Του ιατρού παθολόγου
Ὁ κ. Νανόπουλος εἶναι ἕνας διεθνοῦς φήμης ἀστροφυσικός ὁ ὁποῖος μέ τάς γνώσεις του πού ἔχει, διά τό σύμπαν, τό παίζει εἰς τά δάκτυλα του. Τήν 16.2.2019 ἐπεσκέφθη τήν Πάτρα, παρεχώρησεν δέ καί μίαν συνέντευξιν εἰς τήν ἰστοσελίδα thebest.gr, ἡ ὁποία ἀναδημοσιεύθει καί ἀπό ἄλλας ἰστοσελίδας καί ἐφημερίδας.
Τό βιογραφικόν του εἶναι πλουσιότατον: ἔχει διατελέσει ἐρευνητής εἰς τό κέντρον πυρινικῶν ἐρευνῶν Εὐρώπης (CERN) εἰς τήν Γενεύην τῆς Ἐλβετίας. Διετέλεσεν ἐρευνητής εἰς τήν École Normale Supérieure εἰς τό Παρίσι καί εἰς Πανεπιστήμιον Χάρβαρντ τῶν ΗΠΑ. Το 1989 εξελέγη καθηγητής εἰς τό τμῆμα Φυσικῆς τοῦ Πανεπιστημίου Τέξας A&M, College Station, καί ἀπό τό 1992 εἶναι διακεκριμένος καθηγητής, ἀπό δέ τό 2002 κατέχει την έδρα Mitchell/Heep τῆς Φυσικῆς ὑψηλῶν ἐνεργειῶν. Εἶναι διευθυντής τοῦ Κέντρου ἀστροσωματιδιακής Φυσικῆς τοῦ Κέντρου προχωρημένων ἐρευνῶν (HARC), εἰς τό Χιοῦστον, ὅπου διευθύνει ἐρευνητικόν τμῆμα τοῦ World Laboratory, πού ἐδρεύει εἰς τήν Λωζάνη.
Εἶναι ἕνας κορυφαῖος καί διακεκριμένος διεθνής ἐπιστήμων, πού μέ τήν παρουσίαν του τιμᾶται ἡ Ἑλλάς. Ἐπιστήμων ἀπό τό ἐπίσταμαι πού σημαίνει γνωρίζω καλῶς, καί τοῦτο προερχόμενον ἀπό τό ρῆμα οἶδα=γνωρίζω. Παράγωγα τοῦτου εἶναι: ἴστωρ, φιλίστωρ, πολυΐστωρ, ἱστορία, φιλιστορία, εἰδήμων, εἴδησις, εἰδήσεις. Συνώνυμα: ἐπίσταμαι, ἐπαΐω, ἐπαΐων, γνωρίζω, γιγνώσκω, καταμανθάνω, αἰσθάνομαι, ἀλλά καί τό γνῶθι σαὐτόν.
Εἰς τήν συνέντευξιν του ἀνεφέρθη εἰς τόν ἄνθρωπον, εἰς τό σύμπαν, τόν χωρόχρονον καί εἰς τήν τυχαιότητα καθ΄ὅτι πιστεύει ὅτι: «ἀν τό σύμπαν εἶναι τυχαῖο, φανταστεῖτε ποσον τυχαῖοι εἴμαστε ἐμεῖς», ἐδήλωσεν δέ ὅτι εἶναι ἄθεος. Ἄφησεν νά νοηθῇ δέ ὅτι οἱ πρωτόγονοι ἄνθρωποι πιστεύουν εἰς τόν Θεόν, ἐνῶ οἱ Σουηδοί πού εἶναι μορφωμένοι καί ἔχουν κουλτούρα δέν πιστεύουν. Ἡ ἐπιστήμη μετά ἀπό παρατήρησιν καί ἔρεευνα πού κάμει διάἕνα θέμα καταλήγει καί εἰς ἕναν ὁρισμόν. Ἐάν θά ρωτούσαμεν τόν κορυφαῖον ἐπιστήμονα τί σημαίνει ἄνθρωπος, σαφῶς καί δέν τό γνωρίζει, ὄπως δυστυχῶς δέν τό γνωρίζομεν ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, ἀλλά ἀς ἀνατρέξωμεν εἰς τόν παππούν μας τόν Πλάτωνα νά μᾶς μιλήσει διά τό τί σημαίνει ἄνθρωπος: Εἰς τό βιβλίον του Κρατῦλος, διά στόματος Σωκράτους λέγει: «Σωκράτης: ὧδε. σημαίνει τοῦτο τὸ ὄνομα ὁ ἄνθρωπος ὅτι τὰ μὲν ἄλλα θηρία ὧν ὁρᾷ οὐδὲν ἐπισκοπεῖ οὐδὲ ἀναλογίζεται οὐδὲ ἀναθρεῖ, ὁ δὲ ἄνθρωπος ἅμα ἑώρακεν τοῦτο δ᾽ ἐστὶ [τὸ] ὄπωπε καὶ ἀναθρεῖ καὶ λογίζεται τοῦτο ὃ ὄπωπεν. ἐντεῦθεν δὴ μόνον τῶν θηρίων ὀρθῶς ὁ ἄνθρωπος ἄνθρωπος ὠνομάσθη, ἀναθρῶν ἃ ὄπωπε».
ἀναθρε+οπ+ος > ἀνθρε+οπ+ος > ἄνθρωπος
ΠΛΑΤΩΝΟΣ «ΚΡΑΤΥΛΟΣ»399b-399c
«Σωκράτης: λοιπόν, σημαίνει τοῦτο τό ὄνομα ἄνθρωπος, ὅτι τά μέν ἄλλα θηρία(τά ζῶα) καί ἔξ αὐτῶν ὅσα βλέπουν, τίποτε δέν ἐρευνοῦν, τίποτε δέν ἀναλογίζονται καί τίποτε δέν ἐξετάζουν μέ προσοχή, ὁ δέ ἄνθρωπος συγχρόνως καί βλέπει, τοῦτο δέ εἶναι τό ἔχω δεῖ, καί παρατηρεῖ μέ προσοχή καί λογίζεται αὐτό τό ὁποῖον ἔχει ἰδεῖ. Ἀπ΄ ἐδῶ καί εἰς τό ἐξῆς, ἀπό ὅλα τά θηρία(τά ζῶα) ὁ ἄνθρωπος ὀρθῶς ὠνομάσθη ἄνθρωπος, διότι ἔχει τήν ἰκανότητα νά διακρίνη μέ τόν νοῦν αὐτά τά ὁποία ἔχει δεῖ».
Ἔτι δέ περισσότερον ὅταν ἕνας ἐπιστήμων κάμει μίαν μελέτην ὀφείλει νά ἀναφέρη καί τάς πηγάς του, καί μήν κάμει αὐτό πού ἔκαμεν ὁ Κοπέρνικος, ὁ ὁποῖος ὄταν ἔκαμεν ἀναφοράν διά τό Ἡλιοκεντρικόν σύστημα τοῦτο τό εἶχεν ὑποκλέψει ἀπό τόν Ἀρίσταρχον. Καλόν δέ εἶναι, ὅταν μιλᾶμε διά χωρόχρονον νά ἀναφέρωμεν τήν πηγήν μας, δηλ. ποῖοι εἶναι αὐτοί πού μίλησαν πρῶτοι διά χωρόχρονον; μά οἱ Ἕλληνες! καί ποῖος εἶναι αὐτός, καί μάλιστα πού μέ καλλιτέραν διατύπωσιν καί ἀριστοτεχνικόν τρόπον ἀπό τούς σημερινούς ἐπιστήμονας ἀναφέρεται εἰς τόν χωρόχρονον, μά ὁ Πλάτων! Ὁ Πλάτων λοιπόν ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων, ἀπαντᾶ εἰς τόν Κον Νανόπουλον, διά τόν χωρόχρονον, τό σύμπαν καί τόν Θεόν, ἀπό τό βιβλίον τοῦ Πλάτωνος «Τίμαιος καί Κριτίας» τό ὁποῖον καί συνιστοῦμεν διά μελέτην διαβάζομεν: «χρόνος δ' οὖν μετ' οὐρανοῦ γέγονεν, ἵνα ἅμα γεννηθέντες ἅμα καὶ λυθῶσιν, ἄν ποτε λύσις τις αὐτῶν γίγνηται, καὶ κατὰ τὸ παράδειγμα τῆς διαιωνίας φύσεως, ἵν' ὡς ὁμοιότατος [38c] αὐτῷ κατὰ δύναμιν ᾖ: τὸ μὲν γὰρ δὴ παράδειγμα πάντα αἰῶνά ἐστιν ὄν, ὁ δ' αὖ διὰ τέλους τὸν ἅπαντα χρόνον γεγονώς τε καὶ ὢν καὶ ἐσόμενος. ἐξ οὖν λόγου καὶ διανοίας θεοῦ τοιαύτης πρὸς χρόνου γένεσιν, ἵνα γεννηθῇ χρόνος, ἥλιος καὶ σελήνη καὶ πέντε ἄλλα ἄστρα, ἐπίκλην ἔχοντα πλανητά, εἰς διορισμὸν καὶ φυλακὴν ἀριθμῶν χρόνου γέγονεν: σώματα δὲ αὐτῶν ἑκάστων ποιήσας ὁ θεὸς ἔθηκεν εἰς τὰς περιφορὰς ἃς ἡ θατέρου περίοδος ᾔειν»...
«Ὁ χρόνος ἔγινεν συγχρόνως μέ τόν οὐρανόν, καί ἐφ΄ὅσον ἐδημιουργήθησαν συγχρόνως, συγχρόνως θά καταστραφοῦν, ἀν κάποτε ἐπέλθει ἡ καταστροφή αὐτῶν ὥς κατά τό πρότυπον τῆς διαιωνίας φύσεως, διά νά εἶναι κατά τό δυνατόν ὁμοιότατος μέ αὐτό· διότι τό μέν πρότυπον εἶναι ὑπαρκτόν εἰς πάντας τούς αἰώνας, αὐτός μέν πάλιν διά τελείωσιν τοῦ ἀπόλυτου χρόνου, ὁ ὁποῖος ὑπῆρχεν, ὑπάρχει, καί θά ὑπάρχη. Ὅθεν ἐκ τοῦ λόγου καί διανοίας τοῦ Θεοῦ καί διά τῆς θελήσεως Αὐτοῦ ἐγένετο ὁ χρόνος, διά νά δημιουργηθῆ ὁ χρόνος καί τά πέντε ἄλλα ἄστρα τά ὁποία κατ΄ἐπίκλησιν ὀνομάζονται πλανῆται, ἐγένεντο δέ αὐτά διά τόν προσδιορισμόν καί φύλαξιν τῶν ἀριθμῶν τοῦ χρόνου, ὅταν δέ ὁ Θεός ἐδημιούργησεν εἰς κάθε ἕνα ἀπό αὐτά τά σώματα των, τά ἔθεσεν εἰς περιφοράν τῶν ὁποίων ἡ τροχιά ἐξαρτᾶται ἀπό τό πλησίον του».
Νά προσθέσωμεν ὅτι τά φωτεινότερα, λαμπρότερα πνεύματα τῆς ἀνθρωπότητος μέ τό μεγαλύτερον καί ἀπλησίαστον I.Q εἶναι τό τρίδυμον, Πλάτων, Σωκράτης Ἀριστοτέλης, Εἰς τήν <ΠΟΛΙΤΕΙΑΝ> του ὁ Πλάτων ὁμοῦ μετά τοῦ Σωκράτους ἀποδομοῦν τό δωδεκάθεον καί ὁμιλοῦν περί ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ.
Ἐπίσης δέ αὐτονόητον δέ εἶναι ὅτι οἱ πρόγονοι μας ἐγνώριζον ὅτι ἡ Γῆ εἶναι σφαιρική καί ὁμοιάζει μέ τήν σφαίρα τοῦ ποδοσφαίρου, δηλ. τήν μπάλα, τό ὁποῖον ὀνόμαζαν ἐπίσκυρον. Τήν ἀναφοράν μᾶς τήν κάμει ὁ Σωκράτης.
«Λέγεται τοίνυν, ἔφη, ὦ ἑταῖρε, πρῶτον μὲν εἶναι τοιαύτη ἡ γῆ αὐτὴ ἰδεῖν, εἴ τις ἄνωθεν θεῷτο, ὥσπερ αἱ δωδεκάσκυτοι σφαῖραι, ποικίλη, χρώμασιν διειλημμένη, ὧν καὶ τὰ ἐνθάδε εἶναι χρώματα ὥσπερ δείγματα, οἷς δὴ οἱ γραφῆς καταχρῶνται».
«Λέγεται λοιπόν ὦ φίλε, πρῶτον μέν, πῶς ἡ Γῆ, ἐάν κάποιος θά ἡδύνατο νά τήν ἴδῃ ἀπό ἄνωθεν (ἀπό ψιλά), νά εἶναι ὡσάν τάς δώδεκα-ἰμαντοδερμάτινας σφαίρας διαχωριζομένη σέ ποικήλα χρώματα καί τῶν ὁποίων τά χρώματα αὐτά ἐδῶ εὐρίσκονται ὡς δείγματα, μέ τά ὁποία οἱ ζωγράφοι χρωματίζουν».
Βεβαίως ὁ ἀξιότιμος κ. Νανόπουλος πιστεύει εἰς τήν τυχαιότητα καί ὄχι εἰς τόν Θεόν, νά μᾶς ἀπαντήση εἰς τό κάτωθεν: θά τοῦ παράσχωμεν ὅσες χιλιάδες φορές ἐπιθυμεῖ τά γράμματα τοῦ ἀλφαβήτου, καί ἕνα μεγάλο καζάνι διά νά τά βάλη μέσα, καί ἕνα ἀπέραντο λειβάδι, τότε ἀς ρήξει τήν ζαριά του, καί ἀς μᾶς ἀπαντήσει, σύμφωνα μέ τήν τυχαιότητα πόσες ζαριές θά πρέπει νά ρίξη γιά νά γράψη τήν ΙΛΙΑΔΑ καί τήν ΟΔΥΣΣΙΑ. Κατ΄αὐτόν, μέ τούς ὑπολογισμούς του εὔκολον εἶναι νά μᾶς ἀπαντήσει, ὅτι σέ κάποια ἀπό τίς ζαριές του θά γράψη τά ποιήματα. Κάθ ἡμᾶς ὅσες ζαριές καί νά ρίξη δέν θά γραφοῦν ποτέ. Διότι διά νά γραφοῦν αὐτά τά ποιήματα ἀπαιτεῖται ὁ ΝΟΥΣ. Ἔτσι ἀπαιτεῖται καί ὁ νοῦς «διά τά ρομπότ πού θά δημιουργήση ὁ ἄνθρωπος», ὡς λέγει ὁ Κος Νανόπουλος. Καί τίθεται τό ἐρώτημα, ἐάν διά τά ρομπότ ἀπαιτεῖται δημιουργός, διά τό σύμπαν καί τόν ἄνθρωπον δέν ἀπαιτεῖται. Ἀλλά μιά καί ἀναφέραμεν τήν λέξιν ΝΟΥΣ νά ὀρίσωμεν καί τί εἶναι νόησις.
Νόησις θά ἡδύνατο νά ὁρισθῆ ὥς μία πολυσύνθετος ἐνέργεια χαρακτηριστική τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία ἐπιτρέπει μέ τήν ἐπικουρίαν τῶν ἀνωτέρων πνευματικῶν λειτουργιῶν συνδεδεμένων καί δ' ἄλλων ψυχικῶν λειτουργιῶν, (μνήμη, εὐφυΐα, συναισθηματικότης, συνείδησις, προσοχή), εἰς τήν διαμόρφωσιν μιᾶς ἐνδεδειγμένης ἐννοίας τῆς πραγματικότητος, μέ δυνατότητα διά μέσου τοῦ συλλογισμοῦ, τῆς κριτικῆς, καί τῆς φρονήσεως εἰς τήν ἐκπλήρωσιν ἀορίστων ἐννοιῶν ὀρθῶν εἰς τήν σύνθεσιν, τήν ἐκτίμησιν καί τήν πρόβλεψιν φθάνοντας σέ λειτουργικά προγράμματα, ἀποφασιστικούς προσανατολισμούς καί ἐπωφελεῖς ἐκμαθήσεις.
Εὐφυΐα εἶναι ἡ ὀρθότερη ἀπάντησις εἰς τό συντομότερον χρονικόν διάστημα.
I.Q Δείκτης νοήσεως εἶναι ἡ τρέχουσα ἡλικία πού διανύομεν, το σύνολον τῶν γνώσεων πού ὁφείλομεν να ἔχωμεν εἰς τήν τρέχουσαν ἡλικίαν ἐπί 100.
MANUALE DI PSICHIATRIA
UNIVERSITA DI BOLOGNA
Κύριε Νανόπουλε, δέν σημαίνει βεβαίως ὅτι ὅποιος εἶναι εὐφυής ἤ ἐπαΐων, εἶναι καί νοήμων. Αὐτά ἔλεγον καί ὄχι μόνον αὐτά οἱ πρόγονοι μας. Νά προσθέσωμεν ὅτι ἡ νόησις τῶν προγόνων μας ὡς καί τό I.Q ἤσαν, εἶναι καί θά παραμείνουν τά ὑψηλότερα σέ παγκόσμιον ἐπίπεδον. Αὐτοί πράγματι παρατήρησαν, ἐρεύνησαν καί συλλογίσθηκαν καί μᾶς ἄφησαν τήν γνῶσιν τους. Μία γνῶσις πού τήν ἄρχισαν ἀπό τό σημεῖον μηδέν, ἐκ τοῦ μή ὄντος, καθ΄ὅτι δέν βρῆκαν κάτι ἀπό κάποιους ἄλλους. Ἀπό τό μηδέν ἄρχισαν καί ἔθεσαν τά θεμέλια τῆς γνώσεως καί τῶν ἐπιστημῶν, καί ἐπ΄ αὐτῶν ἔκτισαν τό ὡραιότερον οἰκοδόμημα τοῦ παγκοσμίου πολιτισμοῦ. Ἡ μεγαλυτέρα δέ ἰδιοφυΐα ὅλων τῶν ἐποχῶν εἶναι ὁ Ἀρχιμήδης καί δέν ὑπάρχει δεύτερος.
Βεβαίως δέ Κε Νανόπουλε εὔκολον θά εἶναι δ΄ ὑμᾶς νά μᾶς ἐνημερώσετε σέ ποίαν χρονικήν τυχαιότητα ἐγένετο ὁ γνωστός μεταβολισμός τῶν σακχάρων πού λέγεται γλυκόλυσις, καί εἰς ποῖον τυχαῖον χρόνον ἐγένοντο ἡ κάθε μία ἀπό τάς χημικάς ἀντιδράσεις. Μέ τό πέρας τῆς ἀλληλουχίας τῶν ἀντιδράσεων αὐτῶν παράγεται τό λεγόμενον A.T.P(adenosintrifosfato), τό ὁποῖον εἶναι φορέας ἐνέργειας.
Βεβαίως Κε Νανόπουλε, τό σύμπαν μᾶς ἔλκει καί τό θαυμάζομεν, ἀλλά τό ἀπέραντον καί ἄπειρον σύμπαν εἶναι μία κουκίδα συγκρινόμενον μέ τάς λειτουργίας τοῦ ἀθρωπίνου ἐγκεφάλου. Εἰς τό σύμπαν πραγματοποιοῦνται δύο-τρεῖς στερεότυπαι χημικαί ἀντιδράσεις, ἐνῶ εἰς τόν ἐγκέφαλον πραγματοποιοῦνται ἄπειραι. Καί νά προσθέσωμεν ὅτι, τό ἀόρατον διά γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ κύτταρον εἶναι συνθετότερον καί πολυπλοκότερον, ἀπ΄ὅτι εἶναι ἕνα ἐργοστάσιον κατασκευῆς ἀεροπλάνων ἤ πυραύλων.
Μετέπειτα Κε Νανόπουλε διά στηρίξετε τήν ἀθεΐαν, νά κάμετε χρήσιν ἐν εἴδη βακτηρίας δηλ. μπαστουνιοῦ τήν κουλτούρα καί τήν μόρφωσιν τῶν Σουηδῶν, ἐδῶ δέν κάμετε τίποτε ἄλλο, ἀπό τό νά τσαλακώνετε τό βιογραφικόν σας. Δ΄αὐτό Κε Νανόπουλε πέραν τῆς παρατηρήσεως καί τῆς ἐρεύνης εἰς τά ὁποία εἶσθε ἄριστος, πρέπει καί νά συλλογιζόμεθα.
Καί νά κάνωμεν καί μίαν προσθήκην διά τό μέγεθος τῆς διανοίας τοῦ ἀνδρός πού λέγεται Πλάτων. Εἰς τό «Τίμαιος καί Κριτίας» προσδιορίζει μέ καλλιτέραν σαφήνειαν τά σπερματοζωάρια, ἀπ΄ὅτι ἡ σημερινή ἐπιστήμη, γράφει:
«..μέχριπερ ἂν ἑκατέρων ἡ ἐπιθυμία καὶ ὁ ἔρως συναγαγόντες͵ [91d] οἷον ἀπὸ δένδρων καρπὸν καταδρέψαντες͵ ὡς εἰς ἄρουραν τὴν μήτραν ἀόρατα ὑπὸ σμικρότητος καὶ ἀδιάπλαστα ζῷα κατασπείραντες...»
«..ἐφ ὅσον ἄν ἐκατέρωθεν ἡ ἐπιθυμία καὶ ὁ ἔρως συνευρεθοῦν, ὡσάν ἀπό δένδρα καρπόν νά συλλέγουν, ὡς εἰς γόνιμον μήτραν ἀόρατα ὑπὸ σμικρότητος καὶ ἀδιάπλαστα ζῷα νά σπέρνουν»…
ΠΗΓΗ:
ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 27.4.2020.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
