Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2019

Русская Церковь и старостильники Греции (Μεταφρασμένο στην Ρωσική)



Николаос Маннис, преподаватель

Признание Элладской церковью украинских схизматиков  (о чем, наконец, было объявлено 12/10/2019, как и ожидалось) приведет не только к прекращению евхаристического общения между Церквями России и Греции, но и к возможному признанию Москвой старостильной церкви Греции [1], готовой, согласно достоверным источникам, присоединиться к Русской церкви, при условии, конечно, что последняя займет четкую позицию по вопросам, в отношении которых старостильники отделились от Элладской церкви и Константинопольского Патриархата (то есть, календарному вопросу и ереси экуменизма).
Естественно, старостильники не намерены объединяться с Москвой без определенных предпосылок.
Для начала, по инициативе России, которая на сегодняшний день является самым мощным православным государством, должен быть созван Всеправославный (Вселенский) Собор. Поскольку, по словам выдающегося канониста преподобного Никодима Святогорца «правом всех Вселенских Соборов является собираться не по указам Папы, или тем более по повелению Патриарха, а согласно указам царей-василевсов» [2].
В течение семи Вселенских Соборов самым мощным православным государством всей экумены была так называемая Византийская (Римская) Империя, император которой отдавал приказы о ее созыве. Однако, после ее падения (1453 год) самым могущественным православным государством и, по сути, ее преемником, нравится ли это кому-то или нет [3], является Россия, и поэтому оба Великих Всеправославных Собора 1593 и 1666 годов были созваны по инициативе российских императоров: первый «в дни правления благочестивейшего и богочестнейшего царя всея Руси, великого князя Московского Федора Иоанновича» [4], а второй «благочестивейшим, тишайшим великим государем, царем и великим князем Алексеем Михайловичем всея Великия и Малыя и Белыя России, императором новым Константином» [5].
Этот Великий Общий Собор должен рассмотреть все вопросы, которые занимают Православную Церковь в нашу эпоху. И они не ограничиваются украинским вопросом или общепринятой «ватиканизацией» фанариотов.
Во-первых, необходимо рассмотреть календарный вопрос, согласованный с самого начала всеми поместными церквями (даже теми, которые приняли новый календарь), и все еще считающийся нерешенным и открытым. На этом Соборе должна быть принята четкая позиция против Календарной инновации 1924 года (которая привела к расколу и раздорам в Церкви), основанной не только на более ранних всеправославных решениях (1582/3, 1593), но и на соответствующих единогласных учениях отцов: от Святого Мелетия Пигаса, Досифея Иерусалимского и Никодима Святогорца и до Хризостома Флоринского, Святителя Иоанна Максимовича и Филотеоса Зервакоса [6].
Во-вторых, еще более важным и абсолютно необходимым является пересмотреть участие поместных церквей в так называемом «Вселенском движении», которое, как оказалось, является далеко не «свидетельством истины православия», а скорее «провалом православных». Одновременно на основе православных критериев должны быть определены условия «диалога» с прочими христианами и представителями других религий, основанные на святоотеческих толкованиях (диалог святителя Григория Паламы с мусульманами, Иеремия Траноса с лютеранами и т. д.). В частности, предполагается необходимость дистанцирования от так называемого «Всемирного совета церквей» и осуждения ереси экуменизма, с одновременным отстранением от вероучений, а также определенных лиц, в целях защиты верующих Православной церкви. Основной движущей силой в этом направлении может стать решение Московского Всеправославного Совещания 1948 года [7] против «Вселенского движения» и участия в Всемирном совете церквей, которое, к сожалению, впоследствии было отозвано Московским Патриархатом, осуждение экуменизма Русской зарубежной церковью в 1983 году [8], а также относительное антиэкуменическое учение отцов нашего времени (например, святитель Серафима Соболева [9],  преподобного Иустина Поповича, Архиепископа Сиракузского Аверкия, Иеромонаха Серафима Роуза).
Кульминационным пунктом этого Синода станет осуждение псевдосинода Крита [10] и установленной им новой экклесиологии.
Итак, на такой поистине Священный и Великий Синод может явиться иерархия обычных старостильников, и, после установления их бесспорного апостольского преемства, они будут признаны подлинным продолжением Православной Элладской церкви не только Московским Патриархатом, но и участвующими поместными церквями, которые единодушно отрекутся от украинцев, фанариотов, греков и прочих схизматиков.
Несомненным является то, что к этой церкви православных греков (которая, к счастью, имеет абсолютные правовые основания, в соответствии с Законом 4301/14), присоединятся еще тысячи наших верующих соотечественников, священнослужителей и мирян, которые уже сегодня прекратили посещать храмы официальной церкви, признавшей и приобщившейся к схизматикам.

[1]  Первосвященники этой Церкви:
i) иметь Апо́стольское прее́мство от Ру́сская Правосла́вная Це́рковь Заграни́цей, 
ii) не был осужден каким-либо Собор. 
То есть они не такие как Украинцы Варфоломея: либо нерукополженные, либо окончательно лишили священного сана. Для получения дополнительной информации: https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/32203-peri-palaioimerologiton-i-alli-apopsi

[2] Канонический сборник «Пидалион» (греческая «Кормчая книга»). О святом Вселенском первом соборе.

[3] Иерофей Навпактский и Афанасий Сакарелос (последователи Иоанна Романидиса) фанатично принимают точку зрения своего наставника, согласно которой Россия «зарится» на наш «Ромейский Патриархат» (конечно, то, что с 1948 года Константинопольский Патриархат стал «ЦРУ», они упускают) ...

[4] Николаос Маннис, «Двойной топор-лабрис» против Григорианского календаря (Официальные документы и письма Патриарха Константинопольского Иеремия Траноса и Патриарха Александрийского Мелетия Пигаса), Афины, 2017, стр. 125 (http://krufo-sxoleio.blogspot.com/2015/09/blog-post_4.html). 

[5] Каллиник Деликанис, «Официальные церковные документы, сохранившиеся в кодиках Патриаршего архивохранилища», том 3, Константинополь, 1905, стр. 127.

[6] На эту тему есть богатая литература, но, к сожалению, очень поверхностный подход.



[9]  «Надо ли Русской Православной Церкви участвовать в экуменическом движении?» (https://azbyka.ru/otechnik/Serafim_Sobolev/nado-li-russkoj-pravoslavnoj-tserkvi-uchastvovat-v-ehkumenicheskom-dvizhenii/).

[10] Стоит отметить, что как в псевдосиноде Крита, так и в признании украинских схизматиков активное участие приняло государство США, чьим интересам, очевидно, служат схизматики Украины, Константинополя, Греции и т. д.




Ρωσική Εκκλησία: Δεν συνιστά αναγνώριση των Ουκρανών σχισματικών η κοινή Θεία Λειτουργία Βαρθολομαίου - Ιερώνυμου


Η πρώτη αντίδραση της Ρωσικής εκκλησίας στα όσα είπε ο Βαρθολομαίος

Δεν συνιστά αναγνώριση των Ουκρανών σχισματικών η κοινή λειτουργία του Ιερωνύμου με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, είναι η άποψη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.


«Η κοινή λειτουργία του Ιερωνύμου με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο δεν σημαίνει αναγνώριση των ουκρανικών σχισματικών από τον επικεφαλής της Ελληνικής Εκκλησίας», επισημαίνει η Ρωσική Ορθόδοξη εκκλησία.

Ο αντιπρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, Πρωτοπρεσβύτερος Νικολάι Μπαλασόφ επισήμανε μεταξύ άλλων τα εξής:

«Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος μνημονεύει τον «Μητροπολίτη Επιφάνιο» σε κάθε λειτουργία και αν θεωρήσουμε ότι η λειτουργίας με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο σημαίνει αναγνώριση της «PCU» ( σ. σ σχισματικής εκκλησίας της Ουκρανίας), θα πρέπει να σταματήσουμε την επικοινωνία με όλους τους προκαθημένους των τοπικών Ορθοδόξων εκκλησιών».

«Άρα λοιπόν οι συνέπειες που αναφέρει η δήλωση της Ιεράς Συνόδου της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (της 17ης Οκτωβρίου) μπορεί να τεθούν σε εφαρμογή εάν ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών αρχίζει να τιμά το όνομα του επικεφαλής της σχισματικής εκκλησίας ειδάλλως, για παράδειγμα, μέσω ενός μηνύματος ή εκκλησιάσματος,που μαρτυρά την αναγνώριση μιας μη κανονικής κοινωνίας ουκρανικών σχισματικών», συμπλήρωσε μεταξύ άλλων.

Νωρίτερα ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ευχαρίστησε τον Αρχιεπίσκοπό Ιερώνυμο για την εναρμόνιση του με τις ενέργειες του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Υπενθυμίζεται ότι η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία εξουσιοδότησε τον Πατριάρχη Μόσχας, Κύριλλο, να μην μνημονεύει τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο σε περίπτωση που ο προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος αρχίσει να μνημονεύει αρχηγό μιας εκ των ουκρανικών σχισματικών παρατάξεων.


''ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ'' ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΗ ΧΟΡΗΓΙΑ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ




''Τις προηγούμενες ημέρες γράφτηκαν στον ημερήσιο Τύπο και στο Διαδίκτυο 

κάποια αντιοικουμενιστικά -βεβαίως- άρθρα, 

που εξέφραζαν απογοήτευση, αμηχανία και κατάπληξη για την εδραιωμένη (δήθεν) δυναμική του Φαναρίου. 

Στην πραγματικότητα όμως, 

αυτό που θεωρείται, ως δυναμική και επίδειξη ισχύος της κοσμοκρατορικής δύναμης της Οικουμενιστικής αρνησιθείας, 

δύναται να θεωρηθεί 

παρακινητική και ψυχοσωτήρια επέμβαση Θεού, δυνάμενη να λειτουργήσει απείρως απελευθερωτικά για τους γνησίους Ορθοδόξους, 

που -ευλογία και χάριτι Θεού- 

θα θελήσουν να αποτειχισθούν από την Αίρεση και να συνταχθούν αρμονικά, κανονικά και εύρυθμα με την Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία των Πατέρων μας.  

Το Φανάρι 

εισπήδησε στην κανονική δικαιοδοσία άλλης τοπικής Εκκλησίας και θα πληρώσει το φερόμενο ''Πρωτείο'' του, με Σχίσματα και Διαιρέσεις. 

Πλέον οι επίσημες Εκκλησίες, 

συστρατευμένες, καθοδηγημένες και άνωθεν αυτοματοποιημένες και ενταγμένες στα πολιτικοστρατιωτικά μπλοκ της Ρωσίας και των ΗΠΑ 

έχουν ενεργοποιηθεί να υποδύονται αρκούντως τον ρόλο προβεβλημένου Πρεσβευτή και να ασκούν Εξωτερική Πολιτική άνευ Χαρτοφυλακίου''. 



Μετά την αναμενόμενη εν πολλοίς αναγνώριση της Ουκρανικής σχισματικής ψευδοεκκλησίας1 του Επιφανίου Ντουμένκο υπό την καινοτόμο Εκκλησία της Ελλάδος, η οικουμενιστική συνοδοιπορία με το ακοινώνητο Φανάρι και ο πλήρης, ισοπεδωτικός κατακερματισμός του κανονικού δικαίου οδηγούν αβίαστα στο συμπέρασμα, πως οδηγούμαστε πλέον σε πλήρη, οριστική και ουσιαστική κοινωνική και λειτουργική διχοτόμηση μεταξύ των επίσημων Ορθόδοξων Εκκλησιών, ενδεχομένως χωρίς επιστροφή... Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ''έτεκεν'' Σχίσμα με την ευγενή συνδρομή και χορηγεία των ΗΠΑ2, ενδεχομένως και μεγαλύτερο από αυτό, που είχε προκαλέσει στο σώμα της Εκκλησίας, ο προκάτοχός του ανεδιήγητος, ουτοπικός και μεγαλομανής Σχίστης, Μελέτιος Μεταξάκης.


Και τα νέα ήρθαν. Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ρωσίας αποφάσισε την διακοπή της Ευχαριστιακής Κοινωνίας3 με όσους εκ των Ελλήνων Ιεραρχών θα μνημονεύουν εφεξής τους Ουκρανούς Σχισματικούς του Επιφανίου και παύση μνημόνευσης του ονόματος του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου! Ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας, το δεύτερο ''χέρι'' του Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών κ. Κυρίλλου, σε πρόσφατη συνέντευξή του4 ήταν αμετάβλητος αμετακίνητος και κατηγορηματικός στην προοπτική της αναγνώρισης, εκ μέρους της επίσημης Ελληνικής Εκκλησίας. ''Όποιος αναγνωρίσει τους σχισματικούς της Ουκρανίας θα απομονωθεί!'' 


Για να είμαστε όμως επαρκώς ακριβείς στη ραγδαία -όσο και ''συνωστισμένη''- αποτύπωση και επεξεργασία των εξελισσόμενων γεγονότων, πρέπει να υπογραμμίσουμε -άπαξ και διά παντός- πως το Φανάρι από την εποχή του ''πρωτομάστορα'' Μελετίου Μεταξάκη και ειδικότερα από τα ''Έργα και Ημέρες'' του παναιρετικού Αθηναγόρα είναι σταθερά, ανοδικά και λειτουργικά, έρμαιο, υποχείριο και φερέφωνο της Αμερικάνικης επεκτατικής πολιτικής5, της σκοτεινής και υπονομευτικής ''Central Intelligence Agency'', της γνωστής CIA. Το Φανάρι του 20ού και του 21ου αιώνα δεν αποτελεί τίποτε άλλο από ''παράρτημα'' του Υπουργείου Εξωτερικών των Ελληνικών Κυβερνήσεων6 και συμμαχικός, στρατηγικός παράγοντας της Αμερικάνικης Εξωτερικής Πολιτικής.


Ειδικότερα μετά από τον Μελέτιο Μεταξάκη που διέλυσε την τοπική Εκκλησία της Αμερικής υπό τον Επίσκοπο Βασίλειο και δημιούργησε άλλη, υπάγοντάς την στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, Αμερικανοκίνητοι Αρχιεπίσκοποι7 συνεργαζόμενοι αγαστά με τα Ελληνικά Υπουργεία των Εξωτερικών ήταν ο αμίμητος αιρετικός ''νεροκουβαλητής'' του Π.Σ.Ε. Αθηναγόρας Σπύρου (πρώην Αρχιεπίσκοπος Αμερικής και αργότερα Οικουμενικός Πατριάρχης), το ''πιστό πνευματικοπαίδι του'', ο -μετά Αθηναγόρα- Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιάκωβος Κουκούζης8, γνωστός στο πανελλήνιο και, ως CIAάκωβος, ο νυν αιρεσιάρχης Κωνσταντινούπολης κ. Βαρθολομαίος και άλλοι.


Στον αντίποδα, μια από τις πλέον ενδεικτικές περιπτώσεις Οικουμενικών Πατριαρχών, που εξωθεσμικοί, διαβλητοί παράγοντες (Αμερικανική και Ελληνική Κυβέρνηση) προσπάθησαν να ''παραιτήσουν'', επειδή δεν είχαν ολωσδιόλου την ''έγκριση'' της CIA και της Ελληνικής Κυβέρνησης για τον Πατριαρχικό Θρόνο ήταν ο -πριν τον Αθηναγόρα- Οικουμενικός Πατριάρχης Μάξιμος ο Ε'.9 Σημειώθηκαν τότε παροιμιώδεις αντιδράσεις Μητροπολιτών, Επισκόπων, Ιερέων και Μοναχών  του Πατριαρχείου, όταν άρχισαν να γίνονται γνωστές οι κινήσεις των κυβερνήσεων ΗΠΑ - Ελλάδος, που δεν ήθελαν τον Μάξιμο, ως Οικουμενικό Πατριάρχη, αφού και οι δύο τον θεωρούσαν, ως ''φιλοσοβιετικό''! 


''Ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Χάρρυ Τρούμαν και ο μετέπειτα Πατριάρχης Αθηναγόρας Σπύρου, υπήρξαν εν κρυπτώ Μασόνοι, και δή περίλαμπροι, όπως και ο «μεσολαβητής» διπλωμάτης Μάιρον Τέηλορ, καθώς και ο τότε Υφυπουργός Εξωτερικῶν της Ελλάδος Παναγιώτης Πιπινέλης, που συνετέλεσε τα μάλα στην άδικη έξωση του Πατριάρχη Μαξίμου Ε΄ (1946-48), για να ενθρονισθεῖ ο Αθηναγόρας''.10 


Έπικεφαλής των αντιδρώντων Συνοδικών Ιεραρχών, που παρακολουθούσαν την έξωθεν χειραγώγηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου από τους εξωθεσμικούς παράγοντες υπήρξαν11 οι Μητροπολίτες Δέρκων Ιωακείμ, ο Λαοδικείας Μάξιμος, ο Νεοκαισαρείας Χρυσόστομος, ο Περγάμου Αδαμάντιος, ο Σάρδεων Μάξιμος και ο Χαλδείας Κύριλλος. Αυτοί αντικρούοντας τις -διά ζώσης- επισημάνσεις των εκπροσώπων της Ελληνικής Κυβέρνησης για την ανάγκη της αντικατάστασης του Πατριάρχη (λόγω κατάθλιψης και ''φιλοσοβιετισμού''), απαντούσαν, ότι πολλές φορές το Πατριαρχείο αντιμετώπισε στη μακρά ιστορία του παρόμοιες καταστάσεις, τις οποίες όμως μόνο του κατάφερε να τις ξεπεράσει, συνεπώς δεν είχαν χρεία εξωγενών παραγόντων για εσωτερικές τους διευθετήσεις. 


Χαρακτηριστικότερη -βεβαίως- και σύγχρονη περίπτωση ''καθαίρεσης'' Πατριάρχη με την σύμπραξη εξωθεσμικών παραγόντων αποτελεί ο ασθενής και κλινήρης πλέον κανονικός Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ. Ειρηναίος.12 Το 2004, στήθηκε ένα ανεπανάληπτο κατηγορητήριο εκ μέρους της πλειοψηφίας της Αγιοταφικής Αδελφότητας, με την σύμπραξη του Υπουργείου των Εξωτερικών της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, της Εβραικής Mossad και φυσικά των ΗΠΑ.  Η πλειοψηφία της Αγιοταφικής Αδελφότητας τον αποκήρυξε στις 6 Μαίου του 2005 και στις 24 Μαίου του 2005 συνεκλήθη από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο η Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η οποία διέγραψε το όνομα του Ειρηναίου από τα Δίπτυχα της Εκκλησίας και κήρυξε το Θρόνο σε χηρεία. 


Τελικά στις 22 Αυγούστου του ίδιου χρόνου εξελέγη νέος Πατριάρχης Ιεροσολύμων,  ο Θεόφιλος Γ',13 ο οποίος τάχιστα επανένταξε το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων κάτω υπό το δαιμονικό ''πέπλο'' του Π.Σ.Ε., από το οποίο, το είχε βγάλει ο μακαριστός Διόδωρος Α' (1923-2000). Αποτέλεσμα: Τέλη του 2005, η Παλαιστινιακή Αρχή με σχετική έρευνα από την αρμόδια Κυβερνητική Επιτροπή εξέδωσε αθωωτικό πόρισμα για τις κατηγορίες πωλήσεων των επίμαχων ακινήτων, που στρέφονταν κατά του Ειρηναίου, ενώ το 2013, ο ίδιος ο ''έκπτωτος'' Πατριάρχης... απαλλάχτηκε πλήρως από τα Εβραικά δικαστήρια κηρύσσοντας αυτόν, αθώον παμψηφεί!... Ο δε Οικουμενιστής Θεόφιλος Γ', το 2009 συμμετείχε στο Συνέδριο "The C-1 World Dialogue", που διοργανώθηκε στο Λονδίνο, του οποίου ορίστηκε και Αντιπρόεδρος.


Στην περίπτωση του νυν Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, η ιστορία επαναλαμβάνεται πολλάκις απροκάλυπτα, δεικτικά και αναντίρρητα προκλητικά. Αναμφιβόλως αποτελεί μέχρι στιγμής τον μεγαλύτερο ''ψευδοδιδάσκαλο'' του Αντίχριστου Οικουμενισμού και για τις υπηρεσίες του αυτές έχει δεόντως και αρκούντως τιμηθεί από τα μεγαλύτερα κοσμικά Πανεπιστήμια, Παγκόσμιους Οργανισμούς και από πληθώρα αιρετικών και αλλόθρησκων ψευδοεκκλησιών. Αυτά αποτελούν για τον ίδιο, όχι βεβαίως αναγνωρισμένες, τιμητικές παρακαταθήκες, αλλά πιστοποιημένες, αρνησίθεες διαβεβαιώσεις για την αντίχριστη, κοσμοκρατική πορεία του! Αποκορύφωση όλων τούτων -και λόγω του Σχίσματος που προκάλεσε στην κανονική Εκκλησία του Κιέβου υπό τον Αρχιεπίσκοπο Ονούφριο14- είναι και η άκρως εωσφορική αποδοχή του Φαναριώτικου Πρωτείου, επική παρακμή της εποχής μας, εφάμιλλη της Φράγκικης Πτώσης του Αντίχριστου Ποντίφηκα της Ρώμης. 


Το Σχίσμα, που ξεκίνησε από το Αμερικανοκίνητο Φανάρι (ελέω Τζέφρι Πάιατ και όχι μόνο) δεν αποτελεί παρά ένα ντόμινο διαδοχικών και συνακόλουθων, πολιτικοεκκλησιαστικών εξελίξεων, που θα συμπαρασύρει και άλλες σχισματικές ψευδοεκκλησίες, όπως την αυτοονομαζόμενη ''Μακεδονική'' των Σκοπίων και τις έτερες της Μολδαβίας και του Μαυροβουνίου. Ας θυμηθούμε μόνο, πως στις 20 Φεβρουαρίου 1996, το Οικουμενικό Πατριαρχείο είχε παραχωρήσει ''Τόμο'' αυτοκεφαλίας στην εκκλησία της Εσθονίας, γεγονός που οδήγησε το Πατριαρχείο της Ρωσίας να διακόψει για κάποιο διάστημα την Ευχαριστιακή Κοινωνία με το έκπτωτο Φανάρι, αλλά επανήλθε  μετά την παρέλευση κάποιου εύλογου διαστήματος. 


Τώρα ασφαλώς, οι παράμετροι είναι εκ διαμέτρου διαφορετικοί. Το Φανάρι εισπήδησε στην κανονική δικαιοδοσία άλλης τοπικής Εκκλησίας και θα πληρώσει το φερόμενο ''Πρωτείο'' του με Σχίσματα και Διαιρέσεις. Ελέγχεται όμως πραγματικά, αν αυτό, το επιζητούν οι αιρετικοί ''ψευδοδιδάσκαλοι'' που έχουν καταλάβει τον Οικουμενικό Θρόνο, ώστε να κηρύξουν ολική εκκαθάριση των αντιφρονούντων και οδηγήσουν οριστικά τις εξελίξεις στην απόλυτο έλεγχο και εδραίωση και σταθεροποίηση των Οικουμενιστικών ψευδοεκκλησιών. 


Τις προηγούμενες ημέρες γράφτηκαν στον ημερήσιο Τύπο και στο Διαδίκτυο κάποια αντιοικουμενιστικά -βεβαίως- άρθρα, που εξέφραζαν απογοήτευση, αμηχανία και κατάπληξη για την εδραιωμένη (δήθεν) δυναμική του Φαναρίου. Στην πραγματικότητα όμως, αυτό που θεωρείται, ως δυναμική και επίδειξη ισχύος της κοσμοκρατορικής δύναμης της Οικουμενιστικής αρνησιθείας, δύναται να θεωρηθεί παρακινητική και ψυχοσωτήρια επέμβαση Θεού, δυνάμενη να λειτουργήσει απείρως απελευθερωτικά για τους γνησίους Ορθοδόξους, που -ευλογία και χάριτι Θεού- θα θελήσουν να αποτειχισθούν από την Αίρεση και να συνταχθούν αρμονικά, κανονικά και εύρυθμα με την Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία των Πατέρων μας. 


Και φυσικά δεν θα είναι αυτοί οι αποσχιστές, σχισματικοί και διαιρέτες, αλλά οι πραγματικοί Ορθόδοξοι που θα απελευθερώσουν εαυτούς από τον πάνδημο, αιρετικό ιό της Αίρεσης και σύμφωνα με τον Άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη15: ''το να ταράζη και να αποσχίζεται κανείς από Αυτήν (την Εκκλησία), η οποία αληθώς δεν έχει καμμία κηλίδα ή ρυτίδα, όσον αφορά στην Πίστη και τους ορισμούς των Κανόνων απ' αρχής του αιώνος και μέχρι τώρα, ανήκει σε εκείνους, που η πίστη τους έχει μέσα κάτι διάστροφο και η ζωή τους είναι σε αντίθεση με τους Κανόνες και τους θεσμούς (...). Γι’ αυτό γνώριζε, ότι δεν είναι σχίσμα της Εκκλησίας (ο ζήλος μας), αλλά επικράτηση της αληθείας και υπεράσπιση των θείων νόμων· το αντίθετο, όπως ήδη είπε και η τιμιότητά σου, είναι διάσπαση της αληθείας και παράλυση των Κανόνων (...). Tο να μη έχη (η Εκκλησία) σπίλον ή ρυτίδα (Εφεσ. 5, 27), για να το ξαναπούμε, νοείται έτσι, το ότι δεν αποδέχεται τα ασεβή δόγματα και τα των εναντίον των Κανόνων, εγχειρήματα!''


Είναι αξιοσημείωτο βεβαίως, πως φτάσαμε να ασχολούμαστε με σχίσματα επί σχισμάτων και για αιρέσεις επί αιρέσεων μέσα στις ίδιες υπό αίρεση Εκκλησίες, αφού είναι γνωστό, πως όλες οι επίσημες Ορθόδοξες Εκκλησίες βρίσκονται κάτω υπό τον παναιρετικό μανδύα του Χριστιανικού Συγκρητισμού. Διά τούτο και η Εκκλησία της Κων/πόλεως και αυτή της Ρωσίας είναι Οικουμενιστικές, όπου η αίρεση διαδέχεται το σχίσμα ή το σχίσμα ακολουθεί την αίρεση. Όμως και αυτό είναι ενδεικτικό στην συναντίληψη, την επικουρία και την από κοινού αποδοχή, πως τα σχίσματα οδηγούν στην αίρεση, όπως και οι αιρέσεις καταλήγουν σε εσωτερικά, πολλαπλά σχίσματα και διαιρέσεις. 


Στο Ουκρανικό ζήτημα -χρόνια τώρα- δεν υπήρχε μία, αλλά δύο σχισματικές ψευδοεκκλησίες και μαζί με την εσωτερική Ουνία τρεις, πλην της κανονικής Εκκλησίας του Αρχιεπισκόπου Ονουφρίου: η ''Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία'', που αποσπάστηκε το 1992 από το Πατριαρχείο της Ρωσίας, με επικεφαλής τον καθηρημένο και αναθεματισμένο πρώην μητροπολίτη Κιέβου, μοναχό Φιλάρετο (Ντενισένκο) και η ''Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία'', που δημιουργήθηκε το 1921 από τις Σοβιετικό καθεστώς με τον ψευδοεπίσκοπο Βασίλειο Λιπκίβσκι,16 ο οποίος -σημειωτέον- ''χειροτονήθηκε''... από λαικούς και εξαιτίας της συμπράξεώς της με τις Γερμανικές Κατοχικές δυνάμεις της χώρας καταδιώχθηκε και συνέπτυξε δήθεν ''Εκκλησία των Κατακομβών''...! 


Και η Εκκλησία της Ρωσίας από την πλευρά της, μαζί με τα κανονικά της δίκαια αντιστέκεται

στον εκκλησιαστικό ''σωβινισμό'' του Φαναρίου, 

που συνεπικουρούμενο από την ακραία, επεκτατική, εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, 

εργαλειοποιεί -κατά το δοκούν- 

τις Εκκλησίες για ίδιον συμφέρον. 

Πλέον οι επίσημες Εκκλησίες, συστρατευμένες, καθοδηγημένες και άνωθεν αυτοματοποιημένες 

και ενταγμένες στα πολιτικοστρατιωτικά μπλοκ της Ρωσίας και των ΗΠΑ έχουν ενεργοποιηθεί 

να υποδύονται αρκούντως 

τον ρόλο προβεβλημένου Πρεσβευτή και να ασκούν Εξωτερική Πολιτική άνευ Χαρτοφυλακίου. 

Οι επίσημες, διοικούσες Εκκλησίες -ως σύνολο και όχι ως μερισμένες μονάδες- συναποτελούν αναντίρρητα 

επίσημα και πάγια μέλη γεωπολιτικών δυνάμεων

 που ετοιμάζονται για την τελική σύγκρουση, την νέα ''Γιάλτα'' της Υφηλίου, 

την νέα ''Κοινωνία των Εθνών'', 

που θα απεργάζονται εν τη πλάνη τους την έλευση, την προβολή και την εγκατάσταση του Αντίχριστου Μιάσματος. 

Ο Οικουμενισμός του Ιεραρχικού ''ζεύγους'' -δίκην ''πρωτομάστορος''- 

Μελετίου Μεταξάκη και Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου 

του 20ού αιώνα, 

βρήκε στον νέο 21ο αιώνα το alter ego του στα πρόσωπα των 

Βαρθολομαίου Αρχοντώνη και Ιερωνύμου Κοτσώνη.

Η Ιστορία επαναλαμβάνεται -όχι, ως φάρσα- αλλά, ως υπόμνηση, ως εκπόνηση και προπαντώς, ως διδαχή! 

Όσοι -αμιγώς- φιλορθόδοξοι πιστοί προσέλθετε!




Παραπομπές:



1. Δεν είναι ολωσδιόλου τυχαία η -μετά την ανάγνωριση της Ουκρανικής ψευδοεκκλησίας από την επίσημη Ελληνική Εκκλησία- άφιξη του Οικουμενικού Πατριάρχη σε Θεσσαλονίκη και ειδικότερα στην Αθωνική Πολιτεία, προκειμένου να κατευνάσει τυχόν ανεπιθύμητες αντιδράσεις, αλλά και να εδραιώσει την ''αυτοκρατορική'' πυγμή του αιρετικού ανδρός.  

2. Ο ειδικός εκπρόσωπος για τα θέματα της Ουκρανίας στο Στέητ Ντηπάρτεμντ Κερτ Φόλκερ, μόλις έγινε γνωστή η απόφαση της Ιεράς Συνόδου στο Φανάρι, δήλωσε: ''Ο διαχωρισμός της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας από το Πατριαρχείο Μόσχας θα τονίσει το γεγονός ότι, σε πολιτική διάσταση, ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχασε την Ουκρανία''. 

3. Η πλήρης ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ρωσίας ΕΔΩ.

4. Συνέντευξη του Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίωνα στο Ρωσικό Πρακτορείο ''ΡΙΑ'', που μετέδωσε η ''ΡΟΜΦΑΙΑ'' στις 9-10-2019. 

5. Απόσπασμα ομιλίας του Πατριάρχη Αθηναγόρα σε κληρικολαική συνέλευση στη Βοστώνη, τέλη Νοεμβρίου του 1948: ''Η Ελλάς από το ένα μέρος διεξάγει ήδη σκληρόν αγώνα δια να διατηρήσει την ελευθερίαν και την εδαφικήν της ακεραιότητα. Η Τουρκία αφ΄ ετέρου ευρίσκεται εις συνεχή επιφυλακτικήν στάσιν εν όψει της ίδιας απειλής. Το Δόγμα Τρούμαν απεδείχθη εν τη πράξει ως εις εκ των αποτελεσματικοτέρων παραγόντων εις τον αγώνα προς απόκρουσιν της επιθέσεως αυτής. Καλώ όλους τους Αμερικανούς όπως ενισχύσουν τας προσπαθείας του προέδρου Τρούμαν (...)''. 

6. Παύλος Σεραφείμ, Δρ Θεολογίας ΑΠΘ: ''Ο κοσμικός παράγοντας στην εκλογή Οικουμενικών Πατριαρχών κατά τη νεότερη περίοδο της ιστορίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου (1830-1948)''.  

. Βλ. Δι0νυσίου Μπατιστάτου: ''Πρακτικά και Αποφάσεις του εν Κωνσταντινουπόλει Πανορθοδόξου Συνεδρίου'' 10 Μαίου - 8 Σεπτεμβρίου 1923. ''Το 1921 απομακρύνεται του Αρχιεπισκοπικού θρόνου Αθηνών και μεταβαίνει εις την Αμερικήν. Κατά πληροφορίαν του εις Ουάσιγκτων Έλληνος Πρεσβευτού προς τον Γενικόν Διοικητήν Θεσσαλονίκης, ο Μελέτιος Μεταξάκης ευρισκόμενος εις Αμερικήν (…) έλαβε μέρος εις Λειτουργίαν Αγγλικανών, ''εις Αγγλικανικόν Ναόν, συμπροσευχηθείς γονυκλινής προ της Αγίας Τράπεζας''. Τον Νοέμβριον του 1921 με την απροσχημάτιστον παρέμβασιν ισχυράς Πολιτικής Παρατάξεως (Βενιζελικών), με την ανεπίτρεπτον ανάμιξιν της Αγγλικανικής Εκκλησίας, και υπό δραματικάς συνθήκας Εθνικού Διχασμού ''εκλέγεται'', δι' ασημάντων ψήφων, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως''. 

7β. Οι ενορίες της Αμερικής υπάγονταν στην Εκκλησία της Ελλάδος.  Το 1918 όμως ο τότε Μητροπολίτης Αθηνών και έπειτα Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης, ύστερα από ταξίδι που πραγματοποίησε στην Αμερική τόνισε την άμεση ανάγκη εγκατάστασης εκκλησιαστικής αρχής. Το 1918 ιδρύθηκε στη Νέα Υόρκη Συνοδική Επιτροπή με συνοδικό επίτροπο τον Επίσκοπο Ροδοστόλου Αλέξανδρο και το 1921 αποφασίστηκε να οργανωθεί «θρησκευτικόν νομικόν πρόσωπον» με τον τίτλο Ελληνική Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Βορείου και Νοτίου Αμερικής. Έτσι λίγους μήνες αργότερα ο Μεταξάκης εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης και με απόφασή του η Αρχιεπισκοπή Αμερικής πέρασε στην ποιμαντορία του οικουμενικού θρόνου.... 

8. Ο Αθηναγόρας λαμβάνει μία επιστολή από τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή. Το μήνυμα του Κ. Καραμανλή στον Οικουμενικό Πατριάρχη είναι σαφέστατο: ''Η Υμετέρα Θειοτάτη Παναγιότης, κατά την επιλογήν Αυτής μεταξύ των ικανοτέρων Ιεραρχών της Μητρός Εκκλησίας, ευαρεστηθή και λάβη υπ’ όψιν της την υποψηφιότητα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μελίτης Κυρίου Ιακώβου''. Για την εκλογή του Ιακώβου, ως τότε ποιμενάρχη των Ορθοδόξων της νήσου Μάλτας στον αρχιεπισκοπικό θρόνο της Αμερικής, ο Αθηναγόρας θα αναγκαστεί να απολύσει από τη Σύνοδο πέντε μητροπολίτες και να τους καλέσει ξανά να συμμετάσχουν στις διαδικασίες 48 ώρες αργότερα... 

9. Εφημερίδα ''Ελευθεροτυπία" - "Πόλη 1955" Αφιέρωμα Νοέμβριος 2010. ''Η παρατεταμένη ασθένεια του Πατριάρχη Μαξίμου του Ε΄, και η έντονη παραφιλολογία περί αντικατάστασής του δημιούργησε συγκρουσιακό κλίμα στο Φανάρι. Η τότε Ελληνική Κυβέρνηση, σε διαβούλευση με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, συνέχισε την αναζήτηση νέας ''ισχυράς προσωπικότητας'' με σαφή ''αντιρωσικό'' προσανατολισμό, που να μπορέσει να μεταβάλλει το Πατριαρχείο σε ''αντικομουνιστικό προπύργιο''. Εν τέλει η ελληνική κυβέρνηση κατέληξε στην υποψηφιότητα Αθηναγόρα, η οποία με τον καιρό συγκέντρωσε την υποστήριξη των ιεραρχών αλλά και των ξένων κυβερνήσεων. Η Άγκυρα και ο τουρκικός τύπος στήριξαν την πρόταση για τον Αθηναγόρα χαρακτηρίζοντάς τον μάλιστα ''πιστό φίλο της Τουρκίας''. 

10. Μοναχού Σεραφείμ Ζήση: ''Ο Μασόνος Πατριάρχης Αθηναγόρας Α΄, η πολιτική των Η.Π.Α. και η σημερινή Ουκρανία''. Γεωπολιτική ανάλυση (μέρος α΄): Αθηναγόρας Σπύρου, ο ''άνθρωπος του Προέδρου''... 

11. Μάμαλος Γεώργιος-Σπυρίδων: ''Το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως στο επίκεντρο διεθνών ανακατατάξεων (1918-1972): εξωτερική πολιτική και οικουμενικός προσανατολισμός'',  Αθήνα 2009. 

12. Γρηγορίου Καλοκαιρινού: ''Παρέμβαση του Ισραήλ στην εκλογή του Πατριάρχη Ιεροσολύμων'', ''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ'', 12 Ιουλίου 2001. 

13. Εκ του ''ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥ'' του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεοφίλου Γ': ''Επαναπροσεδιώρισε, ἐπίσης, καί δή διά τῆς προσωπικῆς Αὐτοῦ παρουσίας, τήν συμμετοχήν τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων εἰς τό «Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν Ἐκκλησιῶν» καί τό «Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν Μέσης Ἀνατολῆς». Τόν Ὀκτώβριον τοῦ 2007, προσκεκλημένος τῆς Κυβερνήσεως τῶν Η.Π.Α. συμμετέσχεν εἰς τάς ἐν Washington D.C. ἐργασίας τοῦ «Council of Religious Institutions of the Holy Land''...  

14. Επίσημη Ιστοσελίδα: ''Українська Православна Церква''. 

15. Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτη: Επιστολή (28) Βασιλείω Μονάζοντι, PG 99, 997C.D και 1001C.D. (μεταγλώττιση). 

16. Εφημερίδα ''ΕΘΝΟΣ'', ''Πορνεία, Παιδοφιλία και στο βάθος Αυτοκεφαλία!'', 13-9-2019.



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος





Η Ιερά Μονή Ξενοφώντος υποδέχθηκε τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο

bartholomaios xenofontos 4
Γραφείο ρεπορτάζ: Romfea.gr

Αφίχθη πριν από λίγο στον αρσανά της Ιεράς Μονής Ξενοφώντος του Αγίου Όρους ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος.
Τον Οικουμενικό Πατριάρχη υποδέχθηκε ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Ξενοφώντος Γέροντας Αλέξιος, με άπασα την αδελφότητα της Μονής.
Επίσης στην υποδοχή παρέστησαν Αρχιερείς, καθώς και Καθηγούμενοι Ιερών Μονών του Αγίου Όρους.
Στην συνέχεια με λαμπρή πομπή και τις καμπάνες της Ιερά Μονής να ηχούν χαρμόσυνα ο Οικουμενικός Πατριάρχης μετέβη στο Καθολικό του Αγίου Γεωργίου.
Να αναφερθεί ότι στην Μονή έφτασαν εκατοντάδες πιστοί από διάφορα μέρη του κόσμου για να υποδεχθούν μαζί με την αδελφότητα τον Πατριάρχη του Γένους.
Αμέσως μετά τελέστηκε επίσημη Δοξολογία παρουσία του Πρωτεπιστάτη του Αγίου Όρους Γέροντος Συμεών Διονυσιάτη, του Πολιτικού Διοικητή του Αγίου Όρους κ. Α. Μαρτίνου, του ΥΦΥΠΕΞ κ. Α. Διαματάρη, του αναπληρωτή Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, αρμόδιου για τη Μεταναστευτική Πολιτική κ. Γ. Κουμουτσάκου, του Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας κ. Απ. Τζιτζικώστα καθώς και εκπροσώπων της Αστυνομίας, του Λιμενικού και της Πυροσβεστικής του Αγίου Όρους.
Στην προσφώνηση του ο Καθηγούμενος Αλέξιος καλοσωρίζοντας τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο τον ευχαρίστησε που θα προεξάρχει στην επέτειο της συμπλήρωσης των 200 χρόνων του νέου Καθολικού της Ιεράς Μονής.
"Αναπέμπουμε δέηση ευχαριστίας, διότι μας αξίωσε ο Άγιος Θεός να σας υποδεχθούμε” - ανέφερε μεταξύ άλλων ο Γέροντας Αλέξιος.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην ομιλία του, αναφέρθηκε στο ιστορικό γεγονός της συμπληρώσεως 200 ετών από την ανέγερση του νέου Καθολικού της Ιεράς Μονής Ξενοφώντος, το οποίο αποτελεί λαμπρό γεγονός για το Περιβόλι της Παναγίας.
"Λαβόντες την πρόσκληση ημών δια την εορταζομένην επέτειο εθεωρήσαμε αυτήν ως εκ Θεού ευλογία, ίνα επισκεφθώμεν και πάλιν τον Άγιον αυτόν τόπον και να συναντηθώμεν με των ενασκωμένων τέκνων της ημών μετριότητος" - τόνισε μεταξύ άλλων ο Πατριάρχης.

Φωτο: Πέτρος Αμπατζόγλου



bartholomaios xenofontos 1
bartholomaios xenofontos 1
bartholomaios xenofontos 1
bartholomaios xenofontos 1
bartholomaios xenofontos 1
bartholomaios xenofontos 1
bartholomaios xenofontos 1

{loadposition adsense}

ΕΚΔΗΛΩΣΗ 100 ΧΡΟΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ


Σας περιμένουμε στις 9 Νοεμβρίου στην αίθουσα "Γαλαξίας" Ασπροπύργου (Μιαούλη 6) στην μοναδική εκδήλωση της Μητροπόλεώς μας για τα 100 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.

ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΝΕΑ ΧΡΥΣΗ ΣΕΛΙΔΑ;


Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΓΡΑΨΕ ΙΣΤΟΡΙΑ: ΜΝΗΜΟΝΕΥΤΗΚΕ Ο ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΚΙΕΒΟΥ



Η Εκκλησία της Ελλάδος συντελεί ώστε να γραφτεί σήμερα νέα χρυσή σελίδα στην Εκκλησιαστική Ιστορία: ΜΝΗΜΟΝΕΥΤΗΚΕ ο ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΚΙΕΒΟΥ, παρόντος του Μακ. Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου Β΄στην υπό τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο Α΄ Ευχαριστιακή Σύναξη, στον Ναό της Αχειροποιήτου της Θεσσαλονίκης. 

     Στη φωτό, η στιγμή της επίσημης εν Ελλάδι (και δη εν Μακεδονία) Μνημονεύσεως της νεογέννητης Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας.
     Έτσι, τα τελεσίγραφα και οι απειλές της εκκοσμικευμένης θυγατρός Εκκλησίας της Ρωσίας έπεσαν στο κενό. Η Εκκλησία της Ελλάδος στηρίζει τη Μητέρα Εκκλησία και προχωρούν αγαπητικά προς το μέλλον της Ορθοδοξίας!!! Εύγε!!!

     π. Π. Κ.




ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ


ΟΙ ΝΕΟ ''ΕΣΦΙΓΜΕΝΙΤΕΣ'' ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Μήνυμα ενότητας από το Άγιον Όρος

Οι Αγιορείτες με πολύ μεγάλη χαρά υποδεχόμαστε τον κανονικό επίσκοπο του Αγίου Όρους και πνευματικό μας πάτερα, τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο.

Όλοι περιμένουν για διάφορα θέματα, ιδίως πνευματικά, να εκφραστεί το Άγιο Όρος. Όπως είναι γνωστό, μόνο μέσα από τη Σύναξη των Αντιπροσώπων των 20 Ιερών Μονών εκφράζεται το Άγιο Όρος. Συνεπώς, κάθε άλλη, μεμονωμένη άποψη, που διαχέεται, αφορά προσωπική γνώμη και όχι το σύνολο του Αγίου Όρους, όπως προσπαθούν κάποιοι να το παρουσιάσουν.

Δυστυχώς, κάποιοι προσπαθούν να μεταδώσουν ένα τεχνητό κλίμα έντασης και απαξίωσης προς το πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχη. Αυτά τα άτομα δεν εκφράζουν επ’ ουδενί το σύνολο του Αγίου Όρους, όπως τεχνηέντως θέλουν να παρουσιάσουν. Σκοπός τους είναι η παραπλάνηση και η δημιουργία κλίματος διχασμού. Εξαντλούνται σε ένα δικό τους μονόλογο. Δεν έχουν μάθει να λειτουργούν μέσα από θεσμικές συνάξεις και να σέβονται τα όργανα των κοινών αποφάσεων. Εν τέλει, με τη συμπεριφορά τους οδηγούν σταδιακώς τον εαυτό τους στην απομόνωση, με αποτέλεσμα να μένουν εκτός Εκκλησίας.

Το Άγιο Όρος έχει καταφέρει ανά τους αιώνες να διατηρηθεί, διότι πάντοτε οι Αγιορείτες πατέρες κρατούν από τη μια το Ευαγγέλιο και από την άλλη τις σχετικές με τη λειτουργία του Αγίου Όρους διατάξεις (από τις παλαιές έως τον ισχύοντα Καταστατικό Χάρτη του Αγίου Όρους), δηλαδή την σταθερότητα τους στην πίστη και τους θεσμούς. Η σχέση του Αγίου Όρους με το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι, επίσης, κατοχυρωμένη στο Σύνταγμα της Ελλάδας.

Ευχόμαστε η Παναγιά να δίδει ειρήνη στις καρδιές των ανθρώπων που προσπαθούν να μεταδώσουν την αδικαιολόγητη ή ακόμα και επιτηδευμένη ταραχή τους στους άλλους.
+αρχιμ. Βαρθολομαίος
Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής του Εσφιγμένου