Ή προέκταση της ίδιας προοπτικής μας εισάγει στον στίβο των πνευματικών ασκήσεων. Ή Ορθοδοξία είναι αγώνας, αλλά είναι και άσκηση. Είναι έντονη προσπάθεια, για να γίνει βίωμα.
Δεν παραλαμβάνουμε ένα νεκρό θησαυρό, για να τον αποθέσουμε στα σκονισμένα ράφια του μουσείου. Παίρνουμε την φλόγα από τις αγιασμένες καρδιές των Πατέρων μας, για να την μεταλαμπαδεύσουμε στις δικές μας καρδιές.
Πάρτε ένα άγιο Ποτήριο. Και βάλτε το στο μουσείο. Και τοποθετήστε μπροστά του μια πινακίδα, πού να λέει, πώς αυτό το άγιο Ποτήριο προέρχεται από τον τέταρτο ή τον πέμπτο αιώνα. Το σέβεστε και το έκτιμάτε. Όταν όμως αυτό το ίδιο άγιο Ποτήριο έχει μέσα Σώμα και Αίμα Χριστού, είναι το ίδιο πράγμα; Στην πρώτη περίπτωση είναι στοιχείο μουσειακό. Ενώ στην δεύτερη είναι πηγή ζωής και δυνάμεως.
Ή Ορθοδοξία είναι ζωή. Είναι ήθος. Είναι βίωμα. Είναι αυτό, πού έζησε ή Εκκλησία. Όχι κείμενα και εκκλησιαστική τέχνη. Τα κείμενα των Πατέρων δεν τα παίρνουμε απλώς για να τα μελετήσουμε και για να θαυμάσουμε την θεολογική τους σοφία. Δεν τα αντιμετωπίζουμε σαν τα ιστορικά κατάλοιπα των αρχαίων προγόνων μας και των στοχαστών τον πολιτισμένου κόσμου. Αυτά περιέχουν την εμπειρία τής Εκκλησίας. Το απόσταγμα της ζωής των άγιων Αποστόλων και των Μαρτύρων. Τον καρπό τής ασκήσεώς τους. Το άρωμα της ζωής τους.
Είναι λοιπόν δυνατό να μιλάμε για την Ορθοδοξία και να μην κάνουμε άσκηση και προσπάθεια να την ζήσουμε;
Άν δεν ζούμε στο κλίμα και στην ατμόσφαιρα της ασκήσεως και της προσπάθειας, δεν γευόμαστε την ζωή του Αγίου Πνεύματος. Δεν γνωρίζουμε την Ορθοδοξία. Και δεν μπορούμε να την προβάλουμε.
Και σήμερα είμαστε δράστες και θύματα μιας βεβήλωσης. Μιλάμε για την Ορθοδοξία. Την προβάλλουμε σαν κληρονομιά ανεκτίμητη και σαν δύναμη ενωτική στον χώρο των Βαλκανίων. Άλλα δεν την βιώνουμε. Δεν την γευόμαστε. Και δεν αποτελούμε εμείς δείγματα αυτής της ανθοφορίας.
Ξέρετε κάτι; Τη βραδιά τής Λαμπροφόρου Αναστάσεως παίρνουμε όλοι μας το φως. Το άγιο Φως. Κρατάμε στο χέρι μια λαμπάδα και πλησιάζουμε τον λειτουργό, για να πάρουμε την φλόγα. Κι ο ένας τη μεταδίδει στον άλλο. Και κάνουμε το Φως δικό μας. Κτήμα της υποστάσεώς μας.
Τι θα λέγατε, αν κρατούσαμε στο χέρι σβησμένες λαμπάδες; Μέσα στην Εκκλησία γινόμαστε εμείς λαμπάδες. Αλλά αν είμαστε σβησμένες λαμπάδες, δεν ωφελούμε σε τίποτα. Δεν γευόμαστε, δεν ζούμε, δεν ακτινοβολούμε. Αν αυτό το φως δεν το κάνουμε δικό μας, αν εμείς στον σύγχρονο κόσμο δεν είμαστε λαμπάδες καιόμενες τής Ορθοδοξίας, δεν κάνουμε τίποτα. Δεν σαλπίζουμε μήνυμα. Δεν δείχνουμε δρόμο πορείας.
Σήμερα υπάρχει άφθονος λόγος για την Ορθοδοξία. Αλλά λείπει το ήθος. Υπάρχει και μια πτυχή, που προβληματίζει ακόμα περισσότερο. Ο λαός, πού κρατάει στο χέρι την λαμπάδα της Ορθοδοξίας, δανείζεται το φθαρμένο ήθος του κόσμου. Την νοοτροπία και τα σχήματα της σύγχρονης, φθαρμένης και παγιδευμένης εποχής. Και μέσα σ’ αυτό το μίγμα, σ’ αυτή την πρόσμιξη τού κρυστάλλινου νερού και των θολών ρευμάτων του αιώνα μας, αλλοτριώνεται ο θησαυρός και γίνεται απρόσφορος.
Άν κάτι μπορούσαμε να κάνουμε, είναι να λιτανεύσουμε όχι απλώς εικόνες του Ναού μας, αλλά τις ζωντανές εικόνες των υπάρξεών μας στον κόσμο, που ζητάει το φως και την Αλήθεια. Τις λαμπάδες τις αναμμένες. Τις καρδιές μας τις φλεγόμενες. Και να δώσουμε μήνυμα. Και να δείξουμε δρόμο και πρόσβαση προς τον Παράδεισο της Ορθοδοξίας, προς την πηγή του ζώντος ύδατος.
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου