Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής μαζί με παπικό καρδινάλιο στην περιφορά του Επιταφίου.

 NEXT ARTICLE 

Ἡ πηγή τῆς εὐτυχίας (2ο)

ΠΗΓΗ: Ο.Τ. ΑΡ. ΦΥΛ. 431-432

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ἡ πηγή τῆς εὐτυχίας (1ο)

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ - ΠΕΡΙ ΕΥΘΥΜΙΑΣ (ΟΛΟΚΛΗΡΟ)

Γαληνός - Περί αλυπίας ή Περί ασημαντότητας των πραγμάτων 

«Γιατί εξετάζεις με τόσο κοφτερό μάτι τα προβλήματά σου, καλέ μου άνθρωπε....»

Αν χρησιμοποιήσεις σωστά τις περιστάσεις.....

Ἀνέστη Χριστός, Ἡ δοκιμασία τοῦ λογικοῦ

 Του Φώτη Κόντογλου

Ἡ πίστη τοῦ χριστιανοῦ δοκιμάζεται μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ σὰν τὸ χρυσάφι στὸ χωνευτήρι. Ἀπ ̓ ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ πλέον ἀπίστευτο πράγμα, ὁλότελα ἀπαράδεκτο ἀπὸ τὸ λογικό μας, ἀληθινὸ μαρτύριο γιὰ δαῦτο. Μὰ ἴσια-ἴσια, ἐπειδὴ εἶναι ἕνα πράγμα ὁλότελα ἀπίστευτο, γιὰ τοῦτο χρειάζεται ὁλόκληρη ἡ πίστη μας γιὰ νὰ τὸ πιστέψουμε. Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι λέμε συχνὰ πὼς ἔχουμε πίστη, ἀλλὰ τὴν ἔχουμε μονάχα γιὰ ὅσα εἶναι πιστευτὰ ἀπ ̓ τὸ μυαλό μας. Ἀλλὰ τότε, δὲν χρειάζεται ἡ πίστη, ἀφοῦ φτάνει ἡ λογική. Ἡ πίστη χρειάζεται γιὰ τὰ ἀπίστευτα.

Οἱ πολλοὶ ἄνθρωποι εἶναι ἄπιστοι. Οἱ ἴδιοι οἱ μαθητάδες τοῦ Χριστοῦ δὲν δίνανε πίστη στὰ λόγια τοῦ δασκάλου τους ὅποτε τοὺς ἔλεγε πὼς θ ̓ ἀναστηθῆ, μ ̓ ὅλο τὸ σεβασμὸ καὶ τὴν ἀφοσίωση ποὺ εἶχαν σ ̓ Αὐτὸν καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη στὰ λόγια του. Καὶ σὰν πήγανε οἱ Μυροφόρες τὴν αὐγὴ στὸ μνῆμα τοῦ Χριστοῦ, κ ̓ εἴδανε τοὺς δυὸ ἀγγέλους ποὺ τὶς μιλήσανε, λέγοντας σ ̓ αὐτὲς πὼς ἀναστήθηκε, τρέξανε νὰ ποῦνε τὴ χαροποιὰ εἴδηση στοὺς μαθητές, ἐκεῖνοι δὲν πιστέψανε τὰ λόγια τους, ἔχοντας τὴν ἰδέα πὼς ἤτανε φαντασίες: «Καὶ ἐφάνησαν ἐνώπιον αὐτῶν ὡσεὶ λῆρος (τρέλα) τὰ ῥήματα αὐτῶν, καὶ ἠπίστουν αὐταῖς»…

Βλέπεις καταπάνω σὲ πόση ἀπιστία ἀγωνίσθηκε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός; Καὶ στοὺς ἴδιους τοὺς μαθητάδες του. Εἶδες μὲ πόση μακροθυμία τὰ ὑπόμεινε ὅλα; …Καὶ μ ̓ ὅλα αὐτὰ, ἴσαμε σήμερα οἱ περισσότεροι ἀπὸ μᾶς εἴμαστε χωρισμένοι ἀπὸ τὸν Χριστὸ μ ̓ ἕνα τοῖχο παγωμένον, τὸν τοῖχο τῆς ἀπιστίας. Ἐκεῖνος ἀνοίγει τὴν ἀγκάλη του καὶ μᾶς καλεῖ κ ̓ ἐμεῖς τὸν ἀρνιόμαστε. Μᾶς δείχνει τὰ τρυπημένα χέρια του καὶ τὰ πόδια του, κ ̓ ἐμεῖς λέμε πὼς δὲν τὰ βλέπουμε. Ἐμεῖς ψάχνουμε νὰ βροῦμε στηρίγματα στὴν ἀπιστία μας γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουμε τὸν ἐγωϊσμό μας, ποὺ τὸν λέμε Φιλοσοφία καὶ Ἐπιστήμη. Ἡ λέξη Ἀνάσταση δὲν χωρᾶ μέσα στὰ βιβλία τῆς γνώσης μας… Γιατὶ «ἡ γνώση τούτου τοῦ κόσμου, δὲ μπορεῖ νὰ γνωρίσει ἄλλο τίποτα, παρεκτὸς ἀπὸ ἕνα πλῆθος λογισμούς, ὄχι ὅμως ἐκεῖνο ποὺ γνωρίζεται μὲ τὴν ἁπλότητα τῆς διάνοιας».

Ναί, ἐκείνους ποὺ ἔχουνε αὐτὴ τὴν εὐλογημένη ἁπλότητα τῆς διάνοιας, τοὺς μακάρισε ὁ Κύριος, λέγοντας: «Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται». Καὶ στὸν Θωμᾶ, ποὺ γύρευε νὰ τὸν ψηλαφήσῃ γιὰ νὰ πιστέψῃ, εἶπε: «Γιατὶ μὲ εἶδες Θωμᾶ, γιὰ τοῦτο πίστεψες; Μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν εἴδανε καὶ πιστέψανε».

Ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο νὰ μᾶς δώσει αὐτὴ τὴν πλούσια φτώχεια, καὶ τὴν καθαρὴ καρδιά, ὥστε νὰ τὸν δοῦμε ν ̓ ἀναστήνεται γιὰ νὰ ἀναστηθοῦμε κ ̓ ἐμεῖς μαζί του.

Αὐτὴ ἡ ἀνηξεριὰ (ἡ ἄγνοια) εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ τὴ γνώση: «Αὕτη ἐστὶν ἡ ἄγνοια ἡ ὑπερτέρα τῆς γνώσεως». Καλότυχοι καὶ τρισκαλότυχοι ἐκεῖνοι ποὺ τὴν ἔχουνε.

ΠΗΓΗ

Η ΚΕΝΟΔΟΞΙΑ

«Όποιον δεν κατορθώση ο διάβολος να παρασύρη στην κενοδοξία με τα πλούσια και πολυτελή ενδύματα, τον εξαπατά με τα φτωχά και τιποτένια.

Εκείνον που δε μπορεί να πολεμήση με τις τιμές και τους επαίνους, τον πείθει να νομίζη πως έγινε σπουδαίος γιατί υπομένει ατιμίες.

Όποιον δεν κατορθώνει να τον κάνη να κενοδοξή με τα σοφά του λόγια, τον ρίχνει με τη σιωπή και ησυχία.

Άλλον με τη νηστεία, με την άσκησι και με οποιαδήποτε άλλη αρετή.

Κάθε εργασία πνευματική δίνει αφορμή στον πονηρό αυτό δαίμονα να πειράξη τον άνθρωπο».

ΑΓΙΟΥ ΚΑΣΣΙΑΝΟΥ

(Από το βιβλίο, «Γεροντικόν, Σταλαγματιές από την πατερική σοφία», έκδοση Ορθοδόξου Χριστιανικής Αδελφότητος «Λυδία», Θεσσαλονίκη 1987).

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ο ΚΕΝΟΔΟΞΟΣ....

 

Ἡ πηγή τῆς εὐτυχίας (1ο)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Η ΘΕΩΣΙΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

«εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ καὶ ἡ πίστις ἡμῶν.....»

(Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων)

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Ο ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΗΣ ΚΑΙ Η ΕΚΛΕΙΨΙΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΕΠΙ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ (2)

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Ο ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΗΣ ΚΑΙ Η ΕΚΛΕΙΨΙΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΕΠΙ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ.

Σημειώσεις για την μαρτυρία του Θαλλού αναφορικά με το σκοτάδι της Σταύρωσης.

 

Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος για κοινό Πάσχα με τους αιρετικούς το 2025.

 

«Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί και αδελφές,

Χριστός Ανέστη! Αληθώς, Ανέστη!

Ως Προκαθήμενοι και εκπρόσωποι των Χριστιανικών Εκκλησιών στην Τουρκία, βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να απευθυνθούμε σε όλους τους πιστούς, καθώς εορτάζουμε την Ανάσταση του Κυρίου και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. Δυστυχώς, για άλλη μια φορά το Πάσχα στις Εκκλησίες της Ανατολής και της Δύσης δεν θα εορτασθεί την ίδια ημέρα, αλλά, εφέτος, με μία εβδομάδα διαφορά. Προσευχόμαστε να βρούμε σύντομα την απαραίτητη λύση που θα επιτρέψει σε όλους τους Χριστιανούς όλου του κόσμου να εορτάσουν την πιο σημαντική εορτή της πίστης μας την ίδια ημερομηνία. Μια καλή ευκαιρία για μια τέτοια πρωτοβουλία μπορεί κάλλιστα να είναι η επερχόμενη 1700η επέτειος της Α’ Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας το 2025.

[…]

Βαρθολομαίος
Οικουμενικός Πατριάρχης

Σαχάκ Β
Αρμένιος Πατριάρχης

Φιλικσίνος Γιουσούφ Τσετίν
Μητροπολίτης Σύριων Ορθοδόξων Κωνσταντινούπολης, Άγκυρας και Σμύρνης
Πνευματικός Ηγέτης και Πατριαρχικός Εφημέριος

Επίσκοπος Μασιμιλιάνο Παλινούρο
Αποστολικός Εφημέριος Κωνσταντινούπολης
Λατινική Καθολική Εκκλησία»

Πηγή: EASTER MESSAGE BY THE HEADS OF THE CHRISTIAN CHURCHES IN TÜRKIYE

https://ec-patr.org/easter-message-by-the-heads-of-the-christian-churches-in-turkiye/

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ;

 

Ίσως δεν πρέπει να σπεύδουμε να διαλαλούμε εύκολα τη χαρά και τη δοξολογική διάθεσή μας για την Ανάσταση του Χριστού! Όχι γιατί βεβαίως δεν της πρέπει «πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις», αφού με την Ανάσταση του Κυρίου πατήθηκε ο μεγαλύτερος και έσχατος εχθρός του ανθρώπου, ο θάνατος - το «Χριστός ανέστη» συνιστά δικαίως τον νικητήριο παιάνα της Εκκλησίας, τόσο που χωρίς την Ανάσταση «ματαία η πίστις ημών» κατά τον απόστολο.

Αλλά για την προϋπόθεση που θέτει η ίδια η Εκκλησία, προκειμένου να ψάλλουμε το «Χριστός Ανέστη». Κι η προϋπόθεση αυτή είναι η εκ καρδίας συγχώρηση των πάντων, έστω και των θεωρουμένων εχθρών μας. Ο εκκλησιαστικός υμνογράφος δεν θα μπορούσε να είναι πιο σαφής στο δοξαστικό των Αίνων της Πασχαλινής ακολουθίας: «Συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει, και ούτω βοήσωμεν: Χριστός Ανέστη εκ νεκρών». Για να φωνάξουμε δυνατά ότι αναστήθηκε ο Χριστός, πρέπει να συγχωρήσουμε τους πάντες και τα πάντα, ακριβώς λόγω της Αναστάσεως. Κι η αιτία; «Συγγνώμη εκ του τάφου ανέτειλε»! Που σημαίνει: αν δεν έχουμε αναστηθεί πνευματικά με την αγάπη που δίνει στον βαπτισμένο χριστιανό ο ίδιος ο Κύριος, αν δεν βρισκόμαστε δηλαδή στην ίδια φορά αγάπης και συγγνώμης με τον Ίδιο, δεν μπορούμε να νιώσουμε τη χαρά της Αναστάσεως, συνεπώς και να Την δοξολογήσουμε αληθινά.

Μήπως λοιπόν, αν κρατάμε οποιαδήποτε κακία στον συνάνθρωπό μας ή αν έχουμε βαριά καρδιά απέναντί του, είμαστε υποκριτές λέγοντας «Χριστός Ανέστη»; Η Ανάσταση του Χριστού δεν είναι ιδεολογική πρόταση, αλλά βίωμα της Εκκλησίας.

ΠΗΓΗ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

(Κείμενο Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά).

 

«Ὁ Κύριος ὄχι μόνον μὲ τὸν λόγον διδάσκει ὅτι θὰ ἀναστηθοῦν οἱ νεκροί, ἀλλὰ καὶ ἐμπράκτως διενεργεῖ τὴν ἀνάστασιν...»

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ, ''ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ''

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΣΑΒΒΑΤΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

 

ΣΥΝΟΨΗ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ (Μέρος 3ο)

 

3. Η χριστιανική αρετή

Ηθικός χαρακτήρας. Η ζωή του χριστιανού ως αγώνας και άθλος.
Η ανάγκη για πνευματική εγρήγορση.

Η αρετή είναι ακριβώς το αντίθετο της αμαρτίας. Οι απαρχές της βρίσκονται σε κάθε άνθρωπο – ως υπολείμματα εκείνης της φυσικής αγαθότητας που έθεσε στην ανθρώπινη φύση ο Δημιουργός του. Αλλά στην αγνή και τέλεια μορφή της μπορεί να υπάρχει μόνο στον Χριστιανισμό, αφού ο Χριστός ο Σωτήρας είπε: «χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»[1] – χωρίς Εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα αληθινά καλό…

Ο Χριστιανισμός μας διδάσκει ότι η επίγεια ζωή ενός προσώπου είναι ένας χρόνος επιτευγμάτων, μια εποχή προετοιμασίας του ανθρώπου για την μελλοντική αιώνια ζωή. Επομένως, το καθήκον της επίγειας ζωής κάθε ανθρώπου είναι να προετοιμαστεί κατάλληλα για την επερχόμενη αιωνιότητα. Ο επίγειος βίος είναι φευγαλέος – και δεν επαναλαμβάνεται, διότι ένας άνθρωπος ζει στη γη μία φορά. Επομένως, σε αυτή την επίγεια ζωή πρέπει να εργάζεται με πράξεις αρετής, αν δεν θέλει να καταστρέψει την ψυχή του, γιατί ακριβώς αυτές τις πράξεις της καλοσύνης, θα απαιτήσει από αυτόν η Αλήθεια του Θεού στο κατώφλι της αιωνιότητας.

Κάθε Χριστιανός, με τη βοήθεια του Θεού, είναι ο δημιουργός της επίγειας ζωής του – με την έννοια να την κατευθύνει προς την αρετή. Αλλά για να είναι ενάρετος, πρέπει να κάνει το καλό στους άλλους, και να εργάζεται πάνω στον εαυτό του, αγωνιζόμενος με τις ελλείψεις και τις κακίες του και αναπτύσσοντας μέσα του καλές, χριστιανικές-πολύτιμες αρχές. Και αυτός ο αγώνας, αυτή η εργασία στον εαυτό του, αυτός ο άθλος του επίγειου βίου του ανθρώπου, είναι απαραίτητος για κάθε Χριστιανό. Ο ίδιος ο Κύριος είπε: «Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται (δηλαδή επιτυγχάνεται με προσπάθεια), καὶ βιασταὶ (δηλαδή αυτοί που χρησιμοποιούν προσπάθεια) ἁρπάζουσιν αὐτήν…»[2].

Σε ένα τέτοιο κατόρθωμα της ζωής, κάθε πρόσωπο αναπτύσσει την ηθική του εικόνα. Και, φυσικά, ένας Χριστιανός πρέπει να είναι πρώτα απ’ όλα Χριστιανός με εδραιωμένο σταθερό ηθικό χαρακτήρα και αγωνιζόμενος να αναπτύξει έναν τέτοιο χαρακτήρα. Με άλλα λόγια, να προσπαθεί να βελτιώσει τον εαυτό του προς την ηθική τελειότητα.

Επομένως, από χριστιανική άποψη, η ζωή είναι ένας αγώνας, ένας άθλος, μία πορεία διαρκούς προσπάθειας για καλοσύνη και τελειότητα. Και δεν μπορεί να υπάρξει στάση σε αυτό το μονοπάτι, σύμφωνα με τον νόμο της πνευματικής ζωής. Ένα πρόσωπο που έχει σταματήσει να εργάζεται στον εαυτό του δεν θα παραμείνει το ίδιο, αλλά σίγουρα θα γίνει χειρότερο – όπως μια πέτρα που πετάχτηκε ψηλά και σταμάτησε να ανυψώνεται, δεν θα παραμείνει κρεμάμενη στον αέρα, αλλά σίγουρα θα πέσει κάτω…

Γνωρίζουμε ήδη ότι οι αμαρτίες μας προέρχονται συνήθως από τρεις πηγές: από τον διάβολο, από τον κόσμο που βρίσκεται στο κακό και από τη δική μας αμαρτωλή σάρκα. Και αφού η αμαρτία είναι ο κύριος εχθρός και εμπόδιο στην αρετή, είναι προφανές ότι ένας Χριστιανός που αγωνίζεται για την αρετή πρέπει να ζητήσει το έλεος και τη βοήθεια του Θεού και να πολεμήσει την αμαρτία σε όλες τις μορφές της. Ειδικότερα, εδώ είναι απαραίτητο να υπενθυμίσουμε τα λόγια του Σωτήρα προς τους Αποστόλους στον Κήπο της Γεθσημανή: «Γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἵνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν»[3]. Με αυτά τα λόγια, ο Κύριος υποδεικνύει όχι μόνο στους Αποστόλους, αλλά σε όλους μας, ότι η καταπολέμηση των αμαρτωλών πειρασμών είναι δυνατή μόνο για όσους είναι σε εγρήγορση και προσεύχονται, περιφρουρώντας τη ζωή τους.

(Συνεχίζεται)

---

[1] Ιω. ιε΄ 5.
[2] Ματθ. ια΄ 12.
[3] Ματθ. κϛ΄ 41.

ΠΗΓΗ: https://imlp.gr/2022/04/14/%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%bf%cf%88%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%83-%ce%b7%ce%b8%ce%b9%ce%ba%ce%b7%cf%83-%ce%b8%ce%b5%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b9%ce%b1%cf%83-%ce%bc%ce%ad%cf%81%ce%bf%cf%82-3%ce%bf/

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΣΥΝΟΨΗ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ (Μέρος 2ο)

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΩΦΕΛΟΥΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

 

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

«Τήν ψυχωφελῆ πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, καί τήν ἁγίαν Ἑβδομάδα τοῦ Πάθους σου αἰτοῦμεν κατιδεῖν, Φιλάνθρωπε, τοῦ δοξάσαι ἐν αὐτῇ τά μεγαλεῖά σου καί τήν ἄφατον δι’ ἡμᾶς οἰκονομίαν σου, ὁμοφρόνως μελῳδοῦντες· Κύριε, δόξα Σοι» (Δοξαστικόν ἰδιόμελον εἰς ἦχον πλ. α΄, ἀποστίχων ὄρθρου).

(Τώρα πού φτάσαμε στό τέλος τῆς ψυχωφελοῦς Τεσσαρακοστῆς, Σέ παρακαλοῦμε, Φιλάνθρωπε, νά δοῦμε καθαρά καί τήν ἁγία ἑβδομάδα τοῦ Πάθους Σου, προκειμένου νά δοξάσουμε μέσα σ’ αὐτήν τά μεγαλεῖα σου καί τήν ἄφατη γιά χάρη μας οἰκονομία Σου, ψάλλοντας: Κύριε, δόξα Σοι).

Τό Σάββατο τοῦ Λαζάρου, ὡς γνωστόν, σηματοδοτεῖ τό τέλος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἡ εὐλογημένη περίοδος πού ξεκίνησε τήν Καθαρά Δευτέρα φτάνει πιά στό τέλος της – τό ἴδιο τροπάριο ψέλνεται καί στόν ἑσπερινό τῆς ἑορτῆς τοῦ Λαζάρου. Καί τί μᾶς λέει ὁ ἅγιος ὑμνογράφος; Πρῶτον, ὅτι ἡ περίοδος αὐτή τῆς Σαρακοστῆς εἶναι «ψυχωφελής»· δεύτερον, ὅτι ἐνῶ πρόκειται περί «τέλους» ὡς συμπλήρωσης τῶν σαράντα ἡμερῶν της, λειτουργεῖ καί πάλι ὡς σημεῖο ἐκκίνησης: τῆς ἀπαρχῆς τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος – εἴμαστε μπροστά σ’ ἕνα θαυμαστό κατώφλι. Κι εἶναι αὐτονόητο· ἡ Σαρακοστή τέθηκε ἀπό τήν Ἐκκλησία προκειμένου νά ἑτοιμαστοῦμε οἱ χριστιανοί γιά τή συγκεκριμένη Ἑβδομάδα, αὐτήν στήν ὁποία προβάλλονται ἐκεῖνα τά γεγονότα πού ἔφεραν τή σωτηρία στό ἀνθρώπινο γένος - τά Πάθη τοῦ Κυρίου, τήν ἴδια τή Σταυρική Του θυσία. Στόν Σταυρό δέν ἦρε ὁ Κύριος τίς ἁμαρτίες μας καί κατήργησε τόν διάβολο, πατώντας τόν θάνατο; «Ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῶ κόσμῳ». Γι’ αὐτό ἄλλωστε καί χαρακτηρίζεται ὡς «Μεγάλη». Ὄχι, ὅπως σημειώνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος, γιατί ἔχει μεγαλύτερη διάρκεια ἡ κάθε ἡμέρα της, ἀλλά γιατί εἶναι σπουδαῖα καί συγκλονιστικά τά ὅσα διαλαμβάνει μέ τά Πάθη τοῦ Κυρίου. Μπροστά λοιπόν στό πνευματικό μέγεθος τῶν ἡμερῶν αὐτῶν ἀφενός ἀπαιτεῖται ἰδιαίτερη καί ξεχωριστή προετοιμασία – κανείς «ἀμύητος» καί χαμερπής δέν μπορεῖ νά ψαύσει τό ἱερό μυστήριο - ἀφετέρου προκαλεῖται ὁ μυημένος κι ἑτοιμασμένος ὅσο εἶναι δυνατόν πιστός νά δοξολογήσει τόν Κύριο τῆς δόξης, διακρίνοντας ὄχι τήν ἐπιφάνεια ἑνός ἀνθρώπου πού πάσχει, ἀλλά τό βάθος τῆς ἀγάπης τοῦ Ἴδιου τοῦ Δημιουργοῦ. Ἡ προετοιμασία τῶν σαράντα ἡμερῶν, ὡς ἕνα εἶδος μύησης στήν πνευματικότητα τῆς ἁγίας ἑβδομάδας, ἑρμηνεύει καί τόν ὅρο «ψυχωφελής Τεσσαρακοστή» - ὅ,τι πρόσφερε ἡ Ἐκκλησία αὐτήν τήν περίοδο, (μέ τό πλῆθος τῶν ἀκολουθιῶν της, μέ τόν τονισμό τῆς ἀληθινῆς νηστείας, σωματικῆς καί πνευματικῆς, μέ τή διαρκή ὑπενθύμιση τῆς μετανοίας ὡς τοῦ μονόδρομου πού ἐκβάλλει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ), ἦταν γιά τή θρέψη καί τή ζώωση τῆς ψυχῆς μας! Καί παρ’ ὅλα αὐτά! Ἔστω καί μέ προετοιμασία, ἀπαιτεῖται καί πάλι ἡ χάρη τοῦ Κυρίου γιά τό σωστό περπάτημα τῆς ἁγίας Ἑβδομάδος! «Σοῦ ζητᾶμε νά μᾶς δώσεις τή χάρη νά δοῦμε καθαρά καί τό περιεχόμενο τῆς ἁγίας Ἑβδομάδος τοῦ Πάθους Σου».

ΠΗΓΗ

Περί επιλογής της μοναστικής ζωής, εμποδίων και πειρασμών, παρά Θεού βοηθείας και καθημερινών θαυμάτων (Οι ιστορίες της μοναχής Σεραφείμης (Τσβετόβα). Μέρος Α

 

Όλγα Ροζνιόβα

Οι αδελφές της Ιεράς Μονής του Καζάν και αγίου Τρύφωνα. Δεύτερη από αριστερά η μοναχή Σεραφείμη.

Με τη μοναχή Σεραφείμη, τότε 23χρονη δόκιμη Αναστασία, γνωρίστηκα, σε ένα διακόνημα που κάναμε στο γυναικείο ερημητήριο την Ιερά Μονή του Καζάν και αγίου Τρύφωνα πριν από είκοσι χρόνια, το 2002. Μαζί με τη Νάστια ξεχορταριάζαμε τον κήπο της μονής και συζητούσαμε. Η κουβέντα,, ακόμα και η σιωπή μαζί της σου έδινε μεγάλη χαρά. Ήταν ένας αγνός και φωτεινός άνθρωπος. Ακόμα πολύ νέα αλλά και ακούραστη ζηλώτρια που είχε ήδη γευτεί τη γλυκύτητα της προσευχής, η οποία βίωνε, εκ πείρας, αυτό που έλεγε ο προφητάναξ Δαυίδ: «ὡς γλυκέα τῷ λάρυγγί μου τὰ λόγιά σου, ὑπὲρ μέλι τῷ στόματί μου» (Ψαλμ. 118:103) και το άλλο «ἐγγὺς Κύριος πᾶσι τοῖς ἐπικαλουμένοις αὐτόν, πᾶσι τοῖς ἐπικαλουμένοις αὐτὸν ἐν ἀληθείᾳ» (Ψαλμ. 144:18). Συχνά οι άνθρωποι γνωρίζουν τον Θεό ήδη σε ώριμη ηλικία και μετά από πολλές θλίψεις και δοκιμασίες ή ακόμα και σοβαρές ασθένειες. Η Nάστια δε, που επιδέξια ξεχορτάριαζε τα καρότα δίπλα μου, ανακάλυψε τον Θεό σε σχεδόν, νηπιακή ηλικία δια μέσω των θερμών προσευχών των γιαγιάδων της. Ιδού τα διηγήματά της:

«Την υγειά μας να έχουμε και όλα θα γίνουν!»

Ήρθα στο μοναστήρι το 2001 και εγκαταβιώνω εδώ πάνω από είκοσι χρόνια. Πιστεύω ότι οι συγγενείς μου προσευχόντουσαν για μένα και ιδιαίτερα η γιαγιά Φεοδοσία, στον οικογενειακό μας κύκλο η μπάμπα Φένια.

Γεννήθηκα το 1979, πρόωρα και ήμουν πολύ αδύναμη. Τα δαχτυλάκια μου ήταν σαν μικρές πρόκες. Ο μπαμπάς ρώτησε τη μητέρα του, τη μπάμπα Φένια:

- Θα ζήσει;

Και έλαβε την απάντηση:

- Την υγειά μας να έχουμε και όλα θα γίνουν!

Ως παιδί ζούσα με την μπάμπα Φένια στο ίδιο δωμάτιο το οποίο πλημμύριζε ο Λόγος του Θεού επειδή η γιαγιά διάβαζε το Ευαγγέλιο και το Ψαλτήρι καθημερινά και νήστευε σύμφωνα με το τυπικό της Εκκλησίας.

μοναχή Σεραφείμη

Η γιαγιά μου η Φένια

Η γιαγιά γεννήθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα, το 1907, στην οικογένεια της Παρασκευής και του Φιόντορ Κοποτίλοφ. Η προγιαγιά και ο προπάππους ζούσαν στη Σιβηρία, σε ένα από τα χωριά της επαρχίας Τομπόλσκ (από το 1918 – επαρχία Τιουμέν). Όλη η οικογένεια Κοποτίλοφ ήταν βαθιά θρησκευόμενοι άνθρωποι. Είχαν μεγάλο νοικοκυριό με ζώα και αγροκτήματα. Δούλευαν σκληρά μετά προσευχής και ο Κύριος τους αντάμειβε με όλα τα απαραίτητα.

Μόνο δύο ημέρες κατάφερε να πάει σχολείο η μικρή Φένια επειδή είχε ξεσπάσει ο φοβερός Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος

Όταν έφτασε ο καιρός να πάει σχολείο η μικρή Φένια ξέσπασε ο φοβερός Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Ξεκινούσαν τα δύσκολα χρόνια και το παιδί κατάφερε να καθίσει στο θρανίο μόνο για δύο ημέρες. Μετά έπρεπε να δουλέψει και να βοηθήσει την μητέρα της καθώς ήταν το μεγαλύτερο, από τα τρία, παιδί της οικογένειας. Μετέπειτα έμαθε μόνη της λίγο να διαβάζει και να γράφει.

Ο πατέρας της, Φιόντορ Κοποτίλοφ, σκοτώθηκε στον εμφύλιο πόλεμο, που ακολούθησε, όταν η γιαγιά μου ήταν μόλις 11 ετών. Έτσι η προγιαγιά μου έμεινε χήρα με τέσσερα παιδιά στην αγκαλιά της. Οι δύο γιοι και δύο κόρες μεγάλωσαν εργατικοί και βαθιά θρησκευόμενοι άνθρωποι. Ο βιός τους, χωρίς τον πατέρα, δεν κατέρρευσε αλλά άκμασε ακόμα πιο πολύ μέσα από τους κόπους των παιδιών του.

Στη δεκαετία του 1930 η ευημερία της οικογένειας Κοποτίλοφ έφτασε στο τέλος της. Το καθεστώς, που τους θεωρούσε ως εύπορους αγρότες, κατέσχισαν όλη την περιουσία τους.

Αργότερα, η γιαγιά μου θυμόταν ότι στο χωριό τους υπήρχαν μόνο τρία άτομα που είχαν το πάθος της οινοποσίας ενώ οι υπόλοιποι ζούσαν ενάρετα. Μάλιστα, το μεθύσι τους έφτασε σε πλήρη εξαθλίωση έτσι ώστε οι γυναίκες και τα παιδιά τους στράφηκαν στους συγχωριανούς τους για βοήθεια και ελεημοσύνη. Αλλά όταν, τη δεκαετία του 1930, ξεκίνησε η κολεκτιβοποίηση, ακριβώς αυτά τα τρία άτομα, ήταν που πρωτοστατούσαν στην αποκουλακοποίηση όλου του χωριού.

Η Φένια ήταν νεαρή κοπέλα όταν η οικογένεια της έμεινε χωρίς το πατρικό της σπίτι, χωρίς την αγελάδα, που τους έτρεφε και χωρίς καθόλου υπάρχοντα

Η Φένια ήταν νεαρή κοπέλα όταν η οικογένεια της – η ίδια, η μητέρα της, η αδελφή της Γιούλια και δύο αδέλφια - έμεινε χωρίς το πατρικό της σπίτι, χωρίς την αγελάδα, που τους έτρεφε και χωρίς καθόλου υπάρχοντα. Τότε, η Παρασκευή με τα παιδιά της, μετακόμισε στα Ουράλια και εγκαταστάθηκε σε μία εργατική πόλη Λίσνα της περιοχής Περμ.

Η αδελφή της Γιούλια έπιασε δουλειά σε ένα μεταλλουργικό εργοστάσιο, τα αδέλφια υπηρέτησαν στο στρατό και μετά την θητεία τους αναχώρησαν για το μέτωπο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο μεγαλύτερος Ιβάν χάθηκε και ο νεότερος Ματβέϊ πέθανε σε γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Η προγιαγιά Παρασκευή έζησε τη ζωή της με τη μικρότερη κόρη της Γιούλια, η οποία δεν παντρεύτηκε ποτέ. Το σπίτι τους ήταν γεμάτο με εικόνες. Η προγιαγιά έφτασε την ηλικία των 99 ετών. Κεντούσε χωρίς γυαλιά μέχρι τα βαθιά γεράματα και πέθανε το 1979 όταν εγώ ήμουν ενός μηνών.

Η βάπτισή μου

Η μπάμπα Φένια ήταν η γιαγιά μου από την πλευρά του πατέρα μου.

Οι συγγενείς μας από την πλευρά της μαμάς είχαν επίσης εκτοπιστεί από το σοβιετικό καθεστώς. Ο παππούς την μητέρας μου, ο Γιακίμ Τσερεμίσκιν, εξορίστηκε, με την οικογένειά του, από την περιοχή Κίροβ στο βόρειο μέρος της περιοχής Πέρμ. Μόνο μετά τον θάνατό του επετράπη στην οικογένειά του να επιστρέψει στην γενέτειρά τους.

Οι γονείς μου πήγαν σε ένα σοβιετικό σχολείο, μεγάλωναν ως άθεοι και καθώς μεγάλωσαν δεν πήγαιναν στην εκκλησία. Δεν ήθελαν να με βαπτίσουν αλλά είχα και την μπάμπα Φένια. Όταν έγινα τεσσάρων ετών η γιαγιά ζήτησε από τα παιδιά της να της φέρουν όλα τα εγγόνια της που ήταν αβάπτιστα. Μαζευτήκαμε λοιπόν τα αδέλφια και τα ξαδέλφια μου και εγώ μαζί τους.

Η γιαγιά κάλεσε έναν παπά, ο οποίος μας βάπτισε όλους στο σπίτι. Το όνομά του Αλέξανδρος Περεντέρνιν. Ήταν ντυμένος με ένα κίτρινο, λαμπερό φελώνιο και, όπως θυμάμαι έλαμπε ολόκληρος.

Μετά την βάπτιση, σχεδόν κάθε Κυριακή, η γιαγιά πήγαινε εμένα και τον αδελφό μου στην εκκλησία για να κοινωνήσουμε. Αν και δεν ήταν θρήσκοι οι γονείς μου, εν τούτης, δεν εμπόδισαν ποτέ στην γιαγιά να μας πηγαίνει στην εκκλησία.

Μοναχή Σεραφείμη (Τσβετόβα)

Πώς έκανα γονυκλισίες τα Χριστούγεννα

Περίπου ένα χρόνο αργότερα, όταν ήμουν πέντε χρονών, μου συνέβη το εξής περιστατικό. Έφτασαν τα Χριστούγεννα και η γιαγιά μας έφερε στο ναό. Φορούσα λευκό φόρεμα. Εμάς τα παιδιά μας έβαλαν μπροστά, πριν τον σολέα. Και κατά την διάρκεια όλης της ακολουθίας εγώ έβαζα μετάνοιες. Η θεία μου είπε:

- Μην κάνεις τόσο συχνά μετάνοιες, Νάστια.

Αλλά αυτή η παρατήρηση δεν με σταμάτησε καθόλου. Εγώ συνέχισα, με ζήλο, να κάνω τις μετάνοιες.

Την ώρα ευλογίας κατά την απόλυση ο ιερέας με επαίνεσε:

- Μπράβο! Προσευχήθηκες καλά!

Έβαλε το πετραχήλι του πάνω μου και διάβασε μια ευχή.

Ο παιδικός μου πειρασμός

Πιστή έγινα χάρη στην γιαγιά μου και στις συμβουλές της. Ποτέ δεν είχα μέσα μου την αμφιβολία για την ύπαρξη του Θεού.

Αλήθεια είναι ότι μία φορά μου συνέβη ένας πειρασμός. Κάπου στην τρίτη δημοτικού, μία συμμαθήτριά μου με κατέκρινε λόγω της πίστης μου στον Θεό και είπε ότι Αυτός δεν υπάρχει.

Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι προσευχόμουν ξανά και τότε κατάλαβα πως, απλά, δεν μπορούσα να μην πιστεύω στον Θεό.

Τα λόγια της ενήργησαν πάνω μου σαν δηλητήριο, σύρθηκαν στην παιδική μου ψυχή, κρύφτηκαν εκεί και αποφάσισα ότι, από εκείνη την μέρα, δεν θα προσεύχομαι πια. Και πράγματι το πρωί δεν προσευχήθηκα κατά το συνήθη τρόπο. Αλλά όταν το βράδυ έχασα κάτι, το οποίο μου ήταν πολύ απαραίτητο, αμέσως γονάτισα και άρχισα να ζητώ, ένθερμα, από τον Κύριο να με βοηθήσει να βρω το χαμένο αντικείμενο. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι προσευχόμουν ξανά και τότε κατάλαβα πως, απλά, δεν μπορούσα να μην πιστεύω στον Θεό.

Συνεχίζεται...

Μοναχή Σεραφείμη (Τσβετόβα)
Ηχογραφήθηκε από την Όλγα Ροζνιόβα
Μετάφραση Σάββας Λαζαρίδης

Pravoslavie.ru

4/14/2022

Αγιοκατάταξη Γέροντος Ευμενίου Σαριδάκη

Του Αιμίλιου Πολυγένη

---

Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Ευμενίου Σαριδάκη, προχώρησε σύμφωνα με πληροφορίες της Romfea.gr, η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Ο Γέροντας Ευμένιος συμπεριλήφθηκε στο αγιολόγιο της Ορθόδοξου Εκκλησίας, κατόπιν εισήγησης της Κανονικής Επιτροπής.

Λίγα λόγια για τον Γέροντα:

Ο π. Ευμένιος γεννήθηκε το 1931 στην Εθιά Μονοφατσίου του νομού Ηρακλείου Κρήτης και ήταν το όγδοο παιδί μιας φτωχής & πιστής οικογένειας.

Έγινε μοναχός σε ηλικία 17 χρονών, αγωνίστηκε για την καλλιέργεια της ψυχής του με αγάπη και προσευχή και δοκιμάστηκε σκληρά και από την ασθένεια της λέπρας, αλλά και αργότερα, ενώ ήταν ήδη ιερέας, από δαιμονική επιρροή, με την οποία βασανίστηκε ψυχοσωματικά και ελευθερώθηκε μετά από πολλές προσευχές, αγρυπνίες και εξορκισμούς σε μοναστήρια της Κρήτης, όπως στις μονές Κουδουμά και Παναγίας Καλυβιανής.

Η λέπρα τον έφερε στο Νοσοκομείο Λοιμωδών στην Αγία Βαρβάρα Αθηνών. Εκεί θεραπεύτηκε αλλά, βλέποντας τον ανθρώπινο πόνο, αποφάσισε να παραμείνει στο Νοσοκομείο ως ιερέας, για να βοηθήσει όσο μπορούσε την ανακούφιση των συνανθρώπων του!

Ο Γέροντας Πορφύριος έλεγε για τον Γέροντα Ευμένιο: «Να πηγαίνετε να παίρνετε την ευχή του Γέροντα Ευμένιου, γιατί είναι ο κρυμμένος Άγιος των ημερών μας. Σαν τον Γέροντα Ευμένιο βρίσκει κανείς κάθε διακόσια χρόνια».

Στο Νοσοκομείο Λοιμωδών ευτύχησε να γνωρίσει το λεπρό άγιο μοναχό Νικηφόρο, που, αν και τυφλός από την ασθένειά του, έγινε μεγάλος πνευματικός πατέρας των χριστιανών και δάσκαλος του Γέροντα Ευμένιου.

Τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» και την 23η Μαίου 1999 παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο και τάφηκε, σύμφωνα με την επιθυμία του, στον τόπο που γεννήθηκε (στην Εθιά).

ΠΗΓΗ: https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/49430-apokleistiko-agiokatataksi-gerontos-evmeniou-saridaki?fbclid=IwAR0DxoKFwl1V_vsuGfod0kmcZJd3fYf-Ew9zwnoqZKbr63ISlnx1Nw-2OdA

ΒΑΡΙΑ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΣΑΝ ΠΕΤΡΑ

 

ΠΕΜΠΤΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΒΑϊΩΝ

«Λίθον τόν βαρύν ἐκ τῆς ἐμῆς καρδίας διᾶραι πρεσβεύσατε τόν Πανοικτίρμονα, λίθοι φανέντες τοῦ ἀκρογωνιαίου λίθου, θεηγόροι Ἀπόστολοι Κυρίου» (ωδή η΄ Τριωδίου).

(Θεηγόροι Απόστολοι, επειδή φανήκατε λιθάρια του ακρογωνιαίου λίθου, του Ιησού Χριστού, πρεσβεύσατε στον Πανοικτίρμονα Κύριο να σηκώσει απ’ την καρδιά μου τον βαρύ λίθο που την πλακώνει).  

Ο άγιος υμνογράφος Ιωσήφ εκκινεί από την πραγματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται πνευματικά: η καρδιά του είναι βαριά σαν να την έχει πλακώσει μία πέτρα! Προφανώς διότι έχει επίγνωση των αμαρτιών του, οι οποίες ως βέλη δηλητηριώδη έχουν καταπληγώσει την ύπαρξή του. Αυτή δεν είναι η αίσθηση κάθε χριστιανού που έχει ανοικτά τα πνευματικά του μάτια για να βλέπει την τραγικότητα της αμαρτίας στην ύπαρξή του; Δεν μπορεί δηλαδή κανείς να αμαρτάνει και να νιώθει καλά. Και χριστιανός να μην είναι, η αμαρτία, κάθε κακό που επιτελεί δηλαδή ο άνθρωπος λόγω, έργω ή διανοία, τον οδηγούν σε κατάσταση κενότητας, θλίψεως, άγχους, στενοχώριας, ψυχικού πνιγμού! Απλώς ο χριστιανός έχει τη δυνατότητα να «διαβάζει» και να εξηγεί τη δύσκολη αυτή κατάσταση. Πολύ περισσότερο όμως να μπορεί να την υπερβαίνει διά της μόνης σωστικής οδού, της μετανοίας.

Κι η εξήγηση αυτή περί του βάρους της αμαρτίας δεν είναι ασφαλώς δική μας. Ο ίδιος πάλι άγιος υμνογράφος την επισημαίνει σε άλλα σημεία των ύμνων του, ιδίως αυτήν την εβδομάδα που διερχόμαστε ενόψει της αναστάσεως του Λαζάρου από τον Κύριο. Για παράδειγμα: «Θανατώθηκα –λέει- από τα πολλά μου πλημμελήματα κι είμαι κλεισμένος στον τάφο της αμέλειας, έχοντας πάνω μου τον λίθο της απόγνωσης. Τον λίθο αυτόν πάρε τον από πάνω μου, Χριστέ, λόγω του ελέους Σου, κι ανάστησέ με, όπως έκανες πριν με τον Λάζαρο» (Δευτέρα, ωδή θ΄). Κι ακόμη: «Τον βαρύτατο λίθο της φοβερής ραθυμίας μου αποκύλισέ τον, Χριστέ, από την ταπεινή μου ψυχή, κι ανάστησέ με από τον τάφο της αναισθησίας, για να μπορώ να σε δοξολογώ, Λόγε του Θεού» (Τετάρτη ωδή η΄).

Στον παραπάνω ύμνο της ημέρας ο άγιος Ιωσήφ πηγαίνει ένα βήμα πέρα τη φωτισμένη σκέψη του: Ο βαρύς λίθος της καρδιάς λόγω της αμαρτίας και της απόγνωσης μπορεί να αρθεί μόνον από τον Κύριο, καθώς όμως βοηθούν σ’ αυτό με τις πρεσβείες τους και οι άγιοι απόστολοι. Ο υμνογράφος δηλαδή ενώ τονίζει τη μοναδικότητα του απολυτρωτικού έργου του Κυρίου – είναι ο μόνος και απόλυτος Σωτήρας των ανθρώπων που επί του Σταυρού ήρε την αμαρτία σύμπαντος του κόσμου – υπενθυμίζει και την εκκλησιαστικότητα της σωτηρίας: σωζόμαστε μέσα στο Σώμα του Χριστού, «συν πάσι τοις αγίοις». Και πρώτοι από τους αγίους, μετά βεβαίως την Υπεραγία Θεοτόκο, είναι οι άγιοι μαθητές του Κυρίου, οι Απόστολοι και μαθητές Του. Όπως Εκείνος είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Εκκλησίας, δηλαδή πάνω σ’ Αυτόν κτίσθηκε και υφίσταται η Εκκλησία, άλλοι θεμέλιοι λίθοι είναι οι Απόστολοι.

Κι είναι σημαντική η παρατήρηση ότι ο άγιος Ιωσήφ επιλέγει τον όρο «λίθος», για να αποδώσει και τη εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση της αμαρτίας, αλλά και τη θεραπεία που την υπερνικά. Λίθος η αμαρτία; Λίθος και η θεραπεία! - από τον Χριστό και τους αποστόλους εν Εκκλησία. Μας υπενθυμίζει ο σοφός υμνογράφος μας την παιδαγωγική αρχή που ισχύει πάντοτε, κατεξοχήν δε στην πνευματική ζωή: «ήλον ήλω εκκρούειν» ή αλλιώς «πάσσαλος πασσάλω εκκρούεται». Το καρφί το κτυπάς με καρφί, τον πάσσαλο επίσης με πάσσαλο. Οπότε, το γνωρίζουμε και διαρκώς το μαθαίνουμε: στο όποιο πρόβλημά μας η λύση βρίσκεται στο αντιστρόφως αντίστοιχο που μας δίνει η πίστη μας. Λιθάρι, για να μείνουμε στο παράδειγμα του ύμνου, η καρδιά μας από τις αμαρτίες μας; Με το λιθάρι Χριστό και το λιθάρι της Εκκλησίας το ξεπερνάμε: ρίχνουμε τις αμαρτίες μας σ’ Εκείνον που τις έσβησε και τις σβήνει αδιάκοπα. Ταλαιπωρούμαστε από πονηρούς λογισμούς; Θεραπευόμαστε από τους ένθεους λογισμούς που καλλιεργεί ο νους μας. Νιώθουμε τη θλίψη να μας καταβάλλει; Την εναποθέτουμε σ’ Εκείνον που είναι η χαρά του κόσμου. Η βλασφημία έρχεται στα χείλη μας ως ξεχείλισμα της οργής μας; Η δοξολογία του Κυρίου με την ορμή της αγάπης μας προς τον συνάνθρωπό μας την καταπραΰνει και τη σβήνει.

ΠΗΓΗ