Πέμπτη 12 Μαΐου 2022

Επίσκεψη στο Άγιο Όρος θα πραγματοποιήσει ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος το τριήμερο 27, 28 και 29 Μαΐου 2022


 Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, μεταξύ άλλων, θα επισκεφθεί τις Μονές Μεγίστης Λαύρας, Ιβήρων και Καρακάλλου, στέλνοντας παράλληλα ηχηρό μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση, καθώς η επίσκεψη αυτή καθόλου τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, με τον πόλεμο να μαίνεται στην Ουκρανία και όσα διαδραματίζονται στην παγκόσμια Ορθοδοξία.

Συνοδοί του θα είναι οι μητροπολίτες Μιλήτου, Καλλιουπόλεως και Μαδύτου, Γαλλίας και Πολυανής και Κιλκισίου.

Επίσης, ο Εκκλησιάρχης κ. Αέτιος, Διευθυντής του Ιδιαιτέρου Πατριαρχικού Γραφείου, ο πατριαρχικός διάκονος Ιερώνυμος Σωτηρέλης, ο Διευθυντής του Α΄ Πατριαρχικού Γραφείου και ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Αθηνών Κωνσταντίνος Δεληκωνσταντής και ο Διευθυντής του Γραφείου Τύπου και Επικοινωνίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου Νίκος Παπαχρήστου. Στην Αθωνική Πολιτεία αναμένονται να προσέλθουν μέλη της κυβερνήσεως και της αντιπολίτευσης.


ΠΗΓΗ: https://www.hlektra.gr/ekklisia/125098/vartholomaios-episkepsi-sto-agio-oros-tha-pragmatopoiisei-o-oikoumenikos-patriarchis-k-k-vartholomaios-to-triimero-27-28-kai-29-maiou-2022/

at Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΚΑΙ ΡΑΒΒΙΝΩΝ

theology webinar

Με μεγάλη επιτυχία το Διορθόδοξο Κέντρο της Εκκλησίας της Ελλάδος και το Combat Antisemitism Movement, το παγκόσμιο δίκτυο για την καταπολέμηση του Αντισημιτισμού, την Τρίτη 10 Μαΐου 2022 και ώρα 19:00 στο πλαίσιο της συνεργασίας τους συνδιοργάνωσαν διαδικτυακό διάλογο-zoom στην αγγλική με θέμα «The theology of returning - Η Θεολογία της επιστροφής», όπως αυτή σχετίζεται με το νόημα και τη σημασία του εορτασμού του ορθόδοξου χριστιανικού Πάσχα και του ιουδαϊκού Πέσαχ.

Οι συμμετέχοντες παρουσίασαν τις απόψεις τους και συζήτησαν για τις κοινές αναφορές του Πάσχα και του Πέσαχ καθώς επίσης και για την εορτή της Πεντηκοστής και του Σαβουόθ.

Ομιλητές ήταν ο Σεβ. Μητροπολίτης Θερμοπυλών κ. Ιωάννης, Διευθυντής του Διορθοδόξου Κέντρου, ο Ραββίνος Αθηνών Gabriel Negrin, ο Ραββίνος Jeffrey Salkin του Temple Israel στη Φλόριντα, ο Ραββίνος Daniel Polish του Congregation Shir Chadash στη Νέα Υόρκη.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος δεν κατέστη δυνατόν να παραβρεθεί στην εκδήλωση και απέστειλε την ομιλία του με τίτλο: «The Christian Easter- The meaning of the feast. Το Χριστιανικό Πάσχα η σημασία της εορτής», την οποία ανέγνωσε ο κ. Σέργιος Βοΐλας, επιστημονικός συνεργάτης του Διορθοδόξου Κέντρου.

Επίσης, στην εκδήλωση συμμετείχαν και ο κ. Χρήστος Νάσιος επιστημονικός συνεργάτης του Διορθοδόξου Κέντρου και η κα Catherine Szkop, CAM Partnerships and Diplomatic Outreach Coordinator.

Δείτε το βίντεο της εκδήλωσης στον παρακάτω σύνδεσμο:



at Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΠΕΡΙ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑΣ (Β΄ ΜΕΡΟΣ)

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ


















at Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΓΙΑΤΙ ''ΚΑΘΥΣΤΕΡΟΥΝ'' ΤΑ ΔΗΘΕΝ ΠΡΟΦΗΤΕΥΟΜΕΝΑ......

Διαβάστε δικαιολογίες περί του γιατί ''καθυστερούν'' τα δήθεν προφητευόμενα......

«ΤΑ ΠΡΟΦΗΤΕΥΜΕΝΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΒΕΛΤΙΩΝΟΜΑΣΤΕ.
ΟΤΑΝ ΠΡΟΚΟΨΟΥΜΕ ΚΑΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΤΟΤΕ ΘΑ ΑΝΑΚΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΝ.
Άρα η καθυστέρησις των προφητευμένων οφείλεται αποκλειστικώς σε μας και όχι στον Χριστόν. Αν η μάνα σου δεν σε πάει στο πάρκο να παίξεις γιατί δεν τελείωσες τα μαθήματα για αύριο, δεν φταίει αυτή, φταις εσύ. Εκείνη γνωρίζει καλύτερα το καλό σου, πόσο μάλλον ο Χριστός, που είναι Θεός. Αλλά όταν υπάρχουν μάνες “φόνισσες” (κατά Άγ.Ιωάννην Χρυσόστομον-δες άνω άρθρα) (κι αντίστοιχοι πατέρες, μην το αγνούμε), ποίαν ανθρώπινην βελτίωσιν αναμένουμε; Και συ που γκρινιάζεις γιατί δεν παίρνουμε την Πόλιν, ενώ αγνοείς τα πάντα γιατί δεν μελέτησες και δεν έμαθες ούτε τα βασικά, ομοιάζεις με 4χρονο, που χτυπιέται μπρούμυτο μέσα στο Jumbo, ουρλιάζοντας “θέλω τη μπάλλα, θέλω τη μπάλλα”!
» (σ.σ. γράφει και άλλες κουταμάρες οι οποίες φυσικά και αυτές είναι ανάξιες σχολιασμού)




at Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ομιλία του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στο Φόρουμ για την Προώθηση Κοινών Αξιών στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας

 

Αξιότιμοι θρησκευτικοί ηγέτες,

Κυρίες και κύριοι,

Είναι μεγάλη χαρά και μοναδικό προνόμιο να απευθυνθώ σε αυτή τη διακεκριμένη συγκέντρωση εδώ στο Φόρουμ για την Προώθηση Κοινών Αξιών μεταξύ των Οπαδών των Θρησκειών στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας κατόπιν ευγενικής πρόσκλησης του Σεΐχη Μουχάμαντ Αλ-Ίσα, Γενικού Γραμματέα του Μουσουλμανικού Παγκόσμιου Συνδέσμου.

Μιλάμε στο όνομα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο είναι αφιερωμένο στο διάλογο και την προσέγγιση, χτίζοντας γέφυρες μεταξύ διαφορετικών θρησκειών, πολιτισμών και λαών, μεταξύ ανθρωπότητας και φυσικού περιβάλλοντος, καθώς και προάγοντας την ειρήνη και την αλληλεγγύη παγκοσμίως, για λόγους προστασίας ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει ξεκινήσει διαθρησκειακούς διαλόγους μεταξύ των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών και έχει καλλιεργήσει άλλα διαθρησκευτικά έργα. Συνεχίζουμε αυτές τις προσπάθειες με ειλικρίνεια και αυτοπεποίθηση.

Είναι αδύνατο να κατανοήσουμε το παρελθόν, να αναλύσουμε το παρόν ή να φανταστούμε το μέλλον της ανθρωπότητας χωρίς να αναφερθούμε στον ρόλο της θρησκείας. Η θρησκεία δεν συνδέεται μόνο με τις βαθιές ανησυχίες του ανθρώπου. σχετίζεται και με την ταυτότητα των λαών και των πολιτισμών. Η θρησκεία δημιούργησε και διατήρησε τα μεγαλύτερα πολιτιστικά επιτεύγματα της ανθρωπότητας, βασικές ηθικές αξίες, σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ακεραιότητα της δημιουργίας. Τα ιερά μας κείμενα περιλαμβάνουν πολύτιμες ανθρωπολογικές γνώσεις. Η θρησκεία είναι το τόξο της σοφίας και η πνευματική κληρονομιά της ανθρωπότητας. Ο πολιτισμός έχει, γενικά, τον αντίκτυπο της θρησκείας.

Μια άλλη ουσιαστική λειτουργία της θρησκείας είναι η ειρήνη. Στην εποχή μας, η αξιοπιστία των θρησκειών εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη δέσμευσή τους για την ειρήνη. Η ειρήνη δεν προκύπτει αυτόματα από την οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη, από την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας ή από το υψηλό βιοτικό επίπεδο. Είναι πάντα καθήκον, θέλει όραμα, δέσμευση, αγώνα, θυσίες και υπομονή. Πιστεύουμε ότι υπάρχουν δυνατότητες και ανεξάντλητα αποθέματα ειρήνης στις μεγάλες θρησκευτικές παραδόσεις. Ωστόσο, οι δυνατότητες δεν είναι αρκετές. Πρέπει να εφαρμόσουμε και να συνεργαστούμε για την ειρήνη. πρέπει να γίνουμε αποτελεσματικοί παράγοντες στην ανθρώπινη πρόοδο.

«Η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρεί καθήκον της να ενθαρρύνει όλα όσα πραγματικά υπηρετούν την υπόθεση της ειρήνης και ανοίγει το δρόμο προς τη δικαιοσύνη, την αδελφότητα, την αληθινή ελευθερία και την αμοιβαία αγάπη μεταξύ των λαών όλων των λαών που αποτελούν την ενιαία ανθρώπινη οικογένεια. Υποφέρει με όλους τους ανθρώπους που σε διάφορα μέρη του κόσμου στερούνται τα οφέλη της ειρήνης και της δικαιοσύνης». Δεδομένων των τεράστιων σύγχρονων προκλήσεων, ο καταλληλότερος τρόπος για την ειρήνη και τη συμφιλίωση είναι ο ειλικρινής διαθρησκευτικός διάλογος και ο αμοιβαίος σεβασμός. Όπως δήλωσε η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας (Κρήτη, 2016): «Ο έντιμος διαθρησκειακός διάλογος συμβάλλει στην ανάπτυξη της αμοιβαίας εμπιστοσύνης και στην προαγωγή της ειρήνης και της συμφιλίωσης».

Έτσι, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τη σοβαρότητα του λάθους εκείνων των σύγχρονων στοχαστών που υποτίμησαν το θρησκευτικό φαινόμενο, το σφάλμα αυτών που ήταν τυφλοί μπροστά στον δυναμισμό της θρησκείας, στον πολιτισμό που δημιούργησε, στη συμβολή της στην ειρήνη και στην τεράστια κοινωνική της επίπτωση. Οι προοδευτικοί διανοούμενοι κατηγορούνται, κατά κάποιο τρόπο, ότι ενίσχυσαν έμμεσα τις φονταμενταλιστικές υπερβολές στη θρησκεία, καθώς υποβάθμισαν τη θρησκευτική πίστη και πρακτικές. Οι φονταμενταλιστικές εκρήξεις είναι συχνά αντιδράσεις σε μια προσβολή της πίστης. Ο διάλογος και η διαφάνεια είναι τα αντίδοτα στον φονταμενταλισμό. Το άνοιγμα στον «άλλο» δεν απειλεί την ιδιαίτερη ταυτότητά μας. Αντίθετα, το βαθαίνει και το εμπλουτίζει.

Δύο από τις πιο έντονες ανησυχίες κατά τη διάρκεια της διακονίας μας ως Οικουμενικού Πατριάρχη ήταν η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και η καλλιέργεια μιας κουλτούρας αλληλεγγύης. Πιστεύουμε ότι η οικολογική κρίση αντανακλά ένα ανθρωπολογικό αδιέξοδο, την πνευματική κρίση του σύγχρονου ανθρώπου και τις αντιφάσεις του ορθολογισμού του και την αλαζονεία της γνώσης και της τεχνολογίας του. Αυτή η προσέγγιση δεν συμβάλλει μόνο στην ανακάλυψη των κρυφών διαστάσεων του οικολογικού προβλήματος αλλά αποκαλύπτει και νέες δυνατότητες αντιμετώπισης και υπέρβασής του.

Η αλληλεγγύη είναι ο πυρήνας του οράματός μας για έναν δίκαιο και βιώσιμο κόσμο. Αυτή η έννοια εκφράζει δυναμικά την κοινωνική και πολιτική διάσταση της «αδελφότητας» και, ταυτόχρονα, προωθεί την κοινή ευθύνη όλων των ανθρώπινων όντων να εργάζονται για το κοινό καλό. Από την άλλη πλευρά, η αλληλεγγύη αναφέρεται στην άνευ όρων αγάπη και υποστήριξη των συνανθρώπων μας που έχουν ανάγκη, ανεξάρτητα από οποιεσδήποτε πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες.

Κανείς -ούτε ένα έθνος, ένα κράτος, μια θρησκεία, η επιστήμη ή η τεχνολογία- δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματά μας μόνος. Το μέλλον μας είναι κοινό και ο δρόμος προς αυτό το μέλλον είναι ένα αμοιβαίο ταξίδι. Χρειαζόμαστε κοινή ευθύνη, κοινή κινητοποίηση, κοινές προσπάθειες και κοινούς στόχους. χρειαζόμαστε πραγματικά ο ένας τον άλλον. Είμαστε πάντα πιο κοντά ο ένας στον άλλο με περισσότερους τρόπους από ό,τι είμαστε απομακρυσμένοι ή διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον. Απορρίπτουμε κατηγορηματικά τη θεωρία της αναπόφευκτης «σύγκρουσης των πολιτισμών». Η οικοδόμηση γεφυρών μεταξύ των θρησκειών, των γεφυρών με τη φύση και η προώθηση μιας κουλτούρας ειρήνης και αλληλεγγύης είναι ευθύνες που οφείλουμε όχι μόνο στη σημερινή γενιά. Οι μελλοντικές γενιές έχουν δικαίωμα σε μια ζωή με αξιοπρέπεια, σε έναν κόσμο απαλλαγμένο από μίσος και βία, παρθένο από τη ρύπανση και τη φυσική καταστροφή, μια κοινωνία ειρήνης και αδελφοσύνης. 

Σε όλες αυτές τις προσπάθειες χρειαζόμαστε την πνευματική δύναμη και τη συμβολή των θρησκειών. Οι παραδόσεις τους είναι μια ανεξάντλητη πηγή κρίσιμων αληθειών για τον άνθρωπο και τον κόσμο, για τη σχέση μας με τον Θεό, τον εαυτό μας, τους άλλους και τη δημιουργία, για την ελευθερία μας, για το νόημα της ζωής και τον τελικό προορισμό όλων. Η αληθινή πίστη δεν μας απαλλάσσει από την ευθύνη μας απέναντι στον κόσμο. Αντίθετα, μας ενισχύει να είμαστε μάρτυρες της ελπίδας μας.

Με αυτό το πνεύμα, εκφράζουμε την ολόψυχη ευγνωμοσύνη μας για αυτήν την πρόσκληση και αυτή τη συνάντηση και ευχόμαστε σε όλους σας υγεία και κάθε ευλογία από τα Ανωτέρω.

Σας ευχαριστούμε για την προσοχή σας!


Πηγή: ec-patr.org

at Δεν υπάρχουν σχόλια:

«Μὴν παίρνεις θάρρος καὶ νομίζης ὅτι λόγω τῆς ἐγκρατείας σου θὰ σωθῆς ἀπὸ τὴν πτῶσι. Κάποιος χωρὶς νὰ τρώγη τίποτε ἔπεσε ἀπὸ τὸν οὐρανό»



«Ἡ ἀλεποῦ ὑποκρίνεται πὼς κοιμᾶται. Ὁ δαίμων δὲ καὶ τὸ σῶμα ὑποκρίνονται σωφροσύνη. Καὶ ἡ μὲν ἀλεπού, γιὰ νὰ ἐξαπατήσῃ τὴν ὄρνιθα. Ὁ δαίμων, γιὰ νὰ καταστρέψῃ τὴν ψυχή.

Μὴν παίρνεις θάρρος καὶ νομίζης ὅτι λόγω τῆς ἐγκρατείας σου θὰ σωθῆς ἀπὸ τὴν πτῶσι. Κάποιος χωρὶς νὰ τρώγη τίποτε ἔπεσε ἀπὸ τὸν οὐρανό.
Στοὺς ἀρχαρίους οἱ πτώσεις κατὰ κανόνα συμβαίνουν ἀπὸ τὴν ἀπόλαυσι τῶν φαγητῶν. Στοὺς μεσαίους, καὶ ἀπὸ ὑπερηφάνεια, πράγμα ποὺ παρατηρεῖται βέβαια καὶ στοὺς ἀρχαρίους. Σ᾿ ἐκείνους δὲ ποὺ πλησιάζουν πρὸς τὴν τελειότητα, ἀποκλειστικὰ ἐξ αἰτίας τῆς κατακρίσεως».

(ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ - Περὶ ἁγνείας)



at Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΕΠΡΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΜΤΣΑΤΚΑΣ




Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας, το Πάσχα, που έκανα ανάμεσα στους λεπρούς, το 1908.
   Η μικρή παροικία των λεπρών που οργάνωσα στις αρχές του 20ου αιώνα στην Καμτσάτκα, ήταν το πιο αγαπητό μου δημιούργημα. Ο Θεός με αξίωσε να το ολοκληρώσω πολύ σύντομα και με λίγο κόπο. Τα χρόνια εκείνα η λέπρα αποτελούσε μια τρομερή μάστιγα της ανθρωπότητας, γιατί δεν είχε ακόμα τεθεί κάτω από τον έλεγχο της ιατρικής επιστήμης. Για το λόγο αυτό οι λεπροί, αποδιωγμένοι από τις οικογένειες, τα χωριά και τις πατρίδες τους, ζούσαν απομονωμένοι σε μέρη έρημα και ακατοίκητα.

   Η παροικία οργανώθηκε στα βόρεια παράλια της χερσονήσου, σ’ ένα ερημικό μέρος, ανάμεσα στα βουνά. Απαρτιζόταν από τρία οικήματα. Στο ένα έμεναν οι λεπρές γυναίκες και τα παιδιά. Στο άλλο οι άντρες. Και στο τρίτο, μικρότερο και κάπως απομονωμένο, η αδελφή νοσοκόμα Α. Μ. Ουρούσοβα. 
Αυτή η αγία ψυχή είχε ανταποκριθεί σε σχετική έκκλησή μου και ήρθε σ’ εκείνη την ερημιά, θυσιάζοντας κυριολεκτικά τη ζωή της, για να υπηρετήσει τους δυστυχισμένους ασθενείς. Η θεάρεστη εργασία της ήταν εθελοντική. Καμιά αμοιβή δεν έπαιρνε. Είχε μόνο την ελπίδα της ουράνιας αμοιβής στη βασιλεία του Θεού.
 Διακονούσε με συγκινητική αυτοθυσία τους λεπρούς. Δεν ήξερε τι θα πει ωράριο εργασίας, ανάπαυση, ύπνος, ψυχαγωγία. Είχε εκμηδενίσει τις προσωπικές της ανάγκες.
 Να βλέπατε, με τι εγκαρδιότητα συνομιλούσε με «τα παιδιά της», όπως αποκαλούσε τους ασθενείς· με τι τρυφερότητα τους παρηγορούσε· με τι υπομονή έπλενε και καθάριζε τις πληγές τους· με τι γλυκύτητα τους έκανε να ηρεμούν, όταν πάθαιναν υστερικές κρίσεις απελπισίας· και με τι ικανότητα κατόρθωνε να εμψυχώνει όσους, σε στιγμές απογνώσεως, έφταναν στα πρόθυρα της αυτοκτονίας! Ήταν γι’ αυτούς όχι νοσοκόμα, αλλά μητέρα και αδελφή και φύλακας άγγελος. Την αποκαλούσαν τρυφερά «αδελφή της ευσπλαχνίας».


    Στην παροικία πήγαινα κατά διαστήματα, με τα έλκηθρα φορτωμένα τρόφιμα και δώρα. Στον καθένα έφερνα και κάτι, ανάλογα με την ηλικία και το φύλο του: υλικά και εργαλεία για χειροτεχνία, βιβλία, περιοδικά, γλυκά και παιγνίδια για τα παιδιά. Όλ’ αυτά τους έκαναν να ξεχνούν για λίγο τα βάσανα και την κατάθλιψή τους. Γι’ αυτό με περίμεναν κάθε φορά με ανυπομονησία.
   Ένα δωμάτιο του οικήματος των ανδρών το είχα διαμορφώσει σε παρεκκλήσι. Ήταν μικρό και ταπεινό, αφιερωμένο στον άγιο πολύαθλο Ιώβ. Όσο καιρό έμενα στην παροικία, τελούσα εκεί καθημερινά τις ακολουθίες. Και τον υπόλοιπο χρόνο τον αφιέρωνα στην επικοινωνία με τους ασθενείς. Μοιραζόμουν μαζί τους όλα τα θέματα που τους απασχολούσαν. Από τα πιο απλά και καθημερινά, μέχρι τα πιο σοβαρά πνευματικά. Δημιουργήθηκαν έτσι μεταξύ μας αμοιβαίες σχέσεις βαθιάς αγάπης και κατανοήσεως.

  Εκείνο το Πάσχα, που έκανα κοντά τους, δεν έχω λόγια να το περιγράψω, όπως πιο πάνω είπα. Μισόν και πλέον αιώνα υπηρετώ την Ορθόδοξη Εκκλησία σαν κληρικός. Κι όλ’ αυτά τα χρόνια γιόρτασα την Ανάσταση του Κυρίου μας κάτω από τις πιο απροσδόκητες και ποικιλόμορφες συνθήκες. 
  Τέλεσα την αναστάσιμη ακολουθία στη χιονισμένη τραχιά έρημο της Καμτσάτκας· σε άθλιες υπόγειες τρώγλες· πάνω σε πλοίο στην ανοικτή θάλασσα· σε μια απόκρημνη παραλία του Ειρηνικού Ωκεανού· στην πρώτη γραμμή του μετώπου στα 1914-15, σε εκστρατευτικό νοσοκομείο· σε φυλακές και σε μοναστήρια· στο Κρεμλίνο της Μόσχας, στην Κωνσταντινούπολη, στην Αλεξάνδρεια, στην Κίνα, στην Ιαπωνία… 
  Όμως τα συναισθήματα που πλημμύρισαν την ψυχή μου, όταν έκανα την Ανάσταση με τους λεπρούς αδελφούς μου, δεν τα ξανάνιωσα. Κι αυτά τα συναισθήματα με οδήγησαν να γράψω εκείνη την αξέχαστη εμπειρία μου στους παρακάτω στίχους:

-ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΕΠΡΟΥΣ-

Στην Καμτσάτκα,στης οικουμένης το τέρμα, σ’ αυτής της ξεχασμένης γης το νεκρικό σκοτάδι, μακριά απ’ τον κόσμο, μέσα στη σιωπή, κάτω απ’ το θόλο τ’ ουρανού, τον αστροστολισμένο, βαθιά μέσα στα χιόνια, ανάμεσα σε θάλασσα και σε βουνά,ζούσαν λίγοι άνθρωποι μιαν άθλια ζωή.
Μαζί με τούτα τα παιδιά μου τα πνευματικά,που από καιρό δεν γνώρισαν χαρά μήτε και χάδι,βασανισμένα καθώς είναι από την άσπλαχνη λέπρα,
ο Κύριος θέλησε να γιορτάσω το Πάσχα.
Χωρίς ναό, χωρίς καμπάνες,χωρίς χλιδή και πλούσιες φορεσιές,χωρίς μεγάλες χορωδίες και πλήθη κι επισήμους.
Μέσα στο κάτασπρο και καθαρό σπιτάκι, στολισμένοι με τη φτώχια και τη στέρηση, στέκονταν οι λεπροί με τα κεριά τους αναμμένα.
Ο οίκος του Θεού γεμάτος προσευχές και άνθη, μηνούσανε τον ερχομό της αναστάσιμης χαράς.
Με άμφια ταπεινά πίσω απ’ το βήλο του ιερού, με τη λαμπάδα και με το σταυρό,
με τη ψυχή όλο χαρά,μπροστά στο θυσιαστήριο
τον ύμνο έψαλλα εκείνο,που πρώτα οι άγγελοι έψαλαν στον ουρανό.
Οι προσευχές τους φτάσανε ως τις καρδιές μας.
Φούσκωσε ο ύμνος τα πληγωμένα στήθη των λεπρών,που με φωνή αδύναμη, βραχνή κι αρρωστημένη, μα με ψυχή κατανυγμένη,τον αναστάσιμο ψάλανε Κανόνα.
Ξεχασμένοι απ’ τον κόσμο, στερημένοι το φως,οι αδελφοί μας τον Κύριο ικέτευαν
για των αμαρτιών τους την άφεση και του σύμπαντος κόσμου την ειρήνη.
Για πρώτη φορά από τη γέννησή τους, σήμερα τη μέρα τη μεγάλη της σωτηρίας,
αξιωθήκαν να βρεθούν σε πασχαλιάτικη ακολουθία,κινημένοι απ’ την αγάπη του Χριστούεξομολογήθηκαν και πήραν το Σώμα και το Αίμα Του.
«Χριστός Ανέστη! – Χριστός Βοσκρέσε!»,πλημμυρισμένοι από χαρά αναφωνούσαν.
«Αληθώς Ανέστη! – Βοΐστινου Βοσκρέσε!»,τους αποκρίνονταν τα όρη και η θάλασσα…
Μα πέρασε κείνη η μέρα κι ήρθε του χωρισμού η ώρα.
Λυπητερός ο χωρισμός,παντοτινές οι αναμνήσεις.Ήτανε τόσο σύντομη η επαφή των καρδιών μας.
Σαν έφευγα, γονάτισαν σε προσευχή.Ικέτεψαν τον Κύριονα στείλει θύελλες κι αστροπελέκια, για να κλειστούν οι δρόμοι που θα μ’ έπαιρναν μακριά.
Με δάκρυα στα μάτια με θερμοπαρακαλούσαν:
«Αγαπημένε μας πατέρα, μια μέρα ακόμα!Έστω μια μέρα μόνο ακόμα μείνε μαζί μας!».
Και η καρδιά, που δεν είναι από πέτρα–ακόμα κι η δική μου–ζεστάθηκε και πάλι απ’ τα καυτά τους δάκρυα.
Έμεινα εκεί,με τους λεπρούς μου αδελφούς,την προσευχή και την αδελφική συζήτησηνα συνεχίσουμε αντάμα…


– Ε Π Ι Μ Υ Θ Ι Ο –

«Η ΖΩΗ ΜΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!»


  Μη έχοντας οι κάτοικοι άλλο τρόπο να προφυλαχθούν από τη φρικτή ασθένεια της λέπρας, μόλις αντιλαμβάνονταν ότι κάποιος είχε προσβληθεί από αυτήν, τον έδιωχναν να κατοικήσει μόνος του σε μακρινό ερημικό μέρος. Εκεί πέθαινε εγκαταλελειμμένος και αβοήθητος, χωρίς κανείς να ενδιαφερθεί ούτε και γι’ αυτή την ταφή του λειψάνου του. Όμως καμιά φορά ο Θεός οικονομεί διαφορετικά τα πράγματα. Να, τι συνέβη σε μια περιοδεία μου:

  Ήταν χειμώνας βαρύς και ταξίδευα με τα έλκηθρα στις βόρειες περιοχές, κάπου στην περιοχή του Κλιουτσέφσκ. Περνούσα από έναν τραχύ και εντελώς έρημο τόπο, όταν ξαφνικά τα σκυλιά ξέφυγαν από το δρόμο και όρμησαν σε μια πυκνή συστάδα θάμνων. Μάταια προσπάθησε ο αμαξάς να τα συγκρατήσει. Ούτε τα λουριά ούτε το μαστίγιο ούτε οι φωνές του μπόρεσαν να γυρίσουν στη σωστή πορεία. Σαν από μια αόρατη δύναμη οδηγημένα, πέρασαν μέσ’ από τους θάμνους και στάθηκαν σ’ ένα μικρό ξέφωτο.


Τότε είδα ένα μοναχικό, ξύλινο καλυβάκι, αόρατο από το δρόμο. Μόλις τα σκυλιά στάθηκαν μπροστά του, έβγαλαν ένα διαπεραστικό ουρλιαχτό. Κι αμέσως βγήκε στην πόρτα ένας νεαρός καμτσαντάλος. Πίσω του, φάνηκε το κεφάλι μιας νέας γυναίκας με ερωτηματικό βλέμμα.
Πλησίασα. Πρόσεξα πως ο άντρας ήταν λεπρός. Ολόκληρη η δεξιά πλευρά του, το πρόσωπο και το σώμα, ήταν μια φρικτή πληγή, σάπια και πυώδης, που μύριζε απαίσια.
Τους χαιρέτησα. Μου ανταπέδωσαν το χαιρετισμό με σεβασμό, κάνοντας βαθειά υπόκλιση. Βιάστηκαν όμως να με πληροφορήσουν πως είχα μπει σε απαγορευμένη περιοχή. Λόγω της λέπρας του νέου άντρα, μια έκταση γύρω από την καλύβα ακτίνας μερικών εκατοντάδων μέτρων, ήταν σε καραντίνα. Οι γύρω κάτοικοι το γνώριζαν και ποτέ δεν πλησίαζαν.
  Είδα ένα καλωσυνάτο φόβο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους. Ανησυχούσαν για την υγεία τη δική μου και των συνοδών μου.
–Μην ανησυχείτε, τους καθησύχασα. Η πρόνοια του Θεού μάς έφερε ως εδώ. Δεν υπάρχει επομένως φόβος για μας. Ο Θεός θα μας φυλάξει. Πες μου όμως – στράφηκα στον λεπρό – ποια είναι αυτή η γυναίκα;
–Η συζύγός μου. Και είναι τελείως υγιής. Αλλά, μπάτουσκα (=παππούλη), σας παρακαλούμε πολύ, ελάτε μέσα στο φτωχικό μας. Έχουμε κι ένα νεογέννητο παιδάκι.

   Μπήκα μέσα στο ξύλινο καλυβάκι. Μ’ έπνιξε η δυσοσμία. Ένα δωμάτιο ήταν όλο κι όλο, μ’ ελάχιστα φτωχικά έπιπλα. Τ’ απαραίτητα μόνο: ένα τραπέζι, μερικές καρέκλες, ένα διπλό κρεβάτι, μερικά ράφια. Τα είχε φτιάξει μόνος του ο λεπρός, καθώς είπε, με ξύλα από το δάσος. Απ’ το χαμηλό ταβάνι κρεμόταν μια κούνια. Εκεί μέσα κοιμόταν αμέριμνο το νεογέννητο αγοράκι. Σε μια γωνιά, πάνω σ’ ένα μικρό ραφάκι, πήρε το μάτι μου μια εικόνα του Κυρίου κι ένα κερί μισοκαμμένο.

 –Μπάτουσκα, μια χάρη να σας ζητήσουμε. Εφόσον ο Θεός σάς έφερε ως εδώ, θα μπείτε στον κόπο να βαπτίσετε το παιδί μας; Χρόνια έχουμε να δούμε παπά. Και ίσως να μη ξαναδούμε ποτέ πια…
Τα μάτια της γυναίκας βούρκωσαν.
–Ναι, παιδιά μου, είπα συγκινημένος. Ας ετοιμάσουμε ό,τι χρειάζεται για τη βάπτιση

  Η γυναίκα έβγαλε χαρούμενη από ένα ντουλάπι μια ευρύχωρη ξύλινη λεκάνη. Ήταν μεγάλο κούτσουρο, προσεκτικά και επιτήδεια σκαμμένο.
–Είναι η κολυμβήθρα, είπε. Τη σκάλισα μόνη μου, σιγά-σιγά, μόλις διαπίστωσα ότι περίμενα παιδί. Είχα σκοπό να πάω κρυφά, κάποια νύχτα, στο Κλιουτσέφσκ και να παρακαλέσω τον εφημέριο να έρθει για τη βάπτιση του βρέφους. Φοβόμουν όμως πως δεν θα δεχτεί. Αδιάκοπα έκανα προσευχή στην Παναγία Μητέρα του Κυρίου μας, να οικονομήσει έναν τρόπο, ώστε να μη μείνει το παιδί αβάπτιστο. Και, να! Που, τόσο απροσδόκητα, ήρθατε εσείς! Ας είναι δοξασμένο το όνομα του Θεού!
Έφερα από το έλκηθρό μου τα απαραίτητα για το μυστήριο, και βάπτισα το μικρό μέσα σε ατμόσφαιρα βαθειάς κατανύξεως. Έμεινα μαζί τους όλη την ημέρα. Οι αγωγιάτες δεν τόλμησαν να πλησιάσουν. Κατασκήνωσαν πέρα από τους θάμνους, όπου άναψαν φωτιά και μαγείρεψαν.

  Συζητώντας με τους δυο ερημίτες–συζύγους, έμαθα πως μερικά χρόνια πριν, ο άντρας είχε αρρωστήσει ξαφνικά από λέπρα. Αμέσως, τον έδιωξαν από το χωριό. Η γυναίκα του τον ακολούθησε, παρ’ όλο που ήταν υγιής. Πιστή και αφοσιωμένη, δεν θέλησε ν’ αφήσει μόνο του το σύντροφό της στην εξορία. Έφτιαξαν σ’ εκείνη την ερημιά το ξύλινο καλύβι τους, το επίπλωσαν και αποφάσισαν να πεθάνουν εκεί μαζί. Ζούσαν με ποταμίσια ψάρια, καρπούς και ρίζες.

  Τόλμησα να τη ρωτήσω πώς αποφάσισε, υγιής όπως ήταν εκείνη, ν’ ακολουθήσει το λεπρό σύζυγό της σ’ ένα τόσο σκληρό δρόμο.
–Μα, είναι ο άνδρας που μου έδωσε ο Θεός! απάντησε με απλότητα. Πώς να τον αφήσω; Τώρα μάλιστα έχουμε και γιο! Βαπτισμένο κιόλας! Είμαι πολύ ευχαριστημένη. Ποτέ δεν θα χωριστώ από τους αγαπημένους μου… Η ζωή μας και η ζωή του παιδιού μας, είναι στα χέρια του Θεού.
Ετοιμάστηκα να φύγω. Με δάκρυα στα μάτια με χαιρέτησαν. Τα τελευταία τους λόγια, ήταν:
–Μη μας ξεχνάτε, σας παρακαλούμε, στις προσευχές σας!... Μη μας ξεχνάτε!...

Όχι, δεν τους ξέχασα ποτέ εκείνους τους υπέροχους ανθρώπους. Μέχρι σήμερα είναι στην καρδιά μου, στη σκέψη μου και στην προσευχή μου. Τι ν’ απέγιναν; Δεν ξέρω· ο Κύριος ξέρει. Πάντως, ποτέ δεν τους ξαναείδα. Είμαι όμως ήσυχος. Θυμάμαι εκείνα τα λόγια τους: «Η ζωή μας και η ζωή του παιδιού μας, είναι στα χέρια του Θεού»…



ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΥΡΟΒΟΓΚΡΑΝΤ & ΝΙΚΟΛΑΕΦ ΝΕΣΤΩΡ ΑΝΙΣΙΜΩΦ (1885–1962):
«Αναμνήσεις από την Καμτσάτκα»,
i. κεφ. 9ο, σελ. 178–182,
ii. κεφ. 8ο, 164–167,έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου,





at Δεν υπάρχουν σχόλια: