Ο κ. Αθανάσιος Σακαρέλλος
Νικολάου Μάννη,
εκπαιδευτικού
***
Για όποιον δεν γνωρίζει, ο Αθανάσιος Σακαρέλλος, υπήρξε στενός συνεργάτης της ιστορικής και αγωνιστικής εφημερίδος "Ορθόδοξος Τύπος", οι στήλες της οποίας φιλοξενούσαν, μεταξύ άλλων θεμάτων, και κείμενά του κατά των Παλαιοημερολογιτών (τους οποίους θεωρούσε αιρετικούς), υπογραφόμενα είτε με το όνομά του, είτε με διάφορα ψευδώνυμα (π.χ. Κ. Αθανασίου, Ιωάννης Αθωνίτης). Αυτά δημοσιεύτηκαν κυρίως την δεκαετία του 1980 και προκάλεσαν τις αντιδράσεις επιφανών μελών της Εκκλησίας μας (όπως του μακαριστού Μητροπολίτου Διαυλείας Ακακίου, του π. Θεοδωρήτου Μαύρου και του π. Ευθυμίου Μπαρδάκα). Αν και κατά το 1990 περίπου (μετά από την μαθητεία του στον π. Ιωάννη Ρωμανίδη) ο κ. Σακαρέλλος προσχώρησε στους Παλαιοημερολογίτες, προσωπικά δεν είδαμε κάπου να έχει γράψει δημοσίως ότι αποκηρύττει τα όσα έγραφε εναντίον τους.
Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα κειμένου του κ. Σακαρέλλου κατά των Παλαιοημερολογιτών.
***
Με αυτά τα κείμενα όμως δεν θα ασχοληθούμε, αποδεχόμενοι κατ᾿ οικονομία ότι εφόσον ο κ. Σακαρέλλος προσχώρησε στους Παλαιοημερολογίτες, το γεγονός αυτό της προσχωρήσεώς του συνιστά, τρόπον τινά, έμπρακτη μετάνοια, για όσα έγραψε εναντίον τους (αν και η ακρίβεια απαιτεί για τα γραπτά, έγγραφη αποκήρυξη).
Θα ασχοληθούμε λοιπόν με τα κείμενα που συνέγραψε ως Παλαιοημερολογίτης πλέον, και τα οποία διαμόρφωσαν μία νέα εκκλησιολογία στους κόλπους μας, που απέχει τόσο πολύ από την Ορθόδοξη, όσο και η Ματθαιϊκή, με την οποία μάλιστα συγγενεύει εν πολλοίς, αν και δεν ταυτίζεται πάντοτε.
Τα κείμενά του αυτά είναι κυρίως τα εξής:
1. Η αποτείχιση των πιστών από τους αιρετικούς επισκόπους, α.χ.
2. Έγινε από το 1965 η Ένωση των Εκκλησιών, α.χ.,
3. Παληό και νέο ημερολόγιο, 2005
καθώς και ηλεκτρονικά του δημοσιεύματα, ενυπόγραφα είτε με το ονοματεπώνυμό του, είτε με το διαδικτυακό του ψευδώνυμο "Κοσμάς".
Οι βασικές λοιπόν θέσεις του Σακαρελλισμού είναι οι εξής:
1. Για να κατανοήσει κανείς την Θεολογία γενικώς, και την Εκκλησιολογία ειδικώς, πρέπει να γνωρίζει Ιστορία, και συγκεκριμένα την ερμηνεία της Ιστορίας που προτείνεται από τον π. Ιωάννη Ρωμανίδη. Σύμφωνα με αυτήν την (δυιστική, όπως φαίνεται) αντίληψη οι αποκαλούμενοι Χριστιανοί χωρίζονται σε δύο μέρη, τους "Ρωμαίους" και τους "Φράγκους". Τα μέρη αυτά, τα οποία παρουσιάζονται με κάποιες ιδιότητές τους στον παρακάτω πίνακα, βρίσκονται σε διηνεκή πόλεμο, γιατί οι τελευταίοι συνωμοτούν να αιχμαλωτίσουν τους πρώτους:
Οι "Φράγκοι" κατόρθωσαν τελικά να επιβληθούν και να αιχμαλωτίσουν όλον τον κόσμο (ακόμη και τους "Ρωμαίους"), με τον "φράγκικο σχολαστικισμό" τους, από τον ΙΔ΄ μέχρι και τον Κ΄ αιώνα, που εμφανίστηκε ο π. Ρωμανίδης και μας απελευθέρωσε...
2. Ως εκ τούτου, όλοι οι Ορθόδοξοι Πατέρες, Διδάσκαλοι, θεολόγοι και εκκλησιαστικοί συγγραφείς από τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά μέχρι τον π. Ρωμανίδη (πλην απειροελαχίστων εξαιρέσεων) υπήρξαν αιχμάλωτοι του "φράγκικου σχολαστικισμού", επομένως αναξιόπιστοι (και μάλιστα για να αποδειχθεί ποιοι από τους παραπάνω Πατέρες και Διδασκάλους, είναι αιχμάλωτοι ή όχι, απλά βάζουμε τα κείμενά τους, δίπλα στα κείμενα του π. Ρωμανίδη και όσων συμφωνούν με τις θέσεις του ήταν "αληθινοί" Ορθόδοξοι - και Ρωμαίοι! -, ενώ όσων διαφωνούν με αυτόν [όπως π.χ. ο Άγιος Νεκτάριος ή ο Άγιος πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος] ήταν "αιχμάλωτοι των Φράγκων"...).
3. Στην Εκκλησία (στην οποία δεν υφίσταται διάκριση μεταξύ στρατευομένης επί γης και θριαμβευούσης Εκκλησίας - αυτό είναι ..."φράγκικος σχολαστικισμός") ανήκουν μόνοι οι Άγιοι, οι φωτισμένοι, οι θεούμενοι, οι εκλεκτοί, οι καθαροί. Η ύπαρξη αμαρτωλών και κακοδόξων στην Εκκλησία την μολύνει και ως εκ τούτου δεν είναι δυνατή. Μέλος της Εκκλησίας δεν γίνεται κάποιος με το Βάπτισμα του ύδατος, αλλά με το "βάπτισμα του πνεύματος"!!! Οι Άγιοι είναι αλάθητοι και επομένως όσοι (κατά το δοκούν, βεβαίως) πλανώνται (όπως οι: Αυγουστίνος, Ισαάκ Σύρος, Ιωάννης Μαξίμοβιτς, Φιλάρετος Νέας Υόρκης κ.α.) είναι ψευτοάγιοι.
4. Η Εκκλησία της Ελλάδος εξέπεσε από την καθαρή "Εκκλησία του Χριστού" (και απώλεσε Θεία Χάρη και Ιερωσύνη) το 1924 με την αλλαγή του ημερολογίου, (ή/και) το 1930 με την αποδοχή της "νεστοριανικής αιρέσεως" του Τρεμπέλα, (ή/και) το 1935 με την αποκήρυξη των τριών Αρχιερέων που επέστρεψαν στο παλαιό ημερολόγιο, (ή/και) το 1965 με την υποτιθέμενη "Ένωση των Εκκλησιών", αλλά και επειδή κοινωνεί με την Εκκλησία της Φινλανδίας, που ακολουθεί το νέο Πασχάλιο. Οι αντιγραφείς του κ. Σακαρέλλου, συμπληρώνουν ότι εξέπεσε (ή/και) το 1990 με την συμφωνία με τους Μονοφυσίτες στο Σαμπεζύ, (ή/και) το 1993 με την συμφωνία με τους Παπικούς στο Μπάλαμαντ, (ή/και) το 2016 με την ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου (παρόλα αυτά, το ότι ο π. Ρωμανίδης - η "αυθεντία" και ο "απελευθερωτής μας μέγας θεολόγος" - ήταν μέλος της Εκκλησίας της Ελλάδος, δεν έχει καμία σημασία μάλλον...).
5. Σύμφωνα δε με το (επέχον θέση δόγματος και [παρ]ερμηνευόμενο, επίσης κατά το δοκούν) "ο κοινωνών ακοινωνήτω, ακοινώνητος έστω", όλες οι Τοπικές Εκκλησίες, που κοινωνούν με την Εκκλησία της Ελλάδος και μεταξύ τους, εξέπεσαν από την καθαρή "Εκκλησία του Χριστού", την οποία πλέον αποτελούν ελάχιστοι θεούμενοι ..."Ρωμαίοι".
Θα ασχοληθούμε λοιπόν με τα κείμενα που συνέγραψε ως Παλαιοημερολογίτης πλέον, και τα οποία διαμόρφωσαν μία νέα εκκλησιολογία στους κόλπους μας, που απέχει τόσο πολύ από την Ορθόδοξη, όσο και η Ματθαιϊκή, με την οποία μάλιστα συγγενεύει εν πολλοίς, αν και δεν ταυτίζεται πάντοτε.
Τα κείμενά του αυτά είναι κυρίως τα εξής:
1. Η αποτείχιση των πιστών από τους αιρετικούς επισκόπους, α.χ.
2. Έγινε από το 1965 η Ένωση των Εκκλησιών, α.χ.,
3. Παληό και νέο ημερολόγιο, 2005
καθώς και ηλεκτρονικά του δημοσιεύματα, ενυπόγραφα είτε με το ονοματεπώνυμό του, είτε με το διαδικτυακό του ψευδώνυμο "Κοσμάς".
***
Πριν προβούμε σε κριτική εξέταση των παραπάνω κειμένων του (στα οποία συνοψίζεται η εκκλησιολογία του) θα αναφέρουμε τις πεπλανημένες θέσεις του (που συνιστούν την παρεκτροπή, που χάριν συντομίας μπορούμε να αποκαλούμε Σακαρελλισμό), τις οποίες θα συναντήσουμε και θα εξετάσουμε αναλυτικότερα στην παρούσα εργασία.Οι βασικές λοιπόν θέσεις του Σακαρελλισμού είναι οι εξής:
1. Για να κατανοήσει κανείς την Θεολογία γενικώς, και την Εκκλησιολογία ειδικώς, πρέπει να γνωρίζει Ιστορία, και συγκεκριμένα την ερμηνεία της Ιστορίας που προτείνεται από τον π. Ιωάννη Ρωμανίδη. Σύμφωνα με αυτήν την (δυιστική, όπως φαίνεται) αντίληψη οι αποκαλούμενοι Χριστιανοί χωρίζονται σε δύο μέρη, τους "Ρωμαίους" και τους "Φράγκους". Τα μέρη αυτά, τα οποία παρουσιάζονται με κάποιες ιδιότητές τους στον παρακάτω πίνακα, βρίσκονται σε διηνεκή πόλεμο, γιατί οι τελευταίοι συνωμοτούν να αιχμαλωτίσουν τους πρώτους:
ΡΩΜΑΙΟΙ
| ΦΡΑΓΚΟΙ |
Φωτισμένοι
|
Σκοτισμένοι
|
Άγιοι
|
Αμαρτωλοί
|
Ορθόδοξοι γνήσιοι
|
«Ορθόδοξοι» νόθοι
|
Καθολικοί αληθινοί
|
«Καθολικοί» ψεύτικοι
|
Ψυχίατροι
|
Ψυχοπαθείς
|
Οι "Φράγκοι" κατόρθωσαν τελικά να επιβληθούν και να αιχμαλωτίσουν όλον τον κόσμο (ακόμη και τους "Ρωμαίους"), με τον "φράγκικο σχολαστικισμό" τους, από τον ΙΔ΄ μέχρι και τον Κ΄ αιώνα, που εμφανίστηκε ο π. Ρωμανίδης και μας απελευθέρωσε...
2. Ως εκ τούτου, όλοι οι Ορθόδοξοι Πατέρες, Διδάσκαλοι, θεολόγοι και εκκλησιαστικοί συγγραφείς από τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά μέχρι τον π. Ρωμανίδη (πλην απειροελαχίστων εξαιρέσεων) υπήρξαν αιχμάλωτοι του "φράγκικου σχολαστικισμού", επομένως αναξιόπιστοι (και μάλιστα για να αποδειχθεί ποιοι από τους παραπάνω Πατέρες και Διδασκάλους, είναι αιχμάλωτοι ή όχι, απλά βάζουμε τα κείμενά τους, δίπλα στα κείμενα του π. Ρωμανίδη και όσων συμφωνούν με τις θέσεις του ήταν "αληθινοί" Ορθόδοξοι - και Ρωμαίοι! -, ενώ όσων διαφωνούν με αυτόν [όπως π.χ. ο Άγιος Νεκτάριος ή ο Άγιος πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος] ήταν "αιχμάλωτοι των Φράγκων"...).
3. Στην Εκκλησία (στην οποία δεν υφίσταται διάκριση μεταξύ στρατευομένης επί γης και θριαμβευούσης Εκκλησίας - αυτό είναι ..."φράγκικος σχολαστικισμός") ανήκουν μόνοι οι Άγιοι, οι φωτισμένοι, οι θεούμενοι, οι εκλεκτοί, οι καθαροί. Η ύπαρξη αμαρτωλών και κακοδόξων στην Εκκλησία την μολύνει και ως εκ τούτου δεν είναι δυνατή. Μέλος της Εκκλησίας δεν γίνεται κάποιος με το Βάπτισμα του ύδατος, αλλά με το "βάπτισμα του πνεύματος"!!! Οι Άγιοι είναι αλάθητοι και επομένως όσοι (κατά το δοκούν, βεβαίως) πλανώνται (όπως οι: Αυγουστίνος, Ισαάκ Σύρος, Ιωάννης Μαξίμοβιτς, Φιλάρετος Νέας Υόρκης κ.α.) είναι ψευτοάγιοι.
4. Η Εκκλησία της Ελλάδος εξέπεσε από την καθαρή "Εκκλησία του Χριστού" (και απώλεσε Θεία Χάρη και Ιερωσύνη) το 1924 με την αλλαγή του ημερολογίου, (ή/και) το 1930 με την αποδοχή της "νεστοριανικής αιρέσεως" του Τρεμπέλα, (ή/και) το 1935 με την αποκήρυξη των τριών Αρχιερέων που επέστρεψαν στο παλαιό ημερολόγιο, (ή/και) το 1965 με την υποτιθέμενη "Ένωση των Εκκλησιών", αλλά και επειδή κοινωνεί με την Εκκλησία της Φινλανδίας, που ακολουθεί το νέο Πασχάλιο. Οι αντιγραφείς του κ. Σακαρέλλου, συμπληρώνουν ότι εξέπεσε (ή/και) το 1990 με την συμφωνία με τους Μονοφυσίτες στο Σαμπεζύ, (ή/και) το 1993 με την συμφωνία με τους Παπικούς στο Μπάλαμαντ, (ή/και) το 2016 με την ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου (παρόλα αυτά, το ότι ο π. Ρωμανίδης - η "αυθεντία" και ο "απελευθερωτής μας μέγας θεολόγος" - ήταν μέλος της Εκκλησίας της Ελλάδος, δεν έχει καμία σημασία μάλλον...).
5. Σύμφωνα δε με το (επέχον θέση δόγματος και [παρ]ερμηνευόμενο, επίσης κατά το δοκούν) "ο κοινωνών ακοινωνήτω, ακοινώνητος έστω", όλες οι Τοπικές Εκκλησίες, που κοινωνούν με την Εκκλησία της Ελλάδος και μεταξύ τους, εξέπεσαν από την καθαρή "Εκκλησία του Χριστού", την οποία πλέον αποτελούν ελάχιστοι θεούμενοι ..."Ρωμαίοι".
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου