Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2019

ΟΛΙΓΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ


Η διαστρέβλωση του νοήματος των Χριστουγέννων (π.χ. από την εμπορευματοποίηση της εορτής) από τους ίδιους τους χριστιανούς συνήθως, αποτελεί ένα τραγικό αδιάκοπα επιβεβαιούμενο γεγονός πολλών χρόνων, και μάλιστα από ό,τι φαίνεται θα επιβεβαιώνεται και στα μετέπειτα χρόνια. Κι αυτό γιατί δύσκολα αλλάζουμε οι άνθρωποι, έστω και μετά Χριστόν, κάτι που πολύ καθαρά εξέφρασε ο Κύριος, ιδίως με την προτροπή Του «μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον». Οι χριστιανοί, οι αληθινοί και άγιοι, σε κάθε εποχή είναι μάλλον πολύ λίγοι. Υπάρχουν, αλλά δεν τους βρίσκεις στο «σωρό».

Ξεκινώντας με την προϋπόθεση ότι εμείς θέλουμε να ανήκουμε στους λίγους αλλά γνήσιους μαθητές του Κυρίου και τους πιστούς της Εκκλησίας, θα προσπαθήσουμε να δούμε κάποιες όψεις του μυστηρίου της εορτής, της «Μητροπόλεως τῶν ἑορτῶν» κατά τον άγιο Χρυσόστομο, ακολουθώντας τα βασικά πατήματα της ανθρώπινης λογικής, όχι βεβαίως για τη διερεύνηση του μυστηρίου – «οὐ φέρει τό μυστήριον ἔρευναν – κατά πώς τονίζει πάντοτε η υμνολογία της εορτής – διότι «πίστει μόνῃ τοῦτο δοξάζομεν». Κι αυτά τα πατήματα, όπως μας τα μάθαιναν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μας, είναι τα ερωτήματα που θέτουμε όταν επιδιώκουμε να διαλευκάνουμε κάποιο θέμα, ερωτήματα από τα οποία δεν μπορεί να ξεφύγει «οὔτε καί ἡ μᾶλλον πρωτότυπος διάνοια», όπως έγραψε κάποιος σοφός των νεώτερων χρόνων. Ποια είναι αυτά; Τα: ποιος, τι, γιατί, πού, πώς, πότε. Λοιπόν, θα κλιμακώσουμε τη σκέψη μας πάνω στην πίστη του μυστηρίου της εορτής με βάση αυτά, συνεπώς στο τέλος θα νιώσουμε ότι όντως έχουμε προσεγγίσει κάπως σφαιρικά το όλον της εορτής. Το μόνο που θα απομένει είναι η προσωπική ευθύνη του καθενός: εμείς τι κάνουμε πια για να βιώσουμε τις διαστάσεις της εορτής.

1. Το πρώτο ερώτημα: Ποιος εορτάζει τα Χριστούγεννα; Όχι οι εταιρείες παιδικών παιχνιδιών ασφαλώς, όχι η «δέσποινα κοιλία», όχι τα ταξιδιωτικά πρακτορεία, όχι…όχι…όχι…, αλλά ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Οποίος είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Και θέλει προσοχή: γιατί λέγοντας ότι σαρκώθηκε ο Θεός, ορισμένοι ανάγουν τη σάρκωση στην Αγία Τριάδα. Όχι λοιπόν η Αγία Τριάδα, αλλά ο ένας της Τριάδος έγινε άνθρωπος. Δεν συμμετέχουν επομένως τα άλλα πρόσωπα στο γεγονός των Χριστουγέννων; Ασφαλώς και μετέχουν, διότι ό,τι γίνεται ως ενέργεια του Θεού είναι κοινή ενέργεια και των τριών υποστάσεων. Μία η φύση του Θεού, τρεις οι υποστάσεις Του, μία και κοινή η ενέργειά Του. «Ὁ Πατήρ δι’ Υἱοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ποιεῖ τά πάντα». «Ὁ Πατήρ ηὐδόκησεν, ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἡ Παρθένος ἔτεκεν (ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι) Θεόν ἐνανθρωπήσαντα». Ο Υιός και Λόγος του Θεού όμως ενανθρώπησε.

2. Το δεύτερο ερώτημα: Τι συγκεκριμένα εορτάζουμε; Τη γέννηση του Υιού και Λόγου του Θεού ως ανθρώπου «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου». «Καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» (άγ. Ιωάννης Θεολόγος). Μερικές παρατηρήσεις απαραίτητες:
- γίνεται άνθρωπος ο Υιός του Θεού, δηλαδή προσλαμβάνει κάτι που δεν είχε, χωρίς όμως να παύει να είναι αυτό που ήταν. Ο Υιός και Λόγος του Θεού γίνεται και άνθρωπος. Γι’ αυτό είναι ο «Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός». Ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος, αλλά όχι με την ένοια ενός μυθολογικού «τέρατος», ένα είδος κένταυρου π.χ., αλλά «τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος χωρίς ἁμαρτίας». (Γιατί η αμαρτία δεν ανήκε στην καθαυτό ανθρώπινη φύση, αποτελεί επιγέννημα λόγω της κακής χρήσης της ελευθερίας του ανθρώπου. Ο άνθρωπος αμάρτησε, τη συμβουλίᾳ του όφεως ασφαλώς, και έτσι εισήλθε και ο θάνατος στο ανθρώπινο γένος).
- Λέγοντας ότι προσέλαβε ο Υιός του Θεού ανθρώπινη φύση εννοούμε ότι προσέλαβε σώμα και ψυχή – τα βασικά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης. Οπότε ο Χριστός έχει διπλή φύση, θεία και ανθρώπινη. Όπως το ψάλλει η Εκκλησία μας: «διπλοῦς τήν φύσιν, ἀλλ’ οὐ τήν ὑπόστασιν». Τι σημαίνει αυτό; Το ανθρώπινο του Χριστού εντάσσεται μαζί με τη θεότητά Του στην μία Του προσωπικότητα-υπόσταση, που είναι θεϊκή. Μία η προσωπικότητα του Χριστού, η θεϊκή, διπλή η φύση Του. (Κι αυτό χωρίς να επέλθει καμία σύγχυση ή να κρατηθεί κάποια απόσταση μεταξύ των φύσεων αυτών, όπως το επισημαίνει ο όρος της Δ΄ εν Χαλκηδόνι (451) Οικουμενικής Συνόδου: «ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως, ἀχωρίστως»). Αποτέλεσμα: Λόγω της μίας Του προσωπικότητας εκχωρεί τις δωρεές της θεότητάς Του και στην ανθρωπότητά Του, γι’ αυτό και ο Χριστός και ως άνθρωπος είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος. Με άλλα λόγια, αν θελήσουμε να «απομονώσουμε» τον άνθρωπο Ιησού από τον Υιό και Λόγο του Θεού, δεν θα μπορέσουμε να βρούμε τίποτε. Γιατί δεν υπήρξε ποτέ άνθρωπος Ιησούς μόνος Του. Αυτό ήταν το σφάλμα και η αίρεση του Νεστόριου, ο οποίος προσεγγίζοντας λογικά τον Χριστό, έλεγε ότι υπήρξε πρώτα άνθρωπος Ιησούς και ύστερα ήλθε πάνω του ο Θεός Λόγος. Γι’ αυτό και την Παναγία την χαρακτήριζε όχι Θεοτόκο, αλλά Χριστοτόκο και ανθρωποτόκο. Συμπέρασμα; Η διάσπαση αυτή του Χριστού οδηγούσε στην κατάργηση της σωτηρίας. Αν ο Χριστός δεν είναι Θεός απαρχής και καθ’ ολοκληρίαν πάντοτε, τότε δεν έσωσε τον άνθρωπο, κι αν τυχόν κάποιος σώθηκε, αυτός είναι μόνο ο άνθρωπος Ιησούς (η κεντρική επιχειρηματολογία της Γ΄ εν Εφέσῳ (431) Οικουμενικής Συνόδου).
- Το γεγονός ότι έγινε άνθρωπος ο Θεός πρέπει να το τονίζει κανείς, γιατί το τονίζει η Αγία Γραφή και όλη η Παράδοση και η ζωή της Εκκλησίας. Γιατί; Διότι ο Λόγος του Θεού δεν ήλθε ως παρένθεση στη ζωή του ανθρώπου και του κόσμου, αλλά ήλθε για να μείνει. Κράτησε διαπαντός την ανθρώπινη φύση, την καθάρισε, τη θέωσε, την ύψωσε με την Ανάληψή Του, οπότε η Αγία Τριάδα «φέρει» και το ανθρώπινο πια του Χριστού, (συνεπώς και όλους τους πιστούς που αποδέχτηκαν και πίστεψαν στον Χριστό, δηλαδή βαπτίστηκαν εντασσόμενοι μέσα στην ανθρώπινη φύση Του και γινόμενοι μέλη Του). Η Εκκλησία μας διά στόματος ιδίως του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου επέμεινε πάρα πολύ στην πραγματικότητα της ενσάρκωσης, τόσο πολύ μάλιστα, ώστε θεώρησε την αλήθεια αυτή ως το βασικό κριτήριο αν κανείς ανήκει πια στον Θεό ή όχι. «Πᾶν πνεῦμα ὅ ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστι», σημειώνει στην Α΄ Καθολική του επιστολή, όπως και το αντίστροφο: «Πᾶν πνεῦμα ὅ μή ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα ἐκ τοῦ Θεοῦ οὔκ ἐστι».
Δεν ήταν κάτι εύκολο τούτο: απαρχής υπήρξαν άνθρωποι που ήθελαν μεν να είναι χριστιανοί, αλλά κάτω από τις δικές τους προϋποθέσεις – ό,τι η Εκκλησία μας όριζε και ορίζει ως αίρεση. Αδυνατούσαν να αποδεχτούν ότι ο Θεός έγινε πραγματικά άνθρωπος, δηλαδή πήρε ύλη του κόσμου τούτου. Γιατί; Διότι θεωρούσαν την ύλη και το σώμα ως κάτι κακό (πού να μπορεί να πάει το σκοτισμένο μυαλό τους στη σωτηρία ακόμη και της ύλης;). Επηρεασμένοι από ανατολικές θρησκείες έλεγαν ότι «φάνηκε» ως άνθρωπος, για να απορρίψει έπειτα το «κακό» σώμα και την «κακή» ύλη. Ονομάστηκαν «δοκῆτες», η δε αίρεσή τους «δοκητισμός», από το «δοκῶ», που σημαίνει νομίζω, φαίνομαι.
3. Το τρίτο ερώτημα: γιατί έγινε άνθρωπος; Το ερώτημα τίθεται με διπλή σημασία: της αιτίας της καθόδου του Θεού στον κόσμο, αλλά και του σκοπού. Κι αιτία είναι η άπειρη αγάπη του Θεού: «οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν Του τόν μονογενῆ ἔδωκεν…». Αλλά και ο σκοπός: τον άνθρωπο να τον αποκαταστήσει στην απαρχής δημιουργία του. Μη ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ». Με την αμαρτία σκοτείνιασε η εικόνα του Θεού, χάθηκε το καθ’ ομοίωσιν. Με τον Χριστό λοιπόν καθαρίζεται και πάλι η εικόνα του Θεού, ανοίγεται εκ νέου η προοπτική του. Αυτό όμως μόνον πια εν Χριστώ (με προαναγγελία ήδη από την Π. Διαθήκη). Κι αυτή η προοπτική λέγεται αλλιώς θέωση του ανθρώπου. Ο Μ. Αθανάσιος σημειώνει: «ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν». Και η εκκλησιαστική υμνογραφία θα ψάλει: «Ἄνθρωπος γίνεται Θεός, ἵνα Θεόν τόν ἄνθρωπον ἀπεργάσηται». Τα Χριστούγεννα μηνύουν επομένως το μεγαλείο του ανθρώπου. Κ α ι  την αγάπη του Δημιουργού ασφαλώς, αλλά κ α ι  το ύψος για το οποίο ήταν πλασμένος ο άνθρωπος. Κι όλα αυτά αποκαλύπτουν το μέγεθος του μυστηρίου – κινούμαστε σε υπέρ φύσιν επίπεδα: ο Θεός γίνεται άνθρωπος, από μία Παρθένο κόρη, περικλεισμένος μάλιστα «σ’ ένα κομμάτι κρέας» (άγιος Νικόδημος Αγιορείτης)· ο άνθρωπος γίνεται Θεός. Είναι αυτό που ο απόστολος Παύλος διακηρύσσει: «Ὁμολογουμένως μέγα ἐστίν τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον: Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί». Γι’ αυτό και είπαμε προηγουμένως ότι δεν είναι η ανθρώπινη λογική που μπορεί να διερευνήσει τα πράγματα, αλλά μόνη η πίστη. Τον Χριστό που έρχεται στον κόσμο ή Τον αποδέχεται κανείς εν πίστει ή Τον απορρίπτει. Μέση λύση δεν υπάρχει («ὁ μή ὤν μετ’ ἐμοῦ κατ’ ἐμοῦ ἐστι»).
4. Το τέταρτο ερώτημα: το πού γεννάται. Όχι ως παντοδύναμος Θεός σε κάποιο παλάτι, αλλά «ἐν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας». Δηλαδή στο πιο άσημο και απομακρυσμένο χωριό της Ιουδαίας, και μάλιστα από μία παρθένο κόρη, απλή και άσημη επίσης, αλλά με την απόλυτα για τα ανθρώπινα δεδομένα καθαρή καρδιά. Κι αυτό βεβαίως δείχνει ότι αφενός ο Θεός μας εκτός από αγάπη είναι και η άκρα ταπείνωση (με αποκορύφωση τον Σταυρό Του), αφετέρου ότι τα πιο σπουδαία και σημαντικά πράγματα στον κόσμο διενεργούνται στο χώρο της σιωπής και της αφάνειας, εκεί που αδυνατεί να διεισδύσει η περιέργεια του ανθρώπου, όπως και η όποια θεωρούμενη δική του δύναμη. Κι είναι μια τακτική του Θεού που την βλέπουμε ήδη από την Π. Διαθήκη. (Ας θυμηθούμε το περιστατικό της παρουσίας του Θεού στον προφήτη Ηλία μέσα από την απαλή αύρα, το περιστατικό της κλήσης του Δαυίδ ως χρισμένου βασιλέα, τις συνθήκες κλήσης του Γεδεών ως κριτή του Ιουδαϊκού λαού, που ήταν ο μικρότερος και πιο άσημος της γενιάς του κ.ά.).
5. Το πέμπτο ερώτημα, το πώς, έχει διπλή αναφορά: (α) αναφορά στον ίδιο τον Θεό, γιατί έρχεται «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου», επομένως τονίζει την τριαδικότητα της σάρκωσης του Λόγου του Θεού, αλλά και το μεγαλείο της Παναγίας ως εκπροσώπου της ανθρωπότητας. Και το τελευταίο δείχνει ότι ο Θεός δεν έρχεται στον κόσμο ερήμην του ανθρώπου. Στο πρόσωπο της Παναγίας ερωτάται ο άνθρωπος για τη σωτηρία του. Και η απάντηση είναι θετική. «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά Σου». Και (β) αναφορά στον ίδιο τον άνθρωπο, που σχετίζεται με την τοποθέτηση της Παναγίας. Όπως Εκείνη είπε «ναι» στην κίνηση αγάπης του Θεού, το ίδιο «ναι» απαιτείται να πει ο καθένας από εμάς. Χωρίς τη δική μας συγκατάβαση, η σάρκωση του Θεού παραμένει ανενέργητη. Και το δικό μας «ναι» σημαίνει πίστη στον Χριστό ως ένταξη στην Εκκλησία και ως αγώνα για τήρηση των αγίων εντολών του Χριστού. Όπου υπάρχει πιστός χριστιανός μέλος της Εκκλησίας που μετέχει στα μυστήρια και δη στη Θεία Ευχαριστία, κι όπου ταυτοχρόνως αγωνίζεται να τηρεί το θέλημα του Θεού, (η διπλή θεωρούμενη θεία κοινωνία: «ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει κἀγώ ἐν αὐτῷ»· καί «ὁ τηρῶν τάς ἐντολάς αὐτοῦ ἐν Αὐτῷ μένει καί Αὐτός ἐν αὐτῷ»), αυτός ζει τη σάρκωση ως προσωπικό γεγονός, δηλαδή γίνεται κι ο ίδιος μία μικρή Παναγία.
6. Το έκτο ερώτημα: το πότε. Ο προσδιορισμός του πότε «ἐφάνη ὁ Χριστός ὡς ἄνθρωπος ἐπί τῆς γῆς καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» είναι εύκολος, γιατί έχουμε αρκετά δεδομένα, όχι μόνο από τη γραφίδα των χριστιανών, (ὁ ευαγγελιστής Λουκάς μάλιστα ως επιστήμων ιατρός  προσδιορίζει όλες τις χωροχρονικές συντεταγμένες), αλλά και των εκτός της πίστεως. Ιδίως στις ημέρες μας, όπου η έρευνα με την τεχνολογική πρόοδο έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, η χρονική αποτίμηση είναι παραπάνω από επαρκής, (για να μη μνημονεύσουμε και τις ενορατικές και διορατικές επιβεβαιώσεις των γεγονότων από πολλούς αγίους μας, όπως από τον άγιο Πορφύριο τον καυσοκαλυβίτη που είχε τη χαρισματική δυνατότητα μεταφοράς του τοπικά και χρονικά). Όμως το πότεδεν έχει σημασία μόνο ως προς τον ακριβή προσδιορισμό της ημερομηνίας της Γέννησης του Χριστού, αλλά και ως προς την επιλογή από τον Θεό του χρόνου της φανέρωσής Του ως ανθρώπου. Το γεγονός του ερχομού Του, είπαμε και παραπάνω, είχε ήδη προφητευθεί από την «άχρονη» ώρα της πτώσεως του ανθρώπου στην αμαρτία – το λεγόμενο «πρωτευαγγέλιο», δηλαδή την πρώτη χαρμόσυνη αγγελία περί της ελεύσεώς Του προς σωτηρία του ανθρώπου – και ανανεωνόταν η υπόσχεση αυτή με τη διαρκή αποστολή των προφητών της Π. Διαθήκης τόσο ώστε να θεωρείται όλος ο καιρός της  Διαθήκης αυτής γενικώς ως προφητεία και εξαγγελία για τον Μεσσία που θα ερχόταν. Κι ήλθε η «ώρα» της Γέννησής Του με τρόπο που ανέτρεπε μεν όλα τα δεδομένα της ανθρώπινης λογικής, εκπλήρωνε όμως τις θεόπνευστες προφητείες.
Γιατί λοιπόν τότε; Διότι προφανώς έκρινε ο Θεός μέσα στην παγγνωσία και παντοδυναμία Του ότι τότε συνέτρεχαν οι κατάλληλες προϋποθέσεις, τότε δηλαδή οι άνθρωποι ήταν «έτοιμοι» προς αποδοχή Του στον κόσμο. «Ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου», σημειώνει ο απόστολος Παύλος, «ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν». Και ναι μεν γνωρίζουμε από τον άγιο Ιωάννη τον Ευαγγελιστή ότι «ὁ Θεός εἰς τά Ἴδια ἦλθε, ἀλλ’ οἱ Ἴδιοι αὐτόν οὐ παρέλαβον», διότι «ἦν πονηρά αὐτῶν τά ἔργα», όμως υπήρχαν εκείνοι, οι λίγοι έστω, το «λείμμα» (υπόλοιπο) της Π. Διαθήκης, σαν την παιδίσκη Μαριάμ, σαν τους γονείς της Ιωακείμ και Αννα, σαν τον άγιο Ιωάννη Πρόδρομο και τους γονείς του, σαν τους απλούς βοσκούς, σαν τους αναζητητές της μακρινής Περσίας μάγους-αστρονόμους της εποχής, οι οποίοι όντως ήταν έτοιμοι. Η ετοιμότητα αποδοχής του Χριστού – που καταδεικνύει και το είδος ετοιμότητας της σημερινής εποχής – είναι πάντοτε η ετοιμότητα των λίγων, του «μικρού ποιμνίου», και αυτούς «στοχεύει» πάντοτε ο Θεός μας. Μπορεί διακαώς λόγω της αγάπης Του να αναζητεί και να κυνηγά τους πάντες, όμως γνωρίζει ότι τελικώς οι λίγοι είναι «οἱ ἐκλεκτοί» που ανταποκρίνονται στην κλήση και πρόσκλησή Του. Κι οι λίγοι αυτοί – γινόμαστε κουραστικοί να το επαναλαμβάνουμε – είναι είτε αυτοί που έχουν την απλή καρδιά των βοσκών της Βηθλεέμ, είτε την αγωνιώσα καρδιά των αναζητητών της αλήθειας, που δεν επαναπαύονται στο «φάγωμεν καί πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνῂσκομεν». Το γεγονός βεβαίως ότι η απολογητική της χριστιανικής πίστεως έχει ήδη καταδείξει πως παγκοσμίως και πανθρησκειακώς συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις για την έλευση ενός Μεσσία Σωτήρα την εποχή του Χριστού έρχεται ως επιβεβαιωτικό στοιχείο της παραπάνω αλήθειας. Για τους πιστούς βεβαίως είναι αρκετή η επισήμανση του αποστόλου Παύλου περί «τοῦ πληρώματος τοῦ χρόνου». 
ΗΕκκλησία μας, θεωρώντας τη σάρκωση του Θεού ως τη βάση της όλης θεολογίας της και τον απόλυτο όρο για να είναι κανείς χριστιανός, την προβάλλει όχι μόνο τα Χριστούγεννα, αλλά καθημερινά. Δεν υπάρχει ημέρα, δεν υπάρχει ακολουθία της Εκκλησίας, που να μην υμνολογείται η σάρκωση, ιδίως μέσα από τα λεγόμενα θεοτοκία. Από την άποψη αυτή τα Χριστούγεννα βιώνονται αενάως και καθημερινώς στην Εκκλησία. Μπορεί να τονίζονται λαμπρώς τις συγκεκριμένες ημέρες της Εορτής, αλλά αν δεν στρέφεται διαρκώς ο νους και η βούληση του χριστιανού στον Χριστό και στον ερχομό Του, μάλλον δεν εορτάζονται με ορθό τρόπο ούτε τις συγκεκριμένες ημέρες.

ΠΗΓΗ 
at Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΛΛΑΓΩΝ ΠΡΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑ (ΚΣΤ΄ ΜΕΡΟΣ)

Β’ ΜΕΡΟΣ
VII. ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕ Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΣ

Πληροφορηθήκαμε απρόσμενα ως προς τα στοιχεία που παρέθεσε κατά την ομιλία του ο πρωτοπρεσβύτερος π. Νικολάος Μανώλης https://katanixi.gr/2019/12/16/ «Ο μεγάλος ψαράς όσιος Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης» [ΒΙΝΤΕΟ 2019], ότι το ίδιο όραμα που αναφέρει ο Μόρφου Νεόφυτος το δημοσίευσε  και ο βουλευτής Καλλιώρας Ηλίας όμως με άλλη εκδοχή. Σε συνέντευξη που έδωσε στον Διονύσιο Μακρή και το Οδύσσεια TV διαπιστώνεται  ότι ο Γέροντας Εφραίμ  με την εμφάνισή του δεν λέει αυτά που αναφέρει ο Μόρφου αλλά εντελώς διαφορετικά πράγματα! Και διερωτάται πλέον κανείς, τί γίνεται και για ποιό λόγο ο Μόρφου παρουσίασε διαφορετικά το όραμα με την εμφάνιση του Γέροντα Εφραίμ;
Εδώ τώρα ξεκινά όλο το θέμα: γιατί δεν πέτυχε τον στόχο της η αποτείχιση με την έννοια, όχι δεν έπρεπε να γίνει, διότι αυτό χρειαζόταν αλλά για ποιό λόγο δεν μπόρεσε να προχωρήσει παίρνοντας έκταση, ώστε να αναγκασθεί θεσμικά η Εκκησία να συγκαλέσει Πανορθόδοξη Σύνοδο προκειμένου να καταδικάσει την αίρεση και τους πρωτεργάτες της! Αυτό το θέμα είναι το πιό σοβαρό στην σύγχρονη πνευματική ζωή και αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορεί σήμερα να αντιμετωπισθεί η αίρεσης μέσα στην Εκκλησία, η οποία στην εποχή μας είναι ο Οικουμενισμός.
Ο Μόρφου χωρίς να το θέλει έφερε στην επιφάνεια, φανέρωσε δηλαδή το πρόβλημα που υπάρχει, το οποίο δεν αφήνει τους πιστούς κληρικούς και λαϊκούς να σκεφθούν με σοβαρότητα το θέμα της αιρέσως του Οικουμενισμού και βέβαια τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να λυθεί. Ποιό είναι αυτό;
§  Όταν διαπιστώνουμε αίρεση μέσα στην Εκκλησία οργανώνουμε αντίσταση μέσα στην Εκκλησία κάνοντας αποτείχιση από την αίρεση, όχι γιατί χρειάζεται να μας το υποδείξει κάποιος γέροντας, οποιοσδήποτε και αν είναι αυτός αλλά διότι αυτό προβλέπει η εκκλησιαστική μας Παράδοση που είναι ισόκυρη με την Αγία Γραφή!
Σήμερα το ποίμνιο με τις αγιοκατατάξεις των σύγχρονων Αγίων Γερόντων ενώ βοηθήθηκε σημαντικά, ωστόσο επειδή δεν υπήρξε μία κατήχηση σε βάθος για θεολογικά και εκκλησιολογικά θέματα αλλά και η δυνατότητα των πιστών να συμμετέχουν σε αυτή λόγω του σύγχρονου ρυθμού ζωής που δεν αφήνει πολλά περιθώρια, οι πιστοί εξιδανικεύοντας τις σύγχρονες άγιες προσωπικότητες δεν συνειδητοποίησαν ορισμένα βασικά πράγματα:
    I.             Κανόνας ζωής μας είναι ο ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός που θυσιάστηκε για εμάς, σταυρώθηκε και αναστήθηκε, και με το δικό Του αίμα και το δικό Του απολυτρωτικό έργο σωζόμαστε και με κανέναν Γέροντα!
 II.     Όλοι οι Άγιοι είναι όχι αυτόφωτοι αλλά ετερόφωτοι. Λαμβάνουν την Χάρι και τον Φωτισμό από το ανέσπερο Φως της Τρισηλίου Θεότητος, η οποία παρέχει τις άκτιστες ενέργειες για την κάθαρση, τον φωτισμό και τον αγιασμό!
III.    Όλοι οι Άγιοι δεν έχουν τα ίδια χαρίσματα ούτε την ίδια ένταση φωτός καθώς «ἄλλη δόξα ἡλίου, καὶ ἄλλη δόξα σελήνης, καὶ ἄλλη δόξα ἀστέρων· ἀστὴρ γὰρ ἀστέρος διαφέρει ἐν δόξῃ»(Α’ Κορ.15,41).
IV.      Οι Άγιοι δεν είναι καθόλα αναμάρτητοι. Αυτός που δεν αμάρτησε ποτέ και είναι απολύτως αναμάρτητος, δεδομένου ότι δεν έφερε ούτε το προπατορικό αμάρτημα, είναι μόνο ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός! Η Κυρία Θεοτόκος ενώ δεν διέπραξε ποτέ καμία αμαρτία, ωστόσο έφερε το προπατορικό αμάρτημα.
   V.     Η Εκκλησία μας ποτέ δεν δίδαξε ότι οι Άγιοι δεν έσφαλαν ποτέ! Μεγάλοι Άγιοι έκαναν και σφάλματα. Αυτό δεν αναιρεί την αγιότητά τους αλλά επ' ουδενί λόγο μπορούμε να δεχτούμε ότι κάποιος άγιος επειδή δεν έκανε την τάδε σωστή εκκλησιαστική ενέργεια που προβλέπουν οι κανόνες ως άμυνα απέναντι στην αίρεση, αυτό οπωσδήποτε σημαίνει ότι και το πλήρωμα της Εκκλησίας δεν πρέπει να κάνει το ορισμένο από την Παράδοση και τους κανόνες της Εκκλησίας που δεν έκανε ο ίδιος!
VI.     Όχι μόνο τα χαρίσματα αλλά και οι δυνατότητες -ψυχικές και σωματικές- δεν είναι ίδιες σε όλους τους Αγίους. Ούτε οι διαφορετικές συνθήκες πολλές φορές επιτρέπουν τις ίδιες ενέργειες. Γι’ αυτό και όλοι δεν έχουν τις ίδιες δυνατότητες αλλά έχουν κάποια ελαφρυντικά. Στον κάτω-κάτω δεν αγωνισθήκαμε όλοι το ίδιο, ας αγωνιστούμε και εμείς όπως αυτοί οι άγιοι για να απαιτούμε και απ' αυτούς όλα. Ορισμένων η ζωή υπήρξε ένα διηνεκές μαρτύριο. Ο Θεός κρίνει τον άνθρωπο απ’ όλη του την ζωή και όχι μόνο από μια ενέργεια που ενδεχομένως να μην μπορούσε να φέρει σε πέρας ένα έργο ή από διάκριση ενήργησε κάτι, το οποίο για την συγκεκριμένη δεδομένη δική του ιδιαίτερη περίπτωση ήταν το λιγότερο κακό.
VII.   Το κίνητρό μας για να κάνουμε κάτι, μάλιστα κάποια εκκλησιαστική ενέργεια, δεν είναι τί έκανε ο τάδε γέροντας αλλά η δική μας πιστότητα και η αγάπη προς τον Θεό. Αν περιμένουμε να δώσει σύνθημα κάποιος Άγιος Γέροντας και αυτός τελικά δεν δώσει, διότι θεωρεί ότι εμείς πρέπει να ξεκινήσουμε κάτι πρώτοι, διότι σε αυτούς δεν είναι εφικτό λόγω συνθηκών είναι φανερό ότι σφάλουμε. Σφάλουμε όμως σε θέματα που αφορούν την Πίστη και αυτό είναι πολύ σοβαρό.
VIII.  Αυτή την ανοησία να περιμένουμε Γέροντες και την αγιοκατάταξη παλαιοτέρων εκμεταλλεύθηκε το Φανάρι για να κάνει απρόσκοπτα την “δουλειά του” με τον Οικουμενισμό!

Αυτός είναι ο σοβαρότερος λόγος μαζί με την φτηνή δικαιολογία που κάθε επίσκοπος, κάθε Γέροντας και οι αρχιμανδρίτες, ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί βρίσκοντας πρόφαση να ισχυρίζονται ότι δεν είναι ακόμη καιρός να αντισταθούμε στην αίρεση με αποτείχιση. Αυτό το ίδιο δηλαδή, που μας λέει και ο δαίμονας ότι έχουμε ακόμη καιρό μπροστά μας για να μετανοήσουμε και έτσι συνέχεια αναβάλουμε και τελικά δεν διορθώνουμε δια μετανοίας την ζωή μας. Και βέβαια, αν κρατήσουμε την Χάρι μένοντας στην Εκκλησία μπορούμε και να μετανοήσουμε, αν όμως φύγουμε στην αίρεση που θα βρούμε την Χάριν για να εκφράσουμε μετάνοια. Λίγο-λίγο διαπιστώνουμε να ψυχραίνεται η ζήλος μας για τον Θεό. Λίγο αφήσαμε την Γραφή, λίγο την μελέτη των Αγίων Πατέρων, λίγο την προσευχή, λίγο την εξομολόγηση, λίγο τις νηστείες που τις κάνουμε κολοβές. Λίγο επηρεαζόμαστε από τους Γέροντες από τους οποίους περιμένουμε συνθήματα, λίγο από τους ιερείς που δίνουν και πολύ σημασία σαν να μην συμβαίνει τίποτα, στο τέλος το λίγο-λίγο, αν και γνωρίζουμε καλά ότι όλα αυτά δεν είναι λίγο αλλά πολύ, κατακαβαίνουμε τελικά ότι όλο αυτό θα είναι πολύ και θα βρεθούμε εκτός Εκκλησίας. Στώμεν καλώς!


at Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΕΥΣΤΡΑΤΙΑΔΗ: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (ΛΘ' ΜΕΡΟΣ)



Ο Γρηγόριος Ευστρατιάδης (1864-1950) υπήρξε νομικός, εκδότης και βουλευτής. Επί σειρά ετών υπήρξε εκδότης και διευθυντής της εφημερίδας ''ΣΚΡΙΠ'' της Αθήνας. Το ''ΣΚΡΙΠ'' αμέσως μετά την ημερολογιακή καινοτομία του 1924 τάχθηκε κατά του συνόλου των νεωτερισμών, που εισήγαγαν στο σώμα της Εκκλησίας ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης. Φιλοξενούσε στις σελίδες του το σύνολο σχεδόν των ανακοινώσεων της ''Ελληνικής Εκκλησιαστικής Κοινότητας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών'', δημοσίευε -με εμπεριστατωμένα ρεπορτάζ- όλες τις ειδήσεις για τις διώξεις των χιλιάδων αποτειχισμένων ''Παλαιοημερολογιτών'' και παρουσίαζε άρθρα αντινεωτεριστικά και κατά της κίνησης για την ''Ένωση των Εκκλησιών'', όπως ονομαζόταν τότε η οικουμενική κίνηση. Το βιβλίο του ''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'' δημοσιεύθηκε υπό την μορφή συνεχιζόμενων άρθρων τον Μάρτιο του 1928 και αποτέλεσε μια εμπεριστατωμένη δημοσιογραφική και θεολογική εργασία για το ημερολογιακό σχίσμα. Το περισσότερο -ίσως- ενδιαφέρον στο βιβλίο αυτό παρουσιάζει το γεγονός, ότι επιχειρήθηκε η προσέγγιση των δρώμενων της ημερολογιακής καινοτομίας και μέσα από το πληροφοριακό φάσμα της δημοσιογραφίας και εύλογα η επικαιρότητα ζωντανεύει ιδεατά στα ''πέτρινα'' αυτά χρόνια του Μεσοπολέμου, προσφέροντας στον αναγνώστη διαδραστικά τον επίκαιρο και ζωντανό παλμό των γεγονότων!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος



ΛΘ' Μέρος

Επιμένομεν εκθέτοντες εν μεγαλειτέρα λεπτομερεία, όσα περί της ισχύος και του απαραβιάστου  τ ω ν   ε κ κ λ η σ ι α σ τ ι κ ώ ν   π α ρ α δ ό σ ε ω ν  έχουσι κηρύξει Απόστολοι, Πατέρες Άγιοι, Σύνοδοι Οικουμενικαί και Τοπικαί και άλλαι επίσημαοι πράξεις και γνώμαι, διά να καταστήσωμεν έκδηλον την ανίερον αυθαιρεσίαν την εκ μέρους της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και διά τ η ς π ρ ω τ ο β ο υ λ ί α ς αυτής και μόνης ανατροπής της από αιώνων κρατούσης εκκλησιαστικής τάξεως, ανατροπής γενομένης διά της μεταβολής του Ιουλιανού ημερολογίου, ήτις συνεπάγεται, ως είδομεν, αναγκαίαν μετακίνησιν και αλοίωσιν   τ ο υ  κ α θ ε σ τ ώ τ ο ς  της Εκκλησίας, του σχετιζομένου προς το Πασχάλιον, προς τας εορτάς, προς τας νηστείας, προς τας ακολουθίας Κυριακών και εορτών κ.λ.π.


Η αλλοίωσις και ανατροπή όλων τούτων είναι ανατροπή δισχιλιετών εκκλησιαστικών παραδόσεων, αίτινες με την ελαφροτέραν συνείδησιν και έτι ελαφροτέραν κρίσιν κατεπατήθησαν, ενώ και μόνη, η μεταβολή του Ιουλιανού Ημερολογίου, αυτή καθ' εαυτήν, άνευ των ανωτέρω συνεπειών της και της ολοθριωτέρας συνεπείας της διασπάσεως της εκκλησιαστικής ενότητος, και μόνη λέγομεν αυτή απετέλει παράβασιν  π α ρ α δ ό σ ε ω ς,  διότι παράδοσις ήτο η ανέκαθεν αδιάλειπτος και ομοιόμορφος ισχύς αυτού εν τη Εκκλησία και η μη προσχώρησις κατά τούτο εις την Δυτικήν - σχισματικήν Εκκλησίαν. Και ο σεβασμός της παραδόσεως ταύτης επί τόσους αιώνας, και η επίμονος άρνησις διά μέσου τόσων αιώνων μεγάλων εκκλησιαστικών αναστημάτων και υπερόχων Πατριαρχικών φυσιογνωμιών να αποδεχθώσι το Γρηγοριανόν Ημερολόγιον, έστω και κρατούντες άθικτον την εορτήν του Πάσχα, η επίμονος λέγομεν άρνησις αυτών, αυτή και μόνο έπρεπε να συγκρατήση τους σημερινούς  ν ά ν ο υ ς  τ η ς  Ε κ κ λ η σ ί ας  ασεβήσαντας προς τας καθαγιασθείσας, διά των αιώνων γνώμας τόσων υψηλών της Εκκλησίας κορυφών.

Είδομεν εις το προηγούμενον άρθρον τας περί  π α ρ α δ ό σ ε ω ν  γνώμας, Α) του Αποστόλου Παύλου, Β) του Μεγάλου Βασιλείου, Γ) Γρηγορίου του Νύσσης, Δ) Επιφανίου του Αρχιεπισκόπου Κύπρου και Ε) του Ιωάννου του Δαμασκηνού. Εις τούτους, ας προστεθούν ακόμη: ΣΤ) Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ λέγων τα εξής: ''...Ίδωμεν δε όμως  και προς τούτοις και αυτήν και αυτήν την  ε ξ  α ρ χ ή ς  π α ρ ά δ ο σ ι ν   και διδασκαλίαν και πίστιν της Καθολικής (Ορθοδόξου) Εκκλησίας, ην ο μεν Κύριος έδωκεν, οι δε Απόστολοι εκήρυξαν και οι Πατέρες εφύλαξαν'  εν ταύτη γαρ η Εκκλησία τεθεμελιώνεται... κ α ι  τ η ρ ε ί τ ε  τ η ν  τ ω ν  Π α τ έ ρ ω ν  π α ρ ά δ ο σ ι ν  (Migne κς' 593968).

 Και Ζ). Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ λέγων εις τον λόγον δ' της Β' προς Θεσσαλονικείς, τα εξής: ''...Ενταύθα δήλον, ότι ου πάντα δι' επιστολής παρεδίδοσαν (οι Απόστολοι) αλλά και πολλά και αγράφως. Ομοίως δε και εκείνα και ταύτα εστίν αξιόπιστα. Ώστε και την  π α ρ ά δ ο σ ι ν  της  Ε κ κ λ η σ ί α ς  αξιόπιστον ηγούμεθα.  Π α ρ ά δ ο σ ι ς  ε σ τ ί μ η δ έ  π λ έ ο ν  ζ ή τ ε ι''.  Αλλ' εκείνοι οίτινες ανύψωσαν  τ α ς  π α ρ α δ ό σ ε ι ς  της Εκκλησίας εις περιωπήν  δ ό γ μ α τ ο ς  και εκήρυξαν αφορισμούς και αναθέματα κατά των καινοτόμων των περιφρονούντων και καταπαντούντων τας παραδόσεις είναι οι άγιοι Πατέρες, διά των Οικουμενικών και τοπικών Συνόδων.

 Οι άγιοι Πατέρες είναι οι μετά τους Αποστόλους του Χριστού θεμελιωταί και στύλοι της Εκκλησίας. Δεν είναι απλοί κήρυκες και αξιωματικοί της Εκκλησίας. Υψώθησαν υπέρ τους κοινούς διδασκάλους της πίστεως, εις πεδίον υπεργήινον. Είναι  θ ε ό π ν ε υ σ τ ο ι  και  θ ε ο φ ό ρ ο ι.  Τα κηρύγματα αυτών είναι  δ ό γ μ α τ α  και  α ξ ι ώ μ α τ α,  εις τα οποία η προσθήκη ή η αφαίρεσις και ενός  ιώτα είναι βεβήλωσις και των οποίων η παρακοή ή αθέτησις είναι ασέβεια, ίση προς την προσβολήν δόγματος. Η Ορθόδοξος Ελληνική Εκκλησία εξαίρουσα το θεόπνευστον των Αγίων Πατέρων υμνωδεί περί αυτών λέγουσα: ''Όλην εισδεξάμενοι την νοητήν λαμπηδόνα του Αγίου Πνεύατος, το υπερφυέστατον χρησμολόγημα, το βραχύ ρήματι και πολύ συνέσει, θεοπνεύστως απεφθέγξαντο οι Χριστοκήρυκες, ευαγγελικών προιστάμενοι δογμάτων οι μακάριοι,  κ α ι  τ ω ν  ε υ σ ε β ώ ν  π α ρ α δ ό σ ε ω ν,  άνωθεν λαβόντες την αποκατάστασιν αυτών και φωτισθέντες εξέθεντο πίστιν θεοδίδακτον.

 Και ακόμη περί αυτών λέγει: ''...Ω θεία παρεμβολή θεηγόροι οπλίται παρατάξεως Κυρίου'  αστέρες πολύφωτοι του νοητού στερεώματος'  της μυστικής Σιών οι ακαθαίρετοι πύργοι, τα μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου'  τα πάγχρυσα στόματα του Λόγου'  Νικαίας το καύχημα, οικουμένης αγλάισμα'' κ.λ.π. Των Πατέρων τούτων της Εκκλησίας έχουσι διατυπωθή τα αποφθεύγματα εις τους Κανόνας, εις τους Όρους και εις τα πρακτικά των Οικουμενικών Συνόδων. Εκάστη δε Οικουμενική Σύνοδος αναφέρεται εις τα αποφασισθέντα των προηγουμένων και κρατύνει το έθος, την πράξιν, και την παράδοσιν των προηγουμένων.

Ιδού δε, πως αποφαίνονται περί  τ ω ν  π α ρ α δ ό σ ε ω ν  της Εκκλησίας:

1) Η Α'  Ο ι κ ο υ μ ε ν ι κ ή  Σ ύ ν ο δ ο ς  διά του ΣΤ' Κανόνος αυτής επιτάσσει: ''Τ α  α ρ χ α ί α  έ θ η  κ ρ α τ ε ί τ ω''... Ο δε ερμηνευτής του κανόνος τούτου Ζωναράς λέγει: ''Βούλεται ο Κανών τα παλαιά έθη κρατείν, ο και κανόνες μεταγενέστεροι και νόμοι πολιτικοί διορίζονται''. Διά δε του Ζ' Κανόνος αυτής λέγει: Επειδή συμφωνία κεκράτηκε, και  π α ρ ά δ ο σ ι ς  αρχαία, ώστε τον εν Αλία επίσκοπον τιμάσθαι εχέτω την ακολουθίαν της τιμής...'' (Ράλλη Συντάγ. Κανών, τόμ. Β', σελίς 128-131).

2) Η  Ι'  Ο ι κ ο υ μ ε ν ι κ ή  Σ ύ ν ο δ ο ς  (εν Εφέσω) εις τον Η' Κανόνα αυτής ομιλούσα περί θέματος ''παρά τους εκκλησιαστικούς και τους κανόνας των Αγίων Αποστόλων καινοτομουμένου'' λέγει: ''...Έδοξε τοίνυν τη αγία και Οικουμενική Συνόδω, σώζεσθαι εκάστη επαρχία, καθαρά και αβίαστα τα αυτή προσόντα δίκαια  ε ξ  α ρ χ ή ς κ α ι  ά ν ω θ ε ν,  κ α τ ά  τ ο  π ά λ α ι  κ ρ α τ ή σ αν  έ θ ο ς''... Ει δε τις μαχόμενον τύπον τοις νυν ωρισμένοις προσκόμμασι,  ά κ υ ρ ο ν  τ ο ύ τ ο ν  ε ί ν α ι  έδοξε πάντοτε τη αγία πάση και Οικουμενική Συνόδω''. Ο κανών ούτος κυροί κατά τον Ζωναράν τον 35ον κανόνα των Αγίων Αποστόλων, τον 3ον της εν Αντιοχεία συνόδου και τον 6ον και 7ον κανόνα της Α' Οικουμ. Συνόδου (Ράλλη τόμ. Β', σελ. 203-204).

Θα συνεχίσωμεν εις το επόμενον άρθρον, των λοιπών Οικουμενικών Συνόδων τας διατάξεις, περί του απαραβιάστου των παραδόσεων.

Συνεχίζεται 


Εκ του βιβλίου του Γρηγορίου Ευστρατιάδη 
''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'',
που δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα των Αθηνών ''ΣΚΡΙΠ'', 
την Παρασκευή 20 Απριλίου 1928,
έτος 32ον, αρ. φύλλου 8.964, σελ. 1η. 
Μεταφορά στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 
Διατηρήθηκε η Γραμματική τάξη της εποχής με την επέμβαση μόνο σε κάποια αναγκαία σημεία στίξης. 





at Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΛΟΓΟΣ ΣΤΗΛΙΤΕΥΤΙΚΟΣ, ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΠΤΙΚΟΣ ΥΠΟ ΚΟΣΜΑ ΜΟΝΑΧΟΥ ΦΛΑΜΙΑΤΟΥ (1840) ΜΕΡΟΣ 2ον





Δι' ου στηλιτεύεται η εκ της Αγγλίας κατά των ορθοδόξων επιβουλή εκφωνηθείς 

υπό πολλών ιερέων της νήσου Κεφαλληνίας
επ' εκκλησίας κατά τον Ιανουάριον μήνα,


ε ν   έ τ ε ι   1 8 4 0



Αιδέσιμοι και ευλαβέστατοι Ιερείς, 

τιμιώτατοι και περιπόθητοι λοιποί άπαντες, 

αδελφοί εν Χριστώ, τέκνα φωτός, και υιοί κατά χάριν του 

Επουρανίου Πατρός.



11) Αιδέσιμοι ιερείς! αδελφοί χριστιανοί το κακόν ήδη επλημμύρησε! η πλάνη και η διαφθορά χωρεί επί τα πρόσω, εις όλους τους ορθοδόξους λαούς δι' ενεργείας της Αγγλίας, η οποία κίνησε και κινεί κατά της ορθοδοξίας όλα τα αλλόφυλα έθνη. Πολλά Πατριαρχικά και Συνοδικά και Εγκύκλια γράμματα, η Ευαγγελική σάλπιγξ, διάφοροι εφημερίδες εξ Αθηνών, (μ΄όλον ότι οι εκείσε εφημεριδογράφοι, οι μεν εν γνώσει, οι δε εν αγνοία κινούνται καθ' όλα, ως προς τον σκοπόν της επιβουλής).


12) Διάφορα πρακτικά της εκεί Διοικήσεως. Το εκ της Μεγάλης Εκκλησίας σχίσμα, η ενεστώσα Εκκλησιαστική Διοίκησις, ήτις διευθύνεται υπό την Κοσμικήν Αρχήν κατά τον απαράλακτον τύπον, τον οποίον φυλάττει και η Αγγλία, η εκείσε γενομένη νέα Εκκλησιαστική νομοθεσία επί Αντιβασιλείας, η δυσωδία της διαφθοράς και της πλάνης πολλών διδασκάλων, της νομιζομένης Ελευθέρας Ελλάδος, όπου η Αγγλία έχει την αυτήν και απαράλλακτον επιρροήν και σχέσιν, την οποίαν έχει και εις την Επτάνησον, η ενεργουμένη επιστασία της πίστεως, καθ' όλας τας πόλεις της Ελλάδος, αυτά λέγω και άλλα πολλά, δεν αφίνουσιν, ούτε καν την παραμικράν αμφιβολίαν, ότι το κακόν διεδόθη εις όλον το γένος, και εις όλην την Ανατολήν.


13) Μεγάλης λύπης και απορίας γίνεται πρόξενον αδελφοί μου, ότι την σήμερον όλα τα έθνη, ειδωλολάτραι, Εβραίοι, Οθωμανοί, Λουθηρο-Καλβίνοι, Αρμένιοι, Παπισταί και όλοι εν γένει οι λαοί, οι οποίοι πρεσβεύουσι και κρατούσιν όποιον είδος πεπλανημένης θρησκείας θέλουσιν, όλοι ευρίσκονται κατά τούτο ελεύθεροι, και ανενόχλητοι, και ουδείς βασιλεύς ή άλλη τις εξουσία δεν ετόλμησε, ούτε τολμά, είτε δολίως, είτε φανερώς να επιβουλευθή αυτούς διά της βίας ή διά της απάτης, να μεταβάλλωσι θρήσκευμα, και μόνοι ημείς πολεμούμεθα, και διά της βίας και διά της απάτης, ώστε να γίνωμεν προδόται και αποστάται εκείνης της πίστεως, υπέρ της οποίας οι ένδοξοι προπάτορες ημών, έχυσαν ποταμούς αιμάτων, και κατέβαλον τόσους ιδρώτας, και κόπους, διά να φυλλάξωσιν από την λύσσαν τόσων τυράννων, και από τας επιβουλάς και ραδιουργίας τόσων αιρετικών.


14)  Αλλά, πως η Αγγλία έφερε τα πράγματα της Εκκλησίας και του γένους εις τοιαύτην κρίσιμον και επικίνδυνον θέσιν, εις οποίαν εις ουδέναν άλλον ποτέ καιρόν ευρέθη; Έφερεν εις τοιαύτην ακμήν αδελφοί μου, τα πράγματα, επειδή εν' ω αυτή προ τόσων χρόνων ενεργεί διά μυρίων δολίων και μυστικών τρόπων, το ναυάγιον της Εκκλησίας και του γένους, μεταχειρίζεται ημάς ως όργανα, είτε διά της απάτης, είτε διά των θέσεων, είτε διά του φόβου, εις τοιούτους ολεθριωτάτους σκοπούς. Δεν λέγω τα όσα έφερεν εις έργον και ενεργεί διά την ανατροπήν της ορθοδοξίας, και την εξόντωσιν του γένους, εις όλην την Δύσιν και Ανατολήν, δεν λέγω τας όσας αποστασίας εκίνησε, και μέλλει να κινήση εις όλα τα Κράτη μετά την αναγνώρισιν της λεγομένης Ελληνικής ανεξαρτησίας, και την συνωμοσίαν, την οποίαν προσπαθεί να διεγείρη όλων των εθνών κατά της Εκκλησίας και του Ελληνικού γένους, 


ούτε τα όσα δεινά και σφαγάς έφερε διά της οθωμανικής Πόρτας, και έπειτα υπό το πρόσχημα της φιλίας και συμμαχίας, εις το ημέτερον γένος, και εις όλους τους ορθοδόξους λαούς της Ανατολής, εν καιρώ των Ελληνικών υπέρ της ελευθερίας αγώνων. Ας αφήσωμεν αυτά και ας εξετάσωμεν τα της Επτανήσου μόνον, της οποίας την ελεεινήν μορφήν, ακολουθεί από Αντιβασιλείας μέχρι την σήμερον το Βασίλειον της Ελλάδος και οι άλλοι ορθόδοξοι και Ελληνικοί λαοί της Ανατολής, διά της αυτής ενεργείας, και διά τους αυτούς ολεθρίους σκοπούς. Όποιος εξετάσει και παρατηρήσει προσεκτικώς αδελφοί, 


όλην την διαγωγήν των απ' αρχής ερχομένων εις ημάς από της Αγγλίας Αρμοστών, και όλον το πνεύμα και τους σκοπούς όλων των απ' αρχής έως τώρα, γενομένων εξ' αυτών διοργανισμών και νομοθεσιών, κατά τα εν αυταίς διδόμενα σχέδια μυστικώς, από την αυλήν της Αγγλίας, βλέπει ότι όλα τείνουσιν εις την ως τάχιστα ανατροπήν της ορθοδοξίας, και εις την διάδοσιν όλης της διαφθοράς και της πλάνης, εις τα εμφύλια και αναρίθμητα δεινά, όσα έχουσιν όλα σκοπόν την εξόντωσιν του Ελληνικού γένους, και εις το να καταστήσωμεν αυτό τα αθλιέστερα του κόσμου ανδράποδα, υπό τον απαραδειγμάτιστον ζυγόν της Αγγλίας, σκοπός διά τον οποίον κατέβαλε, τους μανιωτέρους και δολιωτέρους αγώνας και καταβάλλει.


15) Κάμνουσι κατά πρώτον οι Αρμοσταί της Αγγλίας μίαν εκλογήν, απ' όλα τα πλέον διεφθαρμένα και σεσηπότα μέλη της Επτανήσου, τα οποία πολλώ μάλλον σπρώχνουσιν εις την διαφθοράν, και εις την εκ της πίστεως αποστασίαν. Αυτά έπειτα καταθέτουσιν εις τας υψηλοτέρας πολιτικάς θέσεις με αδρούς και πλουσίους μισθούς, εκ του Ταμείου της Επτανήσου, έχοντα μόνον τον τύπον και το όνομα εις τας θέσεις, καθ' όλα δε τα άλλα είναι όργανα τυφλά, και ουτιδανά ανδράποδα της Αγγλίας.


16) Υπό το βδελυρόν και αποτρόπαιον όνομα τούτων, εξέδωκεν η Αγγλία όλας τας ολεθρίας Επαναστατικάς καινοτομίας διοργανισμούς και νομοθεσίας εις την Επτάνησον, και εις το Βασίλειον της Ελλάδος, εκ τούτων  σ υ γ κ ρ ο τ ε ί  μίαν  μ υ σ τ ι κ ή ν  ε τ α ι ρ ί α ν  υπό το πρόσχημα της ελευθερίας τάχα΄ ο δε κύριος και αληθινός σκοπός αυτής, έτεινε και τείνει εις την διάδοσιν του πνεύματος της ασεβείας, της ιδιοτελείας, της διαφθοράς, του σχίσματος, και όσων άλλων φρικωδεστάτων δεινών, φαίνονται αναγκαία επόμενα της τοιαύτης πλάνης, σκοπόν έχοντα τον απαραδειγμάτιστον εξανδραποδισμόν, και την εξόντωσιν του λαού τούτου και όλου του Ελληνικού γένους.


17) Ταύτην την  ε π ά ρ α τ ο ν  ε τ α ι ρ ί α ν  η Αγγλία έχουσα όργανον, τύπον αυτονομίας και πρόσχημα εις την Επτάνησον και εις την Ελλάδα, ενεργεί το  Ε κ κ λ η σ ι α σ τ ι κ ό ν  σ χ ί σ μ α,  μεταρρυθμίζει την Εκκλησιαστικήν Ιεραρχίαν, παύει την έννομον και κανονικήν χειροτονίαν, διά να μορφώση όλον τον κλήρον κατά το πνεύμα της πλάνης, της διαφθοράς και του ιδίου εξανδραποδισμού. Συσταίνει συγχρόνως Σχολεία των οποίων χειροτονεί διδασκάλους, τους πλέον διεφθαρμένους εκ της τοιαύτης πλάνης, επί λύμη και διαφθορά όλης της ορθοδόξου και Ελληνικής νεολαίας, και επί τοιαύτη προφάσει, και διά την εις  τους  Ε π ι σ κ ό π ο υ ς  μ ι σ θ ο δ ο σ ί α ν,  εις τινας των περί αυτούς  υ π α λ λ ή λ ω ν  κ λ η ρ ι κ ώ ν, σφετερίζεται τα Εκκλησιαστικά κτήματα των Μοναστηρίων. 


Όσους εκ των επισήμων, εκ του λαού δεν ηδυνήθησαν κατ' αρχάς να παρασύρωσιν, εις την εν γνώσει κατά της πίστεως συνωμοσίαν εκ τούτων, άλλους μεν απατώσι υπό κάτω εις άλλα προσχήματα πλάνης, άλλους δελεάζουσι με υποσχέσεις και με μισθούς, άλλους δε κρατούσιν εις αδράνειαν, και εις σιωπήν, μετά πλέον τραγικά και αυθαίρετα παραδείγματα, και με όσα φοβερά επενόησε και επινοεί η Αγγλία,  τ ο υ ς   π λ έ ο ν  δ ι ε φ θ α ρ μ έ ν ο υ ς  και   π ε ρ ι φ ή μ ο υ ς  εις τούτο. Έπειτα η Αγγλία καταθέτει εις όλας τας Ε κ κ λ η σ ι α σ τ ι κ ά ς  δ ι δ α σ κ α λ ι κ ά ς και  π ο λ ι τ ι κ ά ς  θ έ σ ε ι ς,  εις όλους τους οποίους άλλον έργον περισσότερον δεν παραγγέλλει μυστικώς, παρά την εξ αυτών διάδοσιν της  α σ ε β ε ί α ς  και  της  δ ι α φ θ ο ρ ά ς  υπό το πρόσχημα του φωτισμού, της ελευθερίας και του εξευγενισμού. 


Τα εν Κερκύρα και εν Αθήναις λεγόμενα Σεμινάρια και Πανεπιστήμια, τα κατά την Επτάνησον, την Ελλάδα, και απανταχού της Ανατολής, και των άλλων ορθοδόξων λαών,  ν ε ο σ υ σ τ η θ έ ν τ α  Σ χ ο λ ε ί α,  άλλον σκοπόν δεν υποκρύπτουσι, παρά την ασέβεια, την πλάνην,  τ ο υ   Λ ο υ θ η ρ ο - Κ α λ β ι ν ι σ μ ο ύ, και εις όλα τα σκάνδαλα της διαφθοράς, εκ των οποίων κινδυνεύει τον μέγιστον κίνδυνον, όλον το Ελληνικόν έθνος, και όλη η απανταχού ορθόδοξος Εκκλησία.


18) Αφ' ου δε ο κοινός λαός εγνώρισεν την επιβουλήν της πίστεως, και τους γένους, και τον επικείμενον εις αυτά κίνδυνον, η Αγγλία μεταχειρίζεται βαθύτερα μέτρα, διά να τον κρατεί  εις της  α ν α ι σ θ η σ ί α ς  τ ο ν  ύ π ν ο ν, και διεγείρει άλλους προδότας εν υποκρίσει οι οποίοι  υ π ο κ ρ ί ν ο ν τ α ι,  ότι υπερασπίζονται τάχα τα συμφέροντα της Εκκλησίας και της Πατρίδος, και υποκάτω εις τούτο το πρόσχημα, γίνονται αι φρικωδέστεροι προδοσίαι, του ενός και του άλλου.


19) Σιωπώ τας μυρίας κρισολογίας, τας κατά πάσαν ημέραν γινομένας μεταξύ του λαού, εξ' αιτίας της επί τοσούτω σκοπώ γενομένας ολεθρίους νομοθεσίας, και τους μυρίους όρκους, τους οποίους βιάζουσι τυραννικώς τον κοινόν λαόν, να δίδη ακαταπαύστως εις όλα τα Αρχεία του Κράτους, και όλους τους λαμβάνοντας οποιασδήποτε θέσεις και επαγγέλματα.


20) Σιωπώ τα τόσα παράνομα συνοικέσια, και διαζύγια τα οποία προ χρόνων ενεργούνται  εις την Επτάνησον, και εις την άλλην Ελλάδα δι' εμμέσου και υποκεκρυμμένης ενεργείας των εχθρών, διά πολλούς ολεθρίους σκοπούς.


21) Σιωπώ τας τόσας άλλας ραδιουργίας, τας όσας η Αγγλία ενεργεί προ πολλού εις όλα τα ορθόδοξα Κράτη, εις αθέτησιν των μυστηρίων της νηστείας, και των τεσσαρακοστών, και των αγίων εικόνων.


22) Δεν λέγω την αξιοδάκρυτον διαφοράν και κατά της πίστεως σκάνδαλα, τα γεγονότα από τα νεοφανή εις ημάς  Θ έ α τ ρ α, εις τα οποία θεατρίζονται,  κ ω μ ω δ ο π ο ι ο ύ ν τ α ι  τα  μ υ σ τ ή ρ ι α,  ο κλήρος και οι  τ ε λ ε τ α ί   της καθ' ημάς  Ε κ κ λ η σ ί α ς.


23) Δεν αναφέρω τα όσα βδελύματα της ασεβείας και της διαφθοράς, τα οποία επ' ολεθρίω σκοπώ η Αγγλία φέρει εις την Επτάνησον, και εις την Ελλάδα, διά τον μολυσμόν της πίστεως και της ηθικής, εκ της Ιταλίας και από άλλα Κράτη της Δυτικής Ευρώπης.




Συνεχίζεται


Εκ του βιβλίου:

''ΛΟΓΟΣ ΣΤΗΛΕΥΤΙΚΟΣ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΠΤΙΚΟΣ''

Υπό    Κ ο σ μ ά  Φ λ α μ ι ά τ ο υ

Διά του οποίου ανακαλύπτεται η μυστική καταχθόνιος επιβουλή κατά πάντων των ορθοδόξων Ελλήνων, και κατά πάσης Εκκκλησιαστικής και πολιτικής αρχής, έχουσα ό ρ γ α ν α τους αθέους και αθρήσκους Μ α σ σ ό ν ο υ ς, προδότας της ιδίας αυτών πατρίδος. Ιδέ Φωνήν ορθόδοξον του 1849 περί Μιλόρδων Αιτία ιβ' τη σελ. 105.

Ε Ν   Β Ο Λ Ω

Εκ του Τυπογραφείου της εφημ. Η ''ΘΕΣΣΑΛΙΑ''

1 9 1 1

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, επεξεργασία, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 
Σελ. 8-13.





ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ









at Δεν υπάρχουν σχόλια: