8. Ἀπεφασίσθη ἡ ἐκ νέου ἐπιδίωξις συναντήσεως μετὰ Κυβερνητικῶν παραγόντων διὰ τὴν δυνατότητα ἐναλλακτικῆς ἐξυπηρετήσεως τῶν πολιτῶν οἱ ὁποῖοι ἀνησυχοῦν ἐκ τοῦ «ἠλεκτρονικοῦ φακελώματος» οἱασδήποτε μορφῆς.
Ολόκληρες οι αποφάσεις εδώ
Σάββατο 18 Μαΐου 2019
ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΛΛΑΓΩΝ ΠΡΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑ (Β΄ ΜΕΡΟΣ)
ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ
Δ’ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΑΣ ΣΥΝΑΡΜΟΖΕΙ ΔΙΑ ΤΗΣ ΕΞ ΑΚΟΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
- ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΑ ΑΓΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΕΝΤΑΣΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΟΣΟΥΣ ΑΠΟΔΕΧΘΗΚΑΝ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΡΩΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΣτην εισαγωγική πίστη οδηγεί η αγαθή προαίρεση. Στην εξ ακοής Πίστη οδηγεί το κήρυγμα και ο λόγος του Θεού. Στην ενυπόστατη Πίστη οδηγεί η πνευματική γνώση. Η Πίστη που οδηγεί στην Θεογνωσία σαφώς είναι η εξ ακοής Πίστις, αφού η πνευματική γνώση προηγείται της τελείας Πίστεως και δεν έπεται αυτής της Πίστεως. Η εξ ακοής Πίστη μας οδηγεί στην Εκκλησία και με τα άγια Μυστήρια της μας εγκεντρίζει στο Σώμα τουXριστού. Χωρίς την αυτή την Πίστη ως κανόνα Αληθείας και περιεχόμενο δογματικής διδασκαλίας δεν θα γνωρίζαμε για τον Χριστό και δεν θα συνδεόμασταν μαζί Του δια των αγίων Μυστηρίων. Επομένως, η Πίστις αυτή είναι η αιτία να γίνουμε μέλη Χριστού. Γιατί; Διότι, δια της Πίστεως σωζόμαστε: “εἰδότες ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴδιὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου, διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ” (Γαλ. 2,16).Εφόσον, λοιπόν, στην εν Χριστώ ζωή όλα ξεκινούν από την Πίστη όχι μόνο ο κάθε Χριστιανός, κληρικός και λαϊκός, αλλά και η Εκκλησία θεσμικά ως διοίκηση θα πρέπει να αγρυπνά επισκοπώντας να μην απολεσθεί η δυνατότητα της Θεώσεως.
- Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΜΑΣ ΘΗΣΑΥΡΟΣΓράφει ο Μέγας Βασίλειος: “Ὁ κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, τῇ περὶ τὸ ἴδιον πλάσμα εὐσπλαγχνίᾳ, ἐλθὼν ἐπὶ γῆς ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός, καὶ διὰ παρθένου ἁγίας σαρκωθείς, καὶ πάντα τὰ θαύματα ἐκεῖνα ἃ διὰ τῶν εὐαγγελίων μεμαθήκαμεν ἐργασάμενος ὡς Θεός, καὶ διὰ πάσης τῆς ἀγαθότητος αὐτοῦ τὸ τῶν ἀνθρώπων εὐεργετήσας γένος, καὶ πᾶν ὁτιοῦν τῶν ἀνηκέστων διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν παθὼν παρὰ τῶν εὐεργετηθέντων, τέλος ἐσταυρώθη, καὶ σταυρωθεὶς ἀπέθανε, καὶ ἀποθανὼν ἠγέρθη τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ. Καὶ μετὰ τὸ ἐγερθῆναι αὐτόν, καὶ πᾶσαν τὴν ὑπὲρ ἡμῶν φιλάνθρωπον πληρῶσαι οἰκονομίαν, ὅτε ἤμελλεν ἀναλαμβάνεσθαι ὅθεν κατέβη, παρέδωκε τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ μαθηταῖς τὴν πίστιν· ἀπελθόντες, φησί, μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου πνεύματος. Ἡμεῖς τοίνυν κατὰ τὴν παράδοσιν τοῦ κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ κατὰ τὴν πίστιν τῶν ἐν Νικαίᾳ συναχθέντων ἁγίων πατέρων τριακοσίων δεκὰ καὶ ὀκτώ, ὡς παρελάβομεν οὕτως καὶ βαπτίζομεν, εἰς τὸ ὄνομα τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου πνεύματος· ὡς δὲ βαπτίζομεν, οὕτω καὶ πιστεύομεν, εἰς πατέρα καὶ υἱὸν καὶ ἅγιον πνεῦμα· ὡς δὲ πιστεύομεν, οὕτως καὶ δοξάζομεν, πατέρα καὶ υἱὸν καὶ ἅγιον πνεῦμα. Ταύτην τὴν πίστιν τηρήσωμεν παρακαλῶ, μέχρι τῆς ἐπιφανείας αὐτοῦ τοῦ παραδεδωκότος ἡμῖν κυρίου καὶ σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ”.
- ΚΡΑΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΙΝ ΠΟΥ ΕΝΕΡΓΕΙ Η ΤΡΙΑΣΕπειδή, λοιπόν, όχι μόνο όλη η πορεία του πιστού στην εν Χριστώ ζωή, από την κάθαρση έως και την Θέωση, γίνεται δια της Χάριτος αλλά και διότι, όλο το έργο της Θείας Οικονομίας δια του οποίου σωζόμαστε και θεωνόμαστε, δια αυτής της κοινής ενέργειας της αδιαιρέτου Τριάδος που καλείται Χάρις έγινε, γι' αυτό κρατούμε αυτή την ομολογία της Πίστεως για να μην απωλέσουμε την Χάριν δια της οποίας ενεργείται κάθε τι που αφορά την σωτηρία μας. Λέγει ο Μέγας Βασίλειος σχετικά με το πρώτο:“Λογιζέσθω δὲ καὶ τὴν ἀποστολικὴν ἐξήγησιν περὶ Τριάδος, ἐν ᾗ μίαν ἐνέργειαν ὁρῶμεν Πατρὸς καὶ Υἱοῦ καὶ ἁγίου Πνεύματος· ὡς οὐκ ὄντος κτιστοῦ καὶ ποιητοῦ τὴν φύσιν οὔτε τοῦ Υἱοῦ οὔτε τοῦ Πνεύματος”. Ενώ για το δεύτερο επισημαίνει: “Καὶ γὰρ εἰ μὴ θεότητα λέγει κατοικεῖν ἐν ἡμῖν διὰ τοῦ Πνεύματος κατοικοῦντος, λέγοντος τοῦ Ἰωάννου, «Ἐν τούτῳ γινώσκομεν, ὅτι ἐν ἡμῖν ἐστιν, ἐκ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔδωκεν ἡμῖν,» πᾶσαν ἀπολεῖ τὴν ἐλπίδα. Εἰ γὰρ μὴ Θεὸς ἐν ἡμῖν, οὔτε ζωῆς οὔτε ἀγαθῶν αἰωνίων τευξόμεθα. Λέγει δὲ καὶ πάλιν ὁ Παῦλος·«Οὐκ οἴδατε, ὅτι ναὸς τοῦ Θεοῦ ἐστε, καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν;» και σε άλλο σημείο πάλι ο Βασίλειος λέγει: “Οὐ γὰρ παρὰ τοῦ Πνεύματός τινα λαμβάνομεν ὥσπερ παρὰ τοῦ Υἱοῦ τὸ Πνεῦμα, ἀλλ' αὐτὸ προσιὸν ἡμῖν καὶ ἁγιάζον ὑποδεχόμεθα· θεότητος κοινωνίαν, καὶ υἱότητος μετουσίαν, καὶ τῆς αἰωνίου κληρονομίας ἀῤῥαβῶνα, καὶ τῶν μελλόντων ἀγαθῶν ἀπαρχήν”.
- Ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ ΣΥΝΔΕΕΙ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣΕπειδή όμως η Εκκλησία δεν είναι μόνο Σώμα Χριστού αλλά αποτελεί συνάμα και την κοινότητα δράσεως του Αγίου Πνεύματος, εν τη Οικονομία, καθ' όσον η Εκκλησία είναι το κατ' εξοχήν πεδίον ενεργείας αυτού, διαμένοντας ο Παράκλητος εντός αυτής δεν την οδηγεί μόνο “εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν” αλλά όπως η ψυχή συνέχει το σώμα, έτσι και το Πνεύμα συνέχει και διακρατεί την Εκκλησία.Όπως είπε ίδιος ο Κύριος: “ὅταν δὲ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας,ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν· οὐ γὰρ λαλήσει ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἀλλ’ ὅσα ἂν ἀκούσει λαλήσει, καὶ τὰ ἐρχόμενα ἀναγγελεῖὑμῖν”(Iω, 16,13). Γράφει ο Μέγας Βασίλειος:“Πάντα ὁμοῦ συμπληροῖ τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματος, ἀλλήλοις δε ἀναγκαίαν τήν ἐκ τῶν χαρισμάτων ἀντιδίδωσιν ὠφέλειαν. Ὁ μέν γάρ Θεός ἔθετο τά μέλη ἐν τῷ σώματι, ἕν ἑκάστον αὐτῶν καθώς ἠθέλησεν. Τά μέντοι μέλη τό αὐτό μεριμνῶσιν ὑπέρ ἀλλήλων, κατά τήν πνευματικήν κοινωνίαν τῆς συμπαθείας αὐτῆς ὑπαρχούσης. Διόπερ εἶτε πάσχει ἕν μέλος, συμπάσχει πάντα τά μέλη· εἴτε δοξάζεται ἕν μέλος, συγχαίρει πάντα τά μέλη . Καί ὡς μέλη δέ ἐν ὅλῳ, οἱ καθ' ἕνα ἐσμέν ἐν τῷ Πνεύματι· ὅτι οἱ πάντες ἐν ἑνί σώματι εἰς ἕν Πνεῦμα ἐβαπτίσθημεν». Tο Πνεύμα της Αληθείας, λοιπόν, συνιστά τον “κρίκο”, ο οποίος συνδέει τους ανθρώπους με την Εκκλησία ως μέλη της και μεταξύ τους εν χρόνω και τόπω δια της Πίστεως.
- Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΥΛΟΣ ΚΑΙ ΕΔΡΕΩΜΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣΓράφει ο όσιος Θεοφάνης ο Έγκλεοστος: “Γιὰ ὅλο τὸ χρονικὸ διάστημα ποὺ μεσολαβεῖ ἀπὸ τὴν πρώτη παρουσία του στὸν κόσμο μέχρι τὴν δευτέρα του παρουσία, ὁ Χριστὸς ἔδωσε στοὺς ἁγίους Ἀποστόλους καὶ στοὺς διαδόχους τους τὸν παρακάτω νόμο: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη…διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Μθ.28,19). Τοῦτο σημαίνει νὰ διδάσκετε ὄχι ὅ,τι κάποιος ἄλλος θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ σκεφθῆ, ἀλλὰ ὅ,τι ἐγὼ παρήγγειλα, καὶ τοῦτο μέχρι τὸ τέλος τοῦ κόσμου. Καὶ συμπληρώνει: «Καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμὶ πάσας τὰς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμὴν» (Μθ.28,20). Οἱ Ἀπόστολοι ἔλαβαν αὐτὸν τὸν νόμο καὶ θυσίασαν τὴν ζωή τους γιὰ νὰ τὸν τηρήσουν. Καὶ σὲ αὐτοὺς ποὺ ἤθελαν νὰ τοὺς ὑποχρεώσουν νὰ μὴ κηρύττουν ὅσα κηρύττουν ἐπ’ ἀπειλῇ τιμωρίας καὶ θανάτου, τοὺς ἀπαντοῦσαν: «Εἰ δίκαιον ἐστιν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὑμῶν ἀκούειν μᾶλλον ἤ τοῦ Θεοῦ, κρίνατε. Οὐ δυνάμεθα γὰρ ἡμεῖς ἃ εἴδομεν καὶ ἠκούσαμεν μὴ λαλεῖν» (Πρ.4,19-20). Ὁ σαφὴς αὐτὸς νόμος παραδόθηκε ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους στοὺς διαδόχους τους, ἔγινε ἀποδεκτὸς ἀπὸ τοὺς δευτέρους καὶ ἔχει ἰσχὺ διαχρονικὴ στὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ. Ἐξ αἰτίας τοῦ νόμου τούτου ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ στύλος καὶ ἡ βάσις τῆς ἀληθείας”.
- Η ΕΝΤΟΛΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΔΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥἈκολούθως ἀκοῦστε τί ἀναφέρεται στὸν Προφήτη Ἰεζεκιὴλ ποὺ ἐπὶ ἑπτὰ ἡμέρες βρισκόταν σὲ ἔκστασι προσευχῆς καὶ μετὰ ἀπὸ ἑπτὰ ἡμέρες ἄκουσε τὸ λόγο τοῦ Κυρίου: «Υἱὲ ἀνθρώπου, σκοπὸν δέδωκά σε τῷ οἴκω Ἰσραήλ, καὶ ἀκούσῃ ἐκ στόματός μου λόγον» (Ἰεζ.3,17), καὶ διακήρυξε στὸ λαό. Νὰ ὁ νόμος γιὰ σένα! Ἂν δῆς ἕναν ἄνομο ποὺ διαπράττει ἀνομία καὶ δὲν τοῦ πῆς: ἄφησε τὴν ἀνομία σου καὶ ἄλλαξε δρόμο, «ὁ ἄνομος ἐκεῖνος ἐν τῇ ἀδικίᾳ αὐτοῦ ἀποθανεῖται, καὶ τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐκ τῆς χειρός σου ἐκζητήσω» (Ἰεζ.3,18). Ἀντιθέτως, ἂν διακηρύξης στὸν ἄνομο ὅτι θὰ πρέπει νὰ ξεφύγη ἀπὸ τὴν ἄνομη ὁδό του καὶ αὐτὸς δὲν ξεφύγη, τότε ἐκεῖνος ὁ ἄνομος θὰ πεθάνη στὴν ἀνομία του, ἐνῶ ἐσὺ θὰ σώσης τὴν ψυχή σου. Παρόμοια ἂν δῆς ἕνα δίκαιο ποὺ ἀρχίζει νὰ κλονίζεται στὴν ἀρετή του καὶ δὲν τὸν στηρίξης καὶ δὲν φροντίσης νὰ τὸν φέρης στὸν ἴσιο δρόμο μὲ τὰ λόγια σου, τότε ἐκεῖνος ὁ δίκαιος ἐπειδὴ ἁμάρτησε, θὰ πεθάνη στὶς ἁμαρτίες του, ἀλλὰ τὴν ψυχή του θὰ ζητήσω ἀπὸ τὰ χέρια σου ποὺ δὲν τὸν στήριξες. Ἂν ὅμως προειδοποιήσης τὸν δίκαιο ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἁμαρτάνη καὶ αὐτὸς παύση νὰ ἁμαρτάνη, τότε ὁ δίκαιος θὰ ζήση κι’ ἐσὺ θὰ σώσης τὴν ψυχή σου (Βλ. Ἰζ.3,19-21).
- ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΝΤΕΛΛΕΤΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΥΝΑΟΤΗΤΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΠῶς θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ εἶναι τόσο θρασύς, ποὺ νὰ διαστρέψη τὰ πάντα στὸ νόμο τοῦ Χριστοῦ, ὅταν αὐτὸ συνεπάγεται καταστροφὴ καὶ στοὺς δύο, ποιμένες καὶ ποίμνιο; Ἂν ἡ σωστικὴ δύναμις τῆς διδασκαλίας ἑξαρτιόταν ἀπὸ τὴν γνώμη μας πάνω σ’ αὐτὴν καὶ τὴν συναίνεσί μας σ’ αὐτήν, τότε θὰ εἶχε νόημα τὸ νὰ συλλάβη κάποιος ἄνθρωπος στὸ νοῦ του νὰ ἀνοικοδομήση τὸν Χριστιανισμὸ σύμφωνα μὲ τὶς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες ἤ τὶς ἀξιώσεις τῆς ἐποχῆς καὶ νὰ τὸν προσαρμόση κατὰ τοὺς πόθους τῆς ἁμαρτωλῆς του καρδιᾶς. Μὰ ἡ σωστικὴ δύναμις τοῦ χριστιανικοῦ νόμου δὲν ἐξαρτᾶται καθόλου ἀπό μᾶς, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς καθιέρωσε ἐπακριβῶς τὴν ἀκριβῆ ὁδὸ τῆς σωτηρίας.Ἔξω ἀπὸ αὐτὴν δὲν ὑπάρχει ἄλλη ὁδός, οὔτε θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξη. Συνεπῶς καθένας ποὺ διδάσκει μὲ ὁποιονδήποτε διαφορετικὸ τρόπο, σημαίνει πὼς παρεκκλίνει ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ ὁδὸ καὶ καταστρέφει τὸν ἑαυτό του καί σᾶς. Τί λογικὴ ὑπάρχει σ’ αὐτό;
- ΤΟ ΠΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΩΝΠροσέξατε πόσο αὐστηρὴ κρίσις ἐλέχθη, ὅταν κάτι παρόμοιο συνέβη στὸ ἔθνος τοῦ Ἰσραὴλ κατὰ τὰ δύσκολα χρόνια τῆς αἰχμαλωσίας του. Μερικοὶ Προφῆτες ἀπὸ οἶκτο γιὰ τοὺς βασανισμένους καὶ τοὺς ἀρρώστους μιλοῦσαν στὸ λαὸ ὄχι ὅπως ὁ Κύριος παρήγγειλε, ἀλλὰ ὅπως ἡ καρδιὰ τους τοὺς ὑπαγόρευε. Γι’ αὐτοὺς ὁ Κύριος ἔδωσε τὶς ἑξῆς διαταγὲς στὸν Ἰεζεκιήλ: «Καὶ σύ, υἱὲ ἀνθρώπου, στήριξον τὸ πρόσωπόν σου ἐπὶ τὰς θυγατέρας τοῦ λαοῦ σου τὰς προφητευούσας ἀπὸ καρδίας αὐτῶν καὶ προφήτευσον ἐπ᾿ αὐτὰς καὶ ἐρεῖς· τάδε λέγει Κύριος· οὐαὶ ταῖς συῤῥαπτούσαις προσκεφάλαια ὑπὸ πάντα ἀγκῶνα χειρὸς καὶ ποιούσαις ἐπιβόλαια ἐπὶ πᾶσαν κεφαλὴν πάσης ἡλικίας τοῦ διαστρέφειν ψυχάς· αἱ ψυχαὶ διεστράφησαν τοῦ λαοῦ μου, καὶ ψυχὰς περιεποιοῦντο». (Ιζ.13.17-18). Τοῦτο σημαίνει: Ἀλλοίμονο σὲ κείνους ποὺ διατάζουν κάθε εἶδος ἰδιαιτέρας μεταχειρήσεως καὶ προτείνουν τέτοια μαλθακὴ ἀγωγὴ, ὥστε κανεὶς νὰ μὴν αἰσθάνεται τὴν παραμικρὴ δυσαρέσκεια, οὔτε ἀπὸ τοὺς ἐπάνω οὔτε ἀπὸ τοὺς κάτω, ἀδιαφορώντας ἐὰν τοῦτο εἶναι γιὰ τὴν σωτηρία ἤ τὴν καταστροφή, εὐάρεστο ἤ ἀποκρουστικὸ στὸ Θεό.Ἀλλοίμονο σ’ αὐτούς, διότι «τάδε λέγει Κύριος…τὰ προσκεφάλαια ὑμῶν καὶ ἐπιβόλαια», δηλαδὴ τὴν μελιστάλακτη καὶ παρήγορη διδασκαλία σας, «ἐφ’ ἃ ὑμεῖς ἐκεῖ συστρέφετε ψυχάς», θὰ διαρρήξω ἀπὸ τὰ χέρια σας, θὰ ἐλευθερώσω τὶς διεστραμμένες ψυχὲς ἀπὸ αὐτὴ τὴν διδασκαλία σας καὶ θὰ σᾶς ἐξολοθρεύσω, διαφθορεὶς (Βλ. Ἰζ.13,20-21).
- ΜΗΠΩΣ ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΗΝ ΟΔΟ ΤΩΝ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΩΝΑὐτὸ εἶναι τὸ ὄφελος τῆς ἰδιαιτέρας μεταχειρίσεως καὶ τῆς ἐπιεικείας, τὸ εἶδος ποὺ θέλετε νὰ ἀκοῦτε ἀπὸ τοὺς ἱεροκήρυκες! Ὅταν βάλετε ὅλα τοῦτα βαθειὰ στὴν καρδιά σας, δὲν εἶναι σωστὸ νὰ θέλετε νὰ κάνουμε ὁποιεσδήποτε παραχωρήσεις στὸ χριστιανικὸ δόγμα, ἔχοντας τὴν λανθασμένη ἐπιθυμία νὰ σᾶς εὐχαριστήσουμε. Ἀντίθετα μάλιστα ὀφείλετε νὰ ἀπαιτῆτε ἐπίμονα νὰ παραμένουμε στὸ δόγμα, ὅσο τὸ δυνατὸν αὐστηρὰ καὶ ἀκλόνητα.Ἔχετε ἀκούσει ποτὲ γιὰ τὰ συγχωροχάρτια τοῦ Πάπα τῆς Ρώμης; Νὰ τί εἶναι αὐτά: Ἰδιαίτερη μεταχείρισις καὶ ἐπιείκεια, τὰ ὁποῖα δίνει ἀψηφώντας τὸ νόμο τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ποιὸ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα; Ἀπὸ αὐτὰ ὅλη ἡ Δύσις εἶναι διεφθαρμένη στὴν πίστι καὶ στὸν τρόπο ζωῆς, καὶ τώρα χάνεται στὴν ἀπιστία καὶ στὸν ἀχαλίνωτο βίο μὲ τὰ συγχωροχάρτια της. ὉΠάπας ἄλλαξε πολλὰ δόγματα, χάλασε ὅλα τὰ Μυστήρια, ἀκύρωσε τοὺς κανόνες ποὺ ἀφοροῦσαν τὴν ρύθμισι τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν διόρθωσι τῶν ἠθῶν.Ὅλα πλέον ἄρχισαν νὰ πηγαίνουν ἀντίθετα στὸ θέλημα τοῦ Κυρίου, καὶ ἔγιναν χειρότερα καὶ πιὸ χειρότερα.
- Η ΤΕΛΕΙΑ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣΚατόπιν ἐμφανίστηκε ὁ Λούθηρος, ἕνας ἔξυπνος ἄνθρωπος ἀλλὰ ἰσχυρογνώμων. Αὐτὸς λοιπὸν εἶπε: «Ὁ Πάπας ἄλλαξε τὰ πάντα ὅπως ἤθελε, γιατί νὰ μὴν κάνω κι’ ἐγὼ τὸ ἴδιο;» Ἄρχισε λοιπὸν νὰ τροποποιῆ καὶ νὰ ξανατροποποιῆ τὰ πάντα μὲ τὸν τρόπο του, καὶ ἵδρυσε κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο τὴν νέα λουθηρανικὴ πίστι, ἡ ὁποία ἐλάχιστα μοιάζει μὲ ὅσα ὁ Κύριος παρήγγειλε καὶ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι μᾶς παρέδωσαν. Μετὰ τὸ Λούθηρο παρουσιάστηκανφιλόσοφοι. Κι’ αὐτοὶ μὲ τὴν σειρὰ τους εἶπαν: «Ὁ Λούθηρος καθιέρωσε γιὰ τὸν ἑαυτὸ του μία νέα πίστι, δῆθεν βασισμένη στὸ Εὐαγγέλιο, στὴν πραγματικότητα ὅμως στηριγμένη στὸ δικό του τρόπο σκέψεως. Γιατί λοιπὸν κι’ ἐμεῖς νὰ μὴ συνθέσουμε δόγματα βασισμένα μόνο στὸ δικό μας τρόπο σκέψεως, ἀγνοώντας τελείως τὸ Εὐαγγέλιο;» Ἄρχισαν κι’ αὐτοὶ πλέον νὰ σκέπτωνται ὀρθολογιστικά, καὶ νὰ εἰκάζουν περὶ τοῦ Θεοῦ, περὶ τοῦ κόσμου, περὶ τοῦ ἀνθρώπου, καθένας μὲ τὸν τρόπο του, καὶ ἀνακάτεψαν τόσα πολλὰ δόγματα, ὥστε μόνο νὰ τὰ ἀπαριθμήση κανείς, ζαλίζεται ὁ νοῦς του. Τώρα οἱ δυτικοὶ ἔχουν τὶς ἑξῆς ἀντιλήψεις: Πίστευε ὅ,τι νομίζεις καλύτερο ζῆσε ὅπως σου ἀρέσει, ἱκανοποίησε ὁ,τιδήποτε θέλγει τὴν ψυχή σου. Ὡς ἐκ τούτου δὲν ἀναγνωρίζουν κανένα νόμο ἤ περιορισμὸ καὶ δὲν ὑποτάσσονται στὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὁδὸς τους εἶναι εὐρεία, ὅλα τὰ ἐμπόδια ἐκτοπίστηκαν. Μὰ ἡ εὐρεία ὁδὸς ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια, καθὼς λέγει ὁ Κύριος. Ἐκεῖ ὠδήγησε ἡ χαλαρότης στὴν διδασκαλία!
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
Η σωκρατική ειρωνεία κόντρα στην έπαρση
ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ'': ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΑΙ Η ΚΑΥΧΗΣΗ ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ''ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΩΝ''........ ΕΜΕΙΣ ΑΚΟΜΑ ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΙΣΧΥΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΤΙ ΚΑΛΟΥΝ ΣΕ ΔΗΘΕΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΤΗΝ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ......
«Ο είρων είναι το αντίθετο του περήφανου για τις γνώσεις του καυχησιάρη˙ είναι ο άνθρωπος, ο οποίος έχει πεισθεί, εν μέρει σοβαρά και εν μέρει φαινομενικά, για την άγνοια και τη μηδαμινότητά του.»
-Olof Gigon, Σωκράτης
Πολλές φορές ο Σωκράτης καταφεύγει στο χιούμορ και την ειρωνεία για να αντιμετωπίσει τον αντίπαλό του˙ και όσο περισσότερο δογματικός είναι αυτός τόσο περισσότερο απότομος γίνεται ο Σωκράτης. Είναι η έπαρση του συνομιλητή και η σιγουριά για τον εαυτό του που «τιμωρείται» από τον Σωκράτη με τα πιο ειρωνικά και ταπεινωτικά του σχόλια, δήθεν κολακεύοντάς τον ή παριστάνοντας ο ίδιος τον αδαή που δεν καταλαβαίνει τα σοφά λόγια του. Δεν γίνεται όμως ειρωνικός για να εξαπατήσει ούτε για να επιβάλλει τη θέση του όταν δεν του αρκεί η λογική.
Το κάνει ενάντια σε όσους είναι βυθισμένοι στην αυτοεξαπάτηση, για να διαλύσει την υποκειμενική γνώμη που εμφανίζεται σαν αντικειμενική γνώση.
Συνήθως, η ειρωνεία του είναι διφορούμενη, ώστε ο συνομιλητής να μην είναι σίγουρος αν μιλάει σοβαρά ή αν τον κοροϊδεύει. «Μα τον Δία, είπα εγώ, τι θαυμάσιο πράγμα λες, τι μεγάλο αγαθό μάς έχει αποκαλυφθεί» λέει στον Ευθύδημο, και: «μη μου στερήσεις τούτο το μάθημα». Ο Ευθύδημος όμως, ίσως ο πιο ανόητος από τους συνομιλητές που μας παρουσιάζει ο Πλάτωνας εκτός από τον Ιππία, είναι πέρα από κάθε προσπάθεια εφαρμογής του έλλογου διαλόγου, αφού στις δεινές και υπομονετικές προσπάθειες του Σωκράτη να επικρατήσει η λογική, αυτός απαντά με σοφιστείες εκμεταλλευόμενος την αμφισημία των λέξεων για να παριστάνει τον σοφό. Είναι δύσκολο να διαβάσουμε αυτούς τους διαλόγους χωρίς να φανταζόμαστε τον Σωκράτη με σηκωμένα φρύδια, όταν για παράδειγμα γυρνάει και λέει:
«μήπως, επειδή μας ήρθες τώρα εδώ σαν παντογνώστης στην τέχνη του λόγου, γνωρίζεις πότε πρέπει να απαντά κάποιος και πότε όχι;»
Όταν ακούει τις πομπώδεις δηλώσεις του Ιππία (στον διάλογο Ιππίας Μείζων), που νομίζει ότι είναι ο πιο σοφός της ελληνικής επικράτειας με την απόδειξη ότι έχει βγάλει τα περισσότερα χρήματα από όλους τους άλλους σοφιστές, αποκρίνεται: «Αυτό σημαίνει, Ιππία, να είναι κανείς πραγματικά σοφός και ολοκληρωμένος άνδρας», και «Πω-πω Ιππία, μίλησες θαυμάσια, μεγαλόπρεπα, και αντάξιά σου».
Στο αποκορύφωμά της η σωκρατική ειρωνεία φτάνει στον Μενέξενο (βλ. Ο Σωκράτης ενάντια στην προγονολατρεία), αλλά αξίζει να αναφέρουμε εδώ τον Ευθύφρων, όπου, αφού ο Σωκράτης έχει αντιληφθεί πως ο συνομιλητής του δεν έχει ιδέα για τι πράγμα μιλάει, παριστάνει ότι επιθυμεί ειλικρινά τη διδασκαλία του:
«Εμπρός, λοιπόν, φίλε Ευθύφρων, εξήγησέ μου, για να γίνω σοφότερος…».
Αυτός φλυαρεί όμως, αδυνατώντας να ξεκαθαρίσει τη σκέψη του, οπότε του λέει: «Αν ήθελες, Ευθύφρων, θα μου έλεγες πολύ πιο σύντομα το σημαντικότερο όσων σε ρώτησα˙ αλλά, -είναι φανερό- δεν είσαι πρόθυμος να με διδάξεις». Στο τέλος του διαλόγου, όταν έχει φανεί ότι ο Ευθύφρων δεν μπορεί να ανταπεξέρθει, και μετά από πολλές αντιφάσεις στα λόγια του, ο Σωκράτης τον καλεί να πιάσουν το θέμα από την αρχή για να το μελετήσουν σωστά.
ΣΩ: Ξέρω καλά ότι τώρα πιστεύεις πως κατέχεις σαφώς το όσιο και το ανόσιο. Πες το μου, καλέ μου Ευθύφρων, και μην κρύψεις τι πιστεύεις.
ΕΥ: Θα τα ξαναπούμε Σωκράτη˙ τώρα όμως βιάζομαι, είναι ώρα να φύγω.
ΣΩ: Τι πράγματα είναι αυτά, φίλε μου! Φεύγεις και μου στερείς τη μεγάλη ελπίδα που είχα ότι θα μάθω από σένα ποια είναι τα όσια και τα ανόσια…»
Η ειρωνική διάθεση του Σωκράτη δεν του βγήκε σε καλό, αφού επέμεινε σ’ αυτήν ακόμα και στην απολογία του στο δικαστήριο που οδήγησε στην καταδίκη και εκτέλεσή του. Εκεί, όταν κρίθηκε ένοχος αλλά μπορούσε να προτείνει εναλλακτική ποινή από αυτήν του θανάτου, είπε ότι ως αντίτιμο για όσα έκανε στη ζωή του θα έπρεπε όχι μόνο να μην τιμωρηθεί, αλλά να ανταμειφθεί με δωρεάν ισόβια σίτιση στο Πρυτανείο, και συνέχισε κατηγορώντας τους δικαστές ότι περισσότερο θα ήθελαν να ακούσουν παρακάλια αντί της λογικής, κάτι που αρνήθηκε να προσφέρει, σαν ανάξιά του.
«Εσείς θα χάσετε σκοτώνοντάς με»
σαν να τους λέει ο Σωκράτης, αφού οι άλλες πόλεις θα τον βαφτίσουν σοφό για να κακολογήσουν τη δυνατή και πλούσια Αθήνα, και τους Αθηναίους ότι σκότωσαν τον σοφό της.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΛΛΑΓΩΝ ΠΡΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑ
Η
ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΕΝΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΔΙΑΛΑΓΩΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ ΓΟΧ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΝΤΑΧΘΗΚΑΝ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΔΟΘΕΙ
ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΑΚΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΣ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ
ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ
Με
την υπέρ αιωνόβια
οικουμενιστική μάστιγα διαμορφώθηκαν ορισμένα δεδομένα στην Εκκλησία του
Χριστού, τα οποία καθιστούν επιτακτική την ανάγκη να δοθεί συνολική
εκκλησιαστική, τουλάχιστον, λύση συνοδικώς. Η σύγκληση της εν Κολυμβαρίω
Ψευτοσυνόδου που αναγνωρίζει ως Εκκλησίες τις κακόδοξες και αιρετικές
χριστιανικές ομολογίες δημιούργησε ζήτημα εκκλησιολογικό που σαφώς συνιστά
αίρεση, η οποία καταργεί την μοναδικότητα της Εκκλησίας, επομένως παραχαράσσει
τον Κανόνα της Πίστεως όπως εκφράζεται στο Σύμβολο Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως.
Μέχρι τώρα πάμπολλα άρθρα και μελέτες, ομιλίες και συνεντεύξεις στις εφημερίδες,
στα περιοδικά, στον ηλεκτρονικό τύπο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν
επισημάνει την παρέκκλιση από την ορθή Πίστη καθώς και την προσπάθεια που
ασκείται προκειμένου η Εκκλησία να αλλοτριωθεί στα πλαίσια της Νέας Τάξης
Πραγμάτων και τελικά να καταντήσει ως σχεδιάζουν Πανθρησκεία της
Παγκοσμιοποίησης και όργανο του Αντιχρίστου.
Εμπρός στον κίνδυνο του
διαχριστιανικού αρχικά και διαθρησκειακού τελικά συγκρητισμού το χριστεπώνυμο
πλήρωμα αντιδρά με την αποτείχιση, της οποίας όμως ο αυθεντικός τρόπος, όπως μας
έχει κληροδοτηθεί από την μακραίωνη Αγία Παράδοση της Εκκλησίας μας προβλέπει,
όχι απλώς την διακοπή μνημόνευσης των επισκόπων εν τη ιερουργία των Αγίων
Μυστηρίων και των ιερών ακολουθιών, καθώς και κατά τις ιεροπραξίες, αλλά
κανοναρχεί το ποίμνιο του Χριστού προς πλήρη διακοπή κοινωνίας με τους κακούς
ποιμένες. Έτσι ορίζουν οι κανόνες προκειμένου να διαφυλαχθεί αλώβητη η αμώμητος
Πίστις των Ορθοδόξων όπως φανερώθηκε στην εν Προσώπω υπερφυσική αποκάλυψη του
Θεού, δι' Υιού εν Αγιώ Πνεύματι, εν χρόνω επεμβαίνοντας στην ανθρώπινη ιστορία,
ίνα δια της ενανθρωπήσεως του Λόγου σώσει και οδηγήσει στην θέωση τον κτιστό και
πεπερασμένο άνθρωπο ενώνοντάς τον, κατά Χάριν, με τον άκτιστο δια των ενεργείων
Του Θεόν!
Η
αποτείχισις όμως, καθώς, ήταν επόμενο δημιούργησε μια σειρά από πρακτικά
προβλήματα σε σχέση με τις μετακινήσεις των αγωνιζομένων πιστών σε μεγάλες
χιλιομετρικές αποστάσεις καθώς και την δυνατότητα συμμετοχής στα άγια Μυστήρια
των συνάξεων εκείνων που διατελούν σε κοινωνία με τους Οικουμενιστές ή αυτών
στις ενορίες και τις ιερές Μονές των παλαιοημερολογιτών του πατρίου εορτολογίου.
Δεδομένου ότι υπάρχει σύγχυσις στο χριστεπώνυμο πλήρωμα, καθώς, και κακή φήμη εκ
των υπερβολών ζηλωτικού χαρακτήρος όχι από λίγους δεδηλωμένους ως
παλιοημερολογίτες, σε σημείο που και μόνο να ακούσουν οι πιστοί οι οποίοι
βρίσκονται στο νέο τους δημιουργεί αποστροφή, ζητούμε στα πλαίσια διαλόγου που
θέλουμε να πραγματοποιηθεί να δημιουργηθεί πρώτα μια διαδικτυακή πλατφόρμα
θέσεων, ώστε να απαλειφθεί η κατ' αρχήν η προκατάληψις. Έπειτα θέλουμε να
πληροφορηθούμε τα φρονήματα των διαφόρων παρατάξεων σαφέστερα από τους φορείς
αυτών των εκκλησιαστικών διοικήσεων στο πάτριο όλα αυτά όμως επισήμως και υπό το
φως της δημοσιότητος, διότι καθώς και ο Κύριος εδήλωσε: “αὕτη δέ
ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι
μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς· ἦν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα. πᾶς γὰρ ὁ φαῦλα πράσσων
μισεῖ τὸ φῶς καὶ οὐκ ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα μὴ ἐλεγχθῇ τὰ ἔργα αὐτοῦ· ὁ δὲ
ποιῶν τὴν ἀλήθειαν ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα φανερωθῇ αὐτοῦ τὰ ἔργα, ὅτι ἐν Θεῷ
ἐστιν εἰργασμένα (Ιω.3,19-21). Οι κατ' ιδίαν συναντήσεις με τα
χτυπηματάκια στην πλάτη “ότι όλα εν τάξει και θα τα βρούμε” δεν τιμούν τους
εκκλησιαστικούς άνδρας που έχουν ορθόδοξο φρόνημα! Και επειδή “σοφόν το σαφές”
δεν θα δεχθούμε οι αποτειχισμένοι αμφίσημες διατυπώσεις και πολύπλοκες ερμηνείες
εκκλησιολογικής κατοχύρωσης. Προκειμένου δε, να μην χαθούμε στον κυκεώνα των
αντιπαραθέσεων με σχόλια του διαδικτύου απρόσωπα και ανεύθυνα θέτουμε ως
προϋπόθεση ότι όσοι θέλουν να εκφράζουν άποψιν επί του εκκλησιολογικού ζητήματος
θα εκφράζουν συγκεκριμένες θέσεις που θα εκπροσωπούν την παράταξή τους και όχι
τους εαυτούς των αυτοβούλως αλλά κατ' εντολήν. Θα πρέπει πρώτα προς δόξαν Θεού
να βρούμε την δυνατότητα μιας νηφάλιας συνεννόησης προς επίτευξη δημιουργίας
ενός πακέτου προτάσεων προς γόνιμο διάλογο, ο οποίος δεν θα γίνει απλώς για να
λέμε αλλά για να βρούμε κατά Θεόν λύσεις που θα εκφράζουν την διαχρονική
Ορθόδοξη Παράδοση και το θέλημα του Κυρίου όπως υπομνηματίζεται στην Αγία Γραφή
και την ζωή των Αγίων.
Επειδή τα προφορικά λόγια χάνονται ή διαστρέφονται ενώ
τα γραπτά μένουν και για τον λόγο ότι η συγκεκριμένη κίνησις καλής θέλησεως
γίνεται από την ταπεινότητά μου εκφράζοντας ορισμένο ποίμνιο και άλλους αδελφούς
μου που είναι σκανδαλισμένοι από την στροφή μου προς το Πάτριο εορτολόγιο, διότι
δεν κατανόησαν την ενότητα που πρέπει να διέπει τα μέλη της Εκκλησίας ως μέλη
του Σώματος του Χριστού, την ευθύνη για την διεξαγωγή του διαλόγου δηλώνω ότι
την αναλαμβάνω προσωπικώς ο ίδιος! Δεν θα δεχθώ παρεμβάσεις τρίτων παρά μόνο
όσοι θέλουν συμβουλευτικά θα έχουν την δυνατότητα να διατυπώνουν τις θέσεις και
τα επιχειρήματά τους σε εμένα και ο διάλογος θα γίνεται ανοιχτά, στο διαδίκτυο
με γραπτά κείμενα μεταξύ εμού και των συγκεκριμένων εκπροσώπων. Οι παρατάξεις
που θα θελήσουν να λάβουν μέρος θα διορθώνουν το κείμενο το οποίο θα συντάσσω ο
ίδιος διεξοδικά κατά κεφάλαιο, ενότητα, παράγραφο και στίχο. Σε ότι δεν θα
συμφωνούν μαζί μου στο κείμενο που θα συντάσσεται θα παρεμβαίνουν επισημαίνοντας
το κεφάλαιο, την συγκεκριμένη ενότητα, πιο ειδικά την παράγραφο και θα
υποδεικνύουν τις συγκεκριμένες φράσεις στις οποίες ενδεχομένως να
σφάλλω.
Αν το
χριστεπώνυμο πλήρωμα δεν δει έναν διάλογο με διαφάνεια, σαφήνεια, αλήθεια και
ήθος Χριστού δεν θα πείσουμε κανέναν ότι δεν είστε παρατάξεις αλλά η Εκκλησία
του Χριστού. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει, διαφορετικά, περίπτωση επίσκοποι από
το νέο ημερολόγιο να δουν θετικά την δυνατότητα να ενωθούν παλαιό και νέο και να
απαλειφθεί τι σχίσμα. Λοιπόν, ξεκινούμε σε αυτή την βάση τον διάλογο και
έναν ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΟΡΟ ΔΙΑΛΑΓΩΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΤΑ
ΤΟΥ ΟΙΚΟΙΜΕΝΙΣΜΟΥ
Α’ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ
ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ
I. ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η
ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Εξ αρχής
πρέπει να διευκρινισθεί το αυτονόητο τί δεν είναι και τί είναι η
Εκκλησία. Σαφώς, δεν είναι σωματείο θρησκευόμενων, ούτε
κοινωνικός σύλλογος με στόχο την κοινωνική ευδαιμονία και ευποιία, ούτε είναι
σέκτα εκλεκτών με μεταφυσικά ενδιαφέροντα που θα χαίρονται στο απώτερο ή
εγγύτερο μέλλον για την καταδίκη των κολασμένων αλλά είναι σώμα Χριστού σύμφωνα με τον λόγο
του Αποστόλου Παύλου που επισημαίνει: “καὶ αὐτὸν ἔδωκε κεφαλὴν ὑπὲρ πάντα τῇ
ἐκκλησίᾳ, ἥτις ἐστὶ τὸ σῶμα αὐτοῦ, τὸ πλήρωμα τοῦ τὰ πάντα ἐν πᾶσι πληρουμένου
(Εφ. 1,22-23).
II. ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ
Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Εφόσον,
η Κεφαλή της Εκκλησίας, ο Θεάνθρωπος Κύριος μας Ιησούς Χριστός, έχει αρχή εν
χρόνω, ως προς την ανθρώπινη φύσιν Του, “ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ
χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ,
γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα
τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν ”(Γαλ. 4, 4-5), και αποτελεί αναμφισβήτητα ιστορικό
πρόσωπο, τότε σαφώς έχει την αρχή της ιστορικά και η Εκκλησία, ως Σώμα Χριστού,
καθώς κατά τον Ευαγγελισμό σαρκώθηκε, εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου
ο Υιός του Θεού προσλαμβάνοντας την φύσιν μας.
III. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ
ΕΛΑΒΕ ΥΠΟΣΤΑΣΙΝ ΩΣ ΣΩΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ
Η
Εκκλησιά είναι όντως Σώμα του Ιησού Χριστού. Καθώς ο Θεός Λόγος δεν ενώθηκε με
μία σάρκα, η οποία έγινε πρώτα ξεχωριστή υπόσταση αλλά, αφού ενοίκησε στη
γαστέρα της αγίας Παρθένου με απερίγραπτο τρόπο σχηματίζοντας μέσα στη δική Του
υπόσταση, από το αγνό σώμα της Παρθένου, σώμα με ψυχή λογική και νοερή “ἀπαρχὴν
προσλαβόμενος τοῦ ἀνθρωπίνου φυράματος, αὐτὸς ὁ Λόγος γενόμενος τῇ σαρκὶ
ὑπόστασις”, έτσι “συνέπιξεν” την Εκκλησία και τότε “ὑπεστήσατο” υποστασίασε την φύσιν της
Εκκλησίας, όταν ενώθηκαν οι
δύο φύσεις η Θεία και η ανθώπινη στην υπόσταση του Υιού και Λόγου
Θεού.
IV. Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ
ΘΕΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς Δημιουργίας ὁ Θεὸς
ἔκανε τὸν ἄνθρωπο κατ’ εἰκόνα δική Του γιὰ νὰ δυνηθῆ νὰ χωρέσῃ τὸ ἀρχέτυπο μὲ
τὴν ἐνανθρώπιση. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸν ἔκτισε σύνδεσμο τοῦ νοητοῦ καὶ αἰσθητοῦ κόσμου
καὶ ἀνακεφαλαίωση καὶ ἐπίλογο ὅλων τῶν κτισμάτων. Καὶ ὅπως σημειώνει ὁ ἅγιος
Νικόδημος ὁ Ἁγορείτης: “διὰ τοῦτον τὸν σκοπόν, ἵνα ἑνωθεὶς
μετ’ αὐτοῦ, ἑνωθῇ μεθ’ ὅλων τῶν κτισμάτων καὶ ἀνακεφαλαιωθῶσιν ἐν τῷ Χριστῷ
οὐράνια καὶ ἐπίγεια, ὡς λέγει ὁ Παῦλος. Καὶ κτίστης καὶ κτίσις γένηται ἓν καθ’
ὑπόστασιν, κατὰ τὸν θεοφόρον Μάξιμον”».
V. Η ΘΕΙΑ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΧΑΙΑ ΒΟΥΛΗ
Αυτό “τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό Κεφάλαιον,
καί τοῦ ἀπ᾽ αἰῶνος Μυστηρίου ἡ φανέρωσις” το ότι “ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, Υἱός τῆς
Παρθένου γίνεται” είναι η αρχαία βουλή του Θεού “να κοινωνηθεί καθ’ υπόστασιν ο
Υιός με την ανθρωπότητα, δι’ ην σχέσιν προέγνω και προώρισε την μετ’ αυτής εν
χρόνω πραγματικήν ένωσιν”. “To μυστήριον
της ενσαρκώσεως πρώτον παντός άλλου κτίσματος προεγνωρίσθη και προωρίσθη, λοιπόν
αυτό εστί το τέλος (σκοπός), δια το οποίον προεγνωρίσθησαν και προωρίσθηκαν όλα
τα κτίσματα”. Αυτή η αρχαία βουλή, της Σωτηρίας το Κεφάλαιον, ο σκοπός της Θείας
Ενανθρωπήσεως είναι δυνατόν αυτό να μην είναι η βάση της
Εκκλησιολογίας;
VI. ΚΑΤΑΡΓΗΣΙΣ
ΤΗΣ ΕΝΣΑΡΚΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ
Σε μια “εκκλησιολογία” που
αναγνωρίζονται ως παράλληλοι οδοί σωτηρίας όλες οι θρησκείες της Οικουμένης και
οι άλλες κακόδοξες, αιρετικές ομολογίες, σαφώς ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός δεν
πιστεύεται από τους Οικουμενιστές ως ο μοναδικός Σωτήρ του Κόσμου! Επομένως, η
Εκκλησιολογία αυτή καταργεί τον Σκοπό της ενσάρκου Οικονομίας, αφού η σωτηρία
κατά τον Οικουμενισμό παρέχεται και άνευ Χριστού. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο
δομούν ένα αλλοτριωμένο μοντέλο Εκκλησιολογίας όχι Χριστοκεντρικό αλλά
επισκοποκεντρικό, όπου οι επίσκοποι στην Εκκλησία καταργούν την Ορθόδοξη
Παράδοση και αυθαιρετούν.
VII. Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ
ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΟΚΕΝΤΡΙΚΗ
Η Ορθόδοξη Εκκλησιολογία θεωρεί τον
Χριστό στην δόξα της Βασιλείας Του (ὁρᾷ ἐν Θεῷ) στην
προοπτική της Θείας ενανθρωπήσεως που δεν είναι μόνο η Σωτηρία αλλά και η Θέωσις
εν Χριστώ. Γι’ αυτό στην βάση της η Ορθόδοξη Εκκλησιολογία είναι Χριστοκεντρική,
χωρίς αυτό να παύει να σημαίνει ότι είναι και Τριαδική, αφού ο Υιός και Λόγος
που ενηνθρώπησε “εἷς ὢν τῆς ἁγίας Τριάδος,
συνδοξαζόμενος τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι” έχει ενδοτριαδική σχέση και κοινωνία τα
Πρόσωπα της Θεότητος, τα οποία έχουν ταυτότητα όχι μόνο φύσεως αλλά και θελήσεως
και ενεργείας, γι’ αυτό η Εκκλησία ως προαιώνιος βουλή και Θεία φύση εν τη
Θεολογία είναι αΐδιος.
VIII. Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ
ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Η αρχαία βουλή που
ευδόκησε προαιωνίως ο Θεός Πατήρ και ενήργησε ο Υιός εν χρόνω και απεκάλυψε το
Άγιο Πνεύμα, όταν φανερώθηκε ο Παράκλητος ως ιδιαίτερη υπόσταση εν τη Εκκλησία
κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, απεκάλυψε συνάμα και την ιδιαίτερη σχέση του
Πνεύματος της Αληθείας με την Εκκλησίαν Του που είναι ταμιούχος αυτής της
Αληθείας την οποία διαφυλάττει προκειμένου να έχει την Χάριν της Πεντηκοστής,
όπως τότε στο Υπερώο επιφοίτησε στους μαθητάς καθιστώντάς τους Αποστόλους, αφού
χάρισε την δωρεά εν είδη πυρήνων γλωσσών προκειμένου να φωτίζουν, να θερμαίνουν
τις ψυχές και να ζωογονούν τις υπάρξεις.
IX. Η
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ
Έτσι, στην
ορθόδοξη θεώρηση της Θείας Οικονομίας Τριαδολογία και Εκκλησιολογία ενώνονται εν
τη Χριστολογία και δεν ξεφεύγει η Εκκλησιολογία στο παπικό μοντέλο του Πρωτείου,
το οποίο εισήγαγαν νεωτερίζοντες επίσκοποι με σκοπιμότητα να δώσουν άνεση στο
Φανάρι να δρα ανεξέλεγκτα αυθαιρετώντας όχι μόνο εις βάρος άλλων τοπικών
Εκκλησιών αλλά, κυρίως, προωθώντας μια ανθρωποκεντρική και καθαρά
επισκοποκεντρική δράση στο έργο της Εκκλησίας ενώ όλοι είναι Σώμα
Χριστού “καὶ
μέλη ἐκ μέρους” και η
αληθινή αποστολή των επισκόπων με το Χάρισμα της Αρχιεροσύνης είναι η διακονία
στο έργο της Σωτηρίας δια Χριστού!
X. ΠΟΙΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΑΣΤΟΧΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ
ΤΟΥΣ
Γι’ αυτό όσοι
επίσκοποι δεν συνειδητοποιούν ότι είναι ποιμένες δια της Χάριτος του Χριστού,
εις υπακοήν της Πίστεως, ως περιεχομένου διδασκαλίας Του Θεανθρώπου που φέρει σε
κοινωνία τους πιστούς με το άκτιστον Φως -και ως Πρόσωπο και ως Αλήθεια- αυτό το
αυθεντικό κήρυγμα του Ευαγγέλιό Του, το οποίο είναι φορέας αληθείας που σώζει,
όπως ο Ίδιος μας αποκάλυψε, και ερμηνεύθηκε από τους Αγίους πατέρες για να μας
παρέχει την δυνατότητα της σωτηρίας με την αποδοχή της δικής Του Σταυρικής Θυσία
γενόμενος Μέγας Αρχιερεύς και με την Χάριν της Πεντηκοστής ανοίγοντάς μας την
Οδό της Θεογνωσίας αστόχησαν στην αρχιεροσύνη!
2.
Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ
ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ
I. Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ
ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Κάθε ενέργεια των έλλογων όντων έχει
και έναν σκοπό! Και ο άχρονος Θεός έφερε εν χρόνω στην ύπαρξη τον άνθρωπο που
έπλασε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Του για ορισμένο λόγο. “Επειδή ο αγαθός
και υπεράγαθος Θεός δεν επαναπαύθηκε στη θεωρία του Εαυτού Tου, αλλά από
υπερβολική αγαθότητα θέλησε να δημιουργηθούν ορισμένα δημιουργήματα που θα
ευεργετηθούν και θα μετάσχουν στην αγαθότητα του· γι’ αυτό,“ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς
τὸ εἶναι παράγει καὶ δημιουργεῖ τὰ σύμπαντα”, ορατά και αόρατα· δημιουργεί,
επίσης, όλως ιδιατέρως τον άνθρωπο που αποτελείται και από ορατή και από αόρατη
φύση”, του οποίου την φύσιν προσλαμάβανει καθ’ ολοκληρίαν, για να την
θεώσει.
II. ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΒΡΙΣΚΕΙ ΤΟΝ
ΣΤΟΧΟ ΤΟΥ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΑΠΟΒΛΕΠΕΙ ΣΤΟΝ ΣΚΟΠΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
Αν ο σκοπός της ενανθρωπήσεως του Υιού
και Λόγου του Θεού είναι να ενώσει την ανθρώπινη φύσιν μας με την Φύσιν Του για
να την αναστήσει από την φθορά και τον θάνατο, η Εκκλησία δεν μπορεί να έχει
άλλη αποστολή από το να φυλάξει τις προϋποθέσεις εκείνες που παρέχουν την
δυνατότητα να ενώνεται ο άνθρωπος με τον Ιησού Χριστό μέσα στην Εκκλησία, για να
σώζεται όταν θα έρχεται σε κοινωνία μαζί Του. Από αυτό που είναι η Εκκλησία
θεωρούμε και το έργο της. Αν το πρώτο, το κατ’ ευδοκίαν θέλημα του Θεού είναι η
Εκκλησία να αποτελεί Σώμα Χριστού, το έργο της είναι μόνο αυτό και τίποτε άλλο,
το να λειτουργεί ως Σώμα Χριστού, καθώς συνέχεται και ζωογονείται από το Πνεύμα
το Άγιο.
III. Η ΥΠΕΡΒΑΛΛΟΥΣΑ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΙΑ
ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΦΑΝΕΡΩΝΕΙ ΤΗΝ ΥΨΗΛΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗ
Όπως επισημαίνει
ο ΆγιοςΧρυσόστομος:«και χωρίς
υπερβολή·“καὶ μάλα
εἰκότως”· πιο ποθητή ακόμη και από τον ουρανό
βέβαια είναι η Εκκλησία “ποθεινοτέρα γὰρ ἡ Ἐκκλησία τῷ Θεῷ
τοῦ οὐρανοῦ”.Aφού δεν ανέλαβε σώμα ουρανού αλλά
κυριολεκτικά την σάρκα της Εκκλησίας ανέλαβε· “Οὐρανοῦ σῶμα οὐκ ἀνέλαβεν,
Ἐκκλησίας δὲ σάρκα ἀνέλαβε· διὰ τὴν Ἐκκλησίαν ὁ οὐρανὸς, οὐ διὰ
τὸν οὐρανὸν ἡ Ἐκκλησία”». Τόσο καθ’ υπερβολή
αγαπά ο Θεός την Εκκλησία Του! Υπάρχει όμως
περίπτωση να αγαπά ο Θεός την Εκκλησία Του χωρίς να έχει γι’ αυτήν ορισμένη
αποστολή ή να μην θέλει την επίτευξή αυτής για την οποία την έφερε σε ιστορική
ύπαρξη ή πάλι η Εκκλησία να μην θέλει συνεχίζει το δικό Του έργο;
IV. ΥΠΕΡΕΧΕΙ Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΑΣ ΣΥΝΑΨΗ
ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟ
ΣΩΜΑ
Στον οργανισμό μας τα μέλη του σώματος
είναι συνημμένα με την κεφαλή και ζουν χάρη στην ένωση μαζί της και, αν
χωρισθούν από αυτήν πεθαίνουν. Και όμως η ένωση αυτή είναι ασθενέστερη από την
ένωση με τον Χριστό. Αυτό φάνηκε με το παραπάνω από την στάση των αγίων
Μαρτύρων, οι οποίοι προτίμησαν να χάσουν τα κεφάλια τους από το να χωρισθούν από
τον Χριστό. Φανερώθηκε, σαφώς, ότι τα μέλη του σώματος στους ανθρώπους που
πιστεύουν ορθά και αληθινά είναι περισσότερο συνημμένα με τον Χριστό παρά με την
βιολογική τους κεφαλή. Εφόσον, λοιπόν, ισχύει αυτό θα ήταν όχι μόνο τραγικό αλλά
και ανόητο να μην θέλουμε να μείνουμε ενωμένοι με την πνευματική μας
Κεφαλή.
V. Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΞΕΚΙΝΑ
ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΔΙΑ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ
Όσοι από τους ανθρώπους δέχθηκαν τον
Χριστό, γράφει ο Ευαγελιστής Ιωάννης, τους έδωσε εξουσία να γίνουν υιοί
Θεού: “ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς
ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα
αὐτοῦ”(Iω,1, 12). Τί σημαίνει αυτό; Εκείνοι που έλαβαν,
τον ένσαρκο Λόγο και το Φως το αληθινόν και ως πρόσωπο και ως διδασκαλία στην
καρδία τους,δια της
Πίστεως τον δέχθηκαν. Αυτούς, τους έδωσε
εξουσία να γίνουν τέκνα Θεού! Δεν λέει ότι τους έκανε τέκνα Θεού αλλά ότι τους
έδωσε εξουσία να γίνουν τέκνα Θεού. Γιατί άραγε; Διότι, χρειάζεται και σπουδή να
κρατήσουμε την Πίστη με την ομολογία: “καρδίᾳ γὰρ
πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι
δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν”(Ρωμ.10,10).
VI. ΠΩΣ ΔΙΑ ΤΗΣ
ΠΙΣΤΕΩΣ ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Ο Κύριος στην Αρχιερατική Του
προσευχή είπε: “Αὕτη ἐστὶν ἡ αἰώνιος
ζωή, ἵνα γινώσκωσί Σε τὸν μόνον ἀληθινὸν
Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν
Χριστόν”(Ἰωάν.
17,3). Αυτό είναι η αιώνια ζωή, το να
γνωρίζουμε τον Θεόν Πατέρα και τον Υιό Του που απέστειλε με την ένσαρκη,
προσωπική Του αποκάλυψη. Εν προκειμένω δεν
εννοεί την φυσική γνώση δια της οποίας πείθεται να πιστέψει στην ύπαρξη του Θεού
όπως τα έθνη αλλά αναφέρεται στην γνώση που γεννάται εκ της Πίστεως. Υπάρχει μία
τάξις στα πνευματικά που επειδή αγνοούν οι Οικουμενιστές και δημιουργού σύγχυση
στο χριστεπώνυμο πλήρωμα με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τους ετεροδόξους και
τους ετεροθρήσκους.
VII. ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΥΣΙΚΗ ΠΙΣΤΙΝ ΔΙΑ
ΤΗΣ ΕΞ ΑΚΟΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΝΥΠΟΣΤΑΤΟΝ ΠΙΣΤΙΝ
Σύμφωνα με τον
Αββά Ισαάκ τον Σύρο: «ἔστι γνῶσις προηγουμένη τῆς πίστεως,
καί ἔστι γνῶσις τικτομένη ἐκ τῆς πίστεως». Η γνώσις η προηγουμένη της πίστεως εστί
γνώσις φυσική (πρώτη βαθμίδα), η δε τικτομένη εκ της πίστεως γνώσις εστί
πνευματική.... Η φυσική
γνώσις1η ήτις εστίν η διάκρισίς του καλού και του
κακού, η υπό του Θεού εντεθείσα τη φύσει ημών, αύτη πείθει ημάς, ότι δει
πιστεύειν τω Θεώ, τω παραγαγόντι τα πάντα (προηγείται
η εισαγωγική
πίστις2ηκαι ακολουθεί η εξ ακοής
Πίστις).3η Και η πίστις ποιεί εν ημίν τον φόβον, και αναγκάζει
ημάς ο φόβος μετανοήσαι και εργάσασθαι. Και ούτω δίδοται
η πνευματική
γνώσις4η ( προτελευταία βαθμίδα) τω ανθρώπω, ήτις
εστίν αίσθησις των μυστηρίων, ήτις γεννά τηνπίστιν της αληθούς
θεωρίας5η(τελευταία
βαθμίδα).
VIII. ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ
ΣΤΗΝ ΘΕΟΓΝΩΣΙΑ
Αποδεχθήκαμε ως
Κύριο τον Θεανθρώπο Ιησού Χριστό μετά την
εξ ακοής Πίστη, διότι τον
αναγνωρίσαμε με το Πνεύμα το Άγιο που μας
οδηγεί:“οὐδεὶς δύναται
εἰπεῖν Κύριον Ἰησοῦν εἰ μὴ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ”(Α’
Κορ.12,3). Όμως, επίσης, δια Πίστεως γνωρίζουμε
και τον Πατέρα, αφού ο Χριστός είναι η μοναδική Οδός όπως μας
είπε:“Έγώ
εἰμι ἡ ὁδὸς...οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ
δι᾿ ἐμοῦ.”(Ιω.14,6),“δι' οὗ τὸν Πατέρα
ἐγνώκαμεν, καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐπεδήμησεν ἐν κόσμῳ”. Και αλλού λέγει: “οὐδὲ τὸν πατέρα
τις ἐπιγινώσκει εἰ μὴ ὁ υἱὸς καὶ ᾧ ἐὰν βούληται ὁ υἱὸς ἀποκαλύψαι” (Mθ.11,27). Και ο Απόστολος Παύλος γράφει στους
Γαλάτες: “πάντες γὰρ υἱοὶ Θεοῦ ἐστε διὰ τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ
Ἰησοῦ”(Γαλ. 3, 26).
IX. ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΣ
ΚΑΘΕ ΠΙΣΤΗ ΩΣ ΜΕΣΟ ΘΕΟΓΝΩΣΙΑΣ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΟΔΟ ΤΗΣ
ΣΩΤΗΡΙΑΣ
Με την φυσική γνώση την οποία έχουν
όλοι οι άνθρωποι της οικουμένης φτάνει κανείς στην πίστη απλά και μόνο ότι
υπάρχει Θεός. Έτσι, όλοι οι λαοί πιστεύουν στην ύπαρξη Του αλλά δεν τον
γνωρίζουν ποιός είναι ο Θεός στον οποίο πιστεύουν. Και, βέβαια, με αυτή την
Φυσική πίστη δεν γνωρίζει κανείς τον Πατέρα, αφού δεν πιστεύει στον
ενανθρωπήσαντα Υιό και Λόγο του Θεού. Σε αυτή την περίπτωση δεν έχει και το
πνεύμα της υιοθεσίας να πει: “ἀββᾶ ὁ πατήρ”, δηλαδή δεν μπορεί να
πει:“Πάτερ ἡμῶν” διότι δεν έλαβε το Άγιο Πνεύμα να
πληροφορεί την καρδιά του. “Ὅτι δέ ἐστε υἱοί, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς
τὸ Πνεῦμα τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ εἰς τὰς καρδίας ἡμῶν, κρᾶζον· ἀββᾶ ὁ
πατήρ”(Γαλ.4,6).
X. Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Ο
ΕΥΑΓΓΕΛΙΜΟΣ ΤΟΥ ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Σκοπός στο έργο της Εκκλησίας,
επομένως η αποστολή της, δεν είναι μόνο να διοικεί και να τελεί τα μυστήρια αλλά
είναι και να κηρύσσει ορθοδόξως διασαφηνίζοντας με ξεκάθαρο λόγο ότι
“οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ
σωτηρία· οὐδὲ γὰρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις
ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς” (Πρ.
4,12). Διαφορετικά ούτε τους ετεροθρήσκους
βοηθά να βρουν την μοναδική Οδό, ούτε τους ετεροδόξους, όταν ενώ δεν πιστεύουν ορθά τους
αναπαύει τον λογισμό αλλά ούτε και τον εαυτό της βοηθά διότι όχι μόνο κόβει το
κίνητρο της ιεραποστολής αλλά στερεί και το ουσιαστικό την δυνατότητα σωτηρίας
και στα μέλη της που δεν αποτειχίζονται για την αλλοτρίωση της Πίστεως. Αν κάθε
πίστις είναι οδός σωτηρίας τότε γιατί να χρειάζεται να κηρυχθεί το Ευαγγέλιο
και, μάλιστα, ορθοδόξως; Άπαγε τέτοιας
Βλασφημίας!
I. Η ΠΟΡΕΙΑ
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΘΕΩΣΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Η εν Χριστώ Ζωή έχει
τα στάδια της κάθαρσης, του φωτισμού και της θέωσης. Όλα αυτά όμως
στηρίζονται στην ορθή Πίστη. Χωρίς την ορθή δόξα δεν μπορεί να υπάρχει
θεογνωσία, και χωρίς θεογνωσία δεν υπάρχει τίποτε στον Χριστιανισμό που να
λέγεται πνευματική ζωή. Η θεογνωσία, οπωσδήποτε, δεν είναι ξεκομένη από το Σώμα
του Χριστού, την Εκκλησία Του. Ως Εκκλησία όμως δεν νοείται μόνο η διοίκηση
της. Αν και αυτή αναμφισβήτητα αποτελεί, τουλάχιστον, στις ορθόδοξες χώρες θεσμό
ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, ωστόσο, όταν προδώσει την αποστολή Της,
επειδή δεν διασφαλίζει την θεογνωσία, επομένως, και την δυνατότητα
Σωτηρίας, εξάπαντος δεν είναι τότε η Εκκλησία του Χριστού. Η δυνατότητα πορείας
προς την θέωση δια της Χάριτος λειτουργεί μόνο μέσα στο αληθινό Σώμα του Χριστού
που δίνει μαρτυρία με την ομολογία της αυθεντικής Πίστεως.
II. ΠΩΣ ΦΤΑΝΕΙ
ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΗ ΠΙΣΤΗ
Τι θα πει ορθοδοξία με την ειδική
έννοια; Ορθή γνώμη περί την πίστη! Και που βρίσκει κανείς την ορθή δόξα -γνώμη-
περί την πίστη; Εν πρώτοις, από την εξ ακοής πίστη που μας παρέδωσε η Εκκλησία
με την θεοφώτιστη διδασκαλία της όπως μας λέγει ο Απόστολος Παύλος: «ἄρα ἡ
πίστις ἐξ ἀκοῆς, ἡ δὲ ἀκοὴ διὰ ῥήματος Θεοῦ» (Ρωμ.10,
17), όπως, βέβαια, είναι υπομνηματισμένη
στην Αγία Γραφή και διατυπωμένη στις Αγίες Συνόδους και καθώς είναι ερμηνευμένη
από τους Αγίους Πατέρες που οριοθέτησαν τα παραδεδομένα και μας τα εμπιστεύθηκαν
ως υψίστη παρακαταθήκη ζωής αιωνίου. Μαθαίνει όμως κανείς εξ ακοής την ορθόδοξο
πίστη εφ’ όσον και έχει αγαθή προαίρεση, για να λειτουργεί σωστά ο έμφυτος λόγος
της ψυχής, ως το ακριβές κριτήριο, γνωστό κατά μία έννοια και ως συνείδηση,
προκειμένου να διακρίνει -να βλέπει- ορθά.
III. Ο
ΕΜΦΥΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Εξ αρχής πρέπει να διευκρινισθεί ότι,
όταν ομιλούμε για τον λόγο της ψυχής, που υπάρχει στην πνευματική μας οντότητα
με το είναι πλασμένη κατ’ εικόνα Θεού, και επομένως έχει: νου, λόγο, πνεύμα, δεν
εννοούμε τον προφορικό λόγο, ούτε τον ενδιάθετο, ούτε τον λόγο της διανοίας αλλά
αυτόν την έμφυτο ή φυσικό, όπως λέγεται, λόγο, χάριν του οποίου μπορούμε και
διακρίνουμε τί είναι ορθό και τί λάθος. Πρόκειται, δηλαδή, για τον έμφυτο νόμο
της συνειδήσεως μέσα μας. Γράφει ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος:«Εστί δε γνώσις φυσική διακρίνουσα το
καλόν εκ του κακού, ήτις και καλείται διάκρισις φυσική, εν η γινώσκομεν το καλόν
εκ του κακού φυσικώς άνευ μαθήσεως. Ταύτην έθετο ο Θεός εν τη λογική φύσει, εκ
δε της μαθήσεως αύξησιν και προσθήκην λαμβάνει. Ουκ έστι τις ο ταύτην μη έχων».
Την φυσική αυτή γνώση ο Άγιος γρηγόριος ο Παλαμάς την ταυτίζει με τον λόγο της
ψυχής.
IV. Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ
ΠΑΛΑΜΑ
Επειδή
τώρα η παντέλεια και υπερτέλεια αυτή Αγαθότητα είναι Νους, τίποτε άλλο δεν
μπορεί να πηγάζει από Αυτή σαν από πηγή, παρά λόγος. Λόγος βέβαια όχι σαν το
δικό μας προφορικό λόγο, γιατί τούτος δεν είναι του νου, αλλά του σώματος που
κινείται από νου. Ούτε πάλι σαν το δικό μας ενδιάθετο λόγο, γιατί και τούτος
γίνεται μέσα μας έχοντας σαν τύπους τους φθόγγους. Ούτε τέλος σαν το δικό μας
λόγο της διάνοιας, κι ας είναι αυτός χωρίς φθόγγους, πραγματοποιούμενος με
κινήσεις τελείως ασώματες, γιατί και ο λόγος αυτός της διάνοιας είναι μετά από
μας, και έχει ανάγκη από διαλείμματα και μεγάλα χρονικά διαστήματα και προχωρεί
διεξοδικά, πηγαίνοντας από την ατελή αρχή προς το τελικό συμπέρασμα. Αλλά ο
Λόγος που πηγάζει από τη θεία Αγαθότητα είναι αντίστοιχος με τον έμφυτο σε μας
λόγο που εναπόκειται στο νου μας αφότου ο Δημιουργός μάς έκανε κατ' εικόνα
Του, ο λόγος αυτός είναι
η γνώση που συνυπάρχει πάντοτε με το νου. Η Γνώση-Λόγος λοιπόν, η οποία
συνυπάρχει πάντοτε με τον υπέρτατο νου της παντέλειας και υπερτέλειας Αγαθότητας
που δεν έχει τίποτε το ατελές, είναι απαράλλακτα όσα είναι κι Εκείνη, εκτός από
το ότι προέρχεται από Εκείνη.
V. Ο ΕΜΦΥΤΟΣ
ΛΟΓΟΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
“Η
φυσική γνώσις ήτις
εστίν η διάκρισίς του καλού και του κακού, η υπό του Θεού εντεθείσα τη φύσει
ημών, -γράφει ο Αββάς Ισαάκ - αύτη πείθει ημάς, ότι δει πιστεύειν
τω Θεώ, τω παραγαγόντι τα πάντα”. Πως γίνεται αυτό: Καθώς, ο άνθρωπος
έρχεται σε σχέση με τον φυσικό κόσμο μέσα στον οποίο ζει, η ψυχή του που έχει
τον έμφυτο αυτόν λόγο δια των αισθητηρίων που είναι θυρίδες αντιλαμβάνεται το
μεγαλείο του Δημιουργού:“Οἱ οὐρανοὶ
διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ
στερέωμα” (Ψλμ.18,1). Γνωρίζοντας μέσα από την φυσική
αποκάλυψη τις άπειρες ιδιότητες του Θεού καθοράται κατά τις άκτιστες ενέργειές
Του:“Τά γάρ
ἀόρατα αὐτοῦ
ἀπό κτίσεως κόσμου τοῖς ποιήμασινοούμενα καθορᾶται, ἥ τε ἀΐδιος αὐτοῦ
δύναμις καί θεότης”(Ρωμ.
1,20) πείθεται να
πιστέψει, διότι κάθε τι από την φύσιν του τρέχει προς το συγγενές. Και η ψυχή
έχοντας πνευματική φύση με το που αντιλαμβάνεται τις άκτιστες ιδιότητες του Θεού
θέλει να εντρυφά σ’ αυτές!
VI. Η ΠΙΣΤΗ
ΑΥΤΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΥΣΙΚΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ
Η πίστη στην οποία φτάνει δια του
έμφυτου λόγου του ο άνθρωπος είναι εισαγωγική διότι αποτελεί το ξεκίνημα για να
αναζητήσει αυτός που τον τον Θεό αυτός που τον αγνοεί. Επ’ ουδενί λόγω θα
μπορούσαμε να πούμε για αβάπτιστους ότι γνωρίζουν τον Θεό ή ότι βρισκόμαστε σε
παράλληλες οδούς σωτηρίας, αφού η οδός είναι μία και μόνο! Αυτό που είπε ο
Απόστολος στους Αθηναίους στον Άρειο Πάγο: “Ἄνδρες
Ἀθηναῖοι, κατὰ πάντα ὡς δεισιδαιμονεστέρους (ευλαβεστέρους) ὑμᾶς θεωρῶ·
διερχόμενος γὰρ καὶ ἀναθεωρῶν τὰ σεβάσματα ὑμῶν εὗρον καὶ βωμὸν ἐν ᾧ
ἐπεγέγραπτο, Ἀγνώστῳ θεῷ. ὃν οὖν ἀγνοοῦντες εὐσεβεῖτε, τοῦτον ἐγὼ καταγγέλλω
ὑμῖν”(Πρ.17,22-23)δεν έχει
καμία σχέση με την τακτική των Οικουμενιστών, διότι αυτοί εξισώνουν την
Οθρθοδοξία με αλλότρια δόγματα και θρησκείες ενώ ο Παύλος ξεκινώντας
από εκεί επειδή μίλησε για την Ανάσταση ευαγγελίσθηκε την εις Χριστόν
Πίστη!
VII. ΠΩΣ
ΘΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΝΥΠΟΣΤΑΤΗ ΠΙΣΤΗ
Σωστή θεώρηση στα περί πίστεως δεν
μπορεί να την έχει ο άνθρωπος αν δεν έχει πνευματική αίσθηση της πίστεως που
είναι η νοερά μας όραση. «Προηγείται λοιπόν από κάθε τι άλλο η πίστη στο Χριστό,
που είναι το Φως των ανθρώπων, ώστε καθένας που πιστεύει σ’ αυτόν, να δει τον
Θεό». Από την Γραφή γνωρίζουμε«ἀρχὴ
σοφίας φόβος Κυρίου» (Παρ. 1,7). Όμως ο άγιος Συμεών ο Νέος θεολόγος
ερωτά:«Πώς όμως θα φοβηθεί κανείς αυτόν που δεν βλέπει; Γι’ αυτόν τον λόγο είναι
ανάγκη προηγουμένως να δει τον Θεό. Πώς όμως θα δει κάποιος τον Θεό, τον οποίο
ποτέ κανείς δεν είδε; Πρέπει συνεπώς να ζητάμε το νοητό φως του θεού με το οποίο
αφού φωτισθεί η διάνοια, θα μπορέσει να δει τον Θεό». Και ο άγιος Νικόλαος ο
Καβάσιλας θα πει: Στην άλλη ζωή «το φως ανατέλλει και ο ήλιος στέλνει καθαρές
τις ακτίνες του, αλλά δεν είναι δυνατό να πλασθούν τότε μάτια». Οι πιστοί όμως
δέχονται πολλές ανταύγειες από την μέλλουσα, αφού η μέλλουσα ζωή είναι σαν να
χύθηκε και ν’ αναμείχτηκε με την παρούσα διότι ο Ήλιος ανέτειλε φιλάνθρωπα σ’
εμάς. Γι’ αυτό άλλωστε μας είπε: «ἐγώ εἰμιτὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ιω.8,12).
VIII. ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΦΩΣ
ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΠΛΑΝΗ
Ο άγιος Συμεών στο περί μετοχής
Πνεύματος Αγίου σημειώνει: “Ὥσπερ οὖν οὐδέν ὠφελεῖται ὁ ἐν σκότει περιπατῶν, ἐάν
λαμπάδας κατέχῃ ἐσβεσμένας πολλάς καί περικαλλεῖς -οὔτε γάρ ἑαυτόν οὔτε ἕτερόν
τινα ὡς ἐκ τούτων ὁρᾷ- οὕτως οὐδέ ὁ τάς ἀρετάς πάσας, εἰ οἷόν τε, δοκῶν ἐν ἑαυτῷ
ἔχειν, μή ἔχων τό φῶς ἐν ἑαυτῷ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οὐδέ τάς αὐτοῦ πράξεις καλῶς
ἰδεῖν, οὐδέ εἰ πρός ἀρέσκειαν Θεοῦ εἰσι, τελείως
πεπληροφόρηται. Ἀλλ᾿οὐδέ ἄλλους
ὁδηγῆσαι ἤ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ διδάξαι δύναται, οὐδέ λογισμούς ἀλλοτρίους ἐστίν
ἀναδέχεσθαι ἄξιος, εἰ καί πατριάρχης ἐξ ἀνθρώπων γενήσεται, ἕως ἄν τό φῶς ἐν
ἑαυτῷ φαῖνον κτήσηται. Φησί γάρ ὁ Χριστός· “Περιπατεῖτε ἕως τό φῶς ἔχετε, ἵνα μή
σκοτία ὑμᾶς καταλάβῃ, καί ὁ περιπατῶν ἐν τῇ σκοτίᾳ οὐκ οἶδε ποῦ ὑπάγει.” “Εἰ οὖν
ἐκεῖνος οἶδε ποῦ ὑπάγει, πῶς τήν ὁδόν ἄλλοις ὑποδείξει;”
IX. Η
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΧΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΠΟΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΜΑΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ
ΤΑΞΗΣ
Έχει
επικρατήσει στην κοινή γνώμη να θεωρείται ως Εκκλησία η διοίκησή της, αν όμως
χάσει την αποστολή Της και απογυμνωθεί από την Χάρι, τότε αυτό το θεσμικό
Πρόσωπο δεν είναι πλέον η Εκκλησία του Χριστού αλλά είναι μέρος του συστήματος
του κόσμου τούτου, ο οποίος “κεῖται ἐν τῷ
πονηρῷ”(Α’ Ιω. 5,19). Σε μια
τέτοια περίπτωση είναι μόνο μια συστημική “Εκκλησία”, η οποία στον καιρό μας
αποτελεί την Θρησκεία της Νέας Τάξης, που δεν οδηγεί όντως τους ανθρώπους στην
Βασιλεία του Θεού αλλά στην απώλεια, διότι αντάλλαξε την Αλήθεια με το ψεύδος.
Και όπως γίνεται με τα πλαστά χρήματα που δεν περνούν στην αγορά προκειμένου να
χρησιμοποιηθούν, έτσι γίνεται και με το φαντασμαγορικό κοινωνικό έργο της
θεσμικής Εκκλησίας αποβαίνει παγίδα αποπροσανατολισμού όταν χάνει τον στόχο
της. Διότι, Εκκλησία χωρίς μαρτυρία σημαίνει: ΧριστόςΞένος Σταυρού!
X. Η
ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Για κάποιους
Ορθοδοξία είναι μία διαρκής ενασχόληση με συνέδρια, ημερίδες, ταξίδια,
στοχασμός, τραπέζια και σχεδόν καθόλου προσευχή. Για μια μεγάλη μερίδα πιστών η
Ορθοδοξία είναι τυπικά, τελετές, πανηγύρεις και ιεροαποδημίες σε προσκυνήματα.
Σε άλλους πάλι βρίσκει κανείς ξερό δόγμα, κανόνες χωρίς εμπειρία Χάριτος και
φανατισμό μέχρις άκρων. Σε κάποιους άλλους υπάρχει κάτι πιο ουσιαστικό, το οποίο
όμως γίνεται τυπικά μέσα στην καθημερινότητα και έτσι χάνει την άγιοπνευματική
του δυναμική, γι αυτό και δεν υπάρχει το πνευματικό νεύρο της ψυχής, ώστε να
αντιδράσουν μπροστά στην ασέβεια, την αίρεση, και βέβαια, ενωμένοι φωτισμένα και
με στρατηγική. Δύσκολα βρίσκεις σήμερα το αυθεντικό, την χρυσή τομή. Λόγω του
ότι παρουσιάζονται διάφορα πρότυπα “πνευματικής ζωής,” μοντέλα που δεν είναι
αυθεντικά και ορθόδοξα, τα οποία μάλιστα όταν εντάσσονται σε παρατάξεις τα
πράγματα δυσχεραίνουν ακόμη περισσότερο. Γι’ αυτό είναι επιτακτική ανάγκη να
θέσουμε το θέμα σε αυτή την εκκλησιολογική βάση που
εξετάζουμε.
ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ
Ξεκινήσαμε να εκθέτουμε τον Εκκλησιολογικό Όρο των
Διαλλαγών προς διευθέτηση των όποιων “διαφορών” μεταξύ των διαφόρων παρατάξεων
του πατρίου εορτολογίου και των αποτειχισμένων εξ αιτίας της δράσεως του
Οικουμενισμού, μάλιστα, για τις αποφάσεις της εν Κολυμβαρίω ψευτοσυνόδου το
2016. Το κίνητρο μας, θεωρώ αυτονόητο να το σημειώσω, ήταν και είναι η
πρόθεσίς μας προς επίτευξιν ενότητος με
σκοπό:
Α. Την δυνατότητα συγκρότησης Πανορθοδόξου Συνόδου που θα
καταδικάσει την παναίρεση του οικουμενισμού και
Β. Την αποκατάστασιν της λειτουργικής ενότητος μεταξύ
παλαιού και νέου ημερολογίου.
Ορισμένοι χωρίς να παρακολουθούν και να γνωρίζουν ούτε
την συνέχεια των γραφομένων, ούτε τον λόγο για τον οποίο προκύπτει η ανάγκη
έκθεσης ενός Εκκλησιολογικού Όρου, τον οποίο επισημάναμε εισαγωγικά σε
προγενέστερο κείμενο, παρεμβαίνουν όχι μόνο στα ιστολόγια αλλά και προσωπικά δια
ζώσης να μου υποδείξουν ότι δεν πρέπει να το κάνω αυτό, διότι μου έβγαλαν -λέει-
το όνομα ζηλωτή και με ταύτισαν με το παλαιό, με τους ΓΟΧ! Και δεν καταλαβαίνει
ότι έγινε φερέφωνο άλλων! Κατ’ αρχήν να επισημαίνω πως, το ότι ανήκω στο παλαιό,
το θεωρώ τιμή μου! Επέστρεψα στο πάτριο εορτολόγιο και δεν με ενδιαφέρει περί
αυτού η άποψις και η γνώμη του καθενός. Οι ίδιοι βρίσκονται σε σύγχυση, διότι
επικοινωνούν ορισμένοι εξ αυτών με ομάδες που έχουν διαβολομπέρδεμα στην ψυχή
τους και δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να γκρεμίζουν με την διαβολική τους
νοοτροπία, αυτήν σύγχυση, όλον τον αγώνα της
αποτειχίσεως.
Ορισμένοι, πάλι εκ της αποτειχίσεως δεν ενδιαφέρονται
στην πράξη πως θα προχωρήσει ο αγώνας για να υπάρξει αποτέλεσμα αλλά, εάν αυτοί
θα είναι οι πρώτοι που βγήκαν στον αγώνα, οπότε πλέον κανείς άλλος δεν πρέπει να
κάνει τίποτε, ούτε να γράψει, ούτε να ρίξει την καμιά καλή ιδέα, ούτε να βρει
τον τρόπο να επικοινωνήσει αληθινά με τους παλαιοημερολογίτες. Και θέλουν να
λέμε μόνο, ότι ο Οικουμενισμός είναι εσχατολογική αίρεσις και δεν πρόκειται να
δοθεί λύσις μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας, διότι δεν θα γίνει η αναλαμπή της
Ορθοδοξίας. Συνεπώς, όλοι μαζί εν χορώ ας αρχίσουμε να κλαίμε την μοίρα μας για
το κακό που μας βρήκε! Και, δώσ' του ατέρμονες συζητήσεις, ημερίδες, τηλεφωνικές
απεραντολογίες για το δυνητικό ή υποχρεωτικό του 15ου κανόνος της
πρωτοδευτέρας Συνόδου και κλαψούρισμα μέχρι αηδίας.
Όποιος όμως δεν θέλει να φέρει το «στίγμα» του
παλαιοημερολογίτη και να σηκώνει τον ονειδισμό του Χριστού χάριν της ενότητος,
πώς θα μπορέσει να κάνει διάλογο μαζί τους δίνοντας στους αδελφούς μας του
πατρίου την πνευματική εγγύηση ότι, αυτός που θέλει να κάνει διάλογο μαζί τους,
όντως έχει καλές προθέσεις, τους σέβεται, τους αγαπά αλλά και συνάμα παίρνει
φανερά θέση, δεν κρύβει τις θεολογικές του πεποιθήσεις και, κυρίως, δεν λέει
βλακίες; Και, επίσης, πώς κανείς να πετύχει κάτι, όταν δεν παίρνει πρωτοβουλίες,
όχι να ενώσει τις Συνόδους, αφού αυτό είναι θέμα κυρίως των ιδίων των Συνόδων
και δεν θα το λύσει ένας άνθρωπος, αλλά όταν δεν αγωνίζεται να δημιουργεί τις
συνθήκες εκείνες ξεκολλώντας από αυτά που δεν είναι του παρόντος και θέτοντας
γέφυρες συνεννόησης και κατανόησης του εκκλησιαστικού προβλήματος που ταλανίζει
την Μητέρα μας Εκκλησία, η οποία έγινε κομμάτια εδώ και έναν
αιώνα;
Αν, οι Οικουμενιστές έχουν τρόπο δια μέσου ακόμη και
των λαϊκών, εννοώ σε λαϊκή βάση με λιτανείες, κοινούς εορτασμούς και
συενεκκλησιασμό και να προωθούν έτσι την ένωση με τους αιρετικούς, εμείς με τους
Ορθοδόξους παλαιοημερολογίτες θα έχουμε αναστολές να βρούμε πεδίο σύγκλισης;
Όχι! Αφού, κανείς λοιπόν, εκ των ηγετών της αποτείχισης για να μην “εκτεθεί” ως
παλαιοημερολογίτης υποστηρίζοντας το Πάτριο δεν σκέφτηκε να τους πλησιάσει σε
μια στέρεη θεολογική βάση θα το κάνει η ταπεινότητά μου! Και ο Θεός γνωρίζει τος
προθέσεις μου και μου δίνει τις ιδέες καθώς και τον φωτισμό να το διαχειριστώ.
Και αυτό το θεωρώ ως το σπουδαιότερο έργο στην ζωή μου. Και αν θέλετε, να
γνωρίζετε όσοι είστε αντίθετοι σ’ αυτό έχω και πληροφορία, μέχρι των οστέων μου
φθάνει η αγαλλίαση για την ένωση των αληθινά Ορθοδόξων. Αν, λοιπόν, γι' αυτόν
τον λόγο έχουν ξεσηκωθεί όλα τα δαιμόνια και τα όργανά τους ακόμη και στον χώρο
της αποτείχισης: ΚΥΡΙΟΣ φωτισμός μου καὶ σωτήρ μου· τίνα φοβηθήσομαι;
Κύριος ὑπερασπιστὴς τῆς ζωῆς μου· ἀπὸ τίνος δειλιάσω; ἐν τῷ ἐγγίζειν ἐπ᾿ ἐμὲ
κακοῦντας τοῦ φαγεῖν τὰς σάρκας μου, οἱ θλίβοντές με καὶ οἱ ἐχθροί μου, αὐτοὶ
ἠσθένησαν καὶ ἔπεσαν. ἐὰν παρατάξηται ἐπ᾿ ἐμὲ παρεμβολή, οὐ φοβηθήσεται ἡ καρδία
μου· ἐὰν ἐπαναστῇ ἐπ᾿ ἐμὲ πόλεμος, ἐν ταύτῃ ἐγὼ ἐλπίζω. μίαν ᾐτησάμην παρὰ
Κυρίου, ταύτην ἐκζητήσω· τοῦ κατοικεῖν με ἐν οἴκῳ Κυρίου πάσας τὰς ἡμέρας τῆς
ζωῆς μου, τοῦ θεωρεῖν με τὴν τερπνότητα Κυρίου καὶ ἐπισκέπτεσθαι τὸν ναὸν τὸν
ἅγιον αὐτοῦ...”