ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΟΥΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΜΟΓΓΟΛΟΥΣ

 

ὑπό
Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου
Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Scranton

Ἰούνιος 2022

«Πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν ἀγαθόν, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός .» [Ψαλμ. ΝΒ΄4]

Α΄. Πρόλογος: Ἑλληνικότης Μικρᾶς Ἀσίας

.                    Τό 2022 εἶναι ἡ ἑκατοστή ἡμῶν ἐπέτειος μνήμης καί θλιβερόν μνημόσυνον τῆς ἀποφράδος προσωρινῆς ὑποταγῆς τῆς Ἑλληνικῆς Μικρᾶς Ἀσίας εἰς τούς βαρβάρους Νεοτούρκους κατά τό 1922. Κατόπιν τριῶν χιλιάδων τετρακοσίων εἴκοσι δύο ἐτῶν (3.422) ἀκμῆς καί μοναδικοῦ πολιτισμοῦ καί παιδείας, ἀπό τόν 15^ον αἰῶνα π.Χ., ὅπου οἱ Μυκηναῖοι ἐδημιούργησαν τάς πρώτας Ἑλληνικάς ἀποικίας εἰς τήν Μικράν Ἀσίαν, Ἰονίαν, Πόντον καί δή τήν Μίλητον, ἕως τήν καταστροφήν τῶν Ἑλληνικῶν πόλεων καί τήν γενοκτονίαν τῶν Ἑλλήνων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας τό 1922˙ ἦτο αὕτη ἡ «καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή», ἡ ὁποία ἀπετέλει τά ἀποσπασθέντα δύο τρίτα (2/3) τῆς Ἑλληνικῆς ἐπικρατείας, τά ὁποῖα ἀναμένουν τήν δικαίαν ἐπανένωσιν μέ τήν ὑπόλοιπον Ἑλλάδα.
.                  Ἀπό τόν 8^ον αἰῶνα π.Χ., περιοχαί τῆς Μ. Ἀσίας, Πόντου, Ἰονίας, Βιθυνίας, Μυσίας, Λυδίας, Καρίας, Λυκίας, Παμφυλίας, Κιλικίας, Γαλατίας, Πισιδίας καί Συρίας ἐκατοικοῦντο ἔκτοτε ὑπό Ἑλλήνων. Οἱ Ἕλληνες ἔζων εἰς τόν Πόντον, εἰς τάς Ποντιακάς Ἄλπεις καί Βορειο-ἀνατολικῶς εἰς τόν Καύκασον καί τήν Γεωργίαν. Οἱ Βόρειο-Πόντιοι Ἕλληνες εἰς τήν Σινὠπην τῆς Τραπεζοῦς χρονολογοῦνται ἀπό τό 756 π.Χ. Συνεπῶς, ἡ μετανάστευσις τῶν Ἑλλήνων ἦτο πάντοτε μεγάλη εἰς τήν περιοχήν τοῦ Πόντου, τῆς Γεωργίας καί τῆς Ρωσίας διά τήν ἐκμετάλλευσιν καί τό ἐμπόριον χρυσοῦ, σίτου καί πλείστων ἄλλων προϊόντων.
.                   Τόν 6^ον αἰῶνα π.Χ., οἱ Πέρσαι καταλαμβάνουν ὡρισμένας ἀπό τάς Ἑλληνικάς πόλεις τῆς Μ. Ἀσίας, ἀλλ’ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, ὁ Ἕλλην οὗτος ἐκπολιτιστής καί «πολιτικός πρόδρομος» τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, θείᾳ Χάριτι καί Προνοίᾳ, ἀπηλευθέρωσε πάσας τάς Ἕλληνικάς πόλεις τόν 4^ον αἰῶνα π.Χ. καί ἐξηλλήνισεν ἅπασαν τήν Ἀσίαν ἕως τήν μακρινήν Ἰνδίαν. Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα[1] καί ὁ Ἑλληνικός πολιτισμός διεδόθη εἰς πᾶσαν τήν Ἀνατολήν ἐκ τῆς ἐκστρατείαν τῶν Ἑλλήνων, ἀπό τό 336 π.Χ. καί 334 π.Χ., ὅπου ὁ Ἀλέξανδρος ἠλευθέρωσε τάς Ἑλληνικάς πόλεις τῆς Μ. Ἀσίας ἀπό τούς Πέρσας (Ἀχαιμονίδαι, Achaemenid Empire) καί ἵδρυσε πλείστας νέας Ἕλληνικάς πόλεις εἰς Ἀσίαν καί Βόρειον Ἀφρικήν. Κατόπιν τοῦ θανάτου τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου (323 π.Χ.) ἀρχίζει ἡ Ἑλληνιστική Περίοδος (323 π.Χ.-31 π.Χ.). Ἡ Δυναστεία τῶν Ἀτταλιδῶν τῆς Μ. Ἀσίας, κυβερνουμένη ὑπό τοῦ Λυσιμάχου (360-281 π.Χ.). Τό Βασίλειον τῆς Περγάμου[2] καί κατόπιν ὑπό τῆς Αὐτοκρατορίας τῶν Σελευκιδῶν (Σέλευκος Α΄ ὁ Νικάτωρ, 321-281 π.Χ.). Τό 133 π.Χ -129 π.Χ. ὑπετάγη καί ἡ Μικρά Ἀσία εἰς τούς Ρωμαίους. Ἡ Ἑλλάδα κατελήφθη ἀπό τήν Ρώμην τό 146 π.Χ., μέ τήν Μάχην τῆς Κορίνθου. Ὁ πόλεμος τῶν Ρωμαίων κατά τῶν Ἑλλήνων Σελευκιδῶν (192-188 π.Χ.) εἶχεν ἀρχίσει ἀπό τό 196 π.Χ. καί τό 188 π.Χ. μέ τήν Συνθήκην τῆς Ἀπάμειας ἐπῆραν οἱ Ρωμαῖοι τήν Μ. Ἀσίαν ἀπό τόν Ἀντίοχον Γ΄ τόν Μέγαν (241-187 π.Χ.).

Β΄. Ρωμαϊκόν Κράτος καί Ἑλληνική Ρωμανία

 .                   Ἡ ἐπαφή τῆς Ρώμης μέ τόν μέγαν Ἑλληνικόν πολιτισμόν ὠφελήθη τά μέγιστα καί ἐκαλλιέργησε καί αὕτη τά γράμματα καί τάς τέχνας καί ἔβαλε τάς βάσεις τοῦ ἰδικοῦ της πολιτισμοῦ. Μεγάλην διάδοσιν εἶχεν ἡ Ἑλληνική γλῶσσα, τήν ὁποίαν ἐμάνθανον ὅλοι οἱ Ρωμαῖοι, ὥστε νά θεωροῦνται μεμορφωμένοι. Ὁ Ρωμαῖος ρήτορας, Κικέρων (Marcus Tullius Cicero, 106-43 π.Χ.) ἔλεγε τά ἑξῆς: “Lingua, deorum est lingua Graecorum”[3] (= Ἡ γλῶσσα τῶν θεῶν εἶναι ἡ Ἑλληνική γλῶσσα). “Totum Graecorum est” (= Ὅλα εἶναι Ἑλληνικά) [Ὅλα προέρχονται ἀπό τούς Ἕλληνες]. “Nihil Graeciae humanum, nihil sanctum” (Τίποτα δεν εἶναι πιό ἀνθρώπινο, πιό ἱερό ἀπό τήν Ἑλλάδα). Ἐπίσης, ὁ Ὁράτιος (Quintus Horatius Flaccus, 65 – 8 π.Χ.) [Ρωμαῑος λυρικός ποιητής], ἔλεγε: “What the mind and the heart is for a human being, Greece is for humanity.” (= Ὅτι τό μυαλό καί ἡ καρδιά εἶναι γιά τό ἀνθρώπινο σῶμα, εἶναιἡ Ἑλλάς γιά τήν ἀνθρωπότητα). “Though Greece was conquered, she defeated the conqueror
and imported the arts in the uncivilized Latium” (= Παρ’ ὅτι ἡ Ἑλλάς κατακτήθηκε, αὐτή νίκησε τόν κατακτητή καίεἰσήγαγε τίς τέχνες στό ἀπολίτιστο Λάτιο).
.                      Ἡ Ρώμη ἐπέφερε πολλάς μεταβολάς εἰς τούς Δυτικούς λαούς, τούς ἐδίδαξε τήν Λατινικήν γλῶσσαν καί τούςπροσέφερε τόν ἰδικόν της ἀνώτερον πολιτισμόν, ἀλλ’ εἰς τάς Ἀνατολάς ἐπαρχίας, Ἑλλάδα, Μικράν Ἀσίαν, Συρίαν,Αἴγυπτον, ὅπου ὁ Ἑλληνικός πολιτισμός καί ἡ Ἑλληνική γλῶσσα εἶχον διαδοθῆ ἐπί πάρα πολλά ἔτη, δέν ἠμπόρεσεν ἡΡώμη  νά ἐπιφέρῃ ἀλλαγάς καθ’ ὅτι τό πολιτιστικόν ἐπίπεδον τούτων ἦτο πολύ ἀνώτερον τοῦ Ρωμαϊκοῦ.
.                       Οὐσιαστικῶς, τό Ρωμαϊκόν κράτος δέν ἦτο ἐνιαῖον, ἀπετελεῖτο ἀπό δύο τμήματα, τό Ἑλληνικόν ἤ ἐξελληνισμένον τῆς Ἀνατολῆς καί τό Λατινικόν ἤ ἐκλατινισμένον τῆς Δύσεως. Τόν 3^ον αἰῶνα μ.Χ., ὁ Διοκλητιανός(284-305 μ.Χ) εἶχε τήν διοίκησιν τῶν Ἀνατολικῶν ἐπαρχιῶν μέ ἕδραν τήν Νικομήδειαν τῆς Μ. Ἀσίας. Ὁ Χριστιανισμός ἀντιμετωπίσθη μέ ἐχθρικήν διάθεσιν ἀπό τό ἐπίσημον Ρωμαϊκόν κράτος. Ὁ «μέγας διωγμός» διήρκεσεν ἀπό τό 303 ἕως τό 311 μ.Χ., ὅπου μέ τήν παρακίνησιν τοῦ Καίσαρος Γαΐου Γαλερίου Βαλερίου Μαξιμιανοῦ (305-311 μ.Χ.), ὁ Διοκλητιανός ἐξαπέλυσεν ἄγριον πόλεμον κατά τῶν Χριστιανῶν καί ἐθέσπισε τήν ποινήν τοῦ θανάτου εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι παρέμειναν σταθεροί εἰς τήν πίστιν των.
.                      Τό 311 μ. Χ., ὁ Γαλέριος παρεχώρησε δι’ ἑνός διατάγματος τήν ἀνεξιθρησκίαν εἰς τούς Χριστιανούς. Ἡ «κοινή Ἑλληνική» γλῶσα τοῦ Εὐαγγελίου καί ὁλοκλήρου τοῦ Ἀνατολικοῦ χώρου ἐδημιούργησε μίαν ἑνότητα τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνικοῦ καί Χριστιανικοῦ κόσμου τῆς Ἀνατολῆς. Τόν 4^ον αἰῶνα μ.Χ. ἀρχίζει ἡ παρακμή τῆς Ρώμης, ἀλλ’ αἱ προσπάθειαι τοῦ Διοκλητιανοῦ καί τοῦ Κωνσταντίνου τοῦ Μέγα (306-323 μ.Χ.) ἠμπόρεσαν νά δώσουν ζωήν εἰς τό Ἀνατιλικόν τμῆμα τοῦ κράτους, τό ὁποῖον μετεμορφώθη εἰς τό Ἑλληνικόν Βυζάντιον, τήν Ρωμανίαν.
.                   Ἀπειλή μεγάλη τόν 4^ον αἰῶνα μ.Χ. ἦσαν οἱ Βησιγότθοι (Ἀλάριχος) μέ τούς βαρβάρους Γερμανούς, οἱ ὁποῖοι ὑπηρέτουν ὡς μισθοφόροι εἰς τόν Βυζαντινόν στρατόν. Τό 445 μ.Χ., οἱ Οὗννοι μέ τόν Ἀττίλα ἐπραγματοποίησαν σοβαράς καί ἐπικινδύνους ἐπιδρομάς κατά τοῦ Βυζαντίου. Τό 554 μ.Χ., ὁ Ἰουστινιανός (527-565 μ.Χ.)[4] ἐπολέμει συνεχῶς τούς Πέρσας (Σασσανίδες), οἱ ὁποῖοι ἐπραγματοποίουν ἐπανειλημμένας ἐπιθέσεις εἰς τά Βορειο-Ἀνατολικά σύνορα τοῦ Βυζαντίου (τήν Λαζικήν). Τό 562 μ.Χ., ὁ Ἰουστινιανός ὑπέγραψε μέ τόν βασιλέα τῶν Περσῶν Χοσρόη πεντηκονταετῆ εἰρήνην πληρώνων φόρους εἰς τούς Πέρσας, ἀλλ’ ἐκράτησεν οὗτος τήν Λαζικήν (Γεωργίαν). Κατά τήν περίοδον τοῦ Ἰουστίνου Β΄ (565-576 μ.Χ.) ἕνας εἰκοσαετής πόλεμος (572-591 μ.Χ.) ἐξέσπασε μέ τούς Πέρσας εἰς τήν περιοχήν τῆς Ἀρμενίας καί οἱ Πέρσαι εἰσέβαλον εἰς τάς Βυζαντινάς ἐπαρχίας, φθάνοντες λεηλατοῦντες ἕως τήν Καππαδοκίαν. Τό 591 μ.Χ. ὑπεγράφη εἰρήνη μεταξύ τοῦ Μαυρικίου (582-602) καί Χοσρόη Β΄, ὅπου τό Βυζἀντιον ἐπῆρε τήν Ἀρμενίαν καί τμῆμα τῆς Μεσοποταμίας καί ἔπαυσε νά πληρώνῃ φόρους εἰς τούς Πέρσας.
.                    Ἀπό τήν ἐποχήν τοῦ Ἡρακλείου (610-641 μ.Χ.) καί τῶν διαδόχων τούτου, τό Βυζάντιον ἐξελληνίζεται πλήρως καί γίνεται πράγματι ὁ φρουρός τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἡ περίοδος ἀπό τόν 7^ον ἕως τόν 13^ον αἰῶνα ἀποτελεῖ τήν κυρίως Βυζαντινήν ἤ Μεσοβυζαντινήν ἐποχήν. Καθ’ ὅτι, τό 1204 λαμβάνει χώραν ἡ πρώτη πτῶσις τοῦ Βυζαντίου ἀπό τούς βανδάλους καί βεβήλους Σταυροφόρους, τούς αἱρετικούς βαρβάρους τῆς Δύσεως.[5]  Ὁ Ἡράκλειος ἦτο πολύ σημαντικός Αὐτοκράτωρ καί μέ τάς νίκας του κατά τῶν Περσῶν ηὔξησε τήν ἀσφάλειαν καί τήν αὐτοπεποίθησιν εἰς τούς Χριστιανικούς λαούς. Τήν περίοδον ταύτην ἔχομεν τήν ἐμφάνισιν τῶν «νεοφωτίστων» Ἀράβων καί ἡ διά τῆς σπάθης ἐξάπλωσίς των εἰς τήν Μεσόγειον ἦτο πολύ σύντομος. Ὁ κόσμος ἀλλάσσει πράγματι μέ τό τό σπαθί[6] τῶν ἀντιχρίστων τούτων καί μέ τόν «ἱερόν των ζῆλον» εἰς τήν νέαν ταύτην θρησκείαν τῶν φανατικῶν βαρβάρων νά κινδυνεύῃ ὅλος ὁ Χριστιανικός κόσμος. Ὁ ἰσλαμισμός ἀπειλεῖ Ἀνατολήν καί Δύσιν, ὁλόκληρον τήν Εὐρώπην, μετά τήν ὑποταγήν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, Ἀσίας καί Βορείου Ἀφρικῆς.
.                    Ὁ μωαμεθανισμός καί ἡ ἐξάπλωσις τῶν Ἀράβων ἀρχίζει τό 622. Τό 632, ὁ Μωάμεθ ἀπέθανε καί οἱ χαλίφηδές του ξεκινοῦν μέ τήν πλάνην των, τόν «ἱερόν των φανατισμόν» των, τόν πόλεμον κατά τῶν γειτονικῶν λαῶν, μέ σύνθημά των «ὑποταγή τῶν ἀπίστων». Ὑποτάσσουν τούς Πέρσας καί εἰσβάλλουν εἰς τήν Παλαιστίνην καί Συρίαν. Αἱ Ἀνατολικαί ἐπαρχίαι τοῦ Βυζαντίου ὑπετάγησαν εἰς τούς βαναύσους  Ἄραβας καί τό 641, ἡ Αἰγυπτος ὑπετάχθη. Τό 673, οἱ Ἄραβες ἐπολιόρκησαν τήν Κωνσταντινούπολιν καί τό 678, ἠναγκάσθησαν νά λύσουν τήν πολιορκίαν.
.                    Ὁ Καρλομάγνος[7] δημιουργεῖ εἰς τήν Δυτικήν Εὐρώπην μίαν μεγάλην αὐτοκρατορίαν καί τό 800 μ.Χ. στέφεται Αὐτοκράτωρ ἀπό τόν πάπαν. Προσεπάθησε νά κυριαρχήσῃ καί εἰς τό Βυζάντιον, ἀλλ’ ἀπέτυχεν. Ὁ Βασίλειος ὁ Α΄ (867-886)  μέ πολλάς νικηφόρους ἐκστρατείας ἀπώθησε τούς  ἀγροίκους Ἄραβας ἀπό τά ἀνατολικά σύνορα τοῦ Βυζαντίου. Ὁ Ἰωάννης Τσιμισκής (969-976) ἀνέκτησε τήν Συρίαν καί τήν Παλαιστίνην. Ὁ Βασίλειος Β΄ ὁ Βουλγαροκτόνος (976-1025) προυχώρησεν ὡς τά νότια τῆς Κασπίας καί ἡδραίωσε τήν Βυζαντινήν κυριαρχίαν.

Γ΄. Αἱρετική Δύσις καί Σταυροφορίαι

.                        Τό 1054, τό σχίσμα μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν Ρώμης καί Κωνσταντινουπόλεως λαμβάνει χώραν μέ Αὐτοκράτορα τόν Κωνσταντῖνον Θ΄ τόν Μονομάχον (1042-1055) καί Πατριάρχην τόν Μιχαήλ Κηρουλάριον (1043-1059). Τόν 11^οναἰῶνα ἐμφανίζονται εἰς τήν Ἀνατολήν οἱ Μογγόλοι, οἱ Σελτζοῦκοι Τοῦρκοι, οἱ ὁποῖοι ἐξισλαμίσθησαν. Εἰς τήν Δύσιν, κατόπιν τοῦ σχίσματος, ἡ ἐχθρική διάθεσις[8] των αὐξάνει καί τό χάσμα διευρύνεται. Ἀκολουθοῦν αἱ σταυροφορίαι τούτων, μέ τάς ὁποίας προσπαθοῦν νά καταλάβουν τό Βυζάντιον. Τό 1204, οἱ ἀπολίτιστοι αἱρετικοί καί βάρβαροι οὗτοι κυριεύουν τήν Κωνσταντινούπολιν.[9] Κατά συνέπειαν, οἱ μισέλληνες Σταυροφόροι ἐκ δυσμῶν καί οἱ γενοκτόνοι Μογγόλοι ἐξ ἀνατολῶν καθυποτάσσουν σταδιακῶς τήν Αύτοκρατορίαν.
.                      Οἱ Μογγόλοι τοῦ φυλάρχου Σελτζούκ λαμβάνουν τώρα τήν σκυτάλην τῶν βαρβάρων τοῦ Ἰσλάμ καί ἀπό τάς στέπας τοῦ Τουρκεστάν ἔφθασαν ἕως τήν Μεσοποταμίαν (τέλος 10^ου αἰῶνος) καί ἀφ’ οὗ ἐδέχθησαν τόν μουσουλμανισμόν, ὑπηρέτουν ὡς μισθοφόροι εἰς διαφόρους μουσουλμάνους ἡγέτας. Τόν 11^ον αἰῶνα ἐξηπλώθησαν εἰς τό Ἰράν καί κατέστησαν κύριοι τοῦ Χαλιφάτου τῆς Βαγδάτης. Ἀπ’ ἐκεῖ οἱ βάρβαροι οὗτοι εἰσέβαλλον εἰς τάς ἐπαρχίας τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, τήν Μεσοποταμίαν, τήν Ἀρμενίαν καί τήν Καππαδοκίαν. Ὁ Αὐτοκράτωρ Ρωμανός Δ΄ ὁ Διογένης (1068-1071)[10] προσεπάθησε, ματαίως ὅμως, νά σταματήσῃ τάς ἐπιδρομάς τῶν Τούρκων. Τό 1071, εἰς τήν Μάχην τοῦ Ματζικέρτ, ὁ Βυζαντινός στρατός ἔπαθε σύγχυσιν καί ὑπέστη πανωλεθρίαν, ὁ δέ Ρωμανός συνελήφθη αἰχμάλωτος. Αἱ συνέπειαι τῆς καταστροφῆς ταύτης εἶχον καί ἔχουν φοβεράς ἱστορικάς ἐπιδράσεις εἰς τόν Ἑλληνισμόν καί ἅπαντα τόν Χριστιανικόν κόσμον. Δυστυχῶς, τό 1071 εἶναι ἡ ἀρχή τῶν δεινῶν τοῦ Βυζαντίου, τῆς Ρωμανίας, τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί συνεχίζονται ἕως σήμερον. Οἱ Κομνηνοί (1081-1185) ἐφρόντισαν νά ἀντιμετωπίσουν τούς βαρβάρους τούτους καί ἐπολέμησαν τούς Σελτζούκους μέ πολλάς ἐπιτυχίας. Τό 1176, ὁ Μανουήλ Α΄ Κομνηνός (1143-1180), εἰς τά βουνά τῆς Φρυγίας, εἰς τό Μυριοκέφαλο,[11] ὑπέστη μεγάλην συντριβήν καί οὕτως, οἱ Μογγόλοι καί νῦν μουσουλμάνοι Τοῦρκοι ἐγκατεστάθησαν εἰς τήν Μικράν Ἀσίαν.
.                      Αἱ ἑπτά Σταυροφορίαι, μέ πρόσχημα τούς μουσουλμάνους, εἶχον μεῖζον καί πολυσχιδές κόστος διά τό Βυζάντιον, ἀπό τό 1095 (Α΄ Σταυροφορία),[12] 1147 (Β΄ Σταυροφορία), 1189 (Γ΄ Σταυροφορία), 1204 (ἡ ἐπάρατος ἐρημωτική Δ΄ Σταυροφορία), 1217 (Ε΄ Σταυροφορία), 1248/9 (ΣΤ΄ Σταυροφορία) ἕως τό 1270 (Ζ΄ Σταυροφορία). Μέ τήν ἐθνοκτόνον Δ΄ Σταυροφορίαν (1204) ὑπέταξαν τήν Κωνσταντινούπολιν˙ κατέστρεψαν τό Βυζαντινόν κράτος καί τόν πολτισμόν του, κατελῂστευσαν τόν πλοῦτόν του, τούς ἱστορικούς καί θρησκευτικούς θησαυρούς του, χειρόγραφα, εἰκόνας, λείψανα ἁγίων. Ἦτο ἡ πρώτη πτῶσις τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί δή εἰς τούς βαρβάρους τῆς Δύσεως.[13] Ἡ ἀρπαγή καί ἡ καταστροφή ἔργων τέχνης, θρησκευτικῶν κειμηλίων καί χειρογράφων ἦτο ἀνυπολόγιστος. Ἡ ἅλωσις αὕτη τῆς Κωνσταντινουπόλεως τό 1204 ἔκλεισε μίαν λαμπράν σελίδα τῆς Μεσαιωνικῆς Ἱστορίας τοῦ Βυζαντίου καί ἀρχίζει μία νέα, ἀλλά πολύ διαφορετική, καθ’ ὅτι διαμεμελισμένη καί μέ μίαν ἐθνικήν συνείδησιν περί τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ. Ἡ ἑνιαία Βυζαντινή Αὐτοκρατορία διαμελίζεται τώρα ἀπό τούς «χριστιανούς» (αἱρετικούς) καί βαρβάρους τῆς Δύσεως καί σχηματίζονται Λατινικά καί Ἑλληνικά κράτη. Τό 1261, ἡ Αὐτοκρατορία τῆς Νικαίας, ἕν ἀπό τά Ἑλληνικά κράτη, ἀνακτᾷ τήν Κωνσταντινούπολιν.
.                    Τά Ἑλληνικά κράτη εἶναι πλέον τρία. Πρῶτον, ἡ Αὐτοκρατορία τῆς Τραπεζοῦντος μέ τά ἐγγόνια τοῦ Ἀνδρονίκου Κομνηνοῦ (1183-1185), τόν Ἀλέξιον καί τόν Δαβίδ Κομνηνόν. Ὠργάνωσαν οὗτοι τήν ἀκριτικήν ταύτην περιοχήν τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί συντόμως ἤκμασεν ἕως τό 1461, παρ’ ὅλον ὅτι κατελήφθη ἀπό τούς ἀπολιτίστους Ὀθωμανούς, παρέμεινεν δέ κέντρον Ἑλληνισμοῦ ἕως τό 1922. Δεὐτερον, ἦτο τό Δεσποτᾶτον τῆς Ἡπείρου μέ ἱδρυτήν τόν Μιχαήλ Ἄγγελον (Δούκας Κομνηνός) μέ βοηθούς τά ἀδέλφιά του, τόν Θεόδωρον καί τόν Μανουήλ. Ὁ Δεσπότης Θεόδωρος ἐπῆρε τήν Θεσσαλονίκην τό 1224. Τρίτον, ἡ Αὐτοκρατορία τῆς Νικαίας. Τό 1206, ὁ Θεόδωρος Α΄ Λάσκαρις (1204-1222) στέφεται ἀπό τόν Πατριάρχην εἰς τήν Νίκαιαν «Αὐτοκράτωρ Ρωμαίων». Ἔκαμνε δέ οὗτος τεραστίας προσπαθείας, ὡς ἱδρυτής του, ὥστε νά διασῲσῃ τό κράτος του ἀπό τάς ἐπιθέσεις τῶν ἀχρείων σταυροφόρων.

Δ΄. Ἡ Κατάληψις τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ὑπό τοῦ Σουλτανάτου τῶν Μογγόλων-Μουσουλμάνων

.                   Τόν Αὔγουστον τοῦ 1261, ὁ Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος (1259-1282) ἐμβαίνει θριαμβευτής εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν καί ἔγινεν ἡ στέψις του ὡς Αὐτοκράτωρ τῶν Ρωμαίων εἰς τήν Ἁγίαν Σοφίαν. Αὕτη ἦτο ἡ τελευταία δυναστεία τοῦ Βυζαντίου, ἡ Δυναστεία τῶν Παλαιολόγων (1259-1453). Δυστυχῶς, τό Βυζάντιον ἀπό τόν 12^ον αἰῶνα ἀπώλεσεν ἐν μέρει τόν ἔλεγχον τῆς Μ. Ἀσίας (Μάχη τοῦ Ματζικέρτ). Μία ἐπιδρομή τῶν Μογγόλων τοῦ Τζέν-γκις Χάν ἔφθασεν εἰς τήν Μ. Ἀσίαν καί μέ ἄλλας τουρκικάς φυλάς ἐγκατεστάθησαν εἰς τάς Μικρασιατικάς ὀρεινάς περιοχάς, ὡς ἐποίησε καί ἡ τοιαύτη τῶν Ὀθωμανῶν. Μία πανσπερμία Μογγόλων, μουσουλμάνων, Τούρκων, Ὀθωμανῶν καί ἄλλων νομάδων ἐδημιούργησαν κράτος. (Sic).
.                     Τό 1326, οἱ ἀγροῖκοι οὗτοι κυριεύουν τήν Προῦσαν, τήν ὁποίαν κάμνουν ἕδραν τοῦ ἀνεξαρτήτου κράτους των, σουλτανάτου, τό ὁποῖον ὠνομάσθη Ὀθωμανικόν κράτος ἀπό τό ὄνομα τοῦ ἱδρυτοῦ του, τοῦ Ὀσμάν. Τόν 14ον αἰῶνα καθιέρωσαν τήν περιοδικήν στρατολογίαν καί τόν ἐξισλαμισμόν τῶν Χριστιανοπαίδων (παιδομάζωμα), ὥστε νά ἐπανδρώσουν τά ἐπίλεκτα σώματα τῶν γενιτσάρων,
.                    Τό 1391, ὁ Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγος (1391-1425) ἔγινεν αὐτοκράτωρ μιᾶς κατ’ ὄνομα αὐτοκρατορίας. Ἡ Κωνσταντινούπολις ἦτο πολιορκημένη ἀπό τούς Τούρκους. Ὁ Μανουήλ ἀπεφάσισε νά ταξιδεύσῃ εἰς τήν Δύσιν διά βοήθειαν.[14] Ἀφ’ οὗ περιώδευσεν εἰς ὅλας τάς μεγάλας πρωτευούσας ἔφθασεν καί εἰς τό Λονδῖνον. Ἅπαντες τόν ἐδέχθησαν μέ συμπάθειαν, ἀλλ’ αἱ συζητήσεις διά βοήθειαν ἦσαν ἀόριστοι ὑποσχέσεις, ἡ ὁποία οὐδέποτε ἦλθε, διότι ὅλα αὐτά τά ἔτη ἡ προπαγάνδα τῆς Ρώμης (τοῦ πάπα) ἦτο ὅτι, δέν ἀξίζει νά χαλᾷ κανείς τήν ἡσυχίαν του διά τούς «σχισματικούς αὐτούς Ἕλληνες».[15]
.                 Εἰς τό τέλος τοῦ 14^ου αἰῶνος, ἡ αὐτοκρατορία τοῦ Τζέν-γκις Χάν ἀνακάμπτει μέ τήν ἡγεσίαν τοῦ Ταμερλάνου (Τιμούρ-Λένκ). Οὗτος ἐξήπλωσε τήν κυριαρχίαν του ἀπό τήν Νότιον Ρωσίαν ἕως τάς Ἰνδίας, Μεσοποταμίαν, Συρίαν καί κατέστρεψε τά πάντα εἰς τήν πορείαν του. Κατόπιν τῆς Συρίας, αἱ ὀρδαί τῶν βανδάλων τούτων Μογγόλων εἰσέβαλον εἰς τήν Μ. Ἀσίαν. Τό 1430, ἡ Θεσσαλονίκη ἔπεσεν εἰς τούς βαρβάρους Τούρκους.
.                     Οἱ ἀπολίτιστοι Τοῦρκοι συνεχίζουν τήν ἐξάπλωσίν των καί ἡ Κωνσταντινούπολις ζῇ περιόδους ἀγωνίας καί διχασμοῦ μέ τήν ἕνωσιν τῶν ἐκκλησιῶν (ψευδο-σύνοδος Φερράρας-Φλωρεντίας, 1438/9). Εἰς τάς 29 Μαΐου 1453, ἡ Μεσαιωνική Ἱστορία τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἔφθασεν εἰς τό τέλος της.[16] Ὁ Νέος Ἑλληνισμός, μετά ἀπό 400 χρόνια δουλείας, ἔφθασεν εἰς τήν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821[17] καί κατόπιν, πραγματικῆς μετανοίας, ἐπιστροφῆς εἰς τήν παραδοσιακήν Ὀρθοδοξίαν καί διά τῆς θείας Προνοίας θά πραγματοποιηθῇ καί τό ὄνειρον τοῦ Ἑλληνισμοῦ. «Πάλι μέ χρόνους μέ καιρούς, πάλι δικιά μας θἆναι.»[18] Ἡ Ὀρθοδοξία διεσώθη τό 1439 διά τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, Ἐπισκόπου τῆς Ἐφέσου, ὅς λέγει: «οὐχί ὑπογράφω, οὐ ποιήσω τοῦτό ποτε, κἄν εἴ τι καί γένηται»˙ «λοιπόν ἐποιήσαμεν οὐδέν» (ἀπαντᾷ ὁ πάπας Εὐγένιος Δ΄).[19]  Ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος παραμένει μόνος, ἄνευ βοηθείας ἀπό τήν αἱρετικήν Δύσιν, παρ’ ὅλην τήν ἕνωσιν. Ὁ Μωάμεθ Β΄ κατέλαβε τήν Κωνσταντινούπολιν, «ἡ Πόλις ἑάλω». Τήν Ἄνοιξιν τοῦ 1461, ἔχομεν καί τήν πτῶσιν τῆς Τραπεζοῦντος, τῆς Ποντιακῆς πρωτευούσης.

Ε΄. Ἐπίλογος: Ἡ Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων

.                   Ἡ δυτική πλευρά τῆς Ρωμανίας (δυτικῶς τοῦ Αἰγαίου) ἀπηλευθερώθη, ἐν μέρει, ἀπό τό 1821 ἕως τό 1920.[20]Δυστυχῶς, ἡ Ἀνατολική Θράκη, ἡ πρωτεύουσα Κωνσταντινούπολις καί ἡ Μικρά Ἀσία παραμένουν ὑπό τουρκικήν κατοχήν. Τό 1908 ἔλαβε χώραν ἡ ἐπανάστασις τῶν ἀγροίκων ἐκ τῶν βαρβάρων τούτων, τῶν Νεοτούρκων, τοῦ ντονμές Μουσταφά Κεμάλ, οἱ ὁποῖοι εἶχον ὡς στόχον των τήν γενοκτονίαν,[21] τήν ἐξόντωσιν ἤ τήν ἐκδίωξιν τῶν Ἑλλήνων καί Ἀρμενίων ἀπό τάς πατρογονικάς των πατρίδας.[22] Οἱ τζιχαντισταί ἀπόγονοί του συνεχίζουν καί σήμερον τήν ἰδίαν «ὑψηλήν» πολιτικήν κατά τόν πέριξ λαῶν καί δή κατά τῆς Ἑλλάδος.[23]
.                 Ὁ δυσώνυμος Μουσταφά Κεμάλ εἶχεν ὡς σύνθημά του, «ἡ Τουρκία διά τούς Τούρκους», καί οὗτος, ὡς ἀντίχριστος ἐκ πάσης ἀπόψεως, εἶχε συλλάβει τό σατανικόν σχέδιον ἐξοντώσεως τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου καί τῆς Μικρᾶς Ἀσίας.[24] Ἀρχίζει ἀπό τό 1914 μέ ἐπιστρατεύσεις τῶν μειονοτήτων, μέ τά τάγματα ἐργασίας, μέ ἐκτοπίσεις, μέ πορείας εἰς τά βάθη τῆς Ἀνατολῆς, μέ βιασμούς, μέ ἀπαγχονισμούς˙ μέ σφαγάς καί δολοφονίας τῶν Ἑλλήνων καί Ἀρμενίων. Ἐξοντώνει ὁ αἱμοδιψής οὗτος ἐγκληματίας 1.500.000 Ἀρμενίους καί 353.000 Ποντίους ἀπό τό 1916 ἕως τό 1923, μέ ἀποκορύφωμα τάς σφαγάς τῆς 19^ης Μαΐου 1919 εἰς τήν Σαμψοῦντα. Ἀκολούθως τῆς καταρρεύσεως τοῦ Μικρασιατικοῦ Μετώπου τῶν Ἑλλήνων, ἐπηκολούθησε τό ξερρίζωμα[25] ἀπό τάς πατρογονικάς ἑστίας,[26] κατόπιν 3.422 ἐτῶν, 1.500.000 Ἑλλήνων, ἐκ τῶν ὁποίων οἱ 400.000 ἦσαν Πόντιοι. Ἐπίσης, 1.000.000 Ἑλληνοπόντιοι κατέφυγον εἰς τήν Σοβιετικήν Ἕνωσιν.
.                    Ἡ πυρπόλησις τῆς Σμύρνης (1922)[27] καί αἱ σφαγαί τῶν μειονοτήτων εἶναι τεράστιαι, ἀλλά καί ἡ εὐθύνη τῆς ἀνθελληνικῆς Δύσεως πολύ μεγάλη. Τά ἀπάνθρωπα ἐγκλήματα εἰς τόν Πόντον καί τήν Σμύρνην ἀπό τόν σφαγέα Μουσταφά Κεμάλ πρωτοφανῆ καί μοναδικά εἰς τήν Ἱστορίαν˙[28] διδάσκαλος δέ ἀνεδείχθη ὁ ἀγκληματίας οὗτος καί τοῦ Χίτλερ[29] καί λοιπῶν Ναζιστῶν. Αἱ σφαγαί αὗται τῶν Ἑλλήνων θά εἶχον ἀποτραπῆ ἐάν αἱ συμμαχικαί δυνάμεις, τῶν ὁποίων τά πλοῖα ἐστάθμευον εἰς τόν λιμένα τῆς Σμύρνης ἀπηγόρευαν εἰς τόν Κεμάλ νά πράξῃ τοιούτου εἴδους βιαιότητας καί γενοκτονίας.[30] Ἡ σιωπηρά αὕτη ἀποδοχή τῆς σφαγῆς καί τῶν ἐγκλημάτων τούτων ἐκ μέρους τῶν Μεγάλων Δυνάμεων τῆς Εὐρώπης ἐνεθάρρυνε τόν ἐγκληματίαν Κεμάλ νά συνεχίσῃ τό σατανικόν ἔργον του.[31]Τοιουτοτρόπως, ἀπωλέσθη ἡ Μ. Ἀσία, ἡ Ἀνατολική πλευρά (ὁ ἀριστερός πνεύμων) τῆς Ἑλλάδος.
.                     Τέλος, ἡ ἀπώλεια αὕτη εἶναι προσωρινή, διότι κατόπιν μετανοίας ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων, ἐγκατάλειψιν τῶν αἱρέσεων καί τῆς «ἐντόνου ἐπιθυμίας διά ἑνότητα» μέ τούς παπικούς,[32] καί ἀνάληψιν τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας τῆς Ἑλλάδος ὑπό πατριωτῶν Ἑλληνορθοδόξων καί οὐχί ὑπό ξένων δουλοπρεπῶν Νεο-ἐποχιτῶν ψευδο-ἡγετίσκων, τά πάντα διορθώνονται διά τῆς θείας Χάριτος. Ὁ Θεός νά ἀναπαύσῃ τούς ἡρωϊκούς προγόνους μας, οἱ ὁποῖοι ἔχασαν τήν ζωήν των ἀπό τάς σφαγάς τῶν βαρβάρων τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς καί τήν ἀδιαφορίαν τῶν βαρβάρων τῆς Δύσεως,[33] οἱ ὁποῖοι ἐνεργοῦν μέ τόν αὐτόν τρόπον καί σήμερον.[34] Καλή λευτεριά εἰς τήν Μικράν Ἀσίαν, Πόντον, Ἀνατολικήν Θράκην, Κωνσταντινούπολιν καί Βόρειον Κύπρον. Οἱ βάρβαροι οὗτοι ἀπόγονοι τῶν Μογγόλων μουσουλμάνων τοῦ Τζέν-γκις Χάν καί Ταμερλάνου κατέχουν μόνον προσκαίρως τήν Ἀνατολικήν Ρωμανίαν, ὡς φιλόξενοι τῆς Ἱστορίας˙ ὁ καιρός δέ ἐγγύς[35] ἵνα ἐπιστραφῶσιν ἅπαντα τά κατεχόμενα ἐδάφη εἰς τούς Ἕλληνας, εἰς τούς ὁποίους ἀνοίκουν.

[1] Αὕτη εἶναι ἡ Κοινή Ἑλληνική γλῶσσα (ἡ Βιβλική γλῶσσα ἤ τῆς Καινῆς Διαθήκης ἤ Ἐκκλησιαστική ἤ ἡ τοιαύτη τῶν Πατέρων). Koine Greekdisplayed a wide spectrum of different styles, ranging from more conservative literary forms to the spoken vernaculars of the time. As the dominant language of the Byzantine Empire (Romania, Ρωμανία, Ρωμηοί), it developed further into Medieval Greek, the main ancestor of Modern Greek. Literary Koine was the medium of much of post-classical Greek literary and scholarly writing, such as the works of Plutarch and Polybius. Koine is also the language of the Christian New Testament, of the Septuagint (the 3rd-century B.C. Greek translation of the Hebrew Bible, “Old Testament”), and of most early Christian theological writing by the Church Fathers. (St. Basil the Great and St. Gregory the Theologian studied in Athens in the 4^th century A.D.). In this context, Koine Greek is also known as “Biblical”, “New Testament”, “Ecclesiastical” or “Patristic” Greek (and as a good American friend is saying, “this is the language that is spoken in Paradise”). It also continues to be used as the liturgical language of services in the Greek Orthodox Church. This holy language is under persecution the last forty years by the enemies of the Hellenic-Orthodox paideia, as it is also anything valuable and eternal in human civilization. . Ὅρα, John N. Kallianiotis, Political History and Economic Policy of the Greek Civilizer Alexander the Great, Hauppauge, N.Y.: Nova Science Publishers, July 2020, ISBN: 978-1-53618-072-5. novapublishers.com/shop/political-history-and-economic-policy-of-the-greek-civilizer-alexander-the-great/

[2] Μέ Βασιλεῖς: (α΄) ὁ Σωτήρ (269-197 π.Χ.), (β΄) Ὁ Φιλάδελφος (220-138 π.Χ.) καί (γ΄) ὁ Φιλομήτωρ (171-133).

[3] Ὅρα, “A Concise History Of The Greek Language”. http://www.italki.com/article/965/a-concise-history-of-the-greek-language  .

[4] Ὅρα, Ἄρχιμ. Βασιλείου Κ. Στεφανίδου, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, Ε΄ Ἔκδοσις, Ἐκδοτικός Οἶκος «ΑΣΤΗΡ». Ἀλ. & Ἐ. Παπαδημητρίου, Ἀθῆναι 1990.

[5] Ὅρα, Νικολάου Π. Βασιλειάδη, Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός καί ἡ Ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν, Ἔκδοσις Τετάρτη, Ἀδελφότης Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», Ἀθῆναι 1993.

[6] Ὅρα, Dr. Fahd Mohammed Taleb Al-Olaqi & Dr. Naushad Umarsharif Shaikh, “The Sword in the Islamic World View”, International Journal of Philosophy and Theology, June 2016, Vol. 4, No. 1, pp. 42-54.

[7] Ὅρα, Καρλομάγνος, Κάρολος ὁ Μέγας, Charlemagne (c.742-814), also known as Karl and Charles the Great. http://www.history.com/topics/middle-ages/charlemagne

[8] Σ’ ένα βιβλίο με τίτλο «Σκυλάνθρωποι» (Δημ. Μοσχόπουλου) είναι καταγεγραμμένη η ενδιαφέρουσα αφήγηση μίας Ελβετίδας, η οποία επεξηγεί γιατί οι Ευρωπαίοι και γενικότερα οι ξένοι, συμπεριφέρονται με ελεεινό τρόπο κατά των Ελλήνων.  «Είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει μ’ εμάς τους Ευρωπαίους καί τους Έλληνες! Αν υπάρχει μια φυλή στον κόσμο που κυριολεκτικά τη μισώ αφόρητα, αυτή η φυλή είναι οι Έλληνες»! http://www.hontos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=197%3Askilanthropi&catid=83%3Aperissotera&Itemid=138&lang=el

[9] Ὅρα, Νικολάου Π. Βασιλειάδη, Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός καί ἡ Ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν, Ἔκδοσις Τετάρτη, Ἀδελφότης Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», Ἀθῆναι 1993.

[10] Ὅρα, Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου, «ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ 11ου καὶ 21ου ΑΙΩΝΟΣ», Christian Vivliografia, 16 Σεπτεμβρίου 2020, σσ. 1-21 christianvivliografia.wordpress.com/2020/09/15/%e1%bd%81%ce%bc%ce%bf%ce%b9%cf%8c%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b5%cf%82-%cf%84%ce%bf%e1%bf%a6-%e1%bc%91%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%bf%e1%bf%a6/

[11] Ὅρα, Μαρίου Νοβακοπούλου, «Η μάχη του Μυριοκεφάλου (1176) και το τέλος του Μανουήλ Κομνηνού», cognoscoteam.gr/%CE%B7-%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%BA%CE%B5%CF%86%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CF%85-1176-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%84/

[12] Ὅρα, Οἱ Σταυροφορίες. ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2698/Istoria_B-Lykeiou_html-empl/index3_7.html . Ἐπίσης, List of Crusades. en.wikipedia.org/wiki/List_of_Crusades

[13] Ὅρα, “Damned Greek, you found everything; philosophy, geometry, physics, astronomy… you left nothing for us”. (Καταραμένε Έλληνα ανακάλυψες τα πάντα, φιλοσοφία, γεωμετρία, φυσική, αστρονομία… δεν άφησες τίποτα για εμάς). Johann Christoph Friedrich von Schiller (1759-1805). [Γερμανός ποιητής, φιλόσοφος και Ιστορικός].

[14] Ὡς σκέπτεται νά κάνῃ καί ὁ ἄσχετος (ἀχαρακτήριστος) Μιτσοτάκης, σήμερα, ὁ ὁποῖος εἶπεν:  “Greeks must feel absolutely safe, because the country not only has a strong force of deterrence which we have taken care to strengthen during these three years, but at the same time it has very strong allies.” Ὁρα, “PM: Greeks are absolutely safe”. ekathimerini.com/news/1186737/pm-greeks-are-absolutely-safe/?eType=EmailBlastContent&eId=f509581a-6b0d-44d1-b3fe-b0c15d6f3b07

[15] Αὐτό τό ἤκουσα καί ἐγώ εἰς τήν Ἀμερικήν, «πότε οἱ αἱρετικοί Ὀρθόδοξοι θά ἐπιστρέψουν εἰς τήν Καθολικήν ἐκκλησίαν;» Τό αὐτό, δυστυχῶς, θά συμβῇ καί σήμερον, μέ τούς «συμμάχους» μας εἰς τό ἀνθελληνικόν ΝΑΤΟ καί τήν ζηλόφθονον ΕΕ..

[16] Ὅρα, «Νέα ηχηρή παρέμβαση του κ. Κ. Ζιαζιά για την μαύρη επέτειο της άλωσης της Πόλης».

orthodoxostypos.gr/%ce%bd%ce%ad%ce%b1-%ce%b7%cf%87%ce%b7%cf%81%ce%ae-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%ad%ce%bc%ce%b2%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ba-%ce%ba-%ce%b6%ce%b9%ce%b1%ce%b6%ce%b9%ce%ac-%ce%b3%ce%b9%ce%b1/

Ὅρα, ἐπίσης, “Hellenism of Asia Minor and Pontos”. . file:///C:/Users/JK/AppData/Local/Microsoft/Windows/Temporary%20Internet%20Files/Content.IE5/U5CSIOWY/TG-2-Hellenism-of-Asia-Minor.pdf.

[17] Ὅρα, Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου, «Πολιτικαί Διαμάχαι, Ἐμφύλιοι Πόλεμοι καί Ἔλεγχος τούτων ὑπό τοῦ Ἰωάννου Μακρυγιάννη», ΑΒΕΡΩΦ, 7 Ἰανουαρίου 2022, σσ. 1-23.

averoph.wordpress.com/2022/01/07/%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%b1%ce%af-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%bc%ce%ac%cf%87%ce%b1%ce%b9-%e1%bc%90%ce%bc%cf%86%cf%8d%ce%bb%ce%b9%ce%bf%ce%b9-%cf%80%cf%8c%ce%bb%ce%b5%ce%bc%ce%bf%ce%b9/

[18] Ὅρα, «Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικιά μας θα΄ναι »! http://www.cretalive.gr/istoria/pali-me-hronia-me-kairoys-pali-dikia-mas-thanai

[19] Ὅρα, Νικολάου Π. Βασιλειάδη, Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός καί ἡ Ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν, Ἔκδοσις Τετάρτη, Ἀδελφότης Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», Ἀθῆναι 1993.

[20] Ὅρα, «Ιστορία της νεότερης Ελλάδας». (Αὐτά δέν εἶναι Ἑλληνικά, εἶναι «ἀγραμμάτων κορακίστικα»).

el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%BD%CE%B5%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82 . Πολύ μεγάλη καί καταστροφική ἡ ἀπώλεια καί ἡ ζημία, τήν ὁποίαν προεξένησαν αἱ ἀνθελληνικαί κυβερνήσεις, κατόπιν τοῦ 1974, εἰς τήνἹστορικήν Ἑλληνικήν γλῶσσαν τήν διαιωνίζουσαν τόν Ἑλληνισμόν, μέ τό νά υἱοθετήσουν τάς ἐντολάς τοῦ Ἑβραίου  μισέλληνος Henry Kissinger. Δέν θά πρέπει κάποτε νά ἀφυπνισθῇ ὁ ἀδιάφορος οὗτος Νεο-Ἕλληνας; Ἡ χώρα ὁδηγεῖται εἰς νέαν καθολικήν δουλείαν.

[21] Ὅρα, “11η Μαρτίου 2010 . Η απόφαση της ολομέλειας του Σουηδικού Κοινοβουλίου να αναγνωρίσει, με ψήφους 131 υπέρ και 130 κατά, την Γενοκτονία των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων με την καθοριστική ψήφο της κουρδικής καταγωγής βουλευτού Γκιουλάν Αβτζί (Gulan Αvci), αποτέλεσε μία μεγάλη επιτυχία, η οποία ήρθε σε μία δύσκολη περίοδο.” « Η Τουρκία ζητά από τη Σουηδία να παραδώσει τη βουλευτή του Κοινοβουλίου της Γκιουλάν Αβτζί.»averoph.wordpress.com/2022/05/23/%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%ba%ce%af%ce%b1-%ce%b6%ce%b7%cf%84%ce%ac-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b7-%cf%83%ce%bf%cf%85%ce%b7%ce%b4%ce%af%ce%b1-%ce%bd%ce%b1-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b1%ce%b4%cf%8e/

[22] Οὐσιαστικῶς, τῶν Χριστιανῶν τῆς Μ. Ἀσίας, καθ’ ὅτι δέν ἐξισλαμίσθησαν, δέν ἀφωμοιώθησαν μέ τούς άλλοθρήσκους ἀγνοοῦντες τήν Ἀλήθειαν μουσουλμάνους. Ὁ Μουσταφά Κεμάλ ἦτο Κρύπτο-Ἑβραῖος (The Donmes or Crypto–Jews of Turkey). Ὅρα, “Some Facts on the Origins of Mustafa Kemal Ataturk”.

hetq.am/en/article/50143

[23] Ὅρα, Δημήτρης Νατσιὸς. «Ὁ “Μπενίτο τῆς Ἄγκυρας” καὶ οἱ παλαβομάρες του».

christianvivliografia.wordpress.com/2022/06/11/%ce%bf-%ce%bc%cf%80%ce%b5%ce%bd%ce%b9%cf%84%ce%bf-%cf%84%ce%b7%cf%83-a%ce%b3%ce%ba%cf%85%cf%81%ce%b1%cf%83-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf%ce%b9-%cf%80%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%b2%ce%bf%ce%bc%ce%b1/

Ὅρα, ἐπίσης “Turkey breaks off high-level talks with Greece as rift grows”. apnews.com/article/politics-middle-east-greece-turkey-athens-e7242768854d2c7147916bcb7ce2b2fa?eType=EmailBlastContent&eId=c126d692-9777-41c6-8b48-1122098e2f3c

[24] Ὅρα, «Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΜΩΥΣΗΣ καὶ Η ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ». christianvivliografia.wordpress.com/2022/06/06/%ce%bf-%ce%b1%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%81%ce%b5%ce%b9%cf%84%ce%b7%cf%83-%ce%bc%cf%89%cf%85%cf%83%ce%b7%cf%83-%ce%ba%ce%b1%e1%bd%b6-%ce%b7-%ce%bc%ce%b9%ce%ba%cf%81%ce%b1-%ce%b1%cf%83%ce%b9%ce%b1/

[25] Ἡ βιαία αὕτη ἐκδίωξις τῶν Ἑλλήνων ἐκ τῶν πατρογονικῶν ἑστιῶν των ὠνομάσθη ψευδῶς ὡς «ἀνταλλαγή πληθυσμῶν» καί ἀπέκτησε νομικόνκῦρος μέ τήν Συνθήκην τῆς Λωζάννης τό 1923. Ὅρα, Η Συνθήκη της Λωζάνης (το πλήρες κείμενο). imbrosunion.com/174-2/

[26] Ἀπό τήν ἁγιοτόκον Μ. Ἀσίαν προέρχοναι πάρα πολλοί Ἅγιοι τῆς Ὀρθοδοξίας μας. «Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Ῥῶσος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ῥωσίαν. Αἰχμαλωτίστηκε τὸ 1730 ἀπὸ τοὺς Τατάρους, οἱ ὁποῖοι τὸν πούλησαν σὰν δοῦλο σ᾿ ἕνα Τοῦρκο στὸ Προκόπι τῆς Καισαρείας. Ὁ Τοῦρκος αὐτός, προσπάθησε ποικιλοτρόπως νὰ ἐξωμόσει τὸν Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος ὅμως ἔμεινε ἀκλόνητος στὴ χριστιανική του πίστη. Μετὰ ἀπὸ πολλὲς θλίψεις καὶ ταλαιπωρίες, ποὺ ἀναγράφονται λεπτομερῶς στὴν ἐκτενέστερη βιογραφία του, κατόρθωσε νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὸν ἀσεβὴ δεσπότη του καὶ ἀποσύρθηκε σὲ ἐρημικὸ μέρος ἀσκούμενος. Ἔτσι θεάρεστα καὶ μὲ αὐστηρὴ ἄσκηση ἀφοῦ ἔζησε, ἀπεβίωσε εἰρηνικά, προβλέποντας μάλιστα – μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ – καὶ τὸν θάνατό του (27 Μαΐου 1730). Ἀκολουθία του ἐκδόθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ 1849 καὶ 1897, καὶ στὴν Κωνσταντινούπολη 1899. Σήμερα εἶναι γνωστὸ σ᾿ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, ὅτι στὸ Νέο Προκόπι Εὐβοίας, βρίσκεται ἀποθησαυρισμένο τὸ σκήνωμα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Ῥώσου (τοποθετήθηκε τὸ 1925) καὶ ἔγινε γνωστὸ ἀπὸ τὰ πολλὰ θαύματα ποὺ ἔγιναν ἐκεῖ. Ἔτσι πλῆθος κόσμου συῤῥέει κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς πανήγυρής του στὶς 27 Μαΐου, ἀλλὰ καὶ κάθε μέρα.»

[27] Εἶχον γνωρίσει εἰς τήν Ἀμερικήν μίαν εὐσεβεστάτην γυναῖκα, τήν κ. Σμαρώ ἀπό τήν Σμύρνην καί μοῦ ἐζήτησε νά γράψω τήν δραματικήν ἐμπειρίαν της ἀπό τήν καταστροφήν τῆς Σμύρνης, τήν ὁποίαν ἔζησεν ἡ ἰδία, ἀλλά δυστυχῶς, δέν ἠμπόρεσα, λόγῳ τῆς ἐργασίας μου νά πραγματοποιήσω τήν ἐπιθυμίαν της καί καθ’ ὅτι ἀπεβίωσεν εἰς σχετικόν μικρόν χρονικόν διάστημα. Ὁ Θεός νά τήν ἀναπαύσῃ κατόπιν τόσων ταλαιπωριῶν εἰς τήν ζωήν της.    Ὅρα, ἐπίσης, «Σκέψεις μὲ ἀφορμὴν τὴν γενοκτονίαν τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ».

orthodoxostypos.gr/%cf%83%ce%ba%ce%ad%cf%88%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%bc%e1%bd%b2-%e1%bc%80%cf%86%ce%bf%cf%81%ce%bc%e1%bd%b4%ce%bd-%cf%84%e1%bd%b4%ce%bd-%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bf%ce%ba%cf%84%ce%bf%ce%bd%ce%af%ce%b1%ce%bd/ .

[28] Μία χρονολογική σειρά τῶν ἐγκλημάτων τοῦ Κεμάλ εἶναι ἡ ἑξῆς:

• Αρμενικό Ολοκαύτωμα

  Το 1915, το Αρμενικό Ολοκαύτωμα, που σχεδιάστηκε από τους Ντονμέδες (Κρυφοεβραίους) Νεότουρκους, αφήνει πίσω του 1,5 εκατ. Αρμενίων χριστιανών δολοφονήμένους.

• Ο Μουσταφά Κεμάλ, ανεβαίνει να κυβερνήσει την Τουρκία

  Το 1918 ο Ντονμές Μουσταφά Κεμάλ (“Ατατούρκ” = Πατέρας όλων των Τούρκων) ανεβαίνει στην ηγεσία.

• Οι Εβραιορώσσοι Μπολσεβίκοι εφοδιάζουν τους Νεότουρκους
• Το 1920 οι Εβραιορώσσοι Μπολσεβίκοι εφοδιάζουν τον Μουσταφά Κεμάλ με 10 εκατομμύρια χρυσά ρούβλια, 45.000 τουφέκια, 300 πολυβόλα.
• Το 1921, Ο Μουσταφά Κεμάλ καταλαμβάνει το λιμάνι του Μπακού και το παραχωρεί στους Εβραιορώσσους Μπολσεβίκους πέντε ημέρες αργότερα.

  Οι Ρόθτσάϊλντς είναι χαρούμενοι, δεδομένου ότι έχουν πλέον την Baku Oil Company τους, στην Εβραιορωσσική επικράτεια των Μπολσεβίκων.

• Η πυρπόληση της Σμύρνης

  Το 1922 οι Ντονμέδες Κεμαλιστές, ενορχηστρώνουν την πυρπόληση της Σμύρνης, με αποτέλεσμα 100.000 Χριστιανοί, να βασανιστούν, να πεινάσουν, να βιαστούν και να θανατωθούν. Ὅρα, peykwnas.wordpress.com/2015/08/11/%CE%B3-%CE%B3%CE%B1%CE%BA%CE%B7%CF%82%CE%BD%CE%B5%E1%BD%B9%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%BF%CE%B9-%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%BC%E1%BD%B3%CE%B4%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B1%E1%BD%B6/

[29] «Η έρευνα στο δυτικό κόσμο, στην Ελλάδα απουσιάζει η σχετική ανάλυση λόγω του «εξαγνισμού» του Μουσταφά Κεμάλ, δείχνει ότι υπήρξε εξάρτηση του Χίτλερ από τον Κεμάλ, έχει αποδειχθεί ότι σημειώθηκε αντιγραφή του Ναζισμού από τον Κεμαλισμό ως προτύπου κατάκτησης της εξουσίας με μέσο τα διαστροφικά εγκλήματα, βαρβαρότητες, βία που δεν χωρά ο ανθρώπινος νους. Είναι πλέον σαφές ότι ο Ναζισμός άντλησε τις οργανωμένους μεθόδους εξαφάνισης των λαών από καθεστώτα και πρόσωπα όπως ο Κεμαλισμός και ο Κεμάλ, όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Στέφαν Ίχριγκ στο έργο του “Ο Ατατούρκ στον κόσμο των Ναζί” από τις εκδόσεις του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ.», Ὅρα, Θεοφάνη Μαλκίδη, «Δίστομο, 10 Ιουνίου 1944: Η ατιμώρητη βαρβαρότητα και η συνεχιζόμενη Ύβρις».

averoph.wordpress.com/2022/06/10/%ce%b4%ce%af%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bc%ce%bf-10-%ce%b9%ce%bf%cf%85%ce%bd%ce%af%ce%bf%cf%85-1944-%ce%b7-%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%bc%cf%8e%cf%81%ce%b7%cf%84%ce%b7-%ce%b2%ce%b1%cf%81%ce%b2%ce%b1%cf%81%cf%8c/#more-151146

[30] Ὅρα, Τζώρτζ Χόρτον πρός τό Στέητ Ντιπάρτμαν διά τήν πυρπόλησιν τῆς Σμύρνης, «Τό Ζήτημα τῆς Ἐγγύς Ἀνατολῆς», 26/9/1922. George Horton: An American Witness in Smyrna.

http://www.greeknewsonline.com/george-horton-an-american-witness-in-smyrna/ . Ἐπίσης, THE BLIGHT OF ASIA By GEORGE HORTON. http://www.hri.org/docs/Horton/HortonBook.htm . Ἀκόμη, «Ἡ δημιουργία του Μουσταφά Κεμάλ».

cognoscoteam.gr/%ce%b7-%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%b9%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b3%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bc%ce%bf%cf%85%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%86%ce%ac-%ce%ba%ce%b5%ce%bc%ce%ac%ce%bb/

[31] Ἡ αἱρετική Δύσις ἀντιδρᾷ πάντοτε μέ τόν αὐτόν τρόπον. «Δέν θά χαιρόμουν τόσον πολύ ἐάν εἴχαμε δέκα νίκες κατά τῶν Τούρκων, ὅσον χαίρομαι σήμερα διά τήν ὑποδούλωσιν τῶν …σχισματικῶν.» Εἶπεν ὁ Πάπας Εύγένιος Ε΄, μετά τήν ἅλωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Τούρκους.

[32] Ὅρα, «ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΗΜΟΥΝ ΕΛΛΗΝΙΔΑ…Ἐπιστολή ἀπό τήν πρώτη Ταϊβανέζα Ἱεραπόστολο Πελαγία Yu».

christianvivliografia.wordpress.com/2011/05/07/%CE%B8%E1%BD%B0-%E1%BC%A4%CE%B8%CE%B5%CE%BB%CE%B1-%CE%BD%E1%BD%B0-%E1%BC%A4%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD-%E1%BC%91%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B1/

[33] “Απαιτείται ΑΜΕΣΗ δράση από Ελληνικής πλευράς, διότι όπως σωστά έχει ειπωθεί και από τον Ναύαρχο Ευάγγελο Αποστολάκη, «είμαστε μόνοι μας». Σε περίπτωση κρίσης – σύγκρουσης με την Τουρκία, δεν θα υπάρχουν συμμαχίες και Διεθνές Δίκαιο, παρά μόνο το Δίκαιο του στρατιωτικά ισχυρού που θα επιβάλλει τις θέσεις του στο πεδίο της μάχης.”  Ὅρα, «Τι θα γίνει εάν η Τουρκία…;»

averoph.wordpress.com/2022/06/22/%cf%84%ce%b9-%ce%b8%ce%b1-%ce%b3%ce%af%ce%bd%ce%b5%ce%b9-%ce%b5%ce%ac%ce%bd-%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%ba%ce%af%ce%b1/#more-151238

[34] In response to Turkey’s clear aggression in the Aegean, the State Department has resorted to a policy of neutrality and equidistance. Instead of calling out Turkey’s revisionism and condemning its threats against Greece in a clear and unequivocal way, it has resorted to on the one hand supporting the principle of sovereignty and territorial integrity, and on the other calling on “both sides” to “avoid rhetoric that could further raise tensions.” Ὅρα, “The immorality of neutrality”,  http://www.ekathimerini.com/opinion/1187220/the-immortality-of-neutrality/?eType=EmailBlastContent&eId=89eb7406-5ca2-48fa-a2c1-a9440c027066

[35] Ὅρα, «Δεν μας πτοούν οι Αγαρηνοί, αλλά…»

averoph.wordpress.com/2022/06/13/%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%cf%80%cf%84%ce%bf%ce%bf%cf%8d%ce%bd-%ce%bf%ce%b9-%ce%b1%ce%b3%ce%b1%cf%81%ce%b7%ce%bd%ce%bf%ce%af-%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%ac/#more-151162

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΝΑΒΑΠΤΙΣΤΩΝ

 

Συνεχίζοντας τα άρθρα αυτοκριτικής των Γ.Ο.Χ. (αναγκαιότατα, εφόσον δεν είναι δυνατόν να ασκούμε κριτική στους Νεοημερολογίτες/Οικουμενιστές και να τους ζητούμε να μετανοήσουν, αλλά να κλείνουμε τα μάτια όταν και οι ημέτεροι γίνονται παραβάτες), θα ήθελα να τονίσω ιδιαιτέρως πως δεν διεκδικώ το αλάθητο, αλλά καταθέτω στην κρίση των Ορθοδόξων τα συμπεράσματά μου από την μελέτη του θέματος, και αν κάποιος θεωρεί ότι πλανώμαι θα του είμαι ευγνώμων αν αποδείξει την πλάνη μου και με εξάγει από αυτήν. 

Μετά από την δημοσίευση του κειμένου "Κατά των Αναβαπτιστών" (εδώ: https://krufo-sxoleio.blogspot.com/2022/05/blog-post_6.html ) αποδείχθηκαν περίτρανα δύο τινά: πρώτον, η παντελής έλλειψη επιχειρημάτων και σοβαρού αντιλόγου σε όσα κατατέθηκαν στο εν λόγω κείμενο και δεύτερον, η αποκάλυψη πως ο, υπέρ του Αναβαπτισμού, ισχυρισμός περί "προβληματικού τύπου" ή "απουσίας των τριών πλήρων καταδύσεων" αποτελεί τελικώς μία ψευδή πρόφαση και δικαιολογία για να μην αποκαλύπτουν οι Αναβαπτιστές το αληθινό τους φρόνημα, το οποίο είναι η απόρριψη κάθε Βαπτίσματος ανεξαιρέτως, τελουμένου εκτός των κόλπων αυτών, ακόμη δηλαδή και αν είναι σωστός ο τύπος. Και λέμε αποκαλύφθηκαν διότι όσοι εκ των Αναβαπτιστών τοποθετήθηκαν εσχάτως, προφορικώς ή γραπτώς (δεν χρειάζεται να παραθέσω τα ονόματά τους, διότι, επί του παρόντος και στη συγκεκριμένη περίπτωση, κρίνονται απόψεις και όχι πρόσωπα), αγνόησαν παντελώς το θέμα του προβληματικού τύπου (παρόλο που το χρησιμοποιούν ως μέγιστο επιχείρημα πειθούς, όταν απευθύνονται προς αδαείς!) και εξέφρασαν ξεκάθαρα την θέση τους ότι στους κόλπους της νεοημερολογιτικής Εκκλησίας της Ελλάδος, αλλά και των άλλων Τοπικών Εκκλησιών, δεν υφίσταται καν Βάπτισμα, και άρα κακώς τους αποκαλώ Αναβαπτιστές, διότι δεν αναβαπτίζουν, αλλά βαπτίζουν για πρώτη φορά!

Συγκεκριμένα ισχυρίζονται πως η νεοημερολογιτική Εκκλησίας της Ελλάδος, και οι άλλες επίσημες Τοπικές Εκκλησίες είναι αιρετικές και ως εκ τούτου τα μέλη τους είναι αβάπτιστα, διότι "οι αιρετικοί δεν έχουν Βάπτισμα". Επιπροσθέτως, επισημαίνουν ότι και η νεοημερολογιτική Εκκλησία της Ελλάδος έχει εκδώσει απόφαση οι Γ.Ο.Χ. να αναβαπτίζονται.

Ξεκινώντας από το τελευταίο πρέπει να παρατηρηθεί το εξής. Εννοείται πως η απόφαση περί Αναβαπτισμού των Γ.Ο.Χ. είναι πέρα για πέρα αντικανονική και παράνομη, και αποδεικνύει ότι τα πρόσωπα που έλαβαν, υπέγραψαν και εφαρμόζουν μια τέτοια απόφαση δεν είναι Ορθόδοξοι, αλλά αιρετικοί Αναβαπτιστές. Με το να ισχυρίζονται όμως οι ημέτεροι Αναβαπτιστές πως επειδή οι Νεοημερολογίτες ομόφρονές τους αναβαπτίζουν τους εισερχόμενους Παλαιοημερολογίτες άρα πρέπει να το κάνουμε και εμείς σε αυτούς, εγκαινιάζουν για πρώτη φορά στην ιστορία τον νεοφανή επιστημονικό κλάδο της ..."Εκδικητικής Θεολογίας"!

Σχετικά με την άποψη ότι οι επίσημες Εκκλησίες (σύσσωμες με όλα τα μέλη τους μέχρι και τον τελευταίο πιστό) έγιναν αιρετικές, αυτό έχει αναιρεθεί με πολλά κείμενα του παρόντος ιστολογίου, τα οποία έχουν καταδείξει ότι οι οπαδοί της άποψης αυτής: 

α) δεν μπορούν να αποδείξουν πότε ακριβώς και διά ποιου τρόπου κατέστησαν οι επίσημες Εκκλησίες αιρετικές (άλλοι λένε το 1924, άλλοι το 1935, άλλοι το 1948, άλλοι το 1965, άλλοι την δεκαετία του '90, άλλοι το 2016 κ.ο.κ. - αυτό φανερώνει όχι μόνο την σύγχυση και την ασυμφωνία μεταξύ τους, αλλά και την άγνοιά τους για κάτι το οποίο ...διαβεβαιώνουν ότι γνωρίζουν!).

β)  δεν συμφωνούν με το, σχετικό με το θέμα μας, φρόνημα του Αγίου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου (τον οποίο χείλεσι μεν τιμούν, πράξεσι δε ατιμάζουν), που συνοψίζεται στην πρόταση: "μία Ἐκκλησία τότε μόνον ἔχει κῦρος καὶ τὰ Μυστήρια αὐτῆς ἁγιαστικὴν χάριν καὶ ἐνέργειαν, ὅταν αὕτη συστηθῇ ἢ ἀναγνωρισθῇ ὑπὸ τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ  τότε μόνον αὕτη ἀπόλλυσι τὸ κῦρος αὐτῆς καὶ τὴν ἁγιαστικὴν δύναμιν καὶ ἐνέργειαν τὰ Μυστήρια Αὐτῆς, ὅταν Αὕτη διὰ μίαν κακοδοξίαν κηρυχθῇ αἱρετικὴ ἢ Σχισματικὴ ὑπὸ  τῆς ὅλης Ἐκκλησίας, ἧς τὴν ἔγκυρον γνώμην καὶ τελεσίδικον ἀπόφασιν διερμηνεύει ἡ Οἰκουμενικὴ καὶ Πανορθόδοξος Σύνοδος" (σε αυτό το σημείο πρέπει να σταθούμε λίγο, διότι ειρωνεύονται ορισμένοι "διαδικτυακοί φωστήρες" ότι ματαίως περιμένουμε τέτοια Σύνοδο, θεωρώντας οι ταλαίπωροι ότι εμείς την περιμένουμε τάχα από τους αιρετικούς· ας ερευνήσουν όμως π.χ. από ποιους χειροτονήθηκαν οι Πατέρες της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου...). 

Ακόμη όμως και αιρετικοί να καταστούν οι πιστοί των επισήμων Εκκλησιών, ποιο είναι το αρμόδιο όργανο που θα αποφασίσει για την αποδοχή ή όχι του Βαπτίσματός τους; Διότι τόσο για τους παλαιούς αιρετικούς (π.χ. Παυλιανιστές, Αρειανούς, Μακεδονιανούς κλπ.), όσο και για τους νεότερους (π.χ. Παπικούς), τις αποφάσεις για το πώς θα γίνουν αποδεκτοί στην Εκκλησία έλαβαν Οικουμενικές ή Πανορθόδοξοι Σύνοδοι. Σήμερα ποια τέτοια αρμόδια Σύνοδος συνήλθε και αποφάσισε για το θέμα;

Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο οι Αναβαπτιστές επικαλούνται μόνο την Σύναξη των Τριών Προκαθημένων του 1756, προσπαθώντας να εφαρμόσουν την απόφασή της (που αφορά στους Λατίνους και στους Αρμενίους!) στα μέλη των επισήμων Εκκλησιών! Σχετικά με αυτή την αυθαίρετη επίκληση πρέπει να γίνουν οι εξής διαφωτιστικές παρατηρήσεις:

α) Ενώ η Ορθόδοξη Εκκλησία στάθηκε επιφυλακτική επί επτακόσια (700) χρόνια για να απορρίψει το (ήδη παραχαραγμένο από αιώνες!) "βάπτισμα" των Λατίνων (κατ' Οικονομία και επειδή αυτό τελούταν στο όνομα της Αγίας Τριάδος), και μόλις το 1756 τελικώς το αποφάσισε εν μέρει, με τη Σύναξη των Τριών Προκαθήμενων (στην οποία πάντως όχι μόνο αντέδρασαν οι Συνοδικοί Αρχιερείς και δεν υπέγραψαν - για αυτό και δεν θεωρείται Πανορθόδοξος Σύνοδος! -, αλλά και πολλές Τοπικές Εκκλησίες, όπως η Ρωσική, δεν την αποδέχτηκαν και παρέμειναν στις παλαιότερες αποφάσεις), οι Αναβαπτιστές σπεύδουν άμεσα, με ελαφρά τη καρδία και άνευ Συνόδου να εφαρμόσουν τον Αναβαπτισμό σε απλούς Ορθοδόξους, που βρέθηκαν μέσα στον χώρο των επισήμων Εκκλησιών, εξισώνοντάς τους όχι απλά με Λατίνους, αλλά με αιρετικούς που δεν δέχονται την Αγία Τριάδα ή και αλλοθρήσκους ακόμη!

β) Ενώ οι Αναβαπτιστές ωρύονται πως "οι Νεοημερολογίτες είναι αβάπτιστοι", εν τούτοις όχι μόνο τις οικονομικές εισφορές εκ μέρους των "αβαπτίστων" αυτών τσεπώνουν (...κατ' οικονομίαν, βεβαίως!), αλλά και με τους "αβάπτιστους" αυτούς συμπροσεύχονται, μιας και όχι μόνο στους ναούς των εκκλησιάζονται αρκετοί από αυτούς, αλλά και στα πανηγύρια τους οι ίδιοι καλούν μπάντες με "αβάπτιστους" μουσικούς να παιανίσουν, αλλά και προσκαλούνε "αβάπτιστους" πολιτικούς προσφέροντάς τους τιμητική θέση στον Αγιασμό των Υδάτων... Εφόσον όμως οι Νεοημερολογίτες είναι αβάπτιστοι ως αιρετικοί, όπως ισχυρίζονται, τότε οι ως άνω Αναβαπτιστές είναι καθαιρετέοι με βάση τους Ιερούς Κανόνες για συμπροσευχή με αβάπτιστους αιρετικούς!

γ) Ο άκριτος ζηλωτισμός των Αναβαπτιστών δεν είναι κάτι το καινούριο. Είχε εμφανισθεί και στο παρελθόν και είχε αντιμετωπιστεί επιτυχώς από τους Αγίους Πατέρες. Και είχε εκφραστεί όχι μόνο εκ μέρους σχισματοαιρετικών (όπως οι Δονατιστές ή οι Νοβατιανοί), αλλά και από Ορθοδόξους, όπως από τον γνωστό μαθητή του Οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου τον περίφημο Ναυκράτιο. Ο τελευταίος είχε εκφράσει κάποτε την άποψη ότι το Βάπτισμα των αιρετικών Εικονομάχων (και μάλιστα προσφάτως τότε καταδικασμένων από την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο!) είναι άκυρο βασιζόμενος στον ΜΣΤ΄ Αποστολικό Κανόνα ("Ἐπίσκοπον, ἢ πρεσβύτερον, αἱρετικῶν δεξαμένους βάπτισμα ἢ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προστάττομεν. Τίς γὰρ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαρ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;") και ισχυριζόμενος ότι όλοι οι προερχόμενοι από αιρέσεις πρέπει να (ανα)βαπτίζονται. Ο Όσιος Θεόδωρος όμως αφού του εξηγεί ότι η Εκκλησία έχει αποφασίσει να διαιρεί σε τρεις κατηγορίες τους αιρετικούς και άλλους μεν να δέχεται με Βάπτισμα, άλλους με Μύρο, άλλους με Λίβελλο ("Τὸ δὲ τῶν βαπτιζομένων συντομώτερον ἀποκριθήσομαι. τριχῇ διῄρηται τὸ θεώρημα. Βαπτίζονται μὲν γὰρ Μαρκιωνισταί, Τασκορδιουργοί, Μανιχαῖοι καὶ οἱ σύστοιχοι αὐτῶν ὁμοῦ ἕως τῶν Μελχισεδεκιτῶν, αἱρέσεις εἰκοσιπέντε· χρίονται δὲ τῷ ἁγίῳ μύρῳ Τεσσαρεσκαιδεκατῖται, Ναυατιανοί, Ἀρειανοί, Μακεδονιανοί, Ἀπολιναρισταί, ὁμοῦ πέντε· οἱ δὲ μήτε βαπτιζόμενοι μήτε χριόμενοι, ἀλλὰ μόνον ἀναθεματίζοντες τὴν ἰδίαν καὶ πᾶσαν ἄλλην αἵρεσιν, Μελετιανοί, Νεστοριανοί, Εὐτυχιανισταὶ καὶ οἱ τούτων ὁμόστοιχοι μέχρι τῆς δεῦρο αἱρέσεως, τῷ ἀριθμῷ οὐχ ὑποβαλλόμενοί μοι κατὰ τὸ παρὸν διὰ τὸ πολυσχεδὲς τῶν Ἀκεφάλων καὶ τὸ ὑπερτενὲς τῆς ἐπιστολῆς", P.G. 99, 1052), του εξηγεί ότι ο εν λόγω Αποστολικός Κανόνας αφορά εκείνους τους αιρετικούς που δεν βαπτίζουν στο όνομα της Αγίας Τριάδος ("Τὸ δὲ εἰρηκέναι σε μὴ διακρῖναι τὸν κανόνα, ἀλλ' ὁριστικῶς ἀποφάναι τοὺς ἀπὸ αἱρετικῶν χειροτονηθέντας ἢ βαπτισθέντας οὔτε κληρικοὺς εἶναι δυνατὸν οὔτε πιστούς, ἐκεῖνο λογίζου, ὅτι αἱρετικοὺς ὁ ἀποστολικὸς κανὼν ἐκείνους ἔφη, τοὺς μὴ εἰς ὄνομα Πατρὸς καὶ Υἱοῦ καὶ ἁγίου Πνεύματος βαπτισθέντας ἢ βαπτίζοντας", αυτόθι)!  Στην περίπτωση λοιπόν που κάποιοι αιρετικοί τελούν "Βάπτισμα" στο όνομα της Αγίας Τριάδος, τότε η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει αποφασίσει συνοδικώς για την δυνατότητα χρήσης Οικονομίας και την μη επανάληψή του (Ζ΄ Κανόνας της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου, ϞΕ´ Κανόνας της Πενθέκτης, Η΄ Κανόνας της εν Αρελάτη του 314, Κανονική Επιστολή Μεγάλου Αθανασίου προς Ρουφινιανό, Πανορθόδοξος Σύνοδος Κωνσταντινουπόλεως 1484, Πανορθόδοξος Σύνοδος Μόσχας 1667).

Οι ημέτεροι Αναβαπτιστές αγνοώντας ή και περιφρονώντας την πράξη της Εκκλησίας, για λόγους ζηλωτισμού ή και εκδικήσεως, με την πρακτική τους:

α) εισάγουν καινά δαιμόνια στην Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων, δίνοντας στην εκκλησιολογία της περισσότερο δονατιστική ή νοβατιανική χροιά παρά Γνήσια Ορθόδοξη.

β) αλλοιώνουν τη σύνθεση του πληρώματος των πιστών, αφενός μεν εισάγοντας σε αυτό εκκλησιαστικά αμόρφωτους και αμαθείς (ποιοι άλλοι θα δεχόντουσαν να ξαναβαπτισθούν αθετώντας το Σύμβολο της Πίστεως;) αφιονισμένους πρώην Νεοημερολογίτες, αφετέρου δε αναγκάζοντας εχέφρονες Παλαιοημερολογίτες να διακόψουν την κοινωνία μαζί τους, ακόμη δε και να αποτειχιστούν ή να εισχωρήσουν σε άλλη Δικαιοδοσία.

γ) δημιουργούν (με την χρήση μάλιστα του μύθου ότι δεν υπάρχουν άξιοι προς Ιερωσύνη) κακέκτυπά τους, δηλαδή νέους αναβαπτισμένους "Ιερείς", οι οποίοι με την σειρά τους θα συνεχίσουν αυτή την πρακτική μέχρι τελικά να μη μείνει ούτε ένας Ορθόδοξος στον χώρο μας!

Κλείνοντας πρέπει να ειπωθεί ότι στην εν λόγω διαμάχη με τους Αναβαπτιστές εμείς δεν έχουμε κάποιο συμφέρον να υπερασπιστούμε το Βάπτισμα το τελούμενο υπό Νεοημερολογιτών, διότι με το Παλαιό γεννηθήκαμε και στο Παλαιό βαπτισθήκαμε υπό Γνησίων Ορθοδόξων Ιερέων και μόνο η αλήθεια μάς αναγκάζει να το κάνουμε. Αντιθέτως οι Αναβαπτιστές ενεργούν όπως ακριβώς τα είχε περιγράψει ο μέγας Αίσωπος χιλιάδες χρόνια πριν: "Ἀλώπηξ ὑπό τινος πάγης τὴν οὐρὰν ἀποκοπεῖσα, ἐπειδὴ δι’ αἰσχύνην ἀβίωτον ἡγεῖτο τὸν βίον ἔχειν, ἔγνω δεῖν καὶ τὰς ἄλλας ἀλώπεκας εἰς τὸ αὐτὸ προαγαγεῖν, ἵνα τῷ κοινῷ πάθει τὸ ἴδιον ἐλάττωμα συγκρύψῃ. Καὶ δὴ ἁπάσας ἀθροίσασα παρῄνει αὐταῖς τὰς οὐρὰς ἀποκόπτειν, λέγουσα ὡς οὐκ ἀπρεπὲς μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ περισσόν τι αὐταῖς βάρος προσήρτηται. Τούτων δέ τις ὑποτυχοῦσα ἔφη· «Ὦ αὕτη, ἀλλ’ εἰ <μή> σοι τοῦτο συνέφερεν, οὐκ ἂν ἡμῖν τοῦτο συνεβούλευσας»"...

Είθε ο Κύριος να μας ελεήσει και να χαρίσει σε όλους μας μετάνοια.

Νικόλαος Μάννης

ΠΗΓΗ: http://krufo-sxoleio.blogspot.com/2022/06/blog-post_28.html

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΝΑΒΑΠΤΙΣΤΩΝ

Εἶναι δὲ ὁ ἀναβαπτισμὸς ἀθεΐα (Α΄ ΜΕΡΟΣ)

 Εἶναι δὲ ὁ ἀναβαπτισμὸς ἀθεΐα (Β΄ ΜΕΡΟΣ)

  Εἶναι δὲ ὁ ἀναβαπτισμὸς ἀθεΐα (Γ΄ ΜΕΡΟΣ)

Εἶναι δὲ ὁ ἀναβαπτισμὸς ἀθεΐα (Δ΄ ΜΕΡΟΣ)

H KATANTIA MAΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.... ΣΙΝΕΜΑ ΣΤΗΝ ΡΩΜΑΙΚΗ ΑΓΟΡΑ!

 

ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΣΤΗΝ ΘΡΟΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ

 

Περιπτώσεις διορατικότητας του γέροντος Ιωάννη (Κρεστιάνκιν). Μέρος Γ.

 

«Δεν πρέπει να σκέφτεσαι έτσι»

Νίνα Γιερμολάεβα:

— Αυτό το γεγονός συνέβη στις αρχές του ’90. Μία από τις αδερφές μου έπιασε τον άντρα της με την ερωμένη του. Έμεναν σ’ ένα διώροφο διαμέρισμα, στον 12^ο και 13^ο όροφο. Μεταξύ τους ξέσπασε καυγάς και η ερωμένη προσπάθησε να περάσει από το ένα μπαλκόνι στο άλλο. Κανένας δεν είδε πώς συνέβη, αλλά έπεσε και σκοτώθηκε. Μετά από αυτήν την τραγωδία, η αδελφή μου μαζί με μία άλλη αδελφή μας πήγαν στη Μονή τον Σπηλαίων, για να δουν τον πατέρα Ιωάννη. Ο γέροντας τις δέχτηκε. Μιλώντας με τη μία αδελφή, απομακρύνθηκε λίγο από την άλλη, όμως τόσο που εκείνη μπορούσε ν’ ακούει τη συνομιλία τους. Και όταν η αδελφή μου πλησίασε στο να αναφερθεί στη στιγμή της τραγωδίας, ο γέροντας της είπε: «Μακάρι να μην ήταν αυτοκτονία, μακάρι να μην ήταν αυτοκτονία!».

Στην αδελφή, που άκουγε αυτήν τη συνομιλία, ξαφνικά ήρθε η σκέψη: «Ο σκύλος αξίζει και τον σκυλίσιο θάνατο» (παροιμία).Την ίδια στιγμή ο γέροντας γύρισε ξαφνικά προς την αδελφή μου και της είπε: «Ε, δεν πρέπει να σκέφτεσαι έτσι».

Οι χώρες θα είναι ξεχωριστές

Μαρία Γιερμολάεβα:

Ο γέροντας είπε ότι θα ήταν καλύτερα να χωρίσουμε, επειδή θα έρθει η ώρα που η Ένωση θα καταρρέυσει και όλες οι χώρες θα είναι ξεχωριστές

— Όταν ήμουν νέα, έκανα παρέα μ’ ένα αγόρι. Εκείνος είχε έρθει από το Αζερμπαϊτζάν και ήταν μουσουλμάνος. Εμένα δεν με πείραζε αυτό το πράγμα, αλλά η μητέρα μου ανησύχησε και πήγε στον γέροντα για συμβουλή.

Εκείνος της είπε ότι θα ήταν καλύτερα να χωρίσουμε, επειδή θα έρθει η ώρα που η Ένωση θα καταρρεύσει και όλες οι χώρες θα είναι ξεχωριστές. «Ο άντρας θα την καλεί στη δική του χώρα και η σύζυγος θα τον πιέζει να μείνουν στη Ρωσία».

Με τις προσευχές του πατρός Ιωάννη, χωρίσαμε με αυτό το αγόρι και μετά από πολλά χρόνια η χώρα υπέστη αυτό που είπε ο γέροντας.

Διάρι

Αντονίνα Νικολάγιεβα:

— Τον τελευταίο καιρό, όταν ο γέροντας δεχόταν τον κόσμο για εξομολόγηση, πήγα στο μοναστήρι μαζί με την Μαρία Ζβέρεβα, η οποία εργαζόταν ως νοσοκόμα στο ιατρείο της Τριαδικής Λαύρας του Αγίου Σεργίου κι έμενε κοντά στον σταθμό. Η Μαρία είχε ένα διάρι, το οποίο θερμαινόταν με ξύλα. Κάποιος άνθρωπος της πρότεινε να μετακομίσει σε γκαρσονιέρα, όπου θα είχε όλες τις ανέσεις και κεντρική θέρμανση.

Η Μαρία, που ήταν πνευματική κόρη του πατρός Ιωάννη, πήγε στο μοναστήρι για να του ζητήσει την ευλογία για τη μετακόμιση. Στις 5 το πρωί φτάσαμε στον ναό του Αγίου Νικολάου για εξομολόγηση, όπου εξομολογούσε ο ίδιος ο γέροντας. Υπήρχε πολύς κόσμος κι εμείς σταθήκαμε στο τέλος του πλήθους. Ξαφνικά ο πατήρ Ιωάννης άρχισε να λέει το εξής:

-Δόξα τω Θεώ, ο Κύριος έδωσε μια στέγη πάνω από το κεφάλι και όχι μόνο ένα δωμάτιο, αλλά δύο! Στο ένα δωμάτιο μπορεί να φιλοξενεί τους προσκυνητές και στο άλλο να μένει η ίδια. Αλλά όχι, δεν το θέλει! Βαρέθηκε ν’ ασχολείται με τη θέρμανση και τους προσκυνητές και τώρα έχει τη δυνατότητα να μετακομίσει στην γκαρσονιέρα και να ζει ήσυχα. Έτσι σκέφτονται μερικές χριστιανές, μη θέλοντας να κάνουν καλές πράξεις. Ο Θεός είναι ο Κριτής τους!

Η Μαρία έκλαψε, επειδή κατάλαβε πως ο γέροντας μιλούσε γι’ αυτήν. Στο τέλος της εξομολόγησης, η Μαρία με ρώτησε τι να κάνει: Να μιλήσει με τον γέροντα ή να πάει σπίτι με το βραδινό τρένο; Η Μαρία τελικά πλησίασε τον πατέρα Ιωάννη, για να πάρει την ευλογία για το δρόμο της επιστροφής, καθώς δεν είχε άλλο να ρωτήσει. Ο γέροντας τα είπε όλα στην κοινή εξομολόγηση. Έμεινε, λοιπόν, η Μαρία στο διάρι της και συνέχισε να φιλοξενεί τους προσκυνητές, όπως πριν.

Φάκελος

Γκενάντι Τιμοφέεβ:

— Μια φορά, όταν ήμουν ακόμα φοιτητής, ενώ ήμουν στο μοναστήρι, συνέβη να χάσω το πορτοφόλι μου. Πώς να φτάσω στο Λένινγκραντ, δεν ήξερα. Μπορούσα, βέβαια, ν’ απευθυνθώ στον πατέρα Αλύπιο, αλλά ντράπηκα.

Ο γένοντας ξαφνικά βγάζει έναν φάκελο και μου τον δίνει

Φεύγοντας, πάντα πήγαινα να πάρω την ευλογία από τον πνευματικό μου πατέρα, τον πατέρα Ιωάννη (Κρεστιάνκιν). Φυσικά, δεν του είπα τίποτα για το περιστατικό, γιατί ένιωθα άβολα. Μιλώντας λίγο μαζί μου και ευλογώντας, ο γένοντας ξαφνικά βγάζει έναν φάκελο και μου τον δίνει. Κατάλαβα πως περιείχε χρήματα. Άρχισα ν’ αρνούμαι, αλλά ο γέροντας επέμενε, λέγοντας ότι είναι κάτι που έχω ανάγκη εκείνην την ημέρα. Όταν έφτασα στον σταθμό και άνοιξα τον φάκελο, προς έκπληξή μου, είδα το ακριβές ποσό που έχασα.

Δύο εγχειρήσεις, δύο διαφορετικές καταλήξεις

Πρωτοδιάκονος Αλέξανδρος Κιρέεβ:

— Τον πατέρα Ιωάννη (Κρεστιάνκιν) τον γνώριζα από τη δεκαετία του ’50, όταν υπηρετούσε στον Ναό της Γέννησης του Χριστού, στην περιοχή της Μόσχας Ιζμάιλοβο, πριν τη φυλάκισή του. Ο πατήρ Ιωάννης μου επέτρεψε να τον βοηθώ στο Ιερό, όταν ήμουν 10 χρονών. Στη συνέχεια, μερικές φορές, τον επισκέφτηκα στην Ιερά Μονή των Σπηλαίων στο Πσκοβ.

Σε ηλικία 49 χρονών μου διέγνωσαν καρκίνο του στομάχου σε πρώτο στάδιο. Οι γιατροί μού πρότειναν να κάνω εγχείρηση, όμως δίσταζα.

Είχαν περάσει έξι μήνες. Αποφάσισα να πάω στη Μονή των Σπηλαίων, να δω τον πατέρα Ιωάννη. Του μίλησα για την αρρώστια μου. Με ρώτησε πόσων χρονών είμαι. Του είπα 49. «Πρέπει να ζήσεις», μου απάντησε. «Να πας στο νοσοκομείο και να κάνεις την εγχείρηση, αλλά, πριν απ’ αυτό, να συμμετάσχεις στο ευχέλαιο, να εξομολογηθείς και τρεις συνεχόμενες μέρες να μεταλαμβάνεις τα Άγια Δώρα. Και μετά μπορείς να μπεις στο νοσοκομείο. Την ημέρα της εγχείρησης η πρεσβυτέρα να μας στείλει ένα τηλεγράφημα, για να προσευχηθούμε».

Με τις προσευχές του γέροντα, η επέμβαση πήγε καλά. Είμαι ήδη 85 χρονών. Δόξα τω Θεώ.

Έναν άλλο ιερέα, με την ίδια διάγνωση, ο πατήρ Ιωάννης χαιρέτησε ψάλλοντας: «Να τον αναπαύσει ο Θεός μετά των Αγίων...». Μετά από κάποιον καιρό, εκείνος ο ιερέας απεβίωσε.

Σ’ έναν άλλο ιερέα, με την ίδια διάγνωση (καρκίνος του στομάχου), ο πατήρ Ιωάννης δεν έδωσε την ευλογία να κάνει την επέμβαση. Τον χαιρέτησε ψάλλοντας: «Να τον αναπαύσει ο Θεός μετά των Αγίων...». Μετά από κάποιον καιρό, εκείνος ο ιερέας απεβίωσε.

Ο γιος μου, ο οποίος είναι ιερέας, πήγε μαζί μου στον πατέρα Ιωάννη και ήθελε να του κάνει μερικές ερωτήσεις, αλλά ο πατέρας Ιωάννης του απάντησε σε όλες εκ των προτέρων. Όλα αυτά μαρτυρούν την αγιότητα του Αρχιμανδρίτη Ιωάννη (Κρεστιάνκιν).

Το άρθρο προετοιμάστηκε από τον Αντόν Ποσπέλοβ
Μετέφρασε από τα Ρωσικά στα Κατερίνα Πολονέιτσικ

Pravoslavie.ru

6/27/2022

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ

Περιπτώσεις διορατικότητας του γέροντος Ιωάννη (Κρεστιάνκιν). Μέρος Α.

Περιπτώσεις διορατικότητας του γέροντος Ιωάννη (Κρεστιάνκιν). Μέρος Β.