Ο Ιησούς δεν εξαπολύει μόνο διωγμό ενάντια στο Σατανά, το τυπολατρικό θρησκευτικό σύστημα εξουσίας και το Μαμωνά, τα οποία και θεωρεί ως τους πραγματικούς δυνάστες των ανθρώπων, ούτε απλώς τάσσεται υπέρ της μη άσκησης βίας, αλλά προτείνει την επίδειξη έμπρακτης αγάπης απέναντι στους κατακτητές Ρωμαίους. αντί της εκδικητικότητας, που αποτελούσε στον αρχαίο κόσμο ύψιστο ηρωισμό, προτείνει την παροχή ειλικρινούς συγγνώμης (Μτ. 18, 22). Με το Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν μὴ ἀντιστῆναι τῷ πονηρῷ· ἀλλ΄ ὅστις σε ῥαπίζει εἰς τὴν δεξιὰν σιαγόνα [σου]͵ στρέψον αὐτῷ καὶ τὴν ἄλλην· καὶ τῷ θέλοντί σοι κριθῆναι καὶ τὸν χιτῶνά σου λαβεῖν͵ ἄφες αὐτῷ καὶ τὸ ἱμάτιον· καὶ ὅστις σε ἀγγαρεύσει μίλιον ἕν͵ ὕπαγε μετ΄ αὐτοῦ δύο. τῷ αἰτοῦντί σε δός͵ καὶ τὸν θέλοντα ἀπὸ σοῦ δανίσασθαι μὴ ἀποστραφῇς (Μτ. 5, 39-40) προτείνει την αντιμετώπιση της βίας και της αυθαιρεσίας του κατακτητή με την ανάληψη της υποτιμητικής για το υπόδουλο ισραηλιτικό έθνο «αγγαρείας» εις διπλούν προς χάριν του (κατακτητή), με ένα τρόπο που μπορεί ακόμα και αυτόν πραγματικά να «σκλαβώσει». Η εντολή Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν͵ ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν διωκόντων ὑμᾶς͵ σε αντίθεση προς το Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου καὶ μισήσεις τὸν ἐχθρόν σου και με την αιτιολόγηση ὅπως γένησθε υἱοὶ τοῦ Πατρὸς ὑμῶν τοῦ ἐν οὐρανοῖς͵ ὅτι τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους (Μτ. 5, 39-44) διασπά, έτσι, τον κύκλο της βίας και τελικά μεταμορφώνει τον κόσμο. Η επιθετικότητα του ανθρώπου, αντί να έχει ως στόχο της την αποτίναξη του ρωμαϊκού ζυγού, στρέφεται ενάντια στην εκρίζωση των δικών του αμαρτωλών παθών που τον κρατούν δέσμιο σε ένα διεσπασμένο Εγώ.
