«Εἴτε οὖν ῥομφαία ἐπαχθῇ, εἴτε λοιμός, εἴτε λιμός, εἴτε θάνατος, εἴτε ἕτερόν τι τῶν δοκούντων λυπηρῶν εἶναι, πάντα πρὸς σωφρονισμὸν καὶ ἐπανόρθωσιν ἐπιφέρεται τῇ γῇ....]

Εἴτε οὖν ῥομφαία ἐπαχθῇ, εἴτε λοιμός, εἴτε λιμός, εἴτε θάνατος, εἴτε ἕτερόν τι τῶν δοκούντων λυπηρῶν εἶναι, πάντα πρὸς σωφρονισμὸν καὶ ἐπανόρθωσιν ἐπιφέρεται τῇ γῇ, καὶ πρὸς τὸ ἐπισυνάξαι τοὺς ἀνθρώπους τὸν ἑαυτῶν νοῦν πρὸς εὐσέβειαν· δεῖται γὰρ ἑκάστη γενεὰ παιδείας τῆς ἐπισκέψεως Κυρίου. Εἰ γὰρ καὶ τῶν φόβων γινομένων ἀναισθητοῦσί τινες πρὸς τὴν εὐσέβειαν, πῶς οὐχὶ μᾶλλον, εἰ μὴ ἐγένετο ἡ ἐπίσκεψις Κυρίου ὁλοτελής, εἰς ἀθεότητα καὶ ἀπώλειαν ἐτρέποντο τὸ νοῦν;

Οὐδὲ γάρ τό ἀσθενῆσαι κατά σάρκα ἐστίν ἥττημα οὐδὲ ταῖς ζημίαις καί θλίψεσι περιπεσεῖν ἐστίν πτῶμα, ἀλλά τό ἐν πειρασμοῖς εὑρεθῆναι ἀδόκιμον.

Τὰ δὲ συμβαίνοντα ἑκάστῳ ἡμῶν ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ, εἴτε λυπηρά, εἴτε χρηστά, τέλος ἔχει· διὸ καὶ ὑπὸ χρόνου καταργεῖται· τὰ δὲ μετὰ τὴν τοῦ βίου ἔξοδον, ἀθάνατα ὑπάρχει. Τὴν οὖν ἡμέραν τῆς κρίσεως ἔχωμεν κατὰ νοῦν, ἵνα τὸ φρόνημα ἡμῶν τέλειον ᾖ ἐν Κυρίῳ. ∆ιὰ τοῦτο μᾶλλον σκοπητέον, οὐ τὰ συναντῶντα ἐν τῇ πορείᾳ, ἀλλὰ τὰ μετὰ τὴν ὁδὸν συμβησόμενα ἡμῖν.

ΑΠΟΔΟΣΙΣ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Λοιπόν είτε μάχαιρα σταλεί είτε αρρώστια είτε πείνα είτε θάνατος ή κάτι άλλο από αυτά που θεωρούνται δυσάρεστα, όλα στέλνονται στη γη για σωφρονισμό και διόρθωση και για να συγκεντρώσουν οι άνθρωποι το νου τους στην ευσέβεια. Διότι κάθε γενεά χρειάζεται την παιδαγωγία από την επίσκεψη του Κυρίου. Διότι αν κάποιοι δείχνουν αναισθησία στην ευσέβεια, παρ' όλο που συμβαίνουν οι φόβοι (=δοκιμασίες), πώς δεν θα έστρεφαν ακόμη περισσότερο το νου τους στην αθεΐα και στην απώλεια, αν δεν γινόταν τελείως η επίσκεψη του Κυρίου;

Ούτε είναι ήττα το να αρρωστήσει κανείς σωματικά ούτε είναι πτώση το να συναντήσει κανείς τιμωρίες και θλίψεις, αλλά το να βρεθεί στους πειρασμούς αδόκιμος.

Αυτά μάλιστα που συμβαίνουν στον καθένα μας σ' αυτή τη ζωή είτε λυπητερά είτε χαρούμενα έχουν τέλος. Όσα όμως ακολουθούν μετά από την αναχώρησή μας από αυτή τη ζωή είναι αθάνατα. Γι' αυτό πρέπει να σκεφτόμαστε περισσότερο, όχι αυτά που μας συναντούν στην πορεία, αλλά αυτά που θα συμβούν σ' εμάς μετά το τέλος του δρόμου. Ας έχουμε λοιπόν στο νου μας τη μέρα της κρίσης, για να είναι το φρόνημά μας τέλειο με τη χάρη του Κυρίου.

ΟΣΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ ΕΡΓΑ, ΤΟΜΟΣ ΣΤ', σελίδες 126, 127, 217, 253.

ΠΗΓΗ