Δημοσιεύθηκε άρθρο σας (ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ 14/03/21 - Βόλος) με τίτλο: «Ο “εκπειρασμός του Θεού” και “η επιδημία του Κορονοϊού της αμφισβήτησης και απείθειας” στην Εκκλησία».
Στο άρθρο υπάρχουν εκτεταμένες πνευματικές αλλοιώσεις – παρερμηνείες Γραφικών εδαφίων, Πατερικών διδαχών και διαχρονικών εκκλησιολογικών θέσεων της Εκκλησίας.
Α. Γράφετε περί Εκκλησίας και Ποιμένων:
«Η Εκκλησία είναι μία θεανθρώπινη κοινωνία που έχει πνευματική ηγεσία και «ηγουμένους», τους οποίους οι πιστοί πρέπει να αναγνωρίζουν και να σέβονται και στους οποίους πρέπει να «πείθονται και να υπακούουν», όπως συμβουλεύει ο μέγας Απόστολος Παύλος (Εβρ. 13,17), ώστε να υπάρχει ενότητα».
Απάντηση: Παραλείψατε τη συνέχεια του εδαφίου, που είναι «αυτοί γαρ αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών υμών…».
Η θέληση για υπακοή στους ποιμένες έχει, όμως, και ορισμένες προϋποθέσεις. Αναφέρω (ενδεικτικά) τη διδασκαλία δύο Πατέρων, του Αγ. Ιωάννη του Χρυσοστόμου και του Αγ. Ιγνατίου του Θεοφόρου, που διαθέτουν στον εκκλησιολογικό πυρήνα τους γνήσια Ορθοδοξία-ορθοπραξία. Στην πραγματικότητα τριών Πατέρων, συμπεριλαμβανομένης και της ερμηνείας του Αγ. Νικοδήμου Αγιορείτου, από το βιβλίο περί «Συνεχούς Θ. Μεταλήψεως».
- Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Ανωτέρω ειπών (ο Παύλος εννοεί), «ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής, μιμείσθε την πίστιν», τότε είπε, πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε. Τι ουν φησιν, όταν πονηρός ή, να μη πειθώμεθα; πονηρός, πώς λέγεις; ει μεν πίστεως ένεκεν, φεύγε και παραίτησαι, μη μόνον αν άνθρωπος ή, αλλά καν Άγγελος εξ ουρανού κατιών. Ει δε βίου ένεκεν, μη περιεργάζου».
Απόδοση νοήματος (Αγ. Νικοδήμου):
«Η αιτία, δι’ ην τούτο είπεν ο Παύλος, είναι αυτή. Επειδή και παραπάνω είπε δια τους ηγουμένους ταύτα τα εγκώμια. Ήγουν∙ αυτών των ηγουμένων βλέποντες τα καλά αποτελέσματα της εναρέτου πολιτείας και σύστησεν ότι είναι ορθοί κατά πάντα, τότε είπε∙ πείθεσθε, εις τους ηγουμένους και προεστώσας σας και υποτάσσεσθε εις αυτούς. Αλλά μου αποκρίνεσθε∙ αν είναι κακός και δεν πειθώμεθα, τι έχομεν να γίνομεν; Κατά τι λέγεις ότι είναι κακός ο προεστώς σου; ει μεν είναι σφαλερός κατά την πίστιν, φεύγε και παραίτησαί τον, όχι μόνο αν είναι άνθρωπος, αλλά καν Άγγελος είναι από τον ουρανόν∙ ει δε και είναι σφαλερός εις την πολιτείαν και τα έργα του, με περιεργάζεσαι». Συνιστά δηλ. ο Ι. Χρυσόστομος ανυπακοή στους αιρετικούς ποιμένες.
Ο δε Αγ. Ιγνάτιος ο Θεοφόρος τονίζει: «πας ο λέγων παρά τα διατεταγμένα, καν αξιόπιστος ή, καν νηστεύη, καν παρθενεύη, καν σημεία ποιή, καν προφητεύη, λύκος σοι φαινέσθω εν προβάτου δορά, προβάτων φθοράν κατεργαζόμενος»
Απόδοση νομήματος (Αγ. Νικοδήμου):
«Ήγουν∙ όστις λέγει έξω από εκείνα όπου προστάζει ο Θεός, καν αξιόπιστος είναι, καν νηστεύη, καν ασκητεύη, καν θαύματα κάμνη, καν προφητεύη, ας σου φαίνεται ως ένας λύκος, ο οποίος ενδεδυμένος με δέρμα προβάτου, φθείρει και αφανίζει τα πρόβατα».
Συνιστά και ο Αγ. Ιγνάτιος απομάκρυνση (Αποτείχιση0 από τους αιρετικούς ποιμένας και όχι υπακοή σ’ αυτούς, όπως εσείς θέλετε υπακοή στους οικουμενιστές επισκόπους, που διέσπασαν την Ορθόδοξη ενότητα με την ψευδοσύνοδο της Κρήτης.
Β. Ως «εκπειρασμό του Θεού» χαρακτηρίζετε τη μη χρήση Μάσκας εντός του Ι. Ναού.
Επικαλείσθε τα εξής χωρία – διδασκαλίες:
α) «ουκ εκπειράσεις Κύριον τον Θεόν σου» (Δευτ. 6,16)
β) «Μηδέ εκπειράζωμεν τον Χριστόν» (Α΄ Κορ. 10,9)
γ) «Πειράζει δε Θεόν, ο δίχα λογισμού ριψοκινδύνως τι πράττων» του Θεοδ. Κύρου.
Απαντήσεις: Ο π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος στην ερμηνεία του στην Π. Διαθήκη, τονίζει: «Πειράζω τον Θεό σημαίνει έχω αμφιβολία περί αυτού και ζητώ απόδειξιν της δυνάμεώς του».
Οι πιστοί Ορθόδοξοι, που επιθυμούν ανοιχτούς Ι. Ναούς χωρίς Μασκοφορία, έχουν – εδώ και αιώνες – άπειρες αποδείξεις της δυνάμεως του Θεού.
Δεν έχουμε καμμία αμφιβολία.
Μία διευκρίνιση είναι αναγκαία σε τούτο το σημείο. Δεν συμφωνούμε με τον απερίσκεπτο χαρακτήρα ορισμένων ενεργειών, που αγγίζουν ή την επικίνδυνη αστειότητα ή την «αυτοκτονική» διάσταση.
Για παράδειγμα, δεν εγκρίνουμε τον «γύρο του θανάτου» με οχήματα, ως εργασιακή αθωότητα – αναγκαιότητα.
Στα καθημερινά φαινόμενα, φυσικά και κοινωνικά, που εξαρτώνται από γνωστές και άγνωστες μεταβλητές, πολυπληθείς και πολυσύνθετες, η συνειδητοποίηση της αβεβαιότητας για την έκβαση των φαινομένων αυτών, θα είχε δημιουργήσει μέγιστο βιωματικό πρόβλημα ανασφάλειας, που θα οδηγούσε σε ακραίες- αυτοκτονικές διαθέσεις τους ανθρώπους, αν δεν υπήρχε εκ Θεού το «αίσθημα ασφαλείας», που απ’ αρχής δωρίζει ο Θεός στον άνθρωπο με την γέννησή του.
Η Λειτουργική συμμετοχή του πιστού στον Ι. Ναό χωρίς Μάσκα, δεν συνιστά μια απερίσκεπτη, με αυτοκτονική διάσταση, ενέργεια, όπως τονίζει η ορθολογιστική λογική και υιοθετεί η «ιερατική» σκέψη. Είναι καθαρά θέμα πίστεως, χαρακτηριστικό και προϋπόθεση της Θ. Λειτουργίας, η εμπιστοσύνη στο Χριστό.
Στον Ι. Ναό και στις ακολουθίες του, δεν σκοτεινιάζει το ανθρώπινο πνεύμα, δεν αδυνατίζει η κριτική δύναμη, δεν αγνοεί ο άνθρωπος τις δύσκολες πραγματικότητες της ζωής. Αντίθετα, επιβεβαιώνει μέσα του τις Χριστοκεντρικές εμπειρίες, τις πραγματικότητες της Ορθοδοξίας, τα θαύματα της Εκκλησίας.
Επικαλείσθε το εδάφιο (Δευτ. 6,16), π. Αθανάσιε, χωρίς την καταληκτική συνέχειά του, δηλ: «Ου εκπειράσεις Κύριον τον Θεόν σου, ον τρόπον εξεπειράσατε εν τω πειρασμώ».
Η αναφορά του Χριστού (Δευτ. 6,16) εντοπίζεται εις την περιοχή Ραφιδείν (Έξοδος 17, 1-7), όπου: «ελοιδορείτο ο λαός προς Μωϋσήν λέγοντες∙ δος ημίν ύδωρ, ίνα πίωμεν, και είπεν αυτοίς Μωϋσής∙ τι λοιδορείσθε μοι και τι πειράζετε Κύριον;».
«Και επωνόμασε το όνομα του τόπου εκείνου πειρασμός και λοιδόρησις, δια την λοιδορίαν των υιών Ισραήλ και δια το πειράζειν Κύριον λέγοντας∙ τι εστι Κύριος εν ημίν ή ου».
Αυτό το πειρασμικό ερώτημα διατυπώνουν με τη στάση τους οι Μασκοφορούντες εντός του ιερού χώρου του Ναού δηλ. «Είναι ο κύριος μαζί μας ή όχι μέσα στον Ναό;», λες και το αγνοούν τόσες χιλιάδες χρόνια.
Οι Ισραηλίτες «δίχα λογισμού» και «ριψοκινδύνως» εκπείρασαν τον Θεόν, μη λαμβάνοντες υπ’ όψιν τις παλαιότερες αγαπητικές επεμβάσεις του Θεού στη πορεία τους.
Όλες οι περιπτώσεις «εκπειρασμού» του Θεού υπό των Ισραηλιτών, έχουν ως πνευματική βάση την αποστασία, την ασέβεια και την αγνωμοσύνη εις τον Θεόν (βλέπε ερμηνείες Π. Τρεμπέλα).
Οι Ισραηλίτες ενοχοποιήθηκαν – αμάρτησαν, διότι εξέφρασαν ολιγοπιστία, γογγυσμό, λοιδορία και ασέβεια στο Θεό.
«Αλλά από του Κυρίου μη αποστάται γίνεσθαι» (Αριθ. 14,7-19).
Συμβαίνει το ίδιο, π. Αθανάσιε, στους πιστούς που επιθυμούν ανοιχτούς τους Ι. Ναού και όχι Μασκοφορία; Ασφαλώς όχι!
Επικαλείσθε το εδάφιο, π. Αθανάσιε, του Απ. Παύλου (Α΄ Κορ. 10,9), για να στηρίξετε την επιθυμία σας για Μασκοφορία στην Θ. Λειτουργία.
Γράφετε, σχετικά: «ούτε να προσπαθούμε να δοκιμάσουμε, αν θα μας προστατέψει ο Χριστός, διότι ο Απ. Παύλος απαγορεύει τέτοιες απόψεις».
Απάντηση: Πάλι παραλείπετε (;) καταληκτική συνέχεια εδαφίου, που έχει ως εξής: «Μηδέ εκπειράζωμεν τον Χριστόν, καθώς και τινές αυτών επείρασαν και υπό των όφεων απώλοντο».
Μετάφραση: «Ούτε να προκαλούμε το Χριστό, όπως και μερικοί απ’ αυτούς τον προκάλεσαν, και θανατώθηκαν από τα φίδια».
Το χωρίο μας παραπέμπει στο βιβλίο «ΑΡΙΘΜΟΙ», όπου βλέπουμε το βαθμό απεδαφικοποίησης της Πίστεως των Ισραηλιτών: «και κατελάλει ο λαός προς τον Θεόν και κατά Μωϋσή λέγοντες∙ ινατί τούτο; Εξήγαγες ημάς εξ Αιγύπτου, αποκτείναι εν τη ερήμω; Ότι ουκ εστιν άρτος ουδέ ύδωρ, η δε ψυχή ημών προσώχθισεν εν τω άρτω τω διακένω τούτω. Και απέστειλε Κύριος εις τον λαόν τους όφεις τους θανατούντας, και έδακνον τον λαόν, και απέθανε λαός πολύς των υιών Ισραήλ» (Αριθ. 21, 5-6).
Οι Ισραηλίτες εξέφρασαν αποστασία, δυσαρέσκεια, γογγυσμό, ολιγοψυχία, ολιγοπιστία, που συνιστούν «εκπειρασμό του Θεού».
Αν παρατηρήσουμε πνευματικά τον πειρασμό των Ισραηλιτών, βλέπουμε ότι «πίστεψαν» απόλυτα τον ορθολογισμό της ερήμου, τη συνεργεία του διαβόλου, δηλ. «ότι ουκ έστιν άρτος ουδέ ύδωρ».
Που να βρεις ψωμί, που να βρεις νερό, σε τέτοιο μέρος, θα έλεγαν μεταξύ τους, με περιφρόνηση της προηγούμενης εμπειρικής πραγματικότητας της δυνάμεως του Θεού, γι’ αυτό και «απέστειλε Κύριος εις τον λαόν τους όφεις τους θανατούντας…» (εδαφ. 6). Τους «ιούς τους θανατούντας», θα λέγαμε σήμερα!
Χωρίς διάθεση συνωμοσιολογίας, π. Αθανάσιε, το πνεύμα του εκπειρασμού του Θεού εισήλθε και εις τους ανθρώπους της Εκκλησίας, με τη μορφή «θεμελιώδους αντιδογματισμού της επιστήμης», εξ ού και οι Μάσκες, και η μη προσκύνηση (δια φιλήματος) των Αγίων Εικόνων και η συκοφάντηση της Θ. Κοινωνίας. Με αυτά «εκπειράζωμεν τον Χριστόν» (Α΄ Κορ. 10,9).
Αυτός ο «θεμελιώδης αντιδογματισμός» άρχισε να δημιουργεί και το πνεύμα του «υγιούς σκεπτικισμού» στους ανθρώπους της Εκκλησίας, που θα επιφέρει πολλά δεινά (ακόμη) στο Σώμα της Εκκλησίας, στις ψυχές των ανθρώπων.
Η θεολογική δομή του (Αριθ. 21, 5-6), επιβεβαιώνει την κακή προαίρεση των Ισραηλιτών και την υψηλή πειρασμική φόρτισή τους.
Διαβάζουμε: «Εξήγαγες ημάς εξ Αιγύπτου, αποκτείναι εν τη ερήμω; Ότι ουκ εστιν άρτος ουδέ ύδωρ, η δε ψυχή ημών προσώχθισεν εν τω άρτω τω διακένω τούτω».
Μετάφραση: «Γιατί μας βγάλατε από την Αίγυπτο; του έλεγαν (του Μωϋσή) και καταφερόμενοι εναντίον του Θεού. Για να πεθάνουμε στην έρημο; Ούτε ψωμί υπάρχει εδώ ούτε νερό, κι αηδιάσαμε πια αυτή την άθλια τροφή (το Μάννα δηλ.)».
Αποδοκίμασαν την ουράνια τροφή προστασίας (Μάννα), όπως σήμερα, που βλασφημούν στον ουράνιο Άρτο, την Θ. Κοινωνία, όλοι εκείνοι που θέλουν τους Ι. Ναούς κλειστούς και χρήση μάσκας, εκπειράζοντες (έτσι) τον Θεό.
Είναι λάθος, πάτερ, η προσέγγισή σας στο εδάφιο (Α΄ Κορ. 10,9). Οι Ισραηλίτες δεν διαχειρίστηκαν μια προσπάθεια δοκιμασίας – επιβεβαίωσης της Θείας προστασίας. Αντίθετα, προσέβαλλαν τη Θεία Πρόνοια – προστασία σε βαθμό βλασφημίας, που δεν συμβαίνει αυτό στους χωρίς μάσκα πιστούς, που προσέρχονται με πίστη, αγάπη, ελπίδα και εμπιστοσύνη στην δύναμη του Θεού, μιας και έχουν αφομοιώσει εμπειρικά (εδώ και αιώνες) την δύναμη της Εκκλησίας.
Κάτι τελευταίο: Στα εδάφια (Αριθμ. 14, 1-10), πάλι οι Ισραηλίτες γογγύζουν και επαναστατούν κατά του Μωϋσή και κατά του Θεού, ζητούντες να λιθοβολήσουν τον Ιησού του Ναυή και τον Χάλεβ, υιό Ιεφοννή:
«Και είπε πάσα η συναγωγή καταλιθοβολήσαι αυτούς εν λίθοις και η δόξα Κυρίου ώφθη εν τη νεφέλη επί της σκηνής του μαρτυρίου πάσι τοις υιοίς Ισραήλ».
Μετάφραση: «Και ενώ όλη η συναγωγή – κοινότητα είπε να τους λιθοβολήσει, ολοκληρωτικά, φάνηκε η δόξα του Κυρίου πάνω στη «σκηνή του Μαρτυρίου» με μορφή νεφέλης μπροστά στα μάτια όλων των Ισραηλιτών (και τους εμπόδισε)».
Αυτή είναι η Δόξα του Ι. Ναού: αποτρεπτική παντός κακού και Ιαματική ψυχής και σώματος.
Ερώτημα: Όλοι οι σημερινοί Ποιμένες τα γεγονότα αυτά τα θεωρούν ως βέβαια, με δυνατότητα επανάληψης ή όχι; Εάν ναι, τότε γιατί μέσα στην Νέο-ταξική έρημο δεν αναλαμβάνουν ρόλο Ιησού του Ναυή ή Μωϋσέως και ανέχονται τις Μάσκες και το κλείσιμο των Ι. Ναών, τον Νέο-ταξικό αυτόν «εκπειρασμό» του Χριστού;
Με αγάπη Χριστού
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
H «ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ ΤΗΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΠΕΙΘΕΙΑΣ» ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου