ἂν δὲν συγχωρῇς τὸν ἐχθρό σου, παράδεισο
δὲν βλέπεις· πάει τελείωσε. Συχωρᾷς; θὰ σὲ συχωρέσῃ ὁ Θεός – δὲν συχωρᾷς; δὲν
θὰ σὲ συχωρέσῃ. Τὸ λέει τὸ εὐαγγέλιο καθαρὰ καὶ πρέπει νὰ τὸ
προσέξουμε.
Τί λέμε κάθε μέρα στὸ «Πάτερ ἡμῶν» (βλ. Ματθ.
6,12); Πατέρα μας, εἴμαστε ἁμαρτωλοί· σὲ παρακαλοῦμε, συχώρεσέ μας γιὰ τὰ
ἁμαρτήματα ποὺ κάναμε, κ᾽ ἐμεῖς σοῦ δίνουμε ὑπόσχεσι ὅτι συγχωροῦμε αὐτοὺς ποὺ
μᾶς ἀδίκησαν. Τέτοια συμφωνία κάνουμε μὲ τὸν Κύριο κάθε φορά. Τὴν
τηροῦμε;
* *
*
Καὶ τώρα τὸ συμπέρασμα, ἀγαπητοί μου.
Εἶστε ἄνθρωποι τίμιοι καὶ ἐργατικοί, εἶστε ὅλοι ὀρθόδοξοι Χριστιανοί,
βαπτισμένοι στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Πόσες οἰκογένειες εἶστε ἐδῶ; Δὲ μοῦ λέτε,
ἔχετε ἀγάπη μεταξύ σας; Εἶνε ὅλες οἱ οἰκογένειες ἀγαπημένες; Ὑπάρχουν ἐδῶ
Χριστιανοὶ ποὺ ὁ ἕνας δὲν μιλάει μὲ κάποιον ἄλλο; Λένε ὅλοι μεταξύ τους
«καλημέρα – καλησπέρα»; Ὑπάρχουν νύφες ποὺ δὲν μιλᾶνε μὲ τὶς πεθερὲς καὶ
ὑπάρχουν πεθερὲς ποὺ δὲν μιλᾶνε μὲ τὶς νύφες τους;
Μήπως
εἶνε καὶ τώρα, ἐδῶ μέσα στὴν ἐκκλησία, κάποιοι μαλωμένοι ποὺ ἔχουν καιρὸ ἢ καὶ
χρόνια νὰ ἐπικοινωνήσουν μεταξύ τους καὶ νὰ συγχωρηθοῦν; Πῶς αὐτοὶ θὰ πλησιάσουν
στὸ ἅγιο ποτήριο νὰ κοινωνήσουν; Ἂν συμβαίνουν αὐτά, εἶνε σοβαρά, ἀποκλείουν τὴ
σωτηρία μας. Ἂν δὲν ὑπάρχῃ μεταξὺ ὅλων σας ἀγάπη καὶ ὁμόνοια, τότε κρίμα στὰ
λόγια καὶ στὴ θρησκευτικότητα, κρίμα στὴν ἰδέα ποὺ ἔχεις γιὰ τὸν ἑαυτό σου· δὲν
συγχωρεῖσαι, θὰ πᾷς στὴν κόλασι.
Ἡ «καλημέρα» κ᾽ ἡ
«καλησπέρα» εἶνε τοῦ Θεοῦ. Νὰ ἔχετε ὅλοι ἀγάπη καὶ νὰ δίνετε μεταξύ σας
συγχώρησι. Ὅποιος ἔχει μῖσος μέσ᾽ στὴν καρδιά του, αὐτὸς δὲν εἶνε τοῦ Θεοῦ, εἶνε
τοῦ διαβόλου· ὅποιος ἔχει ἀγάπη στὴν καρδιά του, αὐτὸς εἶνε τοῦ
Θεοῦ.
Σᾶς παρακαλῶ λοιπὸν πολύ, νὰ σβήσετε τὰ μίση, νά ᾽χετε
ἀγάπη, νὰ εἶστε μιὰ ψυχὴ ἕνας λαὸς ἀγαπημένος, γιὰ νὰ ἔχετε τὴν εὐλογία τοῦ
Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ
Ἁγ. Θέκλης Μηλοχωρίου – Ἑορδαίας τὴν Τρίτη
10-8-1976.
ΠΗΓΗ: http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=67632
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
