Νέα Εποχή. Βιβλίον, παιχνίδια, διαδίκτυον

 

Τοῦ κ. Ἰωάννου Μηλιώνη, ἐκπαιδευτικοῦ, μέλους τῆς Π.Ε.Γ.

Σέ προηγούμενο ἄρθρο παρακολουθήσαμε τήν διείσδυση τῆς «Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου» στό χῶρο τῆς διαφήμισης κι ἀλλοῦ. Σήμερα θά προχωρήσουμε τήν ἔρευνά μας δειγματοληπτικά στούς χώρους τοῦ βιβλίου, τοῦ περιοδικοῦ -εἰδικά αὐτῶν πού ἀπευθύνονται σέ παιδιά- τῶν video games, τοῦ διαδικτύου καί τῶν «on line» ὁμαδικῶν παιχνιδιῶν, τῆς τηλεόρασης, τῶν «παιδικῶν» τηλεοπτικῶν σειρῶν, τοῦ κινηματογράφου…

Τό βιβλίο ὑπῆρξε πάντοτε φορέας μηνυμάτων καί εἰδικά τό παιδικό βιβλίο. Οἱ ἀνά τούς αἰῶνες πονηροί «διαμορφωτές γνώμης» γνωρίζουν καλά ὅτι γιά νά ἐλέγξουν ἕνα λαό θά πρέπει νά ἀλλοιώσουν τό φρόνημα τῶν νέων κυρίως ἀνθρώπων καί τό βιβλίο εἶναι ἕνα ἀπό τά μέσα γιά τήν ἐπίτευξη αὐτοῦ τοῦ σκοποῦ.

Γίνεται λοιπόν κατανοητό τό «τί παιδιά μεγαλώνουμε» μέ τόν «Χάρι Πότερ», τά «ὑπερηρωικά» καί ἀποκρυφιστικά καρτούνς, τά «παιχνίδια» στά PC, στά game boy καί στά play station, πού λίγοι γονεῖς ἀντιλαμβάνονται τήν καταστροφικότητά τους.

Ἔχει σκεφθεῖ ποτέ κανείς ἀπό τούς «ἐκκλησιαστικούς» μας ἀνθρώπους ὅτι ἀκόμη καί τά παιδιά «ἐκκλησιαστικῶν» οἰκογενειῶν εἶναι βαθιά διαποτισμένα μέ ὅλα τά παραπάνω, συχνά ἐν ἀγνοίᾳ τῶν γονιῶν, πού πιθανῶς δέν γνωρίζουν τά λεπτά καί ἐξειδικευμένα θέματα τοῦ ἀποκρυφισμοῦ;

Ἡ πλοκή τοῦ μύθου ἐξελίσσεται σήμερα μέ «κινηματογραφική» ταχύτητα, ἐνῶ χρησιμοποιεῖται ἕνα σύγχρονο ὕφος, πού ἐφαρμόζεται στά «παιδικά» μυθιστορήματα καί πού χρησιμοποιεῖ καί ἡ Τζ. Κ. Ρόουλινγκ (J. K. Rowling) -συγγραφεύς τοῦ «καλοῦ» μάγου Χάρι Πότερ-, ὁ Φίλιπ Πούλμαν (Philip Pullman), ὁ Ρόαλντ Ντάλ (Roald Dahl) καί πολλοί ἄλλοι, ξένοι συγγραφεῖς, ἰδιαίτερα δημοφιλεῖς εἰδικά στά «ἐκτός Ἐκκλησίας» παιδιά.

Ὁ Πούλμαν εἰδικά ἔχει χαρακτηριστεῖ ὡς «ὁ πιό ἐπικίνδυνος συγγραφέας τῆς Βρετανίας». Προβάλλει τήν ἀθεΐα, τόν ἀποκρυφισμό καί τό σατανισμό, μέ θετικό τρόπο, μέσα ἀπό τά «παιδικά» μυθιστορήματά του. Χαρακτηριστικό, τό βλάσφημο ἔργο του: «Τριλογία τοῦ Κόσμου» (His Dark Materials), πού περιλαμβάνει τά βιβλία: «Τό ἀστέρι τοῦ βορρᾶ» (Northern Lights), «Ὁ ἄρχοντας τῶν δυό κόσμων» (The Subtle Knife) καί «Τό κεχριμπαρένιο τηλεσκόπιο» (The Amber Spyglass), ὅλα, ἀπό τίς ἐκδόσεις Ψυχογιός.

Τό εἶδος αὐτό τῆς μυθιστοριογραφίας, πέραν ἀπό τόν δελεαστικό τρόπο γραψίματος, βασίζεται ἰδιαίτερα στόν ἀποκρυφισμό· στή μαγεία –ὄχι στή μαγεία τῆς κλασικῆς «Χιονάτης» καί τῆς «Σταχτοπούτας»-, ἀλλά στή μαγεία, ὅπως βιώνεται ἀπό τίς σύγχρονες ἀποκρυφιστικές ὀργανώσεις, μέ διδασκαλία, μυήσεις, τελετουργικά, μαγικές-σατανιστικές «λειτουργίες», ἐπικλήσεις δαιμόνων, κατάρες κ.ἄ. Στήν ἔρευνά μας αὐτή δέ θά πρέπει νά παραλείψουμε καί μία μικρή ἀναφορά στή Στέφενι Μέϊερ (Stephenie Meyer), τή «φιλήσυχη, μορμόνο νοικοκυρά καί πολύτεκνη μητέρα», πού μέ τήν τετραλογία της: «Τό Ἔπος τοῦ Λυκόφωτος» (The Twilight Saga) καθιέρωσε τό προφίλ τοῦ «καλοῦ» βρυκόλακα πού ἔχει ξετρελλάνει εἰδικά τόν κοριτσόκοσμο σέ διεθνές ἐπίπεδο.

Τελείως ἀλλοιωμένο καί τό περιεχόμενο καί τῶν σημερινῶν παιδικῶν περιοδικῶν. Τά πιό «ἀθῶα» περιλαμβάνουν -ἐκτός ἀπό τίς ἀποκρυφιστικές ἀναφορές- «μοντέρνα» ψυχογραφήματα, ὅπου περιγράφονται τά χειρότερα οἰκογενειακά πρότυπα μέ χιουμοριστικό τρόπο, ἐνῶ τά πιό «προχωρημένα» βασίζονται σέ καθαρά ἀποκρυφιστικές ἀναφορές, ὅπως τό κοριτσίστικο περιοδικό «W.I.T.C.H.» μέ τίς 5 ἔφηβες μάγισσες, ἀπ’ τίς «ἐκδόσεις Τερζόπουλοι» καί μέ κορύφωση τίς «Ἐκδόσεις Ἀνούβις» μέ τεραστία ἐκδοτική γκάμα ἀποκρυφιστικοῦ ὑλικοῦ γιά παιδιά καί γιά νέους καί μέ ἐπιστέγασμα τόν «Κόσμο τοῦ Warcraft» (World of Warcraft).

Ξεκινώντας ἀπό τή δεκαετία τοῦ 1990 καί τό γνωστό «παιχνίδι ξύλου»: Street Fighter (Πολεμιστής τοῦ δρόμου)… ἤ τό «Mortal Kombat» (Θανάσιμη μάχη) τῆς Midway Games -ὅπου ὁ Kano, ἕνας ἀπό τούς μαχητές, ξερίζωνε τήν καρδιά τοῦ ἀντιπάλου του, μέ τήν ὀθόνη νά πλημμυρίζει στό αἷμα-, φτάνουμε στό «Warcraft», τό πιό δημοφιλές ἴσως παιχνίδι στρατηγικῆς, πού ἀκολούθησε κι αὐτό τή μοῖρα τῆς «ἐξέλιξης», γιά νά καταλήξει «On Line».

Ἡ ἀνάπτυξη τοῦ διαδικτύου (internet), πού λειτούργησε γιά πρώτη φορά τό 1969 μέ τήν ἐφαρμογή Arpanet, συνδέοντας 4 πανεπιστήμια στίς Η.Π.Α., ἐξελίχθηκε σήμερα στό λεγόμενο «πλανητικό χωριό», τή δικτύωση δηλαδή ὁλόκληρου τοῦ πλανήτη μέ τούς 4,6 δισεκατομμύρια χρῆστες του, τούς 1,79 δις χρῆστες τοῦ facebook, τά 2,7 δίς χρῆστες email, τίς 1,5 τρισεκατομμύρια ἀναζητήσεις στό Google κατ’ ἔτος, τίς πάνω ἀπό 1 δίς ἱστοσελίδες, τά πάνω ἀπό 500 ἑκατομμύρια tweets στό twitter ἡμερησίως…

Κι ἄς μή παραγνωρίζουμε καί τίς δεκάδες χιλιάδες ἱστοσελίδες μέ ἀμιγῶς ὁλιστικό/ἀποκρυφιστικό περιεχόμενο, προερχόμενες ἀπό τίς ἀποκρυφιστικές ὀργανώσεις καί τίς ἀντίστοιχες ἐναλλακτικές καί ἀποκρυφιστικές προσφορές τους.

Ἀπό τά ἀνωτέρω μπορεῖ εὔκολα κανείς νά καταλάβει τήν ἔκταση πού ἔχουν πάρει ἀντίστοιχα καί τά On Line παιχνίδια -τά ὁμαδικά παιχνίδια μέσῳ διαδικτύου-, ὅπου κυρίαρχο προβάλλεται τό ἀποκρυφιστικό στοιχεῖο. Ἄν καί τά παιχνίδια αὐτά εἶναι πάμπολλα· θά ἀναφερθοῦμε μόνο σέ ἕνα, στό δημοφιλέστατο «Warcraft», πού ἀναφέρθηκε καί προηγουμένως.

Τό παιχνίδι τώρα εἶναι πλέον R.P.G. (Role-playing game), δηλαδή «Παιχνίδι ρόλων». Ὁ παίκτης δημιουργεῖ τόν ἥρωά του μέ ὅ,τι χαρακτηριστικά ἐπιθυμεῖ καί «μπαίνει» στόν «κόσμο τοῦ Warcraft», ὅπου μαζί μέ ἄλλους παῖκτες συνεργάζεται προσπαθώντας νά «νικήσει» τόν server.

Θά μποροῦσε βέβαια κάποιος νά μᾶς πεῖ ὅτι καί πρίν 50 ἤ 100 χρόνια ἡ παρέα τῶν παιδιῶν, πού ξεχυνόταν στήν ἀλάνα· μέ τό κάθε παιδί σέ διαφορετικό φανταστικό ρόλο, σέ μιά μάχη ἐνάντια στήν ἀπέναντι «συμμορία»… Εἶναι ὅμως τό ἴδιο; Γιατί ἄν ἐξαιρέσουμε τή διαπροσωπική ἐπικοινωνία καί τή σωματική συμμετοχή τῶν μικρῶν πρωταγωνιστῶν, τότε δέν ὑπῆρχε τό ἐφιαλτικό σκηνικό περιβάλλον, τά ἐφέ καί οἱ φρικτές παραστάσεις, πού περιβάλλουν τούς σημερινούς παῖκτες. Δαίμονες, πράκτορες μυστικῶν ὑπηρεσιῶν, κατώτερες θεότητες -καλές ἤ κακές-, μορφές ἀνθρώπινες, ὑπάνθρωπες ἤ ζωώδεις, Vampire κ.λπ. ἐκπροσωποῦν τόν παίκτη, κατά τήν ἐπιλογή του, σέ ἕνα ἀληθοφανέστατο, πλουσιότατο εἰκαστικό περιβάλλον μέ πολύ αἷμα, σέξ καί διαστροφικά ἐφέ.

Δυστυχῶς, οἱ σύγχρονοι φορεῖς ἐπικοινωνίας (διαφήμιση, κινηματογράφος, μουσική, Μ.Μ.Ε. κ.λπ.) προβάλλουν συνεχῶς τά πρότυπα τῆς «Νέας Ἐποχῆς», «ἐπιβάλλοντας» τίς τάσεις αὐτές στά παιδιά, στή νεολαία, ἀλλά καί στούς ἐνήλικες. Πολλοί ἀπό τούς σημερινούς νέους –καί τά παιδιά- ὅταν δέν ἀκοῦν Metal μουσική, ὅταν δέν ἀσχολοῦνται μέ τό Necronomicon, τή «Σατανική Βίβλο» τοῦ Lavey ἤ τά γραπτά τοῦ Aleister Crowley -εὔκολα προσπελάσιμα ὅλα ἀπό τό διαδίκτυο, ἀλλά καί ἀπό ἔντυπο ὑλικό-, ἀρέσκονται νά διαβάζουν manga comics, νά βλέπουν στήν τηλεόραση «παιδικά» anime cartoons (Sailor Moon, Dragon Ball, Digimon, Pokemon, Card Captor Sakua, Shaman King, The Teen Titans, Yu-Gi-Oh κ.ἄ.), νά παίζουν Video καί Computer Games καί νά βιώνουν τήν τρομολαγνεία τῶν μεταμεσονύκτιων thriller στή μικρή ὀθόνη· ὅλα αὐτά, τά γεμάτα μέ φρικτό, ἀνατριχιαστικό καί ἀποκρυφιστικό – σατανιστικό περιεχόμενο.

Συγχρόνως, σέ ραδιοφωνικές ἤ τηλεοπτικές ἐκπομπές πρωινές ἤ καί ὄχι, πού ἀπευθύνονται κυρίως στή γυναίκα, κυριαρχοῦν οἱ ἀποκρυφιστικές ἀναφορές εἴτε ὑπό τή μορφή καθιερωμένου πλέον λεξιλογίου (κάρμα, μετενσάρκωση, διαλογισμός, ζέν, θετική σκέψη, θετική ἐνέργεια, γιόγκα, pilates, φένγκ σούϊ κ.ἄ.), εἴτε μέ τή μόνιμη παρουσία τοῦ/τῆς ἀστρολόγου, πού καλεῖται νά μεταδώσει τήν ἀποκρυφιστική ἑρμηνεία ἐπί παντός ἐπιστητοῦ. Ἀκόμη, συχνά προσκεκλημένοι εἶναι διάφοροι, πού ἀσκοῦν ἐναλλακτικές πρακτικές (Βελονισμό, Ρεφλεξολογία, Ρέϊκι, Naturopathy, Ἀγιουρβέδα, Ἀρωματοθεραπεία, Ἀνθοθεραπεία ἤ Ἀνθοϊάματα Bach, Διατροφικές Θεραπεῖες, Ἰριδολογία, Ὁμοιοπαθητική, Ὁμοτοξικολογία, Παραδοσιακή Κινέζικη Ἰατρική, Γιόγκα, Διαλογισμό, Πιλάτες, Pranic Healing, Tai Chi, Τουϊνά, Βιοσυντονισμό, Ὕπνωση, Αura-Soma, Κρανιοϊερή Θεραπεία, Βιοενεργειακή Θεραπεία, Γεμμοθεραπεία, Φένγκ Σούϊ, Ρεζουβάνς, Μυητικά Ταξίδια, θέματα Ἐσωτερικῆς Γνώσης κ.ἄ.), οἱ ὁποῖες, πρακτικές, προτείνονται ὡς θεραπευτικές, ἐνῶ δέ λείπουν καί οἱ εἰδικές «διερευνητικές» ἐκπομπές, ὅπως π.χ. τά: «Ἀθέατος Κόσμος» καί «Οἱ Πύλες τοῦ Ἀνεξήγητου», τοῦ κ. Κώστα Χαρδαβέλλα, μέ καλεσμένους συχνά ἀποκρυφιστές, πού ἀπό κοινοῦ προβάλλουν τίς θέσεις τους καί περνοῦν τά μηνύματά τους, συνήθως χωρίς ἀντίλογο…

Δέν θά πρέπει νά παραλείψουμε καί τίς εἰδικές ἐκπομπές, σέ σταθμούς μικρῆς τηλεθέασης, πού προέρχονται ἀπό γνωστούς ἐκπροσώπους τοῦ ἀποκρυφιστικοῦ, ἐναλλακτικοῦ καί ἀρχαιολατρικοῦ χώρου, στούς ὁποίους διατίθεται τηλεοπτικός χρόνος -συχνά σέ μόνιμη βάση-, μέ στόχο τήν προβολή τῶν διδασκαλιῶν καί τῶν ὑπηρεσιῶν τους. Θά μπορούσαμε ἐνδεικτικά νά ἀναφερθοῦμε στίς ἐκπομπές: «Ἀπόκρυφη Ἁρμονία» καί «Ἀπό τόν Ἀριστοτέλη στόν Hawking», τοῦ κ. Παύλου Πισσάνου, ἀνεψιοῦ τοῦ πνευματιστῆ Ἀντώνιου Πισσάνου καί Προέδρου τοῦ «Παγκόσμιου Πνευματικοῦ Κέντρου Ὄλυμπος». Ἀξίζει νά συμειωθεῖ ὅτι τό «Παγκόσμιο Πνευματικό Κέντρο Ὄλυμπος»[1] ὑπῆρξε ἀπό τίς πρῶτες προσπάθειες ἐμφάνισης καί καθιέρωσης τῆς ἀρχαιολατρίας μαζικά στή χώρα μας τό 1987. Σήμερα ἐμφανίζεται ὡς «ἡ Ἑπτάπολις»[2]. Ἀλλά ἕπεται συνέχεια…

Σημειώσεις: [1] heptapolis.com [2] sogal-stiri.blogspot.com

 

πηγή:  orthodoxostypos.gr και https://makkavaios.blogspot.com/2020/10/blog-post_20.html