1990
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ ΑΡ. ΦΥΛ. 903
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Κυριακή 28 Ιουλίου 2019
ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ.........
«Οι ποιμένες των Χριστιανών Αρχιερείς και ιερείς θα
είναι άνδρες κενόδοξοι, μη γνωρίζοντες παντελώς την
δεξιάν οδόν από την αριστεράν......»
«Αι εκκλησίαι δε του Θεού
θα στερηθούν ευλαβών και ευσεβών Ποιμένων και
αλλοίμονον τότε εις τούς εν τω κόσμω ευρισκομένους Χριστιανούς οι οποίοι θα
στερηθούν τελείως την πίστιν, διότε δεν θα βλέπουν από κανένα φως
επιγνώσεως....»
(Οσίου Νείλου - Απόσπασμα από το Βιβλίον "Ευαγγελικός
Κήπος" της Ιεράς Μονής Σταυροβουνίου Κυπρου)
Κάποτε, ένας Αιγύπτιος μοναχός έπεσε σε έκσταση και είδε ένα
παράξενο όραμα:
Είδε τρεις μοναχούς, να στέκωνται στην ακτή της θάλασσα. Και
να, από την απέναντι ακτή ακούστηκε μια φωνή:
«Πάρετε φωτιά και ελάτε σε μένα!»
Αμέσως τότε οι δύο μοναχοί απέκτησαν πύρινα φτερά και πέταξαν
γρήγορα στην άλλη όχθη. Μα ο τρίτος έμεινε εκεί που ήταν! Και άρχισε να κλαίει
και να στενάζει. Τελικά εδόθησαν και σ’ αυτόν φτερά – όχι πύρινα – αλλά άλλα
αδύναμα. Και έτσι πέταξε και αυτός στην αντίπερα όχθη, μα με πολύ κόπο.
Πολλές φορές κουραζόταν τόσο που κινδύνευε να πέσει και να
πνιγεί. Εστέναζε πικρά. Πετούσε επάνω από την θάλασσα. Πότε ψηλά και πότε
χαμηλά. Πότε κουραζόταν και έπεφτε στα νερά της θάλασσας. Πότε στέναζε και
ξανασηκωνόταν. Και τελικά, μόλις που το κατόρθωσε να περάσει το πέλαγος
εκείνο, εντελώς εξαντλημένος!
Από αυτούς, οι δύο πρώτοι συμβολίζουν τους μοναχούς των
πρώτων χριστιανικών αιώνων, ενώ ο τρίτος τους μοναχούς των εσχάτων
χρόνων, που θα είναι λίγοι σε αριθμό και φτωχοί σε προκοπή πνευματική.
(Γεροντικόν Αββά Ιωάννου του Κολοβού, ιδ’)
«Οι μοναχοί θα περπατούν ανάμεσα στους
θορύβους και στις ταραχές, εσκοτισμένοι, ανωφελείς και ράθυμοι, μη
επιμελούμενοι την αρετή, υποδουλωμένοι στα πάθη της αμαρτίας και θα
συναναστρέφονται μέσα στις πόλεις χωρίς φόβο θεού, με
λαιμαργία και οινοποσία…»
«Στις μέρες εκείνες του εβδόμου και ημίσεως
αιώνος η μοναδική πολιτεία θέλει αμεληθεί τελείως, θα βασιλεύει το μίσος, φθόνος, φιλονικίες μέχρι
φόνων και η διχόνοια στα κοινόβια μοναστήρια απο την κακία του ενός προς τον
άλλον. Θα χειροτονούνται ηγούμενοι και ποιμένες των μοναχών, άνθρωποι αδόκιμοι,
άπιστοι, απρόκοποι ανωμελείς και αγροίκοι, μη διακρίνοντες την δεξιάν οδό από
την αριστερά, φιλομέριμνοι και τις διακονίες αναιδώς προχειριζόμενοι, τα
πρωτεία με δώρα αρπάζοντες και επεμβαίνοντες στην ηγουμενία, μη γνωρίζοντες
κατηχείν και νουθετείν το ποίμνιον της αδελφότητος, και μη γνωρίζοντες ότι
είναι αυτοί τύπος και παράδειγμα ωφελείας του ποιμνίου τους.
Μέλλουσι δε κολάζεσθαι ου μόνον οι αμελείς και ράθυμοι, αλλά
και οι δόκιμοι και οι εγκρατείς και ενάρετοι αδελφοί......
Πάλιν όμως μετά παρέλευσιν
χρόνων τινών αμεληθήσεται το Αγγελικόν Τάγμα των Μοναχών και περισσότερον των πρώτων, πειρασμοί
επαναστήσονται και βιαιότεροι..... Οι δε ιερείς με πορνείας
καταμολυνόμενοι, και αι πρεσβυτέραι
αυτών μοιχευόμεναι, ομοίως και αυτοί ετέρας μοιχεύοντες.
Τότε δε γεννήσεται οργή θεήλατος και
καταναλωθήσεται πάσα η πονηρά γενεά εκείνη, και απελαύσεται εις το πυρ το
αιώνιον.
Δ. Παναγόπουλου, «Ἅγιοι καὶ Σοφοὶ περὶ τῶν μελλόντων νὰ
συμβῶσι», Προφητεία Ἀββᾶ Μωϋσέως, σελ. 6.
«Οι κληρικοί θα γίνουν οι χειρότεροι και ασεβέστεροι των όλων».
(«Ο Πατροκοσμάς», Προφητεία 57η , σελ. 39)
ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΑΙΔΕΥΣΙΑ! (3ο ΜΕΡΟΣ)
ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ 38
Σοφ. Σειρ.
38,1 Τίμα
ἰατρὸν πρὸς τὰς χρείας αὐτοῦ τιμαῖς αὐτοῦ,
καὶ γὰρ αὐτὸν ἔκτισε Κύριος·
Σοφ. Σειρ. 38,1 Τιμα τον ιατρόν, όπως του αρμόζει, έχων
άλλωστε υπ' όψιν σου τας υπηρεσίας του εις τας ανάγκας σου, διότι ο Κυριος
έκαμεν αυτόν.
Σοφ. Σειρ.
38,2 παρὰ
γὰρ Ὑψίστου ἐστὶν ἴασις, καὶ παρὰ
βασιλέως λήψεται δόμα.
Σοφ. Σειρ. 38,2 Από τον Υψιστον Θεόν προέρχεται η
θεραπεία, που δίδει ο ιατρός, ο οποίος και από τους βασιλείς ακόμη θα λάβη δώρα
δια την ιατρικήν του επιστήμην.
Σοφ. Σειρ.
38,3 ἐπιστήμη
ἰατροῦ ἀνυψώσει κεφαλὴν αὐτοῦ, καὶ ἔναντι
μεγιστάνων θαυμασθήσεται.
Σοφ. Σειρ. 38,3 Η ιατρική επιστήμη θα αναδείξη τον
ιατρόν· και ενώπιον επισήμων ανθρώπων θα αποκτήση δόξαν.
Σοφ. Σειρ.
38,4 Κύριος
ἔκτισεν ἐκ γῆς φάρμακα, καὶ ἀνὴρ φρόνιμος οὐ
προσοχθιεῖ αὐτοῖς.
Σοφ. Σειρ. 38,4 Ο Κυριος ώρισε να φυτρώνουν φαρμακευτικά
βότανα από την γην, ο δε φρόνιμος άνθρωπος δεν τα αποστρέφεται.
Σοφ. Σειρ.
38,5 οὐκ
ἀπὸ ξύλου ἐγλυκάνθη ὕδωρ εἰς τὸ γνωσθῆναι
τὴν ἰσχὺν αὐτοῦ;
Σοφ. Σειρ. 38,5 Τα πικρά ύδατα της Μερράς δεν
εγλυκάνθησαν δια του Μωϋσέως με ένα ξύλον, δια να φανή έτσι η δύναμις και αυτού
του ξύλου;
Σοφ. Σειρ.
38,6 καὶ
αὐτὸς ἔδωκεν ἀνθρώποις ἐπιστήμην ἐνδοξάζεσθαι
ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ·
Σοφ. Σειρ. 38,6 Ο ίδιος ο Θεός έδωκεν στους ανθρώπους την
ιατρικήν επιστήμην, ώστε να δοξάζεται με τα θαυμαστά αυτού έργα.
Σοφ. Σειρ.
38,7 ἐν
αὐτοῖς ἐθεράπευσε καὶ ἦρε τὸν πόνον αὐτοῦ,
Σοφ. Σειρ. 38,7 Δια των ιατρών και των φαρμάκων θεραπεύει
ο Θεός και αφαιρεί τας ενοχλήσστου ασθενούς.
Σοφ. Σειρ.
38,8 μυρεψὸς
ἐν τούτοις ποιήσει μεῖγμα, καὶ οὐ μὴ συντελέσῃ
ἔργα αὐτοῦ, καὶ εἰρήνη παρ᾿ αὐτοῦ
ἐστιν ἐπὶ προσώπου τῆς γῆς. -
Σοφ. Σειρ. 38,8 Ο φαρμακοποιός δια των διαφόρων βοτάνων
κατασκευάζει φαρμακευτικήν σύνθεσιν και είναι ατελείωτα τα φαρμακευτικά του
παρασκευάσματα, ώστε να έρχεται η θεραπεία και η γαλήνη από το φάρμακόν του εις
όλους τους ασθενείς της οικουμένης.
Σοφ. Σειρ.
38,9 Τέκνον,
ἐν ἀῤῥωστήματί σου μὴ παράβλεπε, ἀλλ᾿
εὖξαι Κυρίῳ, καὶ αὐτὸς ἰάσεταί σε.
Σοφ. Σειρ. 38,9 Τέκνον μου, όταν αρρωστήσης μη
αδιαφορήσης δια τον ιατρόν και τα φάρμακα. Συγχρόνως όμως παρακάλεσε και τον
Κυριον· και αυτός θα σε θεραπεύση.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Τεχνολογία καὶ Πίστις
Τὸ ἰδανικὸ καὶ τὸ ἄριστο θα ‘τανε ἂν συμβάδιζε ὁ τεχνολογικὸς μὲ τὸν ἠθικὸ καὶ πνευματικὸ πολιτισμό. Ἄν, δηλαδή, ὑπῆρχε ἁρμονικὴ σύζευξη πνευματικῶν καὶ ὑλικῶν ἐπιτευγμάτων. Ἀλλά, γιὰ νὰ γίνει τοῦτο κατανοητό, θὰ πρέπει νὰ διευκρινισθεῖ ἡ ἔννοια τῆς τεχνολογικῆς καὶ τῆς πνευματικῆς ἀνάπτυξης καὶ προόδου.
Στὰ νεώτερα χρόνια χρησιμοποιοῦνται οἱ ὅροι «πολιτιστικὸς» καὶ «πολιτισμικός», ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὸ οὐσιαστικὸ «πολιτισμὸς» καὶ ἀποδίδουν κυρίως τὴ διαφορὰ ἀνάμεσα στὸν τεχνικὸ πολιτισμὸ (civilisation) καὶ στὴν πνευματικὴ καλλιέργεια (culture). Ἀπ’ τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ ἀλαζονικὸς ἄνθρωπος, μὲ τὶς ἐπιστημονικὲς καὶ τεχνολογικές του ἐπιτυχίες, θεώρησε τὸν ἑαυτὸ του αὐτάρκη, ἔλαβε κιόλας διαζύγιο ἀπ’ τὸ Χριστὸ καὶ τὴν πίστη. Θεοποίησε, ὄχι μόνο τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ θεοποίησε, κατὰ κάποιο τρόπο καὶ τὴ μηχανή. Ἔχασε καὶ τὴν αὐτογνωσία καὶ τὴ θεογνωσία.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος χάσει τὴν ἔννοια καὶ τὴ γνώση τοῦ Θεοῦ, χάνει κάθε ἔννοια καὶ γνώση τῆς ἀξίας τῆς ζωῆς. «Μάταιοι μὲν γὰρ πάντες ἄνθρωποι φύσει, οἷς παρῆν Θεοῦ ἀγνωσία καὶ ἐκ τῶν ὀρωμένων ἀγαθῶν οὐκ ἴσχυσαν εἰδέναι τὸν ὄντα οὔτε τοῖς ἔργοις προσχόντες ἐπέγνωσαν τὸν τεχνίτην» (Σοφ. Σολ. ΙΓ΄ 1).
Μάταιοι καὶ ἀνόητοι μέχρι σήμερα καὶ ὅσοι ἄθεοι, ἀρνοῦνται καὶ τὸν Δημιουργὸ καὶ τὰ ἔργα Του. «Ἐκ γὰρ μεγέθους καλλονῆς κτισμάτων ἀναλόγως ὁ γενεσιουργὸς αὐτῶν θεωρεῖται» (Σοφ.Σολ. ΙΓ΄ 5). Ὅποιος ἔχει σαφῆ ἀντίληψη Θεοῦ καὶ δημιουργίας, αὐτὸς δὲ μπορεῖ ποτὲ νὰ διαπιστώσει διάσταση πνεύματος καὶ τεχνικῆς ἱκανότητας. Ὅπως δὲν ἀντιμάχεται ἡ ψυχὴ μὲ τὸ σῶμα ἢ τὸ σῶμα μὲ τὴν ψυχή, ἔτσι καὶ δὲν ἀντιμάχεται ὁ πολιτιστικὸς ἄνθρωπος μὲ τὸν πολιτισμικό, ὅταν μάλιστα κατευθύνονται ἀπὸ τὴ δύναμη τῆς πίστης καὶ τὴν ἔμπνευση τοῦ Πνεύματος. «Τὸ πνεῦμά ἐστι τὸ ζωοποιοῦν» δίδαξε ὁ Κύριος (Ἰωάν. ΣΤ΄ 63).
Ἡ τεχνολογία, κατὰ τὸ λεξικὸ τοῦ Μπαμπινιώτη, εἶναι «τὸ σύνολο τῶν τεχνικῶν καὶ ἐπιστημονικῶν γνώσεων, ποὺ ἀξιοποιοῦνται στὴν παραγωγὴ ἀγαθῶν καὶ ὑπηρεσιῶν». Ὁ ἄνθρωπος μὲ τὶς σωματικὲς καὶ διανοητικὲς δυνάμεις, ποὺ πῆρε ἀπὸ τὸν Θεό, δημιούργησε –καὶ συνεχίζει νὰ δημιουργεῖ– ἕνα λαμπρὸ πολιτισμό, εἴτε σὰν civilisation, εἴτε σὰν culture. Ὅποια κι ἂν εἶναι ἡ μορφὴ τοῦ πολιτισμοῦ εἴτε εἶναι πολιτιστικὸς καὶ τεχνολογικός, εἴτε εἶναι πολιτισμικὸς μὲ τὴν ἐξειδικευμένη μορφὴ τῆς τέχνης, ἀποβλέπει στὴ δόξα τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἔχει ἀπὸ πολὺ παλαιὰ διακηρύξει ἡ Γραφή, ὅτι: «Αὐτὸς (ὁ Θεὸς) ἔδωκεν ἀνθρώποις ἐπιστήμην ἐνδοξάζεσθαι ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ» (Σοφ. Σειρ.ΛΗ΄ 6). Οἱ πιὸ ὄμορφες σελίδες τῆς παγκόσμιας ἱστορίας τοῦ πολιτισμοῦ, ὑπῆρξαν ἐκεῖνες ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἔδωσε στὰ ἔργα του – ὅποια κι ἂν ἦσαν αὐτὰ– τὴ ζωογόνα πνοὴ τοῦ Θεοῦ. Ἀντίθετα, κάθε ἀνθρώπινο ἔργο –ὅσο ἐκθαμβωτικὸ κι ἂν εἶναι– ἂν τοῦ λείπει ἡ θεία πνοή, θὰ τοῦ λείπει καὶ ἡ ἀξία τοῦ «αἰωνίου».Στὴν ἐποχὴ μας παμμέγιστα φαντάζουν τ’ ἀνθρώπινα ἔργα – προπάντων τὰ τεχνολογικὰ– ἀλλὰ παραμένουν ψυχρά, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος εἶναι ψυχρὸς καὶ ἀδιάφορος, δίχως πνευματικὲς ἐνατενίσεις. Εἶχε κάνει αἴσθηση, ὅταν κάποτε ὁ πρόεδρος τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν Μενέλαος Παλλάντιος ἀπευθυνόμενος στὴν ὁλομέλεια τοῦ σώματος ὑπογράμμισε τὴν ἀνάγκη: «νὰ ἡγηθεῖ ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν μιᾶς παγκόσμιας ἐκστρατείας, ποὺ θὰ ἔχει ὡς σκοπὸ τὴν ἁρμονικὴ σύζευξη τεχνολογίας καὶ πνεύματος, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι ἔτσι ἴσως κάποτε ἀποκατασταθεῖ ἡ ἠρεμία στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου». Ἀναφέρθηκε ἐπίσης, «στὸ κενὸ ποὺ ὑπάρχει σήμερα ἀνάμεσα στὶς ἠθικὲς ἀξίες καὶ τὴν τεχνολογικὴ ἐξέλιξη, μὲ συνέπεια τὸν πνευματικὸ ἀποπροσανατολισμὸ καὶ τὴ δυστυχία τοῦ ἀνθρώπου». Καὶ πρόσθεσε ὅτι, «τὸ τίμημα τῆς ὑλικῆς εὐημερίας ποὺ δίνει στὸν ἄνθρωπο ἡ τεχνολογία, εἶναι ἡ κοινωνική του ἀπομόνωση, ἡ βία, τὸ ἄγχος καὶ ἡ ἀνασφάλεια».
Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ἐπίσκοπος Ἀχρίδος, ὅταν πληροφορήθηκε ἀπὸ κάποιο ἱερέα γιὰ τὴν ἀνοικοδόμηση ἱεροῦ ναοῦ ἀπ’ τοὺς Σέρβους στὴν Ἀμερική, στὴν ἀπαντητική του ἐπιστολὴ (ἀρ. 250), γράφει καὶ αὐτά: «Γνωρίζω ὅτι ἡ μεγαλύτερη εἰρωνεία ἦταν ἐκείνων ποὺ ἔλεγαν: «ἡ σημερινὴ ἐποχὴ ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἐργοστάσια καὶ ὄχι ἀπὸ ναούς»! Καὶ παρακάτω ἔγραψε: «Τὰ ἐργοστάσια τσάκισαν τὰ νεῦρα τῶν ἀνθρώπων. Οἱ ἐκκλησίες εἶναι ἀναγκαῖες γιὰ νὰ φέρουν εἰρήνη καὶ δύναμη στὴν ψυχή... Τὰ ἐργοστάσια ἀντιπροσωπεύουν τὴν ἐργασία, οἱ ναοὶ τὴν προσευχή. Ἐργασία καὶ προσευχὴ σὲ ἁρμονία. Αὐτὸ ἦταν τὸ πρόγραμμα τῶν πρώτων ἐποίκων τῆς Ἀμερικῆς. Στὴ σύγχρονη Ἀμερικὴ ἡ ἐργασία ἐπισκιάζει τὴν προσευχή. Ἔτσι χάθηκε ἡ ἁρμονία τῆς ἐξωτερικῆς καὶ ἐσωτερικῆς ζωῆς τῆς σύγχρονης Ἀμερικῆς... Ἡ Ἀμερικὴ θὰ θεραπευθεῖ, ὅταν ἡ προσευχὴ θὰ σταθεῖ πλάϊ στὴν ἐργασία καὶ ἡ ἐκκλησία πλάϊ στὸ ἐργοστάσιο».
Ἔτσι πρέπει νὰ βλέπει τὴν ἐργασία καὶ τὸν τεχνικὸ πολιτισμὸ σὲ σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν προσευχή, κάθε ἀληθινὸς χριστιανός, ὅπως ἀκριβῶς, ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς. Καὶ πρέπει νὰ σημειωθεῖ ὅτι ὁ ἴδιος ἔζησε στὴν Ἀμερικὴ καὶ γνώρισε ἀπὸ κοντὰ τὴν ἀμερικανικὴ νοοτροπία. Ἡ ἐργασία καὶ ἡ τεχνολογία δὲν ἔχει νὰ φοβηθεῖ σὲ τίποτε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴ χριστιανικὴ πνευματικὴ ζωή, ἀλλ’ οὔτε ἡ πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ ζωὴ ἀπὸ τὴν τεχνολογία. Εὐλογημένη ἡ συμπόρευση καὶ τῶν δύο.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ Η. ΣΤΑΦΥΛΗ: ''ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΛΑΝΗ - Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΔΡΟΜΩΝ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ'' (8)
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ