«Ὅτι οὐ δεῖ κακοποιεῖν, ἢ μισεῖν οἰονδήποτε ἄνθρωπον, εἴτε ἀσεβῇ, ἢ αἱρετικόν......»

κα΄ Ότι δεν πρέπει να κακοποιείς, ή να μισείς οποιονδήποτε άνθρωπο, είτε ασεβή, ή αιρετικό, ή Έλληνα, ή κάποιον που είναι εντελώς μέσα στην αμαρτία, όταν φθάσει ο καιρός να μην έχουμε καμία βλάβη εξ’ αυτών. Με αυτό τον τρόπο μιμούμαστε τον Θεό· όταν έχουμε κάποια ασθένεια τότε κατ’ ανάγκη  πρέπει να φύγουμε από αυτούς, όχι σαν να τους μισούμε, αλλά μήπως η αδυναμία μας αυτή προσελκύσει τους αιρετικούς και η φιλία που θα αναπτυχθεί μεταξύ μας γίνει αιτία να παρανομήσουμε όπως είχε κάνει ο παλαιός Ισραήλ. Επίσης, αυτοί που διεκδικούν τον Θεό προφασιζόμενοι την θεοσέβεια, στην ουσία ικανοποιούν τα δικά τους πάθη.Το να στενάζει κάποιος υπέρ των Αιρετικών και να τους ευεργετεί είναι διόρθωση αληθινή.

Στο κείμενο γίνεται διαχωρισμός των Ελλήνων από τους Αιρετικούς αφού οι πρώτοι είναι αλλόθρησκοι ενώ οι Αιρετικοί έχουν απόψεις που αποκλίνουν από το ορθόδοξο δόγμα ή και συγκρούονται με την ορθή πίστη. Η κατάταξη  «ή αιρετικόν, ή Έλληνα» γίνεται αναφορικά με τα θρησκευτικά πιστεύω του καθενός και όχι με την Εθνική έννοια. H ίδια κατάταξη υπάρχει και στον 62^ο Αποστολικό κανόνα και σε άλλους Κανόνες.

κς΄ Ότι πρέπει να υπερευχόμαστε των ασεβών, των αιρετικών και των Ελλήνων, και πάντων των αμαρτωλών, και να μην υπερηφανευόμαστε προς αυτούς. Όταν το κάνουμε αυτό και τον Θεό μιμούμεθα και τους εαυτούς μας ευεργετούμε. Δεν πρέπει να ευχόμαστε υπέρ των αιρετικών που έχουν κοιμηθεί, αλλά όταν είναι ακόμη ζώντες θα πρέπει να ευχόμαστε να τους δώσει ο Θεός μετάνοια για να επιστρέψουν από την πλάνη στην οποία υπέπεσαν και έτσι να ζουν κατά Θεόν. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού.

(PG. ΤΟΜ. 106, 1368B).