Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2019
ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ: ''Αρνηθείτε την παραλαβή της «Κάρτας του Πολίτη»!''
ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ'': ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΕΝΩ ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΕΙΣ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ ΠΑΡΑΛΑΒΗΣ ΤΗΣ ΚΑΡΤΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ, ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ ΕΝΤΕΛΩΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ! ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΤΟ ΥΦΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ''ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ'' ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΕΙΣ ΑΥΤΟ.
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ
ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ - ΑΘΩ
_____________________
Εν Αγιω Ορει τη 09 Οκτωβρίου 2019
Π.Η./ 23 Οκτωβρίου 2019 Ν.Η
_____________________
Εν Αγιω Ορει τη 09 Οκτωβρίου 2019
Π.Η./ 23 Οκτωβρίου 2019 Ν.Η
Αριθμ. Πρωτοκόλλου: 13
Αρνηθείτε την παραλαβή της «Κάρτας του Πολίτη»!
Αγαπητοί εν Χριστώ Αδελφοί,
Από δεκαετιών ομιλούσαμε για τις έσχατες ημέρες, για τις οποίες πολλοί Προφήτες και άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας και ειδικά ο άγιος ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, μας έχουν προειδοποιήσει για το τι πρόκειται να συμβεί.
Και είναι αλήθεια, ότι η έλευση του ανόμου, του Αντιχρίστου, απασχόλησε ιδιαίτερα την Εκκλησία του Χριστού, για τον λόγο ότι η συγκρότηση της βραχύτατης και μιαρής επίγειας βασιλείας του, θα συνοδευτεί από τρομερούς και επώδυνους πειρασμούς – πρωτοφανείς στην ιστορία της ανθρωπότητος- τους οποίους οι χριστιανοί του καιρού εκείνου θα κληθούν να αντιμετωπίσουν.
Στην προηγούμενη πικρή αλήθεια, να προσθέσουμε και την ακόλουθη τραγική διαπίστωση, ότι τόσο οι συνθήκες όσο και οι προϋποθέσεις της έλευσης του Αποστάτου έχουν τόσο ωριμάσει, ώστε έχουμε την πεποίθηση, ότι τα ανατριχιαστικά βήματά του ακούγονται πλέον καθαρά. Υπάρχει κάποιος να το αμφισβητεί;
Η αγάπη των πολλών έχει ψυχρανθεί. Οι αιρέσεις βασιλεύουν. Η Εκκλησία έχει αλωθεί. Οι Ποιμένες έχουν γίνει ωσάν κοσμικοί. Οι κοσμικοί έχουν μεταλλαχτεί σε δαίμονες και οι ρασοφόροι σε πέτρες σκανδάλου. Παντού βασιλεύει η αποστασία, η αμαρτία, η σαρκολατρεία. Η πίστις περιγελάται, οι χριστιανικές ηθικές αρχές καταφρονούνται. Αντιθέτως· ο,τι ανήθικο προτιμάται, ο,τι αισχρό προωθείται, ο,τι διαβολικό διαφημίζεται και επιβάλλεται. Οι ευσεβείς διώκονται και οι ασεβείς επικρατούν. Πολλά τα σκάνδαλα, πολλή η τρικυμία· ολίγοι οι λιμένες σωτηρίας και οι τόποι της ανάπαυσης.
Στον αντίποδα, λιγοστές οι αδαμάντινες ψυχές οι οποίες – πάντα με την βοήθεια του Θεού- κατορθώνουν μέσα στην γενική αποστασία, να αντιστέκονται, να πολεμούν και να προσπαθούν με ταπείνωση, με ακατάπαυστη δάκρυα, με πολύ θλίψη και ιώβεια υπομονή, να προσπεράσουν τα πικρά κύματα των πειρασμών, προκειμένου να φθάσουν στην Άνω Ιερουσαλήμ.
Σε όσους λοιπόν αγωνίζονται για να σώσουν την πολύτιμη ψυχή τους, απευθύνομαι μέσα από τις παρούσες ταπεινές γραμμές, θέλοντας να τους προειδοποιήσω για τον μεγάλο πειρασμό που έρχεται και ο οποίος ονομάζεται: «νέες ταυτότητες» ή «κάρτα του πολίτη».
Σκοπός μου δεν είναι επιχειρηματολογήσω και να αποδείξω ότι οι νέες ηλεκτρονικές ταυτότητες εξυπηρετούν πονηρούς σκοπούς. Αυτό σε όλους όσους παρακολουθούν τα σημεία των καιρών, είναι ήδη γνωστό και αντιληπτό, σε σημείο ώστε ακόμα και μέσα στους κόλπους της κρατούσης «εκκλησίας» του νέου ημερολογίου, αρκετοί «επίσκοποι» και «ιερείς» αν και βρίσκονται βαθιά χωμένοι εντός της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, όμως ομολογούν στεντορεία τη φωνή, ότι δεν πρόκειται να παραλάβουν τις νέες ταυτότητες! Μέχρι και προτεστάντες σε Ευρώπη και Αμερική, έχουν συγγράψει πλήθος εσχατολογικών βιβλίων, μέσω των οποίων παραδέχονται ότι οι ελευθερίες των ανθρώπων διαρκώς, και μεθοδικά φαλκιδεύονται, η αστυνόμευση των κρατών πάνω στους πολίτες τους εντατικοποιείται και ότι, τέλος πάντων, βρίσκεται σε εξέλιξη μία παγκόσμια συνομωσία, η οποία στοχεύει στην μετατροπή της γης σε μία απέραντη ηλεκτρονική φυλακή υψίστης ασφαλείας για τους πολίτες – καταδίκους της, οι οποίοι στο τέλος θα πιεστούν/ εξαναγκαστούν/ εξαπατηθούν να προσκυνήσουν τον Αντίχριστο.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να επικεντρωθούμε σε κάτι το οποίο ακόμα και για εκείνους που ζουν μέσα στην αίρεση και την κακοδοξία, αποτελεί γνώριμο κίνδυνο.
Θα προτιμούσα να εστιάσω στο τι πρέπει να πράξουν οι αληθώς ορθόδοξοι χριστιανοί, προκειμένου να αξιωθούν μέχρι τέλους της ζωής τους, να κρατήσουν σταθερή την απόφαση-ομολογία τους, να μην παραλάβουν την Κάρτα του Πολίτη, ο,τι κι αν συμβεί.
Οι συμβουλές μου συνοψίζονται στα ακόλουθα τρία σημεία:
1. Να μην πείθονται στις πλάνες που κυκλοφορούν. Ο διάβολος πολεμά την ορθή ομολογία. Ο πόλεμος αυτός αποσκοπεί στο να γίνουν οι χριστιανοί από αγωνιστές, χλιαροί. Πως γίνεται αυτό; Όταν ο χριστιανός πλανηθεί και νομίσει ότι ο σκοπός για τον οποίο αγωνίζεται τελικά δεν αξίζει η δεν είναι ιερός, τότε σταματά να πολεμά με ζέση η ορθότερα, σταματά να πολεμά εντελώς.
Θυμηθείτε τι είπε ο όφις στην Εύα: δεν θα πεθάνετε αν γευθείτε τον απαγορευμένο καρπό, μάλιστα θα γίνετε θεοί! Ευθέως, δηλαδή ο διάβολος εναντιώθηκε και αμφισβήτησε την εγκυρότητα των λόγων του Θεού, κατηγορώντας τον ότι δεν τους είπε την αλήθεια για να μην γίνουν θεοί. Έτσι κατάφερε να τους κλονίσει την εμπιστοσύνη στα λόγια του Θεού και να τους κάνει να πιστέψουν ότι ο Θεός δεν θέλει το καλό τους. Αφού λοιπόν κατάφερε να τους ψυχράνει την διάθεση για υπακοή, τους έκανε όχι απλά να αδιαφορήσουν για τις συνέπειες της παρακοής, αλλά και να πιστέψουν ότι άξιζε να παρακούσουν!
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ο πονηρός διάβολος πράττει και τώρα μέσω των υπηρετών του. «Μην γίνεστε ακραίοι» λένε. «Η αποκάλυψη αναφέρει μόνο για το σφράγισμα, άρα μόνο αυτό μας ενδιαφέρει να αρνηθούμε, τα άλλα δεν είναι κολάσιμα. Η κάρτα δεν πειράζει σε τίποτα…».
Αλλοίμονο, όμως, σε όσους ξεστομίζουν τέτοια παραμύθια. Ο άγιος Βασίλειος τονίζει, ότι όποιος καταφρονεί τα μικρά, σύντομα θα καταφρονήσει και τα μεγάλα. Η παραλαβή της Κάρτας του Πολίτη, θεωρείται εθελούσιος αρραβώνας του μελλοντικού σφραγίσματος! Ρωτούμε τους ανωτέρω: Άραγε ο Κύριος καταδικάζει μόνο την τελική πράξη της μοιχείας, η ακόμα και το εμπαθές βλέμμα, η την συγκατάθεση σε πονηρό λογισμό; Η ευαγγελική διαβεβαίωση, ότι όποιος επιθυμήσει γυναίκα, θεωρείται ακάθαρτος μπροστά στα μάτια του Θεού (ως να έχει μοιχεύσει στην καρδιά του), δεν υποδηλώνει ότι ο Θεός απαιτεί τόσο την σωματική όσο και την ψυχική καθαρότητα, καθώς και την αποφυγή της κάθε αμαρτίας, από το πρώτο κιόλας στάδιο, που είναι η απλή προσβολή του ρυπαρού λογισμού; Ποιό ευαγγέλιο διδάσκει να λέμε το «όχι» μόνο στην τελική πράξη της αμαρτίας, αλλά όχι και στην αρχή της; Ποιός άγιος, η ποιά διδασκαλία της Εκκλησίας υποστηρίζει έστω και στο ελάχιστο, ότι το χάραγμα του Αντιχρίστου είναι μεμπτό μόνο στο τελευταίο στάδιο (δηλαδή στην εμφύτευση του βιοτσίπ στο ανθρώπινο σώμα), αλλά όχι και σε προηγούμενα στάδια (την αποδοχή ηλεκτρονικών μέσων ταυτοποίησης που λειτουργούν με το τσιπ);
Στην Ιερά Αποκάλυψη αναφέρεται: «…και είδον ως θάλασσαν υαλίνην μεμιγμένην πυρί, και τους νικώντας εκ του θηρίου και εκ της εικόνος αυτού και εκ του αριθμού του ονόματος αυτού εστώτας επί την θάλασσαν την υαλίνην, έχοντας τας κιθάρας του Θεού». ( Κεφ. IE, στ. 2). Και στην συνέχεια: « … και εγένετο έλκος κακόν και πονηρόν επί τους ανθρώπους τους έχοντας το χάραγμα του θηρίου και τους προσκυνούντας τη εικονι αυτού». ( Κεφ. ΙΣΤ, στ. 2). Ο ευαγγελιστής Ιωάννης είδε ότι ο Θεός δόξασε όχι μόνο όσους είχαν αρνηθεί την προσκύνηση του Θηρίου στο τελικό στάδιο (αυτό σημαίνει το: «νικώντας εκ του θηρίου και εκ της εικόνος αυτού») αλλά και όσους είχαν αρνηθεί την προσκύνηση και σε προγενέστερα στάδια (αυτό σημαίνει το: «… και εκ του αριθμού του ονόματος αυτού», το οποίο υποδηλώνει το 666 και όσα άλλα συστήματα λειτουργούν με τον συγκεκριμένο αριθμό).
Γιατί ο Ευαγγελιστής δεν επικεντρώθηκε στα τελευταία στάδια αλλά ανέφερε και τα προγενέστερα; Πολύ απλά, διότι για τον Θεό εξίσου σοβαρά είναι και τα δύο. Εξίσου τιμώνται η παιδεύονται όσοι αρνηθούν η αποδεχτούν είτε τα τελικά στάδια είτε τα προγενέστερα. Απλά διαφέρει η ένταση και η οξύτητα της κολάσεως. Αλλά αυτό είναι το ζητούμενο; Το να γνωρίσουμε πόσο διαφορετική τιμωρία έχει το κάθε στάδιο, ή το να αποφύγουμε εντελώς την αιώνια κόλαση;
Όσοι διδάσκουν διαφορετικές απόψεις, όχι ορθόδοξοι δεν είναι, αλλά ούτε καν χριστιανοί…
2. Να μην είναι ολιγόπιστοι. Πολλοί είναι οι χριστιανοί οι οποίοι δεν θέλουν να παραλάβουν την «Κάρτα». Στην πορεία όμως, παρόλη την απόφασή τους αυτή, ολιγοψυχούν αναλογιζόμενοι:
α) τις ειρωνείες του κόσμου (συγγενικού, φιλικού, επαγγελματικού περιβάλλοντος) οι οποίοι βρίσκονται μακριά από την εκκλησία και καραδοκούν να προσάψουν στους πιστούς την όποια μομφή αν τους δουν να διαφοροποιούνται από το πλήθος,
β) τον χλευασμό ακόμα και από ανθρώπους που πιστεύουν στον Θεό, οι οποίοι επειδή θεωρούνται «ανοικτά μυαλά» και συμπορεύονται με τον Οικουμενισμό και τον Αντίχριστο είναι έτοιμοι να κατηγορήσουν ως «πλανεμένους», «στενόμυαλους», ή «φανατικούς» όσους θέλουν την ακρίβεια την πίστεως ή επιθυμούν την απομάκρυνση από τα συστήματα του Διαβόλου και
γ) τις στερήσεις που θα γευτούν. Η πρώτη τους κουβέντα είναι: και πως θα εισπράττω την σύνταξη η τον μισθό μου; Πως θα αγοράζω τρόφιμα η φάρμακα; Πως θα συναλλάσσομαι και θα συνεχίσω να ζω μέσα στην κοινωνία;
Σε αυτούς έχω να απαντήσω με την ακόλουθη ερώτηση: Έχετε καταλάβει ποιόν Θεόν υπηρετούμε και σεβόμαστε, αδελφοί μου; Έχετε συνειδητοποιήσει ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, είναι Θεός Παντοδύναμος ο οποίος εάν θέλει μπορεί να χορτάσει μυριάδες λαού με λίγα μόνο ψίχουλα άρτου; Έχετε κατανοήσει ότι ο Θεός τον Οποίο Προσκυνούμε είναι Θεός φιλάνθρωπος και ουδέποτε θα επιτρέψει οι δούλοι του να δοκιμαστούν περισσότερο από ό,τι αντέχουν; Ο άγιος Νείλος ο Μυροβλύτης και Αγιορείτης αναφέρει, ότι τόση χάρη θα αξιωθούν να λάβουν όσοι για την αγάπη του Δεσπότου Χριστού αρνηθούν το χάραγμα, ώστε θα βρίσκουν μία μπουκιά τροφής η έναν μικρό καρπό πάνω στην γη, και αυτή η ελάχιστη ποσότητα τροφής θα τους χορταίνει για εβδομάδες. Αντιθέτως αυτοί οι οποίοι θα λάβουν το χάραγμα, θα λαμβάνουν μεν ως αντάλλαγμα κάποιες τροφές από τον Αντίχριστο, όμως τόσο πολύ θα τους εγκαταλείψει η χάρις του Θεού ώστε, αν και χορτασμένοι θα όμως πεθαίνουν από την πείνα! Παράδοξα πράγματα! Όμως δίκαιες οι κρίσεις του Θεού, γιατί δεν εμπιστεύτηκαν τον εαυτόν τους στην Πρόνοια του Θεού, αλλά στην βοήθεια του 666, (που περιέχεται και τώρα στην Κάρτα του Αντιχρίστου), και ο οποίος αριθμός αποτελεί όχι απλά το γνωστό σύμβολο των ανθρώπων του σκότους, αλλά και συνιστά τον εν δυνάμει φορέα της ενέργειας του σατανά και της αποστασίας από τον Δεσπότη Χριστό!
Σε όσους λοιπόν θέλουν να είναι μεν χριστιανοί στο όνομα, όμως να έχουν και τον σατανά στην τσέπη ή στο χέρι, ας γνωρίζουν ότι ο Θεός δεν μυκτηρίζεται…
3. Να έχουν σωστή πίστη και ανεπίληπτη διαγωγή. Ο Άγιος Νεκτάριος ο επίσκοπος Πενταπόλεως συνήθιζε να λέει στα πνευματικά του τέκνα: « Καλύτερα προσοχή, παρά προσευχή». Πάμπολλοι έχουν λάβει σωστές αποφάσεις και ειλικρινά επιθυμούν να τις υλοποιήσουν, όμως δεν τα καταφέρνουν… Γιατί γίνεται αυτό; Διότι δεν προσέχουν… Δεν είναι επιμελείς στην πνευματική ζωή που διάγουν… Και ναι μεν η προθυμία της ψυχής τους είναι επαινετή, όμως η ολιγωρία, η χαυνότητας και η απροσεξία που χαρακτηρίζουν την ζωή τους, καταστούν την προθυμία τους τελικά άκαρπη.
Ο αθλητής ο οποίος θέλει να στεφανωθεί νικητής, δεν δίνει προσοχή μόνο στην τέλεση των οφειλομένων ασκήσεων, αλλά και σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς του· στην διατροφή του, στον ύπνο του, στις διάφορες συνήθειές του κ.ο.κ. Αν αυτή η προσοχή είναι απαραίτητη προκειμένου να προπαρασκευαστεί σε άριστο βαθμό και να κερδίσει το βραβείο, πόσο μάλλον είναι επιβεβλημένη η «πνευματική» επαγρύπνηση και προσοχή σε όσους αγωνίζονται να σώσουν την ψυχή τους;
Επίσης απαιτείται συχνή συμμετοχή στα Μυστήρια της Εκκλησίας και ειδικά στην Θεία Κοινωνία, διότι μόνο με το εφόδιο αυτό θα μπορέσουμε να νικήσουμε τον διάβολο και τα όργανά του. Και βέβαια επιστροφή (για όσους δεν είναι) στις ρίζες μας, που είναι το ευλογημένο Πάτριο Εορτολόγιο, και όχι το Νέο, το καταδικασμένο Καλανδάριο του Πάπα, το οποίο χωρίζει και όχι ενώνει με τον Χριστό.
4. Να μην λησμονούν ότι θα κριθούν από τον Θεό ως προς το πώς χρησιμοποίησαν το «αυτεξούσιο». Αναμφισβήτητα το μεγαλύτερο δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο είναι το αυτεξούσιο. Είναι στο χέρι μας ποιόν θα ακολουθήσουμε, ποιόν θα προσκυνήσουμε… Ο Δεσπότης Χριστός, μας καλεί με το όνομά μας, το ευλογημένο χριστιανικό όνομα το οποίο πήραμε στο Μυστήριο της Αγίας Βαπτίσεως, όταν συνταχθήκαμε μαζί Του και αποτάξαμε τον Σατανά, προκειμένου να κερδίσουμε την Βασιλεία Των Ουρανών. Αντιθέτως ο διάβολος αγωνίζεται να μας αφαιρέσει αυτό το όνομα, και να μας δώσει εκβιαστικά έναν ισόβιο αριθμό, που περιέχει τον αριθμό του, (το 666, το οποίο έχει προφητευθεί στην Ιερά Αποκάλυψη), και στην συνέχεια να μας αναγκάσει να αθετήσουμε τις υποσχέσεις μας προς τον Χριστό και να μας υποχρεώσει να συνταχθούμε μαζί του.
Πρέπει να το καταλάβουμε. Η παραλαβή της Κάρτας του Πολίτη και η αποδοχή κάθε συστήματος ταυτοποίησης που βασίζεται στο 666 όχι μόνο δεν συμβιβάζεται με την ιδιότητα του Γνησίου Ορθοδόξου Χριστιανού, αλλά και αποτελεί άρνηση Χριστού.
Η περίοδος της ανάπαυσης και της εκ του ασφαλούς ορθόδοξης ομολογίας, παρήλθε! Πλησιάζει η ώρα κατά την οποία θα καθαρίσει η ήρα από το στάρι! Δεν μπορούμε να δουλεύουμε σε δυό αφεντικά: «ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουεύειν· ή γαρ τον ένα μισήσει και τον έτερον αγαπήσει ή ενός ανθέξεται και του ετέρου καταφρονήσει. Ου δύνασθε θεώ δουλεύει και μαμωνά. (Ματθ. ΣΤ΄,24)
Αν πρότειναν στους χριστιανούς των πρώτων αιώνων, να λάβουν για τις καθημερινές τους συναλλαγές με το επίσημο ειδωλολατρικό κράτος, ταυτότητες στις οποίες θα περιλαμβανόταν το όνομα του Αντίχριστου, χωρίς απαραίτητα να αρνηθούν την ομολογία τους προς τον Δεσπότη Χριστό, πιστεύετε ότι θα το αποδέχονταν; Ποια θα ήταν η απάντησή τους; Την ίδια με αυτούς γενναία άρνηση, ας μιμηθούμε κι εμείς αγαπητοί, για να θεωρηθούμε άξιοι μιμητές τους.
Απευθυνόμενος, τέλος, σε όσους τεχνοκράτες, ορθολογιστές, ολιγόπιστους, αθεϊστές, υλιστές η και ανόητους σπερμολόγους επιχειρούν να πείσουν τον απλό λαό του Θεού ότι η «Κάρτα του Πολίτη» είναι «αθώα», υποστηρίζοντας το χιλιοειπωμένο σαθρό επιχείρημα ότι η επιθυμία για την υπεράσπιση της ιδιωτικής μας ζωής φαντάζει «ύποπτη», καθώς μόνο όσοι έχουν κάτι να κρύψουν προσπαθούν να αποφύγουν τον δημόσιο έλεγχο, και ότι όσοι δεν έχουν κάτι να κρύψουν, δεν πρέπει να είναι αντίθετοι στην επιτήρηση από το κράτος, ειδικά όταν αυτή συνοδεύεται από σημαντικό όφελος σε θέματα ασφάλειας. Το επιχείρημα αυτό, δηλαδή «δώστε μου λίγη από την ελευθερία σας και θα σας την επιστρέψω στο εκατονταπλάσιο σε εγγυήσεις ασφάλειας», είναι εντελώς ύπουλο και διαβολικό. Απόλυτη ασφάλεια δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρξει, ούτε ποτέ θα υπάρξει, ενώ η «απόλυτη επιτήρηση» είναι εφικτή. Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, ένας από τους δημιουργούς του αμερικανικού Συντάγματος είχε πει: «Ένας λαός έτοιμος να θυσιάσει λίγη ελευθερία για λίγη ασφάλεια, δεν αξίζει ούτε την μία ούτε την άλλη. Και καταλήγει να τις χάσει και τις δύο».
Ολοκληρώνοντας το παρόν πόνημα, αγαπητοί αδελφοί, προτρέπω όλους μαζί να αγωνιστούμε με αρετή, με φρόνηση, με ομόνοια και ανδρεία, προκειμένου να σωθεί η Ελλάδα μας από την διαφθορά, την διάβρωση, την αποστασία, την διάλυση, την υποδούλωση και την καταστροφή. Όλοι μαζί ας εξεγερθούμε για να επιτύχουμε την εκ βάθρων ανατροπή όλων των σάπιων έργων των πρακτόρων της «Νέας Τάξης» προκειμένου να επαναφέρουμε την Ευλογημένη Πατρίδα μας στον ένδοξον ελληνορθόδοξο δρόμο των Παραδόσεων, των Ιερών και Οσίων του Γένους μας. Αμήν.
Ει ο Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών!
Ευχέτης προς Κύριον
Ο Κ Α Θ Η Γ Ο Υ Μ Ε Ν Ο Σ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ
Σχολεία με πανώ στα αραβικά!
Η ενσωμάτωση προχωρά! Των Ελλήνων στο Ισλάμ!
Ελένη Παπαδοπούλου
Η πολυπολιτισμική εκπαιδευτική πολιτική πιάνει τόπο. Εδώ σχολείο της Αγ. Παρασκευής στις καθιερωμένες πολυπολιτισμικές σχολικές δραστηριότητες με πανό στα αραβικά.
Περιμένω την επιστολή των εκπαιδευτικών (λέμε τώρα) και των παιδιών, όπου θα καλούν τον Χρυσοχοΐδη να φτιάξει ένα χοτ σποτ 1000 ατόμων στην περιοχή τους.
Περιμένω αίτημα προς το υπουργείο Παιδείας των εκπαιδευτικών που καμαρώνουν σαν Ρομά σκερπάνι με το πανό στα αραβικά και το κατόρθωμα τους να αφελληνίσουν Έλληνες, καθώς και των λοβοτομημένων γονιών να ζητήσουν να φέρουν στα σχολεία των παιδιών τους στην Αγ. Παρασκευή λαθρόπουλα από τα hot spot, ΤΩΡΑ όμως.
Να δούμε τέλος πάντων εμπράκτως αυτή την ανεκτικότητα.
Με πανό και κολάζ δεν πειθόμαστε για τις αγαθές προθέσεις.
Λυπάμαι, αλλά όλο αυτό το σχολικό τζέρτζελο που πλέον έχει ξεπεράσει τα όρια του γελοίου, αν δεν συνοδεύεται από έμπρακτη πρόσκληση για φιλοξενία χοτ σποτ στην γειτονιά τους και αποδοχή δεκάδων παιδιών λάθρο στα σχολεία τους, ονομάζεται ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ. Και ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΑ.
Ως εκ τούτου η ανοχή μας στο θέμα αυτό έχει κάποια όρια, τα οποία οι βλαμμένοι κάθε είδους τα έχουν πλέον ξεπεράσει.
Σχόλιο kostasxan: Λαμβάνοντας υπ' όψιν την γνωστή δήλωση του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη "χαίρομαι που η Ελλάδα μετατρέπεται σε μια πολυπολιτισμική χώρα", θα θέλαμε να ρωτήσουμε τα εξής:
✓ Ποιά συγκεκριμένα οφέλη μπορεί να μας αναφέρει ο πρωθυπουργός, από την μετάλλαξη της Ελλάδας;
✓ Ο Ελληνικός πολιτισμός έχει ανάγκη από προσθήκες άλλων πολιτισμών (οι οποίοι δεν φημίζονται για την τάση τους προς ενσωμάτωση);
Εκτός από εκθέσεις της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης πραγμάτων περί "ανθρωπισμού", μπορεί ο ίδιος ο πρωθυπουργός (ή κάποιος επώνυμος από την κουστωδία των συμβούλων του) να απαντήσει με συγκεκριμένες αναφορές - παραδείγματα στα οφέλη (βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα) που θα έχει η Ελλάδα (και το σύνολο των Ελλήνων πολιτών) ως χώρα από την αποδοχή μιας εισβολής πολιτιστικών και πολιτισμικών στοιχείων που μεταφέρουν στην χώρα οι λαθραία και παράνομα εισελθόντες αγνώστου ταυτότητας πληθυσμοί;
Ἀνακοίνωσις Ἱ. Μητροπόλεως Ἀχαΐας
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ
περὶ τοῦ Ἱερομονάχου π. Γρηγορίου Ζιώγου
περὶ τοῦ Ἱερομονάχου π. Γρηγορίου Ζιώγου
Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Ἀχαΐας καὶ πάσης Πελοποννήσου τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος ἀνακοινώνει ὅτι ὁ Ἱερομόναχος π. Γρηγόριος Ζιῶγος δὲν συμπεριλαμβάνεται εἰς τοὺς Κληρικοὺς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, εἴτε τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν ἐν γένει.
Ὁ π. Γρηγόριος σιωπηρῶς (δίχως ἔγγραφον δήλωσιν) ἔχει ἀπὸ μακροῦ ἀποστασιοποιηθῆ ἀπὸ τὴν ἐνεργὸν Ἐφημεριακὴν δρᾶσιν καὶ ἀπεφάσισεν αὐτοβούλως ὅπως ἀσχολῆται συστηματικῶς μὲ ἀναμετάδοσιν καὶ σχολιασμὸν εἰδήσεων μέσῳ τοῦ διαδικτύου, προξενῶν σύγχυσιν μὲ τὴν τοιαύτην τακτικήν του καὶ τὴν ἐνίοτε ἀνοικτὴν καταφοράν του ἐναντίον προσώπων ἀλλὰ καὶ συνόλου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν.
Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἐνασχόλησίς του αὕτη ἀποτελεῖ ἀνεπίτρεπτον κοσμικὴν δραστηριότητα ὡς καὶ ἀντι-εκκκλησιαστικὴν τοιαύτην καὶ τοῦτο ἔχει διαμηνυθῆ εἰς αὐτὸν εἰς παλαιοτέραν Συνοδικὴν Συνεδρίαν ἔνθα ἐγένετο δεκτὸς εἰς ἀκρόασιν καὶ ὑπεσχέθη νὰ παύσῃ ἀπὸ τοῦ φθοροποιοῦ ἔργου του, μὴ τηρήσας τὸ ὑποσχεθέν, ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος ἡμῶν κ. Καλλίνικος προέκρινε τὴν ἐπὶ τοῦ παρόντος μὴ παραπομπὴν αὐτοῦ εἰς τὰ Ἐκκλησιαστικὰ Δικαστήρια, προκειμένου νὰ δώσῃ εἰς αὐτὸν καὶ αὖθις χρόνον μετανοίας καὶ ἀναθεωρήσεως τῆς στάσεώς του, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον ἀποτελεῖ καὶ τὴν εὐχὴν τοῦ Πληρώματος τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Μητροπόλεως, ἕως ὅτου δὲ συμβῇ τοῦτο προτρέπεται Κλῆρος καὶ Λαὸς ὅπως οὐδεμίαν πνευματικὴν σχέσιν ἔχουν μετ’ αύτοῦ καὶ οὐδεμίαν προσοχὴν δίδουν εἰς τὰ ὑπ’ αὐτοῦ γραφόμενα καὶ διαδιδόμενα.
9/22-10-2099
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΩΦΡΟΝΙΟ ΤΟΥ ESSEX
ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ'': ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΤΗ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟ ΑΠΕΣΤΕΙΛΕ.
Ὁ ὁμολογητής μακαριστός γέρων Παϊσιος καί ὀ ἀρχιοικουμενιστής Σωφρόνιος τοῦ Essex
Ὅταν ὁ αἱρετικὸς καὶ ῥαββῖνος Ἀθηναγόρας ἐπεσκέφθη διὰ πρώτην φορὰν τὸν Ἀντίχριστον Πάπαν τῆς Ῥώμης τὸ 1967,ὁ γέρων Παϊσιος ἐταράχθη καὶ ἐλυπήθη πολύ.
Ὅλον τὸν πόνον καὶ τὴν θλῖψιν του ἐδιοχέτευσεν εἰς τὴν ἐπιστολήν πού ἔστειλεν εἰς τὸν ἀγωνιστὴν γέροντα μας ἀοίδιμον ἀρχιμανδρίτην π. Χαράλαμπον Βασιλόπουλον.
Οὕτως μεταξὺ τῶν ἄλλων ἔγραψε ὅτι ὁ κ.Ἀθηναγόρας φαίνεται ἀγάπησε μίαν ἄλλην μοντέρνα γυναῖκα πού λέγεται Παπικὴ Ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Μητέρα μας δέν τοῦ κάμνει καμίαν ἐντύπωσιν ἐπειδὴ εἶναι σεμνή. Διὰ δὲ τοὺς φιλενωτικοὺς οἰκουμενιστὰς λέγει ὅτι δέν ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματικὴ ,οὔτε φλοιό. Ξέρουν ὅμως νά ὁμιλοῦν γιά ἀγάπη καὶ ἑνότητα ,ἐνῶ οἱ ἴδιοι δέν εἶναι ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεόν, διότι δεν Τὸν ἔχουν ἀγαπήσει.
Ποία ὅμως ἦτο ἡ στᾶσις τοῦ πλανεμένου γέροντος τοῦ Essex;Τὴν Κυριακὴν 12ην Νοεμβρίου 1967 ἔλαβε μέρος εἰς συλλείτουργον μεταξὺ τοῦ Ἀθηναγόρου καὶ τοῦ Ἀγγλικανοῦ Ἀρχιεπισκόπου λόρδου Michael Ramsey εἰς τὸν Καθεδρικὸν ναὸν τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας εἰς τὸ Λονδῖνον. Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες προβλέπουν διὰ τοιαύτας φρικτὰς παραβάσεις καθαιρέσεις.
Ἑπομένως ὁ παρουσιαζόμενος ἀπὸ τοὺς μοναστηριακοὺς ἁγιορείτας ὡς ‘’ἅγιος’’ δέν εἶναι παρὰ ἔνας δεινὸς καί ἐκούσιος παραβάτης τῶν Θεοπνεύστων Κανόνων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.
Ἂς παύσῃ ἐπιτέλους τὸ ἐπίσημον Ἅγιον Ὅρος νά τιμᾷ τὸν Σαχάρωφ ὡς ἅγιον καὶ νά μελετᾷ καὶ νά διαφημίζῃ τὰ κακόδοξα καὶ αἱρετικὰ ἔργα του.
Ἂς καταλάβουν ἐπιτέλους οἱ ἁγιορεῖται θαυμασταὶ του ὅτι ὅσην σχέσιν εἶχεν ὁ Βαρλαὰμ ὁ Καλαβρὸς μὲ τὸν μεγάλον πατέρα τῆς Ἐκκλησίας μας ἅγιον Γρηγόριον τὸν Παλαμὰν τόσην εἶχεν καὶ ὁ ὑβριστὴς τῶν πατέρων Σωφρόνιος τοῦ Essex!!!
Συλλείτουργον Ἀθηναγόρου καὶ Λόρδου Ramsey εἰς τὸν Καθεδρικὸν Ναὸν τῆς Ἁγίας Σοφίας τοῦ Λονδίνου μὲ συμμετοχὴν τοῦ Σωφρόνιου τοῦ Essex.
«Τὴν Κυριακὴν 12ην Νοεμβρίου 1967 ἔλαβε χώραν εἰς τὸν περίφημον καὶ καλλιμάρμαρον Καθεδρικὸν Ναὸν τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας τοῦ Λονδίνου,Πατριαρχική καὶ Συνοδικὴ Λειτουργία κατὰ τὴν ὁποίαν ἔλαβον μέρον ἐκτὸς τῆς Α.Θ. Παναγιότητος, οἱ Σεβασμιότατοι Συνοδικοὶ Μητροπολῖται ,μέλῃ τῆς σεπτῆς Συνοδείας τοῦ Πατριάρχου,Χαλκηδόνος Μελίτων,Χαλδίας Κύριλλος,Νεοκαισαρίας Χρυσόστομος καὶ Σάρδεων Μάξιμος,ὁ Σεβ.Μητροπολίτης Θυατείρων καὶ Μ.Βρετανίας Ἀθηναγόρας ,ὁ Σεβ Μητροπολίτης Γαλλίας Μελέτιος ,ὁ Ἡγούμενος τῆς Σταυροπηγιακῆς Μονῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου τοῦ Essex,π.Σωφρόνιος, ὁ Πρωτοσύγγελος τῆς Μητροπόλεως Γρηγόριος(νῦν Ἀρχιεπίσκοπος Θυατείρων) καὶ ἄλλοι».
(Αρχιμανδρίτου Ἁθανασίου Ι.Βασιλόπουλου, Ἀπό τήν πορεία ἀγάπης -Ἡ Ἐπίσκεψις τῆς Α.Θ .Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμεν.Πατριάρχου Αθηναγόρου εἰς Αγγλίαν ,Νοέμβριος 1967-Αθῆναι 1968)
Ό Όρθόδοξος Συμπρόεδρος τῆς Μικτής Επιτροπῆς Θεολογικοῦ Διαλόγου Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζούλιας(πνευματικόν τέκνον τοῦ Σωφρονίου τοῦ Essex) καί ὀ Σωφρονιακός ἁντιπρόεδρος ,καί μεταδότης τῶν θείων μυστηρίων εἰς τούς Κόπτας ,ὁ Μητροπολίτης Διοκλείας Κἀλλιστος Ware, εἰς παπικήν λειτουργίαν.Βατικανό 2006
Μ.Π.
(Μάριος Πηλαβάκης)
Θεσσαλονίκη 8 Μαϊου 2010
Μνήμη Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου καί
Ἀρσενίου τοῦ Μεγάλου
ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΑΚΑΡΕΛΛΕΙΟ (ΗΤΟΙ ΡΩΜΑΝΙΔΕΙΟ) ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ [3ο μέρος]
(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΕΔΩ)
"Oι Πατέρες, με βάση την Αγία Γραφή, θεωρούν μέλη της Εκκλησίας τους αγίους. Σ᾿ αυτούς, ότι υπάρχει η θεοποιός θεία χάρη. Θεωρούν Εκκλησία την "κοινωνία των αγίων". Γι᾿ αυτό, μολονότι αποτελείται από ανθρώπους, που είναι κτίσματα, επειδή οι άγιοι ως θεούμενοι έγιναν κατά χάριν άκτιστοι, η πραγματική Εκκλησία είναι και αυτή κατά τους Πατέρες άκτιστη" (Π, 191). "Η Εκκλησία, ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως, ότι είναι «αγία». Αυτό συμβαίνει, όχι μόνο γιατί η κεφαλή της, που είναι ο Χριστός, είναι αγία, αλλά και γιατί και τα μέλη της πρέπει να είναι άγια! Άγιος είναι ένας χριστιανός όταν φτάσει σε κατάσταση «θεωρίας του Θεού», δηλ. στο φωτισμό ή στη θέωση" (Π, 95).
Η δεύτερη θέση που συναντούμε λοιπόν είναι η εξής: Η πραγματική Εκκλησία, η οποία είναι "άκτιστη", αποτελείται από τους αγίους ("κοινωνία αγίων") και είναι αγία επειδή και τα μέλη της πρέπει να είναι άγια.
***
Ας εξετάσουμε πρώτα τα περί "ακτίστου Εκκλησίας". Όσο κι αν ψάξει κάποιος δεν θα συναντήσει στους Πατέρες την άποψη ότι η Εκκλησία είναι άκτιστη. Αυτό το ισχυρίστηκε πρώτος ο Ρωμανίδης (Άκτιστη και κτιστή Εκκλησία). Αλλά εδώ διαφοροποιείται κάπως ο κ. Σακαρέλλος από τον μέντορά του, αφού ενώ ο Ρωμανίδης θεωρεί (και) άκτιστη την Εκκλησία "ως κεκρυμμένη εν Θεώ βασιλεία και δόξα, στην οποία κατοικεί ο Θεός με τον Λόγο και το Άγιον Πνεύμα", ο πρώτος Την θεωρεί άκτιστη "επειδή οι άγιοι ως θεούμενοι έγιναν κατά χάριν άκτιστοι" (και επομένως αφού η Εκκλησία αποτελείται μόνο από "άκτιστους" αγίους είναι και εκείνη "άκτιστη")!Οι Άγιοι όμως διδάσκουν ότι η Εκκλησία δεν είναι άκτιστη (=αδημιούργητη), αλλά κτιστή:
1) Ο Απόστολος Παύλος η Εκκλησία είναι η σκηνή η αληθινή "ἣν ἔπηξεν ὁ Κύριος, καὶ οὐκ ἄνθρωπος" (Εβρ. η΄, 2) και η πόλις "ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός" (αυτόθι, ια΄, 10).
2) Ο Άγιος Κλήμης Ρώμης: "Ποιοῦντες τὸ θέλημα τοῦ Πατρὸς ἡμῶν Θεοῦ ἐσόμεθα ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς πρώτης, τῆς πνευματικῆς, τῆς πρὸ ἡλίου καὶ σελήνης ἐκτισμένης" (Αι δύο προς Κορινθίους επιστολαί, Κωνσταντινούπολη, 1875, σελ. 133).
3) Ο Άγιος Ερμάς: "Ἰδοὺ ὁ Θεὸς τῶν δυνάμεων, ὁ ἀοράτῳ δυνάμει καὶ κραταιᾷ καὶ τῇ μεγάλῃ συνέσει αὐτοῦ κτίσας τὸν κόσμον καὶ τῇ ἐνδόξῳ βουλῇ περιθεὶς τὴν εὐπρέπειαν τῇ κτίσει αὐτοῦ, καὶ τῷ ἰσχυρῷ ρήματι πήξας τὸν οὐρανὸν καὶ θεμελιώσας τὴν γῆν ἐπὶ ὑδάτων καὶ τῇ ἰδίᾳ σοφίᾳ καὶ προνοίᾳ κτίσας τὴν ἁγίαν ἐκκλησίαν αὐτοῦ, ἣν καὶ ηὐλόγησεν... Ἀπεκαλύφθη δέ μοι, ἀδελφοί, κοιμωμένῳ ὑπὸ νεανίσκου εὐειδεστάτου λέγοντός μοι· Τὴν πρεσβυτέραν, παρ' ἧς ἔλαβες τὸ βιβλίδιον, τίνα δοκεῖς εἶναι; ἐγώ φημι· Τὴν Σίβυλλαν. Πλανᾶσαι, φησίν, οὐκ ἔστιν. Τίς οὖν ἐστιν; φημί. Ἡ Ἐκκλησία, φησίν. εἶπον αὐτῷ· ∆ιατί οὖν πρεσβυτέρα; Ὅτι, φησίν, πάντων πρώτη ἐκτίσθη· διὰ τοῦτο πρεσβυτέρα, καὶ διὰ ταύτην ὁ κόσμος κατηρτίσθη" (Ε.Π.Ε., Αποστολικοί Πατέρες 4, σελ. 386, 392).
4) Ο Μέγας Αθανάσιος στον, κατά των Αρειανών, λόγο του περί της ενσάρκου επιφανείας του Θεού Λόγου, εξηγεί στους αιρετικούς αυτούς ότι οι φράσεις της Γραφής που μιλούν για τον Χριστό ως κτίσμα, δεν αναφέρονται στην θεϊκή φύση Του, αλλά στην ανθρώπινη, δηλαδή το Σώμα Του, την Εκκλησία: "Οὕτως οὖν καὶ ὅτε λέγει, Κύριος ἔκτισέ με ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ, περὶ τῆς Ἐκκλησίας λέγει, τῆς ἐν αὐτῷ κτιζομένης... Ὅσα οὖν λέγει ἡ Γραφὴ ὅτι ἔλαβεν ὁ Υἱὸς, διὰ τὸ σῶμα αὐτοῦ λέγει, ὅπερ σῶμα ἀπαρχή ἐστι τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ ὅτε λέγει· Πρὸ δὲ πάντων τῶν βουνῶν γεννᾷ με, ἐκ προσώπου τῆς Ἐκκλησίας λέγει, ἥτις, πρότερον κτισθεῖσα, μετὰ ταῦτα γεννᾶται ἐκ Θεοῦ. ∆ιὰ τοῦτο πρῶτον κεῖται ἐν τῇ Παροιμίᾳ τό, Ἔκτισέ με ὁ Κύριος, καὶ ὕστερος τό, ἐγέννησε... Καὶ ὅταν λέγῃ ὁ Πέτρος· Ἀσφαλῶς οὖν γινωσκέτω πᾶς οἶκος Ἰσραὴλ, ὅτι καὶ Κύριον καὶ Χριστὸν αὐτὸν ἐποίησεν ὁ Θεὸς τοῦτον τὸν Ἰησοῦν, ὃν ὑμεῖς ἐσταυρώσατε· οὐ περὶ τῆς θεότητος αὐτοῦ λέγει, ὅτι καὶ Κύριον αὐτὸν καὶ Χριστὸν ἐποίησεν, ἀλλὰ περὶ τῆς ἀνθρωπότητος αὐτοῦ, ἥτις ἐστὶ πᾶσα ἡ Ἐκκλησία". (P.G. 26, 992, 1004-1005, 1021).
5) Ο Ευθύμιος Ζιγαβηνός στην ερμηνεία του στίχου του ΜΔ΄ Ψαλμού "Παρέστη ἡ βασίλισσα ἐκ δεξιών σου" γράφει (σε μετάφραση επί το απλούστερον του Αγίου Νικοδήμου): "Βασίλισσαν ἐδῶ ὀνομάζει ὁ Δαβίδ τὴν Ἐκκλησίαν καὶ συνάθροισιν τῶν εύσεβῶν Χριστιανῶν, τὴν ὁποίαν ὁ βασιλεὺς Χριστός, προσκολλημένην οὖσαν πρότερον εἰς τὰ εἴδωλα, ἐνυμφεύθη εἰς τὸν ἐαυτόν του διὰ μέσου τῆς εἰς αὐτὸν πίστεως· αὕτη γάρ, ἐβασίλευσε μὲν ἐπὶ τῆς γῆς κατὰ τῶν παθῶν, συνεβασίλευσε δὲ μαζὶ μὲ τὸν νυμφίον της καὶ βασιλέα Χριστόν, εἰς τὴν ἐν οὐρανοῖς βασιλείαν· καὶ ὁ μὲν νυμφίος της καὶ βασιλεὺς Χριστός, κάθηται εἰς τὰ δεξιὰ τοῦ Πατρός, ὡς ὁμοούσιος μὲ αὐτὸν καὶ ὁμότιμος κατὰ τὴν Θεότητα· ἡ δὲ νύμφη του καὶ βασίλισσα Ἐκκλησία δὲν κάθηται, ἀλλὰ παραστέκεται εἰς τὰ δεξιὰ τοῦ νυμφίου της καὶ βασιλέως, μαζὶ μὲ τοὺς ἀσωμάτους Ἀγγέλους, διὰ τὶ ἀγκαλὰ καὶ ἦναι νύμφη καὶ βασίλισσα, ὅμως εἶναι φύσεως κτιστῆς" (Ερμηνεία εις τους εκατόν πεντήκοντα Ψαλμούς τοῦ Προφητάνακτος και Θεοπάτορος Δαβίδ, τόμος α΄, Κωνσταντινούπολη, 1819, σελ. 369).
6) Από την συνοδικώς εγκριθείσα Ορθόδοξο Ομολογία του Πέτρου Μογίλα "Ἐρώτησις ϞϚʹ. Διατὶ λέγομεν πῶς πιστεύομεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ὁποῦ εἶναι κτίσμα, ὀφείλοντες εἰς μόνον τὸν Θεὸν πιστεύειν; Ἀπόκρισις. Διατὶ καλὰ καὶ ἡ Ἐκκλησία νὰ εἶναι κτίσμα, ἀπὸ ἀνθρώπους συστεμένη, ἀλλὰ ἔχει κεφαλὴν αὐτὸν τὸν Χριστόν, τὸν ἀληθινὸν Θεόν..." (Ιωάννου Καρμίρη, Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία, τόμ. ΙΙ, Αυστρία, 1968, σελ. 634).
***
Ερχόμαστε τώρα στην θέση ότι μόνο οι άγιοι αποτελούν μέλη της Εκκλησίας (και για αυτό τάχα λέγεται η Εκκλησία "κοινωνία αγίων")· και πως η Εκκλησία είναι αγία, επειδή τα μέλη της πρέπει να είναι άγια· και αν δεν είναι άγια, τότε δεν είναι μέλη της Εκκλησίας. Εξαρτά δηλαδή την αγιότητα της Εκκλησίας από την αγιότητα των μελών της.
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
|
ΣΑΚΑΡΕΛΛΙΣΜΟΣ (ΡΩΜΑΝΙΔΙΣΜΟΣ)
|
Η Εκκλησία είναι Αγία, επειδή η Κεφαλή της ο Χριστός είναι Άγιος.
|
Η Εκκλησία είναι Αγία, και επειδή τα μέλη της είναι άγια.
|
Επειδή η Εκκλησία είναι αγία, τα μέλη της πρέπει να γίνουν άγια.
|
Επειδή η Εκκλησία είναι αγία, τα μέλη της πρέπει να είναι άγια.
|
Καταρχάς, στην Γραφή, αλλά και στους Πατέρες απουσιάζει ο όρος "Κοινωνία Αγίων", εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων στη Δύση (λατινιστί λέγεται "Communio Sanctorum"). Η πρώτη αναφορά γίνεται στο λεγόμενο "Αποστολικό Σύμβολο" , το οποίο οι Δυτικοί θεωρούν ότι το έγραψαν οι ίδιοι οι Απόστολοι, αλλά η Εκκλησία το θεωρεί ψευδεπίγραφο. Εκεί διαβάζουμε: "[Credo in] sanctam Ecclesiam catholicam, sanctorum communionem" ("[Πιστεύω εις] αγία Εκκλησία καθολική, αγίων κοινωνία").
Και όμως ο Άγιος Αυγουστίνος σε κείμενό του (κατά τους νεώτερους ερευνητές πραγματικός συγγραφέας είναι ο Άγιος Καισάριος (+543), Επίσκοπος της Άρλης στη Γαλλία), ερμηνεύοντας τον εν λόγω όρο γράφει: "Sanctorum communionem: quia dona saneti Spiritus licet in hac vita diversa sint in singulis, in aeternitate tamen erunt communia in universis" (P.L. 39, 2189)", δηλαδή "Αγίων Κοινωνία: ότι τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος σε αυτή τη ζωή, ακόμα κι αν είναι διαφορετικά στον καθένα, στην αιωνιότητα ωστόσο, θα είναι κοινά όλα σε όλους".
Καμία σχέση δηλαδή με την σακαρέλλειο/ρωμανίδειο ερμηνεία του όρου, η οποία θεωρώντας ότι μόνο οι άγιοι, δηλαδή οι εκλεκτοί και οι "καθαροί" (οι "θεούμενοι"), είναι μέλη της Εκκλησίας ομοιάζει μάλλον με ελιτίστικες εκκλησιολογικές θέσεις που εξέφραζαν μεταξύ άλλων και οι εξής αιρετικοί:
1) Οι Μοντανιστές. "Στους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού εμφανίστηκε μια αιρετική κίνηση που ονομαζόταν «μοντανισμός». Η κίνηση αυτή δίδασκε πως η Εκκλησία έπρεπε να αποτελείται αποκλειστικά από τέλειες και άγιες υπάρξεις, και απαιτούσε οι αμαρτωλοί κι οι μη τέλειοι να απομακρυνθούν από τους κόλπους της" (Ν. Μπερντιάεφ, Χριστιανισμός και Κοινωνική πραγματικότητα).
2) Οι Νοβατιανοί (Καθαροί). "Παρετήρουν δὲ προσέτι οἱ Νοουατιανοί, ὅτι ἐπειδὴ ἡ ἐκκλησία εἶχεν ἤδη δεχθῇ εἰς τοὺς κόλπους της θανασίμως ἀμαρτήσαντας ἀνθρώπους, ἐμολύνθη καὶ ἐβεβηλώθη, καὶ διὰ τοῦτο μόνον αὐτοί, ὡς καθαροί, ἀπετέλουν ἔτι τὴν γνησίαν, ἀποστολικὴν ἐκκλησίαν" (Α. Διομήδους-Κυριακού, Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμος α΄, Αθήνα, 1881, σελ. 117).
3) Οι Δονατιστές. Αυτοί υποστήριζαν ότι "ἀληθὴς Ἐκκλησία πρέπει νὰ λέγηται ἐκείνη, ἐν ᾖ οὐχ ὑπάρχουσι ἀμαρτωλοί" (Κωνσταντίνου Κοντογόνου, Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμος α΄, Αθήνα, 1866, σελ. 493). Η σύγχυση των Δονατιστών, κατά τον Άγιο Οπτάτο Μιλέβης (+Δ΄ αι.) οφειλόταν "στὴν θεώρηση γενικὰ τῆς Ἐκκλησίας ὡς σώματος ἁγίων, ἐκλεκτῶν καὶ ἀναμαρτήτων. Ἔτσι ταύτιζαν οἱ δονατιστὲς τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία μὲ τοὺς ἐκλεκτοὺς ἁγίους, οἱ ὁποῖοι μόνοι μποροῦσαν νὰ τελοῦν ἔγκυρα μυστήρια" (Στυλιανού Παπαδοπούλου, Πατρολογία, τόμος β΄, Αθήνα, 1990, σελ. 686). "Ὑπεραμύνοντο τοῦ περιορισμοῦ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας μόνο στοὺς ἀνεπίληπτους πιστούς" (Βλασίου Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία Α΄, Αθήνα, 1994, σελ. 308).
4) Οι Αναβαπτιστές: "Μεννωνῖται ἤ ἀναβαπτισταί... Ἡ Ἐκκλησία κατ᾿ αὐτοὺς εἶναι κοινωνία ἁγίων καὶ διὰ τοῦτο πρέπει νὰ διατηρῆται δι᾿ αὐστηροτάτης εὐταξίας ἐν τῇ καθαρότητι αὐτῆς" (Α. Διομήδους-Κυριακού, Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμος β΄, Αθήνα, 1881, σελ. 448).
5) Οι Λουθηρανοί. Η Αυγουσταία Ομολογία ομολογεί πίστη σε Εκκλησία ως "congregatio Sanctorum" (=συνάθροιση Αγίων). Ο μεγάλος θεολόγος του ΙΘ΄ αιώνα Νικόλαος Δαμαλάς παρατηρεί: "Ἐὰν δὲ τέλος ἐξετάσωμεν τὸν τοῦ Μελάγχθωνος ὁρισμόν, εἰς ἣν σχέσιν πρὸς τὴν καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν τῶν ἑπτὰ οἰκουμενικῶν συνόδων ἐκκλησίαν εὑρίσκεται, θέλομεν εὕρει ἐπίσης εἰς πλήρη ἀντίφασιν πρὸς αὐτήν, καθ᾿ ὅσον ἡ ἐκκλησία ἐκείνη θεωροῦσα καὶ κηρύττουσα ἐαυτήν, ὡς τὸν καθολικὴν καὶ ἀποστολικήν, ἀνέτρεφε τοὺς πιστοὺς καὶ τοὺς ἐξ αὐτῶν ἁμαρτάνοντας ἐπαίδευε, καὶ παντοίῳ τρόπῳ προσεπάθει νὰ ποιμάνῃ καὶ σώσῃ τὸ τοῦ Χριστοῦ ποίμνιον, καὶ καταστήσῃ αὐτοὺς τοιούτους, οὓς ὁ Μελάγχθων τοὺς εἰς τὴν ἐκκλησίαν αὐτοῦ εἰσερχομένους ἀπαιτεῖ, δηλαδὴ δικαίους καὶ εὐσεβεῖς. Ἦτο λοιπὸν ἡ ἀρχαία καθολικὴ ἐκκλησία οὐχὶ ἀποκλειστικῶς εὐσεβῶν καὶ δικαίων, ἀλλὰ πιστῶν κοινωνία τέλος καὶ σκοπὸν ἔχουσα τὸ τούτους ὄντως δικαίους καὶ ἁγίους καταστῆσαι. Ὥστε ἡ ἐκκλησία τοῦ Μελάγχθονος καὶ τῶν συνεταίρων αὐτοῦ, οὔτε ἡ τῆς Γραφῆς, οὔτε ἡ ἀποστολική, οὔτε ἡ τοῦ συμβόλου τῆς πίστεως, οὔτε ἡ μία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ τῶν ἑπτὰ οἰκουμενικῶν συνόδων ἐκκλησία εἶναι. Ποία τις λοιπὸν εἶναι: Ἵνα καταμάθωμεν τοῦτο, ἂς ἐξετάσωμεν αὐτὴν καθ᾿ ἐαυτὴν τὴν περὶ ἐκκλησίας τῆς διαμαρτυρομένης ἐκκλησίας δόξαν. Τὶ μᾶς λέγει ἒμπρώτοις ὁ ὁρισμὸς οὗτος; Ἡ Ἐκκλησία εἶναι κοινωνία ἁγίων, ἥτοι ἀληθῶς εὐσεβῶν καὶ δικαίων... Ὁ δὲ Λούθηρος ἐπιγράφει εἰς τὴν θύραν τῆς ἐκκλησίας αὐτοῦ· "μηδεὶς πιστός, μὴ ὢν ἅγιος καὶ δίκαιος, εἰσίτω". Δικαίως λοιπὸν δυνάμεθα νὰ ἐρωτήσωμεν αὐτόν· "ἐὰν ἡ ἐκκλησία σου ἁγίων κοινωνία εἶναι, ἡμεῖς διεφθαρμένοι ἐκ τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, ἄθλιοι καὶ ἐλεεινοὶ καὶ ἡμιθανεῖς, καὶ καθαρισμοῦ καὶ παιδείας καὶ ἀνατροφῆς δεόμενοι πρὸς ἁγιασμόν, τὶ νὰ κάνωμεν διὰ νὰ γίνωμεν ἅγιοι; Τὶ θέλει ἀπαντήσει εἰς τοὺς τοιούτους ὁ Λούθηρος; Ὅτι πλὴν τῆς ἰδικῆς του τῶν ἁγίων ἢ τῶν ἀληθῶς εὐσεβῶν καὶ δικαίων ὑπάρχουσι καὶ ἕτεραι ὁραταὶ ἐκκλησία;"" (Περί αρχών, Λειψία, 1865, σελ. 108-109).
Σε άλλο σημείο παρακάτω θα δούμε τί συνέπειες είχε στην Εκκλησία μας, των Γνησίων Ορθοδόξων, η υιοθέτηση τέτοιων απόψεων.
***
Προς το παρόν, και πριν προχωρήσουμε, ας κάνουμε έναν υποθετικό διάλογο με έναν σακαρελλικό/ρωμανιδικό για να κατανοήσουμε καλύτερα που οδηγούν αυτές οι θέσεις:- Ισχυρίζεσαι ότι μόνο οι άγιοι, οι "καθαροί", οι "εκλεκτοί, οι ""θεούμενοι" και όχι οι αμαρτωλοί είναι μέλη της Εκκλησίας;
- Βεβαίως!
- Εσύ είσαι τέτοιος;
- Χμ, δεν είμαι...
- Άρα είσαι εκτός Εκκλησίας και επομένως δεν μπορώ να δώσω σημασία σε όσα ισχυρίζεται κάποιος που δεν ανήκει στην Εκκλησία.
- Εντάξει, λοιπόν δεν είμαι αμαρτωλός, είμαι "καθαρός", άγιος.
- Ταλαίπωρε, "ἐὰν εἴπωμεν ὅτι ἁμαρτίαν οὐκ ἔχομεν, ἑαυτοὺς πλανῶμεν καὶ ἡ ἀλήθεια οὐκ ἔστιν ἐν ἡμῖν" (Α΄ Ιω. α΄, 8). Λυπάμαι λοιπόν, αλλά "πᾶς γὰρ ὁ καθαρὸν ἑαυτὸν ἀποφήνας ἀκάθαρτον ἑαυτὸν τελείως κατέκρινε" (Αγ. Επιφανίου, P.G. 41, 1028).
***
Εμείς οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι ο μόνος Άγιος, με την απόλυτη έννοια του όρου, είναι ο Θεός, ο Οποίος είναι η αιτία και η αρχή πάσης αγιότητας και παντός αγιασμού. Αυτός αγιάζει και την Εκκλησία (Εφ. ε΄, 26) και τα μέλη της (Ιω. ιζ΄, 19), τα οποία καλεί να γίνουν άγια (Α΄ Πετρ. α΄, 16). Για αυτό και τα μέλη της Εκκλησίας θεωρούνται όχι μόνο οι "εκλεκτοί άγιοι" (όπως οι παραπάνω αιρέσεις πίστευαν), αλλά όλοι οι "κλητοί άγιοι", δηλαδή όλοι οι πιστεύοντες και βαπτισθέντες Χριστιανοί, οι οποίοι κλήθηκαν από τον Θεό. "Πᾶσι τοῖς οὖσι ἐν Ῥώμῃ ἀγαπητοῖς Θεοῦ, κλητοῖς ἁγίοις" (Ρωμ. α΄, 7) γράφει ο Απόστολος Παύλος και ερμηνεύει ο Ιερός Χρυσόστομος πως "ἁγίους δὲ τοὺς πιστοὺς καλεῖ (=αποκαλεί) πάντας" (P.G. 60, 399). "Ἁγίους δὲ ὀνομάζει ὁ Παῦλος ὅλους τοὺς πιστοὺς Χριστιανούς", συμφωνεί και ο Άγιος Νικόδημος και συνεχίζει "ἐπρόσθεσε δὲ τό, κλητοῖς, ἐνθυμίζωντας αὐτοὺς τὴν εὐεργεσίαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ὅτι, κᾂν, λέει ἁπὸ Ὑπάτους, καὶ Ἐπάρχους ἐγεννήθητε κατὰ σάρκα, ἀλλ᾿ ὅμως ὁ Θεὸς σᾶς ἐκάλεσε μὲ τὴν αὐτὴν κλῆσιν, μὲ τὴν ὁποία ἐκάλεσε καὶ τοὺς ἰδιώτας, καὶ πενιχρούς, ἀγαπήσας, καὶ ἁγιάσας, καὶ ἐσᾶς ὁμοἰως μὲ ἐκείνους. [Ὑποσ.] Ὁ δὲ Οἰκουμένιος λέγει οτι πρῶτον ἔβαλε τὸ, ἀγαπητοῖς Θεοῦ. εἴτα τὸ, κλητοῖς ἁγίοις, ὡσᾶν νὰ ἔλεγε· "πόθεν ἐκλήθητε; ἐκ ποίων πόνων; ἐκ ποίων κατορθωμάτων; πόθεν ἐστε ἅγιοι; ἀλλ᾿ ἡ ἐκ μόνης τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ· Αὐτὸς γὰρ δωρεὰν ἀγαπήσας ἡμᾶς, καὶ τὸ αἷμα αὐτοῦ ὑπὲρ ἡμῶν ἐκχέας, ἐκάλεσεν ἡμᾶς εἰς ἁγιασμόν, καὶ κληρονομίαν τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ"" (Οι ΙΔ΄ Επιστολαί του Αποστόλου Παύλου, τόμος α΄, Βενετία, 1819, σελ. 8). Ερμηνεύοντας δε ο αυτός Πατήρ (Ιερός Νικόδημος) την Καθολική Επιστολή του Αποστόλου Ιούδα, και συγκεκριμένα τον πρώτο στίχο "Ἰούδας, Ἰησοῦ Χριστοῦ δοῦλος, ἀδελφός δὲ Ἰακώβου, τοῖς ἐν Θεῷ πατρὶ ἡγιασμένοις καὶ Ἰησοῦ Χριστῷ τετηρημένοις κλητοῖς" (Ιου. α΄, 1), γράφει για τους πιστούς ότι "δὲν ἔχουσιν αὐτοὶ ἀπὸ λογου των τὸν ἁγιασμόν, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν Πατέρα, ὁποῦ τοὺς εἴλκυσε καὶ τοὺς ἡγίασεν" (Ερμηνεία εις τα επτά καθολικάς επιστολάς, Βενετία, 1806, σελ. 324).
***
Η εν χρόνω και τόπω ορατή Εκκλησία περιλαμβάνει στους κόλπους της, αμαρτωλούς και δικαίους, Άβελ και Κάιν, σίτο και ζιζάνια, πρόβατα και ερίφια, καθαρούς και ακαθάρτους, πονηρούς και αγαθούς, ορθοφρονούντες και πλανεμένους, χρυσά/αργυρά και ξύλινα/οστράκινα σκεύη, υγιή και ασθενή μέλη, χωρίς αυτό καθόλου να επηρεάζει την αγιότητα της Εκκλησίας, η οποία αγιότητα, όπως είπαμε, πηγάζει από την Κεφαλή της και όχι από τα μέλη της. Τα μέλη της Εκκλησίας, κατά την διάρκεια που βρίσκονται στην στρατευομένη Εκκλησία, είναι δυνατόν να παραμείνουν στην ίδια κατάσταση, είναι όμως δυνατόν και να μεταβληθούν (π.χ. από πρόβατα, σίτος ή δίκαιοι, να γίνουν ερίφια, ζιζάνια και αμαρτωλοί, όπως φυσικά και το αντίθετο)· παραμένουν όμως μέλη της. Βεβαίως υπάρχουν περιπτώσεις μελών της Εκκλησίας, οι οποίοι αποκόπτονται από αυτήν, είτε αυτοβούλως (δηλαδή αποστατώντας από την Εκκλησία), είτε από με απόφαση, για παιδαγωγικό σκοπό, της Εκκλησίας διά των αρμοδίων οργάνων της. Και φυσικά εν Ημέρα Κρίσεως όταν γίνει ο τελικός διαχωρισμός η Εκκλησία στον Παράδεισο πλέον θα περιλαμβάνει μόνο τα πρόβατα, τον σίτο, τους δικαίους και τους αγίους. Ας δούμε την περί όλων αυτών διδασκαλία του Κυρίου και των Πατέρων και Διδασκάλων της Εκκλησίας:
α) Είπε ο Κύριος: «Ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ σπείραντι καλὸν σπέρμα ἐν τῷ ἀγρῷ αὐτοῦ· ἐν δὲ τῷ καθεύδειν τοὺς ἀνθρώπους ἦλθεν αὐτοῦ ὁ ἐχθρὸς καὶ ἔσπειρε ζιζάνια ἀνὰ μέσον τοῦ σίτου καὶ ἀπῆλθεν. Ὅτε δὲ ἐβλάστησεν ὁ χόρτος καὶ καρπὸν ἐποίησε, τότε ἐφάνη καὶ τὰ ζιζάνια. Προσελθόντες δὲ οἱ δοῦλοι τοῦ οἰκοδεσπότου εἶπον αὐτῷ· κύριε, οὐχὶ καλὸν σπέρμα ἔσπειρας ἐν τῷ σῷ ἀγρῷ; πόθεν οὖν ἔχει ζιζάνια; Ὁ δὲ ἔφη αὐτοῖς· ἐχθρὸς ἄνθρωπος τοῦτο ἐποίησεν. Οἱ δὲ δοῦλοι εἶπον αὐτῷ· θέλεις οὖν ἀπελθόντες συλλέξωμεν αὐτά; Ὁ δὲ ἔφη· οὔ, μήποτε συλλέγοντες τὰ ζιζάνια ἐκριζώσητε ἅμα αὐτοῖς τὸν σῖτον· ἄφετε συναυξάνεσθαι ἀμφότερα μέχρι τοῦ θερισμοῦ, καὶ ἐν καιρῷ τοῦ θερισμοῦ ἐρῶ τοῖς θερισταῖς· συλλέξατε πρῶτον τὰ ζιζάνια καὶ δήσατε αὐτὰ εἰς δέσμας πρὸς τὸ κατακαῦσαι αὐτά, τὸν δὲ σῖτον συναγάγετε εἰς τὴν ἀποθήκην μου…" (Ματθ. ιγ΄, 24-30). Ο Ιερός Χρυσόστομος ερμηνεύοντας την εν λόγω παραβολή γράφει: "Πολλοὶ γοῦν τῶν προεστώτων πονηροὺς εἰσάγοντες ἄνδρας ἐν ταῖς ἐκκλησίαις, αἱρεσιάρχας κρυπτομένους, πολλὴν εὐκολίαν τῇ τοιαύτῃ παρέσχον ἐπιβουλῇ. Οὐδὲ γὰρ πόνων δεῖ τῷ διαβόλῳ λοιπὸν, ὅταν ἐκείνους εἰς μέσον φυτεύσῃ... Σκόπει δὲ καὶ τῶν οἰκετῶν τὴν φιλοστοργίαν. Καὶ γὰρ ἐπείγονται ἤδη τὰ ζιζάνια ἀνασπάσαι, εἰ καὶ μὴ διεσκεμμένως ποιοῦσιν· ὅπερ δείκνυσι τὴν ὑπὲρ τοῦ σπόρου μέριμναν αὐτῶν, καὶ πρὸς ἓν μόνον βλέποντας, οὐχ ὅπως ἐκεῖνος δῷ δίκην, ἀλλ' ὥστε τὰ καταβληθέντα μὴ ἀπολέσθαι· οὐ γὰρ δὴ τοῦτό ἐστι τὸ κατεπεῖγον. Διόπερ ὅπως τὸ νόσημα τέως ἐξέλωσι, σκοποῦσι. Καὶ οὐδὲ τοῦτο ἁπλῶς ζητοῦσιν· οὐ γὰρ ἑαυτοῖς ἐπιτρέπουσιν, ἀλλὰ τοῦ δεσπότου τὴν γνώμην ἀναμένουσι λέγοντες· Θέλεις; Τί οὖν ὁ δεσπότης; Κωλύει λέγων· Μήποτε ἐκριζώσητε ἅμα αὐτοῖς τὸν σῖτον... Δύο τοίνυν τούτοις αὐτοὺς κατέχει τοῖς λογισμοῖς· ἑνὶ μὲν, τῷ μὴ τὸν σῖτον βλαβῆναι· ἑτέρῳ δὲ, τῷ καταλήψεσθαι τὴν κόλασιν πάντως αὐτοὺς ἀνιάτως νοσοῦντας. Ὥστε εἰ βούλει καὶ κολασθῆναι αὐτοὺς, καὶ χωρὶς τῆς τοῦ σίτου βλάβης, ἀνάμεινον τὸν προσήκοντα καιρόν. Τί δέ ἐστι, Μὴ ἐκριζώσητε ἅμα αὐτοῖς τὸν σῖτον; Ἢ τοῦτό φησιν, ὅτι Εἰ μέλλοιτε κινεῖν ὅπλα καὶ κατασφάττειν τοὺς αἱρετικοὺς, ἀνάγκη πολλοὺς καὶ τῶν ἁγίων συγκαταβάλλεσθαι· ἢ ὅτι ἀπ' αὐτῶν τῶν ζιζανίων πολλοὺς εἰκὸς μεταβαλέσθαι καὶ γενέσθαι σῖτον. Ἂν τοίνυν προλαβόντες αὐτοὺς ἐκριζώσητε, λυμαίνεσθε τῷ μέλλοντι γίνεσθαι σίτῳ, οὓς ἐγχωρεῖ μεταβαλέσθαι καὶ γενέσθαι βελτίους ἀναιροῦντες. Οὐ τοίνυν κατέχειν αἱρετικοὺς, καὶ ἐπιστομίζειν, καὶ ἐκκόπτειν αὐτῶν τὴν παῤῥησίαν, καὶ τὰς συνόδους καὶ τὰς σπονδὰς διαλύειν κωλύει, ἀλλ' ἀναιρεῖν καὶ κατασφάττειν. Σὺ δὲ αὐτοῦ σκόπει τὴν ἡμερότητα, πῶς οὐκ ἀποφαίνεται μόνον, οὐδὲ κωλύει, ἀλλὰ λογισμοὺς τίθησι. Τί οὖν, ἂν μέχρι τέλους μένῃ τὰ ζιζάνια; Τότε ἐρῶ τοῖς θερισταῖς· Συλλέξατε πρῶτον τὰ ζιζάνια, καὶ δήσατε αὐτὰ δεσμὰς πρὸς τὸ κατακαῦσαι αὐτά. Πάλιν ἀναμιμνήσκει αὐτοὺς τῶν Ἰωάννου ῥημάτων τῶν κριτὴν αὐτὸν εἰσαγόντων, καί φησιν, ὅτι ἕως μὲν ἑστήκασιν ἐγγὺς τοῦ σίτου, φείδεσθαι χρή· ἐγχωρεῖ γὰρ αὐτοὺς καὶ σῖτον γενέσθαι· ὅταν δὲ μηδὲν κερδάναντες ἀπέλθωσι, τότε αὐτοὺς ἀναγκαίως ἡ ἀπαραίτητος διαδέξεται δίκη. Ἐρῶ γὰρ τοῖς θερισταῖς, φησὶ, Συλλέξατε πρῶτον τὰ ζιζάνια. Διατί πρῶτον; Ἵνα μὴ φοβηθῶσιν οὗτοι, ὡς συναπαγομένου ἅμα αὐτοῖς τοῦ σίτου. Καὶ δήσατε αὐτὰ δεσμὰς, ὥστε κατακαῦσαι αὐτά· τὸν δὲ σῖτον συναγάγετε εἰς τὴν ἀποθήκην" (P.G. 58, 476-478). Και ο Άγιος Κυπριανός Καρχηδόνος: "Nam etsi videntur in Ecclesia esse zizania, non tamen impediri non debet aut fides aut caritas nostra, ut, quoniam zizania esse in Ecclesia cernimus, ipsi de Ecclesia recedamus" (P.L. 4, 344). [Μετάφραση: "Διότι, αν και εμφανίζονται στην Εκκλησία να υπάρχουν ζιζάνια, αυτό ωστόσο δεν πρέπει να παρεμποδίζει ούτε την πίστη, ούτε την αγάπη μας, ούτε επειδή βλέπουμε ζιζάνια στην Εκκλησία, να αποχωρούμε από αυτήν"].
β) Ξανά είπε ο Κύριος: "Πάλιν ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν σαγήνῃ βληθείσῃ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἐκ παντὸς γένους συναγαγούσῃ· ἥν, ὅτε ἐπληρώθη, ἀναβιβάσαντες αὐτὴν ἐπὶ τὀν αἰγιαλὸν καὶ καθίσαντες συνέλεξαν τὰ καλὰ εἰς ἀγγεῖα, τὰ δὲ σαπρὰ ἔξω ἔβαλον. Οὕτως ἔσται ἐν τῇ συντελείᾳ τοῦ αἰῶνος. Ἐξελεύσονται οἱ ἄγγελοι καὶ ἀφοριοῦσι τοὺς πονηροὺς ἐκ μέσου τῶν δικαίων, καὶ βαλοῦσιν αὐτοὺς εἰς τὴν κάμινον τοῦ πυρός· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων" (Ματθ. ιγ΄, 47-50).
Και ο Ιερός Χρυσόστομος κάνει την εξής αξιοπρόσεκτη παρατήρηση: "Καὶ τί διέστηκεν αὕτη τῆς τῶν ζιζανίων παραβολῆς; Καὶ γὰρ ἐκεῖ οἱ μὲν σώζονται, οἱ δὲ ἀπόλλυνται· ἀλλ' ἐκεῖ διὰ πονηρῶν δογμάτων αἵρεσιν· καὶ οἱ πρὸ τούτου δὲ, διὰ τὸ μὴ προσέχειν τοῖς λεγομένοις· οὗτοι δὲ, διὰ βίου πονηρίαν· οἳ πάντων εἰσὶν ἀθλιώτεροι, τῆς μὲν γνώσεως ἐπιτυχόντες καὶ ἁλιευθέντες, οὐ δυνηθέντες δὲ οὐδὲ οὕτω σωθῆναι" (P.G. 58, 484).
γ) Και ξανά είπε ο Κύριος: "Ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ βασιλεῖ, ὅστις ἐποίησε γάμους τῷ υἱῷ αὐτοῦ. Καὶ ἀπέστειλε τοὺς δούλους αὐτοῦ καλέσαι τοὺς κεκλημένους εἰς τοὺς γάμους, καὶ οὐκ ἤθελον ἐλθεῖν. Πάλιν ἀπέστειλεν ἄλλους δούλους λέγων· εἴπατε τοῖς κεκλημένοις· ἰδοὺ τὸ ἄριστόν μου ἡτοίμασα, οἱ ταῦροί μου καὶ τὰ σιτιστὰ τεθυμένα, καὶ πάντα ἕτοιμα· δεῦτε εἰς τοὺς γάμους. Οἱ δὲ ἀμελήσαντες ἀπῆλθον, ὁ μὲν εἰς τὸν ἴδιον ἀγρόν, ὁ δὲ εἰς τὴν ἐμπορίαν αὐτοῦ· οἱ δὲ λοιποὶ κρατήσαντες τοὺς δούλους αὐτοῦ ὕβρισαν καὶ ἀπέκτειναν. Ἀκούσας δὲ ὁ βασιλεὺς ἐκεῖνος ὠργίσθη, καὶ πέμψας τὰ στρατεύματα αὐτοῦ ἀπώλεσε τοὺς φονεῖς ἐκείνους καὶ τὴν πόλιν αὐτῶν ἐνέπρησε. Τότε λέγει τοῖς δούλοις αὐτοῦ· ὁ μὲν γάμος ἕτοιμός ἐστιν, οἱ δὲ κεκλημένοι οὐκ ἦσαν ἄξιοι· πορεύεσθε οὖν ἐπὶ τὰς διεξόδους τῶν ὁδῶν, καὶ ὅσους ἐὰν εὕρητε καλέσατε εἰς τοὺς γάμους, καὶ ἐξελθόντες οἱ δοῦλοι ἐκεῖνοι εἰς τὰς ὁδοὺς συνήγαγον πάντας ὅσους εὗρον, πονηρούς τε καὶ ἀγαθούς· καὶ ἐπλήσθη ὁ γάμος ἀνακειμένων. Εἰσελθὼν δὲ ὁ βασιλεὺς θεάσασθαι τοὺς ἀνακειμένους εἶδεν ἐκεῖ ἄνθρωπον οὐκ ἐνδεδυμένον ἔνδυμα γάμου, καὶ λέγει αὐτῷ· ἑταῖρε, πῶς εἰσῆλθες ὧδε μὴ ἔχων ἔνδυμα γάμου; Ὁ δὲ ἐφιμώθη. Τότε εἶπεν ὁ βασιλεὺς τοῖς διακόνοις· δήσαντες αὐτοῦ πόδας καὶ χεῖρας ἄρατε αὐτὸν καὶ ἐκβάλετε εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. Πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί" (Ματθ. κβ΄, 2-14). Μετά την απόρριψη του πάλαι ποτέ εκλεκτού ιουδαϊκού λαού στο θεϊκό προσκλητήριο, όλους τους προσκαλεί μετά την επί γης παρουσία Του ο Κύριος στην Εκκλησία Του, στην οποία εισέρχονται και πονηροί και αγαθοί, άχρι της ημέρας που θα έλθει για δεύτερη φορά και θα ελέγξει τις στολές αυτών και θα εκβάλει όσους δεν έχουν "ένδυμα γάμου".
δ) Ο Άγιος Αυγουστίνος, σε πολλά κείμενά του κατά των Δονατιστών (οι οποίοι κατατάραξαν τότε την Εκκλησία της Βορείου Αφρικής παρασύροντας, με τον, ελκυστικό στους απλουστέρους, υπερζηλωτισμό τους, χιλιάδες πιστών στη σχισματοαίρεσή τους), εξηγεί ότι η Εκκλησία είναι ταυτόχρονα "Εκκλησία αγία" (Ecclesia sancta), αλλά και "Εκκλησία μικτή" (Ecclesia permixta). Η διάκριση αυτή δεν αποτελεί διάκριση μεταξύ διαφορετικών πραγματικοτήτων, αλλά μεταξύ διαφορετικών προοπτικών: η Εκκλησία στην παρούσα (εν χρόνω και εν κόσμω ορατή) πραγματικότητά της είναι "Ecclesia permixta", δηλαδή μικτή, που περιέχει αγίους και αμαρτωλούς, ενώ από εσχατολογικής απόψεως - όπως θα φανεί μετά την Κρίση, στην αιώνια ζωή - είναι "Ecclesia sancta", δηλαδή καθαρή, που θα περιλαμβάνει μόνο τους αγίους και δικαίους. Γράφει στα υπέροχα συγγράμματά του (που δυστυχώς ακόμη και μετά από τόσους αιώνες δεν έχουν μεταφραστεί στην γλώσσα μας, για να τα απολαύσουμε - πρβλ. Αγ. Νικοδήμου, Συναξαριστής, τόμος γ΄, Βενετία, 1819, σελ. 110) για το θέμα αυτό: "veniant in mentem illae de Scripturis similitudines et divina oracula vel certissima exempla, quibus demonstratum et praenuntiatum est, malos in Ecclesia permixtos bonis usque in finem saeculi tempusque iudicii futuros" (P.L. 40, 201) [Μετάφραση: "μου έρχονται στο μυαλό από τις Γραφές αυτές οι παρομοιώσεις, οι θεϊκές προφητείες και τα πιο συγκεκριμένα παραδείγματα, με τα οποία έχει αποδειχθεί και προλεχθεί ότι οι κακοί θα αναμειχθούν στην Εκκλησία με τους καλούς μέχρι το τέλος του κόσμου και τη μέλλουσα κρίση". Ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα που χρησιμοποιεί είναι η γνωστή παρομοίωση της Εκκλησίας με την Κιβωτό του Νώε: "Agnoscamus arcam illam quae praefiguravit Ecclesiam: simul illic munda animalia simus; nec in ea nobiscum etiam immunda portari usque in finem diluvii recusemus. Simul in arca fuerunt, sed non simul Domino in odorem sacrificii de immundis obtulit Noe. Nec ideo tamen a mundis aliquibus arca ante tempus propter immunda deserta est. Corvus tantum deseruit, et se ante tempus ab illius arcae communione separavit; sed de binis immundis, non de septenis mundis fuit" (P.L. 33, 417) [Μετάφραση: "Ας αναγνωρίσουμε ότι η κιβωτός προεικονίζει την Εκκλησία: ας είμαστε τα καθαρά ζώα μέσα σε αυτήν και ας μην αρνηθούμε να μεταφερθούν μαζί μας και τα ακάθαρτα ζώα μέχρι το τέλος του κατακλυσμού. Ήταν μαζί στην κιβωτό, αλλά δεν ικανοποίησαν από κοινού τον Κύριο στην οσμή της θυσίας που έκανε ο Νώε, ο οποίος δεν προσέφερε θυσία από τα ακάθαρτα ζώα. Παρόλα αυτά, τα καθαρά ζώα δεν εγκατέλειψαν την κιβωτό πρόωρα λόγω των ακαθάρτων. Μόνο ο κόρακας την εγκατέλειψε πρόωρα και διαχωρίστηκε από την κοινωνία αυτή της κιβωτού· αλλά αυτός ήταν από τα δύο ζεύγη των ακαθάρτων, όχι από τα επτά ζεύγη των καθαρών ζώων"].
ε) Ο Άγιος Ιερώνυμος στον κατά των σχισματικών Λουκιφεριανών λόγο του: "Arca Noe Ecclesiae typus fuit, dicente Petro Apostolo: "In Arca Noe pauci, id est, octo animae salvae factae sunt per aquam, quod et nos nunc similis [Al similiter] formae baptisma salvos facit [Al. faciat] (I Pet. III, 20). Ut in illa omnium animalium genera: ita et in hac universarum et gentium et morum homines sunt. Ut ibi pardus et haedi, lupus et agni: ita et hic et justi et peccatores, id est, vasa aurea et argentea, cum ligneis et fictilibus commorantur. Habuit arca nidos suos: habet Ecclesia plurimas mansiones" (P.L. 23, 185). [Μετάφραση: "Η κιβωτός του Νώε ήταν ένας τύπος της Εκκλησίας, όπως λέει ο Απόστολος Πέτρος: "ἀπειθήσασί ποτε, ὅτε ἀπεξεδέχετο ἡ τοῦ Θεοῦ μακροθυμία ἐν ἡμέραις Νῶε κατασκευαζομένης κιβωτοῦ, εἰς ἣν ὀλίγαι, τοῦτ᾿ ἔστιν ὀκτὼ ψυχαί, διεσώθησαν δι᾿ ὕδατος" (Α΄ Πετρ. γ΄, 20). Όπως στην κιβωτό υπήρχαν όλα τα είδη ζώων, έτσι και στην Εκκλησία υπάρχουν άνθρωποι όλων των φυλών και χαρακτήρων. Όπως στην κιβωτό υπήρχε η λεοπάρδαλη με τις κατσίκες, ο λύκος με τα αρνιά, έτσι και στην Εκκλησία βρίσκονται οι δίκαιοι με τους αμαρτωλούς, δηλαδή, τα χρυσά και αργυρά σκεύη με τα ξύλινα και οστράκινα (πρβλ. Β΄ Τιμ. β΄, 20)"].
Ϛ) Ο Μέγας Βασίλειος: "Ἐν γὰρ τῇ μεγάλη οἰκίᾳ τῇ Ἐκκλησίᾳ ταύτῃ οὐ μόνον σκεύη ἐστὶ παντοδαπά, χρυσᾶ καὶ ἀργυρᾶ καὶ ξύλινα καὶ ὀστράκινα, ἀλλὰ καὶ τέχναι παντοία" (Ε.Π.Ε. 6, 224-226).
ζ) Ο Ιερός Θεοδώρητος Κύρ(ρ)ου: "Καὶ γὰρ οἱ τρεῖς παῖδες τῆς ἄκρας ἀρετῆς ἐπειλημμένοι, καὶ τὸν νικηφόρον ἀναδησάμενοι στέφανον, ἐν τῇ καμίνῳ προσευχόμενοι ἔλεγον, "Ἡμάρτομεν, ἠνομήσαμεν, ἠδικήσα μεν, καὶ ἀπέστημεν ἀπὸ τῶν ἐντολῶν σου, καὶ οὐκ ἐφυλάξαμεν τὰ δικαιώματά σου". Οὕτως ὁ θαυμάσιος Δανιὴλ, οὕτως ὁ θεσπέσιος Ἱερεμίας, οὕτως ὁ θεῖος Ἡσαΐας, οὕτως ὁ σοφώτατος Παῦλος. "Χριστὸς γὰρ, φησὶν, Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον, ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ. Καὶ πάλιν, "Οὐκ εἰμὶ ἄξιος καλεῖσθαι ἀπόστολος". Οὕτω τοίνυν ταῖς παρὰ τῶν δυσσεβῶν τρικυμίαις βαλλομένη ἡ τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία, οὐ μεγαφρονεῖ, ὡς ἀγωνιζομένη, ἀλλὰ ἁμαρτίαις καὶ πλημμελείαις ἀνατίθησι τὰ γινόμενα, καὶ τῆς παρὰ τοῦ Σωτῆρος ἐπικουρίας ἀπολαῦσαι παρακαλεῖ. Ἄλλως τε οὐδὲ ἐκ τελείων πᾶσα συνέστηκεν ἡ τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία· ἀλλ' ἔχει καὶ τοὺς ῥᾳστώνῃ συζῶντας, καὶ τὸν ἀνειμένον βίον ἀσπαζομένους, καὶ ἡδοναῖς δουλεύειν αἱρουμένους. Καὶ ἐπειδὴ ἕν ἐστι σῶμα, ὡς ἐξ ἑνὸς προσώπου καὶ ταῦτα κἀκεῖνα προφέρεται" (P.G. 80, 1160).
η) Ο σοφός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμίας ο Τρανός διδάσκει τους Λουθηρανούς στο εξαιρετικό Η΄ Κεφάλαιο της Α΄ Αποκρίσεώς του με τίτλο "Ὅτι ἐν τῇ Ἐκκλησία καὶ φαῦλοι" (Ιωάννου Καρμίρη, Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία, τόμ. Ι, Αυστρία, 1960, σελ. 461-463), πως η αναξιότητα κάποιων μελών της Εκκλησίας, και μάλιστα ακόμη και ιερέων, ουδόλως εμποδίζει την αγιότητα των αξίων μελών, οι οποίοι λαμβάνουν τον αγιασμό από τον Θεό, ο Οποίος ενεργεί ακόμη και μέσω αναξίων.
θ) Ο Άγιος Μελέτιος Πηγάς στο διαλογικό έργο του "Διάλογος Ορθόδοξος Χριστιανός": "Ξένος. Εἰ δε τις χριστιανὸς μὲν εἴη, τὴν δόξαν ὀρθός, τὰς δὲ πράξεις σκολιός; Παῖς. Μέλος μέν ἐστιν οἰκεῖον μὲν, ἀσθενὲς δὲ, ὃ καὶ φέρομεν καταρτίζοντες ἐν πνεύματι πραότητος σκοποῦντες μὴ καὶ αὐτοὶ πειρασθῶμεν. Χριστιανὸς οὖν καὶ αὐτός, καίπερ θεραπείας δεόμενος, ἵνα μὴ κλίμμα μεῖνας ἄκαρπον τὲ ῥυφὲν ἔξω τῆς ἀμπέλου, εἰς κάμινον ἐμβληθῇ πυρός.
Ξ. Εἰ δὲ καὶ τὴν δόξαν ἀσθενεῖ; Π. Ἀδελφὰ πράττοντες ἡμεῖς θεραπεύομεν καὶ τοὺς τοιούτους, ἀντεχόμενοι τοῦ κατὰ τὴν τοῦ πατρὸς διδαχὴν πιστοῦ λόγου∙ ἀντιφερομένους δὲ καὶ κατὰ τῆς ἀληθείας θεομαχοῦντας, μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν ἀποστολικῶς παραιτούμεθα" (Επετηρίς Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών, τόμος ΝΔ΄[2012-2013], Π. Β. Πάσχου, Μία ορθόδοξη κατήχηση του Μελετίου Πηγά, σελ. 126).
ι) Ο θεολογικώτατος Διδάσκαλος του Γένους Ευγένιος Βούλγαρης γράφει: "Οἱ ἀμαρτήμασιν ἐνεχόμενοι θανασίμοις, τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐκπίπτουσι κοινωνίας; Οὐδαμῶς· εἰσὶ γὰρ οὗτοι ὡς μέλη πάσχοντα, ἥκιστα μὲν ἀπὸ τῆς κεφαλῆς, ἥτις ἐστὶν ὁ Χριστός, κινούμενα, ἀλλ᾿ ἐν τοῖς ἱδίοις πάθεσι καχεκτοῦντα, οὐ μὴν οὐ τέλεσιν εἰσὶν ἀποκεκομμένοι τοῦ σώματος, οὐδὲ τὴν κατὰ τῶν λοιπῶν ἑνότητα διαλύουσι· διὰ γὰρ τῆς πίστεως προσκολλῶνται τῇ ἐκκλησίᾳ, τῶν τε ποιμένων καὶ διδασκάλων ἀκούουσι, καὶ τὰ λεγόμενα ὡς ἀληθὴ ἀποδέχονται, θάλλει τε ἐν αὐτοῖς ἡ τοῦ ἀνανῆψαι ἀπὸ τῶν ἁμαρτημάτων ἐλπίς, καὶ συγγνώμης τυχόντας ἀναζωοποιηθῆναι τῷ Χριστῷ, καὶ ἀναῤῥωσθῆναι, ἂ τοῖς ἐν αἱρέσει ἐμπεπτωκόσιν οὐκ ἔστί" (Θεολογικόν, Βενετία, 1872, σελ. 50). Και αφού αναφέρει τις σχετικές, με το θέμα, παραβολές του Κυρίου και ελέγχει την κακοδοξία των Προτεσταντών περί "αοράτου εκκλησίας αγίων", εξηγεί τι σημαίνει "αιρετικός" και "αίρεση", ώστε να μη δημιουργούνται παρερμηνείες. Οι αιρετικοί "μέλη εἰσὶ τοῦ τῆς ἐκκλησίας σώματος ἀποκεκομμένα· ἡ γὰρ αἵρεσις ἀνατρέπει τὴν πίστιν καὶ τὴν ἀγάπην, δι᾿ ὧν τὰ τῆς ἐκκλησίας μέλη εἰς ἓν σῶμα ἑνοῦτα, καὶ συνέχεται· αἵρεσις δὲ ἐστι ψευδὴς δόξα κατά τινος τῶν ἀμέσως ἀποκεκαλυμμένων στρατεύουσα μετὰ ἀπονοίας, καὶ θράσους ἀποτόμως διαπρεσβευομένη· εἴ τις οὗν ἐξ ἀγνοίας ἢ ἀπροσεξίας διαμαρτών, καὶ παραινούμενος, τῆς ἐπισφαλοῦς δόξης ἀφίσταται, ὁ τοιοῦτος αἱρετικὸς οὐκ ἂν κυρίως ῥηθείη· ἔνθεν τοι κομψὸν δοκεῖ τὸ ῥηθὲν τῷ ἱερῷ Αὐγουστίνω ἄλλως "ἀπατηθῆναι μὲν δυνήσομαι, οὐ μὴν ἀλλ᾿ αἱρετικὸς ἔσομαι"" (αυτόθι, σελ. 55-56). Επομένως και εκείνοι οι οποίοι πέφτουν σε κάποια αίρεση, από άγνοια ή απροσεξία, δεν βρίσκονται αυτομάτως εκτός Εκκλησίας, όταν μάλιστα νουθετούμενοι μετανοούν· αντιθέτως όταν νουθετούμενοι υπό της Εκκλησίας να συμμορφωθούν τότε αποκόπτονται από αυτήν ως "σηπεδονώδη (=σαπισμένα) καὶ ἀλλότρια μέλη" (αυτόθι, σελ. 50).
ια) Ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος γράφει: «Καί τοιγε οὐκ ἄδηλον ἐν τῇ ἁγίᾳ Ἐκκλησίᾳ, καὶ ἐναγεῖς εἶναί τινας διὰ βίου φαυλότητα, ἔνδυμα γάμου μὴ ἔχοντας. Ἀνέχεται μέντοι καὶ τούτων ἡ Ἐκκλησία τῇ τῆς μετανοίας ἐλπίδι, ἀπονίψασθαι τὰς τῶν ἁμαρτημάτων κηλίδας, θεομιμήτως ὑπὲρ αὐτῶν εὐχομένη, καὶ εἰς τὴν τάξιν ἀναδραμεῖν τῶν οἰκείων καὶ ἐκλεκτῶν· οἱ δὲ ἰσχυρογνώμονες καὶ ἀμετανόητοι, ἀλλότριοι γίνονται ἀπόγε τοῦ νῦν τῆς τῶν ἁγίων ὁμηγύρεως. Ὡς γὰρ ὁ διαμείνας λεπρός, ἔξω διῆγε τῆς παρεμβολῆς, οὕτως ὁ ἀμεταμέλητα πταίων, ἔξω τῆς Ἐκκλησίας ἐκβάλλεται... Εἰ δε τις διαπορήσειε λέγων, πῶς εἰκὸς ἁγίαν καλεῖσθαι, ἐν ἧ καὶ φαυλόβιοι τυγχάνουσι, καὶ τυχὸν πλείους τῶν δικαίων καὶ ὁσίων; Ἡ λύσις ἐκ τῶν εἰρημένων πρόχειρος. Α΄. Ὅτι ἁγία εἴρηται, ὡς κεκαθαρμένη διὰ τοῦ ἁγίου βαπτίσματος, καὶ σῶμα ἐκεῖθεν γενομένων ἀμόλυντον καὶ ἄσπιλον, τῆς Ἁγιωτάτης κεφαλῆς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὅτι διὰ τῶν φρικτῶν μυστηρίων τοῦ κυριακοῦ σώματος καὶ αἵματος τρέφεται καὶ συνίσταται. Β΄. Ὅτι ἐκ τοῦ κρείττονος μέρους ὀρθῶς καλεῖται ἁγία. Καὶ γὰρ κρείσσων εἶς ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἢ μύριοι παράνομοι» (Επιτομή είτε Συλλογή των Θείων της Πίστεως Δογμάτων, Λειψία, 1806, σελ. 38-39).
ιβ) Ο πολυγραφώτατος και ασκητικώτατος Αρχιεπίσκοπος Αντώνιος Амфитеатров, εκ των κορυφαίων Ρώσων θεολόγων, γράφει: «Εἰ δὲ καὶ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀσθενῆ μέλη οἱ ἀμαρτωλοί εἰσιν, αλλ᾿ οὗτοι οὐδόλως μολύνουσι τὴν ἁγιότητα τῆς ὅλης Ἐκκλησίας, ἀλλ’ ἀνέχεται τούτους αὕτη, ἀναμένουσα τὴν ἐπιστροφὴν αὐτῶν καὶ ἀνάῤῥωσιν» (Δογματική Θεολογία της Ορθοδόξου Καθολικής και Ανατολικής Εκκλησίας, Αθήνα, 1858, σελ. 305).
ιγ) Ο θαυματουργός Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως: «Ἡ Ἐκκλησία ὡς ὀργανικὸν σῶμα εἶναι ὀρατὴ καὶ συνδέει εἰς ἓν ὅλον ὅλα τὰ μέλη αὐτῆς, τά τε ἅγια καὶ τὰ ἀσθενή. Τὰ ἀσθενὴ μέλη τῆς Ἐκκλησίας οὐδόλως παύονται τελοῦντα μέλη τοῦ σώματος αὐτῆς... καὶ ἐὰν μὲν ἰαθῶσιν ἑνοῦνται τοῖς ὑγιαίνουσιν, ἐὰν δὲ ἀνιάτως ἔχωσι, τότε ἀποθνήσουσιν ἐν τῇ ἀμαρτίᾳ αὑτῶν ὡς πρόβατα τῆς ποίμνης ἀνιάτως ἀσθενήσαντα καὶ θανόντα ἐν ταῖς ἰδίαις ἀμαρτίαις» (Μελέτη περί της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, Αθήνα, 1987, σελ. 24-25).
ιδ) Ο Ιερομάρτυς και Ομολογητής Ιλαρίων Τρόιτσκι: "В своих догматических представлениях о Церкви донатисты исходили из строгого понятия о святости Церкви и о ее единстве. Церковь, принимающая в общение традиторов, не может быть святой. Традиторы-епископы не могут сообщать никакой благодати; поэтому в Церкви, имеющей епископов-традиторов, нет и Таинств. Личное недостоинство епископа лишает благодати всю Церковь. В Церкви не имеет значения и крещение, а потому желающего из Церкви перейти в общество донатистов, которое и есть единая истинная и святая Церковь, должно крестить. Можно заметить, что донатисты усвоили некоторые идеи св. Киприана и обратили их против Церкви... Таинства не зависят от личности священника: они святы сами по себе. Также и святость Церкви не зависит от святости ее членов; напротив, сами члены Церкви получают святость от Церкви. Церковь едина, и святость ее – в Таинствах, а не в гордости отдельных лиц" (Вопрос о церкви в догматической полемике с донатизмом). [Μετάφραση: "Στις δογματικές τους ιδέες για την Εκκλησία, οι Δονατιστές προχώρησαν από μια αυστηρή αντίληψη της αγιότητας της Εκκλησίας και της ενότητάς της. Μια Εκκλησία που δέχεται προδότες σε κοινωνία δεν μπορεί να είναι αγία. Οι προδότες επίσκοποι δεν μπορούν να μεταδώσουν καμία Χάρη. Επομένως, στην Εκκλησία, η οποία έχει επισκόπους-προδότες, δεν υπάρχουν Μυστήρια. Η προσωπική αναξιότητα του επισκόπου στερεί τη Χάρη από ολόκληρη την Εκκλησία. Στην Εκκλησία, ούτε το Βάπτισμα δεν έχει σημασία και γι᾿ αυτό πρέπει να βαπτιστούν όσοι επιθυμούν να πάνε από την Εκκλησία προς την Δονατιστική κοινωνία, η οποία είναι η μόνη αληθινή και αγία Εκκλησία, πρέπει να βαπτιστεί. Μπορείτε να παρατηρήσετε ότι οι Δονατιστές υιοθέτησαν μερικές από τις ιδέες του Αγίου Κυπριανού και τις έστρεψαν ενάντια στην Εκκλησία... [Όμως]Τα Μυστήρια δεν εξαρτώνται από το πρόσωπο του ιερέα: είναι άγια από μόνα τους. Επίσης, η αγιότητα της Εκκλησίας δεν εξαρτάται από την αγιότητα των μελών της. Αντίθετα, τα μέλη της Εκκλησίας λαμβάνουν τα ίδια την αγιότητα από την Εκκλησία. Η Εκκλησία είναι μία και η αγιότητά της είναι στα Μυστήρια και όχι στην αλαζονεία των ατόμων" (Το ζήτημα της Εκκλησίας στις δογματικές διαμάχες με τους Δονατιστές).
α) Είπε ο Κύριος: «Ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ σπείραντι καλὸν σπέρμα ἐν τῷ ἀγρῷ αὐτοῦ· ἐν δὲ τῷ καθεύδειν τοὺς ἀνθρώπους ἦλθεν αὐτοῦ ὁ ἐχθρὸς καὶ ἔσπειρε ζιζάνια ἀνὰ μέσον τοῦ σίτου καὶ ἀπῆλθεν. Ὅτε δὲ ἐβλάστησεν ὁ χόρτος καὶ καρπὸν ἐποίησε, τότε ἐφάνη καὶ τὰ ζιζάνια. Προσελθόντες δὲ οἱ δοῦλοι τοῦ οἰκοδεσπότου εἶπον αὐτῷ· κύριε, οὐχὶ καλὸν σπέρμα ἔσπειρας ἐν τῷ σῷ ἀγρῷ; πόθεν οὖν ἔχει ζιζάνια; Ὁ δὲ ἔφη αὐτοῖς· ἐχθρὸς ἄνθρωπος τοῦτο ἐποίησεν. Οἱ δὲ δοῦλοι εἶπον αὐτῷ· θέλεις οὖν ἀπελθόντες συλλέξωμεν αὐτά; Ὁ δὲ ἔφη· οὔ, μήποτε συλλέγοντες τὰ ζιζάνια ἐκριζώσητε ἅμα αὐτοῖς τὸν σῖτον· ἄφετε συναυξάνεσθαι ἀμφότερα μέχρι τοῦ θερισμοῦ, καὶ ἐν καιρῷ τοῦ θερισμοῦ ἐρῶ τοῖς θερισταῖς· συλλέξατε πρῶτον τὰ ζιζάνια καὶ δήσατε αὐτὰ εἰς δέσμας πρὸς τὸ κατακαῦσαι αὐτά, τὸν δὲ σῖτον συναγάγετε εἰς τὴν ἀποθήκην μου…" (Ματθ. ιγ΄, 24-30). Ο Ιερός Χρυσόστομος ερμηνεύοντας την εν λόγω παραβολή γράφει: "Πολλοὶ γοῦν τῶν προεστώτων πονηροὺς εἰσάγοντες ἄνδρας ἐν ταῖς ἐκκλησίαις, αἱρεσιάρχας κρυπτομένους, πολλὴν εὐκολίαν τῇ τοιαύτῃ παρέσχον ἐπιβουλῇ. Οὐδὲ γὰρ πόνων δεῖ τῷ διαβόλῳ λοιπὸν, ὅταν ἐκείνους εἰς μέσον φυτεύσῃ... Σκόπει δὲ καὶ τῶν οἰκετῶν τὴν φιλοστοργίαν. Καὶ γὰρ ἐπείγονται ἤδη τὰ ζιζάνια ἀνασπάσαι, εἰ καὶ μὴ διεσκεμμένως ποιοῦσιν· ὅπερ δείκνυσι τὴν ὑπὲρ τοῦ σπόρου μέριμναν αὐτῶν, καὶ πρὸς ἓν μόνον βλέποντας, οὐχ ὅπως ἐκεῖνος δῷ δίκην, ἀλλ' ὥστε τὰ καταβληθέντα μὴ ἀπολέσθαι· οὐ γὰρ δὴ τοῦτό ἐστι τὸ κατεπεῖγον. Διόπερ ὅπως τὸ νόσημα τέως ἐξέλωσι, σκοποῦσι. Καὶ οὐδὲ τοῦτο ἁπλῶς ζητοῦσιν· οὐ γὰρ ἑαυτοῖς ἐπιτρέπουσιν, ἀλλὰ τοῦ δεσπότου τὴν γνώμην ἀναμένουσι λέγοντες· Θέλεις; Τί οὖν ὁ δεσπότης; Κωλύει λέγων· Μήποτε ἐκριζώσητε ἅμα αὐτοῖς τὸν σῖτον... Δύο τοίνυν τούτοις αὐτοὺς κατέχει τοῖς λογισμοῖς· ἑνὶ μὲν, τῷ μὴ τὸν σῖτον βλαβῆναι· ἑτέρῳ δὲ, τῷ καταλήψεσθαι τὴν κόλασιν πάντως αὐτοὺς ἀνιάτως νοσοῦντας. Ὥστε εἰ βούλει καὶ κολασθῆναι αὐτοὺς, καὶ χωρὶς τῆς τοῦ σίτου βλάβης, ἀνάμεινον τὸν προσήκοντα καιρόν. Τί δέ ἐστι, Μὴ ἐκριζώσητε ἅμα αὐτοῖς τὸν σῖτον; Ἢ τοῦτό φησιν, ὅτι Εἰ μέλλοιτε κινεῖν ὅπλα καὶ κατασφάττειν τοὺς αἱρετικοὺς, ἀνάγκη πολλοὺς καὶ τῶν ἁγίων συγκαταβάλλεσθαι· ἢ ὅτι ἀπ' αὐτῶν τῶν ζιζανίων πολλοὺς εἰκὸς μεταβαλέσθαι καὶ γενέσθαι σῖτον. Ἂν τοίνυν προλαβόντες αὐτοὺς ἐκριζώσητε, λυμαίνεσθε τῷ μέλλοντι γίνεσθαι σίτῳ, οὓς ἐγχωρεῖ μεταβαλέσθαι καὶ γενέσθαι βελτίους ἀναιροῦντες. Οὐ τοίνυν κατέχειν αἱρετικοὺς, καὶ ἐπιστομίζειν, καὶ ἐκκόπτειν αὐτῶν τὴν παῤῥησίαν, καὶ τὰς συνόδους καὶ τὰς σπονδὰς διαλύειν κωλύει, ἀλλ' ἀναιρεῖν καὶ κατασφάττειν. Σὺ δὲ αὐτοῦ σκόπει τὴν ἡμερότητα, πῶς οὐκ ἀποφαίνεται μόνον, οὐδὲ κωλύει, ἀλλὰ λογισμοὺς τίθησι. Τί οὖν, ἂν μέχρι τέλους μένῃ τὰ ζιζάνια; Τότε ἐρῶ τοῖς θερισταῖς· Συλλέξατε πρῶτον τὰ ζιζάνια, καὶ δήσατε αὐτὰ δεσμὰς πρὸς τὸ κατακαῦσαι αὐτά. Πάλιν ἀναμιμνήσκει αὐτοὺς τῶν Ἰωάννου ῥημάτων τῶν κριτὴν αὐτὸν εἰσαγόντων, καί φησιν, ὅτι ἕως μὲν ἑστήκασιν ἐγγὺς τοῦ σίτου, φείδεσθαι χρή· ἐγχωρεῖ γὰρ αὐτοὺς καὶ σῖτον γενέσθαι· ὅταν δὲ μηδὲν κερδάναντες ἀπέλθωσι, τότε αὐτοὺς ἀναγκαίως ἡ ἀπαραίτητος διαδέξεται δίκη. Ἐρῶ γὰρ τοῖς θερισταῖς, φησὶ, Συλλέξατε πρῶτον τὰ ζιζάνια. Διατί πρῶτον; Ἵνα μὴ φοβηθῶσιν οὗτοι, ὡς συναπαγομένου ἅμα αὐτοῖς τοῦ σίτου. Καὶ δήσατε αὐτὰ δεσμὰς, ὥστε κατακαῦσαι αὐτά· τὸν δὲ σῖτον συναγάγετε εἰς τὴν ἀποθήκην" (P.G. 58, 476-478). Και ο Άγιος Κυπριανός Καρχηδόνος: "Nam etsi videntur in Ecclesia esse zizania, non tamen impediri non debet aut fides aut caritas nostra, ut, quoniam zizania esse in Ecclesia cernimus, ipsi de Ecclesia recedamus" (P.L. 4, 344). [Μετάφραση: "Διότι, αν και εμφανίζονται στην Εκκλησία να υπάρχουν ζιζάνια, αυτό ωστόσο δεν πρέπει να παρεμποδίζει ούτε την πίστη, ούτε την αγάπη μας, ούτε επειδή βλέπουμε ζιζάνια στην Εκκλησία, να αποχωρούμε από αυτήν"].
β) Ξανά είπε ο Κύριος: "Πάλιν ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν σαγήνῃ βληθείσῃ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἐκ παντὸς γένους συναγαγούσῃ· ἥν, ὅτε ἐπληρώθη, ἀναβιβάσαντες αὐτὴν ἐπὶ τὀν αἰγιαλὸν καὶ καθίσαντες συνέλεξαν τὰ καλὰ εἰς ἀγγεῖα, τὰ δὲ σαπρὰ ἔξω ἔβαλον. Οὕτως ἔσται ἐν τῇ συντελείᾳ τοῦ αἰῶνος. Ἐξελεύσονται οἱ ἄγγελοι καὶ ἀφοριοῦσι τοὺς πονηροὺς ἐκ μέσου τῶν δικαίων, καὶ βαλοῦσιν αὐτοὺς εἰς τὴν κάμινον τοῦ πυρός· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων" (Ματθ. ιγ΄, 47-50).
Και ο Ιερός Χρυσόστομος κάνει την εξής αξιοπρόσεκτη παρατήρηση: "Καὶ τί διέστηκεν αὕτη τῆς τῶν ζιζανίων παραβολῆς; Καὶ γὰρ ἐκεῖ οἱ μὲν σώζονται, οἱ δὲ ἀπόλλυνται· ἀλλ' ἐκεῖ διὰ πονηρῶν δογμάτων αἵρεσιν· καὶ οἱ πρὸ τούτου δὲ, διὰ τὸ μὴ προσέχειν τοῖς λεγομένοις· οὗτοι δὲ, διὰ βίου πονηρίαν· οἳ πάντων εἰσὶν ἀθλιώτεροι, τῆς μὲν γνώσεως ἐπιτυχόντες καὶ ἁλιευθέντες, οὐ δυνηθέντες δὲ οὐδὲ οὕτω σωθῆναι" (P.G. 58, 484).
γ) Και ξανά είπε ο Κύριος: "Ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ βασιλεῖ, ὅστις ἐποίησε γάμους τῷ υἱῷ αὐτοῦ. Καὶ ἀπέστειλε τοὺς δούλους αὐτοῦ καλέσαι τοὺς κεκλημένους εἰς τοὺς γάμους, καὶ οὐκ ἤθελον ἐλθεῖν. Πάλιν ἀπέστειλεν ἄλλους δούλους λέγων· εἴπατε τοῖς κεκλημένοις· ἰδοὺ τὸ ἄριστόν μου ἡτοίμασα, οἱ ταῦροί μου καὶ τὰ σιτιστὰ τεθυμένα, καὶ πάντα ἕτοιμα· δεῦτε εἰς τοὺς γάμους. Οἱ δὲ ἀμελήσαντες ἀπῆλθον, ὁ μὲν εἰς τὸν ἴδιον ἀγρόν, ὁ δὲ εἰς τὴν ἐμπορίαν αὐτοῦ· οἱ δὲ λοιποὶ κρατήσαντες τοὺς δούλους αὐτοῦ ὕβρισαν καὶ ἀπέκτειναν. Ἀκούσας δὲ ὁ βασιλεὺς ἐκεῖνος ὠργίσθη, καὶ πέμψας τὰ στρατεύματα αὐτοῦ ἀπώλεσε τοὺς φονεῖς ἐκείνους καὶ τὴν πόλιν αὐτῶν ἐνέπρησε. Τότε λέγει τοῖς δούλοις αὐτοῦ· ὁ μὲν γάμος ἕτοιμός ἐστιν, οἱ δὲ κεκλημένοι οὐκ ἦσαν ἄξιοι· πορεύεσθε οὖν ἐπὶ τὰς διεξόδους τῶν ὁδῶν, καὶ ὅσους ἐὰν εὕρητε καλέσατε εἰς τοὺς γάμους, καὶ ἐξελθόντες οἱ δοῦλοι ἐκεῖνοι εἰς τὰς ὁδοὺς συνήγαγον πάντας ὅσους εὗρον, πονηρούς τε καὶ ἀγαθούς· καὶ ἐπλήσθη ὁ γάμος ἀνακειμένων. Εἰσελθὼν δὲ ὁ βασιλεὺς θεάσασθαι τοὺς ἀνακειμένους εἶδεν ἐκεῖ ἄνθρωπον οὐκ ἐνδεδυμένον ἔνδυμα γάμου, καὶ λέγει αὐτῷ· ἑταῖρε, πῶς εἰσῆλθες ὧδε μὴ ἔχων ἔνδυμα γάμου; Ὁ δὲ ἐφιμώθη. Τότε εἶπεν ὁ βασιλεὺς τοῖς διακόνοις· δήσαντες αὐτοῦ πόδας καὶ χεῖρας ἄρατε αὐτὸν καὶ ἐκβάλετε εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. Πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί" (Ματθ. κβ΄, 2-14). Μετά την απόρριψη του πάλαι ποτέ εκλεκτού ιουδαϊκού λαού στο θεϊκό προσκλητήριο, όλους τους προσκαλεί μετά την επί γης παρουσία Του ο Κύριος στην Εκκλησία Του, στην οποία εισέρχονται και πονηροί και αγαθοί, άχρι της ημέρας που θα έλθει για δεύτερη φορά και θα ελέγξει τις στολές αυτών και θα εκβάλει όσους δεν έχουν "ένδυμα γάμου".
δ) Ο Άγιος Αυγουστίνος, σε πολλά κείμενά του κατά των Δονατιστών (οι οποίοι κατατάραξαν τότε την Εκκλησία της Βορείου Αφρικής παρασύροντας, με τον, ελκυστικό στους απλουστέρους, υπερζηλωτισμό τους, χιλιάδες πιστών στη σχισματοαίρεσή τους), εξηγεί ότι η Εκκλησία είναι ταυτόχρονα "Εκκλησία αγία" (Ecclesia sancta), αλλά και "Εκκλησία μικτή" (Ecclesia permixta). Η διάκριση αυτή δεν αποτελεί διάκριση μεταξύ διαφορετικών πραγματικοτήτων, αλλά μεταξύ διαφορετικών προοπτικών: η Εκκλησία στην παρούσα (εν χρόνω και εν κόσμω ορατή) πραγματικότητά της είναι "Ecclesia permixta", δηλαδή μικτή, που περιέχει αγίους και αμαρτωλούς, ενώ από εσχατολογικής απόψεως - όπως θα φανεί μετά την Κρίση, στην αιώνια ζωή - είναι "Ecclesia sancta", δηλαδή καθαρή, που θα περιλαμβάνει μόνο τους αγίους και δικαίους. Γράφει στα υπέροχα συγγράμματά του (που δυστυχώς ακόμη και μετά από τόσους αιώνες δεν έχουν μεταφραστεί στην γλώσσα μας, για να τα απολαύσουμε - πρβλ. Αγ. Νικοδήμου, Συναξαριστής, τόμος γ΄, Βενετία, 1819, σελ. 110) για το θέμα αυτό: "veniant in mentem illae de Scripturis similitudines et divina oracula vel certissima exempla, quibus demonstratum et praenuntiatum est, malos in Ecclesia permixtos bonis usque in finem saeculi tempusque iudicii futuros" (P.L. 40, 201) [Μετάφραση: "μου έρχονται στο μυαλό από τις Γραφές αυτές οι παρομοιώσεις, οι θεϊκές προφητείες και τα πιο συγκεκριμένα παραδείγματα, με τα οποία έχει αποδειχθεί και προλεχθεί ότι οι κακοί θα αναμειχθούν στην Εκκλησία με τους καλούς μέχρι το τέλος του κόσμου και τη μέλλουσα κρίση". Ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα που χρησιμοποιεί είναι η γνωστή παρομοίωση της Εκκλησίας με την Κιβωτό του Νώε: "Agnoscamus arcam illam quae praefiguravit Ecclesiam: simul illic munda animalia simus; nec in ea nobiscum etiam immunda portari usque in finem diluvii recusemus. Simul in arca fuerunt, sed non simul Domino in odorem sacrificii de immundis obtulit Noe. Nec ideo tamen a mundis aliquibus arca ante tempus propter immunda deserta est. Corvus tantum deseruit, et se ante tempus ab illius arcae communione separavit; sed de binis immundis, non de septenis mundis fuit" (P.L. 33, 417) [Μετάφραση: "Ας αναγνωρίσουμε ότι η κιβωτός προεικονίζει την Εκκλησία: ας είμαστε τα καθαρά ζώα μέσα σε αυτήν και ας μην αρνηθούμε να μεταφερθούν μαζί μας και τα ακάθαρτα ζώα μέχρι το τέλος του κατακλυσμού. Ήταν μαζί στην κιβωτό, αλλά δεν ικανοποίησαν από κοινού τον Κύριο στην οσμή της θυσίας που έκανε ο Νώε, ο οποίος δεν προσέφερε θυσία από τα ακάθαρτα ζώα. Παρόλα αυτά, τα καθαρά ζώα δεν εγκατέλειψαν την κιβωτό πρόωρα λόγω των ακαθάρτων. Μόνο ο κόρακας την εγκατέλειψε πρόωρα και διαχωρίστηκε από την κοινωνία αυτή της κιβωτού· αλλά αυτός ήταν από τα δύο ζεύγη των ακαθάρτων, όχι από τα επτά ζεύγη των καθαρών ζώων"].
ε) Ο Άγιος Ιερώνυμος στον κατά των σχισματικών Λουκιφεριανών λόγο του: "Arca Noe Ecclesiae typus fuit, dicente Petro Apostolo: "In Arca Noe pauci, id est, octo animae salvae factae sunt per aquam, quod et nos nunc similis [Al similiter] formae baptisma salvos facit [Al. faciat] (I Pet. III, 20). Ut in illa omnium animalium genera: ita et in hac universarum et gentium et morum homines sunt. Ut ibi pardus et haedi, lupus et agni: ita et hic et justi et peccatores, id est, vasa aurea et argentea, cum ligneis et fictilibus commorantur. Habuit arca nidos suos: habet Ecclesia plurimas mansiones" (P.L. 23, 185). [Μετάφραση: "Η κιβωτός του Νώε ήταν ένας τύπος της Εκκλησίας, όπως λέει ο Απόστολος Πέτρος: "ἀπειθήσασί ποτε, ὅτε ἀπεξεδέχετο ἡ τοῦ Θεοῦ μακροθυμία ἐν ἡμέραις Νῶε κατασκευαζομένης κιβωτοῦ, εἰς ἣν ὀλίγαι, τοῦτ᾿ ἔστιν ὀκτὼ ψυχαί, διεσώθησαν δι᾿ ὕδατος" (Α΄ Πετρ. γ΄, 20). Όπως στην κιβωτό υπήρχαν όλα τα είδη ζώων, έτσι και στην Εκκλησία υπάρχουν άνθρωποι όλων των φυλών και χαρακτήρων. Όπως στην κιβωτό υπήρχε η λεοπάρδαλη με τις κατσίκες, ο λύκος με τα αρνιά, έτσι και στην Εκκλησία βρίσκονται οι δίκαιοι με τους αμαρτωλούς, δηλαδή, τα χρυσά και αργυρά σκεύη με τα ξύλινα και οστράκινα (πρβλ. Β΄ Τιμ. β΄, 20)"].
Ϛ) Ο Μέγας Βασίλειος: "Ἐν γὰρ τῇ μεγάλη οἰκίᾳ τῇ Ἐκκλησίᾳ ταύτῃ οὐ μόνον σκεύη ἐστὶ παντοδαπά, χρυσᾶ καὶ ἀργυρᾶ καὶ ξύλινα καὶ ὀστράκινα, ἀλλὰ καὶ τέχναι παντοία" (Ε.Π.Ε. 6, 224-226).
ζ) Ο Ιερός Θεοδώρητος Κύρ(ρ)ου: "Καὶ γὰρ οἱ τρεῖς παῖδες τῆς ἄκρας ἀρετῆς ἐπειλημμένοι, καὶ τὸν νικηφόρον ἀναδησάμενοι στέφανον, ἐν τῇ καμίνῳ προσευχόμενοι ἔλεγον, "Ἡμάρτομεν, ἠνομήσαμεν, ἠδικήσα μεν, καὶ ἀπέστημεν ἀπὸ τῶν ἐντολῶν σου, καὶ οὐκ ἐφυλάξαμεν τὰ δικαιώματά σου". Οὕτως ὁ θαυμάσιος Δανιὴλ, οὕτως ὁ θεσπέσιος Ἱερεμίας, οὕτως ὁ θεῖος Ἡσαΐας, οὕτως ὁ σοφώτατος Παῦλος. "Χριστὸς γὰρ, φησὶν, Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον, ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ. Καὶ πάλιν, "Οὐκ εἰμὶ ἄξιος καλεῖσθαι ἀπόστολος". Οὕτω τοίνυν ταῖς παρὰ τῶν δυσσεβῶν τρικυμίαις βαλλομένη ἡ τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία, οὐ μεγαφρονεῖ, ὡς ἀγωνιζομένη, ἀλλὰ ἁμαρτίαις καὶ πλημμελείαις ἀνατίθησι τὰ γινόμενα, καὶ τῆς παρὰ τοῦ Σωτῆρος ἐπικουρίας ἀπολαῦσαι παρακαλεῖ. Ἄλλως τε οὐδὲ ἐκ τελείων πᾶσα συνέστηκεν ἡ τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία· ἀλλ' ἔχει καὶ τοὺς ῥᾳστώνῃ συζῶντας, καὶ τὸν ἀνειμένον βίον ἀσπαζομένους, καὶ ἡδοναῖς δουλεύειν αἱρουμένους. Καὶ ἐπειδὴ ἕν ἐστι σῶμα, ὡς ἐξ ἑνὸς προσώπου καὶ ταῦτα κἀκεῖνα προφέρεται" (P.G. 80, 1160).
η) Ο σοφός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμίας ο Τρανός διδάσκει τους Λουθηρανούς στο εξαιρετικό Η΄ Κεφάλαιο της Α΄ Αποκρίσεώς του με τίτλο "Ὅτι ἐν τῇ Ἐκκλησία καὶ φαῦλοι" (Ιωάννου Καρμίρη, Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία, τόμ. Ι, Αυστρία, 1960, σελ. 461-463), πως η αναξιότητα κάποιων μελών της Εκκλησίας, και μάλιστα ακόμη και ιερέων, ουδόλως εμποδίζει την αγιότητα των αξίων μελών, οι οποίοι λαμβάνουν τον αγιασμό από τον Θεό, ο Οποίος ενεργεί ακόμη και μέσω αναξίων.
θ) Ο Άγιος Μελέτιος Πηγάς στο διαλογικό έργο του "Διάλογος Ορθόδοξος Χριστιανός": "Ξένος. Εἰ δε τις χριστιανὸς μὲν εἴη, τὴν δόξαν ὀρθός, τὰς δὲ πράξεις σκολιός; Παῖς. Μέλος μέν ἐστιν οἰκεῖον μὲν, ἀσθενὲς δὲ, ὃ καὶ φέρομεν καταρτίζοντες ἐν πνεύματι πραότητος σκοποῦντες μὴ καὶ αὐτοὶ πειρασθῶμεν. Χριστιανὸς οὖν καὶ αὐτός, καίπερ θεραπείας δεόμενος, ἵνα μὴ κλίμμα μεῖνας ἄκαρπον τὲ ῥυφὲν ἔξω τῆς ἀμπέλου, εἰς κάμινον ἐμβληθῇ πυρός.
Ξ. Εἰ δὲ καὶ τὴν δόξαν ἀσθενεῖ; Π. Ἀδελφὰ πράττοντες ἡμεῖς θεραπεύομεν καὶ τοὺς τοιούτους, ἀντεχόμενοι τοῦ κατὰ τὴν τοῦ πατρὸς διδαχὴν πιστοῦ λόγου∙ ἀντιφερομένους δὲ καὶ κατὰ τῆς ἀληθείας θεομαχοῦντας, μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν ἀποστολικῶς παραιτούμεθα" (Επετηρίς Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών, τόμος ΝΔ΄[2012-2013], Π. Β. Πάσχου, Μία ορθόδοξη κατήχηση του Μελετίου Πηγά, σελ. 126).
ι) Ο θεολογικώτατος Διδάσκαλος του Γένους Ευγένιος Βούλγαρης γράφει: "Οἱ ἀμαρτήμασιν ἐνεχόμενοι θανασίμοις, τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐκπίπτουσι κοινωνίας; Οὐδαμῶς· εἰσὶ γὰρ οὗτοι ὡς μέλη πάσχοντα, ἥκιστα μὲν ἀπὸ τῆς κεφαλῆς, ἥτις ἐστὶν ὁ Χριστός, κινούμενα, ἀλλ᾿ ἐν τοῖς ἱδίοις πάθεσι καχεκτοῦντα, οὐ μὴν οὐ τέλεσιν εἰσὶν ἀποκεκομμένοι τοῦ σώματος, οὐδὲ τὴν κατὰ τῶν λοιπῶν ἑνότητα διαλύουσι· διὰ γὰρ τῆς πίστεως προσκολλῶνται τῇ ἐκκλησίᾳ, τῶν τε ποιμένων καὶ διδασκάλων ἀκούουσι, καὶ τὰ λεγόμενα ὡς ἀληθὴ ἀποδέχονται, θάλλει τε ἐν αὐτοῖς ἡ τοῦ ἀνανῆψαι ἀπὸ τῶν ἁμαρτημάτων ἐλπίς, καὶ συγγνώμης τυχόντας ἀναζωοποιηθῆναι τῷ Χριστῷ, καὶ ἀναῤῥωσθῆναι, ἂ τοῖς ἐν αἱρέσει ἐμπεπτωκόσιν οὐκ ἔστί" (Θεολογικόν, Βενετία, 1872, σελ. 50). Και αφού αναφέρει τις σχετικές, με το θέμα, παραβολές του Κυρίου και ελέγχει την κακοδοξία των Προτεσταντών περί "αοράτου εκκλησίας αγίων", εξηγεί τι σημαίνει "αιρετικός" και "αίρεση", ώστε να μη δημιουργούνται παρερμηνείες. Οι αιρετικοί "μέλη εἰσὶ τοῦ τῆς ἐκκλησίας σώματος ἀποκεκομμένα· ἡ γὰρ αἵρεσις ἀνατρέπει τὴν πίστιν καὶ τὴν ἀγάπην, δι᾿ ὧν τὰ τῆς ἐκκλησίας μέλη εἰς ἓν σῶμα ἑνοῦτα, καὶ συνέχεται· αἵρεσις δὲ ἐστι ψευδὴς δόξα κατά τινος τῶν ἀμέσως ἀποκεκαλυμμένων στρατεύουσα μετὰ ἀπονοίας, καὶ θράσους ἀποτόμως διαπρεσβευομένη· εἴ τις οὗν ἐξ ἀγνοίας ἢ ἀπροσεξίας διαμαρτών, καὶ παραινούμενος, τῆς ἐπισφαλοῦς δόξης ἀφίσταται, ὁ τοιοῦτος αἱρετικὸς οὐκ ἂν κυρίως ῥηθείη· ἔνθεν τοι κομψὸν δοκεῖ τὸ ῥηθὲν τῷ ἱερῷ Αὐγουστίνω ἄλλως "ἀπατηθῆναι μὲν δυνήσομαι, οὐ μὴν ἀλλ᾿ αἱρετικὸς ἔσομαι"" (αυτόθι, σελ. 55-56). Επομένως και εκείνοι οι οποίοι πέφτουν σε κάποια αίρεση, από άγνοια ή απροσεξία, δεν βρίσκονται αυτομάτως εκτός Εκκλησίας, όταν μάλιστα νουθετούμενοι μετανοούν· αντιθέτως όταν νουθετούμενοι υπό της Εκκλησίας να συμμορφωθούν τότε αποκόπτονται από αυτήν ως "σηπεδονώδη (=σαπισμένα) καὶ ἀλλότρια μέλη" (αυτόθι, σελ. 50).
ια) Ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος γράφει: «Καί τοιγε οὐκ ἄδηλον ἐν τῇ ἁγίᾳ Ἐκκλησίᾳ, καὶ ἐναγεῖς εἶναί τινας διὰ βίου φαυλότητα, ἔνδυμα γάμου μὴ ἔχοντας. Ἀνέχεται μέντοι καὶ τούτων ἡ Ἐκκλησία τῇ τῆς μετανοίας ἐλπίδι, ἀπονίψασθαι τὰς τῶν ἁμαρτημάτων κηλίδας, θεομιμήτως ὑπὲρ αὐτῶν εὐχομένη, καὶ εἰς τὴν τάξιν ἀναδραμεῖν τῶν οἰκείων καὶ ἐκλεκτῶν· οἱ δὲ ἰσχυρογνώμονες καὶ ἀμετανόητοι, ἀλλότριοι γίνονται ἀπόγε τοῦ νῦν τῆς τῶν ἁγίων ὁμηγύρεως. Ὡς γὰρ ὁ διαμείνας λεπρός, ἔξω διῆγε τῆς παρεμβολῆς, οὕτως ὁ ἀμεταμέλητα πταίων, ἔξω τῆς Ἐκκλησίας ἐκβάλλεται... Εἰ δε τις διαπορήσειε λέγων, πῶς εἰκὸς ἁγίαν καλεῖσθαι, ἐν ἧ καὶ φαυλόβιοι τυγχάνουσι, καὶ τυχὸν πλείους τῶν δικαίων καὶ ὁσίων; Ἡ λύσις ἐκ τῶν εἰρημένων πρόχειρος. Α΄. Ὅτι ἁγία εἴρηται, ὡς κεκαθαρμένη διὰ τοῦ ἁγίου βαπτίσματος, καὶ σῶμα ἐκεῖθεν γενομένων ἀμόλυντον καὶ ἄσπιλον, τῆς Ἁγιωτάτης κεφαλῆς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὅτι διὰ τῶν φρικτῶν μυστηρίων τοῦ κυριακοῦ σώματος καὶ αἵματος τρέφεται καὶ συνίσταται. Β΄. Ὅτι ἐκ τοῦ κρείττονος μέρους ὀρθῶς καλεῖται ἁγία. Καὶ γὰρ κρείσσων εἶς ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἢ μύριοι παράνομοι» (Επιτομή είτε Συλλογή των Θείων της Πίστεως Δογμάτων, Λειψία, 1806, σελ. 38-39).
ιβ) Ο πολυγραφώτατος και ασκητικώτατος Αρχιεπίσκοπος Αντώνιος Амфитеатров, εκ των κορυφαίων Ρώσων θεολόγων, γράφει: «Εἰ δὲ καὶ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀσθενῆ μέλη οἱ ἀμαρτωλοί εἰσιν, αλλ᾿ οὗτοι οὐδόλως μολύνουσι τὴν ἁγιότητα τῆς ὅλης Ἐκκλησίας, ἀλλ’ ἀνέχεται τούτους αὕτη, ἀναμένουσα τὴν ἐπιστροφὴν αὐτῶν καὶ ἀνάῤῥωσιν» (Δογματική Θεολογία της Ορθοδόξου Καθολικής και Ανατολικής Εκκλησίας, Αθήνα, 1858, σελ. 305).
ιγ) Ο θαυματουργός Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως: «Ἡ Ἐκκλησία ὡς ὀργανικὸν σῶμα εἶναι ὀρατὴ καὶ συνδέει εἰς ἓν ὅλον ὅλα τὰ μέλη αὐτῆς, τά τε ἅγια καὶ τὰ ἀσθενή. Τὰ ἀσθενὴ μέλη τῆς Ἐκκλησίας οὐδόλως παύονται τελοῦντα μέλη τοῦ σώματος αὐτῆς... καὶ ἐὰν μὲν ἰαθῶσιν ἑνοῦνται τοῖς ὑγιαίνουσιν, ἐὰν δὲ ἀνιάτως ἔχωσι, τότε ἀποθνήσουσιν ἐν τῇ ἀμαρτίᾳ αὑτῶν ὡς πρόβατα τῆς ποίμνης ἀνιάτως ἀσθενήσαντα καὶ θανόντα ἐν ταῖς ἰδίαις ἀμαρτίαις» (Μελέτη περί της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, Αθήνα, 1987, σελ. 24-25).
ιδ) Ο Ιερομάρτυς και Ομολογητής Ιλαρίων Τρόιτσκι: "В своих догматических представлениях о Церкви донатисты исходили из строгого понятия о святости Церкви и о ее единстве. Церковь, принимающая в общение традиторов, не может быть святой. Традиторы-епископы не могут сообщать никакой благодати; поэтому в Церкви, имеющей епископов-традиторов, нет и Таинств. Личное недостоинство епископа лишает благодати всю Церковь. В Церкви не имеет значения и крещение, а потому желающего из Церкви перейти в общество донатистов, которое и есть единая истинная и святая Церковь, должно крестить. Можно заметить, что донатисты усвоили некоторые идеи св. Киприана и обратили их против Церкви... Таинства не зависят от личности священника: они святы сами по себе. Также и святость Церкви не зависит от святости ее членов; напротив, сами члены Церкви получают святость от Церкви. Церковь едина, и святость ее – в Таинствах, а не в гордости отдельных лиц" (Вопрос о церкви в догматической полемике с донатизмом). [Μετάφραση: "Στις δογματικές τους ιδέες για την Εκκλησία, οι Δονατιστές προχώρησαν από μια αυστηρή αντίληψη της αγιότητας της Εκκλησίας και της ενότητάς της. Μια Εκκλησία που δέχεται προδότες σε κοινωνία δεν μπορεί να είναι αγία. Οι προδότες επίσκοποι δεν μπορούν να μεταδώσουν καμία Χάρη. Επομένως, στην Εκκλησία, η οποία έχει επισκόπους-προδότες, δεν υπάρχουν Μυστήρια. Η προσωπική αναξιότητα του επισκόπου στερεί τη Χάρη από ολόκληρη την Εκκλησία. Στην Εκκλησία, ούτε το Βάπτισμα δεν έχει σημασία και γι᾿ αυτό πρέπει να βαπτιστούν όσοι επιθυμούν να πάνε από την Εκκλησία προς την Δονατιστική κοινωνία, η οποία είναι η μόνη αληθινή και αγία Εκκλησία, πρέπει να βαπτιστεί. Μπορείτε να παρατηρήσετε ότι οι Δονατιστές υιοθέτησαν μερικές από τις ιδέες του Αγίου Κυπριανού και τις έστρεψαν ενάντια στην Εκκλησία... [Όμως]Τα Μυστήρια δεν εξαρτώνται από το πρόσωπο του ιερέα: είναι άγια από μόνα τους. Επίσης, η αγιότητα της Εκκλησίας δεν εξαρτάται από την αγιότητα των μελών της. Αντίθετα, τα μέλη της Εκκλησίας λαμβάνουν τα ίδια την αγιότητα από την Εκκλησία. Η Εκκλησία είναι μία και η αγιότητά της είναι στα Μυστήρια και όχι στην αλαζονεία των ατόμων" (Το ζήτημα της Εκκλησίας στις δογματικές διαμάχες με τους Δονατιστές).
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
Η αναγγελία του Οικ. Πατριάρχη για τον Γέροντα Σωφρόνιο (βίντεο)
Λίγο πριν την αναχώρηση του από το Άγιο Όρος, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ .κ Βαρθολομαίος ενώπιον της Σύναξης της Ιεράς κοινότητας, ανήγγειλε ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο θα προχωρήσει στη μελέτη και πέμπτης αγιοκατάταξης, αυτή του Γέροντα Σωφρόνιου του Έσσεξ.
Πρόθεση αγιοκατάταξης και του Γέροντα Σωφρόνιου του Έσσεξ από το Οικουμενικό Πατριαρχείο
Λίγο πριν την αναχώρηση του από το Άγιο Όρος, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ .κ Βαρθολομαίος ενώπιον της Σύναξης της Ιεράς κοινότητας, ανήγγειλε ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο θα προχωρήσει στη μελέτη και πέμπτης αγιοκατάταξης, αυτή του Γέροντα Σωφρόνιου του Έσσεξ.
Μετά την αναγγελία αγιοκατάταξης, των τεσσάρων Αγιορειτών Γερόντων , Δανιήλ Κατουνακιώτη, Εφραίμ Κατουνακιώτη, Ιωσήφ Ησυχαστή και Ιερόνυμου Σιμωνοπετρίτη, η αναγγελία αυτή για την προτιθέμενη αγιοκατάταξη του Γέροντα Σωφρόνιου πλημμύρισε με χαρά και συγκίνησε τους Αγιορείτες που βρίσκονταν στην Ιερά κοινότητα.
Ο Όσιος Σωφρόνιος (Σαχάρωφ) γεννήθηκε το 1896 στη Μόσχα. Σπούδασε στην Κρατική Σχολή Καλών Τεχνών της γενέτειρας του και επιδόθηκε στη ζωγραφική. Μετά μικρή περίοδο σπουδών στο Θεολογικό Ινστιτούτο του Άγιου Σεργίου στο Παρίσι, αναχώρησε το 1925 για το Άγιο Όρος και εγκαταβίωσε στην Ιερά Μονή του Αγίου Παντελεήμονος. Εκεί γνώρισε και συνδέθηκε στενά με τον άγιο Σιλουανό. Η συνάντηση του Γέροντος Σωφρονίου με τον Άγιο αποτέλεσε βασικό σταθμό στην πνευματική του πορεία. Παρέμεινε κοντά στον Άγιο μέχρι την κοίμησή του και έπειτα, με την ευλογία του Ηγουμένου και των Γερόντων της Ι. Μονής, απσύρθηκε στην έρημο του Αγίου Όρους. Από εκεί διακόνησε ως πνευματικός στις Ιερές Μονές του Αγίου Παύλου, του Οσίου Γρηγορίου, του Οσίου Σίμωνος Πέτρας, του Οσίου Ξενοφώντος, καθώς και σε πολλά άλλα Κελλιά και Σκήτες. Το 1948 εξέδωσε στη Γαλλία τα χειρόγραφα, που του παρέδωσε ο άγιος Σιλουανός, επισυνάπτοντας εκτενή ανάλυση της διδασκαλίας του καθώς και μερικά βιογραφικά στοιχεία του Αγίου. Από το έτος 1959 εγκαταβίωσε στην Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή του Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ της Αγγλίας, της οποίας υπήρξε ιδρυτής, κτίτορας και πνευματικός πατέρας. Κοιμήθηκε εν Κυρίω στις 11 Ιουλίου 1993. Τα συγγράμματά του τα όποια έγραφε πρωτοτύπως στη ρωσική, μεταφράσθηκαν στην αγγλική, αραβική, γαλλική, γερμανική, ιταλική, σερβική, σουηδική, φλαμανδική, ισπανική και αποσπασματικά σε πολλές άλλες γλώσσες.