Πολύ ἐνδιαφέρον παρουσιάζει ἡ μελέτη τῆς τακτικῆς, τήν ὁποίαν ἀκολούθησε ὁ Κύριος κατά τό τριετές διάστημα τῆς δημοσίας δράσης Του, εἰς τό διδακτικόν Του ἔργον.
Καί εἶναι δυνατόν πολλά νά διδαχθοῦμε ἀπό τήν μελέτη αὐτή, πολύ χρήσιμα γιά τόν ἀγώνα τῶν δυσκολων ἡμερῶν μας.
Τό παράδειγμα, ἄλλωστε, τοῦ Κυρίου ἀκολούθησαν καί οἱ Ἀπόστολοι καί ὁλόκληρη ἡ μετ᾿ αὐτούς Ἐκκλησία.
Ὁ Κύριος, καθώς μᾶς πληροφοροῦν οἱ ἱεροί Εὐαγγελισταί, ἄρχισε τό κήρυγμά Του, τοῦ ὁποίου περίληψις εἶναι τό «Μετανοεῖτε, ἤγγικε γάρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν», δημόσια, πρός τό πολύ πλῆθος καί δέν παρέλειπε εὐκαιρία, κατά τήν ὁποία μποροῦσε νά ἐπικοινωνήσει πρός τόν λαόν, εἴτε στίς συναγωγές, εἴτε στόν Ναό τῶν Ἱεροσολύμων, εἴτε εἰς τό ὕπαιθρον, γιά νά ἀναγγείλει τό εὐαγγέλιόν Του.
Γνώριζε ὅμως ὁ Κύριος προφανῶς τήν ἀστάθεια καί τό εὐμετάβλητο τῆς ψυχολογίας τοῦ πλήθους, μερικές φορές μάλιστα καί διέκρινε καθαρῶς ὑλικά καί κοσμικά ἐλατήρια, στήν προθυμία ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἔτρεχαν ὀπίσω Αὐτοῦ.
Τό έρώτημα τό ὁποῖον ἀπηύθυνε εἰς τούς μαθητάς Του: «Τίνα μέ λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι;» καί ἡ κατηγορηματικότητα μέ τήν ὁποία ὡμίλησε πρός τό πλῆθος, πού Τόν ἠκολούθησε μετά τό θαῦμα τῶν πέντε ἄρτων, ἀποδεικνύουν ὅτι ὁ Κύριος ἀπηυθύνετο μέν πρός τό πλῆθος καί τόν πολύν ὄχλον, περίμενε ὅμως ὅτι θά γίνη ἀκουστός πράγματι, μόνον ἀπό τούς «ἐκλεκτούς».
Τήν ἔννοια δέ ἀκριβῶς αὐτή ἐκφράζει καί τό συμπέρασμα τό ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἐξήγαγε ἐκ τῆς παραβολῆς τού βασιλικοῦ γάμου, «Πολλοί εἰσί κλητοί, ὀλίγοι δέ ἐκλεκτοί».
Πρός τούς «ἐκλεκτούς» αὐτούς ἔδειξε πάντοτε ἰδιαίτερη προτίμηση ὁ Χριστός.
Ὁ ὅμιλος τῶν Ἑβδομήκοντα μαθητῶν, ἡ μικρή ὁμάδα τῶν δώδεκα Ἀποστόλων καί μεταξύ αὐτῶν ἡ τριάς Πέτρου, Ἰακώβου καί Ἰωάννου καί πέριξ ὅλων αὐτῶν ἡ συντροφιά τῶν οἰκογενειακῶν φίλων καί τῶν εὐσεβῶν γυναικῶν καί τῶν κρυφῶν μαθητῶν Του, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ὁμάδες ἐκλεκτῶν, πρός τούς ὁποίους ὁ Κύριος ἀπηυθύνετο ἰδιαιτέρως καί διατηροῦσε ἰδιαίτερες σχέσεις, ἀναλόγως τῶν προσόντων καί τῶν ἀναγκῶν τοῦ καθενός, μέ τόν σκοπόν νά καταρτίση πυρῆνας τῆς Ἐκκλησίας Του. Μεταξύ δέ αὐτῶν ὄλων, ἐξέχουσα ὅλως διόλου θέσιν κατεῖχε εἰς τὴν εὔνοιαν τοῦ Διδασκάλου καὶ τὴν ἰδιαίτερη Αὐτοῦ προσοχή, ὁ μαθητής «Ὅν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς», ὁ ὁποῖος καὶ χρησίμευσε ὡς ὁ ζωντανότερος κῆρυξ τῆς περί τοῦ Χριστοῦ θεολογίας καί τῆς ἀγάπης.
Τό έρώτημα τό ὁποῖον ἀπηύθυνε εἰς τούς μαθητάς Του: «Τίνα μέ λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι;» καί ἡ κατηγορηματικότητα μέ τήν ὁποία ὡμίλησε πρός τό πλῆθος, πού Τόν ἠκολούθησε μετά τό θαῦμα τῶν πέντε ἄρτων, ἀποδεικνύουν ὅτι ὁ Κύριος ἀπηυθύνετο μέν πρός τό πλῆθος καί τόν πολύν ὄχλον, περίμενε ὅμως ὅτι θά γίνη ἀκουστός πράγματι, μόνον ἀπό τούς «ἐκλεκτούς».
Τήν ἔννοια δέ ἀκριβῶς αὐτή ἐκφράζει καί τό συμπέρασμα τό ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἐξήγαγε ἐκ τῆς παραβολῆς τού βασιλικοῦ γάμου, «Πολλοί εἰσί κλητοί, ὀλίγοι δέ ἐκλεκτοί».
Πρός τούς «ἐκλεκτούς» αὐτούς ἔδειξε πάντοτε ἰδιαίτερη προτίμηση ὁ Χριστός.
Ὁ ὅμιλος τῶν Ἑβδομήκοντα μαθητῶν, ἡ μικρή ὁμάδα τῶν δώδεκα Ἀποστόλων καί μεταξύ αὐτῶν ἡ τριάς Πέτρου, Ἰακώβου καί Ἰωάννου καί πέριξ ὅλων αὐτῶν ἡ συντροφιά τῶν οἰκογενειακῶν φίλων καί τῶν εὐσεβῶν γυναικῶν καί τῶν κρυφῶν μαθητῶν Του, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ὁμάδες ἐκλεκτῶν, πρός τούς ὁποίους ὁ Κύριος ἀπηυθύνετο ἰδιαιτέρως καί διατηροῦσε ἰδιαίτερες σχέσεις, ἀναλόγως τῶν προσόντων καί τῶν ἀναγκῶν τοῦ καθενός, μέ τόν σκοπόν νά καταρτίση πυρῆνας τῆς Ἐκκλησίας Του. Μεταξύ δέ αὐτῶν ὄλων, ἐξέχουσα ὅλως διόλου θέσιν κατεῖχε εἰς τὴν εὔνοιαν τοῦ Διδασκάλου καὶ τὴν ἰδιαίτερη Αὐτοῦ προσοχή, ὁ μαθητής «Ὅν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς», ὁ ὁποῖος καὶ χρησίμευσε ὡς ὁ ζωντανότερος κῆρυξ τῆς περί τοῦ Χριστοῦ θεολογίας καί τῆς ἀγάπης.
***
Δέν εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ Χριστιανική Πίστις εἶναι μόνον γιά τόν ὄχλο καί ὅτι δῆθεν ἐνδιαφέρεται νά ἀποκτήση ὁσουσδήποτε καί ὁπωσδήποτε ὀπαδούς.
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀκολουθεῖ τό παράδειγμα τοῦ θείου ἱδρυτοῦ της, καί ἀπευθύνεται πρός πάντας, χωρίς διακρίσεις ἐξωτερικές, διότι δέν εἶναι διά τόν Χριστόν προσόντα ἀληθινά, ἐκεῖνα τά ὁποῖα ὁ κόσμος χαρακτηρίζει ὡς προσόντα.
Ὑπῆρξε ὅμως ἀπολύτως ἐκλεκτική ἡ Ἐκκλησία μας, ὡς πρός τό βαθύτερο ποιόν τῶν πιστῶν της. Καί ὄχι μόνον ἀπαιτοῦσε μεγάλη δοκιμασία καί συστηματική καί ἐπίπονη κατήχηση διά τούς μέλλοντας νά εἰσαχθοῦν εἰς τούς κόλπους της, ἀλλά καί πρός τούς ἤδη πιστούς συμπεριεφέρθη μέ μεγάλη αὐστηρότητα.
Στήν ἐποχή δέ, κατά τήν ὁποίαν, ἡ ἐξομολόγηση δέν ἦταν ἀπλῶς τύπος, ἡ μετάδοσις τῶν θείων Μυστηρίων δέν ἐθεωρεῖτο ὡς κάτι μικρό καί ἡ ἐξουσία τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας ἦτο πραγματική, οἱ πιστοί ὑφίσταντο τήν πειθαρχίαν ἡ ὁποία ἐπεβάλλετο εἰς τούς μετανοοῦντας καί τά κοινωνοῦντα μέλη τῆς Ἐκκλησίας εἶχαν πραγματική συνείδηση τῆς εὐθύνης των. Ἔστω καί ἄν ἦτο Αὐτοκράτωρ ὁ ἄξιος τοῦ ἐπιτιμίου, ὁ Ἐπίσκοπος εἶχε τό θάρρος νά τοῦ κλείση κατά πρόσωπον τήν θύραν τοῦ Ναοῦ.
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀκολουθεῖ τό παράδειγμα τοῦ θείου ἱδρυτοῦ της, καί ἀπευθύνεται πρός πάντας, χωρίς διακρίσεις ἐξωτερικές, διότι δέν εἶναι διά τόν Χριστόν προσόντα ἀληθινά, ἐκεῖνα τά ὁποῖα ὁ κόσμος χαρακτηρίζει ὡς προσόντα.
Ὑπῆρξε ὅμως ἀπολύτως ἐκλεκτική ἡ Ἐκκλησία μας, ὡς πρός τό βαθύτερο ποιόν τῶν πιστῶν της. Καί ὄχι μόνον ἀπαιτοῦσε μεγάλη δοκιμασία καί συστηματική καί ἐπίπονη κατήχηση διά τούς μέλλοντας νά εἰσαχθοῦν εἰς τούς κόλπους της, ἀλλά καί πρός τούς ἤδη πιστούς συμπεριεφέρθη μέ μεγάλη αὐστηρότητα.
Στήν ἐποχή δέ, κατά τήν ὁποίαν, ἡ ἐξομολόγηση δέν ἦταν ἀπλῶς τύπος, ἡ μετάδοσις τῶν θείων Μυστηρίων δέν ἐθεωρεῖτο ὡς κάτι μικρό καί ἡ ἐξουσία τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας ἦτο πραγματική, οἱ πιστοί ὑφίσταντο τήν πειθαρχίαν ἡ ὁποία ἐπεβάλλετο εἰς τούς μετανοοῦντας καί τά κοινωνοῦντα μέλη τῆς Ἐκκλησίας εἶχαν πραγματική συνείδηση τῆς εὐθύνης των. Ἔστω καί ἄν ἦτο Αὐτοκράτωρ ὁ ἄξιος τοῦ ἐπιτιμίου, ὁ Ἐπίσκοπος εἶχε τό θάρρος νά τοῦ κλείση κατά πρόσωπον τήν θύραν τοῦ Ναοῦ.
Δυστυχῶς στίς ἡμέρες μας ἡ ἰδέα τῆς ἀπεριορίστου συγκαταβάσεως καί ἡ κατάχρησις τῆς οἰκονομίας, τόν μέν Κλῆρο ἀποστερεῖ μερικές φορές τῆς συναισθήσεως τῆς ἱερατικῆς εὐθύνης, τόν δέ λαό ἐνθαρρύνει συνήθως στήν περιφρόνηση καί τήν καταπάτηση τῶν Μυστηρίων τοῦ Θεοῦ.
Ἀκούσαμε πολλές φορές νά λέγεται, ὅτι πρέπει πάση θυσία νά συγκρατήσωμε τό πλῆθος, ἔστω καί ἄν ὑποχωρήσωμε στόν τρόπον, μέ τόν ὁποῖον προσέρχεται στά θεῖα Μυστήρια!
Ὄχι, δέν εἶναι αὐτό πρόνοια ὑπέρ τῆς σωτηρίας τοῦ ποιμνίου, ἀποτελεῖ προδοσία τῶν ἱερωτάτων μυστηρίων καί μάλιστα προδοσία, ἡ ὁποία καί τόν Κλῆρο ἐξευτελίζει καί τό ποίμνιο περισσότερο ζημιώνει.
Δέν ἔχει ἀνάγκη ὁ Χριστός ἀπό ὀπαδούς τῆς κακῆς ὥρας, οὔτε ἡ Ἐκκλησία περιμένει νά θριαμβεύση μέ τήν ὀχλοκρατία.
Καθῆκον μας εἶναι νά ἐνδιαφερθοῦμε γιά τά πλήθη ἀλλά ταυτοχρόνως εἶναι ἀνάγκη νά περισώσωμε τούς ἐκλεκτούς καί ἡ ἀνοχή τῆς ἀταξίας χάριν τῶν πολλῶν, δέν συντελεῖ καθόλου στήν ἐμψύχωση τῶν στελεχῶν τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀκούσαμε πολλές φορές νά λέγεται, ὅτι πρέπει πάση θυσία νά συγκρατήσωμε τό πλῆθος, ἔστω καί ἄν ὑποχωρήσωμε στόν τρόπον, μέ τόν ὁποῖον προσέρχεται στά θεῖα Μυστήρια!
Ὄχι, δέν εἶναι αὐτό πρόνοια ὑπέρ τῆς σωτηρίας τοῦ ποιμνίου, ἀποτελεῖ προδοσία τῶν ἱερωτάτων μυστηρίων καί μάλιστα προδοσία, ἡ ὁποία καί τόν Κλῆρο ἐξευτελίζει καί τό ποίμνιο περισσότερο ζημιώνει.
Δέν ἔχει ἀνάγκη ὁ Χριστός ἀπό ὀπαδούς τῆς κακῆς ὥρας, οὔτε ἡ Ἐκκλησία περιμένει νά θριαμβεύση μέ τήν ὀχλοκρατία.
Καθῆκον μας εἶναι νά ἐνδιαφερθοῦμε γιά τά πλήθη ἀλλά ταυτοχρόνως εἶναι ἀνάγκη νά περισώσωμε τούς ἐκλεκτούς καί ἡ ἀνοχή τῆς ἀταξίας χάριν τῶν πολλῶν, δέν συντελεῖ καθόλου στήν ἐμψύχωση τῶν στελεχῶν τῆς Ἐκκλησίας.
+Ἀρχ/της Εὐθύμιος Μπαρδάκας
Η φωτογραφια :
Σε παρεκκλησι της Ιερας Μονης Χοζεβά
Σε παρεκκλησι της Ιερας Μονης Χοζεβά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου