Σάββατο 5 Αυγούστου 2023
Περί της επιστολής του π. Παϊσίου: «Σημεία των καιρών» (Β΄ Μέρος)
β ́. Το περιεχόμενο τῆς ἐπιστολῆς
Εν πρώτοις ἐπιθυμώ να διευκρινήσω ότι ή Επιστολή του Γέροντος ἔχει ἀρκετά πνευματικά στοιχεία, τὰ ὁποῖα προέρχονται ἀπὸ τὴν ἁγία ψυχή του καὶ τὴν εἰδικότητα, ποὺ εἶχε, να προσεγγίζη τὴν ἀνθρώπινη ψυχή. Όμως «πάσχει» στα σημεία που ἐπιχειρεῖ διατυπώσεις, οι οποίες ἀπαιτοῦν καὶ ἄλλες προϋποθέσεις, ἐκτὸς τῆς ἀναμφισβητήτου ἀρετῆς καὶ ἁγιότητός του.
Αὐτὰ τὰ σημεῖα, πού, κατὰ τὴ γνώμη μου, «πάσχουν» θὰ ἐπιχειρήσω νὰ ἀνασκευάσω, ἀφοῦ προτάξω μία γενική παρατήρησι. Οτι δηλαδή είναι εύκολο να διαπιστώση κάθε αναγνώστης τῆς Επιστολῆς τοῦ ἁγίου Γέροντος πὼς αὐτὴ δὲν προέρχεται ἐξ όλοκλήρου ἀπὸ τὸν νοῦν τοῦ π. Παϊσίου, ἀρκεῖ νά ἔχη διαβάσει βιβλία, ποὺ αὐτὸς ἔχει γράψει καὶ νὰ τὰ συγκρίνη μὲ αὐτὴν τὴν Επιστολή. Τὸ πρῶτο πού θά παρατηρήση εἶναι πώς στην Επιστολή γίνεται παράθεσι Πατερικών χωρίων (καὶ μάλιστα στην αρχαιοελληνική) και παραπομπών(!), πρακτικὴ ποὺ εἶναι ἀταίριαστη μὲ τὸν π. Παΐσιο καὶ τὰ λοιπά γραπτά του, τά ὁποῖα με τόση ἐπιμέλεια, ἀγάπη καὶ σεβασμὸ ἐκδίδουν τα γνήσια πνευματικά του παιδιά, οἱ μοναχὲς τοῦ Ησυχαστηρίου της Σουρωτής.
̓Αλλὰ ἂς ἔλθουμε στο κείμενο.
1. Γράφει ὁ Γέροντας: «Γιατί δὲν βάζουν έστω ένα έρωτηματικό γιὰ τὶς ἑρμηνείες του μυαλού τους; Κι' ἂν ἐπιβοηθούν τον ἀντίχριστο γιὰ τὸ σφράγισμα, πῶς παρασύρουν καὶ ἄλλες ψυχὲς στὴν ἀπώλεια; Αὐτὸ ἐννοεῖ "...τὸ ἀποπλανᾶν, εἰ δυνατὸν καὶ τοὺς ἐκλεκτούς" (Μάρκ. ιγ ́, 22). Θὰ πλανεθοῦν αὐτοὶ ποὺ τὰ ἑρμηνεύουν μὲ τὸ μυαλό». Όμως ή Εκκλησία μας άλλιῶς ἑρμηνεύει τὸ χωρίο τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου, στηριζομένη στὴν ἴδια τὴν Αγία Γραφή. «Εκλεκτοί» δεν είναι αὐτοὶ ποὺ ἑρμηνεύουν μὲ τὸ μυαλό τους, ἀλλὰ οἱ ἅγιοι.
Αὐτό μᾶς τὸ ἐπιβεβαιώνει ὁ Χριστός λέγοντας: «Πολλοί γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί» (Ματθ. 22, 14). Καὶ πάλι: «Διὰ δὲ τοὺς ἐκλεκτούς κολοβωθήσονται αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι» (Ματθ. 24, 22). Καὶ πάλι: «Ὁ δὲ Θεός ού μή ποιήσῃ τὴν ἐκδίκησιν τῶν ἐκλεκτῶν αὐτοῦ τῶν βοώντων πρὸς αὐτὸν ἡμέρας καὶ νυκτὸς καὶ μακροθυμῶν ἀπ' αὐτοῖς;» (Λουκ. 18, 7). ̓Αλλὰ καὶ ὁ ̓Απόστολος Παύλος λέγει: «Τίς ἐγκαλέσει κατά έκλεκτῶν Θεοῦ; Θεὸς ὁ δικαιῶν» (Ρωμ. 8, 33). Και πάλι: «Ενδύσασθε ούν, ὡς ἐκλεκτοί τοῦ Θεοῦ ἅγιοι καὶ ἠγαπημένοι, σπλάγχνα οἰκτιρμῶν» (Κολ. 3,12) κ.ά.
Ἐκτὸς ὅμως τῆς Αγιογραφικής ερμηνευτικής παραδόσεως καὶ αὐτὸ τὸ ἴδιο τὸ χωρίο, πού παραθέτει ὁ π. Παΐσιος, μαρτυρεῖ ὅτι ἡ λέξις «ἐκλεκτοί» δεν σημαίνει αυτοὺς ποὺ ἑρμηνεύουν μέ τό μυαλό τους. Καὶ τοῦτο, διότι προτάσσεται ἡ φράσι «εἰ δυνατόν», που θὰ εἰπῇ «ἂν εἶναι δυνατόν». Εάν, λοιπόν, ἐσήμαινε αὐτοὺς ποὺ ἑρμηνεύουν μὲ τὸ μυαλό, τότε ή φράσι «εἰ δυνατόν» θὰ ἦταν ἀκατανόητη, ἐφ' ὅσον το μόνο εύκολο είναι να πλανηθῆ αὐτός πού ἑρμηνεύει τὰ ἅγια τῆς πίστεως μέ τὸ μυαλό του καὶ ὄχι μέ τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνῶ τὸ νὰ πλανηθῆ ὁ ἅγιος εἶναι σχεδόν ἀδύνατον. 'Αρα το «εί δυνατόν» ἀναφέρεται στοὺς ἁγίους καὶ ὄχι στούς «γνωστικούς», ὅπως γράφει ὁ π. Παίσιος.
2. Γράφει ὁ μακαριστός π. Παϊσιος γιὰ τὴν ἄρνησι τοῦ ̓Αποστόλου Πέτρου ότι ήταν όντως άρνησι και στη συνέχεια αναφέρεται σε ὅσους ἀρνηθούν τη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος, το άγιο Χρίσμα, καὶ δεχθοῦν τό σφράγισμα με ἀκτίνες λέιζερ, ποὺ δὲν θὰ διακρίνεται ἐξωτερικά, μὲ τὸ 666 τὸ ὄνομα τοῦ ̓Αντιχρίστου» χωρίς νά διευκρινίζη ἂν δεχθοῦν ἐν γνώσει τους ἢ ἐν ἀγνοία τους, πράγμα το ὁποῖο ἔχει ουσιώδη διαφορά. Επίσης ἡ ἄρνησι του Αποστόλου Πέτρου ἦταν ἐνσυνείδητη και παρά ταῦτα αὐτὸς εἶχε τη δυνατότητα ὄχι μόνο να μετανοήση ἀλλὰ καὶ νὰ ἀναδειχθή πρωτοκορυφαίος Απόστολος, ἐνῶ αὐτήν τήν δυνατότητα δὲν θὰ τὴν ἔχουν ὅσοι σφραγισθοῦν ἀπό τόν Αντίχριστο, όπως μαρτυρεῖ τό ̔Αγιογραφικό κείμενο τῆς Ἀποκαλύψεως. 'Αρα τὸ σφράγισμα του Αντιχρίστου δεν είναι κάτι στιγμιαίο, δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα μιᾶς ἁμαρτίας, μιᾶς ἀρνήσεως τοῦ Θεοῦ μόνον, ἀλλὰ ἀμετάκλητο σφράγισμα της προσωπικότητος τοῦ ἀνθρώπου, ἡ μεταβολὴ τῆς ψυχῆς σὲ σατανόσχημη προσωπικότητα. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἀναλύω στα κείμενά μου έκτενέστατα καὶ γι' αὐτὸ δὲν ἐπεκτείνομαι περισσότερο.
3. Συνεχίζοντας ὁ μακαριστός Γέροντας συγχέει τοὺς διωγμούς τῶν πρώτων Χριστιανών μέ τήν σύγχρονη ἐποχὴ καὶ τὶς ταυτότητες. Υπάρχει όμως τέτοιος συσχετισμός; Ασφαλώς όχι! Τί σχέσι ἔχει ή περιπέτεια των πρώτων χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι ὁδηγοῦντο ἐνώπιον τῶν εἰδωλολατρών τυράννων καὶ τοὺς ἐτίθετο εὐθέως τό δίλημμα: «Η θυσιάζεις στὰ εἴδωλα καὶ ἀρνεῖσαι τὴν πίστι σου στον Θεό ή θὰ πεθάνης», μὲ τὸ θέμα τῶν ταυτοτήτων, οἱ ὁποῖες θὰ παραδοθούν χωρίς οι Κρατικές Αρχές να κάνουν καὶ τὸν παραμικρό υπαινιγμό η συσχετισμό μέ τήν πίστι ἢ τὶς θρησκευτικές πεποιθήσεις τῶν ἀνθρώπων; Ποιός έθεσε θέμα πίστεως ἢ θρησκείας καὶ τὸ συσχέτισε με τις ταυτότητες ἐκτός ἀπό ἐμᾶς τούς ἴδιους, πού πέσαμε θύματα τῆς ὀνειροπαρμένης κυρίας Μ. Relfe;
Αν το κράτος κάποια στιγμή συσχετίση τις ταυτότητες με την πίστι μας καὶ μᾶς θέση τὸ δίλημμα, τότε τὸ πρᾶγμα ἀλλάζει. Η ἂν ἀποδειχθῆ ὅτι οἱ ταυτότητες περιέχουν τὸν ἀριθμό 666 τότε θά τίς άρνηθοῦμε. Καὶ θὰ τὶς ἀρνηθούμε ὄχι γιατί φοβόμαστε ἕναν αριθμό αλλά γιατὶ δὲν ἐπιτρέπουμε σε κανένα νὰ ἀνακατεύεται στην πίστι μας και νὰ μᾶς ἐπιβάλη ἕναν ἀπεχθῆ ἀριθμὸ σὰν διακριτικὸ τῆς ταυτότητός μας. Όμως μέχρι σήμερα τίποτε τέτοιο δὲν ἔχει ἀποδειχθεί. Εχω συζητήσει με ειδικούς επιστήμονες τῆς Πληροφορικής καί ὅλοι, «ἐν ἑνί στόματι», μὲ διαβεβαίωσαν ὅτι δὲν ἔχει καμμιά σχέσι ὁ ἀριθμὸς 666 μὲ τὴ λειτουργία της κωδικοποιήσεως τοῦ γραμμικού συστήματος. ̓Αλλὰ καὶ κάτι ἄλλο. "Οτι ὑπάρχουν δύο εἰδῶν κωδικοποιήσεις στὸ Γραμμικό σύστημα: Binary καὶ Proportion coding. Ποιόν ἀπὸ τοὺς δύο τρόπους πολεμοῦν αὐτοί πού ξεσηκώνουν τὸν κόσμο;
Κάποτε πρέπει νὰ ἀσχοληθοῦμε σοβαρὰ μὲ τὴν ἐπιστημονική πλευρὰ τοῦ θέματος αὐτοῦ, ὥστε νά λήξη αὐτὴ ἡ ἀξιοθρήνητη κατάσταση ἑνὸς λαοῦ, πού ταλανίζεται ἀπό μιά φενάκη χωρὶς νὰ βάζη τό μαχαίρι στο κόκκαλο γιὰ νὰ βρῆ τὴν ἄκρη.
4. Το παράδειγμα τοῦ θαύματος τοῦ ̓Αγίου Θεοδώρου (ποὺ ἑορτάζουμε τὸ Σάββατο της Α ́ Νηστειῶν), τὸ ὁποῖο χρησιμοποιεῖ ὁ π. Παΐσιος δεν συνηγορεῖ ὑπὲρ τῶν ἀπόψεών του.
Ἡ ἐνέργεια τοῦ Αὐτοκράτορος Ἰουλιανοῦ εἶχε σκοπὸ νὰ ἀναγκάση τοὺς χριστιανούς νὰ φάγουν τροφές ραντισμένες μέ αἷμα θυσιών ὥστε νὰ ὑποχρεωθοῦν νὰ συμμετάσχουν στην ειδωλολατρεία. Ο Πατριάρχης Ευδόξιος γιὰ νὰ ἐμποδίση τὸ «γαυρίαμα» (την καύχησι) τοῦ Ἰουλιανοῦ εἰς βάρος τῆς συνειδήσεως τῶν «ἀσθενῶν τῇ πίστει» χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι θά νόμιζαν πώς, μεταλαμβάνοντες τροφῶν ραντισμένων μὲ εἰδωλολατρικό αίμα, ἔγιναν ἀκάθαρτοι (διότι οἱ «άσθενεῖς τῇ πίστει» ἔχουν τρομαγμένη συνείδησι) διέταξε να μεταλάβουν ὅλοι οἱ χριστιανοὶ ἀντὶ ἄλλων τροφών, μόνο κολλύβων, τὰ ὁποία θά παρασκεύαζαν οἱ ἴδιοι. Με τὴν πρᾶξι του αὐτὴ ὁ Εὐδόξιος προστάτευσε τις συνειδήσεις τῶν ἁπλοϊκῶν ἀνθρώπων καὶ ἐμπόδισε τὸν Αὐτοκράτορα νὰ δημιουργήση πανικό και ψυχολογικό πόλεμο στοὺς χριστιανούς. Τὴν ἑρμηνεία αὐτὴ μοῦ ἔδωσε ὁ ἀείμνηστος π Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, τότε που συζητούσαμε τα χειρόγραφά μου. Μποροῦμε νὰ προσθέσουμε σ' αὐτὰ καὶ ένα ακόμη καλό που προέκυψε ἀπὸ τὴν πρακτική του Πατριάρχου Ευδοξίου: Έδωσε ένα μάθημα στους καταστηματάρχες τῆς ἐποχῆς μὲ τὸ νά τούς μείνουν ἀδιάθετα τα προς πώλησιν τρόφιμα. Ετσι δὲν θὰ ἀποτολμούσαν ἄλλη φορά να μολύνουν τα προϊόντα τους σκεπτόμενοι τήν οίκονομική ζημία τους.
5. Ως πρὸς αὐτὰ ποὺ ἀναφέρει ὁ π. Παΐσιος γιὰ τὰ εἰδωλόθυτα δεν τὰ ἀνασκευάζω διότι καὶ στὸ ἀρχικό κείμενό μου άναπτύσσω ἀρκετά ἀλλὰ καὶ στὴν πρόσφατη ἀπάντησί μου στον Παλαιοημερολογίτη π. Θεοδώρητον Μαῦρον ἐκτενῶς ἀναφέρομαι ἐπὶ τοῦ θέματος.
6. Γράφει ὁ π. Παΐσιος: «Μόνον αὐτὰ ποὺ δέχονται ἁγιασμό, αὐτά μόνον ἁγιάζονται. Ὅπως τὸ νερό, δέχεται ἁγιασμό, καὶ γίνεται Αγιασμός. Τὰ οὔρα δεν δέχονται άγιασμό. Η πέτρα, μὲ θαύμα γίνεται ψωμί. Ἡ ἀκαθαρσία, δεν δέχεται ἁγιασμό. Επομένως, ὁ διάβολος, ὁ ἀντίχριστος, ὅταν είναι στην ταυτότητά μας, ἢ στὸ χέρι, ἢ στὸ κεφάλι μας, μὲ τὸ σύμβολό του, δὲν ἁγιάζονται, μὲ τὸ νὰ βάλουμε καὶ ἕνα Σταυρό».
Εδώ γίνεται και συσχετισμός ἀνομοίων πραγμάτων, ἀλλὰ καὶ λάθος ἐκτίμησι τῶν πραγμάτων. Καὶ ἐξηγώ: Πρώτον, ὡς πρὸς τὸν συσχετισμό ἀνομοίων συγχέονται τὰ οὔρα καὶ οἱ ἀκαθαρσίες (οἱ ὁποῖες αυτές καθ ̓ ἑαυτές είναι τέτοιες) με τὸν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος τυχὸν θὰ ἔχη τὴν ἀκαθαρσία του Σατανά ἐπάνω του. "Αλλη ὅμως εἶναι ἡ φύσι τῶν οὔρων καὶ τῶν ἀκαθαρσιῶν καὶ ἄλλη ή φύσι τοῦ ἀνθρώπου, που δέχεται τὸν σατανικό μολυσμό, ὁ ὁποῖος ἄνθρωπος δεν είναι φύσει ἀκάθαρτος εἶναι πλασμένος «κατ' εἰκόνα» Θεοῦ καὶ ἔχει ἐπίκτητη επάνω του κάποια σατανική ἀκαθαρσία.
Ὅσο γιὰ τὸ ἂν ἁγιάζεται ὁ Σατανᾶς, οὐδεὶς ποτὲ ἐπεχείρησε να τὸν ἁγιάση ὅταν αὐτὸς βρίσκεται με κάποιο τρόπο πάνω σὲ ἄνθρωπο, ἀλλὰ ἁγιαζόμενος ὁ ἄνθρωπος, διὰ τῆς μετανοίας καὶ τῆς μυστηριακῆς εὐλογίας, ἐγκαταλείπεται ἀπὸ τὸν Σατανᾶ καὶ καθαρίζεται.
Δεύτερον, ὡς πρὸς τὴ λάθος ἐκτίμησι τῶν πραγμάτων: Τα ούρα εἶναι ἀκάθαρτα, μέ τήν ἔννοια ὅτι εἶναι βλαβερά. Δὲν ὑπάρχει δὲ λόγος νὰ ἁγιάση κανείς κάτι βλαβερό ἐνῶ ὑπάρχει τὸ καθαρό νερό. Όχι πὼς ἀδυνατεῖ ὁ Θεὸς νὰ ἁγιάση το ἀκάθαρτο, ἀλλὰ δὲν συντρέχει λόγος πρὸς τοῦτο. "Αν όμως χρειασθή, ἂν ὁ Θεὸς κρίνη πώς πρέπει, τότε τίποτε δὲν ἐμποδίζει τὸν ἁγιασμὸ καὶ τὴν εὐλογία. Παράδειγμα ό Μωϋσῆς ὁ ὁποῖος μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ εὐλόγησε το πικρόν ὕδωρ τῆς Μερρᾶς βάζοντας «ξύλον εἰς τὸ ὕδωρ καὶ ἐγλυκάνθη τὸ ὕδωρ» (Εξ. 15, 22-26). Καί κάτι ακόμη πιο πειστικό. Η ευλογία του Ελισαιέ στὰ βλαβερά ὕδατα τῆς Ιεριχούς, τὰ ὁποῖα εἶχαν ἀφήσει ἄτεκνη τὴν πόλη: «Έξήλθε Ελισαιέ εἰς διέξο δον τῶν ὑδάτων καὶ ἔρριψεν ἐκεῖ ἅλας καὶ εἶπε· τάδε λέγει Κύριος ἴαμαι τὰ ὕδατα, οὐκ ἔσται έτι ἐκεῖθεν θάνατος καὶ ἀτεκνουμένη. Καὶ ἰάθησαν τὰ ὕδατα ἕως τῆς ἡμέρας ταύτης» (Δ' Βασ. 12, 21-22). Ερωτῶ: Τὰ οὔρα είναι πιο βλαβερά ἢ τὸ νερὸ τῆς Ἱεριχούς ποὺ ἐπέφερε τον θάνατο; Ασφαλώς τό νερό τῆς Ἱεριχούς, διότι πίνοντας οὔρα κανεὶς δὲν πέθανε (Σημ.: Αντίθετα, μάλιστα, υπήρξαν άνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ὅταν ἀντιμετώπισαν έκτακτες συνθήκες, ποὺ ἀπειλοῦσαν τὴν ἐπιβίωσι τους π.χ. ἄνθρωποι ποὺ ἔμειναν καταπλακωμένοι ἐπὶ μέρες ἀπὸ ἐρείπια, ποὺ προκλήθη καὶ ἀπὸ σεισμούς, πίνοντας τὰ οὔρα τους διατηρήθηκαν στη ζωή!). Καὶ ὅμως, τα «πονηρά (βλαβερά) ὕδατα» (Δ ́ Βασ. 12, 19) δέχθηκαν τή Θ. Χάρι γιατὶ τὸ ἤθελε ό Θεὸς καὶ ὑπῆρχε καὶ ὁ ἅγιος Προφήτης, δηλαδή το κατάλληλο όργανο τῆς Θ. Χάριτος.
Ο Θεός, ὅμως, μπορεῖ νὰ ἐπενεργήση όχι μόνο σε κάτι ποὺ ἀπὸ φυσικές διεργασίες ἔγινε βλαβερό ἀλλὰ ὡς Παντοδύναμος καὶ Μόνος Κύριος ἔχει ἐξουσία καὶ στὸν Σατανᾶ καὶ στὰ ἔργα καὶ στοὺς μολυσμούς του.
Η Αγία μας Εκκλησία ἔχει εἰδικές Ιερές Ακολουθίες, οἱ ὁποῖες ἔχουν ἀποκλειστικό σκοπό τον ἁγιασμὸ καὶ τὴν ἐκδίωξι τῶν ἀκαθάρτων δαιμόνων. Παραδείγματος χάριν ἡ ̓Ακολουθία «Ἐπὶ ἀνοίξει Ναού βεβηλωθέντος υπό Εθνών». Οταν ένας Ι. Ναός βεβηλωθῆ ἀπὸ εἰδωλολάτρες ἢ ἀλλοθρήσκους γίνεται «σπήλαιον ληστῶν», δηλαδή κατοικητήριο δαιμόνων. Παρά ταῦτα, δεν γκρεμίζουμε τὸν Ναὸ ἀλλὰ μὲ τὴν εὐχὴ τῆς Ἐκκλησίας μας ἐκδιώκουμε τους δαίμονες καὶ τὸν χρησιμοποιοῦμε καί πάλι καθαρόν καὶ ἁγιασμένον γιὰ τὴν λατρεία του Θεοῦ. Τρανότερο είναι τό παράδειγμα ποὺ ἀνέφερε σε κάποια συζήτησί μας ἕνας Επίσκοπος τῆς Εκκλησίας μας, σχολιάζοντας την Ἐπιστολὴ τοῦ π. Παϊσίου: «Ἐμεῖς οἱ κληρικοί, εἶπε, δὲν διαβάζουμε άγιαστικές ευχές μόνο σε άψυχα, πού έχουν μολυνθεῖ ἀπὸ τὸ σατανᾶ, ἀλλὰ διαβάζουμε καὶ εὐχὲς σὲ ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι, όχι μόνο ἔχουν μολυνθεῖ ἀλλὰ καὶ ἔχουν τὸ Σατανᾶ μέσα τους! Καὶ τέτοιοι είναι οἱ δαιμονισμένοι, στοὺς ὁποίους ἔχει κάνει ὁ σατανᾶς κατάληψι κατά παραχώρησι τοῦ Θεοῦ»
Γιὰ νὰ ἐπισφραγίσουμε ὅλα αὐτὰ ᾶς ἀναλογισθούμε: Εμποδίζεται, άραγε, ὁ Σατανᾶς ἀπὸ τὴ σφραγίδα τῆς δωρεᾶς τοῦ ̓Αγίου Πνεύματος πού ἔχει στο μέτωπό του ὁ Χριστιανὸς ἀπὸ τὴ μέρα της βαπτίσεὡς του καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τὸν μολύνη; Η απάντησι εἶναι πως άσφαλῶς καὶ δὲν ἐμποδίζεται, ἂν ὁ ἄνθρωπος ψυχικά συγκατατεθή στο κακὸ καὶ ἀδιαφορήση γιά τίς όδηγίες τοῦ Θεοῦ. Ἐφ' όσον, λοιπόν, ο Σατανᾶς δὲν ἐμποδίζεται ἀπὸ τὴν σφραγίδα, ἀπὸ τὸ χάραγμα τοῦ Θεοῦ, στὸ νὰ μολύνη τόν ἄνθρωπο πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀδυνατή ὁ Θεός να καθαρίση τόν ἄνθρωπο ἀπὸ μιὰ ἐξωτερική σατανική σφραγίδα ἂν ὁ ἄνθρωπος όλόψυχα είναι ἑνωμένος μὲ τὸν Θεό;
Εἴδαμε σαφῶς ὅτι ἡ ̔Αγία μας Εκκλησία ὅλους τοὺς δαιμονικούς μολυσμούς τους καθαρίζει. Ακόμη καὶ τὸν ἴδιο τὸ Σατανά ἐκδιώκει ἀπό τὸν ἄνθρωπο καὶ ὄχι μόνο τὸν ἀριθμὸ τοῦ ὀνόματός του. Από την ἄλλη μεριά διαβάζουμε στην 'Αποκάλυψη ὅτι τὸ σφράγισμα τοῦ ̓Αντιχρίστου στούς ἀνθρώπους θὰ εἶναι ἀνεξάλειπτο. 'Αρα πρέπει άναντίρρητα να συμπεράνουμε ὅτι αὐτὸ τὸ σφράγισμα δὲν ἔχει καμμιά σχέσι μὲ τοὺς μολυσμούς του Σατανᾶ ποὺ ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά δεχώμαστε σαν συνέπεια τῶν διαφόρων μικρῶν ἢ μεγάλων ἀπροσεξιών στη ζωή μας, τῶν μικρῶν ἢ μεγάλων πτώσεών μας αλλά είναι το αποτέλεσμα μιας ολοκληρωτικής παραδόσεως (ψυχῇ τε καὶ σώματι) τοῦ ἀνθρώπου στον Σατανᾶ καὶ ἡ πλήρης καὶ ἐνσυνείδητη ταύτισι μαζί του. "Αν αὐτή ἡ ὁλοκληρωτική παράδοσι τοῦ ἀνθρώπου στον Σατανὰ ἔχει καὶ κάποια εξωτερική σφραγίδα, αὐτὸ εἶναι δευτερεύον. Θὰ εἶναι ἡ περίτρανη ἔνδειξι αὐτοῦ ποὺ ἔχει συμβεῖ στὸ ἐσωτερικὸ τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου.
γ ́. Ἐπίλογος
Θλίβομαι, εἰλικρινά, γιατί καθημερινά διαπιστώνω πώς ή προσοχή τῶν περισσοτέρων ανθρώπων ἔχει ἐπικεντρωθεῖ στὴν ἐξωτερική δαιμονική σφραγίδα καὶ ἀδιαφορούν γιὰ τὸ πῶς πορεύεται ή ζωή τους. Βλέπεις ἀνθρώπους ἐξάλλους, ἀλλόφρονες, νὰ κυκλοφοροῦν ἡμίγυμνοι, να μοιχεύουν ασύστολα, να πορνεύουν, νὰ ζοῦν μέσα στις δεισιδαιμονίες, νὰ καταπατούν θεμελιώδεις οδηγίες του Αγίου Ευαγγελίου καὶ νὰ μή νοιάζονται! Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, να ξεσηκώνουν τὸν τόπο καὶ νὰ ἀγωνιούν μήπως κάποιος κρυφά, μέσ' την ταυτότητα, τοὺς βάλει τὸν σατανικό αριθμό καί... χάσουν τὴν ψυχή τους! Καί ὅλα αὐτὰ τὰ ὑποθάλπουμε, γιὰ νὰ μὴν πῶ ὅτι τὰ καλλιεργοῦμε ἐμεῖς οἱ κληρικοί.
Καταλαβαίνω νά γίνη ἕνας ἀγώνας, μιὰ συγκατάβασι γιὰ τοὺς «ἀσθενεῖς τῇ πίστει» ἀδελφούς μας. Νὰ ἀγωνισθούμε ὥστε νά μή τύπτουμε τὶς ἀσθενεῖς συνειδήσεις του ἐπειδὴ ἐμεῖς ἔχουμε βαθύτερη γνῶσι τῶν πραγμάτων. Γι' αὐτὸ «πάλιν καὶ πολλάκις» ἐδήλωσα ὅτι «θα πολεμήσω τις ταυτότητες ἂν αὐτὲς ἔχουν τὸ 666 ἢ ἄλλα δαιμονικά σύμβολα καὶ θὰ συστήσω στους πιστούς πού θά με συμβουλευθοῦν νὰ ἀρνηθοῦν τὴν παραλαβή τους». Αλλο όμως είναι νὰ καταστέλλουμε μία κατάστασι καὶ ἄλλο νὰ τὴν προκαλοῦμε καὶ νὰ τὴν ὑποδαυλίζουμε, ὥστε νά φουντώση καὶ νὰ καταστρέψη τα πάντα. Αλλο εἶναι τὸ νὰ συγκαταβαίνουμε στὴν ἀδυναμία τῶν «ἀσθενῶν τῇ πίστει» χριστιανών μας καὶ ἄλλο τό νὰ διδάσκουμε στοὺς ἀνθρώπους ὅτι πρέπει να γίνουν ὁπωσδήποτε «ἀσθενεῖς τῇ πίστει, γιὰ νὰ εἶναι γνήσιοι πιστοί! Γιατί περὶ αὐτοῦ πρόκειται. Καὶ δυστυχῶς, πρὸς αὐτὴ τὴν κακή κατεύθυνσι ενήργησε καὶ ἐνεργεῖ καί ἡ Επιστολή τοῦ μακαριστοῦ π. Παϊσίου. Γράφτηκε σὲ μία ἐποχὴ ποὺ τὰ πράγματα ὁδηγοῦντο σε μία θεολογική ισορροπία. Όπως ἤδη ἔγραψα καὶ ὁ «Λέων τῆς ̓Ορθοδοξίας» ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστῖνος είχε συστρατευθεῖ γιὰ τὴν ἐπίτευξι τῆς ἰσορροπίας αὐτῆς. Μετὰ ὅμως ἀπὸ τὴν Ἐπιστολὴ τοῦ ̔Αγιορείτου Γέροντος καὶ ὁ Ἀγιος Φλωρίνης τροποποίησε τίς ἀπόψεις του καὶ ὑπέκυψε στο περιεχόμενο αὐτῆς ἢ μᾶλλον ὑπέκυψε, λόγῳ τοῦ κύρους τοῦ π. Παϊσίου. Σήμερα τὸ πρᾶγμα ὁδηγεῖται στὴν ἀλλοφροσύνη καὶ εὐτυχῶς ποὺ ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας είπε ένα ηχηρό «Στώμεν καλώς». Ας ευχηθοῦμε νὰ ὑπερισχύση ἡ φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας μας!
(συνεχίζεται)
ΠΗΓΗ: ''H ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ Π. ΠΑΙΣΙΟΥ''. Του Πρωτοπρεσβυτέρου Βασιλείου Ε. Βολουδάκη, ''Ο.Τ.'' ΑΡ. ΦΥΛ. 1242, 3/10/1997
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
Περί της επιστολής του π. Παϊσίου: «Σημεία των καιρών»