Η παράχρηση της φιλοσοφίας ως αιτία καινοφανών δογμάτων

Ἀφορμή γιά τή σύνταξη τοῦ παρόντος ἄρθρου λάβαμε ἀπό παρεμβάσεις συναδέλφων γιά τήν «τροποϋπαρξιακή» ἑρμηνεία τῆς μεταβολῆς στή θεία Κοινωνία, ἀπό τίς ὁποῖες καταδεικνύεται ὅτι ἡ ἑρμηνεία αὐτή ἀντιβαίνει στήν ὀρθόδοξη διδασκαλία γιά τό μυστήριο τῆς θείας Κοινωνίας.

Ἐκεῖνο πού θέλουμε νά ἐπισημάνουμε ἐδῶ εἶναι ἡ βαθύτερη αἰτία γιά τό καινοφανές αὐτό δόγμα (ἀλλά καί ὅλα τά ἄλλα πού θίξαμε σέ προηγούμενο ἄρθρο), ἡ ὁποία ἔγκειται στήν παράχρηση τῆς φιλοσοφίας.

Ἡ φιλοσοφία, ὡς γνωστό, μπορεῖ νά προσφέρει πολύτιμες ὑπηρεσίες στή θεολογία, μπορεῖ ὅμως καί νά ὁδηγήσει στήν αἵρεση, ἄν υἱοθετηθεῖ μία ἀσύμβατη μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη διδαχή της ἤ ἄν, ἀντί νά χρησιμοποιηθεῖ ὡς θεραπαινίδα τῆς θεολογίας, συμβεῖ συνειδητά ἤ ἀσυναίσθητα τό ἀντίθετο.

Στήν προκειμένη περίπτωση (αὐτή τῶν ὑποστηρικτῶν τῆς «τροποϋπαρξιακῆς» ἑρμηνείας) ἰσχύουν ἀμφότερες οἱ ἀρνητικές προϋποθέσεις.

Μέ τήν πεποίθηση ὅτι «τό ἀσώματο πνεῦμα αἰώνων Ἰδεαλισμοῦ δέν προκαλεῖ τό ἐνδιαφέρον πολλῶν σήμερα», ὁ χριστιανισμός παρουσιάζεται ὡς «ἱερός ὑλισμός», ὁ ὁποῖος «δέν ἔχει τίποτα τό μεταφυσικό», καί ἐπιχειρεῖται ὁ συμβιβασμός του μέ ὑλιστικές ἀντιλήψεις.

Ἔτσι, ἀντί νά εἶναι ἡ ἴδια ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας τό κριτήριο γιά τό ποιά φιλοσοφία προσεγγίζει περισσότερο τήν ἀλήθεια, γίνεται ἡ θεωρούμενη ὡς δημοφιλέστερη σήμερα φιλοσοφία τό κριτήριο γιά τή διδασκαλία τοῦ χριστιανισμοῦ.

Σέ αὐτή τή βασική ἀντιστροφή τῶν πραγμάτων ὀφείλονται καί ὅλες οἱ ἄλλες ἀντιστροφές, ὅπως αὐτή πού γίνεται μέ τήν «τροποϋπαρξιακή» ἑρμηνεία τῆς μεταβολῆς στή θεία Κοινωνία.

Οἱ ὑποστηρικτές τοῦ «ἱεροῦ ὑλισμοῦ» ἀπορρίπτουν τή μεταβολή τῆς οὐσίας τῶν Τιμίων Δώρων, γιατί αὐτό σημαίνει, κατά τίς ἀντιλήψεις τους, μετάνοια τοῦ Θεοῦ γιά τό εἶδος τῶν ὄντων πού ἔπλασε, εἶναι δηλαδή ἕνα δεῖγμα ἀπαξίωσης τῆς ὕλης. Ἔτσι προέκυψε ὡς ἐναλλακτική πρόταση ἡ «εὐχαριστιακή ἐνσάρκωση», ἡ «τροποϋπαρξιακή» ἑρμηνεία τῆς μεταβολῆς.

Χάριν τῆς συγκεκριμένης ἑρμηνείας βέβαια παραθεωροῦνται κάποιες ἀλήθειες, ὅπως τό ὅτι ὁ ἄρτος καί ὁ οἶνος στή θεία Εὐχαριστία δέν ἀποτελοῦν ἄμεση δημιουργία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τοῦ ἀνθρώπου, ἤ τό ὅτι στήν Κανᾶ ὁ Κύριος μετέβαλε θαυματουργικά τό ὕδωρ σέ οἶνο, χωρίς αὐτό νά σημαίνει μετάνοια τοῦ Θεοῦ γιά τό προϋπάρχον ὑλικό, ὅπως πολύ σωστά ἐπισημαίνουν οἱ ἐπικριτές της.

Ἀπό τήν προτίμηση στόν ὑλισμό ἔναντι τοῦ ἰδεαλισμοῦ («Ὁ χριστιανισμός εἶναι βαθύς ἐχθρός κάθε εἴδους ἰδεαλισμοῦ, ἐπειδή ὁ ἴδιος δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἱερός ὑλισμός») ἐξηγοῦνται καί ἄλλα πράγματα, ὅπως ἡ προβολή τῆς μισῆς ἀλήθειας γιά τό τί σημαίνει ψυχή στήν Ἁγία Γραφή, ἡ ἀμφισβήτηση τῆς μέσης κατάστασης τῶν ψυχῶν (σκανδαλίζει τούς ὑλιστικά σκεπτόμενους ἡ ἰδέα τοῦ νά εἶναι οἱ ψυχές τῶν δικαίων μακάριες στή μέση κατάσταση χωρίς τό σῶμα) καί ἡ ἀποστροφή γιά τή φιλοσοφία τοῦ Πλάτωνα.

Δέν εἶναι ὡστόσο τυχαῖο ὅτι ἡ ὀρθόδοξη θεολογική σκέψη υἱοθέτησε στοιχεῖα κυρίως ἀπό τόν Πλάτωνα καί ὄχι τόσο ἀπό ἄλλους φιλοσόφους, γιατί «τό πλατωνικῶς σκέπτεσθαι προσιδιάζει περισσότερον αὐτῇ καί μάλιστα τοῖς Ἕλλησιν ἐν γένει» [Ἰω. Καρμίρη, «Ἐξωτερικαί ἐπιδράσεις ἐπί τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας», Ἐκκλησία 16 (1938) 122].

Πρβλ. Γ. Κονιδάρη, Ἡ διαμόρφωσις τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας μέχρι τῶν ἀρχῶν τοῦ Ε΄ αἰῶνος καί οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι (Ἀνάτυπον ἐκ τῆς «Θεολογίας», τόμος ΚΣΤ΄), Ἐν Ἀθήναις 1955, σ. 57: «Ἡ φιλοσοφία ἦτο τό μέσον, ὅπερ ὁ γόνιμος νοῦς τῶν πλατωνιζόντων ἤδη ἀπό τοῦ Ἰουστίνου τοῦ φιλοσόφου καί μάρτυρος θεολόγων ἐχρησιμοποίει ἐκλεκτικῶς καί προσήρμοζε πρός τάς ἀληθείας τῆς Γραφῆς.

Τό ἀντίθετον ἀπολύτως συνέβη εἰς τήν αἵρεσιν. Νομίζω ὅτι ἀκριβολογοῦμεν ἰσχυριζόμενοι, ὅτι ἡ Καθολική Ἐκκλησία θεολογεῖ γραφικῶς καί φιλοσοφοῦσα πλατωνίζει ἀναγκαίως ἐκλεκτικῶς».

Προτιμώντας λοιπόν μία ἄλλη φιλοσοφία καί μάλιστα τήν πιό ἀντιπνευματική καί ἀντιθρησκευτική, ὅπως εἶναι αὐτή τοῦ ὑλισμοῦ, καί ἐπιχειρώντας νά προσαρμόσουμε τή διδασκαλία τοῦ χριστιανισμοῦ σέ ἐκείνη, τό μόνο πού καταφέρνουμε, ὅσο κι ἄν προσπαθοῦμε νά τήν ἱεροποιήσουμε, εἶναι νά παράγουμε καινοφανῆ δόγματα.

Ἄν θέλουμε ἑπομένως νά χτυπήσουμε τό κακό στή ρίζα του, πρέπει νά δώσουμε ἰδιαίτερη προσοχή στό ζήτημα τῆς παράχρησης τῆς φιλοσοφίας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ γενεσιουργό παράγοντα καινοφανῶν δογμάτων.

Μιχαήλ Βασ. Γαλενιανός

Δρ Θεολογίας, Δρ Φιλοσοφίας

ΠΗΓΗ

Αντιδρά η Ιερά Σύνοδος: Θα γίνουν λιτανείες χωρίς συνωστισμό

Λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση της κυβέρνησης για την αναστολή των λιτανειών και των πανηγυριών τον Δεκαπενταύγουστο, η Ιερά Σύνοδος εξέδωσε ανακοίνωση που παραπέμπει στο εγκύκλιο σημείωμα που είχε σταλεί από την Ιερά Σύνοδο σε όλες τις μητροπόλεις στις 28 Ιουλίου.

Εκεί υπενθυμίζεται ότι η τέλεση των λιτανειών θα γίνει χωρίς συνωστισμό και εν συντομία, όπου είναι δυνατό.

Σε επικοινωνία του MEGA με τον Μητροπολίτη Φιλίππων σημείωσε ότι στη δική του μητρόπολη, στις εκκλησίες, οι πιστοί θα μένουν εκτός του ναού, θα γίνεται μικρή περιφορά εικόνας, και έτσι θα τηρηθεί το έθιμο χωρίς κίνδυνο.

Στο θέμα αναμένεται η αντίδραση της κυβέρνησης, ενώ προβληματισμό προκαλεί και το τι θα γίνει στην Τήνο, όπου είναι χιλιάδες οι προσκυνητές.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ ΤΩΝ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΥΝΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΥΤΗΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΩΝ ΠΟΥ ΤΗΝ ΘΕΩΡΟΥΝ ΜΟΝΟ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΙΑΚΟΠΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Αρχιμ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

Διαπιστώνεται από τα δημοσιεύματα πολλών που αρθρογραφούν ή σχολιάζουν κατά της αποτείχισης, όπως παρουσιάζουν τα γεγονότα ότι είναι σαν να βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου ή σαν να ζουν σε παράλληλο σύμπαν γι' αυτό και γράφουν ως να μην έγινε και κάτι σοβαρό εις βάρος της Ορθοδοξίας με το Κολυμβάρι το 2016 ή και παλαιότερα κυρίως το 1964-65 σαν να βγήκαν τότε, έτσι φιλικά μαζί για καφέ στην παραλία και δεν τρέχει τίποτα, με την συμπροσευχή στα Ιεροσόλυμα και την άρση της ακοινωνησίας αντίστοιχα.

Κατ' αρχήν, όπως επισήμανα υπήρξε δόλος με το κείμενο για το οποίο ισχυρίζονται ότι έγινε άρσις των αναθεμάτων ενώ στην πραγματικότητα έπαυσε η ακοινωνησία και ήρθαν Παπικοί και Ορθόδοξοι με αθέμιτη και απροϋπόθετη κοινωνία μετά από μυστικές συμφωνίες. Στην μετάφραση του κειμένου στα ελληνικά αποδίδεται διαφορετικά αυτό που γράφει το κείμενο στα αγγλικά και γαλλικά. Έχουμε δηλαδή από το 1965, επί πατριάρχη Αθηναγόρα, αποκατάσταση κοινωνίας με τους αιρετικούς Παπικούς, δηλαδή μία συμφωνία οι δυο τους, χωρίς να διορθώσουν οι λατίνοι τις δογματικές τους εκτροπές, οι οποίες είναι σοβαρό θέμα για να ενωθούν "δύο Εκκλησίες", αφού δεν είναι ούτε σωματεία, ούτε σύλλογοι αλλά διαφορετικές δογματικές ομολογίες, ώστε εξ ορισμού να μην είναι δυνατόν οντολογικά να ενωθούν η Ορθοδοξία με την αίρεση, αν πρώτα δεν αποκατασταθεί στην Ορθοδοξία ο Παπασμός με το να αποκηρύξει τις διάφορες αιρέσεις του. Και προσέξτε τα θέματα τα δογματικά δεν είναι όπως οι συνταγές των φαγητών που μπορούν να μαγειρεύονται τα υλικών των τροφίμων και έτσι κι αλλιώς.

Οι αλήθειες της Πίστεως συνιστούν τους όρους της εκφρασθείσης και διατυπωθείσης Πίστεως, τα δόγματα, που ως θεόπνευστες αποφάσεις ελήφθησαν από τους Αγίους Πατέρες σε Άγιες Συνόδους που τις συγκρότησαν για να μην παύση για τους πιστούς η δυνατότητα της σωτηρίας. Δεν σώζεται ο άνθρωπος στην αίρεση, διότι εκεί δεν ενεργεί η Χάρις. Επομένως, είναι θέμα σωτηρίας! Γι' αυτό λέμε ότι έχει σωτηριολογικές προεκτάσεις μία αθέμιτη ενώση χωρίς την μετάνοια των αιρετικών και, αφού βέβαια υπάρξει πρώτα εκκλησιαστική αποκατάσταση, συνοδικώς, και με σύμφωνη γνώμη όλων των Εκκλησιών και όλων των Ορθόδοξων Επισκόπων. Εμείς δεν έχουμε κανένα απολύτως δικαίωμα να αλλάξουμε κάτι, το "παραμικρό" όπως νομίζουν οι κοσμικοί άνθρωποι που ενώ δεν γνωρίζουν Θεολογία ομιλούν και γράφουν σαν να τα ξέρουν όλα. Δεν είναι ότι δεν θέλουμε την ένωση με τους παπικούς ή τις άλλες χριστιανικές κακόδοξες όμως ομολογίες. Θέλουμε ένωση όμως με προϋποθέσεις. Δηλαδή να επιστρέψουν στην Πίστη όπως ήταν, όταν ήμασταν ενωμένοι, ταυτισμένοι ως μία μόνο Εκκλησία, διότι δεν υπάρχουν πολλές Εκκλησίες. Η Εκκλησία είναι μία. Οι άλλες είναι αιρέσεις! Δεν ομιλούμε, δηλαδή, στην πραγματικότητα για ένωση την Εκκλησιών αλλά για επιστροφή των αιρέσεων στην ευσέβεια που αποτελεί την βάση της αποκατάστασής τους στην μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία που όλα αυτά είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία και καμμία άλλη, διότι η Εκκλησία δεν είναι τέρας. Μία Κεφαλή ο Χριστός έχει ένα Σώμα την Εκκλησία του και όχι και άλλο σώμα, και άλλο και άλλο... Ένας Χριστός = Μία Εκκλησία. Πώς να το πούμε διαφορετικά; Σε αγράμματους ομιλούμε; Λοιπόν, τότε από το 1964-65 που έκανε την κίνηση ο πατριάρχης Αθηναγόρας να ενώσει τους Ορθόδοξους με τους Παπακούς είχαν δίκαιο οι επίσκοποι: Αυγουστίνος, Αμβρόσιος και Παύλος και λίγο αργότερα που το τράβηξε το θέμα περισσότερο ο Αθηναγόρας θέλοντας να προβεί κατά τις δηλώσεις του σε κοινο ποτήριο ξεσηκώθηκαν καθ΄υπόδειξιν του π. Επιφανίου με ένα σοβαρό όμως λάθος, τον χαρακτήρα που έδωσε στον αγώνα ο συγκεκριμένος κληρικός ως διακοπή μνημόνευσης και όχι ως την Πατερική αποτείχιση. Αποτείχιση όμως ως διαδοπή μνημόνευσης και όχι ως διακοπή κοινωνίας δεν υπάρχει στην εκκλησιαστική Παράδοση! Μήπως γνωρίζουν οι πατρολόγοι καμία τέτοια περίπτωση για να μας αναφέρουν; Και, βέβαια, αυτό το λάθος το πληρώνουμε σήμερα, διότι δεν υπάρχει όπως διαμορφώθηκαν οι συνθήκες ούτε ένας επίσκοπος να ηγηθεί, αφού τότε ήταν ο καιρός με τα κατάλληλα πνευματικά αναστήματα που έπρεπε να αντιμετωπιστεί σθεναρά η αίρεσις του Οικουμενισμού. Τότε και νωρίτερα ακόμη ξεκίνησε την διακοπή κοινωνίας ένα μεγάλο μέρος από Αγιορείτες Πατέρες, διότι αυθαιρέτως και αντικανονικά έγινε η άρση, όχι απλώς των αναθεμάτων, άλλά έγινε όπως έλεγε το κείμενο στα Αγγλικά και Γαλλικά η αποκατάσταση της ακοινωνησίας των Ορθοδόξων με τους Παπικούς. Ήρθαν, δηλαδή ερήμην των επισκόπων, των Εκκλησιών, του κλήρου και του λαού, σε πλήρη κοινωνία κρυφά και απροϋπόθετα, ήτοι χωρίς συνοδικότητα. Όμως στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αποφασίζει ένας ως Πάπα ακόμη και αν είναι Πατριάρχης! Δυστυχώς, δεν τα γνωρίζουν αυτά κοσμικοί αρθρογράφοι και βγαίνουν και γράφουν χωρίς στοιχειώδεις θεολογικές γνώσεις ούτε καν εκκλησιαστικής ιστορίας ότι να' ναι!

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία όμως αποφασίζει το Άγιο Πνεύμα μέσα από Συνοδο, όταν όμως υπάρχουν προϋποθέσεις. Όταν υπάρχει όντως συνοδικό πνεύμα και συνείδηση ότι λειτουργείς ως μέλος του όλου εκκλησιαστικού Σώματος. Ένας να διαφωνήσει, εφόσον πει τον λόγο για τον οποίο διαφωνεί, οι άλλοι πρώτα θα τον ακούσουν και έπειτα θα εξετάσουν αν αυτό που λέγει είναι σύμμφωνο με τις Γραφές, την Ιερά Παράδοση, τα προηγούμενα παραδείγματα των Αγίων, όσα είπαν ή έγραψαν ή έπραξαν σε παρόμοιες περιπτώσεις. Και εφόσον είναι σωστό, ορθόδοξο, αυτό που λέει, τότε είναι υποχρεωμένοι όλοι να ακούσουν αυτόν τόν ένα. Ο οποίος δεν υπάρχει περίπτωση, αν αυτό που λέει είναι από το Άγιο Πνεύμα επειδή θα αναπαύσει τελικά όλους όσους έχουν Πνεύμα Θεού, θα υπάρξει και ομοφωνία, διότι θα πληροφορηθούν μέσα τους! Για να ισχυριστεί κάποιος ότι μιλάει εξ απόψεως Κανονικού Δικαίου, δηλαδή για το Δίκαιο των Εκκλησίας περί των πρακτέων στις σχέσεις ιερομένων με επισκόπους και Πατριάχες ή Αρχιεπισκόπους χρειάζεται, τουλάχιστον, να γνωρίζει στοιχειωδώς και να παραθέσει συγκεκριμένους Ιερούς Κανόνες, τους οποίους μάλιστα θα πρέπει να σχολιάσει σε συγκρκριμένη συνάφεια και να βγάλει την συμφωνία τους και λογικά συμπεράσματα όχι με σοφιστικό τρόπο, όπως οι δικηγόροι, αλλά σύμφωνα με το πνεύμα την γραφομένων από τους αγίους Πατέρες.

Πριν αναφερούμε όμως σε κάτι τέτοιο πρέπει να δώσουμε ένα ιστορικό διάγραμμα γεγονότων που αφορούν τα σχετικά με τον Οικουμενισμό για να τα γνωρίζουν καλά όσοι θέλουν ομιλούν ή να γράφουν γι' αυτά και, οπωσδήποτε, χρειάζεται να τα γνωρίζουν όσοι αποτειχίζονται, ώστε να καταλαβαίνουν, τί συμβαίνει αλλά και για να απαντούν στους ανίδεους ξερ'όλες.

1) Κατ' αρχήν το θέμα δεν ξεκινά το 1965 αλλά το 1902 που έχουμε την Εγκύκλιο του Πατριάρχη Κων/λεως Ιωακείμ του Γ΄ προς τις Ορθόδοξες Εκκλησίες. Μέσα σε αυτή αναφερόμενος στις ετερόδοξες Εκκλησίες, δηλαδή τις γνωστές αιρέσεις, τις ονομάζει Χριστιανικές αναδενδράδες. Εισάγει δηλαδή πρώτη φορά επισήμως το θέμα των αναδε δράδων ήτοι της αποσματικότητας της Εκκλησίας. Από εκεί ξεκίνησε η βάση της συμπληρωματικότητας που επικρατεί από τους Οικουμενιστές μέχρι σήμερα. Δηλαδή, να συμπληρώσουμε ως ομολογίες ο ένας τον άλλο για να έχουμε το όλον, την Εκκλησία! Σαν να έπαψε να υπάρχει το Σώμα του Χριστού και θα το ξαναφέρουμε τώρα με την ένωση στην ύπαρξη. Επίσης, θέτει θέμα με ερωτηματικό βέβαια αλλά πονηρό τρόπο αλλαγής του Εκκλησιαστικού ημερολογίου. Λαμβάνει όμως απαντήσεις αρνητικές ως προς την αλλαγή του ημερολογίου από όλες τις Ορθόδοξες τοπικές Εκκλησίες τότε. Ξέρετε ο Πατριάρχης Κων/λεως πάντα στην αρχή ρωτά, όπως τώρα με τις λαβίδες για την μετάδοση της Θείας Κοινωνίας, και στην πραγματικότητα δίνει εντολή να περάσει πριν ακόμη συζητηθεί αυτό που επιδιώκει. Αυτό είναι πάγια τακτική του Φαναρίου.

2) Στην συνέχεια το 1920 έχουμε την Εγκύκλιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου προς τις Απανταχού Εκκλησίες του Χριστού. Παραλήπτες τόσο οι Ορθόδοξοι όσο και οι ετερόδοξοι, δηλαδή και πάλι με τους αιρετικούς: Εντός της Εγκυκλίου χαρακτηρίζονται οι ετερόδοξες Εκκλησίες (αιρέσεις) Συγκληρονόμοι της Βασιλείας του Θεού και ουσιαστικά για πρώτη φορά στην Εκκλησιαστική ιστορία οι ετερόδοξες ( Αιρετικές ) Κοινότητες αναφέρονται ως Εκκλησίες με την ουσιαστική έννοια. Επομένως, ο Οικουμενισμός ως πρώτη αναγνώριση των Εκκλησιών γίνεται τότε!!!

3) Το 1923 σε Πανορθόδοξο Συνέδριο στην Κωνσταντινούπολη επί Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη που συμμετέχουν αριθμητικά ελάχιστα πρόσωπα ως αντιπρόσωποι ολίγων μόνο Ορθοδόξων Εκκλησιών αποφασίζεται η αλλαγή μελλοντικά του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου για να γίνεται συνεορτασμός των μεγάλων Χριστιανικών εορτών με τους ετερόδοξους , δηλαδή τους αιρετικούς. Επίσης και άλλες σοβαρές αντικανονικές αποφάσεις σε άλλα Εκκλησιαστικά θέματα.Το επικίνδυνο τότε ήταν ότι μιά εκ των αποφάσεων προβλέπει ότι οι αποφάσεις του Πανορθοδόξου συνεδρίου έχουν άμεση Κανονική ισχύ έως ότου επικυρωθούν από Πανορθόδοξη Σύνοδο.

4: Το 1924 γίνεται η αλλαγή του Εκκλησιαστικού ημερολογίου στην Ελλάδα, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και στην Κύπρο με τρόπο Εκκλησιαστικά ουσιαστικά Πραξικοπηματικό χωρίς επίσης την σύμφωνη γνώμη των άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών.

5. Το 1948 τρείς Ορθόδοξες Εκκλησίες, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η Εκκλησία της Ελλάδος και της Κύπρου γίνονται πρώτοι εκ των Ορθοδόξων μέλη του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών, παρά την αντίθετη γνώμη , την εποχή εκείνη,των πολλών Ορθοδόξων Εκκλησιών, που εκφράστηκε στο Πανορθόδοξο Συνέδριο της Μόσχας το 1948, όπου αποφασίστηκε η μη συμμετοχή στο ΠΣΕ της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Επομένως πριν το 1964 έχουμε μια σειρά γεγονότων που οπωσδήποτε πρέπει να τα γνωρίζουμε.

Το 1965 προσοχή, προσοχή δεν έχουμε απλώς άρση των Αναθεμάτων όπως υποστηρίζεται αλλά αποκατάσταση της εκκλησιαστικής κοινωνίας με τις αιρέσεις και αυτό, διότι αλλιώς μεταφράστηκε το κείμενο στα ελληνικά και διαφορετικά είναι διατυπωμένο στα αγγλικά και τα γαλλικά.

Ας περάσουμε τώρα στο θέμα εξ απόψεως Κανονικού Δικαίου. Οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας, με οικουμενικό κύρος, που αναφέρονται στην απαγόρευση συμπροσευχής με αιρετικούς και σχισματικούς είναι:

1. Κανών Ι΄ των Αγ. Αποστόλων: «Ει τις ακοινωνήτω, καν εν οίκω συνεύξηται, ούτος αφοριζέσθω».

2. Κανών ΙΑ΄ των Αγ. Αποστόλων: «Ει τις καθηρημένω, κληρικός ων, κληρικώ συνεύξηται, καθαιρείσθω και αυτός».

3. Κανών ΜΕ΄ των Αγ. Αποστόλων: «Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος, μόνον, αφοριζέσθω, ει δε επέτρεψεν αυτοίς, ως Κληρικοίς ενεργήσαί τι, καθαιρείσθω».

4. Κανών ΞE΄ των Αγ. Αποστόλων: «Ει τις Κληρικός, ή Λαϊκός εισέλθοι εις συναγωγήν Ιουδαίων, ή αιρετικών προσεύξασθαι, και καθαιρείσθω, και αφοριζέσθω».

5. Κανών ΟΑ΄ των Αγ. Αποστόλων: «Ει τις Χριστιανός έλαιον απενέγκοι εις ιερόν εθνών, ή εις συναγωγήν Ιουδαίων εν ταις εορταίς αυτών, ή λύχνους άπτοι, αφοριζέσθω».

6. Κανών ΣΤ΄ της εν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου: «Περί του, μη συγχωρείν τοις αιρετικοίς εισιέναι εις τον οίκον του Θεού, επιμένοντας τη αιρέσει».

7. Κανών Θ΄ της εν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου: «Περί του, μη συγχωρείν εις τα κοιμητήρια, ή εις τα λεγόμενα μαρτύρια πάντων των αιρετικών απιέναι τους της Εκκλησίας, ευχής ή θεραπείας ένεκα, αλλά τους τοιούτους, εάν ώσι πιστοί, ακοινωνήτους γίνεσθαι μέχρι τινός, μετανοούντας δε, και εξομολογουμένους εσφάλθαι, παραδέχεσθαι».

8. Κανών ΛΒ΄ της εν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου: «Ότι ου δεί αιρετικών ευλογίας λαμβάνειν, αίτινές εισιν αλογίαι μάλλον, ή ευλογίαι».

9. Κανών ΛΓ΄ της εν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου: «Ότι ου δεί αιρετικοίς ή σχισματικοίς συνεύχεσθαι».

10. Κανών ΛΔ΄ της εν Λαοδικεία Συνόδου. "Ότι ου δεί πάντα χριστιανόν εγκαταλείπειν μάρτυρας Χριστού και απιέναι προς τους ψευδομάρτυρας, τουτέστιν αιρετικών, ή αυτούς προς τους προειρημένους αιρετικούς γενομένους· Ούτοι γαρ αλλότριοι του Θεού τυγχάνουσιν. Έστωσαν ουν ανάθεμα οι απερχόμενοι προς αυτούς".

11. Κανών ΛΖ΄ της εν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου: «Ότι ου δεί παρά των Ιουδαίων ή αιρετικών τα πεμπόμενα εορταστικά λαμβάνειν, μηδέ συνεορτάζειν αυτοίς».

12. Κανών Θ΄ του Τιμοθέου Αλεξανδρείας: «Ερώτησις. Ει οφείλει Κληρικός εύχεσθαι, παρόντων Αρειανών, ή άλλων αιρετικών; ή ουδέν αυτόν βλάπτει, οπόταν αυτός ποιή την ευχήν, ήγουν την προσφοράν; Απόκρισις. Εν τη θεία αναφορά ο Διάκονος προσφωνεί προ του ασπασμού. «Οι ακοινώνητοι περιπατήσατε.» Ουκ οφείλουσιν ουν παρείναι, ει μη αν επαγγέλλωνται μετανοείν και εκφεύγειν την αίρεσιν»

13. Κανών Β΄ της εν Αντιοχεία Συνόδου: «Πάντας τους εισιόντας εις την Εκκλησίαν και των ιερών Γραφών ακούοντας, μη κοινωνούντας δε ευχής άμα τω λαώ ή αποστρεφομένους την αγίαν μετάληψιν της ευχαριστίας κατά τινα αταξίαν, τούτους αποβλήτους γίνεσθαι της Εκκλησίας, έως αν εξομολογησάμενοι και δείξαντες καρπούς μετανοίας και παρακαλέσαντες τυχείν δυνηθώσι συγγνώμης, μη εξείναι δε κοινωνείν τοις ακοινωνήτοις, μηδέ κατ” οίκους συνελθόντας συνεύχεσθαι τοις μη τη εκκλησία συνευχομένοις, μηδέ μη συναγομένοις. Ει δε φανείη τις των επισκόπων, ή πρεσβυτέρων, ή διακόνων, ή τις του κανόνος τοις ακοινωνήτοις κοινωνών, και τούτον ακοινώνητον είναι, ως αν συγχέοντα τον κανόνα της Εκκλησίας».

Όλοι αυτοί οι παραπάνω κανόνες, οι οποίοι είναι καταχωρημένοι στο Ιερόν "Πηδάλιον", βιβλίο της Εκκλησίας που έχει ερμηνεία και σχόλια από τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, σαφώς απαγορεύουν την κοινωνία με τους ακοινώνητους. Ουσιαστικά, τί ορίζουν!!! Να μην κοινωνεί κανείς με ακοινώνητο! Και, αν κοινωνεί κάποιος με ακοινώνητο, τότε και ο ίδιος να καταστεί ακοινώνητος, διότι συγχέει τον κανόνα της Εκκλησίας.

Ξεκινήσαμε αντίστροφα από τον 2ο (Β' ) κανόνα της εν Αντιοχεία Συνόδου. Ο κανόνας αυτός επισημαίνει κάτι πολύ βασικό. Ποιό είναι αυτό; Λέει ότι δεν πρέπει να συγχέουμε τον κανόνα της Εκκλησίας να κοινωνούμε με ακοινώνητους "ή τις του κανόνος τοις ακοινωνήτοις κοινωνών, και τούτον ακοινώνητον είναι, ως αν συγχέοντα τον κανόνα της Εκκλησίας".

Υπάρχει κανείς που αμφισβητεί;

Ότι υπάρχει κατ' αρχήν κανόνας γι' αυτό το θέμα; Η φράσις: "συγχέοντα τον κανόνα της Εκκλησίας" αυτό, το αυτονόητο λέει, ότι υπάρχει κανόνας, θεσμικά και ως Παράδοσις!

Ότι η Εκκλησία δεν θέλει να συγχέουμε τον κανόνα κοινωνώντας με ακοινώνητους; Η τιμωρία: "τούτον ακοινώνητον είναι", για ποιόν λόγο ορίζεται; Επειδή είναι μεγάλο κακό να συγχέεις τον κανόνα της Εκκλησίας: "ως αν συγχέοντα τον κανόνα της Εκκλησίας". Επομένως, σαφώς δεν θέλει η Εκκλησία να συγχέουμε τον κανόνα αυτό!

Ότι τον κανόνα τον συγχέουμε κοινωνώντας τόσο με αιρετικούς όσο και με σχισματικούς; Και όχι μόνο με τους μεν, ή μόνο με τους δε, δηλαδή, δύο μέτρα και δύο σταθμά, όπως τώρα ενώ δεν κοινωνούν ορισμένοι με όσους εν Ελλάδι έχουν κοινωνία με τους σχισματικούς επισκόπους της Ουκρανίας, ισχυρίζονται όμως ότι κοινωνούν με τους εν Ελλάδι τουλάχιστον, επισκόπους που είναι καλοπροαίρετοι - αφού δεν είναι στο φρόνημα Οικουμενιστές- ενώ αυτοί οι καλοπροαίρετοι έχουν κοινωνία με τους Οικουμενιστές. Διότι ισχυρίζονται ότι δεν έκαναν διακοπή κοινωνίας αλλά διακοπή μνημόνευσης!!!

Μέχρι εδώ αναφερθήκαμε μόνο στον συγκεκριμένο 2ο κανόνα της εν Αντιοχεία Συνόδου που είναι υπέρ αρκετός για να στηρίξουμε τον αγώνα μας κατά του Οικουμενισμού μα σαφή διακοπή κοινωνίας. Εφόσον, οι Οικουμενιστές αναγνώρισαν τις άλλες ομολογίες, δηλαδή τα άλλα χριστιανικά, κακόδοξα όμως δόγματα ως Εκκλησίες με Σύνοδο στο Κολυμβάρι, ήτοι θεσμικά όπως λέγεται, σαφώς είναι αιρετικοί! Και βέβαια όσοι τελούν σε κοινωνία μαζί τους, συγκοινωνούν όχι μόνο στην αίρεση του Οικουμενισμού αλλά και στο σχίσμα με το Ουκρανικό; Τί θα πεί αιρετίζοντες; Νεολογισμός μεταπατερικής θεολογίας είναι αυτό! Ρωτώ λοιπόν, ευθέως όλους και τους μη αποτειχισμένους αντι-Οικουμενιστές αλλά και όσους εκ των αποτειχισμένων ισχυρίζονται ότι η αποτείχισίς τους είναι απλά και μόνο διαμαρτυρία -σύμφωνα με την άποψη του π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου, την οποία εμείς θεωρούμε πλάνη, διότι δεν άφησε η αποτείχισις να φέρει αποτέλεσμα ούτε στο παρελθόν, ούτε τώρα. Αφού, η μεσοβέζικη αυτή θέση που υποστηρίζουν και οι πατέρες της Θεσσαλονίκης μας διασπά. Και δεν άφησε τα άλλα πνευματικά παιδιά του Γέροντά μας, που την έκαναν σημαία και μας κατηγορούν για πρεσβυτεριανή αίρεση, να αποτειχιστούν! Και μέχρι τώρα ακόμη, όπως προέκυψε και από κείμενα του ιστολογίου "Κατάνυξις" και τον ίδιο π. Ιγνάτιο αλλά και την επιστολή των δώδεκα λαϊκών, τους οποίους μόνο αγαπούμε και τους τιμούμε και πρώτοι εμείς στηρίξαμε γραπτώς τις ημέρες αυτές τον π. Ιγνάτιο, που είχε το γνωστό πρόβλημα διασυρμού του απο τα Μ.Μ.Ε και μεσα κοινωνικής δικτύωσης με άδειασμα και από την Μητρόπολη, επειδή έκανε υπόδειξη για την μάσκα εντός του ιερού ναού, και με τον επικοινωνιακό αυτό τελικά μεγάλο πειρασμό φάνηκε αυτό καθαρά. Όμως αυτό δεν μας εμποδίζει να ξεκαθαρίζουμε και στους μεν και στους δε, με πολύ αγάπη την θέση μας και, ότι αυτό που ισχυρίζονται είναι αμάρτυρο στην εκκλησιαστική μας Παράδοση, εκτός αν εσείς θεωρείτε Παράδοση το σφάλμα του πατρός Επιφανίου, στο οποίο παρέσυρε και τον Γέροντά μας Άγιο Αυγουστίνο στην συνείδησή μας, όχι όμως αλάθητο! Εμείς, λοιπόν, με διαφάνεια γράφουμε αυτό που ξέρουμε από την Παράδοση. Και μακάρι να λειτουργούσατε έτσι, με τόσο καθαρή διατύπωση σε όλα, όλοι σας και να είχατε ξεχωρίσει από καιρό, και όχι μετά το Ουκρανικό κάπως καλύτερα, την θέση σας. Διότι, να πούμε και κάτι ταλαιπωρηθήκαμε στην αποτείχιση πάρα πολύ αξ αιτίας σας. Και θα γίνω πιο αναλυτικός, όχι όμως κακοπροαίρετα, σε εύθετο χρόνο. Και σε όλα τα ερωτήματα που υπέβαλα παλαιότερα και προσφάτως, και τις γραπτές θέσεις, σε πεντακόσιες και πλέον σελίδες, που εξέθεσα με τον "εκκλησιολογικό όρο των διαλλαγών" προς διάλογο, ακόμη περιμένω απαντήσεις ή τουλάχιστον κάποια κριτική για τις ιδέες - προτάσεις που έκανα χάριν διεξόδου από τον εκκλησιαστικό λαβύρινθο. Όμως να γνωρίζετε ότι και άλλοι αδελφοί, Αγιορείτες πατέρες και ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς και οι πατέρες Γεώργιος Αγγελακάκης και ο π. Σταύρος Βάϊος δεν έχουν αναπαυθεί με μία τέτοια ερμηνεία της αποτείχισης, διότι και, αν ακόμη κάπου διαφωνούμε σε ένα πράγμα όμως οπωσδήποτε συμφωνούμε όλοι μας. Και διαφωνούμε όλοι μαζί με εσάς στο ότι δεν είναι η αποτείχισις διακοπή μνημόνευσης μόνο! Καισυμφ νούμε απολύτως μεταξύ μας ότι είναι και διακοπή κοινωνίας. Να το διατυπώσω καλύτερα; Επειδή είναι διακοπή κοινωνίας είναι διακοπή μνημόνευσης!!! Αν είχατε πνεύμα ταπεινώσεως θα ακούγατε λιγάκι. Δεν ακούτε όμως! Αν η Ορθοδοξία τελικά είναι να είναι κάποιοι μόνοι τους και εμείς που τα χάσαμε όλα -επιλογή μας ήταν αυτό. Δεν μετανιώνουμε! - να είμαστε εκτός, σε σημείο που να μας σκανδαλίζουν, τότε τί να πώ; Θα γυρίσει ο καιρός και θα δείξει ο Θεός!

Ερωτώ, λοιπόν, ευθεώς όλους: Συγχέουν ή δεν συγχέουν τον κανόνα της Εκκλησίας κάνοντας την διακοπή μνημόνευσης μόνο ως διαμαρτυρία και μη διακόπτοντας κοινωνία με όσους ακόμη κοινωνούν με τους Οικουμενιστές;

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΛΑΒΑΜΕ ΜΕΣΩ ΗΛ. ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟΥ

ΑΙ ΕΝΝΟΙΑΙ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ ΤΟΥ ΗΘΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΟΣ

ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΣΕΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Οἱ Δημοκρατίες δὲν ΑΠΕΙΛΟΥΝ

Γράφει ὁ Πάνος Λαζαράτος , Καθηγητὴς Νομικῆς Ἀθηνῶν

Περὶ δημοκρατίας καὶ φόβου 

Οἱ Δημοκρατίες δὲν ΑΠΕΙΛΟΥΝ. 

Οἱ Δημοκρατίες δὲν στοχοποιοῦν καὶ δὲν ἐκβιάζουν. 

Οἱ Δημοκρατίες δὲν περιορίζουν δὺς- ἀνάλογα τὴν ἐλευθερία τῆς γνώμης καὶ δὲν ΣΠΕΥΔΟΥΝ νὰ ὀνομάσουν αὐθαίρετα καὶ ἃ- περίσκεπτα «συνωμοσία» κάθε ἄποψη ποὺ ἀντιτίθεται στὰ κρατοῦντα , ἀκόμη καὶ στὴν ἴδια τὴν ἰδέα ἡ τὴν ποιότητα τῆς ἑκάστοτε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. 

Οἱ Δημοκρατίες εἶναι δυνατὲς , ΑΝΟΙΧΤΕΣ καὶ ΑΝΕΚΤΙΚΕΣ ἀκόμη καὶ ἀπέναντι στὶς ἀντιδημοκρατικές, ἢ «ἀναρχικές» ,ἢ «ἐπικίνδυνες» ἀπόψεις καὶ ἐπιπλέον ,ΙΔΙΩΣ , οὐδέποτε βιάζονται νὰ τὶς χαρακτηρίσουν ἔτσι καὶ νὰ τὶς ποινικοποιήσουν. 

Οἱ Δημοκρατίες δὲν κάνουν κατάχρηση στὴν ἐπίκληση τῶν ποινικῶν νόμων, ἀστόχαστα, ἀόριστα καὶ...
διχῶς ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΗ ΠΡΟ- ΜΕΛΕΤΗ ὡς πρὸς τὴ δυνατότητα ἐφαρμογῆς τους. 

Οἱ Δημοκρατίες τρέφονται ἀπὸ τὴν διαφορετικὴ ἄποψη καὶ μάχονται ΠΑΘΙΑΣΜΕΝΑ , « ὀκωσπερ τείχεος» , γιὰ τὸ δικαίωμά σου νὰ ἔχεις ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ καὶ νὰ τὴν ἐκφράζεις καὶ μεταβάλεις ΑΠΟΛΥΤΩΣ ἐλεύθερα. 

Οἱ Δημοκρατίες βασίζονται στὴν ἀρχὴ τῆς ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ,ΑΛΛΑ καὶ στὸν εἰλικρινῆ , ἀνυπόκριτο σεβασμὸ τῆς μειοψηφίας ὅσο ἐνοχλητικὴ ἢ ἐπιπόλαιη ἡ καὶ ἐπικίνδυνη γιὰ τὴν πλειοψηφία καὶ ἂν εἶναι. 

Οἱ Δημοκρατίες δὲν τρομοκρατοῦν οὔτε δίνουν παραπλανητικὰ τὴν ἐντύπωση πὼς τρομοκρατοῦν , ἀφοῦ δὲν ἔχουν ἀνάγκη τὸ σὸκ καὶ τὸ δέος τῶν ἀνθρώπων. 

Οἱ Δημοκρατίες δὲν σπέρνουν διχόνοια ἀνάμεσα στοὺς πολίτες τους, ἀφοῦ ἔχουν ὡς φάρο καὶ ὁδηγὸ τὸν βαθὺ ἐθνικό μας στίχο : « Ἂν μισοῦνται ἀνάμεσό τους δὲν τοὺς πρέπει ἐλευθεριά.» 

Οἱ Δημοκρατίες δοκιμάζονται κάθε στιγμὴ σὲ κάθε πράξη ἢ παράλειψη, καὶ ἀπαιτοῦν ἐγρήγορση καὶ ΘΑΡΡΟΣ ἀπὸ τοὺς ΠΟΛΙΤΕΣ γιὰ τὴ διατήρησή τους. 

Οἱ Δημοκρατίες δημιουργοῦν ΝΟΜΟΤΑΓΕΙΣ μὲν ,ἀλλὰ ἀεναως κριτικοὺς , ὑπερήφανους πολίτες μὲ ΠΑΡΡΗΣΙΑ καὶ ὄχι ΥΠΑΚΟΥΟΥΣ ΥΠΗΚΟΟΥΣ. 

Οἱ Δημοκρατίες δὲν ΕΚΦΟΒΙΖΟΥΝ , γιατί ἂν εἶναι γνήσιες δὲν ἔχουν νὰ ΦΟΒΗΘΟΥΝ τίποτε. 

Οὔτε αὐτὲς . 

Ἀλλὰ οὔτε ἰδίως οἱ ΠΟΛΙΤΕΣ, ὅταν μὲ τὴν κριτικὴ καὶ ἐλεύθερη στάση τοὺς ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ κάθε μέρα πὼς ἀξίζουν , πὼς τοὺς « πρέπει» μία τέτοια ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

ΠΗΓΗ

ΠΡΟΣ ΣΤΑΓΕΙΡΙΟΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝΤΑ (ΣΤ΄ ΜΕΡΟΣ)

 ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

 ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ

ΠΡΟΣ ΣΤΑΓΕΙΡΙΟΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝΤΑ (Α΄ ΜΕΡΟΣ)

ΠΡΟΣ ΣΤΑΓΕΙΡΙΟΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝΤΑ (Β΄ ΜΕΡΟΣ)

ΠΡΟΣ ΣΤΑΓΕΙΡΙΟΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝΤΑ (Γ΄ ΜΕΡΟΣ)

ΠΡΟΣ ΣΤΑΓΕΙΡΙΟΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝΤΑ (Δ΄ ΜΕΡΟΣ)

 ΠΡΟΣ ΣΤΑΓΕΙΡΙΟΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝΤΑ (Ε΄ ΜΕΡΟΣ)

Βανδάλισαν τις βυζαντινές τοιχογραφίες στην Παναγία Σουμελά

ΑΠΟ ΡΟΜΦΑΙΑ .GR

Με κάθε επισημότητα και με πληθώρα υπερηφάνειας, ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, παρέδωσε ξανά στο κοινό το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά, στην Τραπεζούντα. Τόνισε ότι έπρεπε να γίνει σωστή δουλειά, προσπαθώντας να δικαιολογηθεί για το γεγονός πως οι εργασίες που γίνονταν στο μοναστήρι κράτησαν πέντε (!) χρόνια, αντί για ένα.

Εκτός αυτού τόνισε το πώς η Τουρκία και η δική του κυβέρνηση συγκεκριμένα, προστατεύει τις εκκλησίες των χριστιανών και νοιάζεται για τις θρησκευτικές μειονότητες της χώρας.

Και μόλις κάποιος μπαίνει μέσα στο ιστορικό μοναστήρι αντικρίζει το μέγεθος της "φροντίδας". Μπροστά σε αυτό που έχει γίνει στις βυζαντινές τοιχογραφίες που κοσμούν τη μονή, οι Ούνοι και οι Βάνδαλοι θα ένιωθαν ντροπή.

Άγνωστοι προξένησαν τεραστίων διαστάσεων καταστροφές στις περίφημες και ιστορικές τοιχογραφίες της Μονής, κατά το διάστημα που ήταν κλειστή για επισκευές.

Λίγες ημέρες ημέρες μετά το άνοιγμα της Παναγίας Σουμελά στην Τραπεζούντα, η οποία παρέμεινε κλειστή επί 5 χρόνια για εργασίες αποκατάστασης, ο ιστότοπος arkeofili.com δημοσιεύει θλιβερές εικόνες.

Όπως φαίνεται, κατά πάγια τακτική των μουσουλμάνων, τα μάτια και τα πρόσωπα των ιερών προσώπων έχουν ξυστεί και διαγραφεί εντελώς, εκτός από αυτές που βρίσκονται στην οροφή. Πιθανώς αυτό να έχει γίνει από πολύ παλιά, καθώς αυτή ήταν "έθιμο" των μουσουλμάνων όταν κατακτούσαν κάτι ορθόδοξο.

Όμως αυτό που μοιάζει πιο καινούργιο, είναι τα ονόματα. Παντού στους τοίχους έχουν χαραχτεί τουρκικά και αραβικά ονόματα, λες και οι ιστορικές βυζαντινές τοιχογραφίες είναι ένα άτυπο "βιβλίο επισκεπτών", ώστε όλοι όσοι βάζουν το λιθαράκι τους για την καταστροφή της Σουμελά, να το δηλώνουν κιόλας.

Η τουρκική πλευρά διαψεύδει αυτό που δείχνουν τα τεκμήρια. Ο Yahya Coşkun, Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής Πολιτιστικής Κληρονομιάς και Μουσείων του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού, δήλωσε στο πρακτορείο "Ανατολή" ότι δεν υπήρξε πρόσφατη ζημιά στις τοιχογραφίες στη Μονή.

Η ιστορία της μονής

Το μοναστήρι βρίσκεται στο όρος Μελά, οπότε κατά την ποντιακή διάλεκτο ο κόσμος πήγαινε "σ(τ)ου Μελά", κάτι που έμενε να χαρακτηρίσει τη μονή.

Σύμφωνα με την παράδοση, το 386 οι Aθηναίοι μοναχοί Bαρνάβας και Σωφρόνιος οδηγήθηκαν στις απάτητες βουνοκορφές του Πόντου μετά από αποκάλυψη της Παναγίας, με σκοπό να ιδρύσουν το μοναχικό της κατάλυμα.

Eκεί, σε σπήλαιο της απόκρημνης κατωφέρειας του όρους, σε υψόμετρο 1063 μέτρα, είχε μεταφερθεί από αγγέλους η ιερή εικόνα της Παναγίας της Aθηνιώτισσας, την οποία, πάντα κατά την παράδοση, εικονογράφησε ο Ευαγγελιστής Λουκάς.

Oι μοναχοί Bαρνάβας και Σωφρόνιος έκτισαν με τη συμπαράσταση της γειτονικής μονής Bαζελώνα κελί και στη συνέχεια εκκλησία μέσα στη σπηλιά, στην οποία είχε μεταφερθεί θαυματουργικά η εικόνα.

Tο σοβαρό πρόβλημα της ύδρευσης του μοναστηριού λύθηκε, επίσης σύμφωνα με την παράδοση, κατά θαυματουργό τρόπο.

H ανθρώπινη λογική αδυνατεί να απαντήσει στο θέαμα που βλέπουν και οι σημερινοί ακόμη προσκυνητές, να αναβλύζει αγιασματικό νερό μέσα από ένα γρανιτώδη βράχο. Oι θεραπευτικές του ιδιότητες έκαναν πασίγνωστο το μοναστήρι όχι μόνο στους χριστιανούς, αλλά και στους μουσουλμάνους.

Κοντά στο σπήλαιο κτίστηκε το 1860 ένας πανοραμικός τετραώροφος ξενώνας 72 δωματίων και άλλοι λειτουργικοί χώροι για τις ανάγκες των προσκυνητών, καθώς και βιβλιοθήκη. Γύρω από τη μονή ανοικοδομήθηκαν μικροί ναοί αφιερωμένοι σε διάφορους αγίους.

Tα μοναστήρια του Πόντου υπέφεραν από τη βάρβαρη και ασεβή συμπεριφορά των Nεότουρκων και των Kεμαλικών, οι οποίοι φανάτιζαν τις άγριες και ληστρικές μουσουλμανικές ομάδες.

Πολλές φορές έπεσαν θύματα ληστειών και καταστροφών. Tο 1922 οι Tούρκοι κατέστρεψαν ολοσχερώς το μοναστήρι.

Aφού πρώτα λήστεψαν όλα τα πολύτιμα αντικείμενα που υπήρχαν μέσα στη μονή, μετά έβαλαν φωτιά, για να σβήσουν τα ίχνη των εγκλημάτων τους ή για να ικανοποιήσουν το μίσος τους εναντίον των Eλλήνων.

Oι μοναχοί πριν την αναγκαστική έξοδο το 1923 έκρυψαν μέσα στο παρεκκλήσι της Aγίας Bαρβάρας την εικόνα της Παναγίας, το ευαγγέλιο του Oσίου Xριστοφόρου και τον σταυρό του αυτοκράτορα της Tραπεζούντας Mανουήλ Kομνηνού.

Προβληματισμός για τον Δεκαπενταύγουστο – Τέλος οι λιτανείες

Την απαγόρευση των λιτανειών αποφάσισε η κυβέρνηση λαμβάνοντας υπόψιν τις εισηγήσεις των ειδικών. Το μέτρο ανακοινώθηκε σε μία στιγμή που αριθμός των κρουσμάτων αυξάνεται, ενώ σε όλη την χώρα πραγματοποιούνται μεγάλες θρησκευτικές τελετές.

Εικόνες συνωστισμού θα πρέπει αυτό τον Δεκαπενταύγουστο να αποφευχθούν. Οι μητροπόλεις θα πρέπει να εφαρμόσουν την απόφαση της κυβέρνησης που απαγορεύει τις λιτανείες για να μην υπάρξει συνωστισμός που μπορεί να γίνει εστία κορωνοϊού.

Προβληματισμός για τον Δεκαπενταύγουστο

Η περιφορά της εικόνας της Θεοτόκου στους δρόμους της Τήνου, που συγκεντρώνει χιλιάδες πιστούς, δε θα γίνει, ωστόσο η κοσμοσυρροή στην Τήνο για το προσκύνημα της Παναγιάς προβληματίζει τους λοιμωξιολόγους.

Τα μέτρα για μάσκες και αποστάσεις μέσα και έξω από τους ιερούς ναούς θα είναι αυστηρά και υπό την επιτήρηση αστυνομικών αρχών.

Η Ιερά Σύνοδος σχετικά με τις Λιτανείες

Κατόπιν ερωτημάτων πολλών πιστών περί των ισχυουσών συστάσεων της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου σχετικώς προς την τέλεση των λιτανειών κατά την προσεχή περίοδο πληροφορούμε ότι η Ιερά Σύνοδος προσφάτως εξέδωσε το Εγκύκλιο Σημείωμα υπ' αριθ. 3499/1445/28.7.2020, διά του οποίου υπενθύμισε τις σχετικές αποφάσεις Της ως προς την ακριβή και συνεπή τήρηση των προβλεπομένων μέτρων προφυλάξεως για την προστασία της δημόσιας υγείας στους Ιερούς Ναούς, με την προτροπή προς όλους τους Κληρικούς, τους Μοναχούς και τις Μοναχές και τα μέλη των Εκκλησιαστικών Συμβουλίων και Ηγουμενοσυμβουλίων, για την πιστή και μετά προσοχής τήρησή τους, όπου περιέχεται και η σύσταση: «Η τέλεσις Λιτανειών θα πραγματοποιήται μετά μεγάλης προσοχής, άνευ συνωστισμού του συμμετέχοντος πιστού λαού, και εάν ή δυνατόν, εν συντομία, συμφώνως τη ποιμαντική κρίσει του οικείου Ποιμενάρχου».

Η εν λόγω σύσταση περί τηρήσεως αποστάσεων και αποφυγής συνωστισμού τελεί σε συμφωνία με το ισχύον κατά τον χρόνο εκδόσεώς της νομοθετικό πλαίσιο για τις συγκεντρώσεις σε εξωτερικούς χώρους, υπό την επιφύλαξη τυχόν μεταβολής του εκ μέρους της Πολιτείας κατά τις επιστημονικές εισηγήσεις και αναλόγως της πορείας της επιδημίας του κορωνοϊού covid-19.

Το Γραφείο Τύπου της Ιεράς Συνόδου υπενθυμίζει την από 04.08.2020 δήλωση του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, η οποία έχει ως ακολούθως: «Η Εκκλησία μας, από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης της πανδημίας, στάθηκε, όπως ακριβώς όφειλε, με όλες της τις δυνάμεις, στο πλευρό της υπεύθυνης ελληνικής κυβέρνησης και του ελληνικού λαού, για την αποτελεσματική αντιμετώπιση αυτής της εθνικής δοκιμασίας.

Ενωμένοι, και πάντα στο πλαίσιο της αγαστής συμπόρευσης που, ιστορικά και διαχρονικά, χαρακτηρίζει τη σχέση των δύο κορυφαίων θεσμών του έθνους μας, πετύχαμε πολλά. Η Ελλάδα μας έγινε επαινετό παράδειγμα σε ολόκληρη την Οικουμένη, γιατί όλοι μαζί, με αίσθηση πατριωτικού καθήκοντος, ακούσαμε τους ειδικούς και προστατεύσαμε το υπέρτατο αγαθό της ανθρώπινης ζωής και υγείας, με τις μικρότερες δυνατές απώλειες. Χωρίς άλλωστε τους ανθρώπους ούτε Πολιτεία υπάρχει ούτε Εκκλησία.

Και η αποστολή της Εκκλησίας δεν είναι άλλη από το να διακονεί τον άνθρωπο θυσιαστικά και στον απόλυτο βαθμό, με ασύνορη αγάπη για το πρόσωπό του και για την ύπαρξή του. Σήμερα, που ο κίνδυνος της πανδημίας φαίνεται να απειλεί εκ νέου τη χώρα μας, η Εκκλησία μας, και πάλι, οφείλει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Και αυτό θα πράξει.

Όπως άλλωστε και ο πιστός λαός μας, που, πειθαρχημένα και συνετά, ακολούθησε και ακολουθεί τις οδηγίες και τις υποδείξεις των αρμόδιων υγειονομικών αρχών. Για το κοινό καλό. Για να αποτελέσει σύντομα η πανδημία, με τη βοήθεια του Θεού και με την κομβική συμβολή της επιστήμης, έναν εφιάλτη που πέρασε ανεπιστρεπτί, με το μικρότερο δυνατό κόστος για την πατρίδα μας και για τον λαό μας».

Η Εκκλησία της Ελλάδος συνεχίζει να τηρεί την ίδια υπεύθυνη θέση έναντι του ιερού Κλήρου και του πιστού Λαού Της, ενδιαφερόμενη τόσο για την υγεία και την ζωή των ανθρώπων, όσο και για την εξασφάλιση της ακωλύτου τελέσεως της Θείας Λατρείας.

ΠΗΓΗ