…επικρατεί ένα νέο δόγμα. Το δόγμα της καταργήσεως κάθε εκκλησιαστικής παραδόσεως, θεσμού και κανόνος…
Σχετικό με το άρθρο που ακολουθεί είναι το απόσπασμα αυτό από λόγο του μακαριστού Φώτη Κόντογλου με τίτλο: «Η μοναδικότητα της παραδόσεως της Ορθοδοξίας». Μπορούμε να πούμε πως είναι στοιχείο κάθε χριστιανού να υποφέρει η ψυχή του για την κατάντια του κόσμου αλλά, αλίμονο, για την κατάντια επίσης των ορθοδόξων ρασοφόρων και θεολόγων. Η ψυχή όμως η πονεμένη εισακούεται από τον Κύριο, που την παρηγορεί με μυστικό τρόπο…
Η Ορθοδοξία είναι η εκκλησία των απλών ψυχών κι όχι των σοφών και των επιστημόνων, δηλ. εκκλησία όπως τη θέλησε ο Χριστός. Ο Ορθόδοξος λαός μας δεν χρειάζεται σπουδασμένους θεολόγους, αλλά ιερείς που να υπηρετούνε τον Θεό «εν αφελότητι καρδίας». Πριν από χρόνια έγραφα σ ἕνα βιβλίο μου τα παρακάτω λόγια: «Τούτο το γραΐδιο που κάνει τον σταυρό του και στέκεται σαν κουρούνα μπροστά στα εικονίσματα, είναι ψυχή χιλιάδων χρονών και ξέρει από που βαστά και που πάει, καλίτερα από τον κάθε λιμοκοντόρο που σπουδάζει στα Παρίσια» (Ταξίδια, ΜΗΛΟΣ). Ο ευσεβής λαός μας διψά για αγιότητα, κι όχι για επιστημονικές θεολογίες.
Η Ορθοδοξία έζησε πάντα μέσα στην απλότητα που δίδαξε ο Χριστός, ενώ οι ευρωπαϊκές οργανώσεις που λέγουνται Εκκλησίες, ξεπέσανε στα πολύπλοκα συστήματα της φιλοσοφίας και της επιστήμης. Ιδού τι έγραφε για τους παπιστές ένας Πατριάρχης, που σκοτώθηκε από τους κακούργους δυτικούς: «Αν δεν έχομεν σοφίαν εξωτέραν (δηλαδή κοσμική, θύραθεν), έχομεν, χάριτι Χριστού, σοφίαν εσωτέραν και πνευματικήν, η οποία στολίζει την Ορθόδοξόν μας πίστιν, και εις τούτο πάντοτε είμεσθεν ανώτεροι από τους λατίνους, εις τους κόπους, εις τας σκληραγωγίας και εις το να σηκώνωμεν τον σταυρόν μας και να χύνωμεν το αίμα μας δια την πίστιν και αγάπην, την προς τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.
Αν είχε βασιλεύση ο Τούρκος εις την Φραγκίαν δέκα χρόνους, χριστιανούς εκεί δεν εύρισκες. Και εις την Ελλάδα τώρα τριακόσιους χρόνους ευρίσκεται, και κακοπαθούσιν οι άνθρωποι και βασανίζονται δια να στέκουν εις την πίστιν των, και λάμπει η πίστις του Χριστού και το μυστήριον της ευσεβείας, και εσείς μου λέγετε ότι δεν έχομεν σοφίαν; Την σοφίαν σου δεν εθέλω ομπρός εις τον σταυρόν του Χριστού». (Φώτη Κόντογλου)
Το θάρρος των προγόνων μας και η «απονεύρωση» των σημερινών «Ορθοδόξων»
Νικολάου Μάννη, εκπαιδευτικού
«Ὁ χρόνος δέν θέλει μέ φθάσει εἰς τό νά ἀπαριθμῶ μύρια παραδείγματα τόσων καί τόσων ἁγίων οἵτινες ἐκακοπάθησαν καί ἀπέθανον διά τούς ἐκκλησιαστικούς θεσμούς καί κανόνας» (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης)
Ζούμε σε μια εποχή που στην Εκκλησία μας επικρατεί ένα νέο δόγμα. Το δόγμα της καταργήσεως κάθε εκκλησιαστικής παραδόσεως, θεσμού και κανόνος, με την αιτιολογία ότι «δεν αποτελούν δόγμα»! Σε μια τέτοια εποχή, κατά την οποία οι ίδιοι οι αυτοαποκαλούμενοι Χριστιανοί, και μάλιστα «Ορθόδοξοι», περιφρονούν τη νηστεία, δικαιολογούν την πορνεία, αποδέχονται ως φυσιολογική τη μοιχεία και γενικώς έχουν απολέσει τον καλό ζήλο για την τήρηση των εντολών του Θεού, πρέπει να προβάλλονται κάποια άγιες μορφές, ως παραδείγματα προς μίμηση, ώστε να μαθαίνουμε όλοι μας τι σημαίνει να είναι κανείς αληθινός Ορθόδοξος Χριστιανός.
ΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΜΜΕΝΗ ΜΥΤΗ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΜΜΕΝΑ ΓΕΝΙΑ
Το 1465, έτος κατά το οποίο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ήταν ο Ιωάσαφ ο Α΄ ο Κόκκας, ο διαβόητος Γεώργιος Αμιρούτζης, ισχυρός Έλληνας συνεργάτης του Μωάμεθ του Πορθητή, θέλησε να διαζευχθεί την νόμιμη σύζυγό του και να παντρευτεί την χήρα του Δούκα των Αθηνών, την περίφημη Μουχλιώτισσα, την οποία είχε φέρει αιχμάλωτη ο Σουλτάνος μετά την κατάληψη των Αθηνών. Ζήτησε λοιπόν από τον Πατριάρχη να επιτρέψει τον γάμο αυτόν, αλλά ο τελευταίος αρνήθηκε. Ο Αμιρούτζης έβαλε μεσάζοντα και τον πανίσχυρο μεγάλο Βεζίρη Μαχμούτ Πασά Αντζέλοβιτς, ο οποίος ήταν ξάδερφός του εξισλαμισμένος, αλλά ο Πατριάρχης Ιωάσαφ δεν υπέκυψε.
Ο Πατριάρχης είχε έμπιστο συνεργάτη και σύμβουλο τον λογιώτατο Εκκλησιάρχη Μανουήλ. Ο Αμιρούτζης βλέποντας ότι δεν εισακούστηκε, έστειλε κρυφά, πολλά δώρα στον Μανουήλ και την υπόσχεση ότι θα τον κάνει Πατριάρχη, αν πείσει τον Ιωάσαφ να δεχθεί να γίνει ο γάμος. Ο Μανουήλ έστειλε τα δώρα πίσω και με οργή έδιωξε τους αντιπροσώπους του Αμιρούτζη λέγοντάς τους: «ἡμεῖς δὲν παρασαλεύομεν ἀπὸ τὴν ἀπόφασιν τῶν θείων νόμων, ἀμὴ κρατοῦμεν αὐτοὺς καὶ διαφενδεύομεν νὰ εἶναι ἀσάλευτοι καὶ ἀμετάτρεπτοι εἰς τοὺς αἰῶνας, καὶ ὅποιος παραβαίνει αὐτοὺς καὶ τοὺς καταπατεῖ, θέλει πέσει εἰς τὴν ὀργὴν καὶ κατάραν τοῦ Θεοῦ, καὶ θέλει κολασθῆ αἰωνίως»[1]. Ο Αμιρούτζης τότε μήνυσε στον Πασά, ότι ο Εκκλησιάρχης Μανουήλ ήταν η αιτία που δεν γινόταν ο παράνομος γάμος, και ο Πασάς διέταξε να τον συλλάβουν και να του κόψουν τη μύτη. Αργότερα, στα 1472,ο Μανουήλ εκάρη μοναχός και εξελέγη Πατριάρχης, γνωστός ως Μάξιμος ο Γ΄ ο Χριστώνυμος· τιμάται δε ως άγιος.
Αλλά και ο τότε Πατριάρχης Ιωάσαφ δεν γλύτωσε από τον φθόνο του Αμιρούτζη. Ο Σουλτάνος διέταξε να του κόψουν την γενειάδα και τον έπαυσε από Πατριάρχη. Την ώρα δε που του έκοβαν τα γένια φώναζε: «οὐχὶ μόνο τὰ γένεια, ἀλλὰ καὶ τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας καὶ τὴν κεφαλὴν δύνανται νὰ μὲ κόψωσιν ἔνεκεν τῆς ἀληθείας, οὐδὲ θέλω ποτὲ παραβῆ τοὺς νόμους ὧν διατελῶ φύλαξ καὶ προστάτης»[2]!
Πόσους λόγους «Οικονομίας» θα είχαν εφεύρει σήμερα οι τωρινοί «Πατριάρχες» για να υπηρετήσουν τους πολιτικά ισχυρούς του κόσμου τούτου, και μάλιστα για εγκλήματα πολύ χειρότερα της μοιχοζευξίας, μιας και έχουν αντίκτυπο πάνω σε ολόκληρο το πλήρωμα της Εκκλησίας;
Ο «ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ» ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ …«ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ»
Στο χωριό Γεράκι της Λακωνίας ζούσε ένας ιερέας με την οικογένειά του. Το 1770 μετά τα αποτυχημένα «Ορλωφικά», κατέβηκαν οι Τουρκαλβανοί στην Πελοπόννησο για να «συνετίσουν» τους Ελληνορθόδοξους. Ήρθαν και στο Γεράκι, όπου έσφαξαν τον ιερέα και πήραν την πρεσβυτέρα και τον δεκαπεντάχρονο γιο του Ιωάννη αιχμάλωτους, τους οποίους πούλησαν στη Λάρισα δούλους σε έναν πλούσιο Τούρκο. Ο Τούρκος αυτός ήταν άτεκνος και θέλησε να υιοθετήσει τον Ιωάννη και να τον κάνει κληρονόμο της περιουσίας του. Για να γίνει όμως αυτό έπρεπε πρώτα να τον κάνει να απαρνηθεί την Πίστη του. Όμως παρά τις υποσχέσεις και τις κολακείες, αλλά ακόμη και τις φοβέρες και τις απειλές ότι θα θανατωθεί, ο Ιωάννης παρέμενε αμετακίνητος. Μόλις έφθασε ο Αύγουστος και ξεκίνησε η Νηστεία της Παναγίας μας ο Τούρκος προσπάθησε να κάνει τον Ιωάννη να αρτυθεί, επειδή όμως ο γενναίος νέος αρνήθηκε, τον κλείδωσε στον στάβλο με τα άλογα καθ᾿ όλη την διάρκεια της νηστείας. Και πότε τον κρέμαγε και άναβε από κάτω φωτιά απειλώντας ότι θα τον κάψει, πότε τον μαχαίρωνε με το σπαθί του σε όλο του το κορμί, πιέζοντάς τον να φάει τα αρτύσιμα φαγητά. Ο Ιωάννης όμως καθόταν εντελώς νηστικός και επικαλούμενος το όνομα της Θεοτόκου άντεχε τα μαρτύρια.
Ο πονηρός Τούρκος κάποια στιγμή έστειλε την μάνα του Ιωάννη για να δει τον γιο της σε τι κατάσταση ήταν και εκείνη κλαίγοντας του είπε: «Φάγε υἱέ μου ἀπὸ τὰ φαγητὰ αὐτά, διὰ νὰ μὴν ἀποθάνης· καὶ ὁ Θεὸς, καὶ ἡ Παναγία σοὶ συγχωροῦν, διὰ τὶ δὲν τὸ κάμνῃς μὲ τὸ θέλημά σου, ἀλλ᾿ ἐξ ἀνάγκης[3]· λυπήσου καὶ ἐμένα τὴν πτωχὴν μητέρα σου, καὶ μὴ θελήσῃς νὰ ἀποθάνῃς παράκαιρα, νὰ μὲ ἀφήσῃς ἀπαρηγόρητον εἰς τὴν σκλαβίαν ταύτη, καὶ ξενιτείαν, ἐπειδὴ ἐσένα ἔχουσα, δέν μοι φαίνεται πῶς εὐρίσκομαι εἰς σκλαβίαν»[4].
Ο Ιωάννης όμως της απάντησε: «Διὰ τί κάμνεις ἔτζη μητέρα μου; Διὰ τί δὲν μιμῆσαι καὶ ἐσὺ τὸν Πατριάρχην Ἁβραὰμ, ὁ ὁποῖος διὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Πλάστου του, ἠθέλησε νὰ θυσιάσῃ τὸν μονογενῆ του υἱόν; Μόνον κλαίεις, καὶ θρηνεῖς διὰ λόγου μου; Ἐγὼ εἶμαι Παππᾶ υἱός, καὶ πρέπει νὰ φυλάττω καλλήτερα ἀπὸ τοὺς υἱοὺς τῶν λαϊκῶν τοὺς νόμους, καὶ τὰ ἔθιμα τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας· διὰ τὶ ὅταν τὰ μικρὰ δὲν φυλάττωμεν, πῶς ἠμποροῦμεν νὰ φυλάξωμεν τὰ μεγάλα;»[5].
Τελικώς ο Τούρκος θανάτωσε τον Νεομάρτυρα αυτόν και σήμερα εμείς τον τιμούμε (21 Οκτωβρίου) και προσκυνούμε τα άγια λείψανά του, τα οποία υπάρχουν σήμερα, όπως γράφει ο Άγιος Νικόδημος, όχι μόνο για στήριξη της ευσέβειας, αλλά και «διὰ καταισχύνην, καὶ ἔλεγχον ἐκείνων τῶν κοιλιοδούλων Χριστιανῶν, ὁποῦ δὲν φυλάττουσι τὰς παραδεδομένας νηστείας τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας»[6].
Η ΠΑΡΘΕΝΟΣ ΠΟΥ ΕΞΑΠΑΤΗΣΕ ΤΟΝ ΒΙΑΣΤΗ ΚΑΙ ΕΚΛΕΨΕ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ
Κατά τα μέσα του 7ου μ. Χ. αιώνα οι, νεοφώτιστοι μωαμεθανοί, Άραβες κατέκτησαν την Αίγυπτο και προέβησαν σε μεγάλες βιαιότητες κατά των Χριστιανών. Κατέστρεφαν τα Μοναστήρια, ενώ τους μεν Μοναχούς έσφαζαν, τις δε Μοναχές ατίμαζαν και πούλαγαν σκλάβες. Σε ένα γυναικείο μοναστήρι ο αρχηγός των βαρβάρων παρέδωσε μία νεαρή Μοναχή σε έναν ωμό και σκληρό στρατιώτη για να διαφθείρει την παρθενία της. Η Μοναχή προτιμώντας τον έντιμο θάνατο από την ατίμωση, μηχανεύτηκε το εξής. Μόλις την πλησίασε ο στρατιώτης, τον παρακάλεσε πριν την αγγίζει πριν αυτή του δώσει ένα βότανο, το οποίο θα τον κάνει άτρωτο στις μάχες, καθώς δεν θα μπορεί κανένα σπαθί να διαπερνάει το σώμα του! Δεισιδαίμονας όπως ήταν ο στρατιώτης δέχθηκε διστακτικά, αλλά η Μοναχή του λέει πως για να τον πείσει ότι είναι αλήθεια, μπορεί να το δοκιμάσει σε αυτήν. Άλειψε τότε με λίγο νερό τον σβέρκο της και του είπε να την χτυπήσει με το σπαθί του με δύναμη, ώστε να του αποδείξει ότι δεν πρόκειται να πάθει τίποτα. Ο δε στρατιώτης «μὲ δύναμιν πολλὴν κατεβάσας τὸ σπαθί του, ἐβάρεσε τὴν κόρην, καὶ ἀπεκεφάλισέ την. Τότε ὁ μάταιος ἐγνώρισεν, ὅτι ἠπατήθη. Καὶ οὕτως ἡ παρθένος διεφυλάχθη άμίαντος»[7].
Είθε κατά το νέο πολιτικό[8] έτος 2020 να βρούμε το χαμένο μας θάρρος ώστε να τηρούμε απαρέγκλιτα όσα παραλάβαμε από τους ευσεβείς προγόνους μας!
[1] Μανουήλ Μαλαξού, Πατριαρχική Κωνσταντινουπόλεως Ιστορία στο Μαρτίνου Κρουσίου, Turcograecia, Βασιλεία, 1584, σελ. 122.
[2] Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, Τα διδακτικώτερα πορίσματα της ιστορίας του ελληνικού έθνους, Αθήνα, 1899, σελ. 358.
[3] Μήπως αν έτρωγε, ο Θεός δεν θα του συγχωρούσε την οικονομία αυτή; Ναι, αλλά δεν θα γινόταν ο Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης και πρότυπο για τους Ορθοδόξους, αλλά θα ήταν ένας ακόμη, έστω και σεσωσμένος, άγνωστος Ιωάννης, ανάμεσα στους χιλιάδες, ανάξιο όμως πρότυπο για μίμηση.
[4] Αγίου Νικοδήμου, Νέον Μαρτυρολόγιον, β΄ έκδ., Αθήνα, 1856, σελ. 192.
[5] Στο ίδιο, σελ. 192-193.
[6] Στο ίδιο.
[7] Νεκταρίου Ιεροσολύμων, Επιτομή της ιεροκοσμικής ιστορίας, Βενετία, 1783, σελ. 276.
[8] Εκκλησιαστικώς η αρχή του έτους είναι την 1η Σεπτεμβρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου