«ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον»

Ο Σταυρός του Χριστού και ο σύγχρονος κόσμος

          Η σημερινή Κυριακή, Γ΄ Νηστειών, βρίσκεται στο μέσον της αγίας και Μεγάλης Σαρακοστής και είναι φυσικό οι πιστοί που βιώνουν ουσιαστικά και χωρίς μέσες λύσεις το ασκητικό της πνεύμα, να έχουν κουρασθεί πνευματικά. Έτσι είναι, ο πνευματικός αγώνας πάντα κουράζει, αλλά πρόκειται για μια ιερή κόπωση που οδηγεί στην τελειότητα. Και η Εκκλησία μας από συμπάθεια προς τα παιδιά της προβάλλει σήμερα τον Τίμιο Σταυρό, έτσι ώστε προσκυνώντας τον οι πιστοί να “αναθαρρήσουν” και να συνεχίσουν τον αγώνα τους.

          Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως σήμερα, και ο Χριστός μας προσκαλεί να Τον ακολουθήσουμε: “όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν....”. Το ρήμα “θέλω” λέγεται και για τον Θεό και για τον άνθρωπο. Για τον Θεό λέγει ο απ. Παύλος, πως “πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επιγνωσιν αληθείας ελθείν”, και για τον άνθρωπο λέγει ο Κύριος, “όποιος θέλει να με ακολουθήσει”. Ουσιαστικά το θέλημα του Θεού συμπίπτει με τη θ. Οικονομία. Όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να γίνει το θέλημά Του και από τους ανθρώπους, όπως γίνεται από τις επουράνιες δυνάμεις. Γιατί μπορεί αυτό το “όποιος θέλει” να απευθύνεται ανεξαίρετα προς όλους, αλλά αφορά όμως τον καθένα χωριστά.

          “Όστις θέλει....”. Αυτή η μικρή φράση περιέχει όλο το κήρυγμα του Σταυρού και όλο το νόημα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Ο Χριστός με τον Σταυρό και την Ανάστασή Του έδωσε τη σωτηρία στον άνθρωπο. Όμως ο άνθρωπος δεν σώζεται, όταν και ο ίδιος δεν σηκώνει το σταυρό του και δεν  βίωσε πλευρές του πάθους του Κυρίου του, αν δεν σταυρώσει εκούσια και για την αγάπη του Χριστού τον εαυτό του.

          Η αλήθεια αυτή είναι μονόδρομος. Στην αληθινή χαρά φθάνει κανείς περνώντας από το δίαυλο της θλίψης στην Ανάσταση “δια του Σταυρού” και στην όντως ζωή από την οδό του θανάτου και  μέσω του ζωοποιού θανάτου.

          Η εν Χριστώ ζωή πρέπει να γνωρίζουμε δεν είναι  μια ζωή ανέμελη, ανεύθυνη, χωρίς κόπο. Έχει την αληθινή ευτυχία, έχει μεγάλες χαρές, πολλή ειρήνη , που όμως επιτυγχάνεται και διατηρείται και επαυξάνεται μέσα από μια σταυρική ζωή.

          Ο Σταυρός του Χριστού ενυπάρχει και επαναλαμβάνεται στη ζωή των αγίων, στη ζωή των πιστών, των μαθητών του Χριστού σήμερα. Αυτός ομορφαίνει τη ζωή μας, μας μορφώνει εν Χριστώ, μας ωριμάζει, μας ετοιμάζει για την Ανάσταση, την αιώνια ζωή.

          Ο κόσμος που βρίσκεται εκτός της Εκκλησίας φοβάται τον Σταυρό του Χριστού, τον χλευάζει, τον απεχθάνεται και τον αρνείται με κάθε τρόπο. Έτσι χάνει την ευκαιρία και μένει χωρίς την ευλογία του, τη δύναμή του, χωρίς την ελπίδα στον παρόντα και τον μέλλοντα αιώνα.

          Οι ταπεινοί μαθητές του Χριστού με πολλή υπομονή σηκώνουν τον Σταυρό της ζωής των, έστω και με αδυναμίες και ατέλειες, οι οποίες ημέρα με την ημέρα εξαλείφονται και στη θέση τους εντυπώνονται τα σταυρικά “στίγματα” της αγάπης του Κυρίου στο σώμα και την ψυχή τους.

          Είναι γεγονός, ότι ζούμε σ’ ένα κόσμο στον οποίο κυριαρχεί το αντισταυρικό πνεύμα. Ένα κόσμο που κυριαρχείται από τη φιλαυτία, τη ζωή χωρίς ηθική, την ικανοποίηση των παθών, την επιδίωξη της ευημερίας, της καλοζωίας και την άνεση που τοποθετεί την ελευθερία όχι στη θυσία και την αγάπη, δηλαδή στον Σταυρό , αλλά στον εγωισμό.

          Αυτός ο σύγχρονος κόσμος δεν θέλει να ακούει για εγκράτεια, για κυριαρχία στα πάθη, για θυσία, για νηστεία, για άσκηση. Αρνείται κατά βάθος τον Σταυρό και έτσι δεν μπορεί να συναναστηθεί με τον Χριστό. Μένει στη φθορά, στον θάνατο, στο κακό, στην πλήξη, την ανία, το αδιέξοδο. Διασκεδάζει, αλλά δεν χαίρεται.

          Η ψυχολογία, η εκπαίδευση και η αγωγή, η πολιτική, οι κοινωνικές σχέσεις, το δίκαιο, η ψυχαγωγία διαποτίζονται έντονα απ’ αυτό το πνεύμα.

          Ο αείμνηστος π. Δ. Ντούτκο γράφει: Ας προσέξουμε όμως, ότι μερικές φορές, παρά την πίστη μας στο Χριστό, προσπαθούμε ακόμη και τον δρόμο για τη Β. τ. Θ. να τον κάνουμε άνετο. Ο κόσμος με τα υλικά αγαθά του μας ζάλισε. Και αν καμιά φορά μιλούν για τον πόνο και τα παθήματα, ξαφνικά γυρίζουν και λένε: ο Χριστός είναι χαρά, όλα πρέπει να είναι χαρά! Όμως η χαρά δεν έρχεται έτσι. Η χαρά δεν αγοράζεται με χρήματα. Η χαρά του χριστιανού αγοράζεται με πόνο και παθήματα. Δεν υπάρχουν άλλα αγοραστικά μέσα. Για να σωθεί ο άνθρωπος, ο Χριστός ανέβηκε στο Σταυρό, εκούσια σταυρώθηκε. Και απέθανε. Μετά αναστήθηκε. Μετά ήρθε η χαρά. “Δια του σταυρού χαρά εν όλω τω κοσμω”.

          Είναι απαραίτητο να σηκώσουμε το σταυρό μας. Όποιος πηγαίνει πίσω από τον Χριστό χωρίς σταυρό, δεν είναι άξιος μαθητής του Χριστού. Ο Σταυρός μας τρομάζει και αυτό είναι φυσικό, γιατί μας διέλυσε η άνεση. Ο πόνος  είναι για μας κάτι το τρομακτικό. Όμως ο πόνος δεν είναι φοβερός. Η άνεση είναι φοβερή και πρέπει να μας τρομάζει. Και πράγματι όλες οι σύγχρονες κακίες έχουν πηγή τους την άνεση στη ζωή. Ο πόνος, τα πάθη, ο σταυρός, λέει ο Κύριος, είναι κάτι καλό, αγαθό και έτσι το φορτίο του γίνεται  ελαφρό.

          Ο σύγχρονος κόσμος που απορρίπτει τον Σταυρό του Χριστού είναι υποχρεωμένος ν’ αντιμετωπίσει τις οδυνηρές και φοβερές μάστιγες που είναι συνέπειες  της αντισταυρικής του πορείας, της φιλαυτίας, του έιτζ, τα ναρκωτικά, την οικολογική καταστροφή, τα θανατηφόρα λοιμώδη νοσήματα κ. α.  Η λύση δεν βρίσκεται εκεί που την τοποθετούν, δηλαδή να ληφθούν προφυλακτικά μέτρα, χρήσιμα είναι και αυτά, αλλά ανεπαρκή. Η βαθειά λύση βρίσκεται είναι μία: η μετάνοια.

          Οι Ιουδαίοι ζητούσαν “σημείον” από τον Χριστό. Και ο Χριστός τους είπε, ότι θα  τους δοθεί το σημείον Ιωνά, δηλαδή ο θάνατος, η ταφή και η Ανάστασή Του. Αυτό είναι και σήμερα τη σημείο για τη λύση του αδιεξόδου μας και της επερχόμενης καταστροφής. Η επιλογή του σταυρικού τρόπου ζωής ως του μόνου αληθινού τρόπου ζωής.

          Ο ι. Αυγουστίνος είπε: “Γνωρίζω τρεις σταυρούς. Ένα σταυρό που σώζει-είναι ο σταυρός του Χριστού. Ένα σταυρό δια του οποίου σώζεται ο άνθρωπος, είναι ο σταυρός του καλού ληστή- του εκ δεξιών του Χριστού. Γνωρίζω κι ένα  τρίτο σταυρό που σε κάνει να χάνεσαι για την αιωνιότητα. Είναι ο σταυρός του εξ αριστερών του Χριστού σταυρωθείς ληστής.

          Οι τύποι αυτών των ανθρώπων, των δύο ληστών, αντιπροσωπεύουν όλη την ανθρωπότητα. Ο σταυρός του εκ δεξιών ληστή παίρνει επάνω του τον σταυρό του Χριστού και σώζεται. Ο σταυρός του εξ ευωνύμων ληστή αντιπροσωπεύει εκείνους που δεν δέχονται το σταυρό του Χριστού και χάνονται. Γενικά όμως τον σταυρό δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε κατ’ ουδένα τρόπο”.

          Εάν ο αντίχριστος πολεμά τον Χριστό, το κάνει γιατί ο Χριστός είναι σταυρωμένος και γι’ αυτό αναστημένος. Αυτός ο αντίχριστος ως ψευδομεσσίας υπόσχεται  στους ανθρώπους επίγειο παράδεισο, λύτρωση και σωτηρία χωρίς σταυρό. Πως μπορεί όμως να υπάρξει παράδεισος χωρίς σταυρό, χωρίς αγάπη και μάλιστα χωρίς αληθινή αγάπη, χωρίς το σταύρωμα του εγωισμού;

          Ένας Χριστός, δηλαδή Μεσσίας, χωρίς Σταυρό είναι  ο αντίχριστος και όλοι οι πρόδρομοι του αντίχριστου. Ο χορός των Αγίων μας είναι εσταυρωμένοι και αναστημένοι, συνεσταυρωμένοι και συναναστημένοι με τον Ιησού Χριστό, το εσφαγμένο αρνίον με κορυφαία την Υπεραγία Θεοτόκο.

          Είναι το αιώνιο Πάσχα και σ’ αυτό το Πάσχα μας καλεί όλους ο Χριστός δια του Σταυρού Του.

          “Τον Σταυρόν Σου προσκυνούμεν Δέσποτα, και την Αγίαν Σου Ανάστασιν δοξάζομεν”.

π. γ. στ.

ΠΗΓΗ

Με ανοικτούς Ναούς οι Χαιρετισμοί στη Λεμεσό

Την Παρασκευή, 20 Μαρτίου, τελέστηκε η ακολουθία της Γ’ Στάσεως των Χαιρετισμών προς την Υπεραγία Θεοτόκο.
Ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος χοροστάτησε στον ιερό ναό Αγίας Παρασκευής Επισκοπής ενώ, ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Αμαθούντος κ. Νικόλαος χοροστάτησε στον Καθεδρικό ιερό ναό Αγίας Νάπας.



Από την Ιερά Μητρόπολη Λεμεσού έχει ανακοινωθεί ότι οι ιερές ακολουθίες της Εκκλησίας μας που τελούνται κατά την διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, (Μέγα Απόδειπνο, Χαιρετισμοί της Παναγίας, Όρθρος, Ώρες, οι Προηγιασμένες Θείες λειτουργίες, οι Εσπερινοί του Σαββάτου και η Θεία Λειτουργία της Κυριακής θα εξακολουθήσουν κανονικά να ψάλλονται σε όλους τους ναούς.
Κατά την διάρκεια του Μεγάλου Αποδείπνου θα ψάλλεται αντί του Κανόνος του Θεοτοκαρίου, ο Κανόνας δια πάσαν λοιμική νόσο. Θα διαβάζετε και ειδική ευχή για τον σκοπό αυτό. Ακόμη κάθε Πέμπτη μετά την ακολουθία του Μεγάλου Αποδείπνου σε όλες τις εκκλησίες της πόλεως Λεμεσού θα τελείται το μυστήριο του Αγίου Ευχελαίου.

ΠΗΓΗ

Κεκλεισμένων των θυρών οι Ακολουθίες στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας

Γράφει η Κάτια Τσιμπλάκη | ekkairo.org

---

Κεκλεισμένων των θυρών θα γίνονται οι Θείες Λειτουργίες σε όλους τους ναούς του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας.
Τη σχετική εντολή έδωσε σήμερα ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής Θεόδωρος μετά την σχετική εντολή που έδωσε η Αιγυπτιακή Κυβέρνηση για όλους τους χώρους λατρείας, όλων των Θρησκειών.
Ο Προκαθήμενος του Δευτερόθρονου Πατριαρχείου συστήνει στους πιστούς να προσεύχονται από τα σπίτια τους.
Σε ανάλογη κίνηση προέβει και ο Κόπτης Πατριάρχης Θεόδωρος.

ΠΗΓΗ

Σχηματίστηκε δικογραφία για τον Μητρ. Κυθήρων επειδή άνοιξε την Εκκλησία

Αντίθετος με την κίνηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κυθήρων κ. Σεραφείμ, ο οποίος χοροστάτησε στον Μητροπολιτικό Ναό κατά τη Γ’ Στάση των Χαιρετισμών με την παρουσία πιστών, είναι ο δήμαρχος του νησιού κ. Στράτος Χαρχαλάκης.
Κι επειδή στο νησί του είναι όλα τακτοποιημένα και σε τάξη, χωρίς παρατυπίες και παρανομίες ασχολήθηκε με το Ναό που άνοιξε για την Ακολουθία των Χαιρετισμών
Ο δήμαρχος ανέφερε πως χθες στα Κύθηρα δεν τηρήθηκε η απόφαση της πολιτείας και σε δεύτερη εκκλησία στον Ποταμό και πιθανόν και σε τρίτη, ενώ σημείωσε ότι: «κανείς δεν είναι υπεράνω των νόμων» τονίζοντας πως «για την παράνομη πράξη του Μητροπολίτη σχηματίστηκε δικογραφία και αναμένεται παρέμβαση εισαγγελέα».



Κανονικά και με ανοικτές πόρτες τελέστηκε η ακολουθία της Γ’ Στάσης των Χαιρετισμών από τον Μητροπολίτη Κυθήρων κ. Σεραφείμ, παρά την απόφαση της Κυβέρνησης να σταματήσουν όλες οι ακολουθίες σε όλους τους τόπους λατρείας λόγω κορωνοϊού.
Σύμφωνα με το δελτίο του ΑΝΤ1, οι πόρτες της Μητρόπολης στη Χώρα των Κυθήρων ήταν ανοικτές. Στις 7 παρά το απόγευμα χτύπησαν οι καμπάνες και τελέσθηκε κανονικά η 3η Στάση των Χαιρετισμών με την παρουσία λίγων κατοίκων του νησιού.

ΠΗΓΗ

Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου Άγιον Όρος - Φόβος και πίστη μπροστά στη δοκιμασία

ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ

Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου- Άγιον Όρος

Με αφορμή την προσωρινή απαγόρευση τέλεσης της εκκλησιαστικής λατρείας, καθώς επίσης και την απόφαση της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους να αντιμετωπίσει την ελαύνουσα επιδημία μέσα από την πρακτική φιλοσοφία των πατέρων, δηλαδή την άγρυπνη δέηση για τη σωτηρία όλου του κόσμου, η Ιερά Μονή μας έκρινε εποικοδομητική την κατάθεση των παρακάτω σκέψεων.

Τα τρέχοντα γεγονότα φέρνουν στο προσκήνιο τρία μεγέθη που διαμορφώνουν θετικά ή αρνητικά τη ζωή μας ως προσώπων και ως κοινωνίας: τον φόβο, την πίστη και την μετάνοια.

Μια επιδημία ή όποια άλλη δοκιμασία μπορούν να λειτουργήσουν ως αφορμή φιλοσοφίας και αυτογνωσίας. Δυστυχώς δεν συμβαίνει αυτό, όταν κυριαρχεί απόλυτα ο φόβος. Ο φόβος μπορεί να προστατεύσει, αλλά μπορεί να γίνει και πιό μεταδοτικός και παθογόνος από οποιονδήποτε ιό. Πηγάζει από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Και σήμερα τα μηνύματα φαίνεται να εστιάζουν κυρίως σε τούτο το ένστικτο, καλλιεργώντας τον τρόμο. Στα άκρα του μπορεί τούτο να οδηγήσει σε μορφές βίας και μισανθρωπίας, αίροντας κάθε αναστολή μπροστά στην πραγματική ή φανταστική απειλή του θανάτου, και στον πανικό που προξενεί η γιγάντωση της απειλής.

Είπε κάποιος απορημένος: «αν τολμήσεις να βήξεις στην εκκλησία, οι υπόλοιποι σε κοιτάζουν, στην καλύτερη περίπτωση, όπως θα κοιτούσαν έναν πορτοφολά». Με άλλα λόγια, η υποψία του ήταν πως δεν κινδυνεύει σήμερα μόνο η σωματική υγεία, αλλά πολύ περισσότερο η υγεία της ψυχής, η αγάπη, η οποία εξασθενεί και ψύχεται από τον φόβο. Η παθολογία αυτή μαρτυρεί μια κενή ή ελλειμματική πίστη. Ο φόβος όμως δεν γεννά ταπείνωση, γι αυτό δεν έχουμε συντριβή για τα ελλείμματά μας. Αντίθετα, οι αδυναμίες μας εκλογικεύονται, γίνονται σημαία, κριτήριο απαραίτητης προσαρμογής. Με άλλα λόγια, έχουμε αδύναμη πίστη, αλλά δεν θέλουμε να το ομολογήσουμε.

Κι αυτά συμβαίνουν μέσα στον περίβολο της Εκκλησίας. Έξω τα πράγματα είναι πιό σκληρά, και ο φόβος κάνει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης να κινείται τυφλά, χωρίς αυτοέλεγχο, χωρίς πνευματική και ψυχική διήθηση.

Έτσι, αντί να μετανοούμε, να περιορισθούμε μελετώντας, να αλλάζουμε νου και να καθαίρουμε την καρδιά μας, αντί να παλέψουμε με τον εαυτό μας και με τον ίδιο τον Θεό στον καιρό της δοκιμασίας, ψάχνουμε υστερικά να κρυφτούμε, να οχυρωθούμε, να βρούμε με ποιό τρόπο δεν θα κολλήσουμε τον ιό, και ποιός θα φταίει αν κολλήσουμε, κι αυτός που φταίει θα είναι ο αδελφός μας, τον οποίο πρέπει να προλάβουμε, ώστε να μη μας στερήσει την υγεία μαζί με τα αντισηπτικά στην αγορά. Δεν είναι άραγε αυτό μια άλλη μορφή θανάτου;

Αν η θεία κοινωνία ήταν, με ιατρικό ανακοινωθέν, αντίδοτο του ιού, ίσως να σπεύδαμε να την αρπάξουμε από το στόμα του αδελφού μας. Τώρα, υπάρχει υποψία ότι είναι ακριβώς το αντίθετο! Γι’ αυτό ας απέχουμε, εισηγήθηκαν κάποιοι, ή εναλλακτικά ας εγκαινιασθεί άλλος τρόπος μετάδοσής της.

Το Πηδάλιο, ενώ βρισκόταν εκτός εδράνων, λησμονημένο, αν όχι απαξιωμένο, αίφνης ανέβασε την δημοτικότητά του, εξαιτίας ενός σχολίου του αγίου Νικοδήμου. Η χρήση όμως του σχολίου δεν είναι διόλου πειστική, απλά στρατεύεται έξω από τη συνάφειά της, για να υπηρετήσει κάποια θέση. Το σχόλιο είναι πολύ σύντομο, και ο συγγραφέας απλά, απευθυνόμενος σε διστακτικούς ιερείς, συνιστά στην περίπτωση των πασχόντων από πανώλη να ακολουθείται κανονική διαδικασία, δηλαδή να χρησιμοποιείται ιερό σκεύος και λαβίδα και να μη χορηγείται η κοινωνία με σταφύλι (όπως έκαναν μερικοί τότε), το δε σκεύος να πλένεται με ξίδι. Ο σχολιαστής δεν αναφέρεται στη συνάφεια της Ευχαριστιακής σύναξης. Δεν είναι όμως εκεί το θέμα.

Καλά και εύλογα είναι όσα λέγονται από πιστούς για τον περιορισμό, την προσοχή, ακόμη και την αλλαγή στην μετάδοση της Θείας Κοινωνίας. Βεβαίως η Θ. Κοινωνία δεν εξαρτάται από τον τρόπο μετάδοσής της, και η Εκκλησία, στην ποιμαντική της μέριμνα, όποτε κρίνει, μπορεί να τον αλλάξει. Όμως, θαυμάζει κάποιος, γιατί ποτέ σε καμιά λειτουργία –και ενώ πάντα οι πιστοί κοινωνούσαν από το ένα ποτήριο με ή χωρίς λαβίδα–  δεν εξετάσθηκε κανείς αν είναι σωματικά υγιής προτού κοινωνήσει, ή αν πάσχει από κάποιο μεταδοτικό νόσημα, οπότε θα πάρει στον λαιμό του και τους υπόλοιπους! Στη δυσχιλιετή συνείδηση της Εκκλησίας η σύναξη και μετάληψη «εν τω ονόματι Κυρίου» κανένα κακό δεν μπορεί να προξενήσει, ει μη μόνο στους κακούς.

Το εκκλησίασμα σε κάθε περίπτωση προσέρχεται μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης. Όχι γιατί πιστεύει σε μαγικές ιδιότητες των τιμίων δώρων, αλλά διότι ο προσφερόμενος και ο προσφέρων είναι ο ίδιος ο Χριστός. Καταφθάνει όμως ένας ιός πολυδιαφημισμένος, και μας καρφώνει στο μυαλό ένα «ρίσκο» που ούτως ή άλλως υπήρχε πάντα και θα υπάρχει πάντα. Το ρίσκο είναι ότι δεν ξέρω ποτέ αν και από τί πάσχει εκείνος τον οποίον ασπάζομαι, και με τον οποίον κοινωνώ! Αν δώσω πολύ σημασία σ’ αυτό, αν ο φόβος καταφέρει να παραμερίσει την πίστη και η υποψία την ευγνωμοσύνη, τότε εκείνο που με χωρίζει από τους άλλους θα είναι ισχυρότερο από εκείνο που μας ενώνει. Μήπως άραγε πρέπει η Εκκλησία να οικονομήσει έναν άλλο τρόπο μετάδοσης, όχι για λόγους πρακτικούς, αλλά επειδή είμαστε τελικά ξένοι μεταξύ μας, ύποπτοι και ένοχοι, απειλή αμοιβαία, επειδή το μυαλό μας είναι ανυπόμονο και θλιμμένο, η καρδιά κλειδωμένη, και το πνεύμα ασθμαίνον, ώστε να μην υπάρχει χώρος σε αυτά για το μεγαλείο της πίστης;

Μήπως για όλα τα παραπάνω, την απιστία, την αγνωμοσύνη, την αδιαφορία, τη φιλαυτία, τη διάσπαση, τη σκληρότητα, την πελατειακή σχέση με τον Θεό και την αποφυγή των ουσιωδών ζητουμένων, μήπως για όλα αυτά παραχώρησε ο Θεός να υποστεί ο λαός Του δοκιμασία πάνω στη δοκιμασία, στερούμενος και την θεία λατρεία; Δεν είναι μόνο οι αμαρτίες των «έξω» που επιφέρουν δεινά, εφόσον ό,τι σπείρει κάποιος θερίζει. Είναι και η αδυναμία κλήρου και λαού να βιώσει και εκφράσει το μυστήριο της πίστεως. Ας μη κοιτάμε λοιπόν μόνο τους εχθρούς της Εκκλησίας, που δεν θα πάψουν να υπάρχουν. Ό,τι επέτρεψε ο Θεός στο παρελθόν κι ό,τι επιτρέπει τώρα είναι κάλεσμα προς όλους, πιστούς και απίστους, για μετάνοια. Κι αυτή η παραχώρηση να απαγορευθούν απροσδόκητα, έστω και προσωρινά, με νόμο όσα θεωρούμε αυτονόητα, και κυρίως η σώζουσα κοινή λατρεία μας, ας είναι αφορμή όχι οργής και αδόκιμου ζήλου, ούτε αποθάρρυνσης και παραίτησης, αλλά περισυλλογής και ανασυγκρότησης, αυτοκριτικής και ενότητας.

Το αίμα του Θεού, οι τίτλοι του ουρανού, το φως που έχουμε στα οστράκινα σκεύη μας, τα σώματά μας, είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός επί γης. Ας μη τον κρύψουμε, ας μην τον αρνηθούμε. Πάντοτε κάτι θα δοκιμάζει σαν φωτιά την πίστη, την εμπιστοσύνη, την αυτοπαράδοσή μας στον Θεό. Όπως όμως λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «εάν ημείς από ζωής εις θάνατον ερχώμεθα, και αυτός από θανάτου εις ζωήν ημάς χειραγωγήσει». Ναί, αυτό χρειάζεται πίστη, αλλά αυτή την πίστη ζητά ο Χριστός από κάθε γενιά. Και την προσφέρει, όπως προσφέρει και τον εαυτό Του, αν τη ζητάμε εξ όλης καρδίας, με γνήσια ταπείνωση, με αληθινή επίγνωση.

Στη νυχθήμερη μοναστική λατρεία μας παρακαλούμε τον Θεό και Ιατρό των νοσούντων να φωτίζει και να ενισχύει όλο τον χειμαζόμενο κόσμο, να απαλύνει τη δοκιμασία, να παραμυθεί τους ολιγοψύχους, να ανοίγει πύλες μετανοίας, να εξαλείφει τον φόβο, να ειρηνεύει την Εκκλησία και την οικουμένη, και να μας σώζει μέσα στο φως της αγάπης Του.

ΠΗΓΗ

ΦΟΒΟΣ, ΔΕΙΜΟΣ, ΑΡΗΣ

«Στον Άρη που τις ασπίδες διαπερνά γέννησε η Κυθέρεια το Δείμο και το Φόβο,φοβερούς, που των ανδρών ταράζουν τις πυκνές τις φάλαγγεςστον παγερό τον πόλεμο μαζί με τον πορθητή των πόλεων Άρη».(Ησίοδος, Θεογονία)

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΠΡΟΠΟΡΕΥΟΝΤΟΥΣΑΝ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ Ο ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΕΙΜΟΣ [ΤΡΟΜΟΣ] ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ Ο ΑΡΗΣ .

Οι Αρχαίοι Έλληνες παίρνανε πολύ στα σοβαρά το θέμα του πολέμου και είχαν αρκετές θεότητες που αντιπροσώπευαν τις διάφορες πτυχές και τα στοιχεία του πολέμου. Ο θεός Άρης, ήταν στην κορυφή όλων (προφανώς)… Παρόλα ταύτα, ακόμη και ο ίδιος ο θεός Άρης είχε (μεγάλη) βοήθεια από ορισμένα μέλη της οικογένειας του.

Παρέχοντας του βοήθεια στη σφαγή ήταν τα δύο γοητευτικά (και το λέμε σαρκαστικά) και σαδιστικά παιδιά του, ο θεός Φόβος, ο θεός του φόβου, και ο Δείμος, ο θεός του τρόμου. Αυτοί οι δίδυμοι-τρομοκράτες βοηθούσαν τον πατέρα τους στο να διαδίδει τη μιζέρια, τη παράνοια και το χάος στα πεδία της μάχης…

Κάθε κραυγή ηχούσε σαν μουσική στα αφτιά τους, κάθε θάνατος σήμαινε ότι η αποστολή εξετελέσθη επιτυχώς.

Για τον Άρη, το θεό του πολέμου, αυτά τα δύο παιδιά του ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Πάνω στο άρμα τους, καλπάζανε προς τη μάχη μαζί με τον πατέρα τους και ορισμένες φορές μαζί με την αδερφή τους την Έρις.

Το εκπληκτικό της υπόθεσης είναι ότι ήταν τέκνα του Άρη ΚΑΙ της Αφροδίτης (της θεάς της ομορφιάς και της αγάπης). Ενώ η Αφροδίτη, κατά πάσα πιθανότητα, θα έβλεπε τα τέκνα της τούτα ως κάτι το ψυχοπαθητικό… ο Άρης συνεχώς υπερηφανευότανε για το Φόβο και το Δείμο ασταμάτητα.

Οι Περισσότεροι από του Έλληνες αποφεύγανε τα δύο αδέρφια σαν τη πανούκλα… δεν χτίζανε ναούς προς τιμή τους, δεν κάνανε προσφορές προς αυτούς κτλ…

Όλοι εκτός από ένα μέρος της Ελλάδος… ένα μέρος όπου τα μοναδικά «ταλέντα» τους θα εκτιμούνταν… τη τραχύ, σκληροπυρηνική πόλη-κράτος της Σπάρτης… όπου ο πόλεμος ήταν ζωή και η ζωή, πόλεμος.

Στη Σπάρτη, τα δίδυμα αδέρφια λατρεύονταν από τους Σπαρτιάτες… και οι Σπαρτιάτες τους επικαλούνταν, μαζί με το πατέρα τους Άρη, σε κάθε μάχη που πηγαίνανε…

Τα δύο αδέρφια αναλυτικά:


 Φόβος

Στην ελληνική μυθολογία, ο Φόβος είναι η προσωποποίηση του φόβου. Οι Αρχαίοι Έλληνες τον θεωρούσαν γιο του Άρη και της Αφροδίτη. Μαζί με τον αδελφό του Δείμο, που ήταν η προσωποποίηση του τρόμου, συνόδευε τον πατέρα του στους πολέμους.

Για τον λόγο αυτό του προσφέρονταν θυσίες στα πεδία των μαχών. Η Λάρνακα του Κυψέλου αναπαριστά σε δύο διαφορετικές μορφές τον Φόβο: με κεφάλι λιονταριού και όμοιο με τον θεό Πάνα. Για τους Σπαρτιάτες το ιερό του Φόβου συνιστούσε σύμβολο πειθαρχίας και συνοχής των στρατιωτικών δυνάμεων.

Στην Ιλιάδα ο Φόβος ως πρόσωπο αναφέρεται στους στίχους Δ 440, Ν 299 και Ο 119. Στον τελευταίο προστάζεται μαζί με τον Δείμο να ζέψει τα άλογα του `Αρη.

Ο δορυφόρος Φόβος του πλανήτη Άρη, που ανακαλύφθηκε το 1877, πήρε το όνομά του από τον μυθικό αυτό συνοδό και γιό του θεού του πολέμου.


 Δείμος

Στην ελληνική μυθολογία, ο Δείμος είναι η προσωποποίηση του τρόμου. Οι Αρχαίοι Έλληνες τον θεωρούσαν γιο του Άρη και της Αφροδίτης ή της Κυθέρειας. (Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή ήταν γιος του Πολέμου και αδελφός του Κυδοίμου). Μαζί με τον αδελφό του Φόβο, που ήταν η προσωποποίηση του φόβου, συνόδευε τον πατέρα του στα πεδία των μαχών.

Οι μορφές του στόλιζαν τις περίφημες ασπίδες των Αγαμέμνονα και Αχιλλέα.

Ο δορυφόρος Δείμος του πλανήτη Άρη, που ανακαλύφθηκε το 1877, πήρε το όνομά του από τον μυθικό αυτό συνοδό και γιό του θεού του πολέμου.

[1]

ΠΗΓΕΣ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 Όμηρος, Ιλιάδα 4. 436 ff, 5. 738 ff, 11. 36 ff, 13. 298 ff, 15. 119 ff

 Ησίοδος, Θεογονία 933 ff

 Ησίοδος, Ασπίς Ηρακλέους 139 ff, 191 ff, 216 ff, 450 ff

 Αισχύλος, Επτά επί Θήβας 41 ff, 497 ff

 Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις 5. 19. 4

 Πλούταρχος - Βίοι Παράλληλοι: Θησεύς 27. 2

 Νόννος, Διονυσιακά 2. 414 ff, 20. 35 ff, 25. 150 ff, 27. 335 ff, 29. 364 ff, 32. 175, 39. 215 ff

 Οβίδιος, Μεταμορφώσεις 4. 481

[1]

Όμηρος, Ιλιάδα

Κρουσίου: Λεξικόν Ομηρικόν, διασκευή από την 6η γερμανική έκδ. υπό Ι. Πανταζίδου, έκδοση «Βιβλιεκδοτικά καταστήματα Αναστασίου Δ. Φέξη», Αθήνα 1901

Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969, σελ. 701

Εγκυκλοπαίδεια Υδρία Cambridge Ήλιος, Τόμος 4, σελ. 1152, Εκδόσεις ΕΕΕΕ

Κόιντος ο Σμυρναίος, «Τα μεθ' Όμηρον»

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Νῦν γὰρ δὴ γένος ἐστὶ σιδήρεον...»

 ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΣΙΒΥΛΛΙΑΚΩΝ ΧΡΗΣΜΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ, ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

ΛΟΓΟΣ ΣΙΒΥΛΛΑΣ ΤΗΣ ΕΡΥΘΡΑΙΑΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΑΡΑΓΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

ΑΠΟΔΟΣΙΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΗΣ ΣΙΒΥΛΛΑΣ ΤΗΣ ΕΡΥΘΡΑΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Ύβρις και Νέμεσις

Ισχυρός σεισμός 5,6 Ρίχτερ στην Πάργα -Ζημιές σε κτίρια στο Καναλάκι

Ισχυρός σεισμός μεγέθους 5,6 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ σημειώθηκε στις 2:49 τα ξημερώματα, 14 χιλιόμετρα ανατολικά-βορειοανατολικά της Πάργας.

Το εστιακό βάθος σύμφωνα με το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο Αθηνών ήταν 10 χιλιόμετρα, ενώ σημειώνεται ότι το ίδιο επίκεντρο είχε και ο σεισμός των 4,3 βαθμών που σημειώθηκε 21 λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα.

Ο σεισμός έγινε ιδιαίτερα αισθητός στην Θεσπρωτία και την Πρέβεζα όπου ο κόσμος πετάχτηκε έντρομος στον δρόμο. Επίσης αισθητός έγινε στο Ιωάννινα την 'Αρτα, την Κέρκυρα και γενικότερα στη ευρύτερη περιοχή. Όπως έγινε γνωστό στο ΑΠΕ-ΜΠΕ από την Αστυνομική Διεύθυνση Κέρκυρας, μέχρι αυτή την ώρα στο νησί της Κέρκυρας δεν έχουν σημειωθεί υλικές ζημιές, παρά την ισχυρή δόνηση που υπέστη.

Σεισμός στην Πρέβεζα: Σοβαρές ζημιές σε κτίρια στο Καναλάκι

Σύμφωνα με πληροφορίες που φτάνουν από την περιοχή, ο σεισμός έχει προκαλέσει σοβαρές ζημιές στο Καναλάκι. Ειδικότερα έχουν καταρρεύσει κάποια παλιά σπίτια ενώ έχουν υποστεί ζημιές πολλά που κατοικούνται. Επίσης στο επαρχιακό οδικό δίκτυο έχουν προκληθεί κατολισθήσεις και καταπτώσεις βράχων. Περίπου στις 4 τα ξημερώματα αποκαταστάθηκε ο ηλεκτροφωτισμός στην περιοχή.

Οι πρόεδροι των κοινοτήτων καθώς και συνεργεία των Δήμων της περιοχής βγήκαν στα χωριά προκειμένου να έχουν εικόνα της κατάστασης μετά την ισχυρή σεισμική δόνηση.

THESPRO.GR

THESPRO.GR

THESPRO.GR

atpreveza.gr

atpreveza.gr

atpreveza.gr

O  Διευθυντής Ερευνών του Γεωδυναμικού Ινστιτούτου Αθηνών, Γεράσιμος Χουλιάρας, με ανάρτησή στο facebook δήλωσε: «Παρακολουθούμε την εξέλιξη του ισχυρού σεισμού των 5,6 Ρίχτερ από το σεισμολογικό δίκτυο του Γεωδυναμικού Ινστιτούτου. Ήταν αναμενόμενος ο σεισμός στην δυτική Ελλάδα αν θυμόσαστε τους προσεισμούς σε Πάργα και Καρδίτσα τους τελευταίους μήνες και δεν προβλέπεται από εμένα εξέλιξη σε μεγαλύτερο μέγεθος αυτή τη στιγμή, μην ανησυχήστε».

«Είμαστε πάνω στην κορύφωση του φανομένου. Μας ανησυχεί που ξεκίνησε από χαμηλά 4,2 Ρίχτερ γύρω στα μεσάνυχτα και έφτασε τα 5.6 Ρίχτερ στις 2 και 49 τα ξημερώματα», δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πρόεδρος του ΟΑΣΠ καθηγητής Ευθύμιος Λέκκας.
«Παρακολουθούμε το φαινόμενο και για την ώρα είμαστε επιφυλακτικοι» πρόσθεσε. Σύμφωνα με τον καθηγητή, το επίκεντρο εντοπίζεται 20 χιλιόμετρα ΒΑ της πόλης της Πάργας. Ο σεισμός που έγινε αισθητός σε ολόκληρη την Ήπειρο όπως ανέφερε ο κ Λέκκας προήλθε από το γνωστό ρήγμα της Παραμυθιάς.

ΠΗΓΗ

Κυριακή Γ΄ Νηστειών (Σταυροπροσκυνήσεως ) - Ο θρόνος του Βασιλέως!

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Ἑβρ. δ΄ 14 – ε΄ 6

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Μάρκ. η΄34- θ΄1

Ο ΘΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ

1. Μία ὄαση μέσα στὴν ἔρημο

Μὲ τὴ σημερινὴ Γ΄ Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως φθάνουμε στὴ μέση τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς· τῆς μακρᾶς αὐτῆς περιόδου ἀσκήσεως καὶ ἐγκρατείας, τὴν ὁποία οἱ ἅγιοι Πατέρες παρομοιάζουν μὲ ἔρημο, λόγῳ τοῦ κόπου καὶ τοῦ ἐντονότερου πνευματικοῦ ἀγώνα, στὸν ὁποῖο μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία μας τὴν περίοδο αὐτή.

Στὴν πορεία μας, λοιπόν, μέσα στὴν πνευματικὴ ἔρημο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως ἀποτελεῖ μία ὄαση· μία εὐκαιρία ἀναψυχῆς καὶ ἀνασυντάξεως τῶν δυνάμεών μας. Δὲν καταλύεται ἡ νηστεία τὴν ἡμέρα αὐτή, οὔτε γίνεται κάποια ἀνακωχὴ στὸν ἀόρατο πόλεμο μὲ τὰ πάθη μας. Ἡ προσκύνηση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὅμως, καὶ τὰ ἱερὰ Ἀναγνώσματα, τὰ ὁποῖα κι αὐτὰ ἀναφέρονται στὸν Τίμιο Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας, φέρνουν δυνατὴ αἴσθηση παρακλήσεως καὶ παρηγορίας στὴν ψυχὴ τοῦ πνευματικοῦ ἀθλητῆ. Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ ὑπογραμμίζει κι ἕνα τροπάριο τοῦ Ἑσπερινοῦ. Ἀναφέρεται στὸν Τίμιο Σταυρό, «δι᾿ οὗ τῶν δακρύων ἐξηφανίσθη κατήφεια, καὶ πρὸς ἄληκτον εὐ­φροσύνην μετήλθομεν». Ὁ Τίμιος Σταυρός, δηλαδή, ἐξάλειψε τὴ λύπη ἀπὸ τὸ δακρυσμένο πρόσωπο τοῦ ἀν­θρώπου, χαρίζοντάς του ἀτελείωτη χαρὰ καὶ εὐτυχία.

Πράγματι, μᾶς ἐνδυναμώνει ὁ Σταυ­ρὸς τοῦ Κυρίου· μᾶς ἀναπαύει ἀπὸ τὸν κόπο τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τὸν θέτει ἐνώπιόν μας στὴ μέση τῆς πορείας μας αὐτῆς πρὸς τὸ Πάσχα, γιὰ νὰ τὸν προσ­κυνήσουμε καὶ νὰ λάβουμε Χάρι καὶ ἐνίσχυση στὸν ἀγώνα μας.

2. Ὁ Μέγας Ἀρχιερέας συμπαθεῖ

Τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ μᾶς ἐξηγεῖ γιατί ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου παρηγορεῖ καὶ ἐνισχύει τὴν ψυχὴ τοῦ πιστοῦ: «Οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν, πεπειρασμένον δὲ κατὰ πάντα καθ᾿ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας». Δηλαδή, δὲν ἔχουμε Ἀρχιερέα ποὺ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ δείξει συμπάθεια στὶς ἀσθένειες καὶ στὶς ἀδυναμίες μας· ἀλλὰ ἔχουμε Ἀρχιερέα ὁ Ὁποῖος ἔχει ἀντιμετωπίσει πειρασμοὺς μὲ ὅλους τοὺς τρόπους ποὺ μπορεῖ νὰ δοκιμασθεῖ ἡ ἀνθρώπινη φύση, ἐξ ὁλοκλήρου ὅμοια μ᾿ ἐμᾶς, χωρὶς ὅμως νὰ ὑποπέσει σὲ καμία ἁμαρτία.

Πράγματι, ὁ ἴδιος ὁ Ἐσταυρωμένος Κύ­­ριός μας γεύθηκε τὸ πικρὸ ποτήριο τῶν θλίψεων σὲ βα­θμὸ ποὺ κανεὶς ἄν­θρω­πος δὲν δοκίμασε ἐπὶ τῆς γῆς. Γεννήθηκε σὲ ψυχρὸ σπή­λαιο. Ἔζησε καὶ πέθανε σὲ ἔσχατη πτωχεία. Φθονήθηκε καὶ μισήθηκε ὅσο κανεὶς ἄλλος. Περιφρονήθηκε. Δυσφημίσθη­κε ὡς λαο­πλάνος. Συ­κοφαντήθηκε ὡς δαι­­μονισμένος. Κατηγορήθηκε ὡς βλάσφημος. Ἐγκαταλείφθηκε ἀπὸ ὅλους σχε­δὸν τοὺς ἀνθρώπους καὶ πέθανε μὲ τὸν πλέον ἀτιμωτικὸ καὶ βασανιστικὸ τρόπο ἐπάνω στὸν Σταυρό. «Ὑπέφερε τόσα πάθη, καὶ μὲ τόσην ὑπερβολήν, ὅπου ἔγινεν ἀπὸ κεφαλῆς ἕως ποδῶν ὅλος μία πληγή, καὶ ἐδοκίμασε πόνους περισσοτέρους ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Ἔγινεν ὡσὰν ἕνα πέλαγος βασάνων», ὑπογραμμίζει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης («Πνευματικὰ Γυμνάσματα», Μελέτη Α΄, β΄). Γνωρίζει ἑπομένως τὶς δυσκολίες μας, τὶς δοκιμασίες, τοὺς πειρασμούς μας. Γνωρίζει τὰ βάσανά μας. Τὰ γνωρίζει ἐκ πείρας. Διότι τὰ ὑπέστη καὶ ὁ Ἴδιος. Δοκίμασε ὅλα τὰ ἀνθρώπινα ἐκτὸς τῆς ἁμαρτίας.

Ἂς μὴν ἀπελπιζόμαστε λοιπόν! Ὁ Μέγας Ἀρχιερέας, Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς καταλαβαίνει καὶ γι᾿ αὐτὸ εἶναι συμπαθὴς στὶς ἀδυναμίες μας. Εἶναι συνοδοιπόρος μας σὲ κάθε θλίψη καὶ δοκιμασία μας.

3. Μὲ θάρρος στὸν θρόνο Του

Στὴ συνέχεια τῆς περικοπῆς ὁ θεῖος Ἀπόστολος χρησιμοποιεῖ μία εἰκόνα ποὺ σχετίζεται μὲ τὸ βασιλικὸ ἀξίωμα τοῦ Κυρίου μας: «Προσερχώμεθα οὖν μετὰ παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν». Ἂς πλησιάζουμε, μᾶς λέει, μὲ θάρρος καὶ ἄφοβη ἐμπιστοσύνη στὸν βασιλικὸ θρόνο τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὸν ὁποῖο πηγάζει ἡ Χάρις, γιὰ νὰ λάβουμε συγχώρηση γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ γιὰ νὰ βροῦμε εὔνοια καὶ δωρεὲς ποὺ θὰ μᾶς δώσουν ἄμεση βοήθεια σὲ κάθε κρίσιμη ὥρα πειρασμοῦ.

Ὁ Κύριός μας, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ἀρχιερατικὸ ἔχει καὶ τὸ βασιλικὸ ἀξίωμα. Εἶναι ὁ αἰώνιος Βασιλεὺς· ὁ Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων. Ὅμως ὁ Βασιλεὺς Χριστὸς δὲν ἐξουσιάζει μὲ τρόπο αὐταρχικό. Ὁ βασιλικός Του θρόνος δὲν ἐμπνέει τρόμο καὶ ταραχή, ἀλλὰ ἀπὸ αὐτὸν πηγάζει ἡ Χάρις καὶ τὸ ἔλεος. Θρόνος Του εἶναι ὁ Τίμιος Σταυρός Του. Ἐπάνω στὸν Σταυρὸ ὡς Μέγας Ἀρχιερεὺς προσέφερε τὴν ἀπολυτρωτικὴ θυσία Του, καὶ διὰ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Του χαρίζει ὡς αἰώνιος Βασιλεὺς τὰ δῶρα τῆς θυσίας Του στοὺς ἀνθρώπους.

Ἀπὸ ἐκεῖ θὰ λάβουμε τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας, ὅσες κι ἂν εἶναι αὐτές. Ἐνώπιόν Του θὰ γαληνέψει ἡ ψυχή μας καὶ θὰ βρεῖ εἰρήνη καὶ ἀνάπαυση ἀπὸ τὶς ἀβάσταχτες δοκιμασίες ποὺ ἀντιμετωπίζει. Ἀπὸ τὸν Τίμιο Σταυρό Του θὰ ἀντλήσουμε δύναμη καὶ Χάρι γιὰ τὸν πνευματικὸ ἀγώνα μας. Ἂς μὴν ἀναβάλλουμε λοιπὸν κι ἂς μὴν ἀδιαφοροῦμε. Ἂς προστρέχουμε μὲ θάρρος στὸν θρόνο τοῦ Βασιλέως μας, στὸν ὁποῖο ὁ Ἴδιος μᾶς προσκαλεῖ νὰ καταφεύγουμε, κι ἂς Τὸν προσκυνοῦμε ἐκεῖ μὲ πίστη καὶ εὐλάβεια.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

ΠΗΓΗ